Jammerjoh

Als kind doe je het met wat je hebt.

De omgeving waarin je geboren wordt is je referentiekader. Dat is met inbegrip van de mensen in die omgeving. Sommige families zijn uitgesproken 'hecht', terwijl andere families als los zand aan elkaar hangen, ergens onderweg gebrouilleerd uiteen zijn gegaan, of door omstandigheden het contact zijn kwijtgeraakt. De volwassenen in ons leven zijn getekend door hun eigen ervaringen. En soms is het niet meteen duidelijk waar hun angsten vandaan komen. Eigen ervaringen? Of met de paplepel ingegoten? Of opportunisme? Een recent gescheiden vader hoorde hoe zijn dochter met vriendinnen sprak over de gezinnen waar ze deel van uitmaakten, waarbij ze medelijden hadden met dat ene meisje waarvan de ouders nog bij elkaar waren. 

Afgelopen week kreeg ik een mailtje waarin stond dat een afspraak die voor vandaag gepland stond niet door kon gaan, vanwege 'manifestaties' van pro-Palestijnse betogers op de stations, en de verwachting dat pro-Joodse betogers daar hun eigen 'manifestaties' tegenover zouden zetten. 'Ga eens met elkaar praten' werkt al langer niet meer. Dat wil zeggen, zulke dialogen zijn er in het verleden wel geweest, en veelal met een opbeurend resultaat dat perspectief bood voor een vreedzaam vervolg. Maar er is altijd een 'Boris Johnson', of een 'Netanyahu' die opportunistisch de knuppel in het hoenderhok gooit, en dan hebben de vreedzamen het nakijken. Waar ze bruggen hebben gebouwd worden die opgeblazen. Waarmee ik opzichtig wel 'wijs' naar twee uitgesproken handelaren in macht, dood en verderf in deze tijd, maar niet omdat zij de enige twee zijn die het voor de vreedzame medemens verpesten. 

Sterker nog, of we ons er nou intensief mee bemoeien hoe het toegaat in de wereld, of het hoofd afwenden en het allemaal maar over ons heen laten komen, er is altijd wel iets wat we zelf beter niet hadden kunnen zeggen of doen, omdat het niet begrepen werd als olie op de golven, maar olie op het vuur. Daarbij zijn we afhankelijk van de 'bronnen' die ons voeden, en onze eigen interpretatie van de feiten zoals ze bij ons door het beeld schuiven. Daarmee zijn we nog geen hufters. 

Pas als we olie kopen om op het vuur te gooien, zoals al die 'NAFO'-drones die bij mij op 'X' door mijn tijdlijn zakken om mij te vertellen dat ze helemaal blij worden van het gegeven dat hun belastinggeld wordt gebruikt voor de oorlog met Rusland op het grondgebied van Oekraïne, en dat van Rusland zelf. Onder een paar van die berichten heb ik geschreven dat de overheid in hun land hopelijk snel een manier vindt om hun volledige inkomen weg te belasten, en het geld door te sluizen naar Zelensky, om zo van hen de gelukkigste mensen op aarde te maken. En ook onze eigen regering heeft, nadat we reeds miljarden in die bodemloze, corrupte put hebben gestort, nog eens 400 miljoen weggeschonken die Wilders tijdens zijn verkiezingscampagne nog had beloofd aan al die Nederlanders die niet meer weten waar ze het zoeken moeten, omdat de inflatie hen met elke nieuwe dag armer maakt. 

Voor Wilders, en velen in ons land, is Netanyahu een held. Een 'Hans Brinkers' met zijn vinger in de dijk. Met elk bombardement, en iedere 'pager' die met zijn eigenaar, of zijn of haar kind, de lucht in gaat, hangen zij de vlag uit. Terwijl ze niet voor de camera zijn weg te slaan om te getuigen namens de 'Joodse Medemens' dat het antisemitisme in ons land de spuigaten uitloopt. Anderen betogen dat het exact omgekeerd is, en dat de 'Islamofobie' tot in de regering goed zichtbaar is. Het is allebei waar. De 'Middle Ground' wordt voor onze ogen in brand gestoken, waarna de vaten olie niet meer zijn aan te slepen. Al die mensen die gelukkig worden van meer oorlog hebben hulp nodig, maar er is niemand over om het hen te bieden. 

Nadat Macron afkeurend reageerde op de Israëlische strijdlust, landde er naar verluid een bom op de brandstofopslag van het Franse Total in Beiroet, ofschoon de NOS het mij verkocht als een geslaagde aanval op een wapendepot van Hezbollah, analoog aan wat Israël de NOS had verteld. Welke 'bron' heeft gelijk? Geen idee. Is Israël ertoe in staat om wraak te nemen op Total? Is de Paus Katholiek? Schijt de beer in het bos? Ik hoor geen juichverhalen uit Israël over hun onstuitbare opmars in Libanon, en 'bronnen' die menen dat Netanyahu ver boven zijn macht tilt melden dat het Israëlische leger zware verliezen lijdt, en niet vooruit komt. Terwijl ze ondertussen druk zijn met de aangekondigde aanval op Iran. Bij de Iraanse vergeldingsaanval, waarbij tegen de tweehonderd raketten werden gebruikt, zouden er tegen de dertig doel hebben getroffen, en behoorlijke schade hebben toegebracht. Geruchten over het arsenaal van Iran maken melding van tegen de 3.000 raketten. Het komt mij voor dat als een Israëlische aanval wordt gedetecteerd, het grootste gedeelte van die raketten meteen richting Israël wordt afgevuurd. Al was het maar om te voorkomen dat ze op de grond vernietigd worden. 

Praten? 

Absoluut niet! De dood of de gladiolen! En gelijkgestemde geluiden uit Oekraïne en NATO-stan, waar de Russen nu profiteren van hun succesvol afgesloten 'War of Attrition', en wat er over is van de strijdmacht van Oekraïne onder de voet lopen, 'as we speak'. Die gifbeker moet kennelijk helemaal leeg. Dan kun je als realist uiteindelijk alleen maar een stapje opzij doen om de Zombies voorbij te laten trekken, en hopen dat ze jou niet zien staan. 

Gisteren zag ik in een video een 'meme' voorbij komen verwijzend naar een filosofisch vraagstuk. Een eskimo vraagt aan een predikant of je volautomatisch naar de Hel gaat als je niet eens weet dat er een God is? De predikant legt uit dat dat niet zo is, want hoe kun je nou gehouden zijn aan God's instructies als je Hem niet eens kent, laat staan Zijn instructies? Waarop de eskimo aan de predikant vraagt: 'Waarom heb je mij dan over Hem verteld?' Oftewel 'Ignorance is bliss'. Gewoon zelf nadenken, en handelen binnen je mogelijkheden in de échte, bestaande wereld. Het verwijst impliciet naar onze 'Rules Based' samenleving die de 'Law Based' samenleving verving. Waarin de 'Constitutie' onze 'God' was, die we kenden via zijn permanente, begrijpelijke, voor iedereen identieke instructies. Dat werkte redelijk, zolang iedereen tenminste de 'wet kende', en die niet al te grote beperkingen aan ons handelen oplegde. In dat wat we ervan gemaakt hebben kent zelfs de rechter de 'wet' niet langer, omdat die vervangen is door per gelegenheid interpreteerbare 'Rules', een bak spaghetti vol instructies waar je in stikt. De NAVO en haar proxy's mogen *alles*, en de rest mag gehoorzamen. En dan zulke types als Boris Johnson en Netanyahu de kar laten trekken……..

Als volwassene nu, in onze huidige omgeving, kun je ook niks meer opbouwen, en zul je het moeten doen met wat je hebt. 'Oudere kleuters', elk van hen verveeld en niets meer om mee te spelen, behalve een doosje vol scheermesjes en een hamer. 

Oeps!

'Als je niks doet, kan je ook niks fout doen'. Mijn ouders zwommen in dat soort 'tegeltjeswijsheden', en daar zagen ze het als een aansporing om je verantwoordelijkheid te nemen, en begrip te tonen als iemand het voortouw nam, en faalde. Maar als je iets écht niet kon, dan moest je iets gaan doen wat je wél kon. En als je dat dan goed deed, was je een aanwinst voor de samenleving, en verdiende je het om passend te worden beloond. Met andere woorden, ze moedigden ons aan om hoog te 'reiken', maar niet boven je macht te tillen. 

Hier op dit blog onderstreep ik graag dat veel mensen die falen 'Goede Bedoelingen' hadden. Ik geef hen het voordeel van de twijfel. Zonder de ogen te sluiten voor mensen die nadrukkelijk géén 'Goede Bedoelingen' hebben. Recent publiceerde 'Nivel' een 'onderzoek' met de conclusie dat 'gevaccineerden' minder risico liepen op overlijden dan 'ongevaccineerden'. Het stond haaks op een onderzoek dat gebruik maakte van dezelfde 'data', met de exact tegenovergestelde conclusie. De media namen de conclusie van 'Nivel' over, en lieten dat andere onderzoek onbesproken, of ze meldden slechts dat er veel kritiek op was van de bestuurlijke organisatie die opdraaide voor de kosten van dat onderzoek, maar verder geen verstand van zaken had.

Na een 'discussie achter de schermen' blijkt dat die eerste groep onderzoekers gelijk had met haar 'methode', en dat het 'Nivel' een stel beunhazen is, met als consequentie een 'aanpassing' achteraf, compleet met publicatie van een 'herschreven' versie, waar de media uiteraard 'nul' aandacht aan besteden, want het 'Nivel' blijft bij haar 'conclusie', die kant noch wal raakt. Vooral vanwege dat laatste meen ik dat de stekker uit dat 'Nivel' moet worden getrokken, en dat de 'onderzoekers' moet worden aangeraden om te zien naar een andere 'werkkring', buiten de wetenschap. Niet primair vanwege de fout zelf, waarvan ik nog wel aan wil nemen dat ze gewoon niet competent waren, en 'Hun Best' deden, maar omdat ze vervolgens weigeren om 'Schoon Schip' te maken, nadat mensen die wél begrijpen hoe je de data moet interpreteren hen alle hoeken van de studeerkamer lieten zien. Wegwezen, en niet meer terugkomen!

Tijdens mijn professionele loopbaan viel het mij op dat 'functionarissen' die een zeker 'niveau' hadden bereikt binnen het bedrijf bij opzichtig falen veelal niet werden verwijderd, maar werden gepromoveerd. Even terug naar het begin, begrijp ik dat falen uiteindelijk niet verwijtbaar kan zijn. Je wilt iemand die initiatief toont in de top van het bedrijf, en niet een luie kwezel die angstig op zijn of haar handen blijft zitten en de kat uit de boom kijkt. Een 'Trend Setter', en geen 'Trend Volger'. Maar iemand die nadrukkelijk gewaarschuwd wordt iets níet te doen, en hij of zij doet het tóch, en het ontspoort vervolgens, dan moet je hem of haar niet belonen met promotie. Al helemaal niet als betrokkene de schuld voor die catastrofe bij anderen legt, of het probeert te verdoezelen. Toch kiezen bedrijven daar vaak wel voor, omdat ze liever de aandacht niet vestigen op dat falen, waar dat slecht is voor de koers van het aandeel, en de kredietwaardigheid van het bedrijf. Terwijl ze die incompetente stoethaspel niet kunnen laten zitten, dus volgt 'opwaarts falen' naar een afdeling waar een blind paard geen schade kan doen. Maar het is wel een kostbare oplossing. En het is niet gezegd dat het bedrijf geen hinder meer zal hebben van die brokkenpiloot.

Jaren geleden bedacht de gemeente dat het een goed idee was een 'opvang' voor verslaafden met serieuze psycho/sociale problemen te vestigen in het hart van de stad, op het duurste stukje grond, temidden van horeca, winkels, parkeergarages, en uitgaansgelegenheden. De 'middenstand', eigenaren van vastgoed, en de 'gegoede burgerij' die daar hun optrekje hadden, meenden dat het geen verstandige keuze was. Vragen om problemen met 'gebruikers', 'dealers', en andere vormen van overlast, wat klauwen vol geld ging kosten, terwijl de 'lokatie' ook nog eens peperduur was, en de gemeente al verzoop in de schulden. Maar de PvdA-wethouder ramde het erdoor. Gesteund door ambtenaren, waaronder ambtenaren die verbonden waren aan de 'opsporingsdiensten' (politie en BOA's). De 'Stichting' die het project vorm zou geven stond op die lokatie, omdat hun klanten niet het gevoel moesten hebben dat ze 'uitschot' waren, en iedereen 'liep binnen' toen de knoop werd doorgehakt en het project werd gelanceerd, behalve de belastingbetaler, de 'middenstand' en de 'gegoede burgerij'.

De voorspelde problemen kwamen er. De gemeente en de 'Stichting' kwamen de afspraken niet na. Maar de wethouder kreeg promotie tot 'Statenlid'. Zijn opvolger nam afstand van de toezeggingen die zijn voorganger had gedaan, omdat dat 'wettelijk' helemaal niet kon. De juridische adviseurs, ambtenaren van de gemeente en een 'externe overheidsdienst', deden of hun neus bloedde. De bestuurlijk-ondersteunende ambtenaren liepen binnen door een weelde aan permanente 'overlegstructuren' met vergaderingen in de 'overuren'. De 'opsporingsdiensten' kregen handen vol werk en moesten op zoek naar extra mensen, en meer 'leidinggevenden', die er niet zijn door de krapte op de arbeidsmarkt, wat weer zorgt voor meer loon om die anders overbodige functies 'aantrekkelijk' te maken. De 'Stichting' liep binnen op het contract door de afspraken niet na te komen, en vervolgens voor zichzelf de stekker eruit te trekken omdat ze het niet eens konden worden met de gemeente over de 'vergoedingen' tegen de tijd dat het contract verlengd moest worden, terwijl de gemeente probeert de astronomische kosten weg te moffelen door 'schaalvergroting', met een goedkopere 'Stichting'.

Middenstand, horeca, exploitanten van parkeergarages moeten kosten maken voor camera's, en privé-beveiligers. Die hogere kosten berekenen ze door aan hun klanten, wat de inflatie aanwakkert. Dat leidt tot hogere rente om de inflatie te beteugelen. Wat leidt tot hogere rentelasten voor de met schulden behangen gemeente als gevolg van dit soort 'onfortuinlijke' beslissingen. Wat leidt tot hogere belastingen, onder andere via de WOZ en 'parkeren', tot alleen mensen die bij de gemeente werken, of bij een uitbundig gesubsidieerde 'Stichting' het zich nog kunnen veroorloven in dat peperdure deel van de stad te wonen. Wat spaak loopt als de échte economie, waar het geld eerst verdiend moet worden, begint te krimpen, zoals nu het geval is, met 'minder CO2 uitstoot', niet door 'duurzamer', maar gewoon door bedrijfssluitingen en productieverlaging. Dan moet de rente omlaag, om de economie 'aan te jagen', terwijl dat eigenlijk niet kan vanwege de bizar hoge inflatie, die amper nog verdoezeld kan worden. En in die fase zitten we nu. 

Achterhalen wie nou de cynische types zijn die willens en wetens profiteren, wie nou de incompetente types zijn, en wie er wel degelijk 'Goede Bedoelingen' hadden, en zich nu schuldig voelen door de schade die ze veroorzaakt hebben, is lastig. Temeer daar een 'kluns' die niet wordt teruggefloten vol 'Goede Bedoelingen' zal blíjven dooretteren op de ingeslagen weg. Maakt niet uit of er doden vallen, de schade onherstelbaar is, de hele economie bezwijkt, of dat het allemaal geen schoonheidsprijs verdient omdat het veel efficiënter had gekund. Het vinden van capabele mensen begint met uitzoeken wie niet weglopen voor het afleggen van rekenschap, en die geleerd hebben dat je je eigen 'prestaties' verbetert door 'nacalculatie'. Niet leuteren over 'Glas Half Vol, of Half Leeg'. Niet bedelen om aandacht voor wat er 'goed' ging. En als het té complex was, had je er niet aan moeten beginnen, alvorens het 'werkterrein' op te schonen om het beheersbaar te maken. Complexiteit die je niet begrijpt moet je overlaten aan 'de Markt'. 

Je gelooft je ogen en oren niet.

Volgens de gangbare theorie bestaat er zoiets als 'gezonde stress', en 'ongezonde stress', maar die is niet scherp afgebakend. Het is eerder zo dat iemand die zich bij de dokter meldt met bepaalde klachten gediagnosticeerd wordt als een patiënt die is blootgesteld aan 'ongezonde stress', terwijl iemand die alle verschijnselen vertoont van 'vervetting' wordt aangeraden om wat meer spanning in het leven te brengen. Per individu vaststellen waar het omslagpunt ligt, dat lukt niet. Hooguit weten we vanuit de ervaring met deze of gene dat hij of zij meer, of minder 'stressbestendig' is. Maar ook dan is dat binnen een raamwerk waarin we met hem of haar samenwerken, of samenleven. Verander de uitdaging, en een 'koele kikker' ramt er ongegeneerd op los, of zet het op een lopen. 

Training kan helpen om mensen vertrouwd te maken met bepaalde stressvolle situaties. Dat is dan naast het ontwikkelen van bepaalde routines die van een stressvolle situatie een beheersbaar, overzichtelijk probleem maken. Maar per persoon zijn de mogelijkheden anders. Iemand kan honderd keer examen hebben gedaan, en steeds geslaagd, maar elke keer opnieuw staat men 'stijf' van de stress. Het is dan de vraag of het een goed idee is om hem of haar te helpen op weg naar een minder stressvolle aanloop, gelet op het resultaat. Wordt hij of zij nou beter, of juist, door 'verveling', 'vervetting', minder succesvol? 

Iemand die anderen wil waarschuwen voor risico's, schept stress. Als je iemand persoonlijk kent is het eenvoudiger om dat te doseren op een wijze die aanslaat. Niet teveel, niet te weinig. Niet te vroeg, niet te laat. Waarschuwingen die uiteindelijk loos alarm blijken, leiden mogelijk tot 'vervetting'. Een houding van: 'Kom maar terug als de raketten zijn afgevuurd'. Wacht je met waarschuwen tot kort voor het moment waarop de raketten de lucht ingaan, dan kan de paniek toeslaan en krijg je het verwijt dat je niet eerder waarschuwde. Want nu valt er niks meer aan te doen, behalve proberen die raketten te onderscheppen, en de schade herstellen. 

Indien iemand tijdige waarschuwingen negeerde, maar ook daar waar iemand 'Dumb, Fat and Happy' nietsvermoedend in een heksenketel belandt, is er een grote kans dat men het gewoon niet wíl geloven. Dat is al helemaal het geval indien het eigen handelen, de eigen keuzes, de oorzaak zijn voor de catastrofe, of die catastrofe zeker niet hebben helpen voorkomen, en men meer had kunnen, en ook moeten doen. Men is 'In Denial'. Gevolgd door 'Coping', waarbij men zoekt naar verklaringen van wat men ziet of hoort die minder pijn doen. 

Op 'X' kwam ik een reactie tegen van Ben Hodges, voormalige 'Big Shot' generaal bij de NAVO, in functie tijdens de 2014 coup in Oekraïne, en fanatiek pleitbezorger van de NAVO strategie, die volgens de meeste 'waarnemers' is uitgelopen op een regelrecht fiasco. En ik ben één van die 'waarnemers', zoals mijn regelmatig terugkerende lezers weten. Maar Hodges ging compleet uit zijn plaat, omdat hij het helemaal anders ziet. Na tien jaar oorlog (sic), had Rusland nog niet meer dan twintig procent van het grondgebied van Oekraïne veroverd, en de Russische strijdmacht liep op haar tandvlees. Laatste loodjes. Die man heeft urgent hulp nodig. En ik hoop dat er niemand naar hem luistert, maar vrees het ergste. 

Ook op 'X' kwam ik een reactie tegen van iemand die namens Israël de aanval opende op analisten die beeldmateriaal van de raketaanval van Iran op Israël deelden, waarop goed te zien is hoe raketten doel treffen, op een luchtmachtbasis in de Negev, in de buurt van het hoofdkwartier van de Mossad in Tel Aviv, en hoe een gaswinningsinstallatie in de Middellandse zee getroffen lijkt te zijn, en in brand staat. Volgens hem waren de beelden echter gemanipuleerd, en betrof het raketten van de 'Iron Dome' luchtafweer die opstegen, inplaats van raketten die neerdaalden. Okay? En waarom rijden de auto's in beeld dan niet achteruit? Ook Netanyahu beweert glashard dat nagenoeg alle raketten door Israël en de Verenigde Staten werden onderschept, maar ik zou de beelden niet gebruiken als reclame voor de producent van die luchtafweersystemen, ook al besef ik dat brandende brokstukken die omlaag suizen de indruk kunnen wekken dat het raketten zijn die op hun doel afvliegen, maar dan zou er geen explosie volgen als ze de grond raken, en zou de spreiding ook veel groter zijn. 

Hodges, noch Netanyahu, zien de realiteit, of het zijn cynische schurken die de eigen bevolking en eigen militairen gebruiken voor hun megalomane ambities, en al doende druk zijn de wereld in het verderf te storten, omdat erkennen dat hun plan in duigen ligt simpelweg geen optie (meer) is. Geen remmen. Geen 'achteruit'. Volgas, al vliegen de wielen van de wagen, en zíe je die metershoge betonnen muur voor je steeds dichterbij komen. 'Dan maar de lucht in!'

Hoewel we ons in Nederland op enige afstand van het oorlogsgeweld bevinden, zou ik u toch aan willen raden om nu even te stoppen met 'Wordfeud', die spannende serie op 'Netflix', de discussie over de BTW op boeken, de opwinding over provocerende uitlatingen van 'attention seekers', en 'grappige filmpjes' op de diverse 'platforms', voordat het te laat is. Op Teletext stond gisteren het bericht dat de jeugd 'Nieuws' mist door 'algoritmes'. Afzender: 'Commissariaat voor de Media'. Die club bepleit een terugkeer van de 'Corporate Media' en staatszenders naar de 'platforms' die ze recent en masse de rug toekeerden waar het 'X' betreft, alhoewel dat platform opzichtig niet genoemd wordt. Wel genoemd worden Instagram, TikTok en YouTube. Het 'Commissariaat' wil daarbij toezicht op de 'algoritmes' (censuur/sturing), zodat de jeugd een 'gevarieerd en pluriform' aanbod krijgt, nodig voor een 'gezond publiek debat'. Ik weet niet of ze daar wel eens naar het nieuws kijken, en de diverse kletsprogramma's volgen die de nieuwsuitzendingen omlijsten, gevolgd door reflectie enige tijd naderhand om te bezien of dat wat 'gebracht' werd ook waar was, en belangrijk genoeg om als nieuws te worden 'gebracht', maar ik krijg niet de indruk. 

Let daarbij ook op de constatering dat de jeugd het nieuws (dat ze dus vooral níet van de 'Nieuwsmerken' krijgen!), wel vertrouwen. Het 'Commissariaat' doet het voorkomen alsof dat inhoudt dat die jongeren de 'Nieuwsmerken' op zich nog wel vertrouwen, maar dat is een anachronisme. Het is niet duidelijk welk deel van de boodschap die kenmerkend zijn voor de 'Nieuwsmerken' aanslaat, en welk deel in het geheel niet. Maar het komt mij voor dat een (ruime) meerderheid onder de bevolking, jong én oud, het gevoel bekruipt dat je niet langer bij de 'Nieuwsmerken' moet zijn als je wilt weten wat er op je af komt, omdat die organisaties 'vervet' zijn. Drukker met het 'pleasen' van adverteerders en 'NGO's', dan met het uitzoeken van wat waar is, en wat niet. Alleen houdt 'oud' het abonnement nog aan, uit gewoonte, en omdat 'de Baas' liever geen 'Wappies' heeft die onbekend zijn met wat ze geacht worden te denken, en die zelf op avontuur gaan om niet op hun achttiende al te praten als een 'vervette' bejaarde die wacht op het einde. Helaas is dat geen garantie voor het vinden van kwaliteit in een wereld waarin steeds meer mensen grote moeite hebben met lezen, schrijven, rekenen, en niet beschikken over een 'attention span' die nodig is om complexe onderwerpen te kunnen doorgronden. 

Terreur is een gewelddadige tactiek van landen, groepen en individuen met ambities.

Ambities die ze niet kunnen realiseren door anderen met feiten en argumenten te overtuigen. Het is niet zo eenvoudig om exact in kaart te brengen waar terreur begint, en hoe het wordt gebruikt om een doel te bereiken, voorzover dat doel al bekend is. Terreur kan openlijk zijn, compleet met triomfantelijke verklaringen van de daders of opdrachtgevers, of het kan de vorm aannemen van een 'False Flag', bedoeld om onschuldigen als daders aan te wijzen, en te profiteren van de reactie van de getroffen partij. 

Aansprekende voorbeelden van 'False Flag' terreur zijn wat eufemistisch de 'Lavon Affaire' wordt genoemd, waarbij Israël in Cairo aanslagen pleegde op Amerikanen, en de Israëlische aanval met straaljagers van een onbewapend Amerikaans marinevaartuig in de Middellandse Zee dat functioneerde als luisterpost, beide bedoeld om Egypte in een kwaad daglicht te stellen. Wat uiteindelijk, op bizarre wijze, nog werkte ook, ofschoon de werkelijke dader bekend was. Waarom het militair machtigste land in die tijd zich liet ringeloren door de 'playground-bully' is voer voor psychologen, maar dat was wel de uitkomst. 

Andere voorbeelden van terreur die 'open en bloot' was, en uiteindelijk succesvol, was de aanslag op het 'King David Hotel', en de moord op de vertegenwoordiger van de Verenigde Naties Count Folke Bernadotte in 1948, door een Joodse groep die later premiers leverde voor de Staat Israël. Israël is de onbetwiste Koning op dit gebied, waarbij het land gebruik maakt van eigen gespecialiseerde organisaties binnen de geheime diensten, het leger en de luchtmacht, en groepen die ze ronselen om het vuile werk voor hen op te knappen, zoals in Iran, waar ze Soennitische terreurorganisaties aansturen, ofschoon die niet bekend staan als sympathiserend met de Staat Israël. 

Die focus op Israël in het voorgaande is niet bedoeld om dat land eruit te lichten als de échte terrorist in de wereld, maar om te onderstrepen dat we te maken hebben met een wijd verbreid fenomeen. En om helder te maken dat het belangrijk is om voorzichtig te zijn met het aanwijzen van de daders, hun motivatie, en hoe dat uitpakt. Verscheidene kranten schreven na '7 oktober' vorig jaar dat Egypte Israël had gewaarschuwd voor de op handen zijnde aanval van Hamas, zoals ook '9/11' uiteindelijk geen verrassing blijkt te zijn geweest voor zekere 'insiders', maar wel voor u en voor mij, en alle burgers die het feitelijke doelwit waren, in die zin dat ze daardoor impulsief kozen voor tegenmaatregelen die anders nooit mogelijk zouden zijn, omdat ze teveel weerstand hadden opgeroepen. Terreur 'laten gebeuren' is onderdeel van het totaalbeeld. 

Al Qaida (en daaraan verwante organisaties, met inbegrip van IS), zijn Soennitische terroristische organisaties die op gezette tijden nauw hebben samengewerkt met Westerse landen, onder andere in Afghanistan, Bosnië en Libië. '9/11' was een operatie die onmiskenbaar is uitgevoerd door Moslims gelieerd aan Al Qaida, ook al heeft Bin Laden, als haar leider in die tijd, nooit formeel de verantwoordelijkheid opgeëist. Eén ding is wel zeker, Iran had er niks mee te maken, maar dat weerhield een Amerikaanse rechter er niet van om eerder gestolen (bevroren) Iraanse tegoeden op Amerikaanse banken te laten uitkeren aan de nabestaanden van de mensen die omkwamen bij die gruweldaad. En ook Saddam was onschuldig, maar samen met de 'WMD'-hoax werd het wel gebruikt als argument om dat land militair te onderwerpen. En zo rotzooien we maar wat aan.

Verscheidene Palestijnse terreurgroepen pleegden eind vorige eeuw aanslagen, veelal in nauwe samenwerking met extreem linkse terreurgroepen zoals de 'Rote Armee Fraktion'. En ook daar zien we dat terreur werkt, waar de sympathie van de bevolking richting de daders is opgeschoven, wat een problematische, en niet bijster gezonde zwakte in de mens blootlegt. Waarom we daders van terreur 'zielig' vinden, en hen in bescherming nemen, ligt besloten in de gedachte dat iemand die daar zijn of haar toevlucht toe neemt wel wanhopig moet zijn, of anders 'verward'. De dader zelf kan beter niet etaleren dat hij of zij uit pure berekening terreur gebruikt, er opdracht toe heeft gegeven, of het 'laat gebeuren'. Als verklaring opgeven dat men bang is, gevaar loopt, 'onhandig' te werk ging, en dat historische precedenten laten zien dat men het volste recht heeft benauwd te zijn voor herhaling werkt beter. 

Indien men wordt betrapt op het gebruik van terreur, of er niet aan ontkomt terreur toe te passen in het volle licht van de schijnwerpers, is het zaak om te betogen dat het een 'onorthodoxe', maar effectieve manier is om kwaadwillenden uit te schakelen voor ze gevaarlijk konden worden. 

Historisch is het zo dat landen en groepen die 'de andere wang toekeren', en zich af laten voeren naar het 'Circus' of de gaskamer zonder weerstand te bieden, om daar als martelaars te sterven, er beter uitkomen en furore maken. Om daarna zelf de daders voort te brengen voor het vervolg. Hier op mijn blog keer ik mij tegen mensen die cynisch gebruik maken van terreur, als daders, als de macht die terroristen als 'proxy's' prostitueert, of het laat gebeuren, maar waarschuw ik ook tegen het 'de andere wang toekeren' en je laten vertrappelen vanuit een geloof dat het beter is om als martelaar te sterven. 

Na de schokkende aanslagen in de Verenigde Staten die we kennen als '9/11' volgden er nog velen. Waaronder nog niet zo lang geleden een aanslag op een theater in Moskou. Na '9/11' riep president George Bush de wereld op om de strijd aan te binden tegen terreur. Samen met anderen die het fenomeen hadden bestudeerd, en het classificeren als een (militaire) tactiek, onderdeel van een ambitieuze strategie, stelde ik dat een 'War on Terror' onzin was, omdat je niet kunt strijden tegen een tactiek. Het is wel mogelijk om te proberen mensen die sterk de neiging hebben om er hun toevlucht toe te nemen te ontmoedigen. Door consequent op te treden tegen terreur, ongeacht of men sympathiseert met de dader, of niet. Maar dat was evident niet wat George Bush en de zijnen op het netvlies hadden staan. Ze wilden terreur monopoliseren.

Een succesvolle strijd tegen terreur vergt om te beginnen dat mensen die daar hun leven aan wijden beginnen met de vraag te beantwoorden 'Cui Bono'. Exact omdat dat lang niet altijd de dader is. Het is belangrijk om je te realiseren dat de kiemen al in ons denken zitten waar we de schouders ophalen over 'collateral damage', onschuldige slachtoffers die vallen in enige oorlog. Op zich een correcte constatering dat waar er gehakt wordt, er ook spaanders vallen, en een goed argument tegen oorlog in het algemeen, en vóór 'Law Enforcement' en diplomatie om oorlog te voorkomen. Maar op het moment dat mensen juichen bij burgerslachtoffers, en vermoorde politici, is het hek van de dam. 

Verhoudingsgewijs grote terughoudendheid bij slachtoffers van terreur staat niet gelijk aan het 'toekeren van de andere wang'. Het kan ook de prélude zijn van weloverwogen, doelgerichte repercussies van een land, of organisatie die zich opwerpt als 'Law Enforcement', waar de terrorist (of haar regisseur) het meest van te duchten heeft. Maakt niet uit of de terreur wordt uitgeoefend door de 'Playground Bully', de 'Mocro-Maffia', 'Al Qaida', of een land. Maar, wiens 'wet'? En welke interventie is proportioneel? Wanneer is het onvoldoende? Wanneer is het teveel? Dit artikel sluit aan bij mijn bijdrage op het 'In English' gedeelte van dit blog dat ik gisteren plaatste, over hoe om te gaan met geweld.