Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Uitbreiding

Added an 'In English' page to this website. Articles in that section are not a direct translation of what is posted on the Dutch language blog. They are 'stand alone' contributions, borrowing from the main Dutch language blog. Contributions will be irregular, and cover various topics. Read the introduction on that page to learn more. 

Zoeken op dit blog

Achteraf

Achteraf weten we wat we hadden moeten doen.

 

Althans, als je iemand bent die vooruitdenkt, en omkijkt om te zien wat er van terecht is gekomen. Want veel mensen hebben het al druk genoeg met het leven in het ‘hier en nu’. Ze leven van ‘paycheck’ naar ‘paycheck’. Ze grijpen kansen als die langskomen, maar gaan er niet naar op zoek. Het is mijnerzijds geen kritiek, of verwijt. Veel mensen die geneigd zijn tot ‘piekeren’, het tegenovergestelde, vergallen hun eigen leven door teveel na te denken, in de hoop de beste keuze te maken, of te voorkomen dat ze ‘buiten de lijntjes kleuren’. U kent echter vermoedelijk wel de verhalen van die briljante musici die geen seconde vooruitdachten, en opgebrand waren toen ze de schone leeftijd van zevenentwintig bereikten. In die wereld inmiddels een soort magisch getal. Seks, drugs, rock-and-roll, en met zeventwintig lig je grassprietjes omhoog te duwen. 

 

Het is niet gezegd dat die mensen, die roofbouw plegen op hun eigen lichaam, en creatieve vermogens, het anders zouden doen als ze een herkansing kregen. Liever dat dan binnen hun overige capaciteiten langzaam dood te gaan in een stierlijk vervelende ‘baan’. En er zijn ook mensen die in zo’n ‘baan’ terecht komen, en achteraf liever hun kans hadden gegrepen om toe te treden tot de ‘club van 27’. De ‘spijtoptanten’. Al beseft iedereen dat binnen die wereld, waarin iedere seconde telt, er ook velen zijn die weliswaar niet oud worden, maar nog steeds niet veel plezier beleven aan hun leven. Of 'vreemd' oud worden.

 

Naast de wereld van de muziek zijn er nog tal van keuzes die het leven knap ‘spannend’ maken. Toen recent bekend werd dat de Amerikaanse ‘stuntman’ Ken Block het leven had gelaten bij een ongeval, was niemand verbaasd. Het is ‘politiek niet correct’, maar ik heb ‘plaatsvervangend’ genoten van alle spectaculaire stunts met speciaal geprepareerde auto’s die op ‘YouTube’ staan, zoals ik de muziek en ‘performance’ van Janis Joplin, Jimmy Hendrix, Brian Jones en Jim Morrison ook kan waarderen. Niet alle muziek. En van Janis vind ik zelf ‘Little Girl Blue’ het mooist, al kan ik ook nog altijd genieten van haar formidabele optreden op ‘Monterey Pop’, met Mama Cass van de ‘Mama’s and the Papa’s’ die vanuit het publiek gefascineerd toekijkt. 

 

Ook al zouden die ‘thrill-seekers’ niet hebben willen ruilen met iemand die volkomen veilig in een ‘negen-tot-vijf-baan’ onzichtbaar naar het eind sloop, slechts genietend van hun muziek op de ‘streamingdienst’, en de ‘stunts’ op ‘YouTube’, zonder zelf ooit iets mee te maken, dan nog hadden ze hoogst waarschijnlijk wel liever bedankt voor dat laatste, fatale ‘shot’, of die stunt die hen het leven kostte. Overigens zijn veel popartiesten zich terdege bewust van de risico’s, en ‘spelen’ ze de ‘Bad Boy’, of ‘Bad Girl’, terwijl iemand als Ken Block wel degelijk vooraf alles goed doordacht, met een compleet team, en tal van voorzorgsmaatregelen. En je kunt ook elk risico willen mijden, met een ‘veilige’ baan, en ‘huisje-boompje-beestje’, en dan ingehaald worden door een slopende ziekte, de verkeerde partner treffen die ‘gek’ van je wordt omdat je voortdurend op de rem staat, of op een moment van onachtzaamheid vallen met je fiets, hoofd op de stoeprand, en klaar. 

 

Zoals u zich nog zult herinneren, als u hier al langer leest wat ik te melden heb, was ik sceptisch over de aangeboden experimentele vaccins in de strijd tegen ‘Covid’, en heb ik die beker aan mijzelf voorbij laten gaan, zonder overigens anderen te adviseren dat ook te doen. In de optiek van mensen die de ogenschijnlijk veilige keuze maakten, ons aangeboden door de overheid, was ik een ‘thrill-seeker’, maar daar dacht ik, onderbouwd, zelf anders over. Nu zijn er de artikelen die verkondigen dat degenen die bedankten het bij het juiste eind hadden, maar dat is vooralsnog te gemakkelijk, waar je onmogelijk op het individuele niveau kunt weten hoe het iemand was vergaan als hij of zij een andere keuze had gemaakt. Pas als vast zou komen te staan dat die vaccins in een ‘doodvonnis’ waren, terwijl ze ook nog eens niet beschermden, heb je een punt. Maar zover zijn we zeker nog niet. We zitten nog altijd in de ‘welles/nietes’-fase, met statistische kansen, ook nog eens gecompliceerd door de vraag of alternatieven (ivermectine, neusspray, gorgelen, vitamine, ‘lifestyle’) niet meer aandacht hadden moeten krijgen. 

 

Daar raak ik aan een kwestie waar de beslissing om ‘eigenwijs’ te zijn nog nadrukkelijker botst met wat ons wordt opgedrongen. De overheid grossiert over de volle bandbreedte in ‘advies’ om elk risico te vermijden, met een breed scala aan vormen van ‘zachte dwang’ door ‘ongezonde’ keuzes te belasten, en ’social shaming’. En eenieder die voor zichzelf de keuze maakte om te bedanken voor dat vaccin voelde de druk, die bij tijd en wijle knap onaangenaam was. Maar inmiddels kom ik overal mensen tegen die bedanken voor de ‘boosters’, zelfs spijt hebben van de vaccins, en groeit het wantrouwen waar de huidige ‘oversterfte’ in verband wordt gebracht met die vaccins. In NRC kwam ik overigens al het eerste artikel tegen van een 'wetenschappelijke' club die opdracht had gekregen om te kijken naar de oorzaken, en overal aan wilde denken, behalve aan de vaccins als oorzaak. Terwijl daar toch steeds meer bekend wordt over de risico's die we vooraf niet konden weten, alleen vermoeden, voor wie de publicaties volgde van sceptische artsen, waar ik u destijds naar heb verwezen op dit blog. Ik ben zelf niet ongelukkig met mijn keuze, maar ik pretendeer niet te weten dat u er ook gelukkig van geworden zou zijn. Er zijn uiteraard ook mensen overleden na te zijn besmet met Covid. Maar steeds als de overheid het op zich neemt om mensen te dwingen, of te ‘nudgen’ voor hun eigen bestwil, zullen er mensen zijn die er een vieze smaak aan overhouden, en de conclusie trekken dat de overheid een te grote broek aan heeft getrokken. Informeren okay. Adviseren, op basis van accurate informatie, okay. Maar dwingen of ‘duwen’ is zelden okay. 

 

Een overheid die besluit dat we ons collectief ergens gaan bemoeien met andermans zaken, ver buiten de lands- of verdragsgrenzen, op kosten van de burger, is nooit okay. En al helemaal niet als daardoor mensen de dood vinden, waarvan velen de zevenentwintig niet eens halen, omdat ze dan al grassprietjes omhoog liggen te duwen, want ‘iemand op kantoor’ besloot dat het weer eens tijd werd voor oorlog. Na de oorlogen in Afghanistan, Irak, Libië en Syrië hadden we best mogen beseffen dat het enige wat het ons heeft opgeleverd, de ‘vluchtelingenproblematiek’ is die, zoals ik eerder schreef, een ‘handhavingsproblematiek’ is, omdat ze zelfs dat niet tot een goed einde kunnen brengen ‘op kantoor’. ‘Doen wat je zegt, en zeggen wat je doet’, het blijft lastig voor die mensen. En als ik Boris Johnson, de ‘man op kantoor’ die als een bezetene in de weer is om de oorlog met Rusland naar een hoger niveau te tillen, in een speech voor de ‘Atlantic Council’, dus ‘op het hoofdkantoor’ zeg maar, hoor zeggen dat we ten onrechte bang zijn voor een atoomoorlog, want Rusland zal die wapens écht niet gebruiken, omdat in dat geval ook alle landen die niets moeten hebben van onze cynische spelletjes, zich tegen Rusland zullen keren, en we staan er even bij stil dat hij in de Covid-periode ook al zo’n prominente rol speelde, met de verspreiding van paniekberichten over het aantal doden dat beslist zou vallen als we niet allemaal op ons zolderkamertje, of in de kelder zouden blijven zitten, met de deur op slot, en een hoogwaardig mondkapje voor, wat achteraf toch gewoon ‘nep nieuws’ is gebleken, zoals ook bleek omdat hij zelf gewoon de ene na de andere party organiseerde, dan kan ik het niet helpen als ik de gedachte op voel komen dat het hem kennelijk spijt dat Covid niet ‘effectiever’ was. Wat wil die man? Wat weet hij van oorlog-voeren? Heeft hij zijn ogen in zijn zak, en peterselie in zijn oren? En vóór Covid was hij al de leidende kracht achter de ‘Brexit’. 'Need I Say More?’

 

Als je achteraf tot de slotsom komt dat iemand die ons wordt gepresenteerd als ‘Leider-van-de-Vrije-Wereld’ de ene foute taxatie op de andere stapelt, wordt het dan niet eens tijd om afscheid van hem te nemen? Maar dat geldt toch ook voor al die politici die ons al twintig jaar van de ene naar de andere oorlog slepen? Ik begrijp het dat we van piekeren niet vrolijker worden, maar nadenken is toch niet te hoog gegrepen?

Corrupt

Is Nederland corrupt?

 

Ons land is nog altijd ‘achtste’ op een lijst van een vage organisatie (’Transparancy International’) die pretendeert te weten hoe corrupt landen over de hele wereld zijn. De ‘NGO’ heeft een hoofdkantoor in Berlijn, en honderd vestigingen wereldwijd. De eerste vraag die je dan moet stellen is: ‘Hoe komt die organisatie aan het geld voor zo’n uitgebreide staf met zoveel kantoren?’ Dan blijkt dat die ‘Non Governmental Organisation’ voor ongeveer tweeëntachtig procent gefinancierd wordt door individuele landen, en kongsi’s van belanghebbende landen, en dan is het eerste wat ik denk: ‘Haal dat ‘Non Governmental’ maar weg dan’. En waar private donoren als George Soros de fondsen aanvullen begint het toch wel behoorlijk onaangenaam te ruiken. 

 

Dat Nederland ‘punten’ heeft ingeleverd, maar wel haar ‘achtste’ plek op de ‘ranglijst’ heeft behouden, zal wellicht mede het gevolg zijn van het ‘spraakmakende’ proces tegen de Haagse politicus en gewezen ‘Wethouder’ Richard de Mos, en zijn partij ‘Hart voor Den Haag’. De Mos is in de media al schuldig bevonden, maar het proces loopt nog. Inhoudelijk spreek ik mij er niet over uit, want als het ‘Openbaar Ministerie’ al veel meer tijd nodig had om de zaak voor te bereiden, waardoor termijnen werden overschreden, hoe kunt u dan van mij, of van enige ‘buitenstaander’, verwachten dat die tot een integer oordeel zou kunnen komen? 

 

Corruptie en integriteit zijn nauw met elkaar verweven. Integriteit verwijst naar: ‘Zeggen wat je doet, en doen wat je zegt’. Niet liegen, niet marchanderen, geen ‘Akkoorden’ sluiten die je hoe dan ook niet na zult komen, en niet zeggen dat het ‘Klimaat’ redden je allerhoogste prioriteit is, om vervolgens de bruinkool-centrales weer op te stoken, of met je privé- of regeringsvliegtuig naar de ‘Klimaatconferentie’ te reizen. Iedere burger gelijk voor de wet, zonder discriminatie, of gedogen, en andere manieren om de overheid te petitioneren om een uitzonderingspositie te bemachtigen, en een samenleving vrij van ‘direct belang’, zoals subsidies, die arbitrair worden toegekend. 

 

In sommige landen krijg je helemaal niets voor elkaar als je niet ‘schuift’. Het antwoord is daar ‘Nee, tenzij….’. Met je vuist op tafel slaan om te wijzen op je rechten heeft als consequentie dat je door een stel potige ‘BOA’s’ wordt afgevoerd, en je je mag verantwoorden voor de rechter wegens het ‘bedreigen’ van een ‘functionaris’. Ongeacht of je een punt had. Maar in landen met een opzettelijk ‘complexe’ wet en regelgeving is er altijd wel een ‘argument’ om de burger te onthouden waar die burger meent aanspraak op te kunnen maken. Wie in zo’n land zijn ‘recht’ wil halen, heeft ‘diepe zakken’ nodig voor de ‘advocaten’, die met een onnavolgbaar betoog de ‘Edelachtbare’ weten te overtuigen dat zijn of haar klant de moeite waard is om te vriend te houden. De ‘kleine man’ hoeft er niet eens aan te beginnen. Voor de vorm zijn er vaak nog wel gesubsidieerde ‘bureaus’ die de schijn op moeten houden, maar de subsidie houdt hen ‘braaf’. 

 

De botsing tussen de Mos en de ‘Gevestigde Orde’ is, zo bezien, een ‘Culture Clash’, waar de Mos ‘Ombudspolitiek’ bedrijft, zoals dat in een land als Frankrijk, met een gekozen burgemeester, ook heel gewoon is. Elke Fransman begrijpt dat als je iets wilt wat meer vergt dan een administratieve handeling, je met de burgemeester moet gaan praten. En als je de burgemeester in een restaurant ziet zitten met een ingezetene van de gemeente voor een lunch om zekere zaken te bespreken, dan staan er niet de volgende dag foto’s in de krant omdat de man, of vrouw, corrupt is. Maar mocht de burgemeester een appartementje in Scheveningen cadeau krijgen van iemand met ‘belangen’, dan kan hij of zij een ‘onderzoek’ verwachten, en bezoek van journalisten die het naadje van de kous willen weten. Kortom, als een lokale politicus tijdens de campagne geen geheim maakt van zijn visie dat lokale ondernemers geholpen moeten worden om te kunnen ondernemen, en hij of zij belooft dat de deur altijd open zal staan voor die categorie binnen de samenleving, om langs die weg onder de loden last van een teveel aan wet- en regelgeving uit te komen, zonder dure advocaten te hoeven betalen, om vervolgens exact dat te doen als de kiezer hem of haar aan een zetel in het bestuur helpt, dan is dat transparant en consequent, ‘Zeggen wat je zult doen, en doen wat je zegt’. Maar dan weet je ook dat je een machtige clan van juristen het brood uit de mond stoot, alsmede de ‘stroperige’ ambtenarij, en voor je het weet kijk je tegen een eis van twee jaar aan. Want zo ‘werkt’ het niet meer in Nederland. 

 

Nou woon ik niet in Den Haag, en heb ik de Mos niet gevolgd, maar toen hij nog zitting had in de Volksvertegenwoordiging, en je hoorde hem pleiten voor ‘daadkracht’, wist je, ook zonder zijn programmapunten te kennen, dat hij niet in dát ‘Den Haag’ thuishoorde. Dat hij niet van de ‘achterkamertjes’ en het ‘wollige taalgebruik’ was, en nog wel in alle openheid een compromis wilde sluiten, maar dat je niet bij hem moest zijn voor een ‘Akkoord’ waar de ‘ondertekenaars’ op voorhand al wisten dat ze zich er niet aan zouden houden, en dat het slechts een manier was om opponenten om de tuin te leiden. Hij is een ‘Handen in de Klei’-type politicus, die op de schouders gehesen wil worden door een dankbare achterban, omdat hij: ‘Deed wat hij beloofd had, en vooraf ook zei wat hij zou gaan doen’. Nogmaals: Daarmee zeg ik inhoudelijk niets over ‘De Zaak’, noch over zijn visie op wat goed is voor Den Haag als stad. Maar toen ‘De Zaak’ in eerste instantie voorpaginanieuws werd, dacht ik dat het over iets héél anders ging. Dat de Mos ‘Maffia’ was, die zijn ‘criminele vrienden’ uit de ‘onderwereld’ bediende op een wijze zoals dat voor de Verenigde Staten en het Verenigde Koninkrijk wordt beschreven in het boek ‘One Nation Under Blackmail’. Een tot op het bot corrupte ‘J. Edgar Hoover’ die zijn eigen homoseksualiteit en voorliefde voor ‘jongens’ gebruikte als ‘schild’, met een kast vol ‘dirt’ over iedere politicus, ondernemer en journalist om hen te chanteren. Of iets in de geest van Jeffrey Epstein’s ‘Black Book’. Of zoiets als ‘The Enterprise’, de door ‘pappa Bush’ en andere ‘insiders’ opgezette onderneming die handelde in drugs, wapens en macht. Maar dat is hier, voorzover ik het begrijp, totaal niet aan de orde. Het lijkt er meer op dat de ‘Gevestigde Macht’ geen concurrentie duldt die haar ‘verdienmodel’ met juridische spaghetti, ‘Functie Elders’ intriges, ‘Dat Kan Ik Mij Niet Herinneren’-smoezen, en gemakzuchtig ’Sorry Zeggen’ ondermijnt. Dat lijkt mij eerder iets voor een geïnformeerd maatschappelijk debat, dan voor een rechtszaal.

0 comments

Vluchtelingenwerk

Macron kwam deze week even over naar Den Haag om met Rutte een hapje bij de Chinees te eten, waarbij ze het aan tafel over de ‘vluchtelingenproblematiek’ hadden.

 

Er is uiteraard geen ‘vluchtelingenproblematiek’, maar een ‘handhavingsproblematiek’. Op de meest uiteenlopende beleidsterreinen proberen Nederlandse bestuurders een groot vierkant blok met geweld door een veel kleiner rond gat te rammen. In mijn eigen jonge jaren leerde je op de kleuterschool dat je dat wel kon willen, maar dat dat niet ging. Vanuit die basis startte je met een opleiding die je klaarstoomde voor de volwassen wereld. Ik ga niet pretenderen dat ik exact weet wat er nu gevraagd wordt van een kleuter, maar ik krijg de indruk dat het begint, en eindigt, met de vraag of je als jongen niet liever een meisje zou zijn, en omgekeerd. In elk geval is de vraag nu veel meer hoe je dat grote vierkante blok tóch door dat kleine ronde gat kunt rammen. ‘Kan niet’ is geen antwoord meer. 

 

Dat betekent dat er krankzinnig veel tijd verloren gaat, en energie gaat zitten in blíjven proberen, tot er iets stuk gaat. Deze bijdrage is toegesneden op het lot van de mensen die nieuw zijn in ons land, en van de ene verbazing in de andere vallen, omdat zij wél beseffen dat je geen groot vierkant blok door een klein rond gat moet proberen te rammen. Zonder enige twijfel breken ze zich het hoofd over de vraag hoe het mogelijk is dat ons land zo welvarend is? 

 

Toen ik voor het eerst de term ‘Vluchtelingenwerk’ tegenkwam, fronste ik de wenkbrauwen. Werk is werk, of je nou een vluchteling bent, of iemand die geboren en getogen is in Nederland, dacht ik. Maar al snel leerde ik dat met ‘Vluchtelingenwerk’ een heel vlechtwerk van onmogelijke regels werd bedoeld die tot doel had de vluchteling zo lang mogelijk van het werk te houden, en te gebruiken als melkkoe voor subsidie-verslaafden. Met mijn stripheld Obelix zeg ik dan: ‘Rare Jongens, die Nederlanders!’. Je zou moeten weten dat het niet gaat werken als je Nederlanders die productief zouden kunnen zijn, uit de productie haalt om het leven van vluchtelingen tot een hel te maken door hen allerlei vormen van ‘hulp’ op te dringen, terwijl je hen verbiedt om productief te zijn. In Frankrijk werkt dat niet zo, en ik weet niet of Macron even de ‘TGV’ had genomen om Rutte de suggestie aan de hand te doen om te stoppen met proberen een groot vierkant blok door een klein rond gat te rammen, of dat Rutte juist Macron had ontboden om hem trots onze Nederlandse werkwijze te laten zien, maar als ze het die eigenaar van dat Chinese restaurant hadden gevraagd waar ze de lunch gebruikten, dan had hij Rutte kunnen bijlichten over zijn eigen succesverhaal, en hoe daar niks van terecht was gekomen als hij nu ons land binnen was gekomen, omdat hij dan meteen tot ‘levenslang’  in de ‘zorg’ veroordeeld zou zijn, drukker met het afschudden van ‘hulpverleners’ en het invullen van formulieren, en het doen van ‘inburgeringscursussen’, dan met het runnen van zijn ‘business’.

 

‘Handhavingsproblematiek’ is geen uniek Nederlands verschijnsel, maar we zijn volgens mij wel wereldkampioen. Vermoedelijk bent u wel bekend met onze vaderlandse geschiedenis, en hoe het in ons land een ‘rommeltje’ was in de tijden van de ‘Gouden Eeuw’, wat maakte dat ons land een ‘vrijplaats’ was voor vluchtelingen uit alle windstreken. Joden die aan pogroms elders ontsnapten, Hugenoten die niet blij waren met de verkettering die hen in eigen land ten deel viel, maar ook economische vluchtelingen die in ons kleine kikkerlandje mooie mogelijkheden zagen om meer geld te verdienen dan elders.

 

In mijn eigen ‘stamboom’ aan mijn moeder’s kant volop Joden en Hugenoten, en ook al is de ‘mannelijke lijn’ overwegend ‘autochtoon’, voorzover ik die terug kan volgen, tot de vroege zeventiende eeuw, wemelt het ook daar van de ‘vertakkingen’ via huwelijken die véél verder teruggaan, met volop niet-Nederlanders (van origine). Het punt dat ik wil maken is dat die voorouders niet te maken kregen met ‘handhavingsproblematiek’, omdat er geen hinderlijke wetten en regels waren op het gebied van het 'vrije verkeer' van mensen en goederen. Nederland was het schoolvoorbeeld van een ‘Vrije Markt’. En precies dat voorbeeld inspireerde Adam Smith tot het schrijven van zijn boek waarin hij uiteenzette hoe de ‘Wealth of Nations’ optimaal gediend was bij het loslaten van een teveel aan wet- en regelgeving.

 

Niet dat er in die ‘Gouden Eeuw’ in Nederland geen wetten en regels waren. En de straffen op het overtreden van die wetten waren niet mals! Maar wie zich aan de wetten hield, en wilde werken (toen nog exclusief een woord voor ‘produceren’, en 'handel'), was welkom. Natuurlijk, er werd wel degelijk gediscrimineerd waar mensen met een identieke achtergrond bijeen klitten, en ze elkaar de baantjes toespeelden. Vrouwen werkten volop, en niet altijd exclusief in ‘typische’ vrouwenberoepen, al vond je hen niet snel terug in het allesbehalve democratisch gekozen ‘openbare bestuur’, of in het leger, maar in mijn eigen ‘stamboom’ bezaten ze wel een ‘brouwerij’, of voerden ze het bewind over de ‘business’ terwijl manlief zich uitsloofde in deze of gene oorlog, of waar hij op reis was richting ‘Indië’, 'Suriname', of ‘Noord-Amerika’. Daarnaast was er ook de ‘slavenhandel’ waar ons land zo’n bedenkelijke rol in speelde, maar schilderden de ‘Meesters’ ook portretten van rijk uitgedoste ‘Moren’, die als vorst in sommige gevallen hun eigen onderdanen, of overwonnen volkeren, verkochten als slaven. En u moet het mij maar vergeven, maar de wijze waarop vluchtelingen nu worden ‘uitgemolken’ door ‘subsidiezuigers’ en ‘dienstverleners’ mag dan niet vergelijkbaar zijn met de erbarmelijke omstandigheden van hun ‘tot slaaf gemaakte’ voorouders, maar vrij zijn ze allerminst, en er wordt goed aan hen verdiend.

 

Dat graven in de eigen familiegeschiedenis, waarvoor je tegenwoordig het huis niet eens meer uit hoeft, en het kan zelfs zonder kosten als je het eenvoudig houdt, is voor mij niet meer dan een interessante hobby, maar eigenlijk zou iedereen het eens moeten proberen die de mond vol heeft over de eigen 'identiteit' als ingezetene van ons land. Het zegt niks over jezelf, als mens. Je kan er geen 'waarde' aan ontlenen, en het is geen 'schandvlek'. En als het je terugwerpt op jezelf, als de mens die jij bent, en wilt zijn, dan is dat pure winst. 

 

Je kunt niet alle wetten ‘loslaten’, en dat bepleit ik ook allerminst. Maar als je niet kunt, of wilt ‘Handhaven’, kieper die wet dan overboord. Maak het niet duur en frustrerend. Schep duidelijkheid. Maak het ‘front’ korter, zodat je met weinig mensen langs natuurlijke grenzen, met geringe verdedigingswerken, het achterland veilig kunt houden, om maar even in actuele militaire termen te spreken. Ik kwam op YouTube DIT filmpje tegen, met Nederlandse tekst, maar auto’s met een kenteken uit Oekraïne, als ik het goed gezien heb, van een echtpaar dat zelf voor 17.000 Euro een mooi, ruim huis neerzet, met inbegrip van de aanschaf van de grond. De ‘parkeerplek’ die ik bezit, in een collectieve parkeergarage, kost nu 55.000 Euro. Die vluchtelingen hoef je niet te helpen, want de meesten zijn uitstekend in staat om zichzelf te helpen, voor een fractie van de kosten, als je niet in de weg loopt. Maar kijk naar dat filmpje, en je begrijpt onmiddellijk dat het onbestaanbaar is dat die twee handige mensen in ons land zo’n huis zouden mogen bouwen. De ‘ARBO’-wetgeving had al een dikke, vette streep door het project gezet nog voor het tweetal uit hun bestelbus was gestapt om de ‘bouwaanvraag’ in te dienen. 

 

U moet deze bijdrage niet lezen als een oproep om alle wetgeving maar meteen te schrappen, maar het is een ‘Verdienmodel’ geworden. Hoe kun je volhouden dat we op de goede weg zijn als een partij als D66, met haar ‘Woke-voorbeeldfunctie’, 350.000 Euro per jaar kwijt is aan advocaten om drie binnenbrandjes in de partij te blussen? Voor dat geld zetten die twee ‘handige donders’ twintig woningen neer. Doen ze de parkeerplek er gratis bij. Die gulle ‘techondernemer’ die een miljoen overmaakte aan D66 had zijn geld beter in iets nuttigs kunnen steken, zo komt het mij voor, maar zie mijn bijdrage over ‘doneren’: Of iemand zijn geld laat ‘werken’, of dat hij het in de ‘MeToo’-open haard gooit, en ‘Iets met Dieren’, moet hij zelf weten. Hou als overheid echter op met alles voor iedereen te willen zijn. Denk na over welke regels en wetten absoluut noodzakelijk zijn, bijvoorbeeld om te voorkomen dat ons land een lustoord wordt voor terroristen, die door ‘Goedmutsen’ over de grens worden gesmokkeld, of dat een woning explodeert als gevolg van een gaslek. En handhaaf!

0 comments

Vrijwilligerswerk

De wereld van de ‘Goede Doelen’ drijft op de vrijwilligers.

 

Mensen die, geheel belangeloos, hun tijd geven aan de gemeenschap. Mocht u de indruk hebben dat ik hen afval, of wegzet als ‘Nuttige Idioten’, dan heeft u niet goed opgelet, vrees ik. Niet alleen schrijf ik hier elke dag opnieuw een artikel, dat ik belangeloos aan u aanbied, in de hoop het ‘Denken’ over zekere thema’s naar een hoger niveau te brengen, en ben ik zelf dankbaar voor vrijwilligers die in hun vrije tijd clips van ‘debatten’ in de ‘Volksvertegenwoordiging’ op hun kanaal zetten, waardoor ik dingen zie die mij weer voeden in mijn denken, en spreek ik mijn bewondering uit voor politici die, volkomen integer ‘het gras opvreten’ voor de mensen die op hen gestemd hebben, ongeacht of ik hun standpunten deel, of niet, maar maatschappelijk zijn het overal de vrijwilligers die de ruggengraat vormen, tegengewerkt door betaalde opportunisten, en machtswellustelingen. U ziet dat ook nadrukkelijk terug waar ik mij sterk maak voor ‘marktwerking’, en een overheid ‘op afstand’, met de schone taak om het fundament onder de samenleving te onderhouden, en verder niks. 

 

Onder welke ‘Goede Doelen’ u de schouders zet, dat moet u zelf weten. Of ik het nutteloos, of zelfs contra-productief vind, kan u voeden waar u uitgedaagd wordt om argumenten en feiten bijeen te sprokkelen om uw eigen keuze te schragen. Of te herzien, uiteraard, maar aan het eind van de dag maakt dat u sterker, en blijft het uw eigen beslissing. Althans, zolang de overheid, en andere ‘professionele’ krachten, zich er niet mee bemoeien. 

 

Waar komen die beroepsbemoeials vandaan? In mijn vorige twee bijdragen, over collecteren en doneren, schetste ik de evolutie van de ‘Goede Doelen’-industrie. Hoe dat in de jaren zestig en begin jaren zeventig dreef op louter vrijwilligers, die in hun eigen vrije tijd de schouders zetten onder tal van ‘Goede Doelen’, zoals zij die zagen. Ze kregen (soms) wel hulp van sympathiserende instituten, een zekere politieke partij, een vakvereniging, een school, die belangeloos een stencilmachine of iets dergelijks beschikbaar stelde, of een buurtvereniging die vergaderruimte beschikbaar had. Maar die organisaties controleerden dat ‘Goede Doel’ (nog) niet. Dat kwam pas op het moment waarop de ‘Subsidiekranen’ open werden gedraaid, en 'Fondswerving' een vak werd waar je voor kon leren. 

 

In mijn ‘Amnestytijd’ kwamen we bijeen in het ‘buurthuis’, een gemeentelijke instelling gevestigd in een voormalig schoolgebouw in een afbraakwijk dat een nieuwe bestemming had gekregen, waardoor het niet tot verval zou komen, zoals andere panden er omheen. In diezelfde zaal sportte ik ook op andere dagen. Maar ineens was er een ‘hoofdkantoor’ in Amsterdam, dat de zaak begon te ‘stroomlijnen’, en de stencils werden ‘drukwerk’. Er kwamen mensen ‘in vaste dienst’ en ‘professionele’ adviseurs voor de ‘campagnes’, met doorwrochte ‘strategieën’ om geld op te halen, waarmee de hele toko ineens schatplichtig werd aan ‘de politiek’ en grote ‘geldschieters’, omdat het ‘onhandig’ was hen tegen de haren in te strijken. Met als gevolg dat het in de bijeenkomsten meer en meer ging over de beste manier om principiële leden, die liever orde op zaken wilden stellen ‘dicht bij huis’, de mond te snoeren, en de pas af te snijden, om de subsidie en de donaties niet in gevaar te brengen, en toen was het klaar voor mij. Toedels! Veel plezier verder, als slaven van belangen. 

 

Het was niet het einde van mijn bereidheid om vrijwilligerswerk te doen. Allerminst! Je helpt je kinderen, de buren, vrienden, familie, en wildvreemden die wel wat hulp kunnen gebruiken. In alle gevallen staat bij mij voorop dat de hulpbehoevende de regie moet hebben en niet de hulpverlener. En al helemaal niet de ‘professionele’ hulpverlener, die brodeloos is als de hulpvraag wegvalt. Deels valt de verloedering van het vrijwilligerswerk weg te schrijven onder de kop ‘Decadentie’. Hoe dat zo? Neem het instituut ‘VVE’, de ‘Vereniging van Eigenaren’ in een appartementencomplex als voorbeeld. Als onbezoldigd bestuurslid in het verleden weet ik hoeveel tijd en energie er in gaat zitten, en hoe ondankbaar het is als bewoners er samen niet uit wíllen komen, en de bestuursleden bittere verwijten gaan maken, of de deur in je gezicht dichtsmijten als je er op wijst dat iemand zich niet aan de afspraken houdt. Als vervolgens de afspraken worden losgelaten, omdat we toch allemaal ‘redelijke mensen’ zijn, kun je de klok er op gelijk zetten dat het uit de klauw giert, en je als bestuurslid overladen wordt met werk waar je niet op zit te wachten. Waarna de ‘oplossing’ is om alles over te dragen aan een ‘professioneel’ bureau, omdat niemand nog zin heeft om zitting te nemen in het bestuur. Uiteraard is er geen bezwaar tegen het uitbesteden van administratieve- en conciërge-taken, als de ‘VVE’ daar het geld voor heeft, en niemand tijd heeft, maar ‘professionele’ bestuurders (managers die geen eigenaar zijn), weten als geen ander hoe je dat varkentje uit moet benen. (Zie mijn bijdragen over het verschil tussen de eigenaar/ondernemer, en de ‘manager’). Eind van het liedje is dat je veel geld kwijt bent, en op de vergaderingen ‘stemvee’ bent, met hooguit ‘inspraak’ in de zin dat men je beleefdheidshalve uit laat spreken. En als je lang van stof bent, wordt het duurder, vanwege de ‘overuren’. 

 

Omdat die hele mallemolen niets produceert, en alleen maar kost, gaat dat schuitje te water tot hij zinkt. Als het te duur wordt. Dan kun je je appartement verkopen als het over zoiets gaat, of het ‘Goede Doel’ vervalt, omdat we niet meer weten hoe we samen zouden moeten werken zonder ‘management’, en gewend/verwend zijn met ‘vrijheid’ in de vorm van ‘ieder zijn eigen elektronische tunnel’, dat scherm met ‘Likes’ en ‘Games’ zonder functie of betekenis. De onvrede die dat genereert is tegen die tijd niet meer te kanaliseren door elkaar uit te dagen voor een ‘goed gesprek’, terwijl het geld dat er was om iedereen een ‘Gesubsidieerd’ leven te bieden al enige jaren op is, en de ‘Donald Duck Flappen’, de ‘Enen’ en ‘Nullen’ op uw computerscherm, niet meer toereikend zijn om datgene te kopen wat u nodig heeft om niet zelf hulpbehoevend te worden. Dat voert mij terug naar het beeld dat het ‘World Economic Forum’, de vereniging van ‘managers’ met mondiale aspiraties, ons voortoveren, van een weldadige samenleving waarin u niets bezit, maar volmaakt gelukkig zult zijn. Waar de ‘EU’ nu de ‘Groene Agenda’ wil redden door het fonds dat ze hadden opgericht voor de reparatie van de schade als gevolg van hun ‘Corona-beleid’ te plunderen, terwijl ze de ‘defensie’ van de lidstaten strippen om ‘Regime Change’ in Rusland af te dwingen, hoef je geen glazen bol te hebben, of te leren hoe je ‘theeblaadjes’ moet lezen, om te beseffen dat we aan het eind van de tunnel zijn gekomen. Remmen voor de afgrond? Of vol gas? Het zou mooi zijn als wij daar nog iets over te zeggen zouden hebben, maar ik ben bang dat de keuze van het ‘management’ leidend is. En we hadden zulke ‘Goede Bedoelingen’!

0 comments

Doneren

Na mijn vorige bijdrage over ‘collecteren’, wilde ik het ook nog even met u hebben over ‘doneren’.

 

Het gaat mij totaal niet aan welke ‘Goede Doelen’ u bedruipt met uw gulle gaven, en als u een oplichtersbende af wilt vullen met uw spaargeld, omdat ze zo lief zijn voor ‘dieren’, zeg maar, dan staat het u uiteraard volkomen vrij. En andersom mag u mij aanspreken op de keuzes die ik daarin maak, maar er niet voor gaan liggen. Tenzij het geld wegvloeit naar criminele organisaties, en daar kom ik straks nog even op terug, maar eerst de vraag beantwoorden hoe mensen hun ‘Goede Doelen’ selecteren. 

 

Gisteren, in mijn bijdrage over ‘collecteren’, onthulde ik mijn eigen ‘winnende strategie’, als kind op de Lagere School. En dat die Stichting kinderen inschakelde om postzegels en kaarten te verkopen, daar was uiteraard ook over nagedacht. Want wie zegt nou: ‘Nee!’ tegen zo’n onschuldige, enthousiaste jongen? Zelfde verhaal waar ‘Goede Doelen’ graag gebruik maken van ‘BN-ers’, en omgekeerd maakt deelname aan zo’n nationaal evenement op de televisie van ordinaire types zonder bagage ook ‘BN-ers’. Daar is het een incestueuze dynamiek die knap pervers is. ‘If you scratch my back, I’ll scratch yours’. Maar de meeste mensen vallen er als een blok voor. Aan het eind van de ‘Show’ gaan ze zelfvoldaan naar bed, nadat ze een bedrag hebben ‘overgemaakt’, en de volgende dag praten ze er nog over na in de ‘Koffiehoek’, en mochten ze op een ‘kritische geest’ stuiten, dan is die collega direct uit de gratie. 

 

Maar zoals ik gisteren schreef, over mijn eigen inspanningen om geld in te zamelen voor ‘De Kinderen van Biafra’, kun je beter niet uitzoeken waar al dat geld is gebleven, want daar krijg je slapeloze nachten van. In het bijzonder als je al lezend begrijpt dat het niet om de ‘Mensen’ ging, maar om de olie. En de macht in Afrika. Je kunt niet van zo’n scholier aan de deur vragen waar dat geld nou aan wordt besteed, want die jongen, of dat meisje, komt niet verder dan ‘Aan Kinderen’, ‘Aan Kankerbestrijding’, ‘Aan Dieren’, ‘Aan Vluchtelingen’, en noem maar op. De lijst is eindeloos, en er zijn gespecialiseerde ‘Bureaus’, die ook allemaal betaald worden uit de ‘Opbrengst’, die uitzoeken op welk moment je een ‘Actie’ moet starten om de hoogste opbrengst te garanderen, terwijl ze ‘coördineren’ tussen de verschillende ‘Goede Doelen’ om te voorkomen dat ze niet op hetzelfde moment in dezelfde vijver vissen. Het is, met andere woorden, een ware ‘Industrie’. Die echter niets produceert. Behalve ‘warme gevoelens’ bij de donateurs. 

 

In het verleden heb ik wel gediscussieerd met mensen die het onbegrijpelijk vonden dat ik bij collectes geld gaf aan het ‘Leger des Heils’. Ik was niet eens gelovig! Nee, maar dat is wel één van de organisaties die aantoonbaar ‘Goed Doen’, en dat ze daarnaast ook het ‘Woord van God’ onder de aandacht brengen van de hulpbehoevenden, en rondlopen in archaïsche uniformen, dat zal mij worst zijn. Hoe u daarover denkt, en welke afweging u maakt, is aan u. Ik begrijp het als u meent dat die zorg anders ingericht zou moeten worden, zonder evangelie, maar als ik dan zie dat een ‘Opvang’ waar ik al eerder mijn hart over luchtte, onder beheer van een gesubsidieerde Stichting, en met bemoeienis van de Gemeente, in één van de duurste panden in de Gemeente is gesitueerd, compleet met een ‘Gebruikersruimte’, geleid door een ‘professionele staf’, en ik wordt met enige regelmaat door daklozen aangesproken met de vraag of ik wellicht het geld voor hen heb dat ze moeten betalen als ‘handgeld’ om te worden toegelaten, dan knapt er iets bij mij. Onder geen beding geef ik die door drugs en waanzin verteerde sloebers dat geld, want daar heb ik via de belasting al voor betaald. Wel bied ik consequent aan om met hen mee te lopen naar de ‘Opvang’ om er op aan te dringen dat ze die praktijken van het misbruik van hun klanten, door hen te laten bedelen om dat ‘handgeld’ bijeen te sprokkelen, staken, maar dat weigeren die stumpers, want ze willen geen ‘Last’. Eerst dacht ik dat het een smoes was van zo’n verslaafde, maar omdat ik inmiddels meerdere ‘verzoeken’ heb gehad, en het steeds om hetzelfde bedrag gaat, is mijn conclusie dat het inderdaad een ‘verdienmodel’ betreft van de Stichting in kwestie. Over mijn lijk!

 

Naast de geheel belangeloze donaties, afgezien van onze behoefte om een ‘Goed Gevoel’ over onszelf te ‘Kopen’, zijn er de donaties aan het ‘criminele circuit’, waar mensen ‘Ach en Wee’-klagen over de ongebreidelde groei van de criminaliteit in het land, om het volgende moment een ‘Pilletje’ of een ‘Snuif’ te scoren bij de mannen en vrouwen van Riduan Taghi. ‘Hallo, Pinokkio!’ In een iets bredere context ook al meermaals op dit blog aan de orde gesteld waar het gaat over het ophogen van het ‘GDP’ met de geschatte waarde van de handel in drugs, mensensmokkel en prostitutie om Sigrid Kaag (en haar Europese collega’s op ‘Financiën’) meer ruimte te geven om geld te lenen op gunstige voorwaarden. Die morele corruptie, met een weelde aan ‘mogelijkheden’ om te doneren aan ‘Goede Doelen’, waar criminele organisaties vervolging ‘afkopen’ door een deel van de winst af te dragen om het imago van de ‘filantroop’ te laten prevaleren boven dat van gewetenloze schurk, heeft onze hele maatschappij tot op het bot ziek gemaakt. Zozeer, dat als er dan toch een keer iemand vervolgd wordt, het eerder neerkomt op een ‘Afrekening in het Criminele Circuit’. 

 

Via de overheid doneren we allemaal aan ‘Goede Doelen’ die, als je er wat beter naar kijkt, niets uitstaande hebben met wat er op het ‘Affiche’ staat. Ze zeggen ‘Humanitair’, maar het gaat om de olie, de macht, of het spekken van het ‘Militair Financieel Complex’. Dat kwam ook langs in mijn vorige bijdrage, waar ik schreef dat ik tientallen jaren geleden al heb ‘opgezegd’ bij ‘Greenpeace’ en ‘Amnesty’ omdat het ‘politiek’ werd. En dat is alleen maar geëscaleerd, ook al omdat er een ‘Draaideur’ werd geïnstalleerd tussen westerse overheden, en die organisaties, waardoor mensen die het ene moment hun rijk belegde boterham bijeen sprokkelden bij een overheid die zich schuldig maakte aan ‘Extraordinary Rendition’, martelen, zonder vorm van proces opsluiten, middels ‘drones’ zonder vorm van proces vermoorden, en journalisten als Assange uit de roulatie halen, het volgende moment werden ‘gerekruteerd’ voor een topfunctie bij ‘Amnesty’. En breek mij de bek niet los over de ‘klimaatactivisten’ die met hun privéjet, of het ‘regeringsvliegtuig’, van conferentie naar conferentie vliegen. 

 

Om kort te gaan, verdient het aanbeveling om de ‘warme gevoelens’ die ons kwetsbaar maken voor geldklopperij naar bed te brengen, en uitgeslapen te kijken waar je nou precies aan geeft. Waar gaat dat geld aan op? Wie zitten er in de top van die organisatie? Doen ze ook zaken met zulke notoire oplichters als George Soros, Bill Gates, de ‘Rockefeller Foundation’, of ‘Clinton Foundation’? Hoe is de verhouding tussen de ‘Gezichten’ van die organisatie, de onschuldige kinderen met hun collectebus, de ‘BN-er’, die sympathieke buurvrouw, en het ‘Goede Doel’ waarvoor ze geld ophalen? Worden die wellicht geprostitueerd door cynische types die slechts oog hebben voor hun eigen ‘Bottom Line’? Op mijn reizen over de wereld heb ik overal de ‘mislukte projecten’ gezien. En ook zonder dat je de vleugels uitslaat om te zien wat er nou terecht is gekomen van projecten, zie je het principe ook terug bij al die oorlogen die we de afgelopen twintig jaar ontketend hebben. We gingen mensen ‘helpen’, en landen ‘bevrijden’. Nee, Jodocus. We gingen bepaalde gewetenloze lieden rijk en machtig maken. Olie, wapens, papaverteelt en ‘hulp’ als ‘business’. Het is een parasitair verdienmodel dat sterft als de ‘host’ geen geld meer heeft. Of als de ‘host’ zijn ‘immuunsysteem’ weer gezond maakt, waardoor hij of zij niet langer bevattelijk is voor het virus van het ‘Goede Gevoel’ dat brandhout maakt van zijn of haar intelligentie en empathische vermogens.

0 comments

Collecteren

Heeft u wel eens gecollecteerd, of een actie voorbereid voor een concreet goed doel?

 

In mijn jonge jaren scoorde ik nog het hoogste bedrag van de hele gemeente bij de ‘Kinderpostzegel’-actie. En ik heb met rammelende collectebussen rondgelopen voor een waaier aan ‘Goede Doelen’, als vrijwilliger. Daarnaast ben ik intensief betrokken geweest bij acties die tot doel hadden om geld in te zamelen voor de slachtoffers van de ‘Oorlog in Biafra’, en de strijd tegen Lepra. Ik ben er niet trots op, want ik vind het eerlijk gezegd heel gewoon, en ik heb er geen spijt van waar ik achteraf wel met vraagtekens zit. Ook nu nog maak ik maandelijks geld over aan de Stichting achter de ‘Kinderpostzegels’, en aan een bescheiden aantal andere ‘Goede Doelen’, waarbij ik echter steeds kieskeuriger ben geworden, en opteer voor ‘Goede Doelen’ die geen kantoor en staf hebben in Nederland, en liefst iets kleinschaligs, en concreet. 

 

Dit is geen ‘Kijk Mij Eens Goed Zijn!’-artikel, maar een poging om meer licht te werpen op de evolutie van de ‘Goede Doelen Wereld’, en de wereld van de ‘Activist’, waar ik ooit ook lid was van ‘Amnesty’ en ‘Greenpeace’, die ik al tientallen jaren geleden de rug heb toegekeerd toen het allemaal ‘Politiek’ werd. Daarnaast kwam ik erachter dat de ‘Oorlog in Biafra’ om de olie ging, waarbij het (toen voor mij) sympathieke Israël een bijzonder onfrisse rol speelde als land. Terwijl ‘Transavia’ er ‘goudgeld’ verdiende met riskante vluchten, kogelgaten in de vliegtuigen, waarbij er vermoedens waren van wapensmokkel naast voedseltransport. En waar was dat geld nou naartoe gegaan? Dat viel achteraf allemaal niet meer te reconstrueren, en ik hield er een vieze smaak aan over. 

 

Die vieze smaak evolueerde tot scepsis over gewapende interventies over de hele wereld vanuit het ‘Responsibility to Protect’ idee, en die tsunami aan ‘Regime Change’ acties, waarbij niet alleen autoritaire regimes beentje worden gelicht, om te worden afgelost door onze ‘koppensnellers’, maar ook democratisch gekozen regeringen aan de kant worden geschoven om plaats te maken voor onze ‘Neonazi’s’, en dat ziet u hier terug op dit blog als waarschuwing. Meer kan ik niet doen.

 

Als collectant had ik een ‘winnende strategie’, waardoor ik zoveel ophaalde. Het gros van de klasgenoten spande zich totaal niet in. Ze verkochten kaarten en postzegels aan hun ouders, misschien nog de buren, of opa en oma, en klaar. Voor mij was het echter een sport om zoveel mogelijk ‘op te halen’, en al snel ontdekte ik dat je veel meer ‘verkocht’ in de ‘huurflats’ dan in de wijken met ‘koophuizen’. Deels kwam dat omdat je in korte tijd langs veel meer ‘deuren’ kon gaan, maar in de ‘huurflats’ was, in die tijd, waarin ‘het huishouden’ en de ‘opvoeding van de eigen kinderen’ nog een voltijdbaan ‘plus’ was, altijd wel iemand thuis. In de ‘koophuizen’ deed er vaak niemand open, of je kreeg een ‘sleutelkind’ aan de deur, of de ‘hulp in de huishouding’, en als je de bewoner zelf trof dan mocht je blij zijn als je het goedkoopste ‘item’ op de lijst kon slijten. Bovendien hoorde je daar met de regelmaat van de klok dat ze al ‘Geld Hadden Overgemaakt’, en dat zal in sommige gevallen ook wel zo zijn geweest, maar ik heb zo mijn vermoedens dat het in een aantal gevallen een ‘grammofoonplaat’ was die ze afdraaiden om hun imago geen schade toe te brengen. 

 

Ook bij ‘Acties’ waren het eerder de ‘arbeiders’ die de handen wel uit de mouwen wilden steken, dan het ‘kantoorpersoneel’, om het zo maar even generaliserend neer te zetten. En de ‘Best Betaalden’ hadden zelden tijd, als ze al geïnteresseerd waren, want die waren druk met ‘Geld Verdienen’. Wat vermoedelijk ook wel zo was, want veel mensen in die ‘Beter Betaalde’ sectoren draaien onmenselijke ‘Uren’. In die tijd had je nog niet van die ‘bankzitters’ die met hun ‘Laptop’ op schoot in ‘Bitcoins’ handelden, en slapend rijk werden met ‘Niks Doen’. Zelfs de ‘bankier’ was nog een ‘Heer’. Andere wereld. Betere wereld, in menig opzicht. Maar verre van volmaakt, en zoals ik al schreef werd er ook toen volop ‘Verdiend’ door mensen die het geld wegsluisden, om van het geld dat was gedoneerd aan de ‘Armen’ een schitterende kerk vol prachtige ornamenten te bouwen. Nu (terecht!) ‘Cultureel Erfgoed’, waarvoor we als gemeenschap diep in de buidel tasten om te voorkomen dat het verloren gaat. Maar het principe deugde niet.

 

Het ‘Goede Doel’ als ‘business’ is mij een gruwel. En dat botst vermoedelijk met hoe veel van mijn lezers er tegenaan kijken. Dat ‘explodeerde’ in mijn gezicht toen ik mij recent afzette tegen de ‘Stichting het Vergeten Kind’, gevestigd in Utrecht, met een staf van vijfendertig medewerkers en volop vacatures, terwijl de ‘Actie’ waarmee ze in beeld zijn neerkomt op het ‘petitioneren’ van de overheid om de zorg anders in te richten. Dat is derhalve ‘Betaald Actievoeren’, en daar zie ik geen heil in. Zelfde verhaal bij ‘Greenpeace’ en ‘Amnesty’, en nog zoveel andere organisaties die volop carrièremogelijkheden bieden voor professionele ‘Actievoerders’. Ik ben meer van ‘I Give As Good As I Get’, en door het geld te laten ‘rollen’, en mijn favoriete muziek en films niet te ‘Rippen’, netjes mijn belasting te betalen, en niet op de ‘Bouwplaats’ te stelen wat ik voor mijn klussen nodig heb, of mijn ‘Eisen’ met een spuitbus op gevels en publieke werken te spuiten, waarna van mijn belastinggeld de boel weer schoongemaakt moet worden, en opnieuw moet worden geschilderd, draag ik mijn steentje bij. 

 

Anderzijds, en dat is een ‘pijnpunt’, begrijp ik soms dat ‘Rippen’, als je bedenkt dat niet de muzikant, of de acteur, of degene die de ‘code’ schrijft en het programma bedenkt degene is die het geld incasseert, maar degene die de ‘Rechten’ heeft verworven. Ik heb dat hier ooit geïllustreerd aan de hand van een historisch juist verhaal, over iemand in dienst bij een groot bedrijf, als ‘codeur’, die het werk uitbesteedde aan een zwoegende Chinees in een kelder ergens in China, die al het werk deed, voor een fractie van wat hij ervoor betaald kreeg. Zijn werkgever ontsloeg hem prompt toen die erachter kwam, op grond van zorgen over de ‘veiligheid’, maar neemt u van mij aan dat ze vervolgens die Chinees in die zompige kelder het werk lieten doen, zonder hem meer te betalen dan wat die ‘codeur’ hem betaalde, waardoor er meer aan de strijkstok bleef hangen bij de ‘Bill Gates’ die dat bedrijf in handen had. Tegen die achtergrond heb ik u wel geattendeerd op een, in mijn optiek voorbeeldige ‘Actie’ om de minderbedeelden in de wereld daadwerkelijk te helpen, waar een producent opnamen maakte van straatmuzikanten, die in zijn studio bewerkte, en vervolgens uitbracht, waarbij hij de muzikanten eindelijk ‘Loon naar Werken’ kon geven. 

 

Zozeer als ik mij afzet tegen de macht van ‘Rechthebbenden’, die via hun ‘Laptop’ op de bank ‘Rechten’ kopen, en verkopen, terwijl ze niets produceren, maar dat ‘werken’ noemen, zet ik mij ook af tegen de ‘Overhead’ die het geld voor ‘Goede Doelen’ afroomt ten bate van zichzelf, de ‘Kantoorruimte’, de ‘Staf’, het ‘Promotiemateriaal’ en de hele ‘business’. In het bijzonder waar al hun inspanningen wegvloeien naar initiatieven om een falende overheid te petitioneren om op te houden met falen. Er zijn nu meer en meer ‘kanalen’ op ‘YouTube’ die de burger trakteren op een kijkje ‘achter de schermen’ van de ‘Haagse Politiek’. En het is erger dan ik dacht. Véél erger! Eén van de ‘kanalen’ die ik zelf op gezette tijden via ‘links’ aan u voorstel is die van de Deventer ‘Rapper’ Bouke van de Vrugt, die zich tooit met de artiestennaam ‘Comex Kafka’, en op zijn ‘kanaal’ onder meer beelden laat zien van confrontaties in de ‘Tweede Kamer’. Ik wéét dat hij ‘omstreden’ is, zoals nagenoeg iedere ‘Rapper’, maar die scènes uit dat ‘Tehuis van Volksvlijt’ spreken boekdelen. U en ik wéten dat als er ‘Tegenvallers’ dreigen, dat je dan tijdig op de rem moet gaan staan, maar als Omtzigt aan Kaag vraagt of ze zicht heeft op wat er dreigt, valt ze opzichtig door de mand. Dat hoort thuis in het ‘Journaal’, maar als ‘Comex Kafka’ het mij aanreikt, vind ik het ook prima. En waar hij in een recente video op zijn kanaal nog eens benadrukt dat hij van mening is dat iedereen recht heeft op zijn eigen mening, en vrij is om te demonstreren, kan ik dat alleen maar toejuichen. 

 

Onder de streep zijn we allemaal verantwoordelijk voor onze eigen beslissingen, en woordkeus. In mijn muziekkeuze, voorkeur voor films en kunst, laat ik mij niet leiden door politieke voorkeuren. Mijn tamelijk eclectische smaak zorgt ervoor dat ik gecharmeerd kan zijn van één ‘nummer’, één ‘film’, één ‘balletvoorstelling’, één ‘schilderij’ of ‘beeldhouwwerk’, zonder meteen een ‘fan’ te zijn van het hele oeuvre, of een zekere ‘stijl’. Of een topsporter ‘linksdragend’ of ‘rechtsdragend’ is, zal mij een zorg zijn. Maar bij politici heb ik niets met de ‘Show’, of het ‘Refrein’. Je doet je werk, of je gooit er met je pet naar, en verkwanselt mijn geld. In een andere ‘clip’ uit ‘Den Haag’ ging het een half uur lang over de vraag of oud-minister de Jonge wel of niet zélf voor een commissie aan de tand gevoeld zou worden. De ‘coalitiepartijen’ wilden dat ten koste van alles voorkomen, de voorzitter en zijn administratieve ‘side-kick’ wrongen zich in allerlei bochten om de vertegenwoordigers van de ‘coalitiepartijen’ hun zin te geven, waarbij op onnavolgbare wijze met stemmen in de vergadering, en formuleringen werd gegoocheld, waarop verscheidene aanwezigen het voor gezien hielden, en de vergadering verlieten. Waar Omtzigt ook daar aanwezig was, maar geen ‘stemrecht’ had, om procedurele redenen die ik verder niet kan achterhalen, onderstreept dat zijn werklust, en bereidheid om ‘het gras op te vreten’ voor de mensen die op hem gestemd hebben, en zo zitten degenen die opstonden en wegliepen uit die zinloze bijeenkomst er ook in, voorzover ik kan zien. Maar hoe je het uithoudt in die ‘strooppot’, dat is mij een eeuwigdurend raadsel. Ik zou zelf allang opgehouden zijn met collecteren in die ‘villawijk’.

0 comments

Spijt

In zeer korte tijd stortte het aantal ‘bezoekers’ van deze website afgelopen week in.

 

Als in: ‘Van een klif’. Om vandaag, zaterdag, weer iets op te krabbelen. Er was geen, voor mij traceerbare reden voor. Dergelijke steile ‘dips’ waren er in het verleden ook, ten tijde van ‘Corona’, wat suggereerde dat ‘zoekmachines’ en ‘sociale media’ dit blog in de ban hadden gedaan. Deze ‘dip’ kwam vóór dat slecht geschreven stuk dat ik zelf heb verwijderd, omdat ik er bij nader inzien ontevreden over was. En niet na klachten, want die waren er niet. En ‘dips’ zijn er ook als de ‘komkommertijd’ aanbreekt in de zomer, wanneer iedereen op het strand ligt, druk is met de BBQ, of op vakantie wel wat beters te doen heeft dan blogartikelen lezen. Op zich zeggen bezoekersaantallen mij derhalve niks, zoals ik hier al eerder heb uitgelegd, wat echter niet betekent dat ik u plompverloren tegen de haren in wil strijken als u overwegend positief oordeelt over wat ik hier te melden heb. Ik meld het hier nu slechts als een opvallend fenomeen omdat het, in mijn beleving, wijst op ‘activiteit’ bij de instanties die de ‘zoekmachines’ en ‘sociale media’ beheren, doorgaans een voorbode van onheil vanuit mijn perspectief. Maar op welk gebied?

 

Waar ik in een wat verder verleden zelf evidente ‘bots’ als ongewenste bezoekers schrapte, had dat ook onmiddellijk het effect van een scherpe daling in het aantal bezoekers, maar ik zit niet te wachten op ‘Fake Traffic’, dus ik had geen spijt van die actie. Ik had spijt van die geschrapte bijdrage, en ik heb op die plek uitgelegd waarom. Slordig plak- en knipwerk, en gesuggereerde verbanden die geen pas hadden. En voordat het om zou slaan in berouw, corrigeerde ik die misser. Je kunt spijt hebben, maar geen mogelijkheid hebben je actie of keuze nog te herstellen. Zoals mijn stem op het CDA bij de vorige verkiezingen achteraf spijtig was. Ik had ‘Goede Bedoelingen’ waar ik specifiek Pieter Omtzigt wilde steunen vanwege zijn opzichtig ‘Rechte Rug’. En het zou erger zijn geweest als de ‘purge’ bij het CDA die volgde op de verkiezingen had betekend dat we hem niet meer terug hadden gezien in de ‘Volksvertegenwoordiging’. Ter verdediging van die keuze toen kan ik slechts aanvoeren dat andere ‘dossiers’ destijds belangrijker waren dan nu, en dat ook iemand als Mona Keijzer inzake ‘corona’ beter gepositioneerd was om de inhoudelijke discussie op gang te houden dan de meer radicale politieke groeperingen, die notoir uiteen vallen als iemand een keer met het verkeerde been uit bed is gestapt. 

 

Maar ‘corona’ ging, en ‘Oekraïne’ kwam, het CDA werkte de ‘dissidenten’ eruit, nadat ze door die partijgenoten juist aan stemmen hadden gewonnen, en de partij doet nu haar uiterste best om een nucleaire confrontatie met Rusland uit te lokken, dus spijt. Tevens staan ze vooraan met de bijl te zwaaien waarmee ze de wortels van de economie doorklieven die de boom voedt en overeind houdt, in de veronderstelling dat die totem van het ‘Financieel Kapitalisme’ ook zonder productieve sector, zonder export, en zonder landbouw wel overeind blijft, en dat ons land er beter van wordt als alles ‘liefdadigheid’ wordt, waar de kerkelijke genootschappen traditioneel ‘Haantje de Voorste’ zijn, en goed gepositioneerd om de leiding, en het geld dat ermee gemoeid is, naar zich toe te trekken. Het gaat mij te ver om alle trouwe CDA-leden verwijten te maken, want hebben we niet allemaal ‘Goede Bedoelingen’? Alleen ontdekken we allemaal op een ander moment dat we belazerd zijn, of onszelf belazerd hebben, danwel onoplettend zijn geweest, of te goed van vertrouwen. 

 

In NRC dit weekend een groot artikel over de NATO-strategie in de oorlog met Rusland. Op het ‘In English’ blog tracht ik u mijn lezing van de ontwikkelingen uit de doeken te doen, en tot nu toe heb ik nog geen spijt van mijn waarschuwingen. Wat zich voltrekt in dat land kon ik niet voorspellen, en ik kan u niet voorspellen wat de toekomst ons nog gaat brengen, omdat de chaotische NAVO-praktijk onverwachte wendingen kan genereren waar je onmogelijk op kunt anticiperen. De redacteur van NRC, die oud NAVO-bevelhebber Ben Hodges opvoert als de strateeg die ons bij de hand neemt op weg naar de ontknoping, schetst het beeld van ‘schuivende rode lijnen’ als een slimme manier om uiteindelijk de Krim in te kunnen nemen. Hij meent het. Of hij het beseft, of niet, weet ik niet, maar er is een markant verschil tussen Russische ‘Rode Lijnen’, en ‘rode lijnen’ zoals ze in onze consensus-wereld niet veel meer zijn dan een drukmiddel, onderdeel van het totaaltheater dat bedoeld is om te verdelen, en te heersen. Als de Russen zeggen: Wanneer je ons op ons eigen grondgebied aanvalt, en dat is expliciet met inbegrip van de Krim, dan krijg je een atoombom op je pet, dan kun je er vergif op innemen dat die bom valt. En niet op een doel in Oekraïne, maar op Rotterdam, Hamburg, en Brussel, steden in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk, alsmede elke ‘node’ in het NAVO-netwerk die van belang is voor die organisatie. 

 

Het zou, in theorie, denkbaar zijn dat de NAVO ergens in het geheim het ultieme wapen heeft ontwikkeld om zo’n aanval te pareren, en dan is de strategie zoals ze die in NRC bepleiten kansrijk. Maar het overgrote deel van de militaire specialisten die ik langs zie komen tapt nog altijd uit het vaatje van ‘Mutually Assured Destruction’ (MAD), en dat het uitlokken van zo’n nucleaire aanval derhalve ‘madness’ is. Er zijn binnen de NAVO echter al veel langer idioten die menen dat een ‘beperkte nucleaire oorlog’ mogelijk is, en dat uitgelokte escalatie niet betekent dat een land dat zich genoodzaakt ziet een atoombom te gebruiken meteen in één keer opschaalt naar een alles verwoestende aanval op de belangrijkste steden en ‘nodes’ van de militaire organisatie van de tegenstander. Sterker nog, de NAVO heeft voor dat doel speciaal nieuwe ‘kleine’ atoombommen ontwikkeld, waarvoor het de lanceerinstallaties nu naar Europa brengt. Wilt u de gok wagen? Volgens mij krijgen we daar spijt van.

0 comments

Ontevreden

Er zullen altijd ontevreden mensen zijn.

 

Nederland is nog steeds één van de meest welvarende landen in de wereld. Maar sla je krant open, zet je televisie aan, en daar zijn de klagers. Iets met het ‘Klimaat’, iets met het ‘Milieu’, iets met een ‘Vergeten Groep’, iets met onrecht waar de verre voorouders zwaar onder hebben geleden, of ergens is wel een volk of land dat we ‘Vergeten’ zijn te ‘Bevrijden’. Daarnaast hebben we last van allerlei landgenoten. En onveranderlijk doen we een beroep op de ‘Overheid’ om het te regelen, of te corrigeren. 

 

Wij klagen niet (altijd) voor onszelf. Maar ‘zielig’ is een rekeningnummer. Honden, katten, ezels, torren, vissen en een hele waaier aan mensen, jong en oud, die recht hebben op onze compassie, en geld van de ‘Overheid’. Naast ‘zielige’ mensen zijn er ook de mensen met ‘Unieke Vaardigheden’ die helaas ‘Verkeerd Begrepen’ worden. Ze zijn van ‘Onschatbare Waarde’ voor de cultuur, en moeten niet slechts in leven gehouden worden zodat ze ‘hun ding’ kunnen doen, maar we moeten ze ruim belonen vanuit de gemeenschapspot. 

 

Om uiteenlopende redenen verzet ik mij tegen het petitioneren van de ‘Overheid’ om al die compassie om te zetten in daadkrachtige oplossingen. Het geld dat erdoor wordt opgezogen is de laatste reden. Het leidt tot corruptie, verstoring van het natuurlijke evenwicht (de ‘Markt’), afgunst, en ons vermogen om onze naasten te helpen, en onszelf. Maar daarnaast wemelt het inmiddels van de verschrikkelijke voorbeelden van ‘Hulp’ die van een bescheiden probleem een etterende wond hebben gemaakt, omdat het gewoon te complex was, of omdat we geen oog hadden voor de consequenties. En nog erger, waar onze eigen inbeelding, na het zien van een ‘reportage’, waarin we mensen in ‘Arme Landen’ zagen ploeteren, ons de conclusie deed trekken dat het allemaal te wijten was aan een ‘gebrek aan democratie’ in dat land, waarop we hele landen met onze wapens omgeploegden, om na honderduizenden doden en miljoenen vluchtelingen zelfvoldaan met de Noorderzon te vertrekken. 

 

Het merendeel van de westerse ‘NGO’s’ zijn in de praktijk verlengstukken van obscure buitenlandse machtspolitiek, en tehuizen voor mensen die nauw verbonden zijn met de geheime diensten van onze landen. Ze zijn daarnaast voor bepaalde puissant rijke makelaars in macht ‘verdienmodellen’, ook al zie je hen dag in, dag uit, in de media als mensen die alleen maar geld weg lijken te geven. Hoe je stinkend rijk kunt worden door te investeren in ‘Goede Doelen’, daar zijn al de nodige boeken en artikelen over geschreven, maar wat mij vooral stoort is de giftige wijze waarop ze in landen de kachel aanmaken door groepen tegen elkaar op te stoken. Om bij voorkeur daarna achterover te gaan leunen terwijl het geld binnen rolt, waarbij ze zich beklagen over de groeiende ‘Polarisatie’ die ze zelf moedwillig aanwakkeren door sloten hoogwaardige brandstof over binnenbrandjes te gieten. Veelal betalen ze zelf ook nog niet voor die brandstof, maar laten ze ‘Overheidsfunctionarissen’ dat varkentje wassen door die naar ‘stemmen’ snakkende sloebers, altijd verlegen om een ‘Talking Point’ waardoor ze in de krant of op de televisie kunnen komen, te bespelen via hun uitgekiende lobby. Ik maak de vele duizenden hardwerkende vrijwilligers geen verwijten, maar ze zijn de ’Slaven van het Grootkapitaal’. Hoe stemt dat tevreden? 

 

Wellicht ben ik er gevoeliger voor dan u, maar met de regelmaat van de klok zit ik in ‘Goed Gezelschap’, en dan hoest er iemand een ergernis op waarvan ik denk: ‘Waar komt dat ineens vandaan?!?’ Hebben ze ergens opgevangen. Het raakt hen ook niet persoonlijk, maar het is een schande dat de ‘Overheid’ dat tot nu toe heeft laten liggen. ‘Nee’, denk ik dan, ‘Laten we hopen dat de ‘Overheid’ zich daar niet óók nog mee gaat bemoeien!’ Doorgaans is het dan al te laat. Er is al een ‘Werkgroep’ geïnstalleerd, er is geld gebudgetteerd, en de media zijn ingeseind. 

 

Ontevredenheid die gemaskeerd is als tevredenheid is misschien nog wel het ergst. Mensen pretenderen innig tevreden te zijn met hun eigen bestaan, maar kunnen het niet verkroppen dat iemand anders meer, of iets anders nodig heeft om tevreden te zijn. Dat soort perverse afgunst is puur gif. Het is uiteraard niet iets van recente datum. En het omgekeerde komt ook voor, waar iemand erg tevreden is met zichzelf, en niet kan begrijpen waarom anderen niet beter hun best doen. En dan heb ik het nog maar niet over voorkeuren in de relatiesfeer, waar we ook allemaal zo nodig een oordeel over moeten hebben. Dat er nu actief jacht gemaakt wordt op kinderen die ‘hulp’ nodig hebben om te ‘transformeren’ van het ene geslacht naar het andere, waarbij de strijd wordt aangegaan met ouders en al diegenen die het weerzinwekkend vinden, omdat het leidt tot ‘modellering’ die veel verder gaat dan ‘rages’ waar kinderen notoir bevattelijk voor zijn, en er daarna ook geen weg terug is, is gruwelijk. 

 

In het nieuws vanochtend, compleet met beeld, een actie van ‘Extinction Rebellion’, de groep ontevredenen die, niet voor het eerst, de ‘Utrechtse Baan’ willen blokkeren, die voor dat doel in de beelden die getoond werden reeds was afgezet door de politie. Vol in beeld Jesse Klaver, tot in zijn merg ontevreden over alles, en een bevriende ‘activist’ van Klaver die een aanslag pleegt op de Ozonlaag, en het collectieve bezit, door met rode verf uit een spuitbus de witte muur vol te kalken met hun eisen, onder het toeziend oog van de passieve politie, die blijkbaar de opdracht heeft die vernielzucht te 'gedogen'. Hun doel is het belasten van ‘Grote Bedrijven’ die veel energie gebruiken, wat concreet betekent dat ze een faillissement in worden gejaagd, maar zonder enige twijfel zijn ze voor dat moment al weg uit Nederland, en vestigen ze zich in de Verenigde Staten, dat met subsidies smijt om Europese bedrijven te lokken, of in één van de Aziatische landen, waar de centrales nu draaien op goedkoop Russisch gas, terwijl Nederland en de rest van Europa is teruggekeerd naar de kolencentrales, en duur, vervuilend LNG uit de Verenigde Staten, bij gelijktijdige afbouw van de ‘salderingsregeling’ die het aantrekkelijk moest maken om over te schakelen op (in China gemaakte) zonnepanelen. 

 

Denemarken is, naar het zich laat aanzien, het eerste Europese land dat de dienstplicht voor vrouwen in gaat voeren. Ook uw dochter mag binnenkort met haar eenheid richting ‘gehaktmolen’, de institutionele oorlog tegen Rusland, die van de Finse premier nog wel vijftien jaar mag duren, terwijl al haar collega’s van de NAVO ‘as long as it takes’ in hun agenda hebben staan. Tachtig jaar. Honderd jaar. Het komt mij voor dat die tevreden lachende jongedame die ik zag op een promotiefoto, en binnenkort zonder enige twijfel ook iedereen van een ‘bepaalde leeftijd’ in de rest van Europa die op mag komen draven als ‘kanonnenvoer’, nog spijt gaat krijgen, maar ik kan niet veel meer doen dan waarschuwen. 

 

Op ‘Zerohedge’ kwam ik een ‘link’ tegen naar een website waar ‘antivaxxers’ wordt verweten dat ze niet met veel meer nadruk hebben gewezen op de gevaren van die vaccins. Ik hoop oprecht dat het pure ironie is, maar ik ben er niet zeker van. Te vaak heb ik gedacht dat mensen een geintje maakten, en dan bleek dat ze bloedserieus waren. Als je alle industrie wegjaagt, alle boeren uitkoopt, en je het bouwen onmogelijk maakt, alsmede het vervoer, bij het gelijktijdig weg-belasten van alle inkomsten, om wapens te kunnen kopen voor Oekraïne, en je de grenzen wagenwijd open gooit voor iedereen uit de hele wereld, hoe denk je dan dat dat afloopt? Denk je dat je aan het eind van die revolutie tevreden naar het resultaat kijkt, omdat je een volmaakte wereld hebt geschapen? Mijn gevoel zegt mij dat je niet alleen onwaarschijnlijk ontevreden zal zijn, en geen vrede meer zal kennen, maar dat je ook nog eens de mensen die je hebben gewaarschuwd bittere verwijten gaat maken, omdat het hún schuld is.

 

Naschrift:

 

De bijdrage van twee dagen geleden, onder de kop 'Volwassen' heb ik bij nader inzien verwijderd. Op die plek heb ik uitgelegd waarom. 

0 comments

Force Majeur

‘Force Majeur’ ontslaat ons van het nakomen van de verplichtingen die voortvloeien uit gemaakte afspraken. 

 

Dan gaat het om een onvoorziene overmachtssituatie. Met de beste wil van de wereld had je niet kunnen bedenken dat het zo zou lopen. Sorry. Een welgemeend sorry. Je zou je verplichtingen beslist zijn nagekomen als dat nog kon, maar helaas. Het geld is op. Je bent ziek. Of de overheid heeft je belazerd. En over dat laatste gaat deze bijdrage. Waar ik zelf van mening ben dat als er één instelling is waar je blindelings op zou moeten kunnen vertrouwen, dat de overheid is. De overheid die de grenzen stelt, en bewaakt. 

 

Dat is inmiddels een bijna voorwereldlijk uitgangspunt. Daar zijn verschillende redenen voor. Het is niet uniek de schuld van de overheid, waar we gaandeweg ook zelf hebben aangedrongen op een minder starre houding. Anders dan de meeste mensen om mij heen ben ik argwanend als een overheid gaat schermen met ‘Gezond Verstand’ als de grondslag voor het beleid. Deels is dat ‘beroepsdeformatie’, waar ‘losse eindjes’ en een ‘mismatch’ tussen het ‘Gezonde Verstand’ van de één, en dat van de ander, in het gunstigste geval bijzonder tijdrovend was, waar je gedwongen werd steeds opnieuw ‘In Overleg’ het wiel weer uit te vinden, en in sommige gevallen zorgde het voor grote koppen in de krant, en afschuwelijke beelden van veel dode mensen, treurende nabestaanden, en schade die makkelijk in de honderden miljoenen Euros kon lopen. 

 

Het alternatief voor een ‘Afspraak is Afspraak’-wereld is de overdracht van het ‘laatste woord’ aan een dictator. De ‘President’, de ‘Kapitein’, de ‘Directeur’, die per situatie zonder last of ruggespraak de dienst uitmaakt. Grenzen open, of grenzen dicht, half open, half dicht, dat bepaalt hij of zij. Zo de wind waait, waait zijn of haar petje. Heeft hij of zij een goede bui, dan is iedereen welkom, gaan de grenzen open, wordt er geknuffeld en met cadeautjes gesmeten. Stapt hij of zij met het verkeerde been uit bed, dan word je bij de grens neergeschoten als je probeert die te passeren zonder voorafgaande, schriftelijke goedkeuring, in viervoud. En als je het dan over een groot gebied hebt, met overal een eigen ‘President’, ‘Kapitein’, of ‘Directeur’ die op basis van zijn of haar ‘Gezonde Verstand’ geautoriseerd is om een keuze te maken, dan is Europa een ‘Gatenkaas’. Daar kun je dan honderd vergaderingen aan wijden, en ‘Krachtige Uitspraken’ over doen, maar die dijk dicht je niet meer door je vinger in dat gat te steken, Hans Brinker. Leer maar snel zwemmen. 

 

Over de hele linie, en absoluut niet alleen in Nederland, is de overheid onbetrouwbaar. Je wordt verleid om zonnepanelen op je dak te plakken, via een geautoriseerde greep in de kas van het gemeenschapsgeld, ook wel ‘subsidie’ genoemd, en het vooruitzicht dat je de niet gebruikte opbrengst aan stroom kunt leveren aan ‘het net’, tegen een fatsoenlijke vergoeding, gekoppeld aan wat je moet betalen als je tekort komt. Als de ‘subsidieregeling’ vervolgens op een arbitrair moment wordt gestopt, waardoor je in je kuif wordt gepikt, of de gelimiteerde ‘pot’ leeg is, en het geld dat je krijgt voor de levering van elektra wordt geschrapt, terwijl de kostprijs voor elektra wanneer je tekort komt door het dak gaat, dan zie je je vrij besteedbare inkomen voor je ogen verdampen. 

 

Laat mij echter nog eens onderstrepen dat het niet de schuld is van de overheid, want collectief eisen we ‘Gezond Verstand’, zonder ons te realiseren dat ons eigen ‘Gezonde Verstand’ andere uitkomsten geeft dan het ‘Gezonde Verstand’ van Mark Rutte, of noem maar een willekeurige ‘beleidsmaker’ op. Om die reden pleit ik hier op mijn blog al vanaf het prille begin voor een ‘Kleine Overheid’, met een bescheiden macht. Helaas bevind ik mij dan in het gezelschap van mensen die de overheid hoe dan ook geen goed hart toedragen, en haar het liefst geheel willen afschaffen, met als argument dat er dan meer geld over zou blijven voor henzelf, als gevolg van een lagere belastingdruk. Dat is niet mijn argument. Het gaat mij niet om het geld. Ik wil chaos en ‘Administratieve Willekeur’ voorkomen. U ziet dat ook terug waar ik mij uitspreek tegen ‘gedogen’ en ‘discrimineren’. Niet omdat ik meen dat er ‘hard’ opgetreden moet worden tegen wetsovertreders, maar om het besef in te laten dalen dat je niet alles voor iedereen moet willen regelen, omdat je aan het eind van de dag een ‘krantenkop’ bent, met afschuwelijke beelden van dode mensen en rouwende burgers die je bittere verwijten maken. Okay, je had ‘Goede Bedoelingen’. 

 

Het hele idee van een ‘rechtsstaat’ is dat elke burger gelijk is voor de wet. Met als enige, redelijke grens de leeftijd van (bijvoorbeeld) achttien jaar, waar ik gisteren over schreef. Meer in het bijzonder om te onderstrepen dat je daar niet óók een vage grens van moet maken, zoals we al gedaan hebben bij de ‘buitengrenzen’ van Europa, en nog zoveel andere grenzen, waardoor ‘Afspraak is Afspraak’ een lege belofte is geworden. Dat wordt, via chaos en willekeur, een langgerekt tranendal van moreel verval en bittere armoede voor iedereen, voer voor historici van de toekomst die willen weten hoe ons ‘Empire’ ten onder ging, zonder ‘Natuurlijke Vijanden’. Of het culmineert in een greep naar de macht door een dictator die het ‘Gezonde Volksgevoel’ uitbaat ten behoeve van een alles vernietigende oorlog tegen de ‘Untermenschen’. 

 

Het is geen klacht. Het is een waarschuwing. Ik koester mijn eigen ‘Gezonde Verstand’, en respecteer dat van u. Maar de aanname dat we er samen wel uitkomen, omdat we allemaal ‘redelijke mensen’ zijn, is onjuist. Het behoeft geen nuancering, maar de nederige erkenning dat de mens overwegend niet ‘redelijk’ is. Dat was de conclusie van Carlo Cipolla (en vele ‘denkers’ voor hem). Hij was econoom, en zijn onderzoek wees uit dat de aanname binnen zijn ‘discipline’, dat de mens in alle gevallen zou kiezen wat het beste was voor hem of haar, bewijsbaar onjuist was. Een lastig te verkroppen constatering als je je hele leven druk bent geweest met het ontwikkelen van theorieën en modellen die er vanuit gingen dat die aanname correct was. Binnen die discipline had het moeten leiden tot meer nederigheid, maar het tegenovergestelde gebeurde. Het leidde tot de ontwikkeling van theorieën en modellen die uitgingen van de superieure ‘intelligentie’ van de economen, die via gedragsbeïnvloeding wel even orde op zaken zouden stellen. ‘Adding Insult to Injury’. Temeer als je bedenkt dat Cipolla nadrukkelijk stelde dat het geen kwestie was van intelligentie (IQ). 

 

Om kort te gaan is de keuze voor een ‘Kleine Overheid’, met een focus op de burgers in één land, en de opdracht om niet teveel hooi op de vork te nemen, met een ‘Vrije Markt’ daarboven, een kwestie van zelfbescherming, en eigenbelang voor iedere burger die iets op wil kunnen bouwen. Weten waar je aan toe bent. Als een overheid bedenkt dat handhaving op voorhand een illusie is, vaardig die wet dan ook niet uit. Stimuleer dat mensen zelf op zoek gaan naar wat het beste is voor hen, sta toe dat mensen met ideeën anderen adviseren om iets wel, of niet te doen, en om elkaar te waarschuwen voor consequenties die je wellicht in eerste instantie niet ziet. Accepteer dat mensen verkeerde keuzes maken, en daar een prijs voor betalen. Per saldo is een samenleving dan beter af, en rijker aan oplossingen. 

 

De ‘Grote Overheid’, die zich inbeeldt dat ‘Overleg’ tot de ‘Consensus’ zal leiden wat het ‘Hoogst Haalbare’ is, meer in het bijzonder als die ‘Consensus’ al is ingebed in een weelde aan ‘Gedoogconstructies’ en ‘Discriminerende’ voorwaarden, rijkelijk besprenkeld met subsidiegeld, kan zich niet beroepen op ‘Force Majeur’ als het finaal uit de klauw giert. Dat was Hoogmoed, die voor de Val kwam.

0 comments

Onvolwassen

De bijdrage die hier stond heb ik verwijderd.

 

Het was een onsamenhangend stuk proza. Ik heb er geen excuses voor. Het was gewoon niet goed. Het ‘haakje’ was een op zich gerechtvaardigde actie van de ‘Stichting het Vergeten Kind’, waar men zich zorgen maakt over een breuk in de zorg. Een volkomen terechte zorg. En waar ik de indruk wekte dat ik van mening ben dat die zorg simpelweg van de ene op de andere dag op moet houden, was dat allerminst mijn bedoeling. Eenieder die tussen wal en schip dreigt te geraken moet toegang hebben tot adequate hulp. Mijn ergernis is meer dat (weer een ‘Stichting’) daarmee aan de slag moet, terwijl het zo volkomen vanzelfsprekend is dat als een arts meent dat iemand zekere zorg nodig heeft, hij of zij dat dan ook dient te krijgen. 

 

Dat staat los van de andere punten die ik er met de haren bijsleepte. Dat was gewoon te gemakkelijk. En wat het helemaal ongemakkelijk maakte, was een parabel uit eigen koker, alsof dat de ‘benchmark’ zou moeten zijn. Ik moet ook niet proberen dat stuk te repareren met een ‘Naschrift’. Het moest gewoon weg, en ik hoop dat het geen schade heeft toegebracht aan mensen die zich dag en nacht uitsloven voor hun medemens, of mensen die door tekortschietende zorg van ambtenaren die met idiote wetgeving en ‘kaders’ lopen te zwaaien, bedacht door onze 'vertegenwoordigers', in een diep zwart gat terecht zijn gekomen. De tragiek is dat ik daar zelf in het verleden juist al aandacht aan heb besteed, omdat ik zoveel verhalen tegenkwam van ‘overdracht’ van de ene zorg naar de andere die hopeloos de mist in ging. En dat was het ook wat mij in het verkeerde keelgat schoot toen mevrouw Cora van Nieuwenhuizen, op een vraag over zo’n probleem, begon over mensen die ambulancepersoneel hinderden. Het ‘leermoment’ voor mij was dat ik zelf ook wegdreef met mijn ‘hobbies’. 

 

Excuses voor deze misser. 

 

Jake.

0 comments

View older posts »