Jammerjoh

Kunnen we het?

Kunnen we de opwarming van de aarde stoppen? 'Technisch' kunnen we het. Sterker nog, 'technisch' is het in feite een minder grote uitdaging dan de 'Delta Werken' uit de tweede helft van de vorige eeuw, waardoor ons laaggelegen land beschermd moest worden tegen het water van de zee, nadat in 1953 half Zeeland onder water was komen te staan toen de oude dijken het begaven tijdens een tamelijk uitzonderlijke storm. 

Dus? Het gaat ons lukken? Nee. Sterker nog, met elke nieuwe dag word ik eerder pessimistischer over onze capaciteit om grote projecten tot een goed einde te brengen, nationaal, en internationaal. Het uiteindelijke resultaat van onze collectieve inspanningen is, van 'Onze' kant, eerder contraproductief. En dat heeft niets te maken met onvermogen in 'technisch' opzicht, maar alles met hysterie, inadequate organisatiestructuren, en een 'gruttersmentaliteit', gekoppeld aan ver gaande intellectuele, morele, en financiële corruptie. 

Dat is dan nog geheel los van de vraag of we niet een véél te grote broek aantrekken. Eén 'Krakatau', of de zon die de hik krijgt, of een flinke asteroïde die neerploft op aarde, en al onze inspanningen zijn voor niets, of zelfs contraproductief. Daarnaast wijst alles erop dat het metabolisme van 'Moeder Aarde' oneindig veel 'intelligenter' is dan we in onze modellen hebben opgenomen. Waarmee ik bedoel te zeggen dat 'opwarming' op de ene plaats, de zeestromen elders beïnvloedt, wat per saldo de 'opwarming' weer compenseert. De 'Lead-time' van dat soort processen is daarbij dusdanig, dat goedbedoelde ingrepen makkelijk 'uit fase' kunnen zijn met de compensatie die 'Moeder Aarde' zelf genereert, waardoor we van een 'ergernis' onbedoeld een etterende wond maken. 

Niets uit het bovenstaande mag worden begrepen als een oproep om inert, blind en doof door te gaan op de ingeslagen weg. Het uitputten van de schaarse grondstoffen op deze planeet is hoe dan ook geen goed idee, als het geen enkele nuttige bijdrage levert aan welzijn en welvaart. En dat is, wat mij betreft, zeker het geval voor grote groepen 'activisten' die in hun karavaan achter het conferentie-circus aanreizen, en die per saldo krankzinnig veel schade aanrichten. Niet slechts aan het milieu, en bij extensie aan het proces van 'opwarming van de aarde', maar meer in het bijzonder aan de volksgezondheid. Met als consequentie dat de haalbaarheid van enige serieuze oplossing van alle relevante problemen met de snelheid van het licht over de horizon verdwijnen. 

De situatie is nu zo volkomen krankjorum, dat zelfs als de regering, of 'Europa' het op zijn heupen zou krijgen, en serieus met de materie aan de slag zou gaan, het hele initiatief binnen 'Ja en Nee' verandert in een 'Trainwreck'. Op het moment dat een politieke leider bezwerend de handen opheft, en meedeelt: 'Okay! Ik heb jullie gehoord! Ik zie wat het probleem is! En we hebben een groep deskundigen aan het werk gezet om een plan op te stellen om het op te lossen…….', zijn de rapen gaar. Onmiddellijk zal met argusogen naar de groep deskundigen worden gekeken, om te controleren of er wel voldoende vrouwen in zitten. En 'vertegenwoordigers' van 'minderheden'. Zonder homoseksuele mannen, lesbische vrouwen en 'transgenders' is elk voorstel van die groep bij voorbaat kansloos. Elke politieke 'bloedgroep' zal eisen dat hun 'deskundige' wordt toegevoegd, en dat de groep een 'afspiegeling' moet zijn van 'de maatschappij', minus de sceptici. 

Frans Timmermans als 'milieupaus'. De man die Nederland heeft opgezadeld met de JSF, en aan de wieg stond van de oorlogen die een knalharde klap in het gezicht zijn van iedere notie dat we zuinig moeten zijn op 'Moeder Aarde'. De man die de 'graanschuur van Europa', Oekraïne, hoogst persoonlijk veranderde in een kerkhof, en opstelplaats voor zwaar geschut. Dat is het klinkende bewijs dat er iets grondig mis is met onze benadering van existentiële problemen. En het kan best zijn dat hij zelf denkt dat hij 'God's Gift to Mankind' is, en dat zijn partij hem steunt, maar het maakt hem nog niet geschikt voor een klus die juist schreeuwt om volstrekte onpartijdigheid, en zuiver rationele oplossingen. 

Mij interesseert het helemaal niets of een deskundige man is, of vrouw. Homo, hetero, lesbisch, 'trans', zwart, blank, geel, of pimpelpaars-met-witte-stippen. Rond de Sinterklaas mag hij of zij van mij 'Zwarte Piet' zijn, of 'Regenboog-slaaf' van het politiek correcte volksdeel, of vol opgekropte woede vileine stukjes schrijven over het verkwistende karakter van al die 'december-activiteiten'. Of juist samen met zijn of haar partner gezellig in de bus naar een Duitse Kerstmarkt, of een Madrileense 'Klimaatconferentie' reizen. Iemand is deskundig als hij of zij binnen een discipline feiten van geruchten kan scheiden, en de handen in het vuur durft te steken voor het effect dat een met zorg omkleed voorstel zal hebben. En niet binnen het 'model', maar in de realiteit. Met inbegrip van alle neveneffecten. En als hij of zij dat niet kan, door het overweldigende aantal onzekerheden, houdt hij of zij de lippen stijf op elkaar. 

Op dit moment zijn we overgeleverd aan de 'wauwelende meute'. Of, zoals de overheid in een verkwistend televisiespotje stelt: 'Iedereen doet wat……'. Bewustwording is juist géén overheidstaak, al is het onmiskenbaar belangrijk dat individuele burgers ook op dit punt in de spiegel kijken, en zich aanleren het goede voorbeeld te geven. Maar op het moment dat de overheid die dialoog van burgers met zichzelf de nek omdraait door geselecteerde voorbeelden aan te prijzen, voeden ze de neiging van mensen om 'namens ons allen' op te treden tegen 'wetsovertreders'. Wat vervolgens leidt tot 'micromanagement' als gefrustreerde burgers concluderen dat er helemaal geen wet is die dicteert dat we met de fiets naar ons werk moeten, of met de trein moeten reizen in plaats van het vliegtuig. 

De overheid is er voor de 'Grote Lijnen'. 

Toen ik voor het eerst in China kwam, zag je zelfs in de grote steden amper auto's. De industrie die er was was vervuilend, maar dat was meer een lokaal probleem. Door de absorbtie van nagenoeg het volledige productiepotentieel in het 'westen', terwijl wij omschakelden naar de 'feesteconomie', en hen het werk lieten doen, veranderde dat in rap tempo. Vervuiling werd een extreem serieus probleem, en niet alleen dankzij een duizelingwekkende groei van het aantal auto's. De 'planeconomie' conform de ideeën van Karl Marx en de zijnen werkt voor geen meter. Zoals de 'feesteconomie', die drijft op het idee dat het allemaal goed komt als je maar scherp in de gaten houdt dat elke 'Identity' mag meeleuteren, ook ten dode is opgeschreven. Wat werkt, is de 'hybride' vorm met een scherpe taakverdeling tussen overheid en particulier initiatief. En in China hebben ze het begrepen. Op doortastende wijze maken ze een eind aan de lokale problemen, en leggen ze 'hogesnelheidslijnen' aan die het hele land doorkruisen. Terwijl ze het ene na het andere innovatieve idee lanceren om ons kosteneffectief richting een schonere toekomst te helpen. En wat doen wij? We voeren 'heffingen' in, en wetten die hun producten buiten de deur moeten houden. 

Dat geldt niet exclusief voor de 'Klimaatproblematiek', maar voor alle grote problemen waar we in de wereld mee worstelen, met inbegrip van vrede en veiligheid. Waar in het laatste kwart van de vorige eeuw eerst gevraagd werd om 'inspraak', was dat niet onlogisch. Het helpt degenen die besluiten moeten nemen die ons allen treffen om in kaart te brengen welke belangen er allemaal zijn. Daarna kwam 'medezeggenschap', iets waarvan ieder commercieel bedrijf weet dat het kapitalen kost, en niets oplevert. Maar bij de overheid probeerde men het tóch. Waarna het virus zich via de 'subsidie' van het 'bedrijfsleven' over de hele samenleving verspreidde. En nu is er geen houden meer aan, kennelijk. Als 'Tante Truus' voor zichzelf bedenkt dat je ook een dikke trui aan kunt trekken in huis, en dan bespaart op de stookkosten, is dat prachtig. Bruikbaar als 'inspraak', maar wee ons gebeente als we het inbrengen als 'medezeggenschap', en de wetgever ermee aan de haal gaat. 

En nee, ik heb niks tegen 'Tante Truus', en ik heb dat advies zelf ter harte genomen, omdat het onzin is de verwarming voor het hele huis hoger te zetten als ik mijn stukjes zit te typen in mijn 'kantoortje', en het daar door het gebrek aan lichaamsbeweging al snel koud heb, in de winter. En meteen ook nog maar eens onderstrepen dat ik absoluut niks heb tegen vrouwen die, indachtig de eisen van de oorspronkelijke feministen, gelijke rechten, en gelijke plichten eisen voor vrouwen en mannen, en identieke beloning voor een identieke arbeidsprestatie. Wat, zeker in deze tijd, niet hetzelfde is als een identieke functie! Zoals iemand ook niet deskundig is als hij of zij een titel heeft bemachtigd, maar pas als het resultaat van zijn of haar werk hem of haar overduidelijk beter gekwalificeerd maakt dan anderen met bepaalde 'vaardigheden' of 'diploma's'. 

Kortom, pas als we weer onderscheid maken tussen 'Tante Truus' de gezellige buurvrouw, en 'Tante Truus' de expert, en 'Tante Truus' zelf ook weer weet waarin ze deskundig is, en waar ze maar wat aan rotzooit, in de hoop dat het wat wordt, mogen we hopen dat we vooruitgang boeken. Op dit moment drijven we steeds verder af, op ons stuk wrakhout van wat ooit een oogstrelende economische prestatie was. Zolang we nog in 'praatprogramma's' en 'nieuwsshows' 'BN-ers', lobbyisten en politieke 'Houdini's' onze meest prangende problemen laten oplossen, inplaats van 'Tante Truus', de expert, wordt het van kwaad tot erger.

In 1975 werd Suriname onafhankelijk.

Ruim eenderde van de bevolking had er geen vertrouwen in, en vluchtte naar het land van 'Sinterklaas en Zwarte Piet'. De geplaagde voorman van de PvdA, die in mijn vorige bijdragen ook al werd genoemd als tegenstander van de 'gastarbeiders', Joop den Uyl, was inmiddels premier. De massale volksverhuizing van zoveel Surinamers naar Nederland was voor zijn politieke toekomst geen cadeautje. Maar de Surinamers waren Nederlanders, en vrij om zich in Nederland te vestigen, tot op het moment dat Suriname op eigen benen zou staan. 

Je kon het de Surinamers niet kwalijk nemen dat zij hun toevlucht zochten tot het 'Land van Melk en Honing' in Europa. Maar naast de systematische afbraak van de industrie, en de 'oliecrisis' van 1973 als gevolg van wéér een oorlog tussen Israël en haar buren, was de influx van zo'n grote groep Surinamers een last die ons 'kikkerlandje' niet kon dragen zonder serieuze offers. 

Dat Nederland na de tweede wereldoorlog vasthield aan haar rechten als kolonisator was een historische vergissing. De Amerikanen, met name, deden  wat ze konden om ons weg te krijgen uit Indonesië, zodat zij onze plaats in konden nemen, met 'andere middelen'. In het onvolprezen boek 'Confessions of an Economic Hitman', beschrijft de auteur, John Perkins, hoe hij er op uit werd gestuurd om de Amerikaanse (olie-) belangen in dat land veilig te stellen met 'leningen' en 'investeringen'. In Suriname en de Nederlandse Antillen hadden de Amerikanen geen belangen, anders dan via 'Alcoa' (Aluminium Company of America), die echter door ons land op haar wenken werd bediend met een eindeloze 'lease', waardoor de Amerikanen niets te klagen hadden, en Nederland in Suriname met rust lieten. Evenals in de Antillen, waar Nederland op commando de raffinaderij op Curaçao de nek omdraaide toen de Amerikanen het plan opvatten om Venezuela te wurgen.

De zorgen van Surinamers die geen vertrouwen hadden in de toekomst zonder Nederland kregen gelijk. Van een stabiel bestuur is geen sprake geweest, en de ontwikkeling van het land stagneerde, om het vriendelijk te zeggen. Uiteenlopende groepen met etnische belangen namen elkaar de maat in de landelijke politiek, waarbij de geruchten over de invloed van 'drugsbaronnen' steeds sterker werd. Een militaire staatsgreep bracht Bouterse aan de macht, terwijl Ronnie Brunswijk een 'junglecommando' op de been bracht die de strijd met hem aanbond. 'Boze Tongen' beweerden dat het eigenlijk twee fracties waren van de 'cocaïne-maffia', en dat het niet uitmaakte wie er won: Het land zou hoe dan ook naar de verdommenis gaan. 

De Amerikanen lokten op enig moment de zoon van Bouterse in Panama in de val, en sloten hem langdurig op, nadat Brunswijk en Bouterse zich in 2010 hadden verzoend. Nederland bemoeide zich ook na de onafhankelijkheid van Suriname op allerlei manieren met de binnenlandse politiek in dat land, mede door de druk van alle Surinamers die zich in ons land hadden gevestigd. Het is een onwerkbare situatie die de bestuurlijke stabiliteit van het land zeker niet ten goede komt. Suriname heeft behoefte aan mensen die lokaal de schouders eronder zetten, geholpen door buitenlandse investeringen. De enige partij die interesse toont, op dit moment, zijn de Chinezen. 

Het is 'Den Haag' een gruwel, en ik beken dat ik cynisch ben als ik suggereer dat de onverwachte bekendmaking van het vonnis in het proces tegen Bouterse over de 'Decembermoorden', juist op het moment dat Bouterse in China was, onderdeel is van de campagne van 'Den Haag' om Bouterse en China uit de vergelijking te halen. En niet om het land een nieuwe kans te geven, maar om het te verzuipen. Zoals het schaamteloze getouwtrek over hulpgelden na een natuurramp die St Maarten trof ook onze bestuurlijke impotentie onderstreept, en cynische lezing van 'hulp' weergeeft. 

Met deze bijdrage neem ik het niet op voor enige vertegenwoordiger van bepaalde belangen in die Surinaamse 'soap'. En de juristenkliek die zich, samen met geselecteerde journalisten in dat wespennest hebben gestoken om deze of gene in het zadel te helpen, of van zijn sokkel te trekken, gaan dat land zeker niet redden. Ze kosten dat land een arm en een been, terwijl iedereen maar rond blijft drijven in het verleden. Het falen van Nederland als koloniale mogendheid is dat ze, net als koloniale mogendheden elders, niet voorzagen dat die landen potentie hadden als handelspartner. Het eindeloze 'bemoederen' en 'coachen' breekt ons eerder steeds meer op. Internationaal, maar ook nationaal, waar we verwachtingen wekken die we niet waar kunnen maken. Ook al omdat we niet onze eigen koers kunnen varen, maar moeten luisteren naar 'Washington' en 'Brussel' (NAVO). Daarmee voeden we de onvrede van Surinamers in ons eigen land. Vergelijkbaar met wat er mis ging met de Molukkers. En dat is niet zonder gevaar.

Op het moment dat je iemand tot ons land toelaat als inwoner van dit land, doe dat dan met de tekst: 'Welkom! Je bent nu Nederlander!'. Vergeet dat land waar je geboren bent, of waar je ouders geboren zijn, en gedraag je als Nederlander. Niks 'inburgeringscursus'. Voeg je en geniet. En als het niet bevalt, of je kunt niet aarden, ben je vrij om te vertrekken. Paspoort inleveren bij de poort, en veel succes verder met je leven!

In 1963 kwamen de eerste gastarbeiders uit Zuid-Europa met het vliegtuig aan op Schiphol.

Vliegen was toen nog een tamelijk exclusieve aangelegenheid. De heren waren voor de gelegenheid keurig in hun beste pak gestoken. Dames waren er niet bij, want er waren geen 'topbanen' te vergeven. De mannen werden tewerkgesteld aan de lopende band in de Ford-fabriek in Amsterdam, die achttien jaar later de poorten sloot, na in 1968 een piek te hebben bereikt in de productie, en daarna nog slechts assembleerde wat elders werd geproduceerd. Tot het in 1981 niet meer hoefde, en de fabriek definitief dicht ging.

'Links', met de PvdA van Joop den Uyl voorop, was fel tegen de import van 'goedkope arbeidskrachten' die, zo vreesde men, neerwaartse druk zouden zetten op de lonen van de arbeider, wat slechts ten goede zou komen aan het 'grootkapitaal'. Ter rechter zijde, en in het 'Christelijke midden', vertegenwoordigd door de VVD, en de Christelijke partijen, later zelf geassembleerd tot 'CDA', koos men de zijde van de werkgevers en de economen. Die waarschuwden voor de risico's van een 'overspannen arbeidsmarkt', waardoor de lonen onverantwoord zouden stijgen, en het werk zou wegvloeien naar andere landen. 

Na de golf tijdelijke krachten uit Italië en Griekenland, werden de poorten wijd opengezet voor werkers uit Joegoslavië, Turkije, Marokko en Tunesië. De overheid zette 'bemiddelingsbureaus' op in die landen die fungeerden als 'koppelbaas', en sloot verdragen met de lokale overheden die het ronselen van capabele, gezonde jonge mannen, zorgvuldig geselecteerd op hun gehoorzaamheid aan gezag, mogelijk maakte. Enige tijd later, op voorspraak van CDA en VVD, gevolgd door het schrappen van de tijdelijke contracten, zodat de 'loonslaven' langer konden blijven. Waarna de wetten volgden die 'gezinshereniging', maar ook het ophalen van 'geschikte bruiden' uit het land van herkomst mogelijk maakte, nog steeds op initiatief van voornoemde partijen. 

'Links' gaf haar verzet gaandeweg morrend op, maar eiste dat het geld dat langs die weg werd verdiend ten goede zou komen aan de 'emancipatie' van het Nederlandse werkvolk door uitbreiding van de toegang tot het onderwijs. Onder andere via de 'Mammoet-wet' werd een keur aan opleidingen en te behalen diploma's toegevoegd die een vroege 'specialisatie' mogelijk moest maken, zodat minder leerlingen al in de eerste ronden af moesten haken, omdat ze een bepaald 'vak' niet onder de knie kregen. Lastige vakken moest je gewoon kunnen laten vallen. 

Grote groepen autochtone jongeren maakten gretig gebruik van de nieuwe mogelijkheden, en al snel ontstonden de 'feestpakketten'. Een verzameling vakken waar amper objectieve criteria voor te verzinnen waren, en waarvoor het voldoende was de indruk te wekken dat je 'inzet' toonde. Snel groeiende groepen autochtone jongeren leerden op die wijze al vroeg wat 'perception management' voor hen kon betekenen. In drommen verlieten ze het lagere 'vakonderwijs' dat daarvoor werd verzorgd door de 'Lagere Technische School', en de 'Huishoudschool'. En het sjoemelen met cijfers en diploma's nam een hoge vlucht. Degenen die van de middelbare school kwamen met een 'feestpakket' bemerkten aanvankelijk dat ze in een vacuüm terecht kwamen. Er waren geen aansluitende 'vervolgopleidingen'. Dat leidde tot aanpassingen in de toelatingseisen voor het hoger onderwijs, en de creatie van geheel nieuwe 'disciplines' binnen de 'Academie'.

Dat het binnenhalen van 'gastarbeiders' zou voorkomen dat de fabrieken in ons land de deuren zouden moeten sluiten bleek een fabeltje, zoals de sluiting van de Ford-fabriek in 1981 illustreert. Heel even zag het er somber uit voor ons land, met een rap stijgende werkloosheid, meer in het bijzonder onder de 'allochtonen' die geen toegang hadden tot de 'feesteconomie', omdat ze de 'diploma's' misten. Terwijl we ze, met dank aan CDA en VVD, ook niet meer konden bedanken voor bewezen diensten, en weer op het vliegtuig terug konden zetten. Het leidde tot toenemende, knap onfrisse spanningen in de samenleving, waarbij 'Links' zich opnieuw uitvond als de verdediger van 'minderheden', aangevoerd door hele wolken mensen met een 'feestopleiding'. 

De doorbraak kwam, net op tijd, met de 'Val van de Muur', bij gelijktijdige opening van de 'handelsbetrekkingen' met China. Spotgoedkope olie en gas, ijzer, steenkool en andere grondstoffen uit Rusland, en de export van de fabrieken naar China, betekende lucht voor de 'feestgangers', die zich konden toeleggen op consumeren en 'creëren', terwijl we de geldpers lieten ratelen, en een krankzinnig makend oerwoud aan regels en voorschriften verzonnen om in ons deel van de wereld iedereen aan 'het werk' te houden, en de winsten in China en Rusland, en andere 'onderontwikkelde landen' af te romen door 'kosten' te berekenen, en het juridische 'eigendom' te kunnen registreren.

De voormalige 'gastarbeiders' eindigden in het 'afvoerputje', met allengs strenger straffende rechters, gemangeld door 'feestende' autochtonen, die als 'beleidsmakers' onmogelijke, gruwelijk dure, disfunctionele stelsels bedachten voor 'toeslagen', 'uitkeringen', 'hulp' en 'belastingen' die zo waren ontworpen dat die autochtonen aan het 'werk' bleven. Of die 'allochtonen' leerden de taal, en vochten zich omhoog, waarbij ze excelleerden op school, en investeerden in hun eigen toekomst. Zo niet in Nederland, dan elders. Hun verhoudingsgewijs veel strengere ouders, die met hun 'migratie-achtergrond' wisten hoe belangrijk goed onderwijs (van de klassieke soort) was voor wie zijn of haar eigen lot wilde kunnen bepalen, hielpen hun kinderen aan 'focus', waar de 'feestende' ouders van de 'autochtone' kinderen hen aan de drugs hielpen, en aan een 'relaxte' kijk op het leven, met veel muziek, dans, 'games', 'sociale media' en 'praatprogramma's'. Tegelijk deed men vanuit die hoek zijn/haar best om de allochtone ouders, en serieuze autochtone ouders, de wind uit de zeilen te nemen door hun autoriteit binnen het gezin te ondergraven. Daarvoor in de plaats kwamen 'opgeleide' deskundigen.

Eigenlijk ging het redelijk voor de wind, totdat ze in Rusland en China bedachten dat het best aardig zou zijn als we hen ook wat welvaart gunden. Maar niet alleen dat leverde spanningen op. In die landen ligt de focus nog altijd op de 'klassieke' opleidingen, die de motor zijn van de industrie, de ondersteunende logistieke processen, en research die oplossingen genereert. 'Feestpakketten' zijn daar vooralsnog niet bekend. Dat een mens recht heeft op 'feest' staat niet bovenaan de agenda in die landen. Er zijn wel extreem decadente 'feest-oligarchen' die, vooral in Rusland, een wrede herinnering zijn aan de periode waarin het 'roofkapitalisme' daar huis hield, tot begin deze eeuw. Maar de bevolking wil welvaart, en beseft dat ze aan de 'bak' zullen moeten om dat te realiseren. Niet lullen, maar poetsen!

We hebben er geen serieus antwoord op. Eerlijker delen, en via een dialoog duidelijk maken dat 'feest' op zijn tijd ook functioneel is, zou de logische keuze zijn. Maar voor wie 'feest' serieus neemt, en het verwart met 'werken', is dat helemaal geen optie. In een soort van psychotische reflex proberen we middels 'sancties', 'tarieven', en 'regelgeving', die Chinese en Russische bedrijven moeten buitensluiten van 'onze' markt, naast vileine 'Regime Change' operaties en driftige pogingen om de spanningen in de wereld op te laten lopen, en buurlanden van Rusland en China op te zetten tegen die twee, onze eigen vorstelijke positie veilig te stellen. 

Mijn stelling op dit blog is: 'Dat gaat niet werken!'

Daarnaast zie ik hoe 'mensen met belangen', vergelijkbaar met wat CDA en VVD in de jaren zestig hadden bedacht, menen dat we er goed aan doen de grenzen wagenwijd open te zetten, zodat spotgoedkope slaven de industrie in ons deel van de wereld weer nieuw leven in kunnen blazen, en we de Chinezen helemaal niet meer nodig hebben. En alles 'elektrisch', zodat we het ook zonder Rusland kunnen stellen. Die 'Soros-mindfuck' stuit wel op weerstand, maar helaas vooral van mensen die iets hebben tegen mensen met een andere huidkleur en andere cultuur, aangejaagd door de op 'kijkcijfers' en 'clicks' azende media, die hun 'praatprogramma's' en 'geprivilegieerde' columns vullen met hitsige stukjes van 'feestvarkens' die zich de kaas niet van het brood laten eten. 

Volgens velen in mijn omgeving ben ik te pessimistisch. Okay, in de jaren zestig en daarna liep het bijna mis, maar uiteindelijk bleek het toch een gouden greep! Waarom zouden we dat huzarenstukje niet opnieuw uit kunnen halen? 'Alles elektrisch'! Briljant toch? En de Middellandse Zee ziet zwart van de werkwilligen! 'Win-win'. 

Het is niet alleen dat ik mijn buik vol heb van de cynische 'praatprogramma's' afgeladen met 'BN-ers', en kletskousen die 'het Klimaat' gaan redden door gesubsidieerd met de dieselbus naar Madrid te reizen, om daar een hysterische Zweedse tiener toe te juichen. En net als ieder mens met het hart op de goede plek waardeer ik creativiteit, en besef ik dat over smaak niet valt te twisten. Maar de steeds 'feestelijkere beloningen', en de wilde beschuldigingen aan het adres van anonieme tegenstanders als er ergens een totaal inferieur 'creatief' product niet bestand blijkt tegen de elementen, laat een bittere nasmaak achter, en voedt het gevoel dat er iets niet klopt aan het concept van 'betaald feestvieren', in de mix met 'betaald actievoeren' als 'raison d'être'.

De boodschap van mijn vorige bijdrage was dat schuld op enig moment moet worden ingelost. 

Geraffineerde types zullen trachten die afbetaling af te wentelen op anderen. Zoals de 'belastingbetaler', terwijl ze zelf investeren in het 'ontwijken' van belastingen. Of het opstellen van dermate vage wetten dat ze inkomsten krijgen uit verschillende 'potjes' die worden gevuld door de belastingbetaler, terwijl ze publiekelijk goede sier maken met hun strijd tegen torenhoge belastingen. En dan heb ik het niet alleen over Klaas Dijkhoff, maar over een weelde aan beleidsmakers, als 'NGO' ondergedoken lobbyisten, als paddestoelen uit de grond schietende subsidievreters wanneer ons land weer iets mag 'organiseren', en een heel netwerk van bedrijven en 'maatschappelijke organisaties' die elkaar aan de lopende band de bal toespelen, en via 'quota' hun 'verdienmodel' extra glans geven, terwijl de schulden van de anderen onstuitbaar oplopen.

Dat schemerige web van activiteiten en belangen is onontwarbaar vervlochten met de 'bovenwereld' van het 'moralistische gelijk'. Ook als we ons er aan trachten te onttrekken, is er altijd een kans dat iemand waar we zaken mee doen zo corrupt is als het maar kan. Financieel, of moreel, of beide. Het hele systeem sanctioneert dat. Het meest zuivere voorbeeld is de wijze waarop wij omgaan met 'soft-drugs'. Je mag het gebruiken, en verkopen. Maar niet verhandelen, planten kweken, produceren, of betrokken zijn bij het transport. Het één kan niet zonder het ander, en dat weet iedereen.

Twee opzichtige zelfmoorden, die ook moord kunnen zijn, onderstrepen nog eens hoe dun de lijn is tussen de 'bovenwereld' van veiligheidsdiensten en banken, die geacht worden ons uit de wind te houden, en de 'onderwereld'. En dat schuld ook op een ander niveau uiteindelijk moet worden ingelost. De eerste is de zelfmoord van de belangrijkste bankier van Epstein. En de andere is de zelfmoord van de oprichter van de 'Witte Helmen' die volgens critici in Syrië gebruikt werden om Al Qaida en ISIS te legitimeren. 

Epstein was, zelfs na een eerste veroordeling wegens pedoseksuele activiteiten, de spin in een web waarvan op dit moment nog altijd niemand weet hoe ver het reikte, en hoe groot de schade was die werd aangericht. DIT verhaal over een 'hacker' die claimt bergen compromitterend materiaal te hebben waarmee wereldleiders, invloedrijke miljardairs, en mensen uit de 'showbizz' werden afgeperst, maakt nog eens duidelijk waarom we ons beter niet met een kluitje in het riet kunnen laten sturen, als we af willen van dat soort praktijken. Maar overheden willen die schuld niet inlossen. Ze zoeken naar wegen om te 'deflecteren'. Een hoog bejaarde Britse prins die 'gestraft' wordt door hem zijn 'publieke taken' af te nemen. Terwijl zijn broer, de formele 'troonopvolger', geprezen wordt omdat hij zo constructief en 'kritisch' heeft bijgedragen aan het 'oplossen' van die 'kwestie'. 

Het andere verhaal is zo mogelijk nog een stuk complexer. De man die zorgde voor de 'Witte Helmen' als propaganda voor terreur, had wel meer op zijn kerfstok. Maar alles keurig gesanctioneerd door de overheden waarvoor hij werkte. Dat hij op enig moment van het balkon sprong om een eind aan zijn miserabele leven te maken, en zijn schuld jegens de mensheid in te lossen, ligt niet echt voor de hand. Maar als enige 'externe partij' hem geholpen heeft bij die grote stap, blijft de vraag nog altijd wie dat dan zou moeten zijn? De reflex is wellicht om te wijzen naar Syrië, of 'de Russen'. Of hun nieuwe vrienden, 'de Turken'. Maar waarom niet die 'Witte Helmen' die hij uiteindelijk niet heeft kunnen helpen aan de eindoverwinning in Syrië, en die niet blij zullen zijn geweest met de mededeling dat het over en uit was, en het geld op. En dat er zelfs een kans is dat die 'Witte Helmen' op termijn vervolgd zullen worden wegens het strooien met gifgas, nu er steeds meer bewijzen komen dat het Assad niet was die vaten met chloor dumpte op nietsvermoedende burgers in oorlogsgebied, maar dat het in scène gezette voorvallen, en/of 'false flag' operaties waren. Processen waarbij de opdrachtgevers van de man die het allemaal regisseerde hem ongetwijfeld liever niet als getuige zien optreden, in ruil voor strafvermindering. Maar hoe onwaarschijnlijk is het als we er een 'John Le Carré'-verhaal van maken, met die agent als iemand die zelf dreigde de 'vuile was' buiten te zullen hangen als zijn opdrachtgevers niet over de brug kwamen, op het moment dat hij zijn 'levenswerk' in rook op zag gaan, en de hete adem van zijn terroristische vrienden in de nek voelde?

Dan is er nog de 'moord-in-koelen-bloede' in Duitsland, waar een Tsjetsjeense extremist met de Georgische nationaliteit op klaarlichte dag in het hoofd werd geschoten in een park, nadat hij eerder al enkele aanslagen op zijn leven had overleefd. De man had in Duitsland politiek asiel gekregen, omdat terroristen die in Rusland aanslagen plegen nou eenmaal 'vrijheidsstrijders' zijn, ook al beogen zij de oprichting van een Kalifaat na de 'bevrijding'. Twee Russische diplomaten werden vervolgens door het Duitse Openbaar Ministerie uitgewezen. Zij hadden de moord niet gepleegd, maar het OM verdenkt 'de Russen' wel van het regisseren van die afrekening, en omdat die diplomaten niet meewerkten aan het onderzoek, konden ze vertrekken? En ik dacht dat je onschuld vast stond totdat het tegendeel bewezen was, en dat niemand je kon verplichten mee te werken aan je eigen vervolging. Maar dat was kennelijk vroeger........

Hoe ingewikkeld het wordt als je verschillende verhalen dooreen laat lopen om je schulden af te wentelen op anderen, bewijst DIT verhaal over de ontwikkelingen bij het OPCW. We weten eerder steeds minder, en speculeren steeds meer. Mijn houvast: 'Cui Bono?' wordt een lastig verhaal als er meer partijen zijn die nog een rekening te vereffenen hebben, en er belang bij hebben de concurrent aan te wijzen als degene die een schuldenaar uit de weg heeft geruimd. 

Waar we echter zeker van kunnen zijn, dat is dat de collectieve schuld niet afneemt, en dat op enig moment 'de markt' orde op zaken gaat stellen. Waarmee ik in dit verband duidelijk wil maken dat wat nu nog slechts een sluitpost is in het publieke debat, uiteindelijk belangrijker zal blijken te zijn voor wie de rekening betalen. Op het moment dat die op de mat ploft, zal de eerste vraag zijn: 'Maar waar hebben jullie dat geld allemaal aan uitgegeven dan!?' Wie bedacht dat het lucratief kon zijn Epstein miljardair te maken, met een privé-eiland en 'invloedrijke vrienden'? Wie was dat genie dat de 'Witte Helmen' bedacht? Hoe kwamen wij op het idee om terroristen onderdak te bieden en te helpen bij hun Jihad? Waarom moet ik daarvoor betalen middels korting op mijn pensioen, mijn sociale zekerheid, mijn zorg? Was het niet beter geweest als we dat geld in écht onderwijs hadden gestoken? En betaalt die 'brain-fart' nu wel zelf mee?