Jammerjoh

Een reactie op mijn bijdrage van gisteren op ‘X’ noopt mij tot nadere uitleg.

Mijn stelling dat we het in Nederland bovengemiddeld goed hebben kwam mij daar op het verwijt te staan dat ik de slachtoffers van het ‘Toeslagenschandaal’ blijkbaar buiten beschouwing liet. Niet alleen is dat een onterecht verwijt, omdat ik al vele jaren met grote nadruk ook die groep benoem, maar het illustreert onbegrip voor de kern van mijn denken over de structuur van onze economie. In de economie zoals wij die hebben ingericht zijn slachtoffers geen ‘weeffouten’, maar ze zijn *nodig* om dat krankzinnig grote waterhoofd van ‘diensten’ aan het ‘werk’ te houden. De ‘slachtoffercultuur’ is onze ‘pinautomaat’. In onze relatie onderling, én in onze kijk op wat zich afspeelt in de rest van de wereld. 

Dat is een ‘ziek’ systeem, dat is aangewezen op het plunderen van productieve landen, productieve individuen, en landen met grondstoffen. Het is een moreel corrupte extensie van het ‘roofkapitalistische’ systeem waarin lieden die de ‘geldpers’ beheren alles ‘kopen’ wat ze hebben willen, zonder ooit iets ‘van waarde’ bij te dragen. Van oudsher waren dat soort lieden geneigd tot het aanmerken van ‘uitvreters’, mensen zonder ‘werk’, als luie varkens die geen knip voor de neus waard zijn, en jammer dan als ze sterven van honger en gebrek. Echter, in het ‘Laat Roofkapitalistische Systeem’ werden die slachtoffers ‘ontdekt’ als een ‘pinautomaat’ voor de meest uiteenlopende, ogenschijnlijke, alsmede naïeve ‘Goedmutsen’ en organisaties, binnen en buiten de overheid, drijvend op belastinggeld en donaties. Die ‘Hulpverleners’ zijn erbij gebaat om een probleem niet op te lossen, want dan drogen de subsidies en donaties op. En het geassocieerde ‘werk’, waaronder grote sectoren van de ‘media’. 

Omdat zo’n systeem zijn ‘eigen kinderen opvreet’, door de productieve sectoren van de maatschappij uit hun verschoning te belasten, is het systeem aangewezen op ‘expansie’. In eerste instantie door productieve landen elders, en de landen met grondstoffen, feitelijk te koloniseren. Zij het werk, wij het geld, waarbij al onze ‘consensus-producten’ en ‘entertainment’ hen worden aangesmeerd als ’State of the Art’ kennis en vaardigheid, maar uiteindelijk, onvermijdelijk, de territoriale expansie om onze ‘bestuurlijke lagen’ en subsidie-vreters, de ‘parasieten’, die onder geen beding willen dat er een ‘Vrije Markt’ ontstaat waar producenten slechts kijken naar nut en objectieve noodzaak, te voeden. 

De slachtoffers zijn veelal *daadwerkelijk* slachtoffers die totaal niks te verwijten valt. Maar dat waar zij het slachtoffer van zijn is lang niet altijd het ’noodlot’. Ze vormen de brandstof voor het ‘Laat Roofkapitalistische Systeem’. De ironie is, dat velen die zich tegoed doen aan de belastingopbrengsten en donaties van zichzelf menen dat ze ‘Links’ zijn, en strijden tégen het ‘Kapitalisme’, terwijl ze de ‘soldaten’ zijn van dat ‘Laat Roofkapitalistische Systeem’, en uiteindelijk ook *letterlijk* als soldaten naar het front mogen als de expansie leidt tot de onvermijdelijke oorlog met de producerende landen en de landen met de grondstoffen, die het zat zijn om te worden gekoloniseerd. In die fase zitten we nu. 

De theaterstukjes die we opvoeren in de ‘media’, in de ‘consensus-wetenschap’, en in de diverse ‘parlementen’ als decor voor de ‘schandalen’, vormen een afleiding, en kostenpost die we kunnen missen als kiespijn. Ik zeg dus niet dat je mensen die het slachtoffer zijn van ‘Toeslagen-schandalen’, ‘Gaswinning’, of ‘Lockdowns’, ’Stikstof’ en noem het allemaal maar op de deur moet wijzen. Je moet je inspannen om ervoor te zorgen dat ze geen slachtoffer *kunnen* worden, en voor iedereen een solide ‘vangnet’ in de vorm van een ‘Basisloon’ dat geen onderhoud vergt. 

Onze gretigheid om Oekraïne te subsidiëren gaat ons de kop kosten. Ook daar organiseerden de architecten van ons systeem het zo dat Oekraïne wel slachtoffer *moest* worden. ‘Overextending and Unbalancing Russia from Advantageous Ground’, het formele plan waar de NAVO mee aan het ‘werk’ ging, laat helemaal *niets* aan de verbeelding over. Je hoeft geen ‘consensus-economie’ gestudeerd te hebben, en liever niet, om te beseffen dat al het geld dat wegvloeit naar oorlog een ‘Drag’ is voor de groei van de welvaart van ’Nations’, al kunnen individuele ‘Roofkapitalisten’, en groepen, of landen die zich met succes van hun militaire apparaat bedienen om zich de grondstoffen in een land toe te eigenen, compleet binnenlopen. Trump is omgepraat door Mark Rutte, en hij gaat militair materieel leveren aan Oekraïne, op *onze* kosten. Tweedehands oude meuk verkoopt hij voor de nieuwprijs, en wij staan op de banken te applaudisseren. Nadat diezelfde Trump eerder al een ‘Minerals-Deal’ met Oekraïne sloot waardoor dat wat er uiteindelijk overblijft van dat land Amerikaans bezit is. Dan zitten er vele draadjes los in je hoofd als je daar als EU-ingezetene blij van wordt. 

Dito met de aangekondigde ’Secundaire Sancties’, nu volslagen helder is dat de ‘Primaire Sancties’ geen *enkel* effect hadden. Over vijftig dagen is het zover. Net als met de ’Tarieven’ van Trump valt te vrezen dat de ‘BRICS’-landen niet zwichten voor die tirannie, en eerder nóg sneller de Dollar, de Euro en het Pond dumpen als ‘handelsmunt’ om hun economieën te redden. De échte economieën, die grondstoffen delven en goederen produceren ten bate van de welvaart van hun ’Nations’. Terwijl wij in Europa wegzakken in de ‘dienstenprut’. Ik heb ook geen kristallen bol, en wie weet pakt het anders uit, en kruipen die ‘BRICS’-landen terug in hun slavenschulp, horigen die niet kunnen ontsnappen aan hun lot, maar reken er maar niet op. 

Laat mij nogmaals benadrukken dat zo’n ‘Clash’ helemaal *niet* nodig is, en dat het hoe dan ook slecht uitpakt voor iedereen, afgezet tegen wat haalbaar is indien we terug zouden keren naar het ‘Klassieke Kapitalisme’, met een kleine overheid en grote Vrije Markt, zoals Adam Smith het onder woorden bracht, ‘opgeleukt’ met onderhoudsvrije vangnetten die we ons in deze tijd (nu nog) kunnen veroorloven. Maar als in september de pen uit die handgranaat wordt getrokken, wordt het een casino. Europa heeft de eerste cent niet om Trump te betalen voor al dat vuurwerk, dus zullen ze er wel toe overgaan om dat ‘bevroren’ Russische geld te jatten, en Trump zit er niet mee om de ‘Heler’ te zijn. Zoals hij ook openlijk aanstuurt op het verwerven van de resterende Europese industrie door ‘Tarieven’ op te leggen, waar we ons niet tegen kunnen verzetten, omdat we zijn ‘Afdankertjes’ uit de wapenopslag willen voor Oekraïne. Maar als dat geld op is, wat dan? Groenland ruilen tegen meer ‘Patriots’? Eén ding staat voor mij vast, en dat is dat de kans dat wij rijk *blijven* door onze verkeerde keuzes miniem is, en dan ben ik ruimhartig. 

Dient de Staat het monopolie op het gebruik van geweld te hebben?

Of is er geen groter gevaar dan Staatsgeweld? Ooit vergezelde ik een vriend naar een ontmoeting met een overheidsfunctionaris die moest beoordelen of mijn vriend wel in aanmerking kwam voor de status van ‘Gewetensbezwaarde’. Mijn vriend claimde, en hield bij hoog en laag vol, dat hij onder geen enkele omstandigheid ooit geweld zou gebruiken. Ik kon daar niet voor instaan, maar mijn aanwezigheid was gewenst om te getuigen dat ik hem nooit geweld had zien gebruiken. Het was je reinste hypocrisie, niet alleen van de kant van mijn vriend, maar net zo goed van de kant van de overheid, waar de overheid stelde dat ons leger een zuiver ‘defensief’ karakter had, en wie erkende dat men wel geweld zou gebruiken indien men werd aangevallen, moest toch ‘in dienst’. 

Mijn eigen keuze om wél ‘in dienst’ te gaan, en enige tijd te dienen als ‘beroeps’, hield niet in dat ik verzot was op geweld, of geloofde in dat sprookje van die Nobele NAVO, maar ik redeneerde andersom: Als mensen in het leger voldoende tegengas gaven, en voldoende burgers zich bewust waren van het gevaar van een gewelddadige sekte in hun midden, bereid om op de rem te gaan staan zodra er sprake was van ‘oneigenlijke’ inzet, wierp dat een barrière op tegen politici die er wel ‘pap’ van lustten, dat gebruik van geweld. Het was, en is een complex vraagstuk, waarbij velen in die tijd tevens hardop fantaseerden over de noodzaak om het ‘feminisme’ te stimuleren, vanuit de idiote gedachte dat vrouwen minder gewelddadig waren dan mannen, waardoor de vrede als vanzelf neer zou dalen over de wereld als we vrouwen de macht gaven, en mannen stimuleerden hun ‘vrouwelijke kant’ te ontwikkelen. Mijn benadering was praktischer, vond ik zelf.

Hoewel ik zonder voorbehoud voor gelijke rechten (en plichten) voor vrouwen ben, ieder binnen zijn of haar eigen capaciteit, hoeft u met dat soort onzin niet bij mij aan te komen zetten. Geweld is er in soorten en maten, en de ‘mindset’ die ervoor nodig is heeft weinig of niets uitstaande met de fysieke kwaliteiten, of het geslacht, danwel de seksuele voorkeur van betrokkene. Of iemand gewelddadig is, of niet, zit ‘tussen de oren’. Iemand is gewelddadig indien men het gebruik van geweld om een geschil te beslechten niet afwijst, indien niet eerst alle andere mogelijkheden zijn uitgeput, of waar men geweld overweegt in situaties waarin men zelf geen ‘belang’ heeft. Of men zelf een mes trekt, of het leger er op afstuurt, of een huurmoordenaar die klus laat klaren, maakt daarin geen verschil. Vanuit die invalshoek is het verdedigbaar dat iemand die last heeft van ‘kortsluiting in het hoofd’, en daardoor zonder enige aanleiding willekeurige medemensen aan het mes rijgt, niet *dus* gewelddadig is, maar mogelijk eerder ‘ontoerekeningsvatbaar’, al moet gewelddadigheid ook niet gemakzuchtig worden uitgesloten. Het is een lastige aanscherping van het begrip ‘gewelddadig’, maar nodig omdat ook ’niet daders’ die anderen aanzetten tot geweld wel degelijk dienen te worden aangemerkt als een gevaar voor de samenleving.

In de praktijk wemelt het, binnen mijn definitie, van de gewelddadige mensen, die vér voor er geen optie meer is al druk zijn met het maken van plannen om met geweld anderen te dwingen. Een ‘pikant’ thema was, en is, de vraag of ouders die geweld gebruikten in de opvoeding gewelddadig zijn, of dat het voor hen de ‘noodrem’ was. Die vraag stellen houdt geen goedkeuring van het gebruik van geweld in, noch is er een glashelder antwoord mogelijk op die vraag. Maar het is verdedigbaar dat iemand die geweld gebruikt zich kan beroepen op ‘zelfverdediging’ indien men een dierbare op die manier weet te weerhouden van een levensbedreigende fout. Probleem is evenwel in alle gevallen dat het nagenoeg onmogelijk is om zonneklaar vast te stellen dat betrokkene zonder die ingreep daadwerkelijk in de fout was gegaan. Alleen waar diegene die werd gestopt op gewelddadige wijze erkent dat die ingreep hem of haar van dat gevreesde gedrag heeft weerhouden, en hij of zij degene die geweld gebruikte dankbaar is, omdat het hen behoedde voor iets waar men later spijt van zou hebben gehad, kun je stellen dat die gewelddadige ingreep ‘gepast’ was. Maar dat is achteraf.

Wat je wil voorkomen, is dat het nodig wordt om geweld te gebruiken. In acute situaties, als een idioot met een mes op je in begint te steken is er sprake van zelfverdediging indien men actie onderneemt om te voorkomen dat men slachtoffer wordt, ook als dat het gebruik van geweld inhoudt. Dan nog kan iemand die daar achteraf als ‘officier van justitie’ of rechter een oordeel over velt menen dat men beter had kunnen vluchten, dat het gevaar ‘feitelijk’ niet had bestaan, omdat het niet veel meer was dan een ‘schijnbeweging’, of dat het geweld waartoe degene die werd aangevallen zijn of haar toevlucht moest nemen niet ‘proportioneel’ was. Maar die ‘schrijftafel-ridders’ verkeerden niet in de situatie waar jij je in bevond. En in Nederland de overheid waarschuwen voor een dreigende ontsporing heeft, zo is mijn ervaring, weinig of geen zin, omdat de politie blijkbaar de instructie heeft om te wachten tot er bloed vloeit. Op dit blog heb ik wel al eens een ‘boekje open gedaan’ over mijn eigen ervaringen, waaronder met fysiek gewelddadige vrouwen, waarbij ik niet reageerde met tegengeweld, maar door afstand te nemen, wat in die context gelijk staat aan ‘vluchten’. Voor een gewelddadig individu is dat een aansporing, indien er geen consequenties zijn, ongeacht of de dader een man of een vrouw is. Of de NAVO. 

Indien iemand binnen een relatie voorziet dat het handelen van de ‘ander’ vroeger of later zal eindigen in geweld, heeft hij of zij de morele plicht om dat ‘bespreekbaar’ te maken. In gangbare relaties in de privé-sfeer is het aan te bevelen de relatie te beëindigen indien dat ‘bespreekbaar’ maken geen soelaas biedt. Maar in zekere gevallen is men tot elkaar ‘veroordeeld’. De prijs voor een scheiding is dan te hoog. Je kinderen niet meer kunnen zien, ontslag moeten nemen, moeten verhuizen, of emigreren, zijn prijskaartjes die erin hakken. Voor landen die zich bedreigd voelen is het simpelweg onmogelijk om te vluchten. Dus als Poetin in 2007 op de ‘Security Conference’ van de NAVO in München luid en duidelijk stelt dat verdere uitbreiding van de NAVO vroeger of later tot een gewelddadig treffen zal leiden, wat is dan wijsheid?

Dat hangt er vanaf. Voor iemand die geweld wil vermijden is dat dé reden om de dialoog te zoeken, om langs die weg zo’n uitkomst te vermijden. In het bijzonder als degene die aangeeft dat geweld dreigt daar op aanstuurt. Is men gewelddadig, dan is het eerder een aansporing om exact datgene te doen waar die ander bang voor is, en elke dialoog te mijden. Dat was wat de NAVO deed, dus. 

Voor een Staat, of groep mensen, geldt uiteraard dat het lastiger is om helder in beeld te brengen hoe het één tot het ander leidde tegen de tijd dat een oorlog uitbreekt. Poetin, en Xi, waren in 2007 Staatshoofd, maar iemand als Ruben Brekelmans, onze huidige minister van oorlog, zat in 2007 nog met zijn handen in de pap te slaan, om het zo maar even gechargeerd uit te drukken. Het is niet altijd gezegd dat mensen in een leidinggevende functie begrijpen hoe een ander ‘aankijkt’ tegen bepaalde ontwikkelingen, of dat hij, of zij door de voorgangers naar behoren werd geïnformeerd. Ik zie Brekelmans nu op ‘X’ schrijven dat Rusland geen vrede wil. Het is in theorie mogelijk dat hij dat oprecht meent, omdat hij geen benul heeft van voortraject. En dat gewelddadige lieden in zijn omgeving hem niet wijzer wilden maken. Of hij is hypocriet. Zoals zoveel anderen in ons deel van de wereld die zich hullen in het gewaad van ‘Gewetensbezwaarde’, maar ‘Wolven-in-Schaapskleren’ zijn. 

Het ‘feminisme’ waar lieden naar streefden die stelden dat het de sleutel was tot een vreedzame wereld genereert meer en meer daders die geen ‘Skin-in-the-Game’ hebben. Die vanachter hun bureau valse plannetjes uitwerken om landen te ‘Overbelasten’ en te ‘Destabiliseren’ door een ‘proxy’ voor de bus te duwen die het als huurmoordenaar op mag nemen tegen het land dat gewaarschuwd heeft voor oorlog. Een land dat continue heeft aangegeven bereid te zijn tot overleg, en zelfs akkoorden sloot, of er de initiatiefnemer van was, om oorlog te voorkomen. In ‘Minsk’ en ‘Istanboel’, en dat in 2021 nog concrete voorstellen richting de NAVO stuurde, waar de NAVO niet op reageerde. Een land dat ook nu onverminderd pleit voor een dialoog die moet leiden tot een blijvende vrede. Echter, inmiddels is er geen reden meer om aan te nemen dat die gewelddadige organisatie achter die oorlog, de NAVO, bereid is gas terug te nemen, dus dient die gewelddadige geest op de achtergrond niet bij machte te blijven om de draad weer op te pakken. Geef ze daar in Rusland eens ongelijk? We zijn inmiddels een gewelddadige coup, een burgeroorlog, zeven jaar onophoudelijke beschietingen van de Donbas, en drie jaar oorlog verder. Klaar mee!

De term ‘parasiet’ heeft een uitgesproken negatieve connotatie.

Objectief gezien is dat vreemd, in die zin dat we nagenoeg allemaal anderen nodig hebben om te overleven. Slechts een handjevol tamelijk achterdochtige lieden slaagt erin om zich ‘in het wild’ staande te houden. Maar ook zij zouden allang dood zijn als hun moeder hen niet ‘gezoogd’ had. En we leven allemaal bij de gratie van parasieten in onze darmen die zorg dragen voor het proces waardoor ons voedsel wordt omgezet in bruikbare voedingsstoffen voor ons lichaam. Waar we het hebben over mensen die ‘parasiteren’ voelen we ons benadeeld. Het kan gaan om een individu in onze directe leefomgeving, of groepen in de samenleving, en in het ‘hier en nu’ ook over complete landen buiten onze eigen bestuurlijke gemeenschap waar miljarden naartoe gaan, waarvoor we niks terug zien. Zie het verwijt dat Trump de Europese landen maakte, waar Rutte zich achter heeft geschaard.

Een ‘demissionaire’ bestuurder heeft weer 300 miljoen weggegeven op een bijeenkomst van landen die dromen van het 'Overbelasten en Destabiliseren' van Rusland door Oekraïne af te vullen met wapens en geld. Formeel is het geld deze keer bedoeld voor de ‘wederopbouw’. HIER een video waarin een gepensioneerde Amerikaanse en een gepensioneerde Britse officier de vloer aanvegen met dat idee. Ik hoef niet te onderstrepen dat ik het volledig met hen eens ben. Maar wat bezielt de individuen, de groepen en de landen die menen dat die parasiet net buiten onze grenzen nuttig is? De term ‘parasiet’ is niet denigrerend bedoeld, maar puur objectief in die zin dat het land drijft op buitenlandse donaties, en zonder die bijdragen allang failliet en militair verslagen zou zijn. 

Dat laatste wordt onderschreven door ‘vriend’ en ‘vijand’ van dat land. Er zijn ‘vrienden’ die oprecht denken dat al die miljarden die wij al in dat ‘Project’ hebben gepompt nuttig en nodig zijn voor een ‘gezonde’ toekomst van ons deel van de wereld, of zelfs de mensheid als geheel. Er zijn ‘vrienden’ die geen idee hebben of het nuttig en nodig is, maar die op intuïtie, op basis van hun gevoel, doorgaans vanuit hun haat voor de tegenstander, dergelijke geldstromen toejuichen. En er zijn ‘vrienden’ die het aan hun ‘reet zal roesten’ of het Oekraïne helpt, en hoe het uitpakt voor de toekomst van ons nageslacht, of de mensheid als geheel, zolang ze er zelf maar beter van worden. In de praktijk is het veelal een mengeling van motieven, wat zich onder andere uit in ongrijpbaarheid van de groep als geheel, omdat ze per gelegenheid uit een ander vaatje tappen. Verreweg de grootste bedreiging voor Oekraïne, en voor u en voor mij, zijn de cynici die het aan hun ‘reet zal roesten’. Hun baan als secretaris generaal, als commissaris, als volksvertegenwoordiger, als wapenfabrikant, als aandeelhouder, als militair vaart er wel bij. Die motivatie houden ze uiteraard voor zichzelf. 

Parasieten zonder ‘meerwaarde’ voor hun familie, vrienden, de samenleving, de mensheid, zijn extreem bedreven in het verzinnen van excuses. Ze bespelen critici met variaties van meelijwekkende verhalen, niet zelden volledig uit de duim gezogen, of tenminste buitensporig ‘bijgekleurd’, en woede-uitbarstingen indien donoren het voor gezien houden. Niet alleen zijn ze bedreven in het bespelen van de andere ‘vrienden’, waardoor effectief een massa ontstaat die elke roep om die verspilling te stoppen overstemt, maar zeker tegen de tijd dat de scheuren in het narratief zichtbaar worden, en het tegen begint te zitten, wordt het gevaarlijk voor de mensen die geen begin van fiducie hadden in het ‘Plan’ om Rusland te ‘Overbelasten en Destabiliseren’ door een gewapend conflict uit te lokken, na de eerdere afgang die volgde op de regime change operatie van 2014. Die groep die daarover goed geïnformeerd was was al klein. Onder hen mensen die zelf een ‘parasitair’ bestaan leiden, in die zin dat ze geen bijdrage aan de economie leverden, voorzover we het hebben over productie, handel en transport. Wetenschappers uit de ‘consensus-hoek’, John Mearsheimer, Jeffrey Sachs en anderen, actieve en gewezen militairen die verstand hebben van militaire zaken, en geïnteresseerde leken die er de tijd voor hadden om zich in te lezen, zoals ondergetekende. 

Het lichaam (van een mens, of een bestuurlijk lichaam) is ‘ziek’ indien de goede parasieten het afleggen tegen de ziektekiemen die het organisme eerst verzwakken, en daarna uitteren. ‘Goede Bedoelingen’ staat daarbij niet gelijk aan goede parasieten. In de praktijk is het verduiveld lastig om scherp in beeld te krijgen welke parasieten nuttig en nodig zijn. We zijn sterk geneigd om dat ideologisch te bepalen, of vanuit onze religie, of vanuit de ‘consensus’. Ik vrees dat het in de praktijk niet zo eenvoudig is. Maar de ‘vrienden’ (van Oekraïne of van Rusland) die aan het kortste eind trekken, hebben aan het eind van de oorlog wel wat uit te leggen. Althans, zo zou het moeten zijn, maar als we over onze schouder kijken naar alle oorlogen waar de NAVO zich in mengde, of als instigator het startschot voor gaf, Afghanistan, Irak, Libië, Syrië, Gaza, en nu weer Iran, dan blijkt dat we er als collectief weinig of niks van leren. Niet dat we unaniem blij zijn met de ‘uitslag’, maar we blijven hangen in het excuus dat we ‘Goede Bedoelingen’ hadden. Dat sommige van onze ‘vrienden’ zich schofterig verrijkten, en verrijken, over de ruggen van de slachtoffers, willen we niet zien. 

Verreweg het grootste probleem, vanuit mijn perspectief, is dat we ons zo makkelijk om de tuin laten leiden door mensen met intens slechte bedoelingen. We hebben geen tijd om ons te verdiepen in problemen; journalisten zijn propagandisten geworden; we laten ons inpakken door een overdaad aan ‘entertainment’; we laten ons ‘stress’ aanpraten over pietluttigheden; het is ‘balletje-balletje’ voor ons, te complex gemaakt. Met andere woorden, als het ‘Plan’ om Rusland te ‘Overbelasten en Destabiliseren’ door Oekraïne onder de bus te duwen gelukt was, dan waren alle moralistische, ideologische, en ethische bezwaren weggevallen. Voer voor historici. Zoals ik mij ook terdege realiseer dat als Hitler de Sovjets had verslagen, inplaats van andersom, de consensus Nazi’s van ons had gemaakt. Hoe eenvoudig het is om mensen te ‘winnen’ voor mensonterende praktijken kunnen we zien in Gaza. De ‘vrienden’ van Israël zijn ‘wij’, en ‘onze’ NAVO is leidend, niet anders dan in die andere oorlogen die ik opsomde, én in de oorlog met Rusland op het grondgebied van Oekraïne. Ik heb daar een uitgesproken mening over, maar daar gaat deze bijdrage niet over.

Deze bijdrage betoogt dat toegeven aan parasieten die niet kunnen ‘leveren’ uiteindelijk onze eigen dood tot gevolg heeft, als de ‘vrienden’ niet bij machte zijn om het organisme dat onze expansie blokkeert effectief de wind uit de zeilen te nemen. De ‘vrienden’ zijn dat niet met mij eens, en ze hebben zichzelf wijsgemaakt dat ze nog steeds kunnen winnen, al zal het ‘offers’ vergen. Als ik hun argumenten hoor, dan kom ik niet verder dan de gekoesterde illusie dat de NAVO militair veruit het machtigst is, en dat het Collectieve Westen veruit het rijkst is. De ‘Extended BRICS’ is echter rijker dan de G-7 landen bij elkaar, ze hebben onwaarschijnlijk veel meer ‘soldaten’ (mensen die als militair kunnen worden ingezet), en Rusland toont in Oekraïne ‘live’ dat het de vloer aanveegt met de NAVO. Trump lijkt weer aan boord en bereid zijn ‘Make America Great Again’-plannen te begraven, wat concreet inhoudt dat de VS nog eens *tien* Patriot afweerraketten zal leveren aan Oekraïne. Rusland produceert nu duizend ‘aanvals-drones’ *per dag*, naast alle raketten, waaronder de modernste die er bestaan, en de ‘vrienden’ ratelen maar door over aanvallen op burgerdoelen, maar ondertussen wordt Oekraïne militair en economische gesloopt, terwijl er verhoudingsgewijs juist bijzonder weinig burgerslachtoffers te betreuren zijn. (Zie ook die video in de link die ik eerder gaf). 

Dat het ‘Plan’ mislukt is is in zoverre niet zeker, dat als Rusland en/of China (en andere ‘BRICS’-landen) economisch eerder door het ijs zakken dan de NAVO/G-7 landen, het tij nog kan keren. In tal van eerdere bijdragen heb ik het gedeïndustrialiseerde ‘Collectieve Westen’ omschreven als een parasitaire gemeenschap, die zich heeft toegelegd op (financiële) dienstverlening en andere ‘franje’, met zelfs een actief programma om voedselzekerheid en andere basisvoorzieningen af te breken om het ‘Klimaat’ te redden. En dat het dan niet slim is om ruzie te zoeken met de landen die geacht worden om alle spullen, grondstoffen en voedsel te leveren. Wat mij ertoe brengt te concluderen dat we getroffen zijn door meerdere parasieten die dat zwaarlijvige monster van binnenuit slopen. Voorzover er onder de parasieten die uit zijn op méér oorlog lieden zijn die die ‘Verelendung’ verwelkomen als een voorwaarde om hun ‘Plan’ voor NAVO-expansie erdoor te rammen, maak ik mij ernstig zorgen. Omdat ik meen dat ‘survival of the fittest’ langs die weg geen soelaas biedt voor de menselijke soort. Maar als we het intellect dat we gekregen en gecultiveerd hebben niet gebruiken, dan hebben de goede parasieten het nakijken. Dan sterven de ‘cultuurdragers’, de kunstenaars, de schrijvers, de bruggenbouwers, de rationele wetenschappers aan het front op golven van virulente haat en ten koste van alles wat hun voorouders opbouwden. 

Te gemakkelijk vergeten we dat ook in Nederland meer mensen vochten aan de kant van de Duitsers dan er actief waren in het verzet. Talloze landen die deel uitmaken van de EU waren ‘Axis’-landen, of ze boden ternauwernood verzet tegen Hitler, sloten er 'Peace-in-our-Time' overeenkomsten mee. Of ze vonden mensen bereid om samen te werken met de Nazi’s, zoals de ‘Vichy-regering’ in Frankrijk. De huidige ‘Baltische’ landen waren grootleveranciers voor de SS, evenals het westelijke deel van Oekraïne. Denemarken bood geen verzet toen de Duitsers er naar binnen liepen. Het sprookje van afgedwongen lethargie is gekunsteld. Niet heel veel anders dan in de Sovjet-Unie, waar ‘iedereen’ ineens een slachtoffer van Stalin was nadat het communisme daar de pijp aan Maarten gaf. De vader van Kaja Kallas was een hoge functionaris in de Sovjet-Unie, en ze groeide op met de voordelen van die status, maar ze doet alsof haar complete familie ‘in het verzet’ zat. Kies uw parasieten met zorg!

Het ‘Centraal Plan Bureau’ roept partijen op om geen onrealistische plannen te lanceren.

Daar ging mijn bijdrage van gisteren toevallig ook over, maar anders dan het CPB het bedoelt. De ‘Nieuwsbulletins’ die de woordvoerder van het CPB aan het woord lieten toonden er beelden bij van Wilders. In mijn bijdrage ging het over een ‘Hersenscheet’ van de VVD. Het verschil is dat die ‘Hersenscheet’ van de VVD *technisch* wel mogelijk is, omdat er (nog) geen bestaande wetgeving is die in de weg staat. Het is alleen onrealistisch omdat de beoogde ‘coalitiepartners’ exact het tegenovergestelde willen. Wensen die in de nu overleden regeringscoalitie leefden, stuitten op een ‘Njet’ uit ‘Brussel’. Dat gold voor de PVV, de BBB en NSC. En ook als die partijen opnieuw de voorkeur van de kiezer zouden krijgen, verandert dat niet. Omdat Nederland geen ‘soeverein’ land meer is, zonder dat daar ooit toe werd besloten. 

Iets soortgelijks zie je in de VS, waar de hoogste bestuurder van Californië als ‘gouverneur’ slaande ruzie heeft met de federale overheid, over alles. De mensen die in ons land partijen als de PVV, BBB en NSC de maat nemen, omdat die partijen menen dat ons land zelf moet kunnen beslissen over kwesties die door Rutte c.s. zijn overgeheveld naar de ‘EU’ en de ‘NAVO’, kiezen in meerderheid partij voor de ‘gouverneur’ van Californië, tégen de door Trump geleide federale overheid. Dat is een belangrijke observatie, om te illustreren dat het die tegenstanders van die Nederlandse partijen versus de ‘EU’ en de ‘NAVO’ niet te doen is om de erkenning van een helder bestuurlijk principe, maar om de macht en een bijbehorende ideologie. 

Het grootste verschil tussen de VS en de EU, is dat de VS formeel een federatie is, mét een grondwet, én een gekozen staatshoofd, terwijl de EU géén formele federatie is, géén grondwet heeft, en géén gekozen leider, of leiders. En hetzelfde geldt voor de NAVO. Beide entiteiten eigenen zich zeggenschap toe op grond van vage verdragen, waar je alle kanten mee op kan. Die verdragen stonden aan de basis van ‘Instituten’, waar volop misbruik van wordt gemaakt. Met elke dag verdwijnt er meer autonomie richting de EU en de NAVO. In eerste instantie, toen de EU nog een handelsgemeenschap was, en de NAVO nog te boek stond als een defensieve organisatie, hadden leden ‘vetorecht’, waardoor het simpelweg onmogelijk was dat een groep landen afbreuk zouden doen aan de autonomie, de soevereiniteit van lidstaten. Maar dat is een gepasseerd station. Echter nog altijd zonder de bescherming die in de VS, en andere federaal gestructureerde landen, waaronder ook Rusland, wél aanwezig is. Een structuur die in het ‘Minsk-Akkoord’ ook was voorzien voor Oekraïne, en zou dat ‘Akkoord’ zijn uitgevoerd, dan was het nu geen oorlog daar. 

Onder dat ‘Akkoord’ prijkten de handtekeningen van het Duitse en het Franse staatshoofd, en het werd met unanieme stemmen goedgekeurd in de VN-Veiligheidsraad, waardoor dat orgaan garant stond voor de integere uitvoering. Maar, zoals inmiddels onomstotelijk vaststaat, Duitsland en Frankrijk zaten er anders in. Meer ‘EU’ en ‘NAVO’, opportunistisch. Ik wijs er van mijn kant graag op dat dit voortvloeit uit een ‘cultuurverschil’. Waar ik meen dat ‘gelijkheid voor de wet’, en een ‘in steen gehouwen grondwet’, cruciaal zijn voor enige samenleving die wil voorkomen dat het eindigt in tirannie, zijn anderen het daar *totaal* mee oneens. Zij zijn het die landen hun in de wet vastgelegde vetorecht binnen de EU en de NAVO willen ontnemen, partijen willen verbieden, en kansrijke politici van de weg willen rijden door hen via deze of gene rechtbank te verbieden om zich verkiesbaar te stellen. Ze wensen een bestuur dat is samengesteld uit ‘Ons Soort Mensen’, dat naar eigen inzicht keuzes maakt, geselecteerd door ‘insiders’. 

Die mensen zijn blij met de EU en de NAVO, en wat in de juridische wereld dan ‘discretionaire bevoegdheid’ heet, waarbij een opsporingsambtenaar, of rechter, *gebruik* kan maken van zekere wetten, maar daar niet toe verplicht is. Hij of zij wordt verondersteld te beschikken over ‘gezond verstand’, het ‘Gesundes Volksempfinden’, wat ‘gedogen’ en ‘positief’ discrimineren faciliteert. De gedachte erachter is dat de ‘wetgever’ weliswaar bij wet vastlegt wat mag en wat niet mag, maar dat die wetgever daarmee op zijn best een ‘intentie’ op schrift stelt, in het volle besef dat het onmogelijk is om wetten te schrijven voor elke situatie. Mijn eigen opvatting is dat die institutionele willekeur extreem onwenselijk is, en onveranderlijk leidt tot wrede tirannie, iets wat al sinds de oudheid een punt van discussie is, waarbij tot nog toe de critici van die opvatting het gelijk aan hun zijde hebben. Het beschermen van de burger tegen bestuurlijke willekeur is de functie van de grondwet, mits die *letterlijk* wordt genomen. Met daar bovenop ‘lokale’ wet- en regelgeving die niet op gespannen voet met de grondwet mag staan. 

In het verleden heb ik al vele voorbeelden gegeven van wantoestanden die het gevolg waren van ‘interpretatie’ en ‘gezond verstand’ waardoor burgers systematische *ongelijk* worden behandeld, en systematisch worden benadeeld, of waar bewijslast geen voorwaarde is om tot een veroordeling te komen, en iemand volledig *onschuldig* tóch gestraft kan worden voor iets wat niet is voorgevallen, of waar de feitelijke dader onbekend is. Ik heb zelf sterk de neiging om daartegen te ‘vechten’, maar mijn vrouw is uit ander hout gesneden, en in voorkomende gevallen zegt ze dan: ‘Betaal nou maar…..’. En ze heeft in zoverre gelijk dat je in ons land kansloos bent als je je verzet. Mensen zoals mijn vrouw hebben in laatste instantie ook wel een ‘breekpunt’, maar dan is het al te laat. Tot dat moment zien ze het als een ‘belasting’. Je hoeft niet te begrijpen hoe die ‘belasting’ gestructureerd is, en dat weet in de praktijk zelfs de ‘belastingdienst’ niet, zoals er ook geen jurist is die de Nederlandse wet ‘kent’ in zijn totaliteit. Laat staan dat je als burger zicht hebt op die grabbelton. Dito waar er geld dat via de uiteenlopende vormen van belasting wordt binnengeharkt wordt uitgegeven aan doelen waarvan je als burger geen begin van enig nut kunt ontwaren. Met bovenaan de lijst oorlogen over de hele planeet, en ‘investeringen’ in het stabiliseren van het Klimaat, alsof dat een haalbare kaart zou zijn. Echter, het CPB meent dat partijen in ons land daar verder geen punt van moeten maken, en gewoon door moeten modderen in de marge. ‘Betaal nou maar……’.