Jammerjoh

Lange tijd gebeurt er niks, en dan gebeurt ineens alles tegelijk.

Er zijn bepaalde beroepen die worden gekenmerkt door 'lawine-gevaar', waar 'handelingsbekwaamheid' een combinatie is van stalen zenuwen, en een goede training/opleiding. 'Terrorisme-expert' is niet één van die beroepen, zo begrijp ik uit een 'opiniestuk' van Beatrice de Graaf in NRC. De aanleiding voor dat 'opiniestuk' was de kritiek die ze kreeg toen in Utrecht iemand in de tram zijn vuurwapen leegschoot op passagiers, en mensen in de omgeving die te hulp schoten, alvorens een auto aan te houden, om zich daarmee uit de voeten te maken. 

Ze was in het programma uitgenodigd om iets te zeggen over 'Christchurch', en 'Utrecht' overviel haar. Om dat verhaal van 'Christchurch' goed voor het voetlicht te kunnen brengen, had ze haar agenda als hoogleraar enkele dagen schoongeveegd. Maar 'Utrecht' was een 'developing story', en ineens zat ze als 'terrorisme-expert' met de mond vol tanden in de uitzending van maandag. In het 'opiniestuk' legt ze uit waarom dat geen blamage was. En dat een 'expert' juist goed bezig is als ze verwarring zaait in zo'n situatie. 

Nu begrijp ik ook beter waarom het mis ging toen ze jaren geleden bij Pauw & Witteman keer op keer werd gevraagd om ons bij te lichten over de situatie in Syrië, en de problematiek van de 'Syrië-gangers'. Het zijn dat soort mensen die je subiet moet evacueren als de zaak uit de hand loopt, omdat ze een gevaar vormen voor anderen, en voor zichzelf. Ook voor de analyse achteraf zijn ze feitelijk een blok aan het been, omdat ze geen idee hebben hoe het is om in een 'split-second' te moeten beslissen over leven en dood. 

Haar benadering is helemaal 'van deze tijd', en dat maakt dat we geen grip krijgen op een situatie die door mensen zoals zij consequent onnodig nóg complexer gemaakt worden dan ze al zijn. Zoals ik hier van de week al schreef ben ik zelf uit ander hout gesneden. Wellicht 'beroepsdeformatie', maar voor mij zijn termen als 'aanslag' en 'terrorisme' niet behangen met een behoefte om geen slapende honden wakker te maken, of politiek te bedrijven. Op het moment dat iemand een vuurwapen in een volle tram gebruikt om passagiers te doden, terwijl hij uitroept dat 'Allah Groot' is, borrelt niet de vraag bij mij op of hij wellicht tot op hoge leeftijd in zijn bed heeft geplast, een moeilijke jeugd heeft gehad, of dat zijn vriendin het onlangs heeft uitgemaakt. En als iemand een bus vol schoolkinderen in de fik probeert te steken, als 'statement', omdat hij ontdaan is over het aantal mensen dat in de Middellandse Zee verdrinkt, als ze proberen met lekke bootjes Italië te bereiken, noem ik dat ook 'terreur'. En niet anders als een 'Aussie' in Christchurch in een moskee willekeurige gelovigen neermaait. 

Bij NRC, en in tal van andere kranten, en bij omroepen, denken ze niet zo. Getuige ook het kattebelletje in NRC over die aanslag op die bus met schoolkinderen in Italië, dat werd afgesloten met een verwijzing naar het aantal avonturiers dat de oversteek vanuit het door ons 'bevrijde' Libië niet heeft overleefd, het afgelopen jaar. Ja? En? Dan gijzel je een bus met middelbare scholieren, bindt ze vast, overgiet ze met benzine, en steek je ze in de fik bij wijze van 'statement'? 

Ook interesseert het mij in eerste aanleg bitter weinig of betrokkene zich beroept op de Koran, de Bijbel, de Torah, of een schotschrift van Breivik. Mijn eigen perceptie is dat die verkrampte pogingen om ervoor te zorgen dat mensen blijven hangen in 'hoe afschuwelijk' ze het allemaal vinden contraproductief is. Ze moeten het ook keihard veroordelen, en benoemen conform de gangbare termen die mensen bij de 'groenteboer', op de werkplek, en op verjaardagen gebruiken. En dat het de woede die dergelijke aanslagen los maken uiteindelijk alleen maar vergroot als mensen met 'meel in hun mond' praten. Ik hoor Rutte op de televisie zeggen dat hij zich op de vlakte moet houden, omdat een lepe advocaat het anders op zal voeren als een extra-juridisch oordeel, wat dan tot strafvermindering zou kunnen leiden. Die begrijp ik nog. Maar alle andere stervelingen moeten het beestje bij de naam kunnen noemen, anders gaat het licht uit.

Het is goed om mensen er op te wijzen dat ze weg moeten blijven van generaliserende opmerkingen over hele groepen binnen de samenleving. Moslims, Joden, Christenen, seculieren, Hindu's, Russen, Chinezen, Amerikanen, Britten, Duitsers, 'witneuzen', mannen, vrouwen, 'rechts' noch 'links' verdienen het om op één grote hoop te worden geveegd, om vervolgens te worden afgefakkeld, omdat één van hen, of een land waar die mensen in de meerderheid zijn, 'andersdenkenden' naar het leven staat, en zonder enig mededogen offers van hen maakt. 

Het is ook goed om lessen te trekken uit je eigen eerdere beslissingen, of beleid, waardoor mensen binnenkwamen die er normen en waarden op na houden die op gespannen voet staan met wat er al was. Of waardoor mensen die er al waren vervreemd zijn geraakt van de gemeenschap, en dusdanig gevaarlijk worden dat ze een directe bedreiging vormen voor hun medemens. Dat vormt op het 'lawine-niveau' een cruciaal onderdeel van de training en scholing die 'handelingsbekwaamheid' genereert. Moffel die informatie weg, en je maakt van een serieus probleem een catastrofe. 

Dat Beatrice de Graaf in haar stukje stelt dat pas twee jaar geleden duidelijk werd dat er een koppeling was tussen een 'minder voorbeeldig leven' en extremisme, diskwalificeert haar op slag, wat mij betreft. Tientallen jaren geleden las ik al studies van Israëlische en Amerikaanse onderzoekers die in die richting wezen. En ook uit Syrië kwamen volop berichten over 'homo's' en 'criminelen' die zichzelf mochten 'bewijzen' door zelfmoord te plegen. Daarnaast wemelt het van de berichten over criminelen die 'in de gevangenis' waren 'geradicaliseerd'. Het lijkt mij beter als Beatrice de Graaf op zoek gaat naar een ander specialisme binnen de vakgroep 'Geschiedenis', wat haar discipline is. Beter voor haar, en beter voor ons. Maar uiteindelijk ook beter voor degenen die ze blijkbaar probeert in bescherming te nemen. Of moet ik nog even in gedachten brengen dat ze bij Pauw & Witteman stelde dat we 'Syrië-gangers' niet tegen konden houden, en dat ze écht niet bij ISIS terecht zouden komen, terwijl hun wanhopige ouders ten einde raad waren, en in sommige gevallen op eigen houtje actie ondernamen om hun kroost terug te halen van de drempel van de dood.

Werd die aanslag nou gepleegd door een 'verwarde man', of zijn wij zelf 'in verwarring'?

Daarbij verwijs ik niet exclusief naar 'Utrecht', maar naar elke aanslag, in binnen- en buitenland, waarbij twijfel wordt gezaaid door de 'autoriteiten', en/of bepaalde media, over de vraag of een bepaalde gewelddaad nou 'zus' of 'zo' moeten worden 'benoemd'. In het verlengde daarvan hoor ik ook steeds opnieuw dat we ons niet gek moeten laten maken, en dat het 'normale leven' door moet gaan, maar als een politieke groepering de indruk wekt er een electoraal slaatje uit te willen slaan door de 'campagne' voort te zetten, waar de concurrentie noodgedwongen aan de gang moet met het opruimen van de gemaakte rotzooi, waardoor hun coryfeeën tijdelijk niet beschikbaar zijn, reageren de 'autoriteiten' en diezelfde 'commentatoren' geschokt. 

Niet alleen dat, maar na 'Christchurch' greep de regering van Nieuw-Zeeland direct radicaal in met vergaande maatregelen om het wapenbezit in dat land zonder verdere discussie terug te dringen, en kwam er openlijke censuur op de verspreiding van 'materiaal' dat is gerelateerd aan die terreurdaad. Intuïtief zeg je: 'Ja, logisch! Je wil geen 'copy-cats'.' Maar als je dat doet weet je één ding zeker: Het zal de vraag voeden wat de 'autoriteiten' hopen te verbergen? Is dat het gruwelijke materiaal zelf? Of bewijslast, 'omdat er meer aan de hand is'? Terwijl de extremisten die in die terrorist een held ontwaren dat materiaal tóch wel weten te vinden. Sterker nog, het zal de publieke discussie over die kwestie reduceren tot een 'Wij-versus-Zij'-verhaallijn, wat na '9/11' niet echt goed heeft gewerkt. En dat is een eufemisme.

Wat mij oprecht stoort, is die vreemde reflex om te zoeken naar de 'motivatie' van iemand die op klaarlichte dag een bloedbad aanricht. Al helemaal als leken het op zich nemen om voor onbezoldigde psychiater te gaan spelen. 'Moeilijke jeugd'. 'Getraumatiseerd'. 'Verkeerde vrienden'. Zal allemaal best, maar wat moet ik daarmee? Iets soortgelijks bij 'afrekening in het criminele milieu'. Ja. Nou en? Is het dan niet zorgwekkend soms? Kan ik weer opgelucht ademhalen als dat afgesneden hoofd op de stoep van een 'lounge-bar' niet van een burgemeester blijkt te zijn, maar van een 'bekende van de politie'? Zo werkt het bij mij niet, en ik vrees dat ik niet de enige medelander ben die zo in elkaar zit. 

Nadat een terrorist op het Centraal Station van Amsterdam twee Amerikanen neerstak, schreef Jannetje Koelewijn in NRC dat dergelijke gruweldaden in ons land een zeldzaamheid waren, en dat de kalme reactie van de media ertoe had bijgedragen dat iedereen weer was ingedommeld. Dat is riskant, omdat als het aantal 'incidenten' vervolgens toeneemt, je het verwijt zal krijgen dat je mee hebt gewerkt aan onderschatting van het probleem. Misschien moet Jannetje haar oor eens te luister leggen buiten de redactie. Die 'Gaat u maar rustig slapen'-houding werkt eerder als een rode lap op een stier, nu zelfs 'verwarde' types bij nader inzien toch worden 'opgeschaald' naar 'mogelijk iets anders', wanneer 'achtergehouden informatie' alsnog opduikt.

Op een ander niveau, dat van de 'opsporingsautoriteiten', is motivatie uiteraard bijzonder belangrijk, omdat het hun primaire taak is dat soort gruwelijke ontsporingen te voorkomen. Daarmee wil ik niet de indruk wekken zo naïef te zijn dat ik meen dat het mogelijk is alle kwaad, en elk risico uit te bannen. Dit stukje is dan ook geen verwijt aan 'Blauw', waar zij met gevaar voor eigen leven op pad worden gestuurd om de 'gekkies' uit de vergelijking te halen voor het uit de klauw loopt. Terwijl hun politieke leiding 'in de weg loopt'. Althans, generaliserend gesproken is dat toch het 'geluid' dat op gezette tijden tot ons komt vanuit de 'Blauwe' hoek. Ze zouden wel op willen treden tegen 'reljongeren' die over hun auto lopen, en hen voor gek zetten op 'YouTube', maar dan krijgen ze 'de politiek' en 'de media' over zich heen, op de voet gevolgd door Spong, of een andere 'televisie-advocaat' die het heerlijk vinden om te 'rellen' in verband met de 'naamsbekendheid' die hen geen windeieren legt.

Het is een bizarre wereld waarin wij leven. Niemand die ik ken snakt naar een 'politiestaat'. Maar daar koersen we wel op af. Afgelopen week was de burgervader van Haarlem op de televisie, samen met zijn politieke leidsman, Buma. Zoals de hele wereld inmiddels weet, wordt die man 24/7 bewaakt, en slaapt hij op een 'geheime locatie', omdat hij bedreigd wordt. Buma prijst hem, omdat hij op zijn post blijft, en doorgaat met zijn 'normale leven'. Hoezo 'normaal'? In Rotterdam werd onlangs een middelbare scholiere bedreigd, en die ging door met haar 'normale leven', zonder 'geheim adres' en een peloton ME-ers in haar kielzog, en die heeft het niet overleefd. Definieer 'normaal'?

In de aanloop naar '9/11', en 'Boston', werden de 'autoriteiten' in de Verenigde Staten gewaarschuwd voor dreigend onheil. In het geval van 'Boston' werden ze concreet gewaarschuwd voor de uiteindelijke Tsjetsjeense daders. Maar het lukte niet om dat onheil te voorkomen. Vervolgens werd er intensief gesteggeld over een onderzoek naar die aanslagen, en werd een deel van het gemankeerde '9/11'-rapport geheim gehouden, omdat daar in stond dat de Saoedische vrienden die terreurcel de nodige hulp hadden gegeven. 

Zoals regelmatige lezers al weten, ben ik erg van het 'voorkomen is beter dan genezen'. Reden waarom ik mij ook heb vastgebeten in dat dossier over die fatale 'MH-17' vlucht, en de vraag waarom er niets is gedaan met de 'in your face' waarschuwingen die er lagen over de onveilige situatie in het luchtruim ter plaatse. Waarschuwingen die u en mij niet ter ore komen, maar wel de 'autoriteiten' die tot taak hebben onheil te voorkomen. Als dat dan mis gaat is dat tragisch, maar zoals gezegd besef ik ook dat je niet alle boeven uit de vergelijking kunt halen, en zal er vast wel eens iets door de mazen van je net glippen. Maar als je vervolgens alles in het werk stelt om te regelen dat de gemaakte fouten uit beeld blijven, laad je al snel de verdenking op je dat je 'in het complot' zit. 

Als die dader in 'Utrecht' eruit ziet als een Jihadist, getuigen op de televisie vertellen dat hij 'Allah is Groot' riep terwijl hij zijn magazijn leegschoot, bekend wordt dat zijn broer rondhangt met Salafisten die de strijd in Tsjetsjenië tegen het seculiere 'regime' in Moskou steunen, er een berucht filmpje van 'Geen Stijl' opduikt waarop hij zich minachtend uitlaat over democratie, en het OM 'uitgaat van terrorisme', durf ik het wel aan om te zeggen dat die moordpartij niet het werk was van een 'verwarde man'. Althans, niet in die zin dat betrokkene geen begin van besef had dat wat hij deed strafbaar was. Zaai daar dan ook geen verwarring over. Want dan komt er een moment waarop de bevolking niet langer 'in verwarring' is, maar 'doorgedraaid', en dan zijn de rapen gaar!

Met het aantreden van Gorbatsjov als hoogste partijbons in de Sovjet-Unie, ging de ijzige wind van de 'Koude Oorlog' liggen.

In de beleving in ons deel van de wereld was de 'Val van de Muur' niet zozeer de bezegeling van een proces, maar een capitulatie. Wie echter nog eens terugblikt naar wat er in die jaren gebeurde, ziet dat het een proces was. Een onderbelichte rol in die ontwikkeling werd gespeeld door het 'Esalen Institute', dat twee jaar geleden de deuren sloot. Het 'Peace, Man!'-gedachtengoed dat ook zo nadrukkelijk zichtbaar is in de idealen die George Soros propageert. Idealen die ik met hem deel, en met mij velen die opgroeiden in de tijd van protesten tegen de oorlog in Zuid-Oost Azië, en het 'Koude Oologs'-denken. 

Maar dan de praktijk.

Gorbatsjov kreeg een mes in zijn rug, en werd middels een 'soft-coup' vervangen door de alcoholist en 'clown' Jeltsin. Er kan geen twijfel over bestaan dat 'de Amerikanen', met oud-CIA topman George Herbert Walker Bush als president, er de hand in hadden. Twee jaar later zit ik met een reisgenoot in Sumatra van het schitterende Toba-meer te genieten, als Jeltsin in Moskou het leger op het parlement afstuurt, en de tanks het gebouw in brand schieten. Het was voor mij een deprimerend spektakel, en ik sprak de vrees uit dat we aan de vooravond stonden van de 'Derde Wereldoorlog'. Een vrees die al was opgeborreld toen diezelfde Bush zijn vriend Saddam Hoessein, uit de tijd dat Saddam Iran namens de VS op de nek sprong, een mes in zijn rug stak. 

In bepaalde 'complot-kringen' stelt men onomwonden dat die hele vredesbeweging één groot 'CIA-complot' is, en dat alles en iedereen die ooit interesse toonde in die 'Human Potential Movement' een 'geheim agent' is. Maar Joan Baez, Aldous Huxley en Carlos Castaneda op één lijn zetten met de organisatie die de 'Bay of Pigs'-invasie in Cuba organiseerde, wil er bij mij niet in. Wel is er een curieuze 'interesse' binnen die geheime diensten voor uiteenlopende 'geestverruimende middelen', zoals bekend. Voor de handel, om geld te verdienen buiten het 'budget' om, zoals tijdens de 'Iran-Contra-Affaire', toen de voornoemde George nog vice-president was, en als magisch middel om de bevolking te 'helpen' voor de juiste politieke richting te kiezen, zoals bleek uit het experiment met LSD in Zuid-Frankrijk. 

Het is eerder een kwestie van een 'gedeelde belangstelling' die voor een perverse symbiose heeft gezorgd, die finaal ontspoord is, en daarom een accute bedreiging voor de wereldvrede vormt in onze tijd. Waar de 'vredesbeweging' op uit was, was het ontwikkelen van 'vreedzame methoden' om 'regime change' te bewerkstelligen. En daar had de CIA wel oren naar, mits de uitkomst goed was voor hun klantenkring. En dat waren niet de 'hippies', maar eerder 'Wallstreet'-bankiers, zoals George Soros. Nog altijd zeg ik daarmee niet dat die 'andere George' in dienst is bij de CIA, maar ze zitten elkaar niet in de weg, als u begrijpt waar ik hen wil. Best mogelijk dat die 'andere George' (Soros) het idee heeft dat hij de CIA in zijn zak heeft, terwijl de CIA denkt dat ze Soros 'in the pocket' hebben. Of wellicht is er inderdaad wel degelijk een vervlechting die verder gaat dan het 'operationele niveau' waar die twee elkaar complementeren, en smeden ze samen plannen. Maar de vrede is er zeker niet bij gebaat, zoveel is wel duidelijk.

Vergeet even 'complot', en kijk naar de consequenties van '9/11'. Een groep terroristen, in meerderheid Saoedische staatsburgers, kaapt een stel vliegtuigen om zich daarmee in de symbolen van Amerikaanse macht te boren. Een Saoedi die formeel uit de gratie is in eigen land, maar ooit op de loonlijst stond van de Saoedische geheime dienst, waar een derde 'George', Bush jr, nauw mee samenwerkt, krijgt de schuld. Terwijl Bin Laden afreist naar zijn schuilhut in Pakistan, waar hij een curieuze selectie 'links-leunende' boeken verslindt, voor iemand die geacht wordt een diep gewortelde haat te koesteren tegen alles wat ook maar naar 'links'- en 'werelds'-gedachtengoed riekt, ontfermt Bush II zich over de verovering van Afghanistan. Kort daarna gevolgd door het inlijven van Irak, waarbij Saddam 'live' wordt opgeknoopt. 

Zoals bekend, hoop ik, hadden Dick Cheney en zijn vrienden, die Bush II aan een touwtje hadden, het oog op Afghanistan laten vallen vanwege een pijpleiding die olie en gas naar Pakistan en India moest voeren, vanuit Turkmenistan, dat 'onafhankelijk' was geworden tijdens die 'soft-coup' in Moskou. De constructie begon dan eindelijk in 2018, maar het gaat niet van een leien dakje. En nu Pakistan en India elkaar weer 'ouderwets' de hersens inslaan, is dat project niet geboren onder een gelukkig gesternte, maar in de 'studeerkamer' van Condoleezza Rice toen ze nog voor Chevron werkte. In de praktijk bleek het lastiger dan op papier. Die misser werd extra pijnlijk toen het bedrijf dat die pijpleiding aan moest gaan leggen in de belangstelling van 'de Chinezen' kwam te staan, wat de eerste rimpelingen waren in dát 'dossier'. 

Die vriendenclub was ook klaar met Saddam, omdat die op het punt stond olie te gaan verkopen voor Euro's, inplaats van Dollars. Met '9/11', of 'Weapons of Mass Destruction' had het allemaal weinig of niets te maken, en de hofleverancier van de aanslagplegers, Saoedi Arabië, werd in dit hele project bondgenoot. Ook al was toen al bekend dat de aanslagplegers door Saoedische autoriteiten geholpen waren. 

Beide avonturen liepen uit op een catastrofe. De 'Esalen-groep', om het zo maar te noemen, kon je lastig betichten van sympathie voor de Taliban of Saddam Hoessein, maar in die kringen vond men het een gemiste kans dat de Amerikaanse overheid niet had ingezet op het gebruik van de 'vreedzame technieken', en zo de 'Hearts and Minds' van de bevolking had weten te winnen. Dus toen Cheney en zijn bende plaats maakten voor Obama, kregen de 'soft-coup'-mensen de kans om hun gelijk te halen. 

Nou moet je onder 'soft-coup' niet verstaan dat die geweldloos is. Of dat het betekent dat militairen er buiten worden gehouden. De truc is het organiseren van een 'humanitaire crisis', waardoor de imperialistische strijdmacht zich kan voordoen als 'bevrijders'. Dat bracht ons Libië, Syrië, en Oekraïne. Ook allemaal nog steeds voor olie en gas, productie of doorvoer, en in het geval van Libië en Syrië betrof het bovendien 'bondgenoten van het eerste uur' na '9/11', toen Bush II nog de indruk wekte dat de 'War on Terror' tot doel had Moslim-extremisten de wind uit de zeilen te nemen. Die werden echter schaamteloos gerecruteerd om in Libië en Syrië het vuile werk op te knappen. Waar de Verenigde Staten in Oekraïne ook zonder begin van gêne in bed dook met openlijke neo-nazi's om de controle over het gas uit Rusland naar Europa te bemachtigen.

Venezuela lag al op de plank, net als Iran. Maar door de 'Russische tegenwind' kwamen die projecten bij Trump op het bordje te liggen. De 'soft-coup'-strategie van de 'Esalen-jongens' werkt dus ook niet vlekkeloos, om het maar vriendelijk te zeggen. En Venezuela begint nu een serieus 'hoofdpijn-dossier' te worden. In DIT stuk wordt geanalyseerd wat er mis ging. En dat nu zelfs in de 'Mainstream' media, eerder enthousiast pleitbezorger van de 'Soros-oplossing', om het zo maar even te noemen, twijfel ontstaat. En zoals ik gisteren al schreef, beseft ook Soros dat hij het 'momentum' aan het verliezen is. De 'Neoconservatieve' beulen die door Trump op oorlogspad zijn gestuurd om hem de scalp van Maduro te brengen, krijgen het nog niet voor elkaar. En dat is niet te danken aan de schrandere Maduro, maar omdat een groeiend aantal landen zich afkeert van het idee dat de wereld er beter van wordt als we de Verenigde Staten omarmen als 'Ruler-and-Master' van het universum. 

Ook in de Verenigde Staten zelf is de rek er een beetje uit. De 'duiventil' van Trump maakt het hoe dan ook lastig om iets van beleid op te zetten, maar waar de 'Warparty' (Democraten én Republikeinen) daar de hand in heeft, omdat ze hem niet vertrouwen, is er ook geen begin van enig zicht op een 'uitdager'. Niet dat er gebrek is aan kandidaten, maar de 'Esalen-mood' die vooral door de 'Democraten' is opgezweept om Trump te neutraliseren, garandeert een buitengewoon onrustige aanloop naar de volgende verkiezingen, met zoveel 'azijn' in de campagnes van de kandidaten die hopen Trump te mogen vervangen, dat ik niet kan zien hoe dat een kandidaat voortbrengt die de rust gaat herstellen.

Wat opmerkelijk is, dat is het gebrek aan bereidheid van de Zuid-Amerikaanse vazallen om 'Big Brother' in 'Washington' te redden nu 'Project Venezuela' dreigt te stranden. Zelfs de extreem rechtse 'klanten' die door 'Washington' aan de macht zijn geholpen in Colombia en Brazilië staan niet te popelen, of worden door hun eigen militairen teruggefloten. Ik denk dat Duque en Bolsonaro  zelf het probleem niet zijn, maar dat de leiders van hun strijdkrachten beducht zijn voor een 'nieuw Vietnam'. Oftewel 'vlam in de pan', waardoor een offensief tegen Venezuela uitmondt in revolutie in hun eigen landen, van Vuurland tot aan de grensmuur tussen Mexico en de Verenigde Staten, met alle gevolgen van dien voor hun 'zaken'. 

De vorig jaar overleden Amerikaanse hoogleraar Gene Sharp stond aan de wieg van het ontwikkelen van de methoden die door Soros-adepten en de Amerikaanse overheid, in diverse samenstellingen, zijn gebruikt om recalcitrante landen, die hun olierijkdommen niet af wilden staan, of weigerden de weg vrij te maken voor pijpleidingen, danwel 'Wallstreet' in de weg zaten, uit de vergelijking te halen. Dat de man is overladen met complimenten als 'vredesstichter' is op zijn minst prematuur. Ik twijfel er geen moment aan dat mijn reisgenoot op die trip naar het Toba-meer van mening is dat ik er falikant naast zat met mijn predictie over een 'Derde Wereldoorlog'. Zelf ben ik er van overtuigd dat zelfs zonder verder escalatie historici mij gelijk zullen geven, en zullen concluderen dat het beleid na het instorten van de Sovjet-Unie getypeerd kan worden als een 'permanente oorlog', niet anders dan wij in Nederland spreken over de 'Tachtigjarige oorlog'. 

Het grote gevaar is dat die oorlog eindigt met een grote nucleaire lichtflits.

In de tweede helft van de vorige eeuw, vanaf eind jaren zestig, regende het onthullingen over onfrisse praktijken van overheden.

Het voedde het idee dat we het slachtoffer waren van een groot 'complot'. Regeringen werden erdoor in het nauw gebracht. Waar ze probeerden zich te verweren, wezen ze erop dat die geheime projecten nuttig en nodig waren, omdat de vijand niet stil zat. Niet alleen dat, maar die vijand was zelf nog vele malen erger. Dat gold zowel voor binnenlandse-, als buitenlandse machten. 

Waar ik afstand neem van het concept van één groot, alles overstijgend complot van 'Vrijmetselaars' of andere illustere semi-geheimzinnige genootschappen, kan anderzijds niet ontkend worden dat geheime diensten in bepaalde gevallen gebruik maakten van die 'Gesloten gemeenschappen' vol met 'hoogwaardigheidsbekleders'. Notoir in dit verband is de 'P-2' loge in Italië, die rechtstreeks verbonden was met de 'Gladio-organisatie', wat een NAVO-operatie was. Oorspronkelijk opgezet als 'Stay Behind' verzetsgroepen die geactiveerd konden worden als 'de Russen' kwamen, en de NAVO in Europa het onderspit zou delven. Maar ingezet in vredestijd om de Italianen te 'motiveren' zich af te keren van 'links', door middel van het plegen van aanslagen, die vervolgens 'links' in de schoenen werden geschoven.

Mede door dat akkefietje groeide in 'het westen' de druk op bestuurders om de democratische controle op te voeren. Er kwamen wetten en toezichthouders. En regelingen voor 'klokkenluiders'. In de wereld van de journalistiek groeide het idee dat men de voorhoede was van het 'landsbelang'. Enerzijds betekende dat 'openheid', en de jacht op bestuurders en overheidsinstellingen die zelf de eigen wetten aan hun laars lapten. Anderzijds wilde men ook niet weglopen voor de verantwoordelijkheid, en het besef dat geheime operaties soms nuttig en nodig waren om te voorkomen dat misselijkmakende sujetten en 'vreemde mogendheden' het land schade toebrachten. 

Politici die na een intensieve campagne de zegen kregen van het volk, bemerkten dat de wetten en regels die zij zelf hadden toegejuichd, om het bestuurlijke proces 'transparanter' te maken, hen in de weg zaten. Geheel los nog van het gegeven dat het bereiken van consensus in eigen gelederen niet zelden een bijzonder tijdrovende zaak was, terwijl de bestuurlijke termijn beperkt was. Om het proces aan te jagen, en in bepaalde zaken een doorbraak te forceren, ging men op zoek naar opties om dat te realiseren. 

Het 'Ei van Columbus' was de 'NGO'. 

Formeel een organisatie die niet was gelieerd aan enige overheid, zoals de naam al zegt. Maar in de praktijk afgevuld met 'partijgenoten', al dan niet in een draaideurfunctie, waardoor ze het ene moment nog 'bestuurder' zijn, en het volgende 'activist'. Waarbij ze de 'dossiers' meenamen. Via directe subsidie, of 'sponsoring' van draagkrachtige 'partijgenoten', die daarvoor langs andere wegen werden 'gecompenseerd', zodat het niet opviel, werd een steeds groter deel van het politieke besluitvormingsproces in de praktijk 'geprivatiseerd'.

Een 'NGO' valt niet onder de wetten die betrekking hebben op de 'openbaarheid van bestuur', en dat geeft hen een ruimte die zelfs de geheime diensten in de Koude Oorlog niet hadden. Die privatisering van het politieke besluitvormingsproces kreeg vervolgens gezelschap van 'Thinktanks', met als voordeel dat die niet hoefden te vijnzen dat ze een organisatie waren die voor de wil van 'het volk' stond, maar onverholen konden leunen op hun status van 'deskundige', na een selectieproces waarbij 'transparantie' sluitpost is. 

De volgende stap in deze ontwikkeling was de creatie van 'adviesbureaus' die direct werden opgezet en bemensd door 'Inlichtingendiensten', zoals 'Cambridge Analytica', die tot taak kregen overheden bij de hand te nemen, en niet te verzaken bij het propageren van 'de boodschap'. Omdat 'Cambridge Analytica' Trump in het zadel hielp, werd daar naderhand de stekker uitgetrokken. Maar we mogen niet vergeten dat die ene firma slechts één tentakel is van een enorme 'octopus' die zich buiten de directe controle van welke overheid dan ook bevindt, en iinig is verweven met ieder aspect van de overheid. En niet alleen in de 'Angelsaksische wereld', maar daar ligt wel het zwaartepunt. 

Tegenover het Brits/Amerikaanse 'Cambridge Analytica' stond het eveneens Britse 'Orbis Business Intelligence' van Christopher Steele, die volgens Mark Urban nauw samenwerkte met Skripal, die in zijn woonplaats onwel werd na te zijn vergiftigd met 'novichok'. Steele was de 'handler' van Hillary Clinton, die de 'Pulp-Fiction' schreef over Trump die 'het' deed met 'de Russen'. Nou wil het 'toeval' dat Urban direct is verbonden met de geheim agent die Skripal ronselde als Russische dubbelspion. Die geheim agent is onderdeel van de organisatie van Steele, en een ander semi-publiek genootschap, dat werkt onder de naam 'Integrity Initiative'. In een diepgravende analyse van de vraagtekens die er nog steeds zijn omtrent hetgeen Skripal en zijn dochter is overkomen, zette de voormalige Britse ambassadeur, en tegenwoordig aan Wikileaks verbonden mensenrechtenactivist Craig Murray alles nog eens op een rijtje. 

De ultieme vraag is of we nog wel kunnen spreken over enige politieke vertegenwoordiger die we hiervoor aansprakelijk kunnen stellen? Zijn zij niet zelf ook het slachtoffer van het monster dat ze hebben geschapen? In DIT artikel wordt een poging gedaan om te voorspellen hoe 'Integrity Initiative' zich over ons denkt te ontfermen na de 'Brexit'. Ik vrees oprecht dat er in Europa, met inbegrip van het Verenigd Koninkrijk, en in de Verenigde Staten, geen politicus te vinden is die het idee heeft hier aan de touwtjes te trekken. Voorzover ze zich er bewust van zijn dat ze deze ontwikkeling, conform het hierboven geschetste beeld, zelf in gang hebben gezet, of hebben uitgebouwd, of er tenminste van hebben geprofiteerd, zijn ze de controle al geruime tijd volledig kwijt. 

Waar de media niet zelf zijn 'ingevangen', zijn ze niet meegegroeid met hun tijd. Hun focus is nog altijd die politicus aan het hoofd van de regering. Ze staan stijf van de adrenaline als ze een minister of president kunnen betrppen op 'overspel', een zoekgeraakt bonnetje, een misplaatste hand of opmerking, of een onjuiste declaratie. En terwijl ze zich een appelflauwte typen om de details van die controversiële 'blikvangers' in geuren en kleuren aan u voor te toveren, wordt hun huis leeggehaald. Je kunt het ze niet echt kwalijk nemen. Ze zijn zo geconditioneerd op de 'journalistenschool'. 

Het bovenstaande is geen bewijs voor een alomvattend complot, maar van een levensbedreigende kardinale bestuurlijke blunder. Dat hersenloze gedrocht dat de chaos schept dat ons verzwelgt, mist elk begin van compassie, of centrale leiding. 'I have sen the enemy, and he is us'.