Jammerjoh

En door maar weer.

Opnieuw een hoop heibel over het ‘schuldenplafond’ in de Verenigde Staten. Het land slaagt er maar niet in om haar huishoudboekje op orde te brengen, en dat betekent dat de zittende regering naar het ‘Congres’ moet om te bedelen om meer te mogen lenen van toekomstige generaties. Dat leidt onveranderlijk tot een afzichtelijke koehandel, waarbij vertegenwoordigers van afzonderlijke staten, van beide partijen, moeten worden omgekocht om de benodigde stemmen bij elkaar te sprokkelen. Steeds is er wel een fractie die luidkeels roept dat het zo niet door kan gaan. Wat leidt tot doemscenario’s, en een enkele keer worden dreigementen tijdelijk ‘hard’ gemaakt, door Nationale Parken te sluiten en het personeel naar huis te sturen, en andere ‘diensten’ van de overheid op te schorten, waarna er weer een doorbraak komt. Een nieuwe ‘lease on life’ voor de federale overheid en het ‘Militair Financieel Complex’, veruit de belangrijkste profiteur. 

Hier op dit blog heb ik bij herhaling sombere bijdragen gepubliceerd over de economische vooruitzichten voor de Westerse Wereld, gebaseerd op het gegeven dat dit niet eeuwig zo door kan blijven gaan. De boodschap was steeds dat het urgent is die explosie van schulden tot staan te brengen, voordat de ‘Man met de Hamer’ een gecontroleerde afbouw, en terugkeer naar gezonde verhoudingen tussen schuld en inkomsten, onmogelijk maakt. 

Steeds als het ‘schuldenplafond’ weer was opgekrikt, was dat een vrijbrief voor nieuwe onverantwoorde uitgaven en toezeggingen. Van de overheid zelf, van bedrijven en van particulieren, wat de illusie van ‘groei’ gaf, als je alleen naar de inkomsten-kant keek, en de schuld die er tegenover staat buiten beschouwing liet. Ik heb van mijn kant getracht helder te maken dat je geen ‘eigen huis’ hebt, als dat huis voor honderd procent of meer verhypothekeerd is. Dat huis is eigendom van de geldverstrekker. En dat geldt ook voor het land, als de staatsschuld hoger is dan honderd procent van wat dat land ‘waard’ is. Maar ver daarvoor kun je al niet echt meer spreken van soevereiniteit. Waarbij ik benadrukte dat ‘GDP’, de in ons deel van de wereld favoriete grootheid om de ‘waarde’ van een land te bepalen, niet langer geschikt was voor dat doel. Beter, maar ook niet volmaakt, is ‘Purchase Power Parity’, zolang de internationale handel in hoge mate vrij is. Als het leven steeds duurder wordt, lijkt het wel alsof je er op vooruit gaat als je inkomen stijgt, maar dat is slechts schijn. En dat geldt voor een land net zo goed. 

Wat gebeurt er nu als dat ‘schuldenplafond’ niet opnieuw wordt verhoogd? Het sluiten van de Nationale Parken en een waaier aan door de overheid gefinancierde ‘diensten’ is dan op geen stukken na toereikend om uit te komen op een sluitende begroting. Het is in dat geval onvermijdelijk dat de Amerikaanse overheid niet meer kan volstaan met ‘snijden’ in haar uitgaven, maar moet gaan hakken. Of ‘Washington’ moet zichzelf failliet verklaren, de uitstaande schulden op ‘nul’ zetten, en met een schone lei beginnen, met een nieuwe ‘munt’, in de sfeer van ‘Central Bank Issued Digital Currency’ waar zoveel over te doen is. In dat laatste geval gaat er wereldwijd onvoorstelbaar veel kapot, en komt de internationale handel krakend tot stilstand. Indien zo’n stap is voorbereid, en geselecteerde ‘partners’, zoals de landen van de EU, Groot Brittanië en Japan meedoen, zal de schade nog altijd gigantisch zijn. Allerhande ‘partijen’ die schuldpapier in Dollars, Euro’s, Yen of Ponden hebben kunnen die dan op slag tot nul afschrijven. Dat is, in die vorm, vragen om een revolutie. Dus zal er in dat geval een modus moeten worden gevonden om burgers die daar het slachtoffer van zouden worden te ‘compenseren’. Ja, je pensioenfonds is van de aardbodem weggevaagd, maar we bieden een ‘redelijke compensatie’. 

‘Vijandige’ landen die veel schuldpapier hebben van de landen die zich failliet verklaren worden op die manier onteigend. Dan hebben we het primair over China en Japan, maar ook andere, soms onverwachte landen bezitten grote hoeveelheden Amerikaans schuldpapier. Dit is het scenario waar ‘nationalisten’ en ‘gezond geld kapitalisten’ al geruime tijd voor waarschuwen. Op slag is iedereen in die failliete landen afhankelijk van de ‘compensatie’ die hen geboden wordt, oftewel het ‘sociale krediet’, dat kan worden afgenomen als je ‘de verkeerde mening hebt’ over een onverklaarde oorlog, of je bent ‘onbetrouwbaar getrouwd’, of bedenk het maar. En opnieuw, dat geldt ook voor landen onderling.  ‘Sancties’ op steroïden. Wat mij brengt op het verschil tussen ‘Sancties’, en ‘Boycott’. De term ‘Boycott’ is afgeleid van de naam van een Britse ‘landbeheerder’, Charles Cunningham Boycott, die ‘Sancties’ oplegde aan boeren die weigerden de opgelegde pacht te betalen in een tijd van mislukte oogsten, door hen de toegang tot het land van de eigenaar te ontzeggen, en hen uit te zetten. Dat is wat de Westerse landen doen met hun ‘Sancties’. Waarop de hele bevolking van het dorp en de streek niets meer wilde leveren aan de heer Boycott, niet meer naast hem wilde zitten in de kerk, en hem de rug toekeerde in de kroeg. ‘De-Dollarisering’ is in feite een vorm van ‘Boycotten’, een vreedzaam protest tegen het misbruiken van de macht van de Dollar in de wereldhandel. ‘Sancties zijn agressief, en een ‘Boycott’ is defensief. Het opblazen van pijpleidingen, is agressief, niet meer willen leveren aan landen die niet meer willen betalen in een munt waar de producent iets mee kan kopen, is defensief.

De reden waarom er mensen zijn die menen dat het niet ondenkbaar is dat ze er deze keer niet ‘uitkomen’ in ‘Washington’, is deels ingegeven door ‘partijpolitiek’, waar bepaalde ‘gezond geld kapitalisten’ nog dromen van restauratie van de Dollar, en een ‘balanced budget’, met de Verenigde Staten in ‘Splendid Isolation’ werkend aan de wederopbouw van de ‘Manufacturing Base’. De ‘Lijn Trump’, zeg maar. Terwijl anderen, die eveneens nu een doorbraak willen forceren, daar in feite lijnrecht tegenover staan, omdat ze bang zijn dat als de stap naar ‘Central Bank Issued Digital Currency’ nu niet gezet wordt, het te laat is om dat proces te controleren, als gevolg van de rap om zich heen grijpende ‘De-Dollarisatie’ in de internationale handel. En omdat het best eens zo zou kunnen zijn dat iemand uit de ‘Trump-school’ de volgende verkiezingen gaat winnen. Daarmee doel ik niet exclusief op Trump, maar ook op Kennedy/Gabbard en de Santis/Musk, bijvoorbeeld. 

Er zijn niet overdreven veel mensen die begrijpen wat er boven hun hoofd hangt, en hoe alles samenhangt met de vraag hoe lang we nog zo door kunnen gaan, voordat de hele boel in ons gezicht explodeert. Hopelijk bent u wel bij de les, want de consequenties voor ons dagelijks leven zijn niet gering! In de oorspronkelijke opzet was het de bedoeling dat de hele wereld geleidelijk aan zou transformeren tot een ‘Globalistische Heilstaat’ onder regie van de zelfbenoemde ‘Unipolaire’ managers die al geruime tijd de lijnen uitzetten naar een ‘ontzielde’ wereldbevolking, ‘aangestuurd’ door niet-verkozen lieden met (toegang tot) de macht, die in niet-transparante groepen, zoals het ‘WEF’, de ‘NAVO’, ‘Bilderberg’, de EU en dergelijke zouden ‘coördineren’. Wat die ‘Beweging’ kon missen als kiespijn, dat was een breuk in het wereldomspannende ‘Unipolaire’ streven, en een terugkeer naar een ‘Multipolaire’ wereld. Mijn stelling hier is dat het hele ‘Unipolaire’ project een ‘doodgeboren kindje’ was, en dat alle energie die erin is gestoken om het tot leven te wekken alleen maar grotere trauma’s teweeg heeft gebracht. 

Een ‘Einzelgang’, waarbij het ‘Unipolaire Westen’ zich afscheidt van de wereld, wordt ons nu voorgesteld als een ‘bevlogen’ keuze van ‘exceptionele landen’, verenigd in de ‘G-7’, waarbij dat ‘G’ ooit stond voor ‘Geïndustrialiseerd’, maar inmiddels alleen nog maar staat voor ‘Geld’ en ‘Geweld’. De pogingen om via oorlogen in het Midden-Oosten en Oekraïne weerbarstige landen te onderwerpen, of te vernietigen, is hopeloos mislukt, en het is de voornaamste oorzaak van die spectaculaire schuldenberg. Als we terugkeren naar ‘gezond geld kapitalisme’ zal dat pijn doen. Héél veel pijn als we die schuldenberg zien als onze eigen verantwoordelijkheid, het gevolg van ‘dwaalbeleid’ en ‘geld over de balk smijten’ waar we het hadden moeten investeren, en niet consumeren. Als we doorzetten, en oprecht menen dat we geen andere keuze hebben dan die ‘Unipolaire’ wereld erdoor drukken, door Rusland te verslaan, en China ‘op te vreten’, dan vernietigen we de wereld die onze voorouders met bloed, zweet en tranen hebben opgebouwd, en wellicht dooft dan het licht voor de mensheid wel helemaal. 

De beste uitkomst zou zijn dat we het hele Messianistische ‘Unipolaire’ geloof een rotschop geven, terugkeren naar ‘Multipolair’, de restauratie van de vrijhandel, diplomatie, en de waarde van contracten en akkoorden als bindende afspraken. Rusland, China, India en al die andere landen die zich inmiddels al van ons hebben afgekeerd zijn er niet op uit om ons te vernederen en te overheersen. Dat biedt een opening, waar het ook niet in hun belang is om ons het vel over de oren te stropen. Maar dan moeten we wel snel besluiten dat we verder willen als volwassenen. En dat we niet onze ‘cake’ op willen eten, én ‘m bewaren voor later. Boris Johnson stelde dat hij daar wel degelijk naar streefde, en met hem velen die ‘naar school gingen’ in Oxford in de jaren tachtig. Waarover meer in mijn volgende bijdrage, die in de nacht van zondag op maandag verschijnt, eis en weder dienende.

Wat was er eerder? De Kip, of het ei?

Een treffende analyse van een bepaald fenomeen hoeft geen ‘sluitende’ verklaring op te leveren om valide te zijn. Waardevol. Het is geen exacte wetenschap, maar wel iets wat de gemeenschap vooruit helpt, en wat die gemeenschap derhalve dient te koesteren. Het was dat besef dat er voor zorgde dat Universiteiten en aanverwante instellingen, tot en met zekere kloosters aan toe, in een wat verder verleden, deed besluiten om mensen met waardevolle inzichten een plek in de ‘Academie’ te geven. Andere ‘denkers’, zoals Karl Marx, vonden onderdak bij welgestelde industriëlen. In het geval van Marx was dat Friederich Engels. Adam Smith werd uit de wind gehouden door de ‘Philosophical Society of Edinburgh’ en Henry Home, Lord Kames, tevens de patroon van de ‘Verlichtingsdenker’ David Hume. Op die manier waren die intellectuelen ‘vrijgesteld’ van de noodzaak om arbeid te leveren voor het ‘dagelijkse brood’. Het geld kwam van de donoren, welgestelde burgers, en/of de overheid, oftewel de belastingbetaler, en de productie was het doorwrochte, leerstellige boek, of het ‘Academische’ discussiestuk. 

Wat ging er mis? 

In de negentiende eeuw bestonden de ‘massamedia’ nog niet. De dialoog over wat ons als mensheid te doen stond was een tamelijk elitaire aangelegenheid. Die ‘Academici’ hadden wel ‘leerlingen’, maar de Universiteit was nog geen diploma-fabriek. ‘Afgestudeerd’ sloeg op de exacte wetenschappen, waar iemand met zekere concrete kennis daarna in dienstverband trad, of een zelfstandige praktijk opzette om patiënten te behandelen. De niet-exacte ‘Academische’ activiteiten vielen onder de noemer ‘Filosofie’. Studenten die aan een Universiteit studeerden om zich in een exacte richting te bekwamen, zochten de ‘Filosofen’ op voor inspiratie voor de maatschappelijk context van hun studie. Wat niet zelden oogstrelende wetenschap opleverde. Natuurkundigen als Newton en Einstein waren exacte wetenschappers, maar ze lieten zich de niet-exacte (menswetenschappelijke) kant goed smaken. Het was die hybride vorm die de mooiste vindingen opleverde, waar we tot op de dag van vandaag nog van profiteren, en die ons de ‘Industriële Revolutie’ bracht.

Om tot de elite te worden toegelaten, moest je prestaties leveren die in laatste instantie boven de eisen voor het ‘diploma’ uitstegen. Dat je goed kon leren was niet waardevol, en zelfs een handicap als je bleef hangen in het dogma. Waar je origineel was, creatief de exacte kennis toepaste op innovatieve wijze, was de basis de objectiviteit, de onpartijdigheid (neutraliteit), en de theorie moest in balans zijn, en met beide benen in de realiteit staan. Alleen op die wijze kon dat werk getoetst worden. Niet dat zekere ‘verheven’ traktaten soms lastig te lezen en te begrijpen waren, en zijn, maar leugens en feitenvrije luchtfietserij, dat was het domein van de religie. Het stond elke wetenschapper vrij om mysterieuze aspecten van het leven te verklaren via een geloof, maar de wetenschap stond als een huis, en religie was de ijle lucht eromheen. 

Gustave le Bon was arts, maar zoals Sigmund Freud en andere artsen uit die periode had hij daarnaast grote interesse in de menselijke geest, het domein van de filosofie, maar in die combinatie werd dat ‘psychologie’. Beide artsen filosofeerden er lustig op los om verklaringen te vinden voor gedrag, en de wisselwerking met fysieke klachten die ze kenden vanuit hun medische studie. Le Bon voorzag dat de mens in de toekomst zou veranderen onder invloed van technische ontwikkelingen en de ‘massamedia’ die in aantocht waren. Hij schreef daarover in 1895 artikelen in de ‘Revue Scientifique’, als boek uitgegeven onder de titel ‘La Psychologie des foules’, in de Engelse vertaling ‘The Crowd’, HIER als pdf. 

Wat hij voorzag, was wat je nu de ‘Hive Mind’ zou noemen. Eerder ook op dit blog al meerdere keren onder de aandacht gebracht met verwijzingen naar het ‘standaardwerk’ in de sociologie ‘Massa en Macht’, van Elias Canetti, geschreven ná de Tweede Wereldoorlog, die in feite door le Bon werd voorspeld. Een andere toonaangevende ‘denker’ die zag dat de massa het voortouw zou nemen, was Karl Marx, die met zijn denken twee stromingen inspireerde die, historisch gezien, lijnrecht tegenover elkaar kwamen te staan. Via Lenin, en Stalin/Mao het ‘communisme’, en via George Sorel en Benito Mussolini het ‘fascisme’. Ik zet daar zelf het ‘Trotskisme’ tussen, de ideologie van de ‘permanente revolutie’. Hier is het cruciaal om afstand te nemen van ‘Goede Bedoelingen’ die deze of gene had. Die lijnen zijn traceerbaar, en logisch. Maar de uitkomst is niet gezond. 

Le Bon voorzag dat de ‘Massa’ voldoende had aan een ‘Goed Verhaal’. Dat ‘Verhaal’, die ’Narrative’, hoefde niet feitelijk juist te zijn, en mocht een ‘romantische, mesmeriserende hoop onzin’ zijn, als het maar met ‘Overtuiging’ gebracht werd. U ziet het terug bij Edward Bernays, die het boekje ‘Propaganda’ schreef, en er een fortuin aan overhield, en bij Joseph Goebbels, Adolf Hitler, Benito Mussolini, Giovanni Gentile, maar ook bij Lenin, Stalin, Mao en de propagandisten van ‘Critical Race Theory’ in het ‘hier en nu’. 

‘Critical Race Theory’ is een lastige, waar de propagandisten van die ‘deconstructie’ van de ‘Blanke’ manier van denken af willen van objectiviteit, neutraliteit en een gebalanceerde benadering, de traditionele ‘Wetenschappelijke Methode’, die ‘Racistisch’ is, omdat het bedacht werd door ‘Blanke Mannen’. Alle ballen op ’Subjectiviteit’, ‘Authenticiteit’, en individuele verhalen. Elke poging om een verklaring te vinden voor zekere ontwikkelingen, of individuele gevoelens, wordt radicaal afgewezen, evenals de traditionele, op ‘Gelijke Behandeling’ en emancipatie gestoelde vertrekpunten voor het ‘Humanisme’, met ‘Gelijk voor de Wet’, en ‘Gelijke Kansen’ (maar verschillende uitkomsten). Mijn pleidooien voor een kleine overheid die te vuur en te zwaard die ‘Klassiek Liberale’ waarden verdedigt, met daar ‘boven’ een ‘Vrije Markt’, is vloeken in de Kerk in die kringen. De propagandisten van ‘Critical Race Theory’ willen alles wat riekt naar dat wat ik hier verdedig met de grond gelijk maken, ‘deconstrueren’, om op de puinhopen een nieuwe samenleving op te bouwen. Klinkt als: ‘U zult niets meer bezitten, maar intens gelukkig zijn’. Het enige wat ontbreekt is een ‘Blauwdruk’ voor wat dat dan concreet inhoudt, en daarom is deze vorm van totalitarisme ‘Trotskistisch’. En ik stel hier op mijn blog dat die ‘Corporate Hive’, met zijn ambitie om mondiaal de lakens uit te delen, gewoon ordinair fascisme is, of neo-feodalisme. Totale degeneratie en decadente ontsporing.

Mijn ‘oplossing’ is terugkeren op onze schreden, naar de tijd vóórdat de ‘Hive Mind’ zo’n destructieve rol ging spelen, maar het is geen ‘oplossing’ voor wie op een ‘Goed Verhaal’ zit te wachten om zich bij aan te kunnen sluiten. Die identieke spanning zien we terug op wereldschaal, waar de landen die afstand nemen van de Unipolaire, ‘Rules Based’, ‘WEF/WHO’, de door machtige miljardairs en corporaties bestierde wereld, klaar zijn met alle ‘deconstructie’, subjectiviteit, leugens, ‘narratives’ en ‘prijzen voor het meedoen’, met een terugkeer naar de Multipolaire wereld, de ‘Vrije Markt’, en de beloning van ‘meerwaarde’. Zij zijn in een titanengevecht verwikkeld zijn met de ‘Wereld van Woke’, waar ‘Critical Race Theory’ de Universiteiten en de politiek al heeft veroverd. Die ‘Zombiewereld’ heeft het decadente Westen nagenoeg volledig in haar greep, wat er onder andere toe leidt dat onze ‘Academici’, de ‘subsidievreters’, en politieke leiders wel brood zien in die kaalslag, en ook niet wakker liggen van de consequenties als ze al doende de ‘Dollar’ en de ‘Euro’ opblazen. En mooi toch, al die oorlogen? Het is niet zo eenvoudig om de ene totalitaire stroming te onderscheiden van de andere totalitaire stroming. Is dat Unipolaire ideaal nou ‘communistisch’? Of toch ‘fascistisch’? ’Trotskistisch’? Is het belangrijk, tegen de achtergrond die ik hierboven schets? 

Tot slot nog enige belangrijke opmerkingen. China is in naam een ‘communistisch’ land, maar het heeft de theoretische basis van het Maoïsme achter zich gelaten, en de leiders zijn teruggekeerd naar de economische ideeën van Marx, zoals uit de doeken gedaan door hedendaagse Marxistische economen, zoals Michael Hudson, en zijn landgenoot Richard D. Wolff, wetenschappers, die begrijpen hoe de economische kritiek van Marx niet in conflict is met de uitgangspunten die Adam Smith formuleerde, zoals ik hier op mijn blog heb getracht uit te leggen. Hoe Smith als visie had dat een groeiende ‘Wealth of Nations’ de hele bevolking zou verheffen. De kritiek van Marx had eigenlijk meer betrekking op het naïeve idee dat ‘geldwolven’ (‘Financial Capitalists’/bankiers/aandeelhouders) geen poging zouden doen om te parasiteren. En ik heb van mijn kant gesteld dat dat inderdaad naïef was, waar Smith en andere ‘Verlichtingsdenkers’ uit die tijd meenden dat we er vanuit mochten gaan dat de mens van nature ‘Goed’ was, en die mens in laatste instantie altijd de ‘logische’ keuze zou maken voor producten en diensten die het beste waren voor hem- of haarzelf. Waar Carlo Cipolla (eveneens econoom) de vloer mee aanveegde, omdat veel mensen in de praktijk opzichtig ‘Stupid’ waren, met Hoog Opgeleide mensen voorop. Maar tevens heb ik er hier op gewezen dat ‘Fiat Geld’, dat giftige vehikel van de parasitaire, ‘Rent Seeking’ klasse, in de tijd van Smith nog armen en benen moest krijgen.

De terugkeer van China, op het leiderschapsniveau, naar het Confucianisme, en de transformatie van Rusland tot een ‘Markteconomie’ gestoeld op Klassiek Liberale leest, de ‘Blanke’ grondslag van ‘Gelijke Kansen’, maar geen gegarandeerde gelijke uitkomsten, en geen ‘Prijs voor het Meedoen’, bij toenemend verzet tegen de ‘Fratsen’ van ‘Woke’-propagandisten, met Punk-concerten in de kerk als protest, copuleren in de aula van een museum als protest, of je ergens aan vastlijmen, dat alles met de eis dat de overheid er subsidie voor uittrekt, tot het geld op is, valt in het Westen niet goed bij de leiders en ‘Academici’, maar ‘werkers’ en ‘boeren’, alsmede mensen die hun hersens zijn blijven gebruiken, begrijpen het wel. Van dichtbij lijkt die ‘Geïnstitutionaliseerde Chaos’, die logischerwijze het gevolg is van die ‘deconstructie’, volkomen haaks te staan op de gedachten die er leefden bij de hierboven genoemde totalitaire stromingen waarvoor we een naam hebben bedacht om ‘communisme’ en ‘fascisme’ uit elkaar te houden. Maar dat is bedrieglijk. Kijken we naar de ‘bindende factor’ die wordt aangeprezen in het fascisme, dan is dat niet de persoon van Benito Mussolini, of Adolf Hitler, maar het ‘Vaderland’, begrepen als de ‘Staat’. Dus niet het land als een ‘soevereine natie’, temidden van andere ‘soevereine naties’, maar de ‘Staat’ als de bindende factor, de brenger van de ‘Identiteit’, danwel de partij die borg staat voor de acceptatie van de ‘Identiteit’, de ‘Acceptabele Identiteit’, verheven boven degenen met een ‘Onacceptabele Identiteit’. ‘Blut und Boden’ verwijst naar de bereidheid om geweld te gebruiken om het gebied waarover de ‘Staat’ zeggenschap heeft uit te breiden, waarbij de keuze van de lokale bevolking er niet toe doet. De ‘Staat’ is hier de boven landen, provincies, gemeenten geplaatste (niet verkozen) macht die richting geeft aan het denken en het doen. De ‘Staat’ is niemand uitleg verschuldigd, en de ‘Staat’ doet wat nodig is om het gebied uit te breiden waarover de ‘Staat’ zeggenschap heeft. En anders krijg je de NAVO of Victoria Nuland op bezoek…..

Als je in de vele boeken die er inmiddels geschreven zijn over ‘Critical Race Theory’ zoekt naar wat er komt na de kaalslag, dan zul je vergeefs zoeken naar een plan. De kaalslag is het plan. 

Gaat het nou te snel, of niet snel genoeg?

De ene groep is razend, omdat het ‘vijf-over-twaalf’ is, en er nog altijd geen ‘witte rook’ uit de schoorsteen van de vergaderzaal komt. De andere groep is bang dat we spijt krijgen van beslissingen die er op neerkomen dat we het kind met het badwater weggooien. Voor degenen die een hekel hebben aan kinderen, of ze nog niet hebben, is die lethargie iets onbegrijpelijks. Anderen nemen hun kinderen mee, en leren ze al demonstreren voordat ze hun naam hebben leren schrijven, omdat ze haast hebben om de aarde te redden, voor de kinderen. 

Als ik zelf in mijn jonge jaren bezwaar aantekende, en stelde dat iets ‘niet kon’, dan verwierpen mijn ouders dat verzet met de gevleugelde woorden: ‘Alles kan, behalve lucht op een plankje spijkeren!’ Tikkeltje apart, en ik wed dat er tegenwoordig vast wel ergens knappe koppen zijn die bedacht hebben hoe je wel degelijk een gas met spijkers vast kunt zetten op een stuk hout. Maar waarom zou je dat doen? Overigens had ik uiteraard met grote regelmaat oplossingen in de aanbieding waar mijn ouders zonder verdere discussie pal voor gingen liggen. Als er tijd voor was wilden ze wel uitleggen waarom het niet kon, en in zeldzame gevallen vond ik dan toch een opening in hun tegenwerpingen. In alle andere gevallen was het niet raadzaam om te ‘drammen’, of het ‘lekker tóch’ te doen. 

Dat was in een tijd waarin Nederland nog volop bezig was met de ‘wederopbouw’, en het systeem nog alle trekken vertoonde van ‘Industrieel Kapitalisme’. Het systeem waarvan we de laatste restjes nu aan het opruimen zijn, de boeren en de producenten, om ruim baan te maken voor het ‘Financieel Kapitalisme’, waarin alles mogelijk is, als je maar betaalt. Als de ene leverancier niet kan leveren wat jij vraagt, dan stap je naar de andere. Daarbij gaat het zowel over materiële als immateriële zaken. En omdat we geld in overvloed hebben, waar we gewoon wat extra ‘enen’ en ‘nullen’ bij kunnen schrijven op rekeningen, was dat niet het probleem. Dat begint het nu wel te worden, omdat meer en meer producenten en leveranciers onze ‘markt’ beginnen te mijden. Als we hen zelf al niet de toegang hebben ontzegd. 

Wat nou als niemand nog kan, of wil leveren? 

Dan komt het volk in opstand. Stampvoetend eist men dat problemen worden opgelost. Ze hebben er recht op! Want ze betalen belasting, en de politieke partij waar ze op hebben gestemd heeft het hen beloofd! Goede kans dat ze, ‘onder de streep’, helemaal geen belasting betalen, omdat ze ‘netto’ ontvangers zijn, waar hun hele inkomen, en alle subsidie waar hun huishouden op drijft, direct, of indirect, van de overheid komt. Maar hoezo is dat een probleem?!

Dat probeer ik hier al enige jaren uit te leggen. Het valt in onvruchtbare aarde, omdat mijn bedenkingen gezien worden als kenmerkend voor een ‘bejaarde’ die niet wil veranderen. ‘Kan niet’ is ‘conservatief’, en ‘conservatief’ is ‘uit’. Zelfs ‘Rechtse’ partijen zijn ‘Links’, en iedereen roept om het hardst: ‘Waar een wil is, is een weg!’ Waarop ik van mijn kant tegenwerp dat je zekere veranderingen niet moet ‘willen’, omdat de ‘weg’ doodloopt. Te duur. Op enig moment is het geld op, en dan? Daar kwamen de bezwaren van mijn ouders, en leerkrachten in mijn eigen jonge jaren ook op neer. Duur niet alléén uitgedrukt in geld, maar ook in gevolgen voor de samenleving op de iets langere termijn. 

Waar mijn eigen ontwikkeling mij op het spoor zette van het denkwerk van die veelvuldig aangehaalde Schot Adam Smith, en zijn ‘Wealth of Nations’, kwam dat eveneens door mijn ‘conservatieve’ opvoeding, in die zin, dat mijn ouders niet wilden lenen, maar vonden dat je zekere uitgaven pas kon doen als je voldoende gespaard had. En ik kon hoog en laag springen, maar een voorschot op mijn (karige) zakgeld was onbespreekbaar. Dan nam ik maar een ‘krantenwijk’, en/of een ‘vakantiebaan’, en zo verdiende ik zelf mijn eerste geld, en leerde ik wat de waarde was van geld. Maar ik zag ook dat mijn ouders geen ‘ondernemende’ types waren, waar een lening, mits goed geïnvesteerd, leuk kon renderen. Maar wee je gebeente als je geld leende voor consumptieve doeleinden! Dat was een valkuil. 

En dan leef ik nu in een land waar de overheid zich suf koopt aan ‘spullen’ en ‘leuke dingen voor de mensen’, waar we het geld niet voor hebben, interend op wat de productieve generaties voor deze generatie bestuurders bijeen heeft gesprokkeld aan ‘Wealth’, waar nodig met rekenkundige ‘toverkunsten’ waar het GDP wordt opgehoogd met de ‘opbrengsten’ van criminele activiteiten, en de productie van ‘vuurwerk’ voor Oekraïne en andere oorlogen, wat evident aan de andere kant op de balans hoort te staan, als een ‘last’. 

Waar ik hier op mijn blog zeg dat het systematisch afbreken van de industrie, en het termineren van land- en tuinbouw ‘niet kan’, bedoel ik niet dat het fysiek niet mogelijk is. Degenen die daar hun zinnen op hebben gezet trekken de portemonnee, ‘compenseren’ de ondernemers, de boeren en tuinbouw-bedrijven, en laten zien dat het ‘wél kan’. Je moet het gewoon willen, en zien dat je de macht krijgt over de portemonnee, want ze betalen het niet uit eigen zak. Integendeel! Ze laten zichzelf ook betalen uit die portemonnee, én zorgen voor geld voor de actiegroepen en ‘studies’ van ‘Wageningen’, en andere intellectueel beperkte, agenda-gedreven instellingen, en juristen die die collectieve suïcide afhameren als conform een vaag verdrag, of ‘Regelgeving’ uit ‘Brussel’ die boven de nationale wetgeving gaat, ook al is ‘Brussel’ geen verantwoording schuldig aan degenen van wie die portemonnee is. 

Onpraktische mensen die geen idee hebben waar ‘Abraham de Mosterd haalt’, maar wel eisen dat ‘Mosterd’ in ruime mate voorradig is, vindt je over het hele politieke spectrum, maar in zijn uitwerking is het ‘Rechts’, in die zin dat het onherroepelijk leidt tot een feodale structuur, waar productieve mensen gedwongen worden te leveren, zonder betaling in een ‘munt’ waar ze iets mee kunnen. Op het internet kwam ik tegen dat Italië onder de fascistische premier Meloni uit de ‘BRI’-stapt, het concept van een ‘Vrije Markt’ dat wordt gedragen door China en Rusland, waar steeds meer landen zich bij aansluiten. De tegenstanders vinden we onder de ‘Rijke Landen’. Er wordt gesuggereerd dat Meloni door de Amerikanen onder druk is gezet, maar ik vrees dat er geen druk nodig was. Meloni is een exponent van een ‘zekere generatie’ die denkt in ‘oplossingen’ waar het collectief voor moet betalen, en of dat geld ‘rendeert’ of niet, is van generlei betekenis. Het is dat element dat politici die zichzelf zien als ‘Links’ samenbrengt met ‘Rechts’, waarbij extremisten in beide kampen zij aan zij vechten tegen China en Rusland, de productieve landen. 

Fascisten, communisten, socialisten, anarchisten, democraten, en andere ‘Graaiers’ in de ‘Rijke Landen’ hebben hun verschillen van mening, maar ze zijn verenigd in hun Unipolaire streven naar de vernietiging van de ‘Industrieel Kapitalistische’ wereld die de goederen en de grondstoffen produceert. Zie HIER hoe een volksvertegenwoordiger uit Amerika belooft Taiwan te redden door bij de eerste tekenen van onraad de fabrieken waar de ‘chips’ worden geproduceerd, waarmee Taiwan zich wereldwijd onderscheidt van de rest van de wereld, plat te bombarderen. Van ‘Links’ naar ‘Rechts’ in de ‘Rijke Landen’ is dat de impuls. We hebben het voorheen rijkste land van het Afrikaanse continent, Libië, verwoest, en de mensen daar aan de bedelstaf gebracht, en ondergedompeld in tribale strijd, en we zijn er collectief trots op. Tribale strijd in Afghanistan, Irak, Syrië en Oekraïne inspireert ons om diep in de buidel te tasten om de verwoesting van ‘Wealth’ handen en voeten te geven, terwijl we de erfenis er doorheen jagen. Wat ging er verkeerd? Gaan we te snel? Of niet snel genoeg?

Nee, met snel heeft het niets te maken. En nu gaat het snel bergafwaarts. Je kunt dat met het blote oog zien. En binnenkort blijkt ‘Rijk’ te verwijzen naar onze ‘Rijke Fantasie’, en niet naar ons vermogen om iets van waarde te produceren, noch om de spullen die we nodig hebben te kopen. Welke ‘Tamper Tantrum’ dan de meeste schade toebrengt, ‘Links’ of ‘Rechts’, daar durf ik geen voorspelling over te doen. Technisch kunnen we dit proces nu nog stoppen. Maar mijn vrees is dat we verslaafd zijn geraakt aan ‘Easy Money’, en dat we het mentaal niet op kunnen brengen. Junkies. 

Volgens het CBS is het vertrouwen weg.

Het vertrouwen in ‘de Instituten’ is als sneeuw voor de zon weggesmolten. Vreemd genoeg vindt het CBS dat de burger nog wel vertrouwen heeft in de politie en de rechtspraak. Dat lijkt mij een kwestie van tijd, maar dat is niet geheel en al de schuld van die instituten. Ik denk overigens dat de meeste Nederlanders het CBS ook al over de muur hebben gekieperd. De ‘Onderzoekers’ vinden dat mensen wel meer vertrouwen hebben in hun medemens. Wat betekent dat nu? Kunnen we hier iets mee?

Laat mij even de knuppel in het hoenderhok gooien. De Nederlander heeft vertrouwen in Mark Rutte als mens. Toffe gozer! Kun je er bij hebben in de kroeg na de wedstrijd. Lachen met die mafkees! Maar hij moet zich niet bemoeien met dingen waar hij de ballen verstand van heeft. Dat is, in straattaal, de leidraad van dit blog. ‘Schoenmaker, houd je bij je leest’, trek niet een te grote broek aan, want je kop gaat eraf. Houd de overheid compact, beloof geen dingen die je niet waar kunt maken, en laat de ‘Vrije Markt’ het verder maar uitzoeken. Hoe noem je dat? Een ‘Open Deur’. 

Degene die om vertrouwen vraagt draagt net zoveel schuld als degene die dat vertrouwen geeft wanneer het uit de klauw giert. Beiden hadden ze moeten begrijpen dat de beloften ‘Luchtfietserij’ waren. Op het moment dat Rutte het spreekgestoelte beklom aan het begin van de ‘Pandemie’, en het volk vroeg om hem te vertrouwen, omdat hij zich zou laten leiden door ‘de Wetenschap’, wist ik al dat het een fiasco zou worden. Hier op mijn blog heb ik dat destijds al meteen breed uitgemeten. Want waar Rutte op doelde, was de ‘consensus wetenschap’, en dat is geen wetenschap, maar een uit de hand gelopen hobby. De afgestudeerde medemens neemt mij dat vermoedelijk bijzonder kwalijk, maar het is niet denigrerend bedoeld. Al meer dan vijftig jaar verslind ik boeken en artikelen van filosofen, economen, psychologen, sociologen, pedagogen, politicologen en mensen die hebben ‘doorgeleerd’ in het vakgebied van de ‘medische wetenschap’. Ik vind het spannender dan een ‘thriller’ of een avonturen-roman. Want ze weten het niet. Als je het boek dichtslaat, kun je meteen uitkijken naar het vervolg, want het verhaal is niet klaar, en het wemelt van de conflicten met het werk van andere auteurs. Consensus? Waar dan? 

Die mensen kun je alleen vertrouwen als ze bereid zijn te erkennen dat ze het niet weten, maar dat ze een vermoeden hebben. Als je bij iemand in de auto stapt, of op de boot, of in het vliegtuig, dan heb je er vertrouwen in dat de chauffeur, de kapitein of de piloot weet waar alle knopjes voor dienen, en wat er gebeurt als je op het gaspedaal drukt, de gashendel openschuift, en aan het stuur draait. Bij een econoom, psycholoog et cetera zou ik daar niet op vertrouwen. Al die disciplines bulken van de kennis, waardevolle kennis, en het is ook zeker niet zo dat je elke willekeurige amateur net zo goed de beslissingen kunt laten nemen. Al zijn er onderzoeken, bijvoorbeeld over ‘beleggen’, waar een aap het beter deed dan de ‘expert’, statistisch gesproken. En niet voor niets heb ik hier op mijn blog vele bijdragen geschreven over de ‘homo economicus’ die in zijn modellen uitging van de mens die altijd de (economisch) optimale keuze voor zichzelf zou maken, tot een Italiaanse econoom riep dat de Keizer geen Kleren aanhad. Dat de mens in veel meer gevallen dan eerder aangenomen gewoon uitgesproken ‘Stupid’ was. Keuzes maakte die slecht waren voor hem- of haarzelf, én voor de gemeenschap. Waarna hij er op liet volgen dat vooral hoog opgeleide medemensen die neiging hadden. 

Het leverde hem geen applaus op, maar stilletjes werd er wel naar ‘gekeken’, en verdomd, hij had gelijk! Ik heb hier geschreven hoe de psychologen Kahneman en Tverski dat besef lieten indalen in de wereld van de economische wetenschap, waarna ‘speltheorie’ een rage werd, terwijl anderen aan kwamen dragen met ‘nudging’ als een oplossing. Een oplossing voor wat? En dat alles terwijl Edward Bernays met zijn boekje ‘Propaganda’ al ver voor de Tweede Wereldoorlog de weg had gewezen naar manieren om de mens te laten kiezen voor opties die schadelijk waren voor hem- of haarzelf, én de samenleving. Over ‘Trage Leerlingen’ gesproken! 

Kortom, als regel is het geen ‘Groot Complot’, maar ver gaand onbenul, gekoppeld aan veel teveel status, en scheepsladingen overmoed die ons de das om doen. Iedereen had ‘Goede Bedoelingen’. Concreet stelde ik zelf aan het begin van de ‘Pandemie’ dat er eigenlijk maar twee opties waren. Laat het op z’n beloop, en adviseer mensen zo goed mogelijk, maar geef ze de vrijheid om zelf keuzes te maken. Of reageer ‘digitaal’, zoals de Chinezen. Ga niet lopen prutsen, want daar krijg je spijt van. Het werd prutsen, en nu hebben we spijt, en is het vertrouwen weg. 

Niet alleen waar het dat beleid rond ‘Corona’ betreft, de ‘Lockdowns’, de ‘Mondkapjes’, de ‘Vaccins’, de herkomst van dat virus, of de effectiviteit van alternatieve medicijnen, voedingspreparaten, en leefgewoonten versus door de overheid opgedrongen keuzes, maar over nog zo ontzettend veel meer. De lijst wordt met de dag langer. Het is urgent dat het vertrouwen in de overheid, de journalistiek, de politie, het leger, de wetenschap wordt hersteld. Dat lukt niet met een zwaardere hamer, om dat grote vierkante blok tóch door dat kleine ronde gaatje te rammen. En het wordt er ook niet beter op als de verantwoordelijken de schouders ophalen, alle kritiek van hun ‘Teflon’-pantsercoating laten glijden, met een verongelijkt: ‘Ik doe toch mijn best?’, terwijl ze bij zichzelf denken: ‘Mij krijgen ze niet weg! Ik verdien hier goed…….’. 

Er komen nog véél grotere problemen op ons af dan alles wat we nu als collectief verprutst hebben. Als we onze defensie niet snel op orde brengen, dan zijn we gezien. En nee, ik heb het níet over Rusland en China, of over het ‘Klimaat’, maar over ‘Artificial Intelligence’, en de ‘Multipolaire Competitie’, de uitdager van onze snel chaotischer wordende ‘Unipolaire Fictie’. Over ‘Big Brother’. Over ‘Wars of Conquest’ die we niet kúnnen winnen, omdat Rusland en China er een ‘War of Attrition’ van maken. Los nog van die bizarre ambitie om de hele wereld te onderwerpen aan een ‘consensus discipline’ vol functieloze decadentie die ‘ook een kans moet krijgen’. Prima. Maar wel zelf je eigen broek ophouden. Laat de ‘Vrije Markt’ maar bepalen of er vraag naar is, en wat het je gaat kosten. 

Op dit moment mag je nog zeggen dat het vertrouwen in de overheid, de media, en de experts weg is. Als dat omslaat in geïnstitutionaliseerd wantrouwen, berg je dan maar! Dat moet je niet willen. Ook niet als je nu nog leuk verdient aan het ophouden van de schone schijn. Denk aan je kinderen, en de generaties na hen. En als je geen kinderen hebt, bedenk dan dat je ‘oude dag’ er niet gezelliger op wordt als we op deze weg doorgaan. Wees niet ‘Stupid’.