Het gedicht ‘First They Came’ van de Duitse predikant Martin Niemöller prijkt op een plaquette in Boston ter nagedachtenis aan de Joden die stierven in de Holocaust, en het is een aanklacht tegen de mensheid die wegkeek of zweeg, zoals nu in Gaza, maar ook een waarschuwing om niet te lang te wachten met je kritiek als je ziet dat het fout gaat.
Decennia later waren de Republikeinen in de Verenigde Staten op zoek naar de sleutel om de presidentsverkiezingen te winnen van de ‘pindaboer’ die als ‘zittende president’ beschadigd was geraakt door de machtswisseling in Iran, en een mislukte operatie om gegijzeld ambassade-personeel in Teheran te bevrijden. De campagnestrategen vonden een ‘B-acteur’ die het in Californië tot gouverneur had geschopt bereid om hun kandidaat te zijn, waarbij de partij inzette op het mobiliseren van wat men de ‘Silent Majority’ noemde. Het betrof geen groep die de eigen mening liever voor zich hield, maar een groep waar de ‘Mainstream Media’ geen begin van enige aandacht voor had. Velen, maar lang niet iedereen, woonachtig in wat ze in de VS ‘Fly-Over-Country’ noemen.
Het is een karikatuur om de VS af te schilderen als een ‘Bipolair’ land waar de ‘oostkust’ en de ‘westkust’ de dienst uitmaken, maar er zit wel een kern van waarheid in. Met daar tussenin de ‘normale’ mensen, in die zin dat ze er veelal uitgesproken, politiek ‘niet-correcte’ meningen op na houden. Ongepolijst als gevolg van de absentie van hele volksstammen ‘consensus-wetenschappers’ en carrière-politici, en het gebrek aan interesse van journalisten voor die ‘boeren’. Ik ga geen voorbeelden geven van gangbare ‘oplossingen’ die daar op gezette tijden boven komen borrelen als iemand gefrustreerd of boos is, maar uiteenlopende vormen van grof geweld passeren de revue in conversaties. ‘Silent’ zijn ze zeker niet, ‘Ongehoord’ wel. Onderling zijn ze het de ene keer gloeiend met elkaar eens, om het volgende moment op hoge toon de meest bloedstollende ‘voorstellen’ te doen om hun vrienden-van-gisteren naar de ‘andere wereld’ te helpen.
Vóór de de-industrialisatie toesloeg in ons land vond je dat soort ‘werkers’ vooral in de Partij van de Arbeid en de Communistische Partij Nederland. De elitaire Pacifistisch Socialistische Partij koesterde andere omgangsvormen, en dat gold ook voor andere ‘linkse’ splinters als de ‘Politieke Partij Radicalen’. De migratie van die kiezers naar wat in het huidige politieke spectrum ‘extreem rechts’ wordt genoemd had alles te maken met die de-industrialisering, en een invasie van ‘academici’ in die ‘Arbeiderspartij’ die zich op de sleutelposities nestelden. De partij werd één van de architecten van het ‘Cordon Sanitaire’ dat werd opgetrokken rond mensen met een ‘vulgair taalgebruik’, wat werd overgenomen door de media, alhoewel men daar wel brood zag in het commercieel uitbaten van ‘primaire aandriften’ en het gooien van olie op het vuur, inplaats van op de golven, ten behoeve van de kijkcijfers en het ‘bestand’ aan abonnees. Zedenverwildering, en verloedering op zich was geen bezwaar, maar het moest ‘cabaret’ of ‘prikkelende programmering’ betreffen die geen raakvlakken had met beleid. ‘Sjef van Oekel’ was ‘avant-garde’, omdat het programmering betrof voor de culturele elite. Het was om te lachen.
Lachen is gezond, en zolang het niet ‘uitlachen’ betreft is het veelal ontwapenend. Als iemand bij ‘Ongehoord Nederland’ ongezouten en polemisch uit zijn of haar dak gaat, is dat een uiting van frustratie of woede waar je iets mee moet doen. Een ‘Cordon Sanitaire’ is olie op het vuur, en niemand kan mij wijsmaken dat degenen die daar een groot voorstander van zijn dat niet beseffen. Dus wat is hun bedoeling? Waarom die moedwillige polarisatie? Ik ben zelf niet zo ‘uitgesproken’ waar het de ‘krachttermen’ of buitensporige ‘voorstellen’ betreft, maar ik ken vele mensen die behoorlijk uit hun dak kunnen gaan als ze gefrustreerd of boos zijn, waaronder menigeen met een academische of ‘hogere’ educatie die braaf op de partijen stemmen die het ‘Cordon Sanitaire’ onderhouden. Sterker nog, eenieder die op ‘X’ rondzwerft om te lezen wat mensen zoal bedenken als ‘oplossingen’ voor problemen in de Nederlandse maatschappij, en de ons omringende wereld, treft de ene na de andere suggestie aan om grof geweld te gebruiken, of uit te lokken En politici uit de partijen die zich hard maken voor het ‘Cordon Sanitaire’, komen steeds vaker in beeld met voorstellen die nog een héél stuk verder gaan.
Politici uit die partijen staan te dringen om te mogen zeggen dat hun politieke tegenstanders in binnen- en buitenland slechts één ding begrijpen, en dat is ‘een bom erop’! Onze gewezen langst-zittende premier Mark Rutte etaleert dag in, dag uit, uit welk hout hij écht gesneden is, door dicht tegen Donald Trump aan te schurken, zijn ‘Daddy’. In een opname van een gesprek dat Trump had met zijn ‘sponsors’ vertelt hij hen dat als hij president was geweest bij de aftrap van de ‘SMO’, de Russische poging om te voorkomen dat Oekraïne ingelijfd zou worden bij de NAVO, hij Moskou van de kaart had geveegd met een atoombom. Rutte krijgt er welhaast een orgasme van. En hij is zéker ook een voorstander van Trump’s voorstel aan Zelensky om Moskou te bestoken met door de NAVO te leveren Tomahawk kruisraketten, nu dat land onder de voet gelopen dreigt te worden. Geen van die politici heeft *ooit* een poging gedaan om op een diplomatieke wijze oorlog te voorkomen, of tot een vreedzame oplossing te komen nadat die begonnen was, omdat ze er Heilig van overtuigd waren dat dat ‘Benzinestation’ geen partij was. Niet anders dan de ‘mindset’ die dicteerde dat je de bevolking in ‘Fly-Over-Country’, of vergelijkbare delen van landen in Europa, simpelweg bij de teugel moet nemen, en opdrachten moet geven. Om, als het oorlog wordt, hen met voorrang richting het front te sturen, omdat die ‘ongepolijste’ types daar uitstekend geschikt voor zijn.
Een ‘rechtbankverslaggever’ die plichtmatig stukjes schrijft over wat er in de Nederlandse rechtbanken voorbij komt aan ‘zaken’, met een sterke voorkeur voor ‘zaken’ tegen Nederlanders die zich ‘Ongehoord’ weten, want al jaren achter het ‘Cordon Sanitaire’, en nu blootgesteld aan vervolging wegens het gebruik van ‘ongepolijste taal’, beklaagde zich op ‘X’ over het gebrekkige ‘niveau’ van zijn tegenstanders in discussies. Hij wilde ‘betere’ tegenstanders, zo proclameerde hij. Nou heb ik zelf al verscheidene malen op zijn provocaties gereageerd, keurig inhoudelijk, en nog nooit een reactie ontvangen, voorzover ik mij kan herinneren. En zeker geen inhoudelijke reactie op grond waarvan een dialoog mogelijk is, want die kwaliteit heeft hij niet in huis. Hij klampt zich dwangmatig vast aan de consensus in de verwrongen wereld van de juristen, vol wetten waar je alle kanten mee op kan, en uitspraken van rechters zijn voor hem simpelweg onaantastbaar. Likken naar boven, en trappen naar onderen. Zoals Niemöller volkomen terecht vastlegde in dat gedicht ‘First They Came’, is dat het begin van wat wel *moet* eindigen in repressie en bloedvergieten.
Andermaal onderstreep ik van mijn kant dat ik begrijp waarom taalgebruik ertoe doet, en dat het beter is als iemand nadenkt over een standpunt alvorens zich uit te spreken. In DEZE video veegt John Mearsheimer de vloer aan met Rutte’s ‘Daddy’, en bijgevolg met Rutte zelf, én de Europese politici die kruipen en likken om ‘Daddy’ te plezieren, zodat hij hen het speelgoed geeft waarmee ze Moskou in de as kunnen gooien. Natuurlijk is het beter als je beseft dat een ‘Win-Win’-oplossing per saldo beter is dan een ‘Winner-Takes-All’ uitkomst. Al helemaal in situaties waarin het allerminst gegarandeerd is dat jij de volle winst binnen zal slepen. Als je in ‘Fly-Over-Country’ een wegrestaurant binnenloopt dat adverteert met: ‘You Kill Them, We Grill Them’, is het vermoedelijk niet handig om in het midden van de zaak te gaan staan met je elitaire ‘Animal Rights’ T-shirt, en je eisenpakket op luide toon wereldkundig maakt, zonder zelfs maar een begin van enige bereidheid om de dialoog aan te gaan.