Jammerjoh

Hoeveel geld moet er naar de EU?

Het enige steekhoudende antwoord is: ‘Genoeg om de uitgaven te dekken’. Maar zo werkt dat dus niet in de ‘westerse’ wereld. Na de zoveelste mislukte, geldverslindende ‘top’ over de begroting van de EU merkte de voorzitster van de Europese Commissie op ‘Dit is democratie’. Nee, dat is het niet. 

Haar valt in dit opzicht niet veel te verwijten, vrees ik, want zelfs huishoudens werken al veel langer niet meer met een ‘gesloten boekhouding’, waarbij er niet meer wordt uitgegeven dan er binnen komt, en wat overblijft wordt gespaard voor een ‘regenachtige dag’. Omdat overheden tot op grote hoogte zelf kunnen bepalen wat er binnen komt door de burger zwaarder, of minder zwaar te ‘belasten’, werkt het daar al veel langer eerder andersom. Toch is dat niet logisch, en zelfs contraproductief. En met democratie heeft het helemaal niks uitstaande. Sterker nog, het is eerder juist kenmerkend voor een gebrek aan democratie in formeel democratische landen. 

Waar een land haar eigen geld drukt, zie je dat die reflex om meer uit te geven dan er binnenkomt nog groter is als de eindverantwoordelijken, na verkiezingen en benoemingen, de eigen achterban willen belonen, en liefst nog wat twijfelaars over de streep willen trekken met cadeautjes. Wat betekent dat men de uitgaven door het dak jaagt, en de belastingen verlaagt. Zie Trump. En Obama en Bush daarvoor als meest in het oog springende voorbeelden in de ‘westerse’ wereld. Maar de hele ‘westerse’ wereld is verslaafd aan ‘stimulus’ sinds de bankencrisis van 2008.

Binnen zekere grenzen valt er iets voor te zeggen dat je de geldkraan opendraait als de economie stagneert, mits je er op toeziet dat het geld dan daar terechtkomt waar het de levensstandaard van de mensen onderaan de ladder op peil houdt, of marginaal verbetert, en het niet wegvloeit naar de allerrijksten, multinationals en banken. Dat klinkt afgrijselijk ‘socialistisch’, maar dat is het niet. De economische doctrine die in het ‘westen’ sinds Reagan en Thatcher populair is geworden dicteert dat je juist de banken en de rijken rijker moet maken, maar die theorie deugt niet. En dan heb ik het niet over de vraag of het moreel en ethisch verantwoord is, maar of het de ‘Wealth of Nations’ ten goede komt, waar ook de rijken van profiteren, of niet. Die theorie is simpelweg onwaar. Vergelijkbaar met de theorie dat de zon om de aarde draait. 

Dat is allerminst een pleidooi om dan maar lukraak geld weg te halen bij mensen die meer hebben dan gemiddeld, of om nog eens te kijken of het communistische ideaal niet tóch te verwezenlijken is nu we met de modernste technologie elk individu scherp in de gaten kunnen houden. Zoals Jonathan Aldred in ‘Licence to be Bad’ een Amerikaanse politicus citeert die stelt dat een rijke landgenoot vast liever in een Porsche over een mooie, goed onderhouden weg rijdt, dan in een duurdere Ferrari over een weg vol gaten, verliest ook de rijke burger als het collectief de geest geeft. Al zal ook Aldred moeten erkennen dat als de overheid vervolgens een snelheidslimiet van tachtig kilometer per uur invoert om iedereen te dwingen de trein te nemen, Porsche of Ferrari niks meer uitmaakt. Dan is het niet die weg die iemand zich af doet keren van overheidsbemoeienis. In een andere parabel vertelt hij het verhaal van de schrijvers Kurt Vonnegut en Joseph Heller die elkaar ontmoeten aan boord van een exorbitant jacht van een steenrijke landgenoot. Vonnegut merkt op dat Heller, ondanks zijn ‘bestseller’, ‘Catch-22’, zich nooit zo’n jacht zal kunnen veroorloven. Waarop Heller zegt dat hij iets heeft wat die steenrijke landgenoot nooit zal hebben, en dat is ‘genoeg’. 

Ook voor ‘Rijke Landen’ geldt dat het niet noodzakelijk slecht is voor hen zelf als ze ‘belasting’ betalen waar andere landen van profiteren. De hele kwestie is dat geld dat we afdragen, als individu, of als land, goed besteed moet worden. In dat geval is het geen ‘weggegooid geld’, maar een investering. Geld wegsluizen naar ‘oeverloos geklets’ en een ‘waterhoofd’ van niet-gekozen functionarissen, of de aanschaf van militair materiaal om elders regeringen omver te kunnen werpen en terroristen van wapens te kunnen voorzien, is ‘weggegooid geld’. Om niet te zeggen dat het volkomen contraproductief is, en onze ‘Wealth’ in gevaar brengt. Dito met 'regelneven'-wetgeving.

Een opzichtig ondemocratisch orgaan als de EU heeft wel degelijk bestaansrecht, als uitvoerder. Als het orgaan dat zorg draagt voor een goede infrastructuur in Europa, en gelijke wetten op het gebied van de handel, alsmede de coördinatie op zich neemt van het bewaken en beveiligen van de buitengrenzen, waar we allen aan bijdragen, ook als we wat verder van de grens wonen. Daarnaast valt er veel te zeggen voor een coördinerende taak bij de voedselvoorziening, zodat niet één land alle landbouw en veeteelt afbreekt terwijl er geen alternatief is. Of de import van gas als brandstof voor de ‘economische motor’. En voor de EU als het orgaan dat er voor moet zorgen dat niet één van de lidstaten zich ontwikkelt tot ‘belastingparadijs’, waardoor geld van de lidstaten wegvloeit naar megajachten, banken, en postbussen op de Cayman-eilanden, zoals Nederland de afgelopen tientallen jaren heeft gedaan. Dat zijn collectieve belangen. Daar moet een begroting voor worden ingediend, waarna de lidstaten worden ‘aangeslagen’ voor het bedrag dat moet worden opgehoest. 

Of je vervolgens kiest voor een ‘progressieve’ belasting, waarbij de breedste schouders de zwaarste lasten dragen, of een ‘flat-tax’ die als een percentage gelijk op alle schouders drukt, is een keuze die je niet per seizoen steeds weer ter discussie moet stellen. Spreek één heldere verdeelsleutel af waar je verder niet aan morrelt, alsmede een ‘accountancy-norm’ om te kunnen berekenen hoe rijk elk land is, en mars!

De problemen waar we nu tegenaan lopen, mede door de ‘Brexit’, is dat allerlei belangengroepen de EU hebben opgetuigd met macht die daar helemaal niet thuishoort. En dat dan gekoppeld aan een ‘feesttent’-opvatting over wie er aan de beurt is om een ‘rondje’ te geven die niet werkt als het feest op z’n eind loopt. De band is al opgehouden met spelen. En als we zo doorgaan, worden we ‘morgen’ wakker met een onwaarschijnlijk grote kater. Maar hoe peuter je dat iemand aan z’n verstand die dronken is van al dat gratis geld dat er de afgelopen twintig jaar doorheen is gejaagd?

De vrijheid van meningsuiting is een groot goed.

Twee berichten op ‘Teletekst’ trokken in dat verband de aandacht. Allereerst de uitspraak van de rechter die meent dat de ‘Anti-Pietendemonstratie’ die in 2017 gepland stond om de intocht van Sinterklaas in Dokkum op te leuken ten onrechte verboden was. De rechter meent dat de burgemeester andere manieren had moeten ‘onderzoeken’ om de openbare orde te handhaven. Garantie tot de deur, want makkelijk praten, achteraf, door iemand die geen verantwoordelijkheid draagt voor de consequenties. 

De stichting ‘Nederland Wordt Beter’ had de rechter ingeschakeld. Die stichting wil van het Sinterklaasfeest een ‘inclusief’ feest maken door het te verstoren middels demonstraties. Ze worden daarin gesteund door tal van mensen die zichzelf zien als ‘mensenrechten-activist’. 

Daar stond dan minister Koolmees van D66 tegenover, die gekozen volksvertegenwoordigers vroeg hun ‘toon te matigen’ in de Tweede Kamer. Hij doelde op het ‘extreme standpunt’ van Baudet die in de Tweede Kamer had gezegd dat de EU doelbewust immigranten naar Europa haalt om de ‘Europese Identiteit’ te verzwakken.

Kortom, de één zegt dat het juist beter wordt, en de ander denkt van niet. Lijkt mij typisch iets voor een debat in de Tweede Kamer, en iets wat je beter niet op straat kunt ‘uitvechten’. Dat de instroom van grote groepen met een ‘niet-westerse achtergrond’ tot spanningen in de maatschappij leidt is niet vanzelfsprekend. Als iemand naar een Europees land migreert zonder de ambitie om ons zijn of haar cultuur en vooroordelen op te dringen, is er niks aan de hand. Maar als men hierheen komt met de ambitie om eeuwenoude tradities te veranderen, en daarbij dwangmiddelen als demonstraties inzet die de traditie verstoren, en het inroepen van de rechter niet schuwt, dan zijn spanningen het onvermijdelijke gevolg. 

Elke samenleving verandert met de tijd. De Nederlandse samenleving van nu is onvergelijkbaar met die uit mijn jonge jaren, in tal van opzichten. Bepaalde normen en waarden ‘sleten weg’, en maakten plaats voor andere normen en waarden. Invloeden van buitenaf spelen daarbij een rol. We eten anders. We drinken anders. We kleden ons anders. Een groot aantal fatsoensnormen is dramatisch veranderd. De rol van de ouder tegenover het kind is dramatisch veranderd. Voor de één ten goede, terwijl de ander meent dat het voorheen beter was. 

Intrigerend in dit verband is het thema van de jaarlijkse ‘Veiligheidsconferentie’ in München, waar men stilstond bij de tanende invloed van ‘het Westen’. Je zou zeggen dat dat hetzelfde is als wat Baudet zegt, maar het ligt ‘genuanceerder’, om niet te zeggen dat die ‘Veiligheidsdenkers’ niet op Baudet zitten te wachten. En ook niet op veiligheid. Uw mening interesseert hen ook niks. Noch de ‘mensenrechten’. 

Wat men in die kringen kenmerkend vindt voor ‘Westers’, en wat men daar ‘Liberaal’ noemt, is in feite ‘Globaal’ en ‘Feodaal’. Agitatoren die de boel op stelten zetten en nationale regeringen aan het wankelen brengen zijn hun ‘vrienden’. Dat laatste doelbewust tussen aanhalingstekens, want échte vrienden hebben ze niet. Maar ze ‘investeren’ wel in die agitatoren om de onrust in een land aan te wakkeren, maar ze gooien er in een latere fase net zo makkelijk een bom op. 

Hoewel er zonder enige twijfel mensen met volop goede bedoelingen in de stichting zitten die denkt dat Nederland Beter wordt als we doen wat zij ons opdragen, en die ook helemaal niet begrijpen waarom iemand dat niet zou willen, zo’n extra carnaval in november en december, gaat er ook geld heen van lieden met zo’n ‘Veiligheids-agenda’, die heel cynisch bezig zijn ‘Links’ en ‘Rechts’ te ‘verenigen’ op een wijze die vooral voordelig is voor de allerrijksten, die zich dan uit kunnen leven zonder bemoeienis van overheden en rechters die ze niet in hun zak hebben. 

Waar ik gisteren al schreef dat het wantrouwen voor zoveel problemen zorgt, waarbij ‘klokkenluiders’ en integere mensen die ons waarschuwen voor problemen systematisch tot ‘vijand van het volk’ worden gebombardeerd, heb ik het dus niet over Wouter Koolmees en anderen die na een aanslag in Duitsland door een ‘Rechts-extremist’ hun kans schoon zien om de zaak verder te destabiliseren. Ik beweer niet dat ze allemaal in een ‘Groot Complot’ zitten. Het is hun ‘mindset’. Ze zijn niet tolerant, maar van elastiek en verslaaft aan ‘actie’. Een mening is suf. Die kun je beter laten voor wat hij is, en je concentreren op de ‘vorm’. Dat geeft geheid rumoer, smijten met modder, een boze ‘Twitter-storm’, aangebrande ‘Reaguurders’, en met een beetje goede wil gaat er één door het lint.

Waar de vrijheid van meningsuiting voor bedoeld is, dat is voor mensen met een mening, die ze op een verstandige wijze voor het voetlicht brengen, met argumenten, waarmee de dialoog wordt gevoed die ons verder helpt. Het ‘Zwarte-Piet-sentiment’ is in het gunstigste geval geen mening die kan worden geschraagd met argumenten, maar een gevoel. Een vooroordeel dat niet van wijken wil weten, en hoe dan ook niet rust voordat iedereen zich heeft geconformeerd. Zelf vind ik ‘Zwarte Piet’ buitengewoon sympathiek, en hij was in mijn jonge jaren mijn held. Dat heeft ‘Nederland Wordt Beter’ aardig weten te vergallen, en als ik al bevestiging wilde dat mensen met een getinte huid, of bevlogen idealen over een wereld zonder racisme behóórlijk racistisch kunnen zijn, dan ben ik op mijn wenken bediend. 

Maar zit er nou een plan achter, zoals Baudet stelt? De elastische mens ziet het niet. Maar er zijn sterke argumenten om toch nog eens serieus naar de actualiteit te kijken, voordat het hier net zo gezellig is als in Libië, Syrië of Oekraïne. Daarmee schaar ik mij niet achter rechts-extremisten die opgewonden raken van iemand met een waterpijp in het overigens ‘rookvrije’ Nederland, maar begrijp ik het als iemand moeite heeft met berichten over ‘criminele randjes’, en bendeleden die in bed liggen met ‘programmamakers’, als ze niet druk zijn met het opzoeken van andere ‘sensationele randjes’, terwijl ze op andere momenten fanatiek de ‘Politiek Correcte Hendrik’ uithangen, en van die kant proberen de boel op stang te jagen voor de kijkcijfers of de oplage. En dan zijn er altijd mensen die menen dat ze zelf iets moeten 'doen'. Omdat niemand hen hoort. 

‘Corona’ blijft de gemoederen meer bezighouden dan enig ander onderwerp.

Volgens de ene ‘deskundige’ is het niet veel meer dan een zware griep, en volgens de andere ‘deskundige’ moeten we rekening houden met vijf miljard besmettingen en eenenvijftig miljoen doden. Over dat aspect, de zuiver medische kant van de zaak, kan ik u niet bijlichten. Het is niet mijn expertise, en ik ken geen deskundigen die indruk op mij maken omdat ze zonder belang, en met actuele, betrouwbare cijfers in de hand een betrouwbare schatting lijken te kunnen maken. En de 'modellen' van de epidemie-deskundigen bakken er ook niet veel van.

Andermaal benadruk ik nog maar eens dat ik de bezorgdheid niet wegwuif, of stellig kan zeggen dat de blinde paniek waar her en der sprake van is ongegrond is. Als de somberste berichten werkelijkheid worden, en dit virus de wereldbevolking decimeert, of in elk geval lokaal tot een zeer hoog sterftecijfer leidt, waardoor hele sectoren van de wereldeconomie worden weggevaagd, heeft dat ook voor degenen die het overleven ver gaande consequenties. En niet alleen van economische aard.

Zonder bewijs roepen dat het een door mensenhanden geconstrueerd virus betreft, dat vermoedelijk met opzet is verspreid, is in deze situatie niet slechts onverantwoord, maar levensgevaarlijk. Waar we dat toch zien wil het niet zeggen dat degene die dat scenario verspreidt het ook zelf gelooft. In het verknipte brein van sommige ‘strategen’ moet je het ijzer smeden als het heet is, en is dit een buitenkansje om de Chinese economie om zeep te helpen, en het land klaar te stomen voor een ‘Regime Change’-operatie. 

China is zich overduidelijk bewust van dat gevaar, maar dat wil nog niet zeggen dat ze ook het juiste antwoord hebben om dat gevaar af te wenden. In al mijn eerdere beschouwingen over China, en Rusland, stelde ik dat de leiders van die landen het vertrouwen hebben van de bevolking omdat ze welvaart brengen. Als ‘Corona’, ‘sancties’, de ‘handelsoorlog’ en uitsluiting van bedrijven op het gebied van technologie de opgaande lijn ombuigen in een recessie, wordt het lastig. Daarom schreef ik eerder dat áls er al sprake is van een door mensenhanden gemaakt virus dat moedwillig is verspreid, zoals her en der wordt beweerd in ‘complot-kringen’, het zéker geen vrienden van Xi of Poetin zijn geweest. En ook geen mensen die Chinezen of Russen een warm hart toedragen. Al zijn er uiteraard altijd verknipte types die menen dat je de mensheid slechts kunt redden door een groot deel uit te roeien, en dat meer ‘Lebensraum’ het antwoord is op vele problemen waar zij zelf mee worstelen, waaronder het 'probleem' dat er ook anderen leven op een planeet die eigenlijk alleen hen toekomt. 

De ‘Republikein’ Tom Cotton tapt uit een iets ander vaatje, en suggereert dat het een incident geweest kan zijn waarbij een virus ‘ontsnapt’ is uit een bio-lab in Wuhan. Een geluid dat her en der in de reguliere media wordt ‘meegenomen’. En een andere ‘deskundige’ stelde dat een asteroïde die vorig jaar in China neerplofte, niet ver van Wuhan, de drager zou zijn geweest. Dat was dan het kleinere broertje van de asteroïde die nog onderweg is om wat er over is van de mensheid op te ruimen. Of is het toch ‘Snake-pneumonia’? Laten we zeggen dat het de hoogste tijd is om deskundig afstand te nemen van de ‘deskundigen’, voor we allemaal stapelgek zijn geworden en er niks meer uit onze handen komt. 

Wat ik mis, is iemand, of een organisatie in ons deel van de wereld die tenminste veinst de zaak onder controle te hebben, of zelfs maar de ambitie lijkt te hebben het verval te stoppen. Alsof we kunnen spreken van een overwinning als China en Rusland, samen met de EU en de Verenigde Staten, desintegreren als herkenbaar verband. Ik ben mij er bewust van dat die ontwikkeling naadloos lijkt te passen in het streven van het ‘Quincy Institute for Responsible Statecraft’, de ‘denktank’ van de ‘linkse’ Soros en de ‘rechtse’ Koch miljardairs. Iets waar ik notabene zelf ook voor gewaarschuwd heb in eerdere bijdragen. Maar toch komt het mij als onwerkelijk voor dat we ons zo makkelijk in de kaart laten kijken, los nog van het gegeven dat ik niet zie hoe zij de regie wél in handen hebben. Het is iets uit een meervoudig gelaagde dystopische roman. Meer ‘Netflix’ dan écht. Iets in de sfeer van ‘Blacklist’.

Oorlog en revolutie genereren ook zo’n ‘Einde der Tijden’ gevoel. Je ziet het gebeuren, maar je kunt er niets tegen doen. En het gruwelijke is dat voor de tanks door de straten rollen, voor de koppensnellers het roer overnemen, denk je misschien zelfs dat er iets beters onder handbereik is. Ik moet maar steeds denken aan al die mensen in het destijds rijkste land van Afrika, Libië, met een tribaal-socialistische leider, maar een bloeiende middenstand, en vrouwen die verhoudingsgewijs veel vrijheid hadden. En wat wij ervan gemaakt hebben. Dito met Syrië. Zou het nu onze beurt zijn? Zijn we straks allemaal ‘bevrijd’? En kijken we dan naar die rokende puinhoop vol wroeging? Wat hebben we gedaan? Wat bezielde ons? Waar waren we bang voor? En vooral: Waarom waren we niet bang voor wat ons écht bedreigde?

Laat ik kristalhelder zijn: Zover is het nog niet! Het is niet ons onafwendbare noodlot. Maar als ik de stukken over het bord zie schuiven, en ik zie de pionnen vallen, zie ik een inmiddels bekend patroon, dat me niet bevalt. Zo’n patroon waarvan iedereen naderhand zegt: ‘Niemand zag het aankomen!’ Maar het kan ook iets zijn dat slechts valt terug te voeren op persoonlijke omstandigheden, waar ik gisteren een dierbaar lid van mijn familie heb begraven, zoals dat dan heet. Dus als deze bijdrage melancholisch overkomt, terwijl u juist niets dan positieve ontwikkelingen en lichtpuntjes ziet, nu er weer wordt gesproken over Hillary als ‘sidekick’ van Bloomberg, of hij van haar, in de race naar het ‘Witte Huis’, en u staat daarbij te juichen, dan moet u het mij maar vergeven. Ik zie het, zeker in deze gemoedstoestand, anders.

Het wemelt in de wereld van de Topvrouwen.

Daarnaast zijn er de ‘topvrouwen’. Dito bij de mannen. Persoonlijk ken ik honderden Topvrouwen en Topmannen. Allemaal verschillend, met uiteenlopende vaardigheden, verschillen in honorering, maar stuk voor stuk écht Top! Van degenen die het huisvuil ophalen, tot mensen op extreem verantwoordelijke posities die de hele mensheid in het verderf kunnen storten als ze een onjuiste beslissing nemen. Maar ieder voor zich een Topmens! 

‘Topvrouwen’ en ‘topmannen’, om nog maar te zwijgen over ‘topkinderen’, zijn bij gebrek aan gewicht omhoog gevallen, en wanen zich beter dan hun medemensen. Ze profiteren van ‘positieve’ discriminatie, hebben een feilloos gevoel voor wie er waardevol zijn voor hun ‘netwerk’, wie ze kunnen schoppen en vernederen, en wie ze beter niet tegen de haren in kunnen strijken als ze een ‘Topbaan’ willen bemachtigen. 

Ze zitten daardoor Topvrouwen en Topmannen, zelfs Topkinderen in de weg, die kansloos zijn waar het om de verdeling van de ‘topbanen’ gaat. Maar de échte Topvrouw, of Topman, en zelfs het Topkind, wíllen niet eens in aanmerking komen voor een ‘topbaan’. Niet dat ze weglopen voor de verantwoordelijkheid, maar waar die verantwoordelijkheid een wassen neus wordt, waar je miljarden belastinggeld, of geld van het bedrijf door de plee kunt trekken zonder dat iemand zelfs maar een wenkbrauw fronst, mits je een ‘gelikt’ verhaal hebt om het te ‘verklaren’, vinden ze het gênant worden.

Wroetend in mijn eigen familiegeschiedenis vond ik een vrouw die leefde in de zeventiende eeuw in Nederland, en succesvol een brouwerij runde. Mijn vrouw bestierde geen brouwerij, maar ze is wel een Topvrouw. Ik ben geen Bill Gates, die dankzij de connecties van zijn moeder met de directeur van IBM in een gespreid bedje viel, en er met de uitvinding van een ander vandoor ging, omdat die directeur van de ’Tech-Reus’ liever zaken deed met hem, dan met die wereldvreemde ‘Egg-Head’ die dat 'besturingssysteem' had ontwikkeld, maar voor mijn vrouw ben ik wel een Topman. 

Jonathan Aldred laat in ‘Licence to be Bad’ overtuigend zien dat kwaliteiten en opleiding een verwaarloosbaar aspect zijn als je wilt weten wie er doorstoot naar de ’Top 1%’ als we slechts kijken naar de verdiensten. Ook onder studiegenoten is het allerminst zo dat de besten in de opleiding ook in de top van de piramide eindigen. Mazzel, Netwerk, Kruiwagens, en een matig ontwikkeld geweten zijn aanzienlijk belangrijker. In het bijzonder als het je de kracht geeft degenen die van jou zorg en liefde afhankelijk zijn compleet te verwaarlozen. 

Daarmee is niet gezegd dat iemand die de top van de piramide bereikt per definitie de mensen die van hem of haar houden veronachtzaamt. In menige relatie is er sprake van een balans, en zijn de partners een ’team’ dat alle ballen in de lucht houdt. De vrouw is een Topvrouw, en de man is een Topman. De wijze waarop zij de taken verdelen gaat alleen hen iets aan, en de enigen die er, naderhand, een oordeel over mogen vellen, zijn de kinderen. In de relatie met anderen, familie, vrienden en collega’s, zijn zij, als het allemaal in harmonie is, Topvrouwen en Topmannen. Uiteraard betekent het niet dat ze overal, en door iedereen geliefd worden, en op handen gedragen. Er zullen mensen zijn die ze teleur moeten stellen. Maar per saldo richten zij zich, anders dan de ’topvrouwen’ en ‘topmannen’, op het welbevinden van het collectief. 

Waar ze ‘geroepen’ worden voor een leidinggevende functie zullen zij die weigeren als ze inschatten dat ze er niet tegen opgewassen zijn, of dat het een té grote wissel trekt op hun privé-leven. Liever Top in een lagere functie, dan ’slaaf van het geld’, op de pillen en poeiers, met een verwoest privé´-leven, opgejaagd door ‘actievoerders’ en ‘journalisten’, en met een ‘Coach’ in de coulissen om de missers glad te strijken, en opdringerige ‘klokkenluiders’ en critici af te kopen. Topvrouwen kom je tegen in allerlei functies. Van ‘Poetsvrouw’ tot CEO. Van ‘Voltijdmoeder’ tot eigenaar en bedrijfsleider van een goedlopend bedrijf. Of enige combinatie. Niet anders van Topmannen. ‘Topvrouwen’ en ‘topmannen’ kom je slechts tegen op sleutelposities waar de macht en het geld dat anderen verdienen verdeeld wordt.