Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Zoeken op dit blog

Filantropie

Een product is winstgevend als de vraag groter is dan het aanbod, en de producent meer kan vragen voor dat product dan het hem of haar kost om het te maken.

 

Dat geldt in onze wereld voor uw mobiele telefoon, uw huis, het voedsel dat u consumeert, oorlogen, vluchtelingen, ‘nep-nieuws’ en ‘goede doelen’. In ‘primitieve’ samenlevingen, waar mensen vechten om te overleven, kent men de waarde van geld als iets dat samenvalt met de geleverde arbeid. Geld is daar een opslagplaats voor geleverde arbeid waar men gebruik van maakt als men iets écht nodig heeft. ‘Krediet’ bestaat er alleen als schuld. En dat is het in onze samenleving uiteindelijk ook, maar in de praktijk zijn de grenzen tussen ‘Tegoed’ en ‘Schuld’ vervaagd door de introductie van ‘Fiat-geld’. 

 

De hamvraag waar het ‘Fiat-geld’ betreft is: Schuld van wie aan wie? Vóór de introductie van ‘Fiat-geld’ was het doorgaans vrij simpel. Iemand die winst had gemaakt, had ‘liggende gelden’ als hij het niet bij eerste gelegenheid direct over de balk smeet. Hij was degene die mensen die tekort kwamen geld leende. Om het risico af te dekken dat degene die leende niet in staat zou zijn het geleende bedrag terug te betalen, vroeg hij rente. Hij lette er daarom scherp op dat degene die een lening afsloot het geld nuttig zou besteden. 

 

In die primitieve samenleving ontstond ruimte voor een innovatieve ‘dienstverlener’, de ‘Bank’. Die nam van de winstgevende ondernemer, of zijn nageslacht die zijn fortuin erfde, de zorg voor dat ‘liggende’ geld over, en betaalde daarvoor rente, maar niet zoveel als hij vroeg aan de mensen die dat geld bij die ‘Bank’ kwamen lenen. Als alle schuldenaren keurig betaalden, rente en aflossing, hield de ‘Bank’ er geld aan over, terwijl de eigenaar van dat ‘liggende’ geld zich niet het hoofd hoefde te breken over wie er betrouwbaar waren als schuldenaar, en wie niet. Veel mensen denken dat het nog steeds zo werkt, maar dat systeem is echt al héél lang geleden overleden. 

 

De innovatie die er definitief een eind aan maakte, was dat Anselm Salomon von Rothschild constateerde dat het simpelweg ondenkbaar was dat alle mensen die ‘tegoeden’ hadden bij de bank tegelijk hun geld op zouden komen halen, en dat hij dus meer uit kon lenen dan hij binnen kreeg. Tot dan toe eigenlijk alleen voorbehouden aan het Rijk. Hij werd er schat-hemeltje-rijk van, en zijn nazaten bouwden zijn banken-imperium gestaag uit. Ik weet hoe giftig dat ‘dossier’ is, omdat het in ‘zekere kring’ het antisemitisme voedt, maar dat is hier zeker niet mijn opzet. Hoe u over die innovatie oordeelt is hier minder van belang, en bovendien werken alle ‘Banken’ in deze tijd met datzelfde concept, anders kunnen ze niet overleven. De tijden van de ‘Postbank’ als een zuivere overheidsinstelling liggen zelfs in ons land al ‘lichtjaren’ achter ons. Maar het is evident dat in sommige landen de overheid meer te zeggen heeft over het beleid van de ‘Banken’ dan in andere landen. 

 

De Rothschild-familie belegde het eigen vermogen verstandig, en bouwde daarbij een reputatie op als een ‘filantropische’ instelling die tal van projecten realiseerde die anders niet van de grond waren gekomen. Zoals ik in mijn vorige bijdrage al schreef, werden ‘Goede Doelen’ daarmee ‘Big Business’, omdat het de ‘Bankiers’ een ‘goede naam’ bezorgde. Of u het wegschrijft onder ’slim’ of ‘sluw’ maakt mij voor deze bijdrage niets uit. Dat zijn eerder oprispingen van de ook allang overleden ‘Links/Rechts’-controverse in de politiek, en daarmee eerder iets voor historici. 

 

Tegenstanders van de ‘FED’, de ‘Federale Reservebank’ in de Verenigde Staten, betoogden destijds dat de regering met de oprichting van die kolos de controle over het eigen geld uit handen gaf, en overdroeg aan een ‘consortium’ van ‘Bankiers’ waarin de Rothschild-familie leidend was. Andermaal: Joods, Arabisch, Chinees, Russisch, Nederlands, Christelijk of Hindu interesseert mij hier helemaal niks. En elders ook niet, trouwens. Mensen zagen mogelijkheden, en grepen hun kans. De vermenging van ’Staat’ en ‘Particulier’ die er het gevolg van was werd door sommigen toegejuicht, en door anderen verguisd, doorgaans op ideologische gronden, met her en der bedenkelijke racistische ondertonen. Aan de kant van tegenstanders én aan de kant van de voorstanders. Maar we stonden erbij, en keken ernaar. Niet u en ik, maar onze voorvaderen. Wij profiteerden vooral, en ongeacht of we nu ideologisch tégen, of juist vóór waren. 

 

Dat is het ’Systeem’ dat in 2008 gered moest worden. Een complexe mengeling van particulier initiatief, producenten die het geld verdienen, dienstverleners die het beheren en uitbreiden met geld dat nog verdiend moet worden, en die iedereen verzuipen in de schuld door hen leningen op te dringen, terwijl ‘filantropie’ in een bedenkelijke reuk is komen te hangen. In zijn oorspronkelijke vorm is ‘filantropie’ in zekere zin ‘vrijwillige belasting’. Geld vloeide naar Kunst en Cultuur, de zorg voor zieken, ouderen en armen, de aanleg van bouwwerken, en naar opleidingsinstellingen. Je kunt betogen dat het beter is als een centrale overheid dat geld ‘gewoon’ afpakt, via de heffing van belastingen, en beslist wat ermee moet gebeuren. Maar één van de terugkerende thema’s op dit blog is dat overheden nogal sterk de neiging hebben om er dingen mee te kopen die ‘BOEM!’ zeggen. Terwijl ze tot overmaat van ramp de producenten die het geld verdienen de deur uit schoppen omdat ze niet gestoord willen worden tijdens de ‘Voorstelling’, die in 'Schone Lucht' dient plaats te vinden. Hier althans.

 

In 2008 gingen de dienstverleners failliet. Ze hadden hun hand overspeeld. Geld uitgeleend aan mensen die het in geen duizend jaar terug konden betalen. Bedrijven gefinancierd die geen zicht hadden op winstgevendheid, ook al werden de formele ‘eigenaren’ in rap tempo miljardair door onze bereidheid om hen steeds meer te lenen door hun 'aandelen' en 'obligaties' te kopen. Als gevolg van juridische beschermingsconstructies zijn die ‘eigenaren’ echter in onze wereld meestal niet hoofdelijk aansprakelijk als het mis gaat met de producent, en hetzelfde geldt voor de ‘aandeelhouders’, mits ze op tijd maken dat ze wegkomen als het 'casino' instort. Voorspellen wanneer dat moment zich aandient was voorheen best lastig, omdat je je moest verdiepen in de ‘markt’. Maar in een tijd waarin de overheid en de ‘Centrale Banken’ als bezetenen geld bij blijven drukken, en 'waardepapier' opkopen, hangt het hele ’Systeem’ van de ‘filantropie’ aan elkaar. 

 

Voor mij is het, nog steeds, onbegrijpelijk hoe het kan dat we er met open ogen in zijn getrapt dat oorlog en ‘Regime Change’ een vorm van ‘filantropie’ zijn. Een bestedingsdoel waar je graag de beurs voor trekt. De Rothschild-familie, en ‘Bankiers’ die in hun voetsporen traden, leenden niet zelden geld uit aan minder ethische schuldenaren. Maar bij hen bestond er nog geen verwarring tussen ‘Goede Doelen’ en immoreel handelen zoals dat nu bij ons het geval is, nu overheden en ‘Bankiers’ versmolten zijn tot één geheel. Daarbij maken de échte ‘Bankiers’ in die mix zich wel degelijk zorgen over onze impulsieve bereidheid om de producenten op te ruimen, omdat die onze habitat vervuilen, terwijl we het geld met bakken tegelijk overmaken aan frivole charlatans die slechts hun eigen ‘bottom line’ op het netvlies hebben staan.

 

Iedereen die zijn of haar geld krijgt van de overheid, of die werkt voor een bedrijf dat niet kan overleven zonder opdrachten van de overheid, of gesubsidieerd wordt door de overheid, is in die zin afhankelijk van ‘filantropie’. In Nederland was dat altijd al een eerbiedwaardig percentage van de samenleving, maar we gaan richting honderd procent van de werkende bevolking. Door de rente op ‘liggende gelden’ richting ‘min-nul’ te dirigeren zijn de geparkeerde winsten, waaronder pensioengelden, niet meer veilig, wat tot een vlucht in ‘contant geld’ en ‘goud’ zou moeten leiden, naast andere goederen die men ’tastbaar’ bezit, zoals ‘gestapelde stenen’, oftewel huizen. Wat weer leidt tot een jacht op mensen met ‘contant geld’, ‘goud’ en ‘gestapelde stenen’ als het ’Systeem’ geld tekort komt. De jacht op ‘contant geld’ is al in de afrondende fase, waarbij het amper nog mogelijk is geld ‘cash’ op te nemen. Je moet je geld parkeren bij een instelling die geld vraagt voor het ‘beheer’. En de mensen met een pensioen kunnen u vertellen waar dat toe leidt. 

 

De meest fervente critici van die ontwikkeling stellen dat het ‘communisme’ is, verpakt als ‘kapitalisme’. Dat schermen met ‘labels’ brengt een oplossing niet dichterbij. Hier op mijn blog vraag ik niet voor steun om de samenleving ‘zus’ of ‘zo’ in te richten, maar het is mij een lief ding waard als we de ‘Woekeraars’ nu uit de ‘Tempel’ flikkeren, en weer wat menselijkheid, nederigheid en verantwoordelijkheidsbesef terug zouden krijgen om het ’Systeem’ van de ondergang te redden. Want dit gaat niet goed, zo.

Nobility

'Goede Doelen' zijn 'BIG business' in het westen.

 

Het is, anders dan vijftig of zestig jaar geleden, geen scherp afgebakend terrein. Een halve eeuw geleden draaide 'Goede Doelen' nog praktisch exclusief op vrijwilligers die zich organiseerden. Met de transitie naar een subsidie- en sponsoring-gedreven 'Liefdadigheid' werd het 'business'. In het huidige tijdsgewricht omvat het lokale inzamelingsacties om een konijn te kunnen kopen voor een ziek kind, wat opgepakt kan worden door professionele producenten, met als gevolg een landelijke campagne en een geheel eigen konijnen-boerderij voor die stumper, tot het in koele bloede doden van een 'hoogwaardigheidsbekleder' van een ander land. En alles daar tussenin.

 

Er is geen duidelijk, goed gemarkeerd omslagpunt, ook al omdat die business nog altijd volop draait met vrijwilligers, die alleen 'professioneel' worden aangestuurd. Het 'professionele' zit 'm in een hele reeks unieke vaardigheden die ervoor moeten zorgen dat die bestuurlijke bovenlaag er warmpjes bij zit. In sommige gevallen is het zó doortrapt, dat praktisch al het geld dat binnenkomt rechtstreeks in de zak van de organisatoren glijdt. Maar de échte 'profs' begrijpen dat ze moeten investeren. Compleet met een keurige boekhouding en bescheiden 'vergoeding' voor het 'management'. Daarnaast zijn er bij een goed lopende organisatie altijd nog voldoende 'perks', in de vorm van een fraaie kantoorruimte en gratis entrée bij tal van evenementen. 

 

Wie zich aan het begin van zijn of haar loopbaan als 'Goede Doelen'-manager weet in te houden, en niet al te vaak wordt betrapt op opzichtig opportunisme, schopt het uiteindelijk het verst. Want het gaat 'onder de streep' over de handel in macht. Er zijn formele opleidingen die iemand klaarstomen voor dat traject, met een compleet oeuvre vol cynische tips om er voor te zorgen dat de sponsoren beseffen dat je hen kapot kunt maken als ze niet 'schuiven', en hoe je de 'vrijwilligers' aan je kunt binden, terwijl je de politici afperst om je project te subsidiëren, waar nodig door de 'rechter' in te schakelen. 

 

In een eerder bijdrage stelde ik de vraag welk doel de Amerikanen voor ogen stond toen ze besloten een hoge Iraanse militair, die met het lijnvliegtuig uit Libanon in buurland Irak was gearriveerd om bij de herdenking te zijn van de eerder die week bij Amerikaanse aanvallen gesneuvelde militairen van het Iraakse leger, te liquideren. Niet alleen Trump zelf benadrukte dat hij daarmee een 'Goed Doel' diende, maar velen die toch wel een beetje bezorgd zijn over de consequenties beaamden dat ze zijn motivatie wel begrepen. Ik zette daar vraagtekens bij, omdat het mij voorkomt dat Trump en zijn entourage eerder gemotiveerd waren door het uitlokken van een hogere olieprijs, en stijgende beurskoersen van Amerikaanse wapenfabrikanten, en zijn daarmee verband houdende kansen op herverkiezing, dan in het bevorderen van het belang van de 'vrijwilligers' die hem naar de mond praten, als je dat al een 'Goed Doel' mag noemen. 

 

In mijn bijdragen sta ik met grote regelmaat stil bij het fenomeen dat mensen met 'Goede Bedoelingen' zo makkelijk zijn over te halen tot het steunen van 'acties' die het formele doel niet alleen helemaal niet dienen, maar eerder juist grote schade toebrengen. Van rondtrekkende circussen vol 'BoBo's' en 'Bloedzuigers' die steeds op een andere lokatie een 'conferentie' organiseren om 'het Klimaat' te redden, en van een bedenkelijke situatie een regelrechte ramp maken, met hun uitstoot en directe en indirecte verspilling van kostbare grondstoffen, tot de 'Regime-Change'-operaties en subsidie van terroristische organisaties, en het infecteren en penetreren van computersystemen in andere landen teneinde mensen te 'bevrijden'. 

 

Het is vreselijk lastig om het kaf van het koren te scheiden, omdat er wel degelijk mensen zijn die oprecht de beste bedoelingen hebben, maar niet overzien wat ze faciliteren. 'Goede Doelen' zijn echt overal. Kijk naar een reclamespotje van de 'Postcode-Loterij', en realiseer je dat die vrolijke mensen die je de 'Kanjers' beloven daar staan voor het geld. Het zijn professionals die eraan verdienen, en jij betaalt hen als je een lot koopt. Een deel van de opbrengsten vloeit weg naar 'Goede Doelen', allemaal weer met hun eigen management-bovenlaag die u dankbaar zijn. U denkt dat u misschien iets wint, waardoor uw uitzichtloze bestaan als bij toverslag zou veranderen in een sprookje. En ja, dat gebeurt ook daadwerkelijk. Er zijn mensen die winnen, maar dat is het aas aan het haakje. 

 

Dito met al die 'talentenshows'. De deelnemers zijn de vrijwilligers, die John de Moll miljardair maken, terwijl ook de 'jury', en alles wat er omheen hangt, er leuk aan verdient. In spaarzame gevallen wordt een 'talent' ingevangen door dat circus als hij of zij een geweten van elastiek heeft, en bereid is alles te doen voor geld en roem. Maar de indruk die wordt gewekt is van oprecht enthousiasme en het 'Goede Doel' van het verrijken van de Nederlandse cultuur met talent, terwijl het alleen om kijkcijfers en geld gaat.

 

Het is niet moeilijk te zien hoe die verwevenheid van 'Goede Doelen' en serieus geld leidt tot oorlog en hoog oplopende conflicten binnen de maatschappij. Als je van een serieuze 'actievoerder' een gevaarlijke terrorist wil maken, moet je hem of haar direct in het gelijk stellen, zodat het 'Goede Doel' komt te vervallen. Geen subsidie, geen sponsorgeld. De enige optie voor de beroeps-actievoerder en 'Goede Doelen'-manager, is dan escalatie. Anders moet hij of zij gaan werken voor geld. Brrrr! De gedachte alleen al!

 

Beperk uw blikveld niet tot het formele management van al die 'NGO's' en 'Stichtingen'. Met die laatste voorbeelden, over 'amusement' dat drijft op 'Goed Gevoel', terwijl u met de rekening blijft zitten, verwijs ik naar een heel leger mensen die het zich niet kunnen veroorloven gelijk te krijgen, om vervolgens zonder wensenlijstje te blijven zitten. Het subsidiëren en sponsoren van 'wensenlijstjes' is niet slechts gevaarlijk op termijn, maar het corrumpeert de menselijke geest en maakt die mens afhankelijk van donaties, zoals een parasiet. En als de donor is leeggezogen, sterft ook de parasiet. Maar niet alvorens die parasiet een strijd op leven en dood heeft gevoerd met de andere parasieten om het laatste beetje levensreddende sap uit de donor. 

 

Waar de donor er genoeg van heeft te worden leeggezogen, is de uitkomst voor de parasiet hetzelfde. Dat was het geniale achter de 'Sixties' poster: 'Suppose they gave a war, and nobody came'. Het is ook het briljante idee achter de oorspronkelijke Amerikaanse grondwet, en de ideeën van de 'Verlichting'. Simpele, voor iedereen gelijke wetten, met een bescheiden, dienstbare overheid voor duidelijk afgebakende doelen, en 'have fun'! 

 

Niets staat overigens een algemene, voor iedereen gelijke donatie uit de 'Staatskas' in de weg om te zorgen dat je niet dood gaat van honger en gebrek, en je je gedwongen ziet om anderen te beroven, om de tuin te leiden of af te persen. Maar wat wij ervan gemaakt hebben, met een voorwaardelijke bijdrage uit de collectieve middelen voor mensen die 'Goede Doelen' nastreven, de nieuwe 'adelstand', dat werkt niet. Sterker nog, het is collectieve zelfmoord.

0 comments

Transponder

In de ‘Alternatieve Media’ duiken berichten op die suggereren dat ‘derden’ een rol hebben gespeeld bij het neerhalen van vlucht 752 van Ukraine International Airlines in de buurt van Teheran.

 

In een eerdere bijdrage over die ramp stelde ik dat u van mij niet mag verwachten dat ik mij er net zo intensief mee bezig zal houden als met de verwikkelingen rond vlucht MH-17, en dat we nu in een fase terecht lijken te komen waarin vliegtuigen vol passagiers legitieme wapens zijn in een misselijkmakende geopolitieke strijd waar ieder weldenkend mens vol walging afstand van zou moeten nemen. Opzet of Ongeval? Het is munitie in een giftige strijd om het sentiment, niet anders dan bij vlucht MH-17, en daarbij zijn de ‘details’ sluitpost. Waar ik, nadenkend over manieren om burgerslachtoffers te voorkomen bij de strijd om de olie en het gas, meer en meer een roepende in de woestijn ben. En dan heb ik wel wat beters te doen.

 

Is het technisch mogelijk om de Iraanse luchtafweer voor de gek te houden, zodat ze een Boeing 737 vol passagiers aanzien voor een naderende kruisraket, zoals onder andere Philip Giraldi, ex-CIA medewerker, stelt? Ja, zonder enige twijfel is dat mogelijk. Valt het te bewijzen? Onwaarschijnlijk, als je daarbij denkt aan keiharde, onweerlegbare bewijzen. Getuigenverklaringen van de militairen die het vliegtuig uit de lucht schoten geloven we in ons deel van de wereld hoe dan ook niet. En waar er al ‘Recordings’ zijn die teruggelezen kunnen worden, zijn die ook te manipuleren. In elk geval gaan de ‘Zwarte Dozen’ niets onthullen wat we nog niet weten, of de bemanning moet zelf vergeten zijn de ‘transponder’ aan te zetten, of het ding moet niet gewerkt hebben, terwijl de indicaties in de cockpit waren dat hij wel functioneerde, maar dat lijkt mij een extreem onwaarschijnlijk, maar daarmee nog niet onmogelijk scenario in dit geval.

 

Het enige wat ik er over kwijt wil, is dat we nu in een tijd leven waarin een ‘transponder’, waarmee een vliegtuig wordt geïdentificeerd als een burgervliegtuig vol passagiers, geen levensreddende uitrusting meer is. En dat is een bijzonder zorgwekkende ontwikkeling. 

 

Zowel Trump als Pompeo stellen dat hun beslissing om Soleimani te vermoorden was ingegeven door de gedachte dat het ‘Afschrikking’, het mechanisme dat tijdens de ‘Koude Oorlog’ voorkwam dat het een gloeiendhete werd, nieuw leven in zou blazen. Ik kan mij er niets bij voorstellen. En zeker niet in een gebied waar het een eer is om als ‘martelaar’ te sterven. Al zijn de mensen die in Iran het beleid uitstippelen geen onbezonnen heethoofden. Daarvoor moet je eerder in 'Washington' zijn, de laatste paar decennia. Ik kan mij zelfs voorstellen dat als ze zelf wel informatie hebben over ‘Elektronische Oorlogsvoering’, waardoor degenen die aan Iraanse zijde de luchtafweer bedienden effectief ‘blind’ waren, ze er nog voor zouden kiezen om simpelweg toe te geven dat het een foutje was, en ‘Sorry’. Zonder snoeiharde bewijzen speculeren over kwade opzet aan ‘westerse’ kant is contraproductief. En hoe pervers ook, maar toegeven dat het hun eigen fout was is, zelfs als dat niet het geval was, de enige weg om escalatie te voorkomen. 

 

Laat dat even tot u doordringen.

 

Wereldwijd zijn er tal van opzienbarende ongelukken die het gevolg zouden kunnen zijn van sabotage. Mislukte lanceringen, gaatjes in ruimtecapsules, chemische fabrieken en raffinaderijen die afbranden, dode pedoseksuele miljardairs, en Australië dat tot de grond toe afbrandt, waarbij in een aantal gevallen ook vaststaat dat die branden zijn aangestoken. Voor tal van dat soort opzienbarende rampen is er een speculatieve verklaring over de oorzaak mogelijk, naast ‘botte pech’, niet gespecificeerde menselijke fouten, of het ‘Klimaat’. En wellicht zelfs ontlastend voor de politieke leiding van een land. Maar zonder knalhard bewijs roepen dat ‘derden’ er achter zitten is niet altijd raadzaam. 

 

Het is dezelfde gedachte die schuil gaat achter de aarzeling om terroristische aanslagen een terreurdaad te noemen, zelfs al ligt het er duimendik bovenop. De terrorist zwelgt in ‘erkenning’, en belandt in een identiteitscrisis als niemand hem noemt, of als men hem terzijde schuift als ‘verward’. Verstandig of niet, maar dat is eigenlijk wat Iran ook hardop zegt over de Amerikaanse regeringen en militaire adviseurs. Je houdt de handen vrij om op een moment waarop je dat zelf passend vindt snoeihard terug te slaan, terwijl de terrorist met het gevoel blijft zitten dat hij iets totaal zinloos heeft gedaan, en slechts een 'stip' op zijn eigen voorhoofd heeft geschilderd die hem markeert als legitiem doelwit. Een moord plegen om iets groots uit te lokken, en de schrik van de samenleving te zijn, is het doel van de terrorist. Als die moord zinloos blijkt, en iemand anders de verantwoordelijkheid overneemt voor het neerhalen van een vliegtuig vol passagiers, waren al die doden dus gewoon écht zinloos, of zelfs contraproductief. Leg dat maar uit aan je geweten. 

 

Het zijn extreem perfide ‘mind-fuck’-spelletjes, maar zo werkt het wel. Israël is daar extreem bedreven in. ’Niks aan de hand! Niets te zien hier!’, maar ondertussen…… Als wat we nu zien, niet alleen rond de landen in het Midden-Oosten, betekent dat het eerder steeds lastiger wordt om te achterhalen wat er nou precies is voorgevallen, terwijl de ‘Mainstream Media’ vrolijk meedoen met het ‘spinnen’ van hun berichtgeving op jacht naar het beoogde effect, wordt het echt knap lastig om je een beeld te vormen van wie er nou aan de winnende hand is, en hoe je zelf uit de gevarenzone kunt blijven. Het kan dan zomaar zijn dat een verklaring achteraf dat het de vooropgezette bedoeling was om ‘Af te Schrikken’, een ‘Gedwongen Hand’ is. Het gevolg van een verkeerde taxatie van de reactie van Iran, waar dat land zelfs heel ‘Ridderlijk’ vooraf waarschuwde dat ze twee Amerikaanse bases in Irak in de as zouden leggen. Terwijl de échte vergelding nog moet komen. Die komt dan als een ‘Dief in de Nacht’, en zonder dat Iran erkenning zal zoeken. Zoals Israël dat doet. 

 

Wilt u in zo’n wereld leven? Dan kunt u de komende jaren uw hart ophalen, vrees ik. Goed voor het ‘Klimaat’ is het in elk geval zéker niet! En dan heb ik het zowel over de intermenselijke relaties als de ‘uitstoot’ van alles waar u van vindt dat het best wat minder kan. En dat geldt niet alleen voor idioten die in Australië fikkie stoken om hun ‘Klimaatagenda’ vleugels te geven, of die sabotageacties bedenken om hun geopolitieke machtswellust te voeden, maar zeker ook voor het geteisem dat grossiert in ‘Regime-Change’-operaties om mensen te ‘bevrijden’.

0 comments

Ehhhhhhhh

Een ‘Underdog’ is niet noodzakelijk een slachtoffer.

 

Het verhaal van ‘David versus Goliath’ vindt weerklank bij mensen omdat het ‘Onderdeurtje’ in een directe confrontatie met de ‘Reus’, de ‘Reus’ aan het kortste eind trok. Maar de ‘Reus’ kan betere bedoelingen hebben dan het ‘Onderdeurtje’. Of het ‘Onderdeurtje’ kan zich, na de overwinning, gaan gedragen zoals men de ‘Reus’ eerder verweet. Dat laatste wordt de staat Israël door sommigen aangewreven, maar het is zeker niet het enige voorbeeld. Vlak ons eigen land niet uit.

 

In onze westerse maatschappij is het cultiveren van een imago dat iemand slachtoffer is bijzonder profijtelijk. Dat was niet altijd zo. Maar in deze tijd kun je er echt grof geld mee verdienen. Hier op mijn blog typeer ik de Verenigde Staten, maar ook Israël en organisaties als de NAVO, veelal als ‘Bully’. Het ligt voor de hand dat mensen dat lezen als ‘Reus’, waarbij ik het opneem voor de ‘Onderdeurtjes’, maar dat is niet mijn bedoeling. Als ik het over een ‘Bully’ heb, heb ik het over een instantie die vertrouwt op het ‘Recht van de Sterkste’. 

 

De omvang van het land, de omvang van haar economie, of de omvang van haar leger zijn niet bepalend. Het is een kwestie van mentaliteit. Kille, calculerende lieden op zoek naar wegen om tegenstanders uit te schakelen, zijn ‘Bully’s’, al pretenderen ze te handelen vanuit zuiver nobele bedoelingen, tenzij die tegenstanders hen ‘onder schot’ houden, en er sprake is van zelfverdediging. 

 

Pogingen om zelfverdediging strak te definiëren zijn alleen succesvol als ze leiden tot overeenstemming tussen partijen die mogelijk met elkaar in conflict zouden kunnen komen. Dan nog kan het in de praktijk voelen als onrecht wanneer een bepaalde partij het recht wordt onthouden zich te verdedigen omdat de bestaande overeenkomst dat verbiedt, terwijl men het handelen van de andere partij beschouwt als strijdig met de ‘geest’ van de overeenkomst. En dat geldt uiteraard al helemaal als de één het contract dat hen bindt verscheurt, maar ondertussen wel eist dat de ander op zijn handen blijft zitten.

 

In mijn beschouwingen op dit blog is ‘Bully’ weliswaar een veroordeling als je uitgaat van het idee dat we allen gehouden zijn aan de wet, waarbij die wet het product is van overleg, dat heeft geleid tot een overeenkomst waar een ruime meerderheid zich in kan vinden, maar het verwijst ook naar de simpele constatering dat we al geruime tijd niet meer in zo’n wereld leven. Daar kun je bittere tranen over plengen, of je bezorgdheid over uitspreken, wat mij wel is toevertrouwd, maar het is wat het is als we het niet veranderen. En daar ziet het niet naar uit.

 

‘David en Goliath’ is naast een moralistische vertelling ook het verhaal dat ons vertelt dat een ‘Onderdeurtje’ niet kansloos is tegen de ‘Reus’. Voorbeelden genoeg. De recent nog instemmend door mij aangehaalde schrijver en econoom Jonathan Aldred constateert dat we elkaar nodig hebben, en dat er grenzen zitten aan het bereik van de ‘Sterkste’, wat maakt dat ook de ‘Sterkste’ belang heeft bij wetten en regels die echter ook zijn of haar gedrag beperken. 

 

De ‘Reus’ kan op enig moment geërgerd uithalen naar het ‘Onderdeurtje’, in strijd met geldende wetten en regels, en menen dat hij in zijn recht staat, omdat ‘Onderdeurtje’ er een potje van maakt, of blijkbaar de ambitie heeft om zelf ook ‘Reus’ te worden, terwijl de échte ‘Reus’ vindt dat er slechts plek op aarde is voor één ‘Reus’. Mijn constatering op dit blog is dat er geen gebrek is aan goede bedoelingen die ons, tenminste in onze eigen beleving, het volste recht geven om uit te halen, maar dat daar consequenties aan zitten. Als de ‘Reus’ zich niet aan de afspraken hoeft te houden, kan ‘Onderdeurtje’ claimen dat de ‘Reus’ onbetrouwbaar is, en er dus niets is waardoor hij zich verplicht hoeft te voelen die oorspronkelijke wetten en regels nog te honoreren. In de praktijk heeft iedereen zijn eigen 'hoogleraar' die wel bereid is om wat recht is, krom te buigen.

 

Of de moord op Soleimani een juiste keuze was, heeft meerdere dimensies. De ‘Reus’ kon het, en deed het, en kwam er mee weg, omdat niemand de ‘Reus’ iets kan maken. Dat Soleimani druk was met activiteiten die er op gericht waren het leven van de ‘Reus’ er niet aangenamer op te maken, dat is evident. Maar de 'Reus' bevindt zich vér buiten haar eigen grondgebied, en is daar niet welkom (meer). Dat Soleimani zich, net als de ‘Reus’, regelmatig op ‘glad ijs’ begaf, bekeken door de bril van het (overleden) internationaal recht, daar ga ik ook in mee. En dan weeg ik de schendingen van de ‘Reus’ niet zwaarder dan die van ‘Onderdeurtje’ als ik mijn licht laat schijnen over de vraag of de ‘Reus’ verstandig bezig is, of druk doende om zijn eigen graf te graven. Maar ik denk dat laatste. 

 

DEZE auteur meent dat de Verenigde Staten juist hebben gehandeld, ook al erkent hij onverkort dat het ‘moord met voorbedachte rade’ was, wat evident is, en de Verenigde Staten en Iran niet formeel in oorlog waren, zodat het een schending is van het internationale recht dat in een wat verder verleden nog wel invloed had op de besluitvorming van ‘Reuzen’, maar nu alleen nog wordt aangehaald als een ‘Onderdeurtje’ of 'Reus' het kan gebruiken om zich als slachtoffer te profileren, ook al weten ze dat het niks uithaalt.

 

Volgens DIT artikel meent Trump dat het Amerikaanse militaire apparaat domweg niet hard genoeg is. ‘Dopes and Babies’ die niet weten hoe je oorlog voert als je wilt winnen. Ook in Europa zijn er wel mensen die zich vol walging afkeren van het ‘softe’ gedoe, waar we zelfs toestaan dat er een proces tegen de staat wordt gevoerd als er bij een aanval op een munitiedepot burgers omkomen. Of als een land ongenode gasten bij de grens tegenhoudt. Maar in meerderheid verwachten we in Europa een ‘Schone Oorlog’, hoe absurd dat ook is. Oorlog is een gedegenereerde conditie. Elk land moet zich tot het uiterste inspannen om oorlog te voorkomen, door zich te beperken tot zuiver defensieve militaire actie, beperkt tot het eigen grondgebied. Maar op het moment dat je een ander land de oorlog verklaart, dan gaan de handschoenen uit, en vecht je tot de dood. Dat het nu zo’n geweldige puinhoop is in de wereld, heeft allerlei oorzaken, maar de belangrijkste is toch dat het een ‘winstgevende propositie’ is voor landen met een ‘GDP-verslaving’, en het bezopen idee dat ze ‘exceptioneel gekwalificeerd’ zijn om leiding te geven aan de andere landen. 

 

Nu staat ‘Moron’ Trump zonder handschoenen in de ring, en heeft hij, samen met zijn voorgangers en Israël, een grote groep ‘Honden’ in het Midden-Oosten en elders ‘vals’ gemaakt door hen keer op keer te besodemieteren en te schoppen, en wijst hij ons erop dat die ‘Honden’ op het punt staan hem te bijten, dus dat het zijn volste recht is hen nu af te maken als ze zelfs maar naar hem blaffen. Ehhhhhhh……… 

 

Misschien toch nog even een poging wagen om terug te keren naar de beschaafde wereld?

0 comments

Twijfelaar

Eenmaal van het padje, is het een heksentoer om weer op de hoofdweg te komen. 

 

We volgen allemaal het nieuws. Sommigen volgen het intensief, en anderen beperken zich tot de hoofdlijnen. Het is niet gezegd dat wie ’24/7’ alle nieuws opzuigt dat langs komt, en ook nog direct van de bron, beter gekwalificeerd is om gebeurtenissen in de wereld te duiden dan iemand die slechts de ‘koppen’ leest van geselecteerde kranten, of de ‘verkorte’-versie van de nieuwsbulletins ziet. Belangrijker, in mijn ervaring, is hoe iemand ‘geschoold’ is om actuele gebeurtenissen een plek te geven. Meer in het bijzonder of men bij machte is afstand te nemen van de gebeurtenissen alsof ze hem of haar niet raken. 

 

Die ‘scholing’ is in zekere zin een toevalstreffer. Welke boeken heeft iemand gelezen? Welke leerkrachten en ‘intellectuelen’ kruisten zijn of haar pad? Waar is men geweest, en op welk moment? En met wie? Wat was de insteek die men van huis uit meekreeg? Een formele opleiding is veelal eerder een hindernis, omdat het juist scherp begrensd is. Iemand kan binnen een ‘vakgebied’ uitblinken in zijn of haar kennis binnen dat specifieke kader, en toch als een ‘Aap in een Roestig Horloge’ naar praktische ontwikkelingen staan te kijken die direct raken aan dat ‘vakgebied’.

 

Dat effect wordt nog versterkt als dat ‘vakgebied’ overdreven veel aandacht krijgt door maatschappelijke ontwikkelingen. Recent schreef ik over het werk van Jonathan Aldred, die als econoom zijn gal spuwt over de ‘Alles is Economisch’-trend van de achter ons liggende decennia, die het vakgebied vleugels gaf, maar ook een slechte reputatie door de schrijnende missers. Nu zitten we weer in de ‘Alles is Klimaat’-fase. Als je oma plotseling overlijdt, komt dat door de ‘Klimaatverandering’. Als een arts vervolgens een hartaanval als doodsoorzaak aanwijst, dan is die hartaanval het gevolg van de ‘Klimaatverandering’. Een geweldige opsteker voor de ‘vakgebieden’ die zich traditioneel bezighouden met de bestudering van het ‘Klimaat’, maar ook alle andere ‘disciplines’ gaan de wereld nu door die ‘lens’ bekijken. Het leidt op grote schaal tot de meest imbeciele besluiten, absurde bijdragen van mensen die denken te helpen door van conferentie naar conferentie te reizen en daar anderen de maat te nemen, en uiteenlopende ‘schaamte’ aan te praten, met een groeiend gebrek aan inzicht over wat het klimaat op aarde beïnvloedt, en hoe we daar als mens mee om dienen te gaan om onze habitat te beschermen, omdat de ‘parels’ van inzicht begraven liggen in een groeiende berg drek.

 

Dat er opzienbarende veranderingen zijn binnen ons zonnestelsel, en hier op aarde, die we niet kunnen duiden, anders dan via hoogst speculatieve aannames door een gebrek aan betrouwbare ‘data’ over een langere periode, is evident. Hoe die het leven op aarde gaan beïnvloeden, zeker als je de wisselwerking van al die individuele fenomenen in hun onderlinge samenhang moet wegen, is ongewis. Een toename van vulkanische activiteit op aarde kan de voorbode zijn van ongekende veranderingen, of ‘morgen’ als een nachtkaars uitgaan. De verhoudingsgewijs lage activiteit aan het oppervlak van de zon, kan ‘morgen’ omslaan. De verschuivende magnetische polen duiden op veranderingen in de kern van de aarde, mogelijk samenhangend met veranderingen aan het oppervlak door de ‘opwarming’. Die ‘opwarming’ kan doorzetten, of tot staan komen als de ‘Golfstromen’ het op hun heupen krijgen, of door onze eigen bijdrage te veranderen. 

 

Draconische maatregelen die we zelf nemen om onze eigen rol in al die processen, en onze eigen unieke bijdrage daarin via het delven van grondstoffen, en het gebruik daarvan ten behoeve van onze welvaart tot staan te brengen, hebben niet zelden het tegenovergestelde effect van wat ons voor ogen staat.  

 

Alsof dat allemaal nog niet complex genoeg is, worden we ook nog steeds op het verkeerde been gezet over ontwikkelingen die puur ‘mensenwerk’ zijn, zonder invloed van de kosmos, voorzover we weten. Althans, dat is wat seculiere mensen aannemen, maar zoals ik in mijn vorige bijdrage over ‘QAnon’ schreef, wemelt het nog altijd van de mensen die eerder vertrouwen op ‘God’, dan op hun medemens, ook al noemen sommigen die ‘God’ dan ‘wetenschap’. 

 

Al die ontwikkelingen fascineren mij, en ik doe mijn best om op de hoofdweg te blijven. Ik heb geen ‘Groot Geheim’, of ‘Dan Brown’-bol, en ik realiseer mij terdege dat ik verre van ‘alwetend’ ben. Toch schrijf ik niet zelden vrij stellig over ontwikkelingen, en zijn mijn gesprekspartners niet zelden uit het lood geslagen door informatie die ik aandraag waar zij niet bekend mee zijn. Dat is vaak niet zozeer het gevolg van letterlijk ontbrekende feiten, maar men heeft die feiten een andere plek gegeven. Doorgaans aan de hand van de krant, of de omroep die hen heeft leren ‘kijken’. 

 

Zo is het niemand ontgaan dat er bij de Iraanse aanval op twee Amerikaanse bases in Irak geen doden vielen, al hebben blijkbaar wel enkele militairen hun hoofd gestoten. De omgekeerde 'neutronenbom', zeg maar. Mensenlevens gespaard, maar de infrastructuur verwoest. Een strategie die tot nadenken stemt. En zelfs de ‘Mainstream Media’ brachten het nieuws dat dit het gevolg was van Iraanse diplomatie, waar ze via Zwitserland vooraf lieten weten dat die aanvallen er aan zaten te komen. Maar wat heeft het te betekenen? Mijn eigen ‘lezing’ valt samen met die van de voormalige Britse diplomaat Alistair Crooke zoals hij die HIER verwoordt, en dat maakt een wereld van verschil met hoe uw krant of omroep het u voorspiegelt. Die andere kijk is niet het gevolg van een andere ideologische invalshoek, maar de afwezigheid van een ideologische invalshoek. Het is niet mijn ‘vakgebied’, maar mijn interesse. En dat maakt in een gepolariseerde, of door één oorzaak gefascineerde samenleving, dat ik niet aan mijn ‘andere oog’ blind ben. 

 

Het leek mij nuttig dit met u te delen, omdat ik mij realiseer dat ik niet zelden de indruk wek zuiver ‘contrair’ te reageren op het nieuws. Iets in de geest van: Als zei ‘A’ zeggen, zeg ik ‘Z’. Een goede strategie voor iemand die op zoek is naar een ‘niche’ in de markt voor commercieel gewin, maar die motivatie is mij vreemd. Waar ik twijfel zaai, is dat omdat ik zelf twijfel. Feiten en zekerheden zijn dun gezaaid, en groeien niet op een bedje van consensus.

0 comments

QAnon

De kans is groot dat u nog nooit van ‘Q’ heeft gehoord.

 

Dan heb ik het niet over majoor Boothroyd van de Britse geheime dienst uit de ‘James Bond’-films, maar over de mysterieuze figuur die als ‘Q’ Trump souffleert. Op dit blog heb ik er wel enige keren naar verwezen dat ‘Q’ wordt geacht de ‘magische kracht’ achter Trump te zijn. En ik weet dat sommige lezers de veelal nogal cryptische postings van ‘Q’ volgen. Voor mij heeft het een te hoog ‘Nostradamus’ gehalte. Te weinig concreet om er echt iets aan te hebben. 

 

In DIT artikel wordt uitvoerig over ‘QAnon’ geschreven, en anders kunt u ook bij ‘Wiki’ terecht. De jacht op wie er achter ‘QAnon’ schuil gaat houdt sommigen uit hun slaap. En velen zijn benieuwd of zijn (of haar) meest ‘opwindende’ prognose, dat Trump de man zal zijn die de ‘Deep State’ opblaast, uit zal komen. 

 

Wel geeft ‘QAnon’ de indruk goed ingevoerd te zijn in wat er her en der achter de schermen in ‘Washington’ gebeurt. Hoe u er ook over denkt, als ‘fan’, of als ‘vijand’ van de geschetste ontwikkelingen, het is een curieuze ontwikkeling, zo’n ‘Dan Brown’-element in de Amerikaanse politiek. 

 

Het contrast met de ontwikkelingen in Rusland kan bijna niet groter zijn. Poetin ontvouwde daar zijn plannen om het land van een ‘Presidentieel’ systeem, zoals in de Verenigde Staten, om te vormen tot een ‘Parlementaire Democratie’, meer in lijn met wat wij in Nederland kennen, of zoals het bij de Duitsers werkt. Details ontbreken nog, maar het hele ‘Atlantische’ circus staat op het verkeerde been. De zittende premier, Medvedev, die eerder enige tijd president was terwijl Poetin als premier fungeerde, waarbij Rusland gezien werd als meer ‘pro-westers’, ook omdat Rusland de ‘Atlantici’ hun gang liet gaan in Libië toen ze daar, samen met Al Qaida/ISIS, dat meest welvarende land van het Afrikaanse continent met de grond gelijk maakten, diende direct zijn ontslag in, en werd vervangen door een ‘Grote Onbekende’. Een ‘Apparatsjik’, zoals NRC hem noemde. Dus iemand uit de ‘Deep State’, zeg maar. Daarvoor degene die de scepter zwaaide bij de belastingdienst, en blijkbaar capabeler dan zijn recent opgestapte Nederlandse collega. 

 

Probleem voor de ‘Atlantici’ is dat het op meerdere fronten de wapenkamer van Navalny en de zijnen in één keer leeg trekt. Die in de Verenigde Staten in subversieve activiteiten geschoolde activist slaagde er met behulp van de communisten en extreem rechtse fascistoïde groepen recent bijna in om in Moskou de partij Verenigd Rusland, die gezien wordt als de ‘Partij van Poetin’, een nederlaag te bezorgen in die stad. Dat is op geen enkele wijze een bedreiging op landelijk niveau, maar het was tot voor kort het 'Regime-Change'-strohalmpje waar de ‘Atlantici’ zich aan vasthielden. De redacteur van NRC merkt verbitterd op dat deze ‘machtsgreep’ van Poetin verkeerd uit zou kunnen pakken voor Navalny en de zijnen, die bij komende verkiezingen voor de Doema wellicht niet langer mag rekenen op de steun van de communisten en fascisten. Je moet het maar op durven schrijven.

 

Het andere probleem voor Navalny is dat hij zich juist had vastgebeten in Medvedev als de corrupte politicus en zwakke bestuurder, en ineens is die ‘Kop van Jut’ verdwenen. Het kon ook moeilijk anders, omdat Medvedev eerder afwijzend had gereageerd op het idee om van Rusland een ‘Parlementaire' Democratie te maken. Dan is het niet geloofwaardig hem te belasten met die transitie. Maar of het daadwerkelijk een briljante machtsgreep van Poetin is, of dat hij meer risico loopt dan hij nu kan voorzien, zullen we moeten afwachten. Los van het feit dat het geen machtsgreep is, omdat hij als gekozen president, met een adembenemende meerderheid van de kiezers die op hem stemden, en hij de macht al had, kan ik niet zien hoe de veranderingen die hij voorstelt op zoveel negatieve kritiek uit het westen zouden moeten stuiten. Degenen die nu puur chagrijnig reageren laten zich wel héél erg in de kaarten kijken! Eerst was Rusland, met haar ‘Presidentiële’ systeem, en op de Grondwet van de Amerikanen geënte grondwet, die stamt uit de tijd van Yeltsin, en waar Poetin aan heeft meegewerkt, geen échte democratie. En nu het land opschuift naar een ‘Parlementaire Democratie’ is dat juist het bewijs dat het land niet democratisch is? ‘Get a Life!’

 

Laten we blij zijn dat ze in Rusland geen ‘QAnon’ en over elkaar buitelende showfiguren hebben die op infantiele wijze de hele dag met elkaar bezig zijn, als ze niet elders de boel in het honderd schieten, bombarderen, of rijp maken voor hun corrupte koters om ergens de schatkist leeg te trekken na een ‘Regime Change’ operatie die wordt vormgegeven door hun pappa of mamma. En als Poetin zich realiseerde hoe levensgevaarlijk zo’n ‘Presidentieel Systeem’ is, gelet op het voorbeeld in de Verenigde Staten en elders, kan ik slechts blij zijn voor de wereld. Niet dat een ‘Parlementaire Democratie' onfeilbaar is, en al helemaal niet als daar een machteloze club ‘Europarlementariërs’ en een kaste van ‘Brusselse Apparatsjiks’ boven hangt, zoals bij ons, maar welk systeem is dat wel?

0 comments

Contractbreuk

Op het moment dat Trump het contract met Iran over nucleaire activiteiten in dat land verscheurde, stond Europa voor de keuze de rug te rechten, of op gruwelijke wijze door de mand te vallen.

 

Het werd dat laatste. Sommigen zijn blij toe, anderen maken zich zorgen. Ik maak mij zorgen. Het komt mij voor dat degenen die de lijnen uitzetten in ‘Brussel’ niet verder kijken dan hun neus lang is. De Verenigde Staten verscheuren al twintig jaar contracten, en waren daarvoor ook behoorlijk opportunistisch. Maar dat land kan het zich veroorloven, omdat ze de ‘Sterkste’ zijn. In elk geval op papier. Ze moorden en plunderen dat het een lieve lust is, en doen alles wat bij wet verboden is.

 

Europa is de ‘slet’ van Trump, nu het Iran de wacht aanzegt omdat het land zich niet langer gehouden voelt aan het contract dat ze ook met Europa sloten, waarin is bepaald dat Iran afziet van opwerking van splijtstof, in ruil voor verlichting van sancties, het toelaten van dat land tot de wereldmarkt, en garanties voor de levering van splijtstof voor hun civiele programma’s. Ik erken dat er moed voor nodig is om de grootste ‘Bully’ op het schoolplein te trotseren, nu we de civilisatie van de internationale rechtsstaat achter ons hebben gelaten, en teruggekeerd zijn naar het primaire 'recht van de sterkste'. Maar kunnen we het ons veroorloven dat niet te doen?

 

Wat moeten we verwachten als ‘eindspel’? Gedenk de waarschuwende woorden van Martin Niemöller: ‘First they came……..’. Je kunt je schouders ophalen als ze komen voor groepen of landen waar jij je niet mee geassocieerd voelt. Maar wie is er dan over als ze voor jou komen? En waar blijf je als een andere ‘slet’ na een jaar of wat aantrekkelijker is, omdat je ‘anti-rimpelcrême’ is uitgewerkt? Ik maak mij er vooral zorgen over dat er nu een ‘Trade-Deal’ ligt tussen China en de Verenigde Staten die het mogelijk maakt dat China zich ontpopt tot het ’Nieuwe Liefje’, nu Steve Bannon de overwinning heeft uitgeroepen, en Europa kan gaan wieberen. Nee, sterker nog, dat de nadelen van die ‘Deal’ voor de Amerikaanse bedrijven en boeren betekent dat Europa met de rekening blijft zitten. 

 

Als je naar Nederland kijkt, lijkt het er sterk op dat wij alvast voorsorteren, door de resten van onze ‘maakindustrie’ om zeep te helpen, de luchtvaart af te schieten, de landbouw en veeteelt rijp te maken voor de sloop, en Russisch gas te weigeren, opdat we een ‘clientstate’ van de Verenigde Staten worden, die ondertussen alweer plannen smeedt om ook de ‘laagwaardige toeleveranciers’ van Huawei de nek om te draaien. Hoe we dat gaan betalen, mag Onze Lieve Heer weten, maar ik zie het niet. Amerikaans ‘LNG’ is niet concurrerend. Maar als je geen andere keuze hebt, omdat de 'Bully' je dwingt zijn 'zombiebedrijven' overeind te houden, zit je met dure namaak. Wat vervolgens weer geld wegzuigt dat we in gedachten al uitgegeven hebben aan ‘alles elektrisch’, en andere ‘klimaat-fantasietjes’ die alleen maar slechter zijn voor het klimaat. 

 

De Duitse autoindustrie verwacht massaontslagen, wat ook consequenties gaat hebben voor ‘Rotterdam’. Terwijl een in Europa onbekend Chinees automerk inmiddels het oog heeft laten vallen op het zieltogende Britse Aston Martin, de club die het chassis bouwt voor de ’stal’ van Verstappen. Je kunt redeneren, zoals Johnson in Engeland, en Nederland in zijn geheel, dat je beter af bent in het team van de ‘Bully’, maar daar heb ik een hard hoofd in. En nogmaals, het gaat er niet om of je de vijanden van de Verenigde Staten zelf ook ziet als landen waar je geen vrienden mee wilt zijn, in die zin dat de wijze waarop ze de samenleving daar hebben georganiseerd je met weerzin vervult. Maar kijk dan ook even naar je vrienden……..

 

0 comments

Baarmoeder

Is de ‘Homo Economicus’ op zijn retour?

 

De zuivere moralist is niet te pruimen. En zuiver calculerende mensen zijn gestoord, en een gevaar voor de mensheid. De ‘Homo Economicus’ is in zekere zin een vreemde eend in de bijt. Een product van het geloof dat de mens van nature goed is, en het allemaal op zijn pootjes terecht komt als we allemaal maar calculerend ons hoogst individuele geluk najagen. Pervers genoeg begon die beweging als een zuiver moralistische impuls in de ‘hippietijd’ met ‘Flower Power’, als een tegenwicht tegen de cynische strategen en politici die in Zuid-Oost Azië joegen op de spoken in hun hoofd, en de ‘spleetogen’ die ons zouden bedreigen, zoals de 'Joden' voor hen, en de 'Russen' en 'Chinezen' nu. Of geef er maar een draai aan.

 

Net als iedereen in de wereld zou ik het liefst zien dat we in harmonie met elkaar zouden samenleven en verstandig zouden omspringen met deze bescheiden en unieke planeet, terwijl we het toch steeds beter krijgen, materieel gesproken. Maar ik zie mijzelf niet als voorganger, noch als iemand die de naderende ondergang voorspelt. In mijn eigen beleving schuilt er tenminste een kern van waarheid in het gezegde dat na regen zonneschijn komt, oftewel dat veel bewegingen een cyclisch karakter hebben. De zuivere moralist zwelgt in voor- en tegenspoed. De calculerende mens zal proberen wegen te vinden om het hele jaar door aardbeien te eten als hij of zij daar trek in heeft. 

 

Er is geen ‘Gulden Tussenweg’ die het kan stellen zonder compromissen. Althans, ik zie ‘m niet. Maar vertel dat niet aan de ‘Homo Economicus’, want die heeft op het netvlies staan dat hij recht heeft op alle dagen taart. Als het de Hedonistische mens tegenzit, is dat de schuld van een ander, en heeft hij of zij het volste recht die ander te grazen te nemen. Als het de moralistische mens tegenzit, is het een ‘Straf van God’, of een ‘Offer’ ten bate van een ‘Hoger Doel’. 

 

Calculerend is niet hetzelfde als rationeel. De rationele mens gebruikt zijn of haar aanzienlijke verstandelijke vermogens om in de realiteit wegen te vinden die ons in balans houden. En hoe meer hij of zij ontdekt over het functioneren van de mens, de omringende natuur, de planeet die onze habitat is, en het omringende universum, hoe groter zijn of haar ontzag, en het besef dat we er goed aan doen de handen ineen te slaan om oplossingen te bedenken die voor iedereen werken, zonder de individuele bevrediging onnodig te dwarsbomen. Een onmetelijke opgave, en nog een heel avontuur voor toekomstige generaties, tenzij we het hele experiment opblazen, omdat ‘God’ ons dat influistert, of omdat we hebben uitgerekend dat we zelf dan meer over houden. 

 

In deze tijd is wat ik te zeggen heb niet populair. Ogenschijnlijke oplevingen van moralisme die bij nadere beschouwing kil en koud calculerend zijn overheersen in ons deel van de wereld. Dat door een ‘glitch’ blijkt dat het de vader van ‘Greta’ is die namens zijn dochter de wereld bestookt via haar ‘Facebook’-pagina, verrast mij niet. Het religieuze moralisme in die activistische kring gaat hand in hand met calculerende keuzes. En dat is geen innovatie. De geschiedenis van de wereld staat bol van de voorbeelden van ‘hybride vormen’ in deze geest, waar mensen met een missie het idee hebben dat ze iets moeten forceren. En mensen met ‘Dollartekens’ in de ogen pretenderen moralistisch bevlogen te zijn. Waar die twee groepen elkaar vinden is het oppassen geblazen!

 

Mijn verbeten weerstand tegen de notie dat het allemaal één groot complot is, komt voort uit het besef dat het eigenlijk allemaal verschrikkelijk onbeholpen is waar we getuige van zijn. Als Trump Iran waarschuwt om protesten in dat land niet te censureren, terwijl ‘Facebook’ geluiden die kritisch zijn over wat Amerika doet in die regio censureert, is dat ronduit knullig, en hoogstwaarschijnlijk ook niet gecoördineerd. En ja, als waar is dat Trump zeven maanden geleden de moord op Sulejmani al autoriseerde als er Amerikaanse slachtoffers zouden zijn, en een onbekende schiet projectielen af op een Amerikaanse basis waarbij één Amerikaanse huurling om het leven komt, dan kan dat een complot zijn om iets te forceren. Of een ‘Accident Waiting to Happen’. Maar vertel mij: Hoe gaat dit alles een betere wereld dichterbij brengen voor u, uw kinderen, uw kleinkinderen, en toekomstige generaties? Waar huist dat ‘genie’ die dit allemaal tot twintig decimalen achter de komma heeft uitgerekend? Wie is die moralist die in contact is met zijn of haar Schepper, en de opdracht kreeg om van het Midden-Oosten, Afrika, Zuid- en Midden-Amerika en delen van Azië een bloedbad te maken Zijn (of Haar) naam? 

 

Nu opstaan in de zaal, en roepen: ‘Zullen we weer normaal gaan doen?’, is een hachelijk avontuur aan het worden. Niet in de laatste plaats omdat elke extremist claimt normaal te zijn. Terwijl de rationele mens weet dat de ‘normale mens’ niet bestaat, en dat met ‘normaal’ wordt verwezen naar een statistische doorsnee, waar je niet op moet sturen, maar die je ook niet uit het oog moet verliezen als je de boel bij elkaar wilt houden. Een petitie kan een half miljoen keer ondertekend zijn, maar het is niet zo dat al die mensen hetzelfde willen, er goed over hebben nagedacht, of begrijpen wat de consequenties zijn. Geheel los van het gegeven dat ze niet in de buurt komen van een meerderheid. 

 

Kortom, ook waar mensen zich afzetten tegen de oprukkende ‘Homo Economicus’ in de wereld van de ‘wetenschap’, en pleiten voor een terugkeer naar moralisme en ethiek, vindt u mij wel terug in die hoek, maar deel ik daarmee hun idealen nog niet. Het door Ayatollah’s bestuurde Iran is voor mij niet het ‘Lichtende Voorbeeld’, en dat geldt voor alle landen die zich hebben opgehangen aan deze of gene religie, of waar ‘Wetenschap’ religieus wordt aanbeden, en de ‘Numerologie’ van de calculatie de leidraad is waaraan beleidsmakers zich hebben opgeknoopt. 

 

Je navel is wat er rest van de ingenieuze buis waardoor voedsel je rap groeiende lijf en hersenen bereikte toen je nog in de baarmoeder zat. Blijf er niet naar staren, maar richt je blik op al dat fraais dat er buiten die hedonistische bubbel te zien is. Dat is mijn advies. Ik vrees echter dat we met onze ‘Identity Focus’ de tegenovergestelde weg zijn ingeslagen. En dat ‘Uit de Kast’ staat voor ‘In de Kast’. Retour afzender. Retour naar de veiligheid van de baarmoeder, waar alles klopt, en je nergens over na hoeft te denken. Een degeneratie, en niet de kroon op het evolutionaire proces.

2 comments

Perversie

Speculeren over een ‘alternatieve geschiedenis’ heeft geen praktisch nut.

 

Wat nou als iemand ruim voor de Tweede Wereldoorlog uitbrak Hitler had omgelegd? Of, alternatief, hoe had de wereld er uit gezien als de Sovjets, Engeland en Frankrijk de handen ineen hadden geslagen om Hitler te stoppen nadat hij Duitsland en Oostenrijk had verenigd, en Tsjechië van de kaart had geveegd op zoek naar ‘Lebensraum’? En zo kun je over elk scenario je gedachten laten gaan, maar wie weet hoe het dan toch allemaal alsnog in tranen geëindigd zou zijn? 

 

Mijn eigen gewetensnood op dit moment komt voort uit de wijze waarop we collectief zijn omgesprongen met ‘MH-17’, en hoe ik zelf wellicht nog meer had kunnen doen om herhaling te voorkomen. Mijn insteek hier is consequent geweest dat het luchtruim boven dat oostelijke gedeelte van Oekraïne gesloten had moeten worden, nadat bekend werd dat er met scherp geschoten werd, waarbij ook luchtafweer actief was waarmee vliegtuigen die op grote hoogte vlogen uit de lucht konden worden geschoten. Zowel Oekraïne, als Nederland, waren daarvan op de hoogte, evenals verscheidene andere NAVO-landen. Sommigen instrueerden hun maatschappijen dat luchtruim te mijden, anderen niet.

 

Als het JIT die conclusie ook had getrokken, en ermee aan de slag was gegaan, had het kunnen leiden tot een wereldomspannende organisatie, onder de hoede van ICAO, gevoed door veiligheidsdiensten, die luchtvaartmaatschappijen over de hele wereld op de hoogte had kunnen houden van risico’s voor de vliegveiligheid, voortvloeiend uit (dreiging met) oorlog. Ergens in een voetnoot stelde het JIT wel dat Oekraïne hierin wellicht meer had kunnen doen, terwijl Nederland geheel buiten beeld bleef, maar geen van de landen in het JIT, op Maleisië na, wilde daar iets mee doen. 

 

Had ik zelf méér kunnen doen om die bewustwording vleugels te geven? Ik zou niet weten hoe. En ook na deze nieuwe ramp boven Iran wil ‘men’ in ons deel van de wereld niet die kant op van preventie. Daarover klagen is zinloos. Maar hoe nu verder in deze perverse wereld?

 

Tegelijkertijd moet ik zelf ook zo realistisch zijn om in te zien dat er geen enkele garantie is dat als het JIT wél tot dezelfde slotsom was gekomen als ik, én er inmiddels een internationale organisatie was geweest zoals ik mij die voorstel, dat ongeluk met het toestel van de Oekraïense nationale luchtvaartmaatschappij dan honderd procent zeker voorkomen zou zijn. We leven in een wereld waar steeds meer landen direct betrokken raken bij de olie-oorlogen die zich de eerste twintig jaar van deze eeuw als een olievlek uitbreiden over de wereld. En zo’n internationale organisatie zoals ik mij die voorstel zou moeten kunnen vertrouwen op de informatie van de aangesloten veiligheidsdiensten. Zoals de vlag er nu bij hangt, is het véél te verleidelijk voor een land om het luchtruim van een ander land aan te merken als ‘gevaarlijk’, om dat land langs die weg te isoleren door vliegverkeer van en naar, en over dat land praktisch onmogelijk te maken. 

 

In 2014 lagen de kaarten nog anders. De Sanctie- en Handelsoorlogen stonden nog in de kinderschoenen. Het was al behoorlijk instabiel in de wereld, maar in die tijd was het nog ondenkbaar dat de Verenigde Staten een land zou dreigen met het vernietigen van tweeënvijftig separate doelen, waaronder cultureel erfgoed, als dat land de moord op een diplomatieke vertegenwoordiger en hoge legerofficier zou vergelden. In dit geopolitieke klimaat zullen we er rekening mee moeten houden dat de burgerluchtvaart, en burgers wereldwijd, vaker onbedoeld de prijs betalen voor de ambities van de ‘Hoge Heren’ en ‘Hoge Dames’, zo valt te vrezen. Het is voor calculerende politici de Kip die de Gouden Eieren legt. Het breekijzer waarmee ‘Regime Change’ geforceerd kan worden in ‘achterlijke’ landen die nog drijven op moralisme en ethiek. 

 

Voor de ‘Onderzoekscommissie’ die de ramp met dat vliegtuig uit Oekraïne gaat ‘onderzoeken’ heb ik geen adviezen meer. Niemand, behalve frequente luchtreizigers en bemanningen, is nog serieus geïnteresseerd in het voorkomen van dit soort calamiteiten. Het gaat om Geopolitieke ‘Leverage’, en het uitbuiten van zo’n ramp als ‘Talking Point’, zodat niemand het meer heeft over je ‘BlackFace’-escapades, je ‘Belastingontwijking’, de ‘Bosbranden’, of de ‘Brexit’, terwijl je je gratuit profileert als de kampioen van de slachtoffers door ‘compensatie’ te eisen en ‘gerechtigheid’. Maar nog een paar van dit soort gruwelijke gebeurtenissen, en het wordt net zo gaapverwekkend als wéér een terreuraanslag. Een klein kadertje op pagina vier over een ‘verwarde’ persoon en een handjevol doden. ‘Onderzoek’ moet uitwijzen of de dader ‘geradicaliseerd’ is, of dat hij geïnspireerd was door het voorbeeld van de Amerikanen in Irak en elders, en alleen maar voor ‘eigen rechter’ speelde.

0 comments

Compassie

‘Compassie’ is een gerecht dat het best smaakt als het vers is.

 

Rouhani die zijn Oekraïense collega zijn medeleven betuigt, en namens Iran zijn verontschuldigingen aanbiedt, nadat de luchtafweer van dat land een vliegtuig van de nationale luchtvaartmaatschappij neerhaalde, en de commandant van de eenheid die de raketten afschoot die zegt dat hij liever dood was geweest, brengen die slachtoffers niet weer tot leven. 

 

Op dit moment is er geen reden om aan te nemen dat ‘het westen’ er genoegen mee neemt, of dat het bij zichzelf te rade gaat om de vraag te beantwoorden hoe de moord op Soleimani uitpakt, en wat we zelf hadden kunnen doen om deze ramp te voorkomen. Integendeel! De meeste media beseffen dat je het ijzer moet smeden als het heet is, en dat je dit cadeautje moet uitmelken tot er geen druppel meer in zit. Vandaar dat ze die blijken van compassie buiten beeld laten, en focussen op groepen mensen die woedend zijn. Pure calculatie.

 

Nadat de USS Vincennes een Iraans passagierstoestel uit de lucht schoot, was er geen haar op het hoofd van de Amerikaanse president om excuses aan te bieden. Hij sprak de historische woorden: ‘I’ll never apologize for the United States of America’, en de zaal applaudisseerde instemmend. Later kreeg de commandant van dat oorlogsschip nog een hoge onderscheiding, ‘for exceptionally meritorious conduct in the performance of outstanding service as commanding officer’. En toen Oekraïne vlucht 1812 van Siberian Airlines neerhaalde tijdens een oefening, bleef het land maandenlang ontkennen er iets mee te maken te hebben, en de schadeloosstelling voor de maatschappij kwam nooit voorbij het hooggerechtshof van Oekraïne. 

 

In die zin is de snelle erkenning door Iran uitzonderlijk. Een innovatie. In ons deel van de wereld slaat het vermoedelijk niet aan. Wij zijn zo geconditioneerd door ‘diepvries-compassie’, dat wordt geserveerd vanuit de magnetron, als een ‘kant-en-klaar’-gerecht, volledig volgens een script dat vooraf is uitgeschreven, houdbaar tot honderden jaren na het feitelijke voorval, te consumeren door mensen die er part noch deel aan hadden, ten bate van strafvermindering, of voor politiek-economisch gewin, dat we snelle, gemeende tranen zijn gaan wantrouwen. Sterker nog, we zien het eerder als het bewijs van zwakte. 

 

Of het elders in de wereld nog wel werkt zoals het vroeger bij ons ook werkte, gaan we meemaken. Ik maak mij sterk dat het in dit geval elders zelfs onderstreept dat Iran het land is dat hier de ‘Underdog’ is, en niet de almachtige kwade genius die schuil gaat achter het geweld in het Midden-Oosten, waar de Verenigde Staten dat land van beschuldigen, ook al is het opzichtig gelogen. Vermoedelijk zal de computer van het ‘Pentagon’ die ‘uitrekent’ hoe deze ontwikkeling uitpakt, met een waarde van tien miljoen Dollar per 'statistisch leven', zoals economen dat gebruiken in hun modellen, wel adviseren dat het nu hét moment is om Iran aan te vallen, omdat degenen die de luchtafweer bedienen nu net iets langer zullen wachten met schieten. Terwijl onze leiders kunnen claimen dat ze handelen uit ‘compassie’, voordat de roep luider wordt om eens in de spiegel te kijken als het er om gaat de verantwoording voor deze tragedie toe te wijzen, maar ondertussen denken ze in 'plussen' en 'minnen'. 

 

Niet dat het de oprechte schuldgevoelens die mensen hebben vermindert als anderen ook het boetekleed aantrekken. Zo werkt troost niet buiten een economisch model. Er zijn nog talloze Amerikaanse ‘GI’s’ die bezwijken onder de schuldgevoelens omdat ze destijds in Vietnam al die ‘Spleetogen’ naar de andere wereld hielpen. Niemand in de ‘politieke klasse’ die daar last van heeft. Als men op dat niveau naderhand al te kennen gaf dat de Verenigde Staten fout zaten, dan is dat geen blijk van compassie, maar van opportunisme. Stel je voor dat iemand werkelijk bij vergissing vlucht MH-17 uit de lucht schoot, wat een loden last is dat dan is om met je mee te torsen als je niet eens mag zeggen dat het je spijt? Ik erken dat mijn eigen pogingen om er de vinger achter te krijgen wat daar nou precies is voorgevallen weer weggetrokken werden van ‘zal wel per ongeluk zijn geweest’, toen ik vernam dat een piloot van de Oekraïense luchtmacht, waarvan sommigen op het internet beweerden dat hij erop één of andere manier bij betrokken was, zelfmoord had gepleegd. Anderzijds kan het ook zijn dat hij bezweken is als gevolg van beschuldigingen die niet terecht waren. Of omdat hij bij nader inzien last kreeg van zijn geweten omdat hij zoveel landgenoten heeft opgeblazen in opdracht van ‘Team-Nuland’, cq Porochenko en de zijnen. Of er waren nog andere redenen die wij niet kunnen weten. Als het zelfmoord was……..

 

Kortom, ik ben Iran in dit stadium dankbaar dat ze ons niet hebben opgezadeld met nóg zo’n giftig ‘onderzoek’, en zo kort na die tragische vergissing de kaarten open op tafel hebben gelegd, ook al wisten ze dat ‘het westen’ er maximaal gebruik van zal maken om de destabilisatie van hun land, en de regio, met kracht door te zetten. 

 

Blijft mijn betoog overeind dat compassie prachtig is, maar voorkomen het ultieme doel moet zijn. Dat een groeiend aantal landen uit ‘MH-17’ de conclusie trok dat het verstandig is om niet met een burgervliegtuig over, of door gebieden te vliegen waar luchtafweer actief is dat die vliegtuigen kan raken, is mooi. Dat het niet is voortgevloeid uit het onderzoek van het JIT, omdat die het verdomd om de rol van het Oekraïne van Porochenko, en het Nederland van Timmermans te onderzoeken, is diep triest, en er de oorzaak van dat er nog geen wereldomspannend adviesorgaan is dat ook deze tragedie had kunnen voorkomen. In al mijn bijdragen over ‘MH-17’ heb ik steeds benadrukt dat het mij primair ging om het voorkomen van herhaling, waar ‘onze mensen’ uit zijn op het toewijzen van schuld, en het binnenhalen van ‘compensatie’. Alsof je de waarde van een mensenleven in geld uit kunt drukken.

 

Het is tragisch dat zoveel mensen die niets te maken hebben met de ‘energie-oorlogen’ van de laatste twintig jaar sneuvelen, en grote zwarte gaten achterlaten in de levens van de mensen die hen lief hadden, terwijl anderen carrièrestappen maken en lintjes scoren als ze bereid zijn hun ‘compassie’ correct te kanaliseren. Compassie en calculatie zijn geen vrienden. En de nabestaande die van de 'Nieuws'-zender op de televisie mocht zeggen dat hij wilde dat Iran vanwege deze tragedie zulke zware sancties opgelegd zou krijgen dat de bevolking zou sterven van de honger, die begrijp ik nog. De redactie niet.

0 comments

View older posts »