Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Zoeken op dit blog

Plan-B

Zelf ben ik van voor de oliecrisis.

 

Volgens Wiki ten onrechte een ‘crisis’ genoemd, omdat het een boycot betrof. De Arabische landen reduceerden de productie, en sloten bepaalde landen die Israël onvoorwaardelijk steunden, waaronder Nederland, uit van levering. De brandstof ging daardoor ‘op de bon’, en de regering Den Uyl kondigde de ‘autoloze zondag’ af. Die boycot viel samen met de ‘Jom Kippoeroorlog’, waarbij Egypte en Syrië probeerden de gebieden die ze zes jaar eerder verloren tijdens de Israëlische ‘Zes Daagse’ agressieoorlog, te heroveren. Het was tijdens die ‘Zes Daagse’ oorlog dat Israël het Amerikaanse marineschip USS Liberty aanviel, en op een haar na tot zinken bracht. Met als pervers gevolg dat president Johnson van de Verenigde Staten in die oorlog de kant van Israël koos, en de Amerikanen daarna niet meer omkeken. Waardoor ook de Verenigde Staten, die al worstelden met de enorme kosten van de Vietnam oorlog, vol in het kruis werden geraakt. 

 

Niemand in Nederland riep toen dat we ons teveel afhankelijk hadden gemaakt van de ‘olielanden’, en dat we bij onze vertrouwde windmolens hadden moeten blijven, en meer velden met koolzaad hadden moeten beplanten, en jammer dan voor die toepassingen die niet op koolzaadolie draaiden. Nederland stond ‘als één man’ achter Israël, ‘vanwege de oorlog’. De Tweede Wereldoorlog, wel te verstaan. Maar feitelijk vooral vanwege een bezwaard geweten, omdat we in meerderheid hadden weggekeken, en vooral uitblonken door het leveren van ‘Burgemeesters in Oorlogstijd’. Als een soort 'boetedoening' dus. Al waren we, ook in meerderheid, als een kind zo blij toen de ‘Bevrijding’ eindelijk daar was. Iets eerder voor het zuiden van het land, waar de rest nog even door de ‘hongerwinter’ heen moest. Het heeft voor mij geen pas om de landgenoten die heulden met de bezetter, of uitblonken in passiviteit de maat te nemen. Ik kan slechts streven naar het ontwikkelen van een realiteitsbesef, en bijbehorend geweten, waardoor ik in het heden het ‘goede’ kan doen. Maar hoe complexer de wereld wordt, hoe lastiger het is om te bepalen wat nou de betere optie is. Het is dus een ‘Work in Progress’. 

 

In 1973 was Nederland al een aardgas-producerend land, en de ironie was derhalve dat de spectaculaire stijgingen van de brandstofprijzen ons via de export ook zo zijn voordelen bracht. Nu de EU ons, aangemoedigd door de Nederlandse regering, heeft afgesneden van het Russische gas, en de Russische olie, ligt de zaak gevoelig anders. Uiteenlopende commentatoren roepen om het hardst dat we gewoon oerstom zijn geweest, als ‘Europa’, om ons zo afhankelijk te maken van het Russische gas. Voor Nederland geldt dan ook dat we gewoon oerstom zijn geweest om gas te exporteren, wat we beter voor onszelf hadden kunnen houden. En waarom moest ‘Den Haag’ het ‘rijden op gas’ zo nodig ontmoedigen door het tot in de stratosfeer te belasten? Terwijl ze ook nog eens wisten dat het beter was voor het milieu en het klimaat? Ook al door de lange aanvoerlijnen van de olie die we daardoor nodig hadden, per schip, helemaal om Afrika heen. Ook de ‘Noordzee’ trokken we binnen de kortste keren leeg, zonder plan, waarbij we naar hartelust exporteerden. 

 

Maar er is een markant verschil tussen die oliecrisis van de zeventiger jaren, en die crisis nu. Want destijds was het de leverancier die er de brui aan gaf, en nu is het onze eigen overheid, in Den Haag en Brussel, die de grenzen dichtgooit voor betaalbare olie en gas, en ons opzadelt met peperdure alternatieven. Of alternatieven die kansloos zijn, of alleen aan de beademing van de overheidssubsidie nog in leven blijven, maar feitelijk hersendood zijn. En dat is niet bedoeld als een morbide, onsmakelijke kwinkslag naar de recent als een ‘soap’ gebrachte wederwaardigheden over een jongen van twaalf waarvan de rechter vond dat de behandeling gestaakt mocht worden. Ik bedoel dat we, pretenderend dat we heel wel in staat zijn om logische keuzes te maken, keer op keer in een reflex handelen, of als een trekpop conform een ondoordachte strategie, en dan doorzetten terwijl de hele economie, en het sociale leven, de vernieling in draait. Als het in de jaren zeventig geen crisis mocht heten, dan nu zeker niet, want het is een zelf toegebrachte wond, in ieder opzicht.

 

Als ik overzie hoe die boycot van betaalbare olie en gas wordt verdedigd, dan bekruipt mij het gevoel dat Rusland ‘Manchurian Candidates’ heeft laten infiltreren die hen de eindzege moeten bezorgen. Dat is niet zo, maar zo handelen onze leiders wel. ‘Stupide’. Ze berokkenen iedereen schade, en ‘Europa’ en Oekraïne meer dan Rusland. Of ze ‘weten’ iets wat ik niet kan weten. Een of ander waanzinnig ingenieus plan waardoor actuele ontwikkelingen in hun uitwerking op zijn kop worden gezet. Als dat het geval is, dan zie ik dat niet terug in de uiteenlopende beleidsinitiatieven, die voor de korte- en middellange termijn uitgaan van meer kolen, de import van peperduur gas, dat ook nog eens op een bijzonder milieu- en klimaatonvriendelijk wijze wordt gewonnen middels ‘fracking’, en klimaatonvriendelijk wordt vervoerd met schepen. Naast nieuwbouw van centrales die het moeten hebben van atoomsplitsing, en uranium verbruiken, waarvan Kazachstan verreweg de belangrijkste producent is in de wereld, en bondgenoot van Rusland. Wat dan wel weer realistischer is dan vertrouwen op zon en wind. Waarmee ik beslist niet zeg dat zon en wind met de vuilnisman meekunnen. En in intelligente toepassingen is de potentie zeker aanwezig. Ik ben ook bijzonder tevreden met mijn Koreaans/Europese ‘Hybrid’ auto, maar blij dat ik niet ben gevallen voor een zwaar gesubsidieerd ‘stekkerexemplaar’, want dan had ik niet minder benzine verbruikt dan voorheen, met mijn benzineauto, maar juist meer. En daar bovenop dan nog de elektra, die er ook niet goedkoper op wordt. Wie nog een ‘eindafrekening’ na een jaarcontract moet krijgen, en een ’stekkerauto’ heeft die thuis aan het infuus hangt, staat nog een ijskoude douche te wachten. 

 

Inmiddels is de prijs van benzine ‘aan de pomp’ weer enigszins normaal, maar dat komt door belasting/accijnsverlaging. Ik zou het geen subsidie willen noemen, want de auto is al enige decennia de melkkoe van de Nederlandse regering. En als ze in Den Haag besluiten tijdelijk minder melk uit die koe te trekken, om het beest in leven te houden, terwijl ze het mes zetten in de ‘veestapel’, en ze er niet ook nog eens andere boze burgers bij kunnen hebben, betekent dat nog niet dat dit een gunstige ontwikkeling is, en dat u weer verder kunt met ‘Nick en Simon’, of de sprookjes van Caroline de Gruyter.

 

De herinnering aan de oliecrisis van de jaren zeventig is voor de meeste mensen die het hebben meegemaakt niet iets wat hen op gezette tijden wakker doet schrikken uit hun slaap, omdat ze het in een nachtmerrie herbeleven. Sterker nog, veel mensen zullen er eerder ‘mooie verhalen’ aan overgehouden hebben. Mijn vrees is dat menigeen denkt dat wat ons deze winter te wachten staat, en alle winters daarop, uiteindelijk ook erg mee zal vallen. Ik kan dat niet uitsluiten. Maar ik zie nog niet wat er voor openingen zijn om de zaak te herstellen. De meeste mensen zijn zich er niet bewust van wat uiteindelijk maakte dat die oliecrisis van de jaren zeventig geen catastrofe werd. En uiteindelijk zelfs het voorstadium van een nieuw begin in veel opzichten. Om te beginnen was daar het einde van de oorlog in Vietnam, waar de Verenigde Staten simpelweg het geld niet meer voor hadden. Terwijl ook de bevolking er meer dan genoeg van had. In 1971 hadden Nixon en Kissinger al moeten besluiten de koppeling van de Dollar aan het goud te staken. Wat echter een einde maakte aan de misère voor dat land, en de Dollar weer vleugels gaf, terwijl het tevens het einde van de olieboycot inluidde, was dat Kissinger met de pet in de hand op audiëntie ging bij de Saoedi’s, en een ‘werelddeal’ sloot. In ruil voor de belofte dat OPEC uitsluitend olie zou leveren in ruil voor Dollars, garandeerden de Verenigde Staten de olielanden militaire protectie. Zo koppelde het duo Nixon/Kissinger de Dollar los van het goud, en hing het die Amerikaanse munt op aan het ‘Zwarte Goud’, terwijl het tevens het financieel-militair complex op de wenken bediende.

 

Zo’n soort doorbraak hangt nu niet in de lucht. Sterker nog, Rusland en China praten niet meer met de Verenigde Staten, en Europa is helaas niet in staat gebleken om uit te groeien boven de status van ’schoothondje’, en het staat inmiddels venijnig keffend in de hoek waar de klappen vallen. De vage hoop die levend wordt gehouden door de sprookjesverkopers, door mijn bril bezien, is dat Rusland ‘omvalt’. Waarna de Chinezen ’toast’ zijn. Ik lees de opgewonden verhalen over een op handen zijnd tegenoffensief van Oekraïne, maar de schaarse feiten die mij bereiken uit dat land, verifieerbaar juist, duiden eerder op een Russisch offensief waardoor ook Nikolaev en Odessa verloren zullen gaan voor Oekraïne. En ik zie Blinken niet met de pet in de hand naar Moskou afreizen om de zaak te redden. Dan nog eerder von der Leijen, maar die beweegt vooralsnog eerder in tegenovergestelde richting. Dus wat is ons ‘Plan B’? 

 

Hersengymnastiek

Waar zouden we het over gehad hebben zonder covid, apenpokken, Oekraïne, Taiwan en de boeren?

 

Niet noodzakelijk over hetzelfde als datgene waar mensen die het niet over covid, apenpokken, Oekraïne, Taiwan en de boeren willen hebben het ook nu over hebben. Een aantal problemen waar die mensen het nadrukkelijk wél over willen hebben, zoals de stijgende prijzen, en de achterblijvende lonen, zijn overigens het gevolg van covid (de aanpak), Oekraïne, en nu weer Taiwan, en beleidskeuzes in het verleden die wantrouwen genereerden, waardoor de boeren niet meer tot bedaren te brengen zijn. Maar de media proberen die onderwerpen daar als regel van los te zagen. Dat leidt tot schizoïde ‘verklaringen’ voor de inflatie, en ander economisch en sociaal ongerief, die nog niet naast de oorzaak hebben gelegen. 

 

In die zin zijn de ‘simpelen van geest’ op de korte termijn beter af, waar ze zich vastbijten in het ‘Show- en Sportnieuws’, en verder de boel de boel laten. ‘Above their Pay-Grade’. Daar hebben ze hun mensen voor. De politici waar ze op gestemd hebben. Of het is in handen van deze of gene Almacht, die zich slechts met wisselend succes laat petitioneren. De ene keer zit het tegen, en dan heb je weer een keer mazzel. Kritiek op mensen die zich vastbijten in het nieuws, of bepaalde onderwerpen die hen ter harte gaan, waaronder uiteraard ondergetekende, is in die zin vaak terecht, dat het de vraag genereert wat je nou precies hoopt te bereiken? En of je zelf ook niet inziet dat het eigenlijk zonde is van je tijd? Tegenwerpen dat je bepaalde ontwikkelingen dan toch maar mooi wel als eerste, wellicht zelfs als enige, juist zag, maakt het eigenlijk alleen maar erger. Voorzover het al waar is. Want mensen haten ‘betweters’, en het volgende moment mag je uitleggen wat al die tijd en energie die je gestoken hebt in pogingen om de loop van bepaalde ontwikkelingen te veranderen nou precies heeft uitgehaald? Niks. Okay, dan had je dus net zo goed ontspannen het laatste nieuws kunnen volgen over ‘Nick en Simon’, ‘Wendy van Dijk’, ‘Frans Bauer’, de ‘Canal Pride’, of enige ander ‘click-bait’ onderwerp uit dat circuit. En dat is dan misschien ook wel zo.

 

Sterker nog, in onze ‘Financieel Kapitalistische’ sprookjeswereld is het gewoon roulette wat er ‘gehyped’ zal worden, wanneer, en hoe. Bewijzen, argumenten, feiten, of noodzaak spelen geen rol. Dat Amnesty nu ineens bevestigt wat iedereen die de oorlog in Oekraïne volgt al vijf maanden weet, dat Oekraïne burgers gebruikt als ‘Human Shield’ door hun geschut midden in een woonwijk te plaatsen, en kleuterverblijven te vorderen als onderkomen voor strijdende militairen, vliegt als een scheet voorbij. Alle aandacht die de gevestigde media eraan schenken gaat uit naar de chef van die organisatie in Oekraïne die er mee ophoudt. Niet omdat het onwaar is, maar omdat ze meent dat Amnesty zijn snavel had moeten houden. Ik ga er vanuit dat het hoe dan ook geen verschil maakt. Het gaat niet over ‘Nick en Simon’, en het bericht verschijnt als iedereen op vakantie is, de ‘komkommertijd’, dus vergeet het. 

 

Wie op zeker moment gefrustreerd raakt, omdat het allemaal geen zin lijkt te hebben, moet voorzichtig zijn. Dan loert het gevaar van een overreactie, de promotie van sensationele berichten, met inbegrip van onterechte beschuldigingen, wellicht zelfs geheel verzonnen verhalen, zoals die waarvoor Alex Jones nu veroordeeld is. We mogen nooit uit het oog verliezen dat een verdachte onschuldig is tot het tegendeel bewezen is. En ‘Fact Checkers’ zijn niet de aangewezen scheidsrechters, maar individuele bloggers en vloggers kunnen er ook naast zitten. Met inbegrip van ondergetekende. Ik doe mijn best om geen misinformatie te verspreiden, en mijn lezers op te roepen begrip te tonen voor mensen met een afwijkende kijk op bepaalde kwesties. Maar tegelijk schuw ik de controverse niet. 

 

Een aantal controversiële artikelen van mensen die hun brood verdienen met het produceren van artikelen over actuele onderwerpen, die echter de ‘mainstream media’ (voorlopig) nog niet gehaald hebben, vielen mij op. 

 

1. Een artikel van Ron Unz, die al twee jaar aandacht vraagt voor de mogelijkheid dat covid een Amerikaans biowapen was, dat onszelf uiteindelijk meer schade berokkende dan de Chinezen en Iran, de beoogde slachtoffers, in zijn lezing. En zijn argumenten zijn beslist ijzersterk, maar kraaien dat het bewijs is geleverd is in dit stadium nog onverantwoord. Dat hij nu in zee gaat met Russen garandeert bijna dat het verhaal u hoe dan ook niet gaat bereiken, totdat het onontkoombaar is geworden, en dan hooguit als een voetnoot, op een zomerse vakantiedag tussen het nieuws over ’Nick en Simon’, de ‘Canal pride’, en de prijs van komkommer.

 

2. Een artikel van Pepe Escobar over een vleesgeworden Chinese ‘Financieel Kapitalist’, die in het oog van de storm zit die zich ontwikkelt rond het bezoek van Nancy Pelosi aan Taiwan, maar dan als iemand aan de ‘Trump-kant’ van het verhaal, wat nog eens onderstreept hoe ongrijpbaar die ‘Warparty’ is. 

 

3. Een artikel van Kevin Barrett, die een eigen ‘Newsletter’ uitgeeft, waarin hij deze keer stilstaat bij een opvallende samenloop van omstandigheden die bij hem de vraag doet rijzen of we wel kunnen spreken van toeval? Omdat het daar gaat over mogelijke intriges waar de Israëlische geheime dienst bij betrokken zou zijn, dreigt de beschuldiging van antisemitisme als motivatie. Maar het artikel is zo sterk omdat hij laat zien waarom het volkomen redelijk is om ‘vuil spel’ te vermoeden, terwijl ook hij er met klem op wijst dat ook waar dat het geval is, het bewijs nog wel geleverd moet worden. 

 

4. Een artikel van Jeremy Kuzmarov, de managing editor van ‘Covertaction’, waarin hij stilstaat bij angstaanjagende ontwikkelingen in de VS, waar de anti-Russische hysterie nu volledig door het lint gaat. 

 

Zeker in deze turbulente tijd is het zaak het hoofd koel te houden, maar bevriezing van de hersencellen tegen te gaan. Dus houd die grijze massa in conditie! Afzakken richting ‘Show- en Sportnieuws’ om niet ‘kierewiet’ te worden, bij wijze van ontspanning, kan niemand u verwijten. Er is geen norm in de tijd, of de energie die je optimaal zou moeten investeren in de meer serieuze kanten van het leven. Maar als u de behoefte op voelt borrelen om over de schutting van de ‘Safe-Space’-speeltuin te kijken, realiseer u dan dat één kwalitatief hoogstaand artikel meer waard is om u wegwijs te maken, dan een krant vol ‘Readers-Digest’-pulp. Van ‘A-tot-Z’ gelogen is geen kwaliteit, maar controversieel is gezond, en het houdt u fitter dan Wordle of Wordfeud, of het lezen van boekbesprekingen. En als de voortekenen niet bedriegen, dan kunt u binnenkort best wat ‘StreetSmart’, wat ‘Gogme’ gebruiken, om niet ten onder te gaan.

0 comments

Wantrouwen

Wantrouwen genereert verdenkingen.

 

Als je bestolen bent, of voorgelogen, is het logisch dat je bij een volgende ontmoeting uitgaat van slechte bedoelingen. Dat geldt voor vreemden, vrienden, familie, en de overheid. En als er een patroon zichtbaar wordt van liegen en bedriegen, of moedwillig geschapen verwarring waar je nadeel van ondervindt, is het logisch dat je uitgaat van een ‘Conspiracy’. Die persoon, of die overheid, is niet te vertrouwen, en wordt gestuurd door een verlangen om jou schade te berokkenen. Dat ligt meer voor de hand dan de conclusie dat die medemens, die overheid, ziek is. 

 

Mijn stelling hier, dat er geen sprake is van een ‘Groot Complot’, al wemelt het van de criminele types die aan de lopende band valse plannetjes bedenken om u en mij te benadelen, laat onverlet dat bepaalde mensen, en overheden, ziek zijn, en niet anders kunnen. Waarom is dat een belangrijk onderscheid? Omdat die zieke mensen, en die zieke overheden, het niet kunnen helpen. Geen redelijke argumenten, geen straf heeft vat op hen. 

 

We maken allemaal, u en ik ook, fouten. We schatten een situatie, of bepaalde personen, verkeerd in. En in complexe situaties, zoals rondom covid en de ‘vaccins’, en zaken van oorlog en vrede, ontberen we niet zelden de kennis die nodig is om falen uit te sluiten. En dat is met inbegrip van de mensen die doorgaan voor ‘experts’. Dieven en leugenaars, die welbewust handelen, wetend dat ze schade berokkenen aan anderen, en die betrapt worden, kunnen u proberen wijs te maken dat het een ‘dwaling’ was, een fout, maar dat ze echt de allerbeste bedoelingen hebben, en beslist niet fout zijn. Ze maken excuses, en door maar weer. Maar als je ze daarna opnieuw betrapt, wordt het lastig om hen te geloven. Dan heb je de optie om die dieven en leugenaars ervan te verdenken dat ze wel degelijk fout zijn, tot op het bot verdorven, of je moet aan willen nemen dat ze ziek zijn. 

 

In de praktijk vinden die zieke types, en de lieden die tot op het bot verdorven zijn, elkaar moeiteloos. Maar als ik het ‘vertaal’ naar de matrix van Cipolla waar ik maar op terug blijf komen, omdat het zo’n bruikbaar ‘frame’ is, dan zijn de tot op het bot verdorven lieden de ‘Criminelen’, en vinden we de zieke dieven en leugenaars terug in het vak van de ‘Stupide’ medemens. De ‘Stupide’ dief of leugenaar kan een keer mazzel hebben, maar over een heel leven bezien is de kans groter op schade voor hem- of haarzelf, naast de schade die hij of zij anderen berokkent. In die constellatie is een wereldomspannend ‘Groot Complot’, met een toegewijde centrale regie van lieden die exact weten wat ze doen, ondenkbaar. Nog geheel los van het gegeven dat ‘Criminelen’ uiteindelijk ook de ‘Criminelen’ waarmee ze samenwerken zullen willen beroven om als ‘Top-Dog’ te eindigen. Dus zo’n opzet is van nature instabiel, en geen lang leven beschoren.  Het staat haaks op het streven naar de ‘Wealth of Nations’, zoveel is wel duidelijk.

 

Zieke mensen, en zieke overheden, die gebruik maken van zieke systemen, houden het lang vol, en kunnen bizar veel schade aanrichten aan mens en maatschappij. In de laatste link van mijn vorige bijdrage stond een korte beschouwing over de grondlegger van het ‘moderne’ China, Sun Yat-sen, waarin hij krachtige uitspraken doet over de rol van de Britten in de wereld. Hij identificeert hen als geboren ‘Criminelen’, die al eeuwenlang middels ‘Verdeel en Heers’ roven en liegen ten bate van hun ‘Empire’. HIER meer over dat inzicht van de leider die uiteindelijk zowel de Communisten, als de Kuomintang zou inspireren. En dat is illustratief voor het probleem waar we steeds weer tegenaan lopen. We zijn verdeeld. Accepteer dat. Geef de ‘Criminelen’ geen kans om ons tegen elkaar uit te spelen, en identificeer gemeenschappelijke normen en waarden om vast te stellen wanneer iemand liegt, of steelt. Verslik je niet in pogingen om ‘maatwerk’ te leveren, want je gaat hopeloos ‘nat’. Het kost mij geen enkele moeite om te herkennen waar Sun Yat-sen het over heeft, en om dat wat hij aanwijst als de bron van al het kwaad, wat je nu de ‘London City’, de ‘Square Mile’, of ‘International Banking’, de geboortegrond van het ‘Financieel Kapitalisme’ noemt, te identificeren als een ‘Tijdloze Speler’ die het voor miljarden mensen heeft verziekt. Ook voor miljoenen Britten, overigens. Maar de Chinese Kuomintang, noch de Communistische partij in dat land waren het antwoord. 

 

Het ontluikende inzicht dat we een manier moeten zien te vinden om verdeeld, ‘Multipolair’, met elkaar te leven in harmonie, zie je terug waar Beijing op een andere koers is gaan zitten na het mensonterende drama van de ‘Culturele Revolutie’, en nu geduld predikt. Zoals ook Poetin de tijd nam om Rusland voor te bereiden op de ontwikkelingen waarvan we nu getuige zijn, die in zijn ogen onvermijdelijk waren geworden door de ongebreidelde expansiedrift van het ‘Financieel Kapitalisme’, met haar reclamebureau in ‘Davos’, en haar militaire arm de NAVO, waar hij op de ‘Veiligheidsconferentie’ in München van 2008 uitvoerig bij stilstond. ‘Financieel Kapitalisme’ kent geen vrienden, alleen landen en mensen die je kunt gebruiken. Dat zag Sun Yat-sen, en dat zagen de ‘Founding Fathers’ in de Verenigde Staten, waar Sun Yat-sen aan mocht ruiken door zijn studie aan een Amerikaanse universiteit. En dat zien critici van het ‘Unipolaire’ wereldbeeld in deze tijd ook. Dat ‘Empire of Chaos’ heeft, door te liegen, te bedriegen, te bedreigen en te stelen, zoveel chronisch wantrouwen gekweekt, dat meer en meer mensen de conclusie trekken dat dat systeem doodziek is. 

 

De mensen die erdoor zijn bevangen kun je geen verwijten maken. Maar hoe emancipeer je een volk? Neem het beeld dat Oleksiy Arestovych schetst van de relatie tussen het volk van Oekraïne en haar leiders. De man is een belangrijke speler in dat land en adviseur van Zelensky. Wat hij in feite zegt, is dat het volk ‘Stupide’ is, en bij de hand moet worden genomen. Maar waar leid je ze dan naartoe, Oleksiy? Wat bied je hen aan? Een plaatsje in de loopgraaf, strijdend voor de belangen van de ‘London City’? Of een plekje aan het raam met zicht op een ‘Multipolaire’ wereld, waarin je naar hartelust mag klagen, uit je nek mag kletsen, en ‘Conspiracies’ mag bedenken, zolang je maar in de gaten houdt dat je niet alwetend bent, kunt falen in je oordeel, en er daarom beperkingen zijn op wat getolereerd kan worden waar je handelt op een wijze die tot doel heeft anderen schade te berokkenen, zoals daar waar je akkoorden tekent, maar ze niet naleeft, en toelaat dat extremisten het grondgebied bestoken van een ‘afvallige provincie’. Het gaat om handelen, of handelen nalaten waar dat van je verwacht wordt, en het hebben van een doel. En toegebrachte schade die niet kan worden herleid tot een defensieve ingreep. Maar defensie van wat? 

 

Hoogste tijd om het vertrouwen te herstellen door het fundament onder de samenleving aan een grondig onderzoek te onderwerpen voordat het sprookje van onze superioriteit en ‘Gidsstatus’ uit is, en we op de keien staan te blauwbekken, met de pet in de hand, smekend om een aalmoes. Omdat we, tegen beter weten in, mensen geholpen hebben die de ziekelijke neiging hebben om te roven, te stelen, te liegen en te bedriegen, en dat beschouwen als het summum van beschaving. 

 
2 comments

Bemoeizucht

Bemoeizucht is de ‘(ziekelijke) neiging om zich met iedereen en alles bezig te houden en zo mensen lastig te vallen.’

 

Uitgesproken bemoeizuchtige mensen kunnen nog steeds van zichzelf het idee hebben dat ze juist extreem tolerant zijn. Terwijl tolerante mensen wakker liggen van de vraag of ze hun eigen ideeën niet teveel opdringen aan anderen. Nationaal zijn Nederlanders ervan overtuigd dat ze mateloos tolerant zijn, en we bezingen onze eigen deugd zelfs uit volle borst met ‘Vijftien miljoen mensen’, waarvan meer landgenoten de tekst kennen dan van het volkslied. Tegelijk staan we internationaal bekend om ons ‘Opgeheven Vingertje’, en schamen wij ons er niet voor om anderen voor te houden dat we een ‘Gidsland’ zijn. Daarnaast is er geen oorlog, of we staan vooraan in de rij om mee te mogen doen. Hoe verder van huis, hoe beter. Liever niet in de voorste linies, daar hebben we het ‘slachtvee’ voor, het ‘kanonnenvoer’, maar als ‘coach’, als ‘trainer’, en met de ‘materiaalwagen’. 

 

In mijn jonge jaren zorgde de verbindende overheid voor het ‘Grote Plaatje’, en waren het de ‘Zuilen’, verbonden aan kerkelijke of maatschappelijke organisaties, die voor de neurose van de bemoeizucht zorg droeg. In sommige gevallen was het een bittere strijd om je te ontworstelen aan de omklemming van een ‘Zuil’, en onze nationale literatuur getuigt van de excessen, en de provocaties waar sommigen zich aan overgaven om hun individualiteit te onderstrepen door het omarmen van een levensgevaarlijke ‘LifeStyle’. De eis dat anderen zich daar niet mee mochten bemoeien gaf op den duur een onwerkelijk ‘straatbeeld’. 

 

Hoewel ik persoonlijk een warm pleitbezorger ben voor een ‘Kleine Overheid’, in die zin dat ik meen dat de overheid zich niet met het privéleven van de burger moet bemoeien, betekent dat nog niet dat ik meen dat het onjuist is om mensen te attenderen op de consequenties van hun keuzes als glashelder is wat de gevaren zijn. Is dat niet helder, houd dan je snavel. Of participeer in onderzoek of de discussie, maar leg jouw individuele voorkeur niet vast in een wet. Ook niet als je er uiteindelijk in geslaagd bent een meerderheid zo gek te krijgen jouw fobieën over te nemen. Hier op dit blog heb ik er geen geheim van gemaakt dat ik die mRNA-vaccins totaal niet vertrouw. En ik heb u vertrouwd gemaakt met de argumenten en ‘cijfers’ die mijn standpunt schragen. Echter zonder mij te willen bemoeien met mijn medemens die het liefst een infuus met vaccin tegen Covid achter zich aan zou slepen. 

 

Dat de overheid zich niet afzijdig houdt, dat is evident. Toch zijn er nog altijd keurige, welbespraakte, onderlegde mensen die menen dat de overheid fout zit. Zie HIER, bijvoorbeeld. Wat ik mis, is de dialoog, die moedwillig wordt onderdrukt. Niet alleen over die kwestie. Sterker nog, de invasie van ons privéleven is voor mij beklemmend, omdat ik dat ‘van huis uit’ niet zo heb ervaren. Heel Nederland lijkt meer en meer op een ‘Parochie’, waarin het voldoende is om te ‘Geloven’ dat een bepaalde keuze de juiste is. Lak aan de feiten, of bewijzen dat het lariekoek is. De moordende ‘Consensus’ drukt elke oppositie dood. Nog net niet letterlijk, maar eenieder die tegengas geeft wordt onmiddellijk gemarginaliseerd en actief buitengesloten, of zelfs vervolgd. Omdat ik opgroeide in een liberale omgeving, met ouders die wat van de wereld gezien hadden, en de ‘Parochie’ iets was voor ‘de anderen’, vind ik het beklemmend. 

 

Maar het is nog erger, eigenlijk, omdat de overheid niet langer let op wat belangrijk is voor ons allemaal, en dat uit handen heeft gegeven aan niet-verkozen bureaucraten in ‘Brussel’, en het ‘Grote Geld’ van ‘Davos’ en daaraan verwante organisaties, waarbij de bemoeizucht op onvoorspelbare wijze verandert als het weer. Er is geen ‘chocola’ van te maken. Totale, geïnstitutionaliseerde chaos en willekeur, wat in mijn jonge jaren kenmerkend was voor ‘Autoritair’. Een opeenvolging van ‘Tests’ om te zien of je wel gehoorzaam bent. En dat baart mij grote zorgen. 

 

Door mijn eigen ‘bias’ tegen die vaccins ben ik geneigd om daar de oorzaak te zoeken als mijn volledig gevaccineerde en geboosterde broer een levensbedreigende auto-immuun-reactie krijgt na te zijn besmet met Covid. Terwijl hij ook van die infectie zelf meer last had dan ik met mijn natuurlijke afweer, en pillen die in Nederland niet voor dat doel mogen worden verstrekt. Maar ik begrijp ook dat ik dat incident, of onze verschillende reacties, niet kan opvoeren als bewijs voor mijn eigen gelijk op dit punt. Anderzijds, als het Duitse ministerie van gezondheidszorg in een ‘Tweet’ naar buiten brengt dat één op de vijfduizend gevaccineerden last krijgt van ernstige bijwerkingen, waarop NU.NL en andere roeptoeters het nodig vinden om te benadrukken dat die vaccins juist volkomen veilig zijn, dan denk ik slechts bij mijzelf: ‘Gemiste kans.’ Opzettelijk gemist. Was jij niet een journalist, ooit? Niet dat je geen bedenkingen kunt hebben tegen de strekking van die ‘Tweet’, en natuurlijk is het valide als je stelt dat iemand die ergens na vaccinatie dood ter aarde stort als gevolg van een hartaanval, hersenbloeding, een spontane auto-immuunziekte, of orgaanfalen wellicht ook zou zijn overleden zonder die vaccins. Maar het komt mij voor dat dit bij uitstek een kwestie is waar je weg moet blijven van bemoeizucht en dwang, en kritische journalisten nodig hebt die niet benauwd zijn om ‘autoritaire types’ tegen de haren in te strijken, op zoek naar de waarheid. Zekerheid is hier niet te geven, en maak van de risico’s dan ook geen ‘voetnoot’, verstopt in de kleine lettertjes van de bijsluiter die niemand te lezen krijgt als hij of zij zich meldt bij de GGD. 

 

Het is niet zo eenvoudig om de ‘architectuur’ van een samenleving te optimaliseren. Welke ‘architectuur’ past bij de ‘volksaard’ en de lokale beperkingen? Waarom kan een megalomane torenflat in Dubai mooi zijn, maar moet je er niet aan denken dat die in het hartje van Amsterdam zou verrijzen? En dat is dan nog weer los van het simpele gegeven dat bepaalde mensen hoe dan ook moeten braken van de ‘architectuur’ in Dubai, terwijl anderen niets moeten hebben van die ‘drugs-gerelateerde, criminele gribus’ in de ‘Klimaat-hoofdstad’ van Nederland. Het geniale van de ‘Multipolaire’ wereld was dat soevereine landen vrij waren om er een Janboel van te maken, of een oogstrelend voorbeeld. De basis moet goed zijn. Die kan te breed, of te smal zijn, maar in alle gevallen moet de ‘architectuur’ het stabiele referentiekader vormen voor de lokale ‘markt’ die gevoed dient te worden Die stabiliteit is uiteindelijk belangrijker dan de vormgeving. We moeten ergens vanuit kunnen gaan, anders wordt het roulette. 

 

HIER beschrijft Cynthia Chung hoe de ‘Unipolaire’ machten in de wereld zich opmaken voor een oorlog met China, de kampioen van de ‘Multipolaire’ wereld. Het is een lang artikel, wat in onze hitsige, chaotische wereld, met de ‘korte lontjes’ als sieraad, waarin de sneeuw zwart is, geen groot publiek zal kunnen inspireren. En dat is spijtig. Al helemaal na de afgang in al die andere oorlogen. De kruik gaat te water, tot hij barst. Het komt mij voor dat dat moment niet ver meer is.

0 comments

Pelosi

Je kunt niet om Nancy Pelosi heen.

 

De hoogbejaarde politica, die de afgelopen tijd vooral in het nieuws was omdat ze aanbevelingen om de beveiliging van het ‘Capitool’ op te schroeven in de aanloop naar ‘6 januari’, de dag van de ‘bestorming’, in de wind zou hebben geslagen, waardoor ze de deuren wagenwijd openzette voor de Trump-aanhang, en door de handel met voorkennis waarvan zij en haar man worden beschuldigd, terwijl haar echtgenoot juist gisteren voor de rechter stond wegens een akkefietje met ‘rijden onder invloed’, vloog in een Boeing-737 private-jet op kosten van de Amerikaanse belastingbetaler naar Taiwan. 

 

Iedereen met een contract bij de media boog zich erover. In Frankrijk oordeelde men overwegend dat Nancy vooral een geweldige ‘ego-tripper’ is, terwijl het gros van de Nederlandse commentatoren haar bewieroken als een ‘vrouw met ballen’ die pal staat voor de ‘vrede’, zoals een verslaggever van de NOS in Beijing het verwoordde. Volgens mij moet je dan echt volkomen stekeblind zijn, of geschoold in Orwelliaans taalgebruik, want Pelosi is overal, en altijd, voor oorlog. En meer geld voor oorlogen. Ze schuwt diplomatie en gaat consequent haar eigen weg. Als ze concessies doet, dan is het aan de beloften die ze de kiezer deed, of omdat ze geen andere uitweg ziet. En over verkiezingen gesproken: David Stockman verdenkt haar ervan dat de hele show puur en alleen tot doel had stemmen van Chinese-Amerikanen in haar kiesdistrict in de wacht te slepen. In elk geval ziet de president van Zuid-Korea er geen heil in om haar te ontvangen, en waren ook andere functionarissen niet beschikbaar, na deze diplomatieke schuiver. Maar er zijn nog zoveel andere argumenten te noemen die haar geïnspireerd hebben. Op de vraag wat haar gemotiveerd kon hebben, schreef een zekere Fred op de website van ’Turcopolier’:

 

‘She has distracted attention away from $5 gas, $5 milk, baby formula shortages, Ukraine!, FBI testimony Wray is making Wednesday, the primary elections, Dutch farmer protests, the EU energy crisis over sanctions, the EU economy collapse over sanctions, and even her husband’s DUI arraignment. Plus she showed she could boss Joe Biden around and rally the neocons together for yet another provocation. After this visit does anyone still think Biden is setting US foreign policy?’ 

 

Met andere woorden, de oorlogminnende Nederlandse pers speelt, samen met Pelosi en de 'Necons', in een eigen klasse. De klasse waar, als je gevraagd wordt waarom de rest van de wereld aanstoot neemt aan je egotrip, of druk is met mobiliseren, je doodleuk antwoordt dat dat komt omdat je een vrouw bent. En dan helpt het niet als je zegt dat het ook super stom zou zijn als ze man, of een 'transpersoon' geweest zou zijn. Dat maakt het alleen maar erger. 

 

Het was dus te verwachten dat die vrouw op zou duiken in Taipei, waar ze een gemaskerd optreden verzorgde na te zijn beloond met een medaille door de zittende, pro-Amerikaanse regering, die met een nipte meerderheid de laatste verkiezingen won. Het komt mij voor dat de volgende verkiezingen door dit akkefietje een ander beeld te zien zullen geven. Want het gros van de Chinezen, ook die op dat eiland waar de laatste resten van Chiang Kai-shek’s leger naartoe vluchtten toen de communisten China bevrijdden van de Japanse overheerser aan het eind van de Tweede Wereldoorlog, willen het liefst geld verdienen en voor welvaart zorgen, voor hen, en hun kinderen. En daar draagt Nancy Pelosi’s egotrip evident niet aan bij. 

 

Historisch zien de Chinezen op het vasteland, maar ook de Chinezen op Taiwan, China als één geheel, en niet als twee afzonderlijke landen. Beide stromingen, die richting het eind van de Tweede Wereldoorlog slaags raakten met elkaar, waren allesbehalve democratisch, zoals de Britten ook nooit een democratisch bestuur in Hong Kong invoerden. En er is geen Chinees, behalve een handjevol collaborateurs, die geen trauma heeft overgehouden aan de de facto kolonisatie nadat de Britten de ‘Opium Oorlogen’ wonnen. Dat verschafte de Britten het recht om naar believen Chinezen verslaafd te maken, en daar grof geld aan te verdienen. De ‘Jardine Matheson Company’, een van de bedrijven die in Hong Kong de lakens uitdeelde in de tijd dat de Britten daar de scepter zwaaiden, werd er knap rijk van. En ook menige avontuurlijk ingestelde Amerikaan pikte een graantje mee. In Thailand is, dichtbij de ‘Gouden Driehoek’, een bijzonder interessant museum gewijd aan opium en de rol van de westerse geheime diensten bij de handel waar je een goede eerste indruk krijgt van dat aspect van de macht die het westen uitoefent over landen waar men het oog op heeft laten vallen. En wie kent niet de verhalen van de heroïne die in de lijken van gedode soldaten de Verenigde Staten binnen werd gesmokkeld ten tijde van de oorlog in Vietnam, de crack-cocaïne ten tijde van ‘Iran-Contra’, of de weelderige papaverculturen in Afghanistan sinds de NAVO de macht overnam in dat land? En na de machtsovername door de Taliban opnieuw verboden. En de meer recente epidemie van zware pijnstillers in de VS die zoveel mensen het leven heeft gekost, pas beëindigd nadat de controle over de Afghaanse papaverteelt verloren ging.

 

Als zodanig is het amper een geheim dat er geen liefde verloren is tussen de Amerikanen en de Chinezen, zoals ook wel blijkt uit de eerste terreuraanslag op een passagiersvliegtuig, door de CIA, met de bedoeling om de Chinese minister van buitenlandse zaken om het leven te brengen, waarbij ook Chinezen uit Taiwan betrokken waren. Zestien mensen kwamen om, maar Chou en Lai had een ander vliegtuig genomen, en overleefde het. Er zijn mij geen vergelijkbare vergeldingsacties van Chinese zijde bekend, en Pelosi bereikte heelhuids Taiwan. Door de opening van China voor ‘business’ met het westen zijn China en Taiwan de afgelopen decennia naar elkaar toegegroeid. Ik ben in China tal van Chinezen tegengekomen uit Taiwan, door de jaren heen, die daar waren voor zaken, of er werkten. De handel tussen Taiwan en het Chinese vasteland is bepaald levendig. En los van de zuiver egoïstische redenen die ik kan bedenken waarom Nancy Pelosi persé naar Taiwan wilde, is de enige andere logische verklaring dat ze ernaar snakt om in beeld te verschijnen als de vrouw die olie op het vuur gooide, om zo de levensstandaard van de Chinezen op Taiwan geweld aan te doen, naar analogie van de behandeling die Europa nu krijgt, waardoor Taiwan geen andere keuze meer heeft dan te exporteren naar het westen, in ruil voor Mickey Mouse geld, inplaats van een graantje mee te pikken van de ‘booming business’ waar de SCO garant voor staat.

 

Haar een ‘goede vriend van Taiwan’ noemen vergt, kortom, een hele hoop fantasie. Bovendien beseft nagenoeg iedereen in Taiwan dat de VS het eiland op identieke manier zullen ‘helpen’ als ze Oekraïne helpen, door er een ‘Proxy-Oorlog’ van te maken als de vlam definitief in de pan slaat. De kans is daarmee groot dat bij volgende verkiezingen de huidige club toch weer het veld moet ruimen, omdat de burgerbevolking daar geen oren naar heeft. Daarmee is niet gezegd dat ze Xi een toffe gozer vinden, maar dat ze geen begin van enig vertrouwen hebben in de geriatrische kliek die in de Verenigde Staten het liegen, bedriegen en profiteren tot een kunstvorm hebben verheven. 

 

Wat het vervolg wordt van dit idiote bliksembezoek weet niemand. De Chinese aankondiging dat de voorheen informeel erkende scheidslijn niet langer gerespecteerd wordt kan eenvoudig leiden tot een militair treffen, en verdere escalatie tot een heuse oorlog, waarbij Taiwan geen schijn van kans maakt, en tal van voor het westen cruciale ondernemingen (denk aan computerchips), voor een nog veel grotere verstoring van de wereldmarkt gaan zorgen. Daarnaast varen Amerikaanse oorlogsschepen af en aan door de toch niet overdreven brede zeestraat tussen Taiwan en het vasteland om de Chinezen te provoceren, en de kans dat daar iets misgaat is, met dank aan Pelosi, nu ook groter dan voorheen. Het is ook helder dat China weliswaar de regering in Taipei verwijten maakt, maar primair de Verenigde Staten als de schuldige aanwijst. De illustratie boven het artikel in de ‘Global Times’ spreekt boekdelen over het beeld dat ze in China hebben van de Amerikaanse vechtersbaas, en de Chinese hand die tracht die heethoofd te stoppen, en het vuur te doven. China, zo zegt de RAND-Corporation, gaat een militaire confrontatie met de Verenigde Staten verliezen, mits de Verenigde Staten de Chinezen vóór 2025 weten te verleiden tot een militaire krachtmeting. Ik zou daar echter, na de fatale misrekening in Oekraïne, maar geen geld op inzetten. Wat ons hier moet redden is dat de Chinezen zich volwassen opstellen, omdat ze geen begin van ambitie hebben om in een oorlog met de Verenigde Staten verzeild te raken. Maar als het zover komt, houd er dan maar rekening mee dat de Chinezen vechten met de handschoenen uit. En vechten om te winnen. Tot die tijd zal Beijing wellicht op zoek gaan naar manieren om het mevrouw Pelosi persoonlijk, met haar ‘neocon’-entourage, in te wrijven. Hoe? Geen idee. Maar het zal verder gaan dan Nancy op een ‘sanctielijst’ plaatsen. Een dame op haar positie, met haar bezoedelde staat van dienst, heeft kasten vol ‘lijken’ die er zomaar uit kunnen vallen. In hoeverre de Chinezen opening van zaken willen geven over hun capaciteit om ‘intelligence’ te verzamelen in het centrum van de macht binnen de ‘Warparty’, kan ik niet bevroeden. De Chinezen zijn er de mensen niet naar om impulsief te handelen. We gaan het zien.

0 comments

Onverschilligheid

Wat maakt het uit?

 

Onverschilligheid kan verschillende oorzaken hebben. Je kunt daadwerkelijk niet zien wat het belang is van een bepaalde keuze. Of je ziet dat belang wel, maar tegelijk blokkeert die ene keuze ook het realiseren van een alternatieve mogelijkheid, die ook zo zijn aantrekkelijke kanten heeft. Het kan ook een gebrek aan empathie zijn. Of de expressie van een gevoel van machteloosheid. En dan zijn er de complexe keuzes, afgeladen met verschillende risico’s, voor jezelf en/of voor anderen, waardoor al die bomen het zicht op het bos ontnemen, en je met een wegwerpgebaar roept: 'Ach, wat maakt het uit!'. 

 

Tot slot kan onverschilligheid een maskerade zijn vanuit zelfbescherming. Verkeerde keuze gemaakt, maar je moet ermee leven, en je kunt de klok niet terugdraaien. Niet noodzakelijk een keuze die reeds aantoonbare schade teweeg heeft gebracht, maar waardoor je een zeker risico loopt waar je liever verschoond van was gebleven. In dat laatste geval is het primair een afweerreactie als iemand je met een 'Wat maakt het uit!', het zwijgen oplegt als je hem of haar een spiegel voorhoudt. En dat is met inbegrip van keuzes die nog vervolgstappen vragen, zoals bij boosters na vaccinatie. De keuze is gemaakt, de teerling is geworpen, er is geen weg terug. Hou op met zeuren!

 

Het beginnen of uitlokken van een oorlog is niet zelden minder lastig dan die oorlog beëindigen, in het bijzonder als je op verlies staat. Op de ‘Turcopolier’-website gaat het (onder andere) over het perspectief voor de NAVO (Oekraïne) versus Rusland en haar bondgenoten, en ik heb daar mijn steentje bijgedragen aan de discussies in de commentaar-sectie. Eén van die bijdragen besloot ik met de opmerking dat ik lekker veel popcorn had ingeslagen, en klaar was voor de ‘show’. Wellicht de ultieme expressie van onverschilligheid, terwijl die kwestie mij beslist niet koud laat, zoals de regelmatig terugkerende lezer van dit blog zal beseffen. Dus wat is daar aan de hand? Is het defaitisme? Gooi ik de handdoek in de ring? Groeit het mij boven de pet? Zie ik er geen gat meer in? 

 

In een vervolg op die bijdrage heb ik getracht toe te lichten hoe het komt dat ik mij machteloos weet. Omdat, zoals ik er tegenaan kijk, er geen winnaars zullen zijn in ons deel van de wereld, ongeacht de afloop, en dat dat ook de vooropgezette bedoeling is, danwel het ingebouwde risico. Laat mij het uitleggen zoals ik het op die website ook heb toegelicht. 

 

In 1968 lanceerde Noord-Vietnam, samen met de Vietcong, een verrassingsaanval op de posities van de Amerikanen, het ‘Tet-offensief’. De vooropgezette bedoeling was om een wig te drijven tussen het corrupte regime in Zuid-Vietnam, en de Amerikanen door de publieke opinie te bewerken. Wat evident een doorslaand succes was. Het verzet tegen de oorlog in Vietnam, en elders in de westerse wereld, groeide in korte tijd spectaculair. Militairen die terugkwamen uit Vietnam werden beschimpt en bespuugd, en uitgemaakt voor ‘Baby-Killers’. Nog niet eens zo lang geleden plaatste ik een link naar een interview met een Amerikaanse militair die in een heel andere oorlog terecht kwam dan wat hij zich ervan had voorgesteld. En de Verenigde Staten dropen tenslotte met de staart tussen de benen, en een enorme kater af. 

 

Ze bezorgden de Sovjet-Unie een vergelijkbare ervaring in Afghanistan. Enige verschil was dat het communistische regime in Vietnam nog wel een wat ander wereldbeeld koesterde dan de Moslim-fundamentalisten die de NAVO nodig had in Afghanistan, en dat de terugtrekking van de Sovjet-Unie uit die strijd niet het gevolg was van een radicale cultuuromslag in de Sovjet-Unie zelf. Als er al ‘cheerleaders’ waren van Al Qaida, dan bevonden die zich in het westen, en in Moslim-fundamentalistische landen. Binnen de Sovjet-Unie waren die groepen ook actief, maar niet populair, behalve bij extreme opportunisten zoals Navalny en consorten. Wat autonoom ook helder maakt waarom die types consequent geen deuk in een pakje boter slaan bij verkiezingen nu de Sovjet-Unie nog slechts een geest is. 

 

De evaluatie van beide militaire conflicten leidde binnen de NAVO tot een nieuwe, innovatieve doctrine, die naadloos aansloot bij het streven naar de ‘Unipolaire’ wereld. De vernietiging van alle grenzen, alle landen als soevereine entiteiten, en de creatie van chaos, met ‘Blackrock’ (‘Davos’) als de eigenaar van alles, en de NAVO als haar gewapende arm. Door die bril bekeken heeft de NAVO deze eeuw nog geen oorlog verloren. De chaos in Afghanistan, Irak, Libië, Syrië en Oekraïne is ‘by design’, en het idee is dat de NAVO de strijd in Oekraïne niet hoeft af te sluiten met een militaire overwinning, zolang het er maar toe leidt dat Rusland te maken krijgt met een anti-oorlogsbeweging naar analogie van wat ‘Washington’ eind jaren zestig voor haar kiezen kreeg. 

 

In de oorspronkelijke opzet, zoals ik getracht heb hier aannemelijk te maken, dacht de NAVO dat Rusland in recordtijd heel Oekraïne zou bezetten, een vazal op de troon zou zetten in Kiev, en dan de overwinning uit zou roepen. Wat de bestorming van zorgvuldig opgebouwde fortificaties had gevergd, met vele dode Russische militairen tot gevolg. Gekoppeld aan moordende economische sancties, en ‘Gladio’ (‘Stay Behind’) saboteurs die als een ‘Vietcong’ het leven van de reguliere Russische troepen en bestuurders tot een hel zouden hebben gemaakt. Met een ‘Vietnam-look-alike’ revolutie in Rusland tot gevolg. Waarna China kon worden opgerold. 

 

Dat plan strandde op een geheel andere strategie van de Russen. En wat de NAVO nu probeert te doen, is dat originele plan weer tot leven te wekken. Maar de eerste opgave is dat de burgers in de NAVO-landen niet de interesse in die oorlog moeten verliezen, en dat is nog niet zo eenvoudig. Blíjven roepen dat Oekraïne aan de winnende hand is, en dat een groot offensief aanstaande is, lijkt mij gericht op ons, de westerling, die moet blijven geloven in de ‘goede zaak’. Generaal Giap, de strateeg die het ‘Tet-offensief’ vorm gaf, stond niet twee maanden van tevoren van de daken te schreeuwen dat hij een miljoen soldaten klaar had staan voor een aanval op Hué en Danang. En met zes van de Himars installaties vernietigd (volgens de Russen), ‘and counting’, en zonder luchtoverwicht, zie ik niet hoe ze zo’n offensief ooit van de grond zouden moeten zien te krijgen. Wel zijn er al verscheidene bootjes met saboteurs die probeerden de regio van Kherson te bereiken onderschept en vernietigd, maar er zullen er ongetwijfeld ook zijn die geland zijn, of saboteurs die over land door de linies zijn geglipt. Maar gaan de aanslagen die zij plegen de Russen motiveren om Poetin op te roepen ermee op te houden?

 

Daarbij viel mij op dat de Russen eerder deze week kennelijk doelbewust een ‘Graan-Oligarch’ met een precisie-aanval om het leven brachten. Ook dat is ‘Public Relations’. Veel boeren in Oekraïne zijn niet gecharmeerd van de ‘Rent-Seeking’ oligarchen en gierende corruptie die hen een fortuin kosten, waar ze niks voor terug krijgen. Maar omdat die monopolisten, en corrupte overheidsfunctionarissen boeren die niet van hun ‘diensten’ gebruik willen maken weren van de ‘markt’ die zij controleren, heb je als landbouwer geen keus. Die aanval was een signaal aan de inwoners van dat zuidelijke gedeelte van Oekraïne dat er verandering in de lucht hangt. En niet in Moskou, maar in Kiev, Brussel, Londen, Washington en Davos. Dat ene ‘speldenprikje’ kon wel eens van doorslaggevend belang zijn, omdat het onverschillige mensen, die dachten dat er toch nooit iets zou veranderen, zicht geeft op een andere wereld. Een terugkeer naar het ‘Industrieel Kapitalisme’, de dekolonisatie en het anti-imperialisme, en klaar met ‘Londen’ en haar neofeodale plannetjes. Maar ik kan dat zelf niet afdwingen of sturen, en ik moet zelfs oppassen dat ik geen irritatie oproep waardoor ontwikkelingen waar ik wel heil in zie juist worden afgebroken. Omdat de onverschilligheid die het gevolg is van eenmaal gemaakte keuzes voor een onredelijke onverzettelijkheid zorgt.

0 comments

Cijfers

Cijfers liegen niet.

 

Het is de uitleg die erbij wordt geleverd die problematisch is. Daarnaast zijn er vooral ook veel nietszeggende cijfers. Of cijfers die wel bruikbaar zijn voor het ontwikkelen van kennis op een bepaald gebied, maar die niet kunnen worden gebruikt om ontwikkelingen op een geheel ander gebied te duiden. Critici van de ‘vaccins’ tegen Covid vinden alarmerende cijfers. Maar dan trekt de NOS weer een ‘programmamaker’ uit de hoge hoed die ons gerust stelt, en de critici bestraffend toespreekt als zij, na bestudering van de vrijgegeven data die betrekking hebben op de eerste proeven met die vaccins, onjuist conclusies trekken. In zijn ogen. 

 

De opvallende dood van weer een arts die zonder aanwijsbare oorzaak het leven liet was de aanleiding voor een krantenbericht om tegen te spreken dat het iets te maken had met de tweede ‘booster’ die ze onlangs had gehad, nadat deze zomer al vier artsen ‘zomaar’ de geest gaven. Ik kan u niet op weg helpen als u wilt weten of u zich ongerust moet maken, of niet. Vijf artsen die niks lijken te mankeren, en gezond bezig zijn, die ‘zomaar’ bezwijken zegt mij niks. Is dat veel? Is dat weinig? Is het slechts het topje van de ijsberg? En ‘zomaar’ is geen valide diagnose. Je kunt op een dag vijf herten treffen die pal voor je auto de weg oversteken, waaronder op plekken waar je dat helemaal niet verwacht. Maar wat zegt dat getal? Niks. Alleen dat het er vijf waren, en niet vier, of zes. 

 

De inflatie in ons land is onhoudbaar hoog. Hoger dan elders in Europa, en hoger dan vorige maand. De cijfers liegen niet. Maar waar staan ze precies voor? Iemand heeft ooit een definitie opgesteld van bepaalde goederen en diensten die ‘dragend’ zijn binnen een model. Er zijn uiteenlopende modellen, en bijgevolg ook uiteenlopende inflatiecijfers. Welke cijfers zeggen iets over u? Het maakt een wereld van verschil waar je woont, en woon je in een huurhuis, een koophuis, of in de opvang? Is je leven gesubsidieerd? Of moet je alles zelf betalen, plus (een deel van) de subsidie voor de anderen? 

 

Wat zeggen de cijfers over de ‘werkgelegenheid’? Die cijfers zijn ‘hard’. Maar wat moet je ermee? Ik las dat er een nieuwe arbeidswet in werking is getreden, en NU.NL legt uit wat er voor ‘jou’ verandert. De wet wordt geacht ‘jouw’ positie te verbeteren. Er wordt meer ruimte geschapen voor ‘bijbaantjes’, dus werk bovenop het werk. Hoera! Met twee of drie banen kun je wellicht nog net uit de schulden blijven die het gevolg zijn van de inflatie. Hang de vlag maar vast uit! NU.NL meldt daarnaast nog meer reden voor dolle vreugde, want de loonstijging zwakt weliswaar af, maar ligt nog steeds op historisch hoog niveau! De cijfers liegen niet. Gemiddeld kreeg ‘je’ er 3,4% bij. Bij een inflatie van 11,5%, betekent het dat 'je' er ‘slechts’ 8% op achteruit gaat. 

 

Er sijpelt nog slechts 20% van de hoeveelheid gas die we in Europa normaal via ‘Nordstream 1’ krijgen. Dat is het getal. Maar wat heeft het om het lijf? Wat betekent het voor u? Dat is op dit moment nog niet met enige zekerheid te zeggen, vrees ik. Als u in noord-oost Groningen woont zou ik er rekening mee houden dat uw huis nog een flink eind zakt en scheurt wanneer ‘Den Haag’ en ‘Brussel’ besluiten dat nood wet breekt, en dat de gaskraan weer vol open gaat om ook de laatste restjes uit de ‘bellen’ onder die provincie te knijpen. Zo niet om Nederland zelf warm te houden, dan wel om de Duitsers te redden. NU.NL meldt dat alles in Duitsland nu begint in te storten, maar dat Zuid-Europa ‘groei’ laat zien. Als Duitsland op een hoop stort, is Nederland ook klaar. En in Zuid-Europa, waar ze niet vergeten zijn dat het ‘rijke noorden’ eiste dat die landen de broekriem aan moesten halen om niet uit de EU te worden geschopt, zal er weinig animo zijn om nu solidair te zijn. ‘Eat shit!’ gaat ‘m ook niet worden, want dat lag de afgelopen week op de snelwegen, en het is opgeruimd door de overheid, die nog even af moet rekenen met de ‘kleine groep’ boeren, in de ogen van het ‘World Economic Forum’. Maar wat is klein? 

 

Inmiddels bevinden de Verenigde Staten zich in een recessie, de cijfers liegen niet, maar ineens ontdekt men dat ‘GDP’ geen bruikbaar criterium is. Iets wat ik hier op dit blog al vanaf ‘dag 1’ heb getracht aan u mee te geven. Maar wat dan wel? De Amerikaanse overheid en haar adviseurs willen het woord ‘recessie’ niet horen, want kijk toch eens naar al die banen! Hoe kun je nou spreken van een ‘recessie’ als iedereen een ‘baan’ en vier bijbanen heeft, en de ‘vraag’ naar nieuwe loonslaven nog niet is opgedroogd? Zullen we het dan maar een ‘depressie’ noemen? Volledige kaalslag? De herinvoering van de slavernij, met een feodale ‘1%’ die alles bezit via het schimmige ‘BlackRock’-consortium? Ja, ik weet het, die laatste link is naar een niet geheel belangeloze dame die u tracht te verleiden tot lidmaatschap van een onduidelijke club alternatievelingen, maar ook een reclamefilmpje met onze eigen premier zij aan zij naast Larry Fink op het ‘World Economic Forum’, u gebracht door één van de mediabedrijven waar ‘Blackrock’ (mede-) eigenaar van is, geeft u een mooi inzicht in de werking van ‘Financieel Kapitalisme’. En dat is de firma die vijftig miljard opzij heeft gezet om uw huis te kopen tegen de tijd dat u geen geld meer heeft om uw hypotheek te betalen. Door de hogere rente, en de inflatie, en/of belasting. 

 

‘Blackrock’ zit ook achter de ‘Klimaatagenda’, omdat de temperatuur op aarde stijgt. Of toch niet? Wie heeft de juiste cijfers? Dat doet er niet toe, want u zult alleen de cijfers horen die ‘Blackrock’ u wil laten horen, en van twijfelen krijg je spijt. Waar ‘BlackRock’ op weerstand stuit, is in de landen die zich afsluiten van het ‘Financieel Kapitalisme’, en door willen met het ‘Industrieel Kapitalisme’. Dat betekent niet dat die landen geen oog hebben voor de lasten van hun industriële activiteit, maar dat ze de lusten eerlijker willen verdelen door overheden de regie te laten houden over het geld. En dat geeft spanningen in de wereld, tot en met oorlog aan toe. Er zijn cijfers over hoeveel die oorlogen ons al gekost hebben, en u kunt bijna dagelijks nieuwe cijfers langs zien komen die staan voor toegezegde hoeveelheden publiek (bij u weggehaald) geld waarmee we de oorlog in Oekraïne gaande houden, maar wat nog vaag blijft is hoeveel mensenlevens het inmiddels al heeft gekost. Die cijfers zijn er ook, en ze zijn hard, want die mensen komen niet meer terug. Maar op de één of andere manier hebben we er vrede mee? 

 

Omdat we geen idee hebben met wie, of wat, we in zee zijn gegaan, en waar het onverbiddelijk toe moet leiden. Het is te groot. Te alomvattend. En het ontbreekt aan mensen die inzicht verschaffen. Terwijl het er op papier allemaal prachtig uitziet. Totdat we allemaal miljonair zijn, maar een miljoen niet voldoende is om een korstje brood te bemachtigen, en we terugvallen op de liefdadigheid van Larry Fink en zijn troepen. Ik kan niet zeggen dat ik er gerust op ben. Maar ook mijn pensioenfonds is in hun handen, net als dat van u. Evenals uw banktegoeden, uw hypotheek, en uw regering.

2 comments

Kanaries

Een kamp waar strijders van het ‘Azov-bataljon’ gevangen zaten werd geraakt door een salvo afgevuurd door een Himars lanceerplatform, waarbij tal van gevangenen omkwamen, en anderen gewond raakten.

 

De autoriteiten in de Donbas toonden de schade, die overeenkwam met de schade van een voltreffer, en ze claimden de brokstukken te hebben gevonden van een projectiel van dat nieuwste speeltje aan de kant van de NAVO/Oekraïne. Het westen was er als de kippen bij om te claimen dat ‘de Russen’ het zelf gedaan hadden, en ze spraken van een ‘oorlogsmisdrijf’. Rusland heeft inmiddels de VN uitgenodigd om zelf een kijkje te komen nemen, maar het is onwaarschijnlijk dat een ongunstig oordeel voor het westen ook wordt overgenomen door onze media. En als het al wordt toegegeven, dan zal men het hebben over een ‘noodlottige vergissing’. Geen gebrek aan ‘noodlottige vergissingen’ van de NAVO in al die oorlogen die we sinds het begin van deze nog jonge eeuw al begonnen zijn, of uitgelokt hebben. 

 

Iemand die reageerde op mijn feitelijke mededeling op een Engelstalige website, met daaraan toegevoegd de vraag hoe ik die aanslag met dat kostbare geschut moest plaatsen tussen de ‘Hosanna-berichten’ over een op handen zijnd offensief om Kherson te heroveren, was stellig dat het alleen maar ‘de Russen’ geweest konden zijn. Hij vroeg mij de vraag te beantwoorden wie er baat bij had. ‘Cui Bono’. Nou is dat in mijn geval niet echt nodig, want daar sta ik in omstreden kwesties voortdurend bij stil. Maar vaak is dat nog niet zo eenvoudig. En in dit geval ook zeker niet. Ik kan een heel arsenaal aan scenario’s bedenken die plausibel zijn, en dan prijkt een Russische raket op dat complex niet bovenaan de lijst met meest waarschijnlijke verklaringen. Sterker nog, ik kan geen enkel voordeel voor de Russen en hun bondgenoten bedenken. 

 

Op pro-Russische websites, voorzover nog bereikbaar, komen op gezette tijden filmpjes langs van gevangen militairen, huurlingen en para-militaire types die zingen als een ‘kanarie’. En Rusland is bezig met het voorbereiden van een eigen tribunaal waar ze ‘Azov-militanten’ willen berechten wegens oorlogsmisdaden. Niet slechts de misdaden begaan sinds de aftrap van de oorlog, maar ook, en misschien wel juist, de oorlogsmisdaden in de jaren sinds 2014, waar 14.000 mensen het slachtoffer van werden, terwijl de wereld de andere kant op keek. Dat is wel iets waar ‘Kiev’, maar vooral ook de NAVO, behoorlijk mee in de maag zit. En dood zijn die ‘Azov-types’ niks meer waard, dus een aanslag van de NAVO/Oekraïne op dat specifieke kamp is een valide antwoord op die ‘Cui Bono’-vraag. 

 

Dan is er nog het fenomeen van de ‘False Flag’-operatie, van essentieel belang als je supporters voor je zaak nodig hebt, je de controle hebt over de media, en het tegenzit in de oorlog zelf. Daarvan zijn er al enkele geweest, waar ik eerder over schreef, terwijl bij elke Russische aanval voortdurend wordt gezwegen over het militaire object dat werd geraakt. En die Himars mag dan de Hemel worden ingeprezen vanwege zijn accuratesse, maar dat betekent nog niet dat een afzwaaier niet tot de mogelijkheden behoort. 

 

Wie wil speculeren over motieven kan zelf ook wel opties bedenken die ‘de Russen’ in het beklaagdenbankje plaatsen, hoewel het wel degelijk een projectiel was afgeschoten door een Himars, maar daar zullen niet veel westerse commentatoren oren naar hebben. Het is voorstelbaar dat de Russen het systeem inmiddels ‘gehackt’ hebben, waardoor ze de controle over de lanceerinstallaties en die projectielen, zonder dat de NAVO/Oekraïne zich daar bewust van is, hebben overgenomen. Dan kan er sprake zijn van een ‘infiltrant’ in de gelederen die de boel fysiek saboteert, en projectielen lanceert (laat lanceren) met coördinaten die door ‘de Russen’ zijn doorgegeven. Ook zal het beslist zo zijn dat de NAVO/Oekraïne gebruik maakt van HUMINT, mensen op de grond die coördinaten van belangrijke doelen doorgeven, en als zo’n spion in de kraag wordt gevat, kan het systeem gebruikt worden om ‘eigen’ doelen door te geven, waardoor de NAVO/Oekraïne in verlegenheid worden gebracht. Maar dat soort verklaringen maakt Himars onbruikbaar, en daar zul je westerse commentatoren dus niet snel over horen.

 

Dan is er nog een apart fenomeen dat niet vaak ter tafel komt in discussies over oorlogsgeweld, maar dat is de militair, of ‘eenheid’ die dreigt het onderspit te delven, en zelf vraagt om een vernietigend bombardement op de eigen positie, om te voorkomen dat de militairen gevangen worden genomen, en hun waardevolle wapenuitrusting, en kennis, in handen van de vijand komt. Een ‘Azov-militant’ in dat kamp kan, handelend in de geest van die militaire eer, ook een berichtje naar het ‘Hoofdkwartier’ hebben verzonden met het verzoek om hen dat tribunaal te besparen, en sinds bevrijding of uitbraak geen realistische opties waren, dan maar een bom erop.

0 comments

Journalist

Wat is een journalist?

 

‘Een journalist of journaliste is een beroepsbeoefenaar die nieuwsfeiten verzamelt over recente gebeurtenissen van algemeen belang, die deze feiten onderzoekt of analyseert en daarover publiceert in een actueel (nieuws)medium.’ Dat zegt Wiki. Ik zou er derhalve aanspraak op kunnen maken journalist te zijn, als het ook mijn beroep zou zijn. Maar wat is een beroep? ‘Een beroep of vak, ook wel aangeduid als stiel, metier (van het Franse 'métier') of professie, is een samenhangend geheel van arbeidstaken die voor de uitvoering een bepaalde vakkennis en -kunde vereisen, en dat losstaand van de individuele beroepsbeoefenaar kan voortbestaan en voor de maatschappij herkenbaar is.’ Wederom Wiki. En wat ik u hier voortover zie ik niet als een ‘arbeidstaak’. Het is puur vrijwilligerswerk, en geen arbeid, noch een taak.

 

Dit blog is wel een (nieuws)medium, en knap actueel. Ik verzamel nieuwsfeiten, onderzoek ze én analyseer ze. Een ‘bepaalde’ vakkennis en -kunde is nogal losjes geformuleerd, en ik betrek de stelling dat sprake is van kennis en kunde in deze context als de auteur van een publicatie naar behoren, integer informeert, en goede analyses aflevert die ontwikkelingen, en te verwachten uitkomsten, goed in beeld brengen. Het vergt geen opleiding of diploma. En eigenlijk is het ook een beetje vreemd dat je geacht wordt er geld aan over te houden, en het als een ‘arbeidstaak’ te beschouwen, alvorens jezelf ‘journalist’ te mogen noemen. Als je tevens de uitbater van het ‘(nieuws)medium’ bent, heb je twee petten op. Maar dat geldt ook voor de ‘ZZP-er’ in die branch, die zichzelf uitbaat. Zijn er nog wel journalisten ‘in vaste dienst’ die beschermd worden door een contract, en niet zomaar ontslagen kunnen worden omdat de eigenaar van het ‘(nieuws)medium’ niet blij is met wat je als journalist schrijft? Hier op dit blog is de kans op ontslag nul, uiteraard, en dat heeft wel wat, moet ik zeggen. Maar hoe zit dat met vervolging? 

 

In mijn jonge jaren vond ik het wel wat hebben, ‘journalist’. Maar die betovering is volledig weg. Dat komt voornamelijk door de ontwikkeling die de journalistiek heeft doorgemaakt. Eerder zag ik journalisten als een soort ‘voorhoede’. Nu zie ik ze, als groep, als de achterhoede. De verdediging van het ‘establishment’. De ‘baanvegers’ die na de wedstrijd hun ding mogen doen om ervoor te zorgen dat er morgen weer gestart kan worden. In het ene land is dat nadrukkelijker het geval dan in het andere. In Frankrijk hebben journalisten nog wel een zekere ‘standing’. Maar in het Verenigde Koninkrijk is het vak zo dood als een pier. In dat land vervolgen ze niet alleen Julian Assange, toch één van de meest succesvolle journalisten van deze eeuw, maar hebben ze nu ook een ‘activistische’ journalist die ‘embedded’ met de Russische troepen meereist in Oekraïne op de nationale sanctielijst geplaatst. En Europa heeft het publicatieverbod voor ‘Russia Today’ bekrachtigd, en daar zijn ze apenpokken-trots op. Het is ver voorbij sneu. 

 

Het is evident niet zo dat ‘activistisch’ als zodanig gezien wordt als een probleem, hoewel het dat wel is. Immers, ‘activisme’ staat uiteindelijk altijd haaks op de pogingen om een compleet beeld te schetsen. Dat lukt uiteindelijk natuurlijk nooit, maar ‘activisme’ verraadt vooringenomenheid. Voor een blogger, vlogger, columnist, schrijver of politicus is dat niet bezwaarlijk, zolang hij of zij maar geen ‘verborgen agenda’ heeft. Maar voor een journalist zoals ik ernaar kijk is dat dodelijk. Het is veelbetekenend dat bij veel kranten, zeker bij mijn ‘eigen’ NRC, degenen die zich journalist noemen, ‘bijbeunen’ als columnist bij diezelfde publicatie. Caroline de Gruyter, die ik eerder aanviel omdat haar ‘interview’ met een Duitse historicus en politicoloog geen interview was, maar een presentatie, mocht dit weekend in de krant op pagina twee een lans breken voor het ‘ontwortelen’ van mensen, gepresenteerd als een boekbespreking. 

 

Dat soort activisme, voor oorlog, voor de creatie van migrantenstromen, en voor de moedwillige ontworteling van boeren en andere ‘gehechte’ landgenoten, loopt geen enkele kans op sanctionering, of vervolging in ons deel van de wereld. Voor mij persoonlijk is dat erg confronterend, omdat ik zelfs recent nog een lans brak voor ‘kosmopolitisme’, en mensen die het dicht bij huis zoeken uitnodigde om ‘uit hun comfortzone’ te komen. Maar bij mij reikt die inspanning niet verder dan een uitnodiging, en het is mij een gruwel om daar beleid op in te richten. Ik ben hier op mijn blog ook nadrukkelijk geen activist. Ik zoek het overigens ook niet in een pathologische behoefte om ‘gehecht raken’ te ontvluchten als een soort ideaal. Integendeel! En Caroline de Gruyter mag dan de loftrompet steken over de charmes van het nomadische bestaan, maar ze komt niet erg avontuurlijk over. Het is, zoals bij zovelen, eerder een flirt. Een ‘groupie’-achtige houding waarbij mensen die dingen hebben meegemaakt worden geadoreerd als ‘popartiesten’. 

 

In die vorm is het een buitengewoon decadente vergroeiing van wat ooit van een journalist werd verwacht. Het ‘avontuurlijke’ bestaan van de ‘groupie’, de ‘boekenwurm’, de ‘stokebrand’, trots op de bijdrage aan het omploegen van andermans leven. Bij voorkeur op hun kosten. Het past naadloos in de agenda van het ‘World Economic Forum’ en daaraan verwante organisaties, met de NAVO voorop, die overal chaos stichten om hun imperialistische natte droom van een ‘wereldregering’ en het neofeodale ‘Financieel Kapitalisme’ de eindoverwinning te bezorgen. Waarmee dus niet gezegd is dat eenieder die dat in woord of geschrift bevordert zich ook realiseert dat ze een ‘huurling’ zijn van die onfrisse veldheren. Ze zijn ‘activist’, maar zonder te beseffen dat de maatschappij die ze al doende bevorderen ook hen zal vermalen, zoals de ‘groupie’ als regel zelf ook geen noot kan zingen of spelen. Het ‘gesloten’ karakter van hun 'Big-Brother'-wereldbeeld is een gevangenis die vele malen problematischer is dan het gegeven dat sommige mensen vergroeid zijn met hun stukje grond, hun partner, en hun ‘vaste baan’.

0 comments

Game-Changer

Hoe dan?

 

Een complex systeem geeft alleen het gewenste resultaat als alles ‘klopt’. Je wint geen oorlog met één voltreffer. Maar als je degene bent die die voltreffer plaatst, of je focus is op dat onderdeel van het totale leger, dan is het je vergeven als je euforisch bent. En als het tot nu toe ‘janken’ was, dan is het je vergeven als je denkt dat jouw voltreffer een ‘game changer’ is. In het bijzonder als je die voltreffer kunt herleiden tot iets wat je anders deed dan tot nu toe, of omdat je andere ‘middelen’ hebt gekregen, waardoor je het idee hebt dat je vanaf dat moment vaker doel zult treffen. 

 

In elke oorlog zijn er onderdelen die boven zichzelf uitgroeien, terwijl de oorlog zelf geen moment ook echt gewonnen kon worden. Die ene, geniale ‘splijtende pass’ tijdens de wedstrijd was wonderschoon, maar het team verliet het veld na een tien-nul nederlaag. Niet iets om over te juichen. Recent raakte het leger van Oekraïne een verkeersbrug bij Kherson, dankzij een nieuw Amerikaans platform, de Himars. De westerse pers raakt er niet over uitgepraat, en op gespecialiseerde websites werd het een ‘Game Changer’ genoemd. Nu moet ik om te beginnen toegeven dat oorlog voor mij geen spelletje is, waardoor die term mij op voorhand al tegen de haren in strijkt. Maar als ik uit mijn eigen ‘comfort zone’ stap, en die voltreffer in het perspectief van een verloren oorlog plaats, waar Oekraïne al heel veel terrein heeft moeten prijsgeven, en de ‘vector’ nog altijd richting grotere verliezen wijst, dan betekent ‘Game Changer’ in mijn beleving dat er nu zicht zou zijn op winst voor Oekraïne. 

 

Dan kijk ik naar het resultaat, en vraag ik mij af waar alle opwinding over is? Ik zag foto’s, zelfs een video, en analyses van bestuurders, en ik begrijp het niet. De brug staat er nog. Er zitten enkele bescheiden gaten in het wegdek. Auto’s kunnen de brug nog over, maar vrachtwagens voorlopig niet. De reparatie zal geen maanden in beslag nemen, de Russen kennende. En de spoorbrug zes kilometer verderop is ongeschonden, evenals een weg over een dam nog wat verder, die wel werd beschoten, maar nog gewoon in gebruik is omdat de schade meeviel. Daarnaast hebben de Russische autoriteiten, anticiperend op die ontwikkeling, ferry’s aangevoerd als alternatief. Hoe gaat dit zorgen voor een ommekeer in de oorlog? 

 

Maar het is eigenlijk nog pijnlijker, want de gaten en deuken als gevolg van die voltreffers waren nou niet direct indrukwekkend. Bij eerdere pogingen, en pogingen daarna, werden de projectielen allemaal onderschept. En vier van de twaalf geleverde Himars lanceerplatforms zijn inmiddels vernietigd, volgens de Russen, die tevens een opslagplaats voor projectielen die worden afgevuurd door Himars in de as legden, volgens eigen zeggen. Veel meer dan een geringe verbetering van het resultaat van eerdere pogingen zie ik er niet in. Eindelijk lukt die ‘splijtende pass’, maar hoe gaat dat de uitslag van de wedstrijd veranderen? 

 

Ook buiten de wereld van het liederlijke oorlogsgeweld zie je dat identieke beeld, waar experts op enig gebied een doorbraak weten te bereiken binnen hun eigen vakgebied. De champagne kan worden ontkurkt! Maar hoe past die innovatieve stap voorwaarts in het totale plaatje? Op welke manier gaat de toepassing zorgen voor een omwenteling? En is dat dan daadwerkelijk een revolutie? Of meer een ‘marketing’ dingetje? Maar in kwesties van oorlog, van leven en dood, van gevechten over het voortbestaan van een land, kan de strijdende partij zich geen ‘marketing’ flauwekul veroorloven. De euforie bij de producent van die Himars, en bij de NAVO die dat systeem heeft geleverd, mag begrijpelijk zijn, omdat hun perspectief anders is dan die van het volk van Oekraïne, of van de burgers in het westen die opdraaien voor de kosten, maar is tenenkrommend. 

 

In NRC had de oorlogszuchtige correspondent Caroline de Gruyter iemand opgedoken die stelt dat de Europese landen traditioneel te laks zijn met het sturen van eigen militairen. Alleen de Britten en de Amerikanen hebben, in hun optiek, verstand van oorlogvoeren. Bij de Gruyter, en Thomas Speckman, historicus en politicoloog, de ‘expert’ in kwestie, heeft dat een geheel andere lading dan bij Canadese intellectueel Cynthia Chung, die de ‘Special Relationship’ tussen de Britten en de Amerikanen ziet als puur gif. Maar ze hebben het uiteindelijk over hetzelfde fenomeen. Voor de Gruyter en Speckman is het geniaal dat de Britten en de Amerikanen zich opmaken voor een vele jaren durende strijd met Rusland. Voor Cynthia Chung is dat het toppunt van verspilling, van materiaal, grondstoffen en mensenlevens, en dat ben ik gloeiend met haar eens. Eigenlijk begrijp ik totaal niet waarom de Gruyter en Speckman zo dolenthousiast zijn over wat de Britten en de Amerikanen meenemen naar dit feestje voor de wapen- en olie-industrie.

 

Wat het westen ontbeert, is een coherente visie op het hele systeem, met een goed zicht op het gewenste resultaat. Mijn eigen enthousiasme voor ‘marktwerking’ is iets heel anders dan ‘gokverslaafd’ alles in de tombola donderen, flink husselen, en maar kijken welke nummers eruit komen. Toen de vluchtelingenstroom serieus op gang kwam als gevolg van al die oorlogen die de NAVO overal ontketende of uitlokte, riepen bestuurders ‘Wir Schaffen Das!’. Vervolgens flikkerden ze in Nederland alle genummerde ballen in de tombola, en zitten we nu als een stel domme apen in een roestig horloge te staren. Een weelde aan ‘experts’ werd gemobiliseerd, of opgeleid, en iedereen moest een kans krijgen om een ‘splijtende pass’ te produceren, maar we staan met tien-nul achter, het team zit ziek thuis, en de wedstrijd is nog maar net begonnen, als we de Gruyter en haar helden de vrije teugel geven.

0 comments

View older posts »