Dit weekend ben ik weer even op stap, en daarom geen bijdragen, terwijl de meesten toch druk zullen zijn met het vieren van Koningsdag, en mij niet zullen missen. Eis en weder dienende, ben ik maandag weer present. Geniet van uw weekend!
Jake.
Zoeken op dit blog
Voorkomen is beter dan genezen
De hele Tweede Kamer was woedend op mevrouw Agnes Joseph van NSC.
Namens haar partij, en zonder enige twijfel in het bijzonder de recent opgestapte Pieter Omtzigt, had zij een amendement ingediend om gedaan te krijgen dat burgers beter zouden worden voorgelicht over de ‘Nieuwe Pensioenwet’, en meer te zeggen zouden krijgen over de keuzes die hen aangeboden zullen worden. Om te beginnen moet u niet denken dat ‘hele Tweede Kamer’ betekende dat de vergaderzaal afgeladen vol zat met volksvertegenwoordigers die op het puntje van hun stoel zaten om ervoor te zorgen dat we als ‘BV Nederland’ niet die pot met 1500 Miljard verkwanselen. Er zaten meer geïnteresseerden op de tribune dan in de zaal.
Omdat geen enkele volksvertegenwoordiger zich inhoudelijk kan meten met mevrouw Joseph, terwijl ze wel willen dat die nieuwe wet ‘rimpelloos’ wordt ingevoerd, gingen de ‘sprekers’ vol op het orgel om mevrouw Joseph te verwijten dat zij onrust onder de bevolking aanwakkerde door openlijk te twijfelen aan de ‘Instituten’. Toch was het enige wat mevrouw Joseph zei te willen bereiken een transitie was die niet tot grote problemen naderhand leidt. Ze wees erop dat inspraak van de pensioengerechtigden bij veranderingen de standaard was geweest in Nederland tot nog toe. De Tweede Kamer was (in meerderheid) akkoord gegaan met het schrappen van die praktijk in de aanloop naar de omzetting, maar er was wel degelijk een artikel opgenomen dat de suggestie wekte dat burgers in een laat stadium nog iets te zeggen zouden hebben over een keuze om over te gaan naar het nieuwe systeem, of in het oude te blijven. En dat het dan cruciaal was dat die mensen ook wisten waar een keuze voor het één, of voor het ander, toe zou *kunnen* leiden.
Zoals u hopelijk weet, is de opzet van het nieuwe systeem dat de pensioenen meer gaan ‘meebewegen’ met de ontwikkeling van de ‘markt’. Stijgen de aandelen, dan krijgt u meer pensioen, dalen de aandelen, dan levert u in. In het bijzonder als u kiest voor een ‘agressieve’ strategie voor uw ‘potje’. Kiest u voor een ‘behoudende’ strategie dan zijn de fluctuaties (in theorie) kleiner, omdat er dan meer geld gaat naar ‘veilige’ obligaties. Maar kijk even naar wat er allemaal gebeurt in die ‘markt’ als gevolg van Trump’s tarieven, en de neigingen van ‘Brussel’ om landen geld af te pakken, en u begrijpt dat het inmiddels *allemaal* ‘koffiedik’ is. Omdat de fondsen in het nieuwe systeem lagere ‘buffers’ aan mogen houden, en mogen speculeren met *geleend* geld, wat notoir levensgevaarlijk is, kunnen ze bij aanvang de pensioenen laten stijgen, *als* ze voldoende geld in kas hebben op dit moment, maar kan u 'potje' leeg zijn tegen de tijd dat u dat geld nodig heeft.
De ‘Instituten’, de ‘Nederlandse Bank’, de ‘Autoriteit Financiële Markten’, en de ‘Raad van State’, zijn niet blij met mevrouw Joseph, en de NSC-minister op het ministerie dat de introductie in goede banen moet leiden evenmin. Dat wil zeggen, dat ministerie zich afgeladen vol lieden die eerder dit ei hebben gelegd, en nu is het hun kindje. Dus wat verwacht je? ‘Groupthink’. In een ander verband heb ik al wel geschreven over de praktijk bij de CIA vroeger, waar ze op elke afdeling een ‘Dutch Uncle’ hadden die zich niet gek liet maken door wensdenken, en ‘lastige vragen’ bleef stellen om rampen te voorkomen. Een insteek die daar ook geschrapt is, met zoiets als ‘Oekraïne’, ‘Syrië’ of ‘Afghanistan’ tot gevolg. Rampen zoals, in Nederland, de ‘Toeslagenaffaire’ of de ‘Gaswinning’, en daar komt binnenkort nog ‘Oekraïne’, de hele ’Stikstofproblematiek’, en het ‘Vluchtelingendossier’ bij, alsmede het weggeven van onze nationale soevereiniteit aan ‘Brussel’, zo valt te vrezen.
Mevrouw Joseph was actuaris, en ze had een uitstekend betaalde baan met volop tijd voor haar privéleven. Ze nam ontslag, en heeft nu geen privéleven meer, omdat ze de burgers wilde beschermen tegen beslissingen van de volksvertegenwoordiging die hen een arm en een been gaan kosten als het ook maar even tegenzit. En ik wil niet veel zeggen, maar als u nu nog een optimist bent, bent u niet meer te redden, vrees ik. Deze week op Teletekst het ‘positieve’ bericht dat het prima ging met de pensioenfondsen. O ja? Niet dus. Door de ‘turbulentie’ op de aandelenmarkten hadden ze flink verloren. Maar……… Maar de rente was gestegen, waardoor ze lagere buffers aan hoeven te houden, en niet meteen hoeven te hakken in de pensioenen. De rente gestegen? Welke rente? Na de ING verlaagde ook de ABN haar rente die u krijgt op uw spaargeld. En de ECB verlaagt de rente omdat de EU honderden miljarden nodig heeft voor haar plannen om scheepsladingen wapens te kopen, met geleend geld, van pensioenfondsen, onder andere, om Oekraïne op de been te houden. ‘Balletje, Balletje’.
De ‘woordvoerders’ die mevrouw Joseph door de wringer trokken zijn ‘verbinders’, ‘consensus verkopers’, politieke ‘hacks’ die zich door de ‘Instituten’ en de lobby om een boodschap laten sturen. Ze grossieren in ‘Groupthink’, in ‘partijdiscipline’. Inhoudelijk zijn het ‘leeghoofden’, of op zijn best amateurs, zoals ik waar het gaat over deze bepaald niet eenvoudige ‘tak van sport’, ook al is het mij tot nog toe goed gelukt om mijn eigen bezit veilig te stellen door tijdig actie te ondernemen als er weer ‘slecht weer’ dreigde. Maar de ‘Perfect Storm’ die er nu op ons af komt, als gevolg van wanbeleid over de hele linie, die welhaast *moet* eindigen in een ‘crash’ van het hele monetaire systeem, als u het mij vraagt. De torenhoge schulden, de kapitalen kosten oorlogen, herbewapening en ‘Groene Zooi’, bij gelijktijdige vernietiging van wat er nog rest van de productieve sectoren, waar het geld *verdiend* moet worden, doet het systeem de das om. En dan denk ik ook aan Hester Bais, die andere ‘klokkenluider’ die tenminste weet waar ze het over heeft, die bij de laatste Europese verkiezingen kandidaat was voor ‘Meer Directe Democratie’, waar ik een lans voor brak. Een partij die ook beter past bij Agnes Joseph, en Pieter Omtzigt, maar die electoraal geen deuk in een pakje boter sloeg, omdat we verslaafd zijn aan ‘verbinders’ die ons de illusie geven van ‘meer invloed’ dan wanneer we op zo’n ‘splinter’ zouden stemmen, die ook niet wordt uitgenodigd door de gevestigde media. Échte experts, die als ‘Dutch Uncles’ de valse vrede bedreigen, en ‘Instituten’ de maat nemen, jagen ons angst aan. Dat Omtzigt met NSC veel zetels in de wacht sleepte was enerzijds te danken aan de ophef over de ‘Toeslagen-affaire’, en anderzijds vanuit een vorm van medelijden over het ‘Functie Elders’ plan van Rutte, Hoekstra en Ollongren. Maar ook daar won het ‘establishment’ uiteindelijk met twee vingers in de neus. We hebben een revolutie in het denken over landsbestuur nodig, als we bloedvergieten willen voorkomen.
HIER de video van het debat waar deze bijdrage naar verwijst. Met dank aan Maarten van Rossum.
Wie maakt hier nu eigenlijk de dienst uit?
Als je niet aan tafel zit, lig je op het bord.
Op dertien mei komt er een boek uit, 'Onder Ons', over de informele ‘clubs’ in Nederland die volgens de auteurs, verbonden aan het programma ‘Follow the Money’, al honderd jaar grote invloed hebben op het beleid van de Nederlandse regering. Ik heb het boek besteld. Tegelijk worstel ik met de vraag hoe relevant dergelijke onderonsjes nog zijn? Het spreekt geweldig tot de verbeelding, en de verdenkingen zijn zeker niet ontbloot van nuttige informatie over feitelijk accurate machtsconcentraties. Een groep die door de eeuwen heen het denken over machtige mensen die achter de schermen aan de touwtjes trokken heeft gedomineerd, is de ‘Vrijmetselarij’. In de praktijk waren er inderdaad secties van die wereldwijd vertakte organisatie die sporen nalieten waar we niet omheen kunnen. In de recente geschiedenis de ‘P2-loge’ in Italië, het ‘wespennest’ van waaruit ‘Gladio’ in dat land werd bestuurd, de NAVO-organisatie die, ook elders in Europa, bomaanslagen en ontvoeringen organiseerde waarvan ‘extreem links’ de schuld kreeg, teneinde ‘extreem rechts’ aan de macht te helpen.
Die ‘Gladio’ organisatie had ‘lokale’ afdelingen in elk NAVO-land, met lokaal eigen ‘loges’ die de operationele leiding hadden, die echter niet allen de ‘Vrijmetselarij’ als toevluchtsoord hadden, en het heeft geen pas uw lokale ‘Vrijmetselarij’ aan de schandpaal te nagelen vanwege die associatie. En nee, ik ben zelf geen ‘Vrijmetselaar’. Noch lid van zo’n groepje ‘Insiders’ met pretenties. De vraag wie in Nederland de dienst uitmaken krijgt weer meer aandacht nu nagenoeg iedereen beseft dat dat in elk geval niet de ‘Tweede Kamer’, of de regering is. Althans, niet waar het de zwaarwegende beslissingen betreft. Met enerzijds mensen die dat verlies van soevereiniteit bedenkelijk vinden, en anderzijds mensen die blij toe zijn dat voorgaande regeringen de macht hebben overgeheveld naar organisaties zonder democratisch gekozen leiding, zoals de EU de NAVO en de rechtbanken, die de ‘continuïteit’ borgen, en vanwege de omvang van hun organisaties, en ‘onafhankelijkheid’, meer voor elkaar krijgen dan wij hier op onze ‘postzegel’.
Hier op dit blog heb ik al veel geschreven over een uitstekend boek over hoe zekere individuen en organisaties ontwikkelingen in de wereld naar hun hand zetten, ‘One Nation Under Blackmail’, waarbij de Verenigde Staten die ‘Nation’ zijn, maar eigenlijk gaat het over wijdvertakte, tamelijk mobiele organisaties die overal hun ‘ingangen’ hebben. Daarnaast verwees ik mijn lezers met de regelmaat van de klok naar het ‘WEF’ als een club die niet vies is van het manipuleren van wat er in de wereld gebeurt, of niet gebeurt, omdat het niet strookt met hun plannen. Terwijl we in ons deel van de wereld tevens een omvangrijke coterie van gesubsidieerde ‘NGO’s’ in het leven hebben geroepen, die zich tot op zekere hoogte laten gebruiken door de ‘machthebbers’, om processen die haaks staan op wat ‘het volk’ wil, erdoor te drukken, maar omgekeerd ook een machtsfactor van betekenis zijn die de ‘machthebbers’ kunnen chanteren.
Onder de streep is de enige vraag eigenlijk of degenen die de macht hebben om ontwikkelingen te forceren goed bezig zijn, en naar een betere toekomst toe werken, ongeacht of de ‘Volkswil’ er begrip voor heeft, of in het geheel niet. Dat is een problematische stellingname voor eenieder die gehecht is aan het idee dat het ‘Gezonde Volksgevoel’ het laatste woord moet hebben in alles. En dat de ‘meerderheid’ beslist. Ook als die ‘meerderheid’ kiest voor een Hitler. De frequent terugkerende lezers kennen mijn standpunt. Waar ik de voorkeur aan geef, is een ‘Constitutionele Republiek’, met een ‘constitutie’ als de ‘dictator’ die beperkingen oplegt aan de macht van de ‘meerderheid’, om grote ongelukken, en ‘mierenneukerij’ te voorkomen. Ik heb, met recht, denk ik, geen vertrouwen in dat ‘Gezonde Volksgevoel’. En zoals het nu in Europa manifest is via het gevoerde beleid, denk ik dat we bezig zijn ons eigen gesubsidieerde graf te graven. De focus op wie er de macht heeft vind ik daarbij van ondergeschikt belang afgezet tegen wat men dan concreet besluit.
Helpt het besluit om ons aan tafel te houden, of belanden we op het bord?
Op dit moment is de ‘deindustrialisatie’ van de VS en Europa een heet hangijzer. Ik zag vanochtend op het ‘Nieuws’ voorbijkomen dat er plannenmakers zijn die druk zijn met het ontwikkelen van ideeën om het bedrijventerrein van ‘Corus’, de hypermoderne staalfabriek in Velsen, om te toveren in een gebied vol huizen en ‘groen’. Die staalfabriek is niet langer rendabel. Vooral door steeds extremere eisen die aan het bedrijf worden gesteld inzake milieu en klimaat, gekoppeld aan het om zeep helpen van de autoindustrie in Europa, en andere gangmakers van de economie die staal nodig hebben, en de Europese sancties die energie en grondstoffen steeds duurder maken. Ik werk niet bij ‘Corus’, heb geen aandelen in het bedrijf, en geen direct belang bij het voortbestaan van de staalindustrie in ons land. Sterker nog, waar Europa druk is met het maken van plannen om de wapenindustrie fors op te voeren, zeg ik: ‘Sluit die fabriek maar, als je ‘m daar voor open zou willen houden’. Want dan draait die staalfabriek op subsidie, waarmee we een wapenindustrie optuigen die alleen maar welvaart en mensenlevens kost, en die in die vorm geen meerwaarde heeft.
Op dit blog heb ik mij vanaf het begin ingespannen voor meer realiteitsbesef in de discussies over milieu en klimaat, en gewaarschuwd voor de gevaren van afbraak om de planeet te redden, naast de constatering dat lokale verbeteringen geen zoden aan de dijk zetten als we vervolgens dat wat we nodig hebben importeren uit landen die nergens op letten. En nee, ik heb het niet over China of Rusland, ook in dit opzicht afgeschilderd als de grootste boosdoeners. Uw zonnepanelen komen uit China, en het gas uit Rusland dat we niet meer willen, en waar we de pijpleidingen van opbliezen, wat de grootste door mensen veroorzaakte klimaatramp ooit was, met een ongeëvenaarde uitstoot van broeikasgas, was oneindig veel schoner dan de LNG uit de VS die we ervoor in de plaats namen. Niet alleen dat, maar China heeft als eerste land ter wereld een ‘Thorium-reactor’ ontwikkeld, die dat land, en landen die bereid zijn met dat land te handelen zonder te dreigen met oorlog, zicht biedt op 60.000 jaar spotgoedkope en extreem klimaatvriendelijke energie, zonder de beperkingen zoals we die kennen bij windmolens en zonnepanelen, die tevens een groot beslag leggen op het beschikbare land. Terwijl Rusland actueel ‘kant-en-klare’ veilige nucleaire centrales die op uranium draaien aanbiedt aan landen in Afrika. HIER een uitleg van Henry Tillman, de CEO van Aiyana, een adviesbureau op het gebied van energievoorziening, waar we beter naar hadden kunnen luisteren dan naar Ursula von der Leijen, Frans Timmermans, Rob Jetten, Jesse Klaver en al die andere ‘Groene’ beunhazen.
Dus wie nodig je uit in je praatgroep waar de keuzes worden gemaakt die uiteindelijk belangrijker zijn dan wat de gekozen volksvertegenwoordiging afhamert? Henry Tillman? Of Kasja Ollongren? Vladimir Poetin en Xi Jinping? Of een van de presidenten van het land dat al het beschikbare geld uitgaf aan meer wapens? Een realist? Of een wensdenker? Een voorstander van een multipolaire wereld? Of een ideoloog die hamert op de noodzaak van een unipolaire wereld onder leiding van het land dat de ‘wereldhandelsmunt’ drukt, en de controle heeft over de NAVO?
Hinderlijk in de weg lopen
Voordat je toekomt aan het uitstippelen van de juiste strategie, moet je weten wat het doel is.
Dat geldt binnen de serieuze sportbeoefening, de bedrijfsvoering, het onderwijs, het landsbestuur, in een oorlog, of op weg naar emancipatie via het realiseren van individuele ambities. Te hoog reiken met het beschikbare materiaal leidt onherroepelijk tot teleurstelling. Of ‘boerenbedrog’. Een voorbeeld van dat laatste is het stellen van een onrealistisch doel in het onderwijs. Met het beschikbare menselijke materiaal kun je onmogelijk iedereen laten eindigen met een voltooide universitaire studie, tenzij je het niveau zo laag maakt dat zelfs een geestelijk gehandicapte er nog met gemak aan kan voldoen. Wat je tevens kunt realiseren door studies waar niemand iets aan heeft, en waarvoor je geen speciale vaardigheid nodig hebt om de lesstof tot je te nemen, ‘universitair’ te noemen. Vervolgens gooi je er een paar miljard subsidie tegenaan, en je productie van ‘afgestudeerden’ schiet omhoog.
Competitievervalsing verheft ons niet, en alleen daarom al ben ik geen ‘Golfer’. In de Amerikaanse politiek, en in de ‘zakenwereld’, vinden we veel ‘Golfers’, omdat dat balspel het eenvoudig maakt om iemand te *laten* winnen, zonder dat het opvalt. Terwijl je die euforische Jodocus vervolgens zakelijk uitkleedt. Een winnende strategie, maar niet mijn ‘ding’. Een goede competitie verheft alle deelnemers naar hun maximale niveau, met een groei van de ‘Wealth of Nations’ tot gevolg. Maar niet iedereen eindigt als Max Verstappen, om het zo maar even plastisch uit te drukken. Ja, ik haal volkomen opzettelijk alles door elkaar om helder te maken waar het mij om te doen is.
Go Ahead won middels strafschoppen de ‘Beker’, en mag daardoor volgend jaar ‘Europees Voetbal’ spelen, waar ze met dit team niks te zoeken hebben. Dat is niets ten nadele van de spelers, of de coach, en het kan volgend jaar anders zijn. Maar de ervaring leert dat een club op ‘plek 7’ in de competitie, met ruime achterstand op de koplopers, bij onverwacht nationaal succes een prooi wordt voor clubs met geld, die de beste spelers wegkopen, waarna de club opnieuw kan beginnen. Tenzij die ‘beker’ geen toevalstreffer was, en er een slimme strategie aan ten grondslag lag, waardoor de club al spelers klaar heeft staan voor het volgende seizoen, zodat ze door kunnen groeien. Ze hoeven die spelers niet al onder contract te hebben, als ze al wel weten waar ze ze vandaan gaan halen. Terwijl de succes-coach niet alleen blijft, maar tevens bij machte is om het spelsysteem aan te passen om de ambitie van de club waar te maken. Met het beschikbare ‘materiaal’ moet je als ‘gedoodverfde middenmoter’ slim kunnen schakelen tussen aanvallend voetbal, en verdedigend voetbal, afhankelijk van welke club de tegenstander is. En dat vergt een andere ‘mix’ van spelers, met een bredere vaardigheid dan bij een ‘topclub’ die elke wedstrijd opnieuw voor de volle winst kan gaan.
Verdedigend spel is iets anders dan ‘Hinderlijk in de weg lopen’. Om het goed te doen is wel degelijk een uitgekiende strategie nodig waar goed over is nagedacht. De ambitie moet daar niet zijn om met een bescheiden verlies af te druipen, maar om 'de nul te houden’. Of, met een beetje mazzel, met winst van het veld te stappen na slordig spel van een té ambitieuze, aanvallend ingestelde tegenstander, die daardoor gaten in de eigen verdediging laat vallen, waar de ploeg met een ‘slimme counter’ toch nog een doelpunt weet te scoren, tegen alle verwachting en ambitie in. Om een strategie tot zijn recht te laten komen, moet iedere speler ‘in dienst van het team’ spelen.
Nou even opschalen naar Trump’s strategie om van Amerika weer een land te maken dat mee kan draaien in de top als geïndustrialiseerde staat. De vraag die iedereen bezighoudt is of het een (potentieel) winnende strategie is, of dat het meer ‘Hinderlijk in de weg lopen’ is. Die vraag kan ik in zoverre wel beantwoorden, dat ik er vrij zeker van ben dat het meer is dan ‘Hinderlijk in de weg lopen’, maar het is zeer de vraag of hij met het beschikbare materiaal ook wegkomt met deze strategie. Zijn tegenstrevers Poetin en Xi hebben overduidelijk een strategie die werkt voor hen. En hoe zit dat dan met de EU?
De EU is niet eens een team. Het is een bijeengeraapt zooitje zonder idee of structuur, dat van bevlieging naar bevlieging wordt gesleept door uiteenlopende activisten die ‘Hinderlijk in de weg lopen’ tot kunst hebben verheven. Geloof mij, ik zou oprecht willen dat het anders was. Ik ben geen extreme nationalist die zich slechts veilig voelt in een gebarricadeerde postzegel, en die in elke uitdaging van buiten een bedreiging ziet. Maar het slaat mij koud om het hart als ik al die ‘Weg met Ons’-mensen een lans zie breken voor krimp om de planeet te redden, in een samenleving zonder enige ambitie. Om van de hang naar oorlog nog maar te zwijgen. Roepen dat je ergens ‘tegen’ bent, en over gaan tot het blokkeren van mensen die keihard werken om hun overigens humane doelen te bereiken, of door hen te belasten tot ze geen andere keus meer hebben dan gedwongen verkoop, is geen strategie.
Dat zooitje ongeregeld, dat op vage, irrelevante gronden incapabele leiders benoemt die geen andere kwaliteit hebben dan dat ze iedereen haten die hen alle hoeken van het speelveld laten zien, waardoor er bij ons al ‘tien’ in liggen bij het fluitsignaal voor de rust, is tenenkrommend. Het is helaas té verleidelijk om niet de vergelijking te maken tussen vrouwenvoetbal en de competitie voor de mannen, omdat ik die kant helemaal niet op wil. Al ben ik dankbaar voor het smeulende kooltje van de laatst overgebleven realisten die begrijpen dat iemand die stijf staat van de testosteron geen ‘vrouw’ is, en daarom ook niks te zoeken heeft in het vrouwenvoetbal. Om het zo maar even plastisch uit te drukken. Het uitgummen van elk meetbaar onderscheid door van alles een spelletje ‘Golf’ te maken, wat we ons kunnen veroorloven omdat we zo welvarend zijn dat we niet langer hoeven te werken, kunnen we op onze grafsteen laten etsen als we zo doorgaan: ‘Hier rust Ursula, handicap 36’. En nee, dat is niet denigrerend ten aanzien van vrouwen, of het vrouwenvoetbal. Ik ben geen voetbalfanaat, met een onbreekbare clubliefde, of een kast vol Oranje feestartikelen, maar ik kan genieten van een goed pot voetbal, waarbij het mij worst zal zijn of de spelers man of vrouw zijn. Of zwart of blank. Of lelijk als de nacht, of geschapen voor de ‘Playboy’/‘Playgirl’. Wat ik wil zien, is een uitgekookte strategie, ‘teamwork’, en de bereidheid om het ‘gras op te vreten’ in elke wedstrijd uit liefde voor het spel, met de bereidheid om offers te brengen voor elkaar, met als *doel* de overwinning. En niet dat offer.
In mijn jonge jaren adverteerde de tabaksindustrie met de slagzin: ‘Een tevreden roker is geen onruststoker’. Een verslaafde is snel tevreden. Die slagzin gaat niet langer op voor het roken, waar rokers nu als regel onruststokers zijn, in die zin dat ze obstinaat kiezen voor roken terwijl dat maatschappelijk wordt afgekeurd, en door de overheid wordt bestraft met steeds hogere boetes (belasting), waarmee die overheid de schatkist vult die wel wat muntjes kan gebruiken vanwege de gulle hand van voorgaande regeringen, en de opgelegde langdurige verplichtingen. Daar is roken niet de juiste strategie om de bemoeizucht terug te dringen. En ik pleit niet voor meer onrust, en al helemaal niet als het resulteert in ‘Hinderlijk in de weg lopen’. Maar welke coach (m/v) gaat ons redden? Want zo doorgaan kost ons de kop. Dat wordt degradatie op degradatie, totdat we onderaan bungelen in het lokale straatvoetbal.
Als je iets doet, doe het dan goed
Het juiste product, of de juiste dienst, tegen de laagst mogelijke kosten.
Dat was wat Adam Smith voor ogen stond toen hij zijn theorie ontvouwde waarop de economie als wetenschap gestoeld is. Economie was daar synoniem aan efficiëntie. Vindingrijke burgers die je de vrije hand gaf stuwden de welvaart van een land naar een hoger niveau, zo stelde hij. Hoe minder regels en toezicht, hoe lager de kostprijs. Maar over een langere termijn bekeken kon goedkoop dan wel duurkoop zijn, omdat het product, of de dienst veel onderhoud (service) nodig had, of sneller versleten was, en vervangen moest worden. Veel service, of snel kapot, was wel goed voor de werkgelegenheid, maar niet best voor de portemonnee van de klant. En dus ook niet goed voor de welvaart.
Duurzaam, een product dat ‘eindeloos’ meegaat, en niets inboet aan functionaliteit, is een lovenswaardig streven. Tal van historische monumenten zijn gebouwd voor de ‘eeuwigheid’, en nu nog even functioneel als destijds. Alleen stellen we tegenwoordig andere eisen. Heel precies uitdokteren wat de optimale levensduur is van een product is in de praktijk nagenoeg altijd ondoenlijk. Dat is uiteindelijk een taak van de Vrije Markt. HIER een van de vele videos op YT waarin getoond wordt hoe vindingrijke Chinezen producten maken, en omgaan met uitdagingen op het vlak van logistiek en infrastructuur die extreem efficiënt zijn, afgezet tegen de praktijk bij ons in Europa. Als particulier kunt u er nog wel iets van opsteken, wellicht, maar kansloos dat u zo aan de slag kunt met uw bedrijf. Binnen een oogwenk zou de ‘Arbo-dienst’ op de stoep staan.
Er valt veel te zeggen voor regelgeving die de kwaliteit en veiligheid van een product, of dienst, bewaakt. Dat is een humaan initiatief, maar het stompt de burger ook af, die daardoor beschermd wordt, zelf nergens meer over na hoeft te denken, en geen kennis hoeft op te doen over dat product of die dienst. Want men heeft ‘garantie’. Het risico wordt bij de producent of leverancier gelegd om de klant te beschermen. De klant kan verder ‘Dumb, Fat and Happy’ door het leven als consument in de door de overheid geschapen ‘Ballenbak’. Gemiddeld gaat de prijs, ook over de levensduur, wel omhoog, omdat allerlei onproductieve regelgevers en toezichthouders ook betaald moeten worden. Dat vinden we dan terug in de prijs van het product zelf, of de rekening valt op de mat in de vorm van belasting, in welke vorm dan ook. Bedenk ook dat producenten daarop reageren door ‘garanties’ die stijf staan van de ‘kleine lettertjes’, bedacht door juristen die bekend zijn met de regelgeving, om de producent te vrijwaren tegen claims. Economen die het contact met Adam Smith volledig kwijt zijn, juichen dat toe omdat het goed is voor de werkgelegenheid.
Het is zó goed voor de werkgelegenheid, dat het concept zich als een olievlek uitbreidt, en we steeds meer regelgeving, en meer en meer toezichthouders krijgen, gekoppeld aan consensus-wetenschappelijke aanvoer van ideeën over wat we nog meer kunnen doen om de regelgeving verder uit te breiden. Voor producenten wordt die omgeving te duur, want ‘wetenschappers’, regelgevers, toezichthouders en juristen zuigen de arbeidsmarkt leeg, omdat je in die sectoren meer kunt verdienen dan met je handen in de klei. Dus verdwijnen die productiebanen naar landen met lagere lonen, weinig of geen regelgeving, en volop creatieve werkers, terwijl de ‘consumentenlanden’ elk contact met de productie van goederen kwijtraken. Behoudens enkele peperdure ‘niche’ markten voor de ‘Happy Few’, waar veredelde hobbyisten enkele honderden uren steken in de productie van een paar schoenen, een handgemaakte tas of sierraden, een ‘customized’ auto of boot die er allemaal volkomen ‘gelikt’ uitzien, met een keur aan ‘features’ waar amper vraag naar is, of waarvan er geen tweede is om ‘exclusiviteit’ te waarborgen. Ook andere producten die het moeten hebben van ‘marketing’ om te worden uitgebouwd tot een ‘hype’, wat ik hier dan maar samenvat onder de noemer ‘Zang en Dans’, blijven ‘lokaal’ geproduceerd, al dan niet gesubsidieerd. Maar economisch is zo’n land dood.
Dat merk je niet, totdat de producerende landen het volledig gehad hebben met die ‘gestoorde’ regelgevers, die hen op steeds hogere kosten jagen, en de stekker eruit trekken door niet meer te exporteren naar dat over-het-paard-getilde land met al die gepamperde consumenten. Dat kan geleidelijk gebeuren, omdat de export niet langer loont, of tamelijk abrupt als gevolg van sancties, oorlog, of politici met een veel te grote bek. Het faillissement van het ‘consumentenland’ wordt dan onafwendbaar, tenzij men producenten elders vindt die bereid zijn om de kont van de regelgevers te kussen, want ‘lokaal’ ontbreekt inmiddels alle kennis en kunde, en creativiteit om iets te realiseren. Zelfs als de regels en het toezicht op slag minder krampachtig zouden worden, wat onwaarschijnlijk is, omdat er zo ontzettend veel mensen ‘werk’ hebben in die sectoren. Het begint traag, met betrekkelijk kleine ongemakken voor de consument, om vervolgens ineens tot een volledige implosie van de hele markt te leiden, zoals bij de meeste faillissementen. Eerst lukt het nog om het ene gat met het andere te dichten, en de steeds duurder wordende producten te subsidiëren, of geld bij te drukken om dat ‘waterhoofd’ van regelgevers en toezichthouders mee te bekostigen, en het volgende moment ben je als de keeper die duizend ballen tegelijk op zich af ziet komen.
Daarbij is het van belang om te beseffen dat ook de ‘niche’ markten vacuüm trekken waar de laatst overgebleven vakmensen werkten, inclusief het complete marketing-apparaat, en alles met ‘Zang en Dans’, omdat dat geen eerste levensbehoeften zijn. Met andere woorden, er hangt een afgrijselijk prijskaartje aan de hoogmoed van het negeren van de wijze lessen van Adam Smith. Niet alleen voor de consumenten, maar ook de regelgevers en toezichthouders bij de overheid, gewend aan ‘State-of-the-Art’ wapentuig waarmee ze konden dreigen als landen niet wilden gehoorzamen wanneer ze hen sancties oplegden, of een proxy-oorlog opdrongen, komen erachter dat al die peperdure, extreem complexe ‘Toys-for-Boys’ op het slachtveld te zwaar, te onhandig, en veel te duur zijn, en veel te onderhoudsgevoelig, met allerlei specifieke eisen ten aanzien van het onderhoud die ze er zelf in hebben gestopt om ervoor te zorgen dat die tank, dat schip, die raket, super-veilig was, en comfort bood aan de gebruiker. En alleen functioneerde op ‘biodiesel’.
Volgens Ursula von der Leijen doet zij het uitstekend, en moeten we blij zijn met het team van veeleisende regelgevers dat zij om zich heen heeft verzameld, die nog elke dag nieuwe regels bedenken, en dat iedereen in de wereld ruzie heeft, waarop ze hen sancties opleggen, en met oorlog dreigen, om ons Europeanen te beschermen. Ik vrees dat we van een ijzige kermis thuis gaan komen.
Wat verstaat u onder winnen?
Op negen mei vieren ze in Moskou de overwinning op Nazi-Duitsland.
Dat de Sovjet-Unie won, en dat ‘Stalingrad’ een keerpunt was in de oorlog op het EurAziatische continent, waardoor Westerse geallieerden de ruimte kregen om hun eigen succesvolle initiatieven te ontplooien, daar is weinig discussie over. Waar de strijd begint, is waar de vraag opborrelt of de steun die de Westerse geallieerden uiteindelijk gaven aan de Sovjets intelligent was, of stupide. Daar was, ook onder Westerse geallieerden geen consensus over. Sterker nog, zoals ik meer dan eens heb aangehaald, ontwikkelden de Britten, op initiatief van Churchill, een plan om, nadat Nazi-Duitsland vernietigd was, meteen door te gaan met de Derde Wereldoorlog door de Sovjets de oorlog te verklaren.
Welhaast met de regelmaat van de klok heb ik hier verwezen naar het flinterdunne boekje van Carlo Cipolla over ‘Stupidity’, zonder dat daar tegengas vanuit de lezers op kwam. Dus doe ik zelf maar een poging om zijn korte, bondige observatie in het juiste licht te plaatsen. Cipolla was een econoom, en zijn ‘kritiek’ had te maken met een onjuiste aanname in de economische theorie, waar die ervan uitging dat de mens een soort ‘automaat’ was die streefde naar steeds grotere welvaart. Evident ook de basis onder het denken van Adam Smith, die zijn gedachten over de Vrije Markt op papier zette vanuit de aanname dat een streven naar welvaartsgroei een ‘No Brainer’ was. Met de bijbehorende moralistische kanttekening dat het ging om welvaartsgroei voor de *gehele* samenleving, en niet in de betekenis zoals die nu veelal wordt gepropageerd in die landen die in de ban zijn geraakt van wat ik hier het ‘Roofkapitalisme’ noem, waarbij een kleine elite praktisch alle rijkdom naar zich toetrekt, en u en ik uiteindelijk niks zullen bezitten.
In de praktijk is het uiteraard helemaal niet zo dat *alle* mensen in een samenleving blij worden van welvaartsgroei. Zij zien het niet als ‘winnen’. Wat met zich meebrengt dat iemand die binnen het kader van Cipolla’s schets ‘Stupide’ is, omdat de keuzes die hij of zij maakt indruisen tegen wat Cipolla beschouwt als vanzelfsprekend eigenbelang, én het collectieve belang, omdat dat het dogma is in de economische wetenschap, vanuit de perceptie van betrokkene juist bijzonder ‘Intelligent’ is, nog steeds binnen het kader van die schets waarin de wereld wordt verdeeld in vier groepen, ‘Stupide’, ‘Hulpeloos’, ‘Crimineel’ en ‘Intelligent’. Mét de kanttekening dat het niks te maken heeft met ‘IQ’ of opleidingsniveau, maar bij Cipolla exclusief is toegespitst op de vraag of iemand kiest op basis van welvaartsgroei, of het frustreren daarvan. Daarbij, en dat is de ‘sleutel’ tot het denken over waar dat voor staat, is er geen toename van het welzijn zonder welvaartsgroei, iets wat door een zekere groep mensen wordt betwist, omdat de welvaart zelfs kan afnemen, terwijl het welzijn toeneemt, indien we de beschikbare welvaart onder dwang beter verdelen. Maar ook bij Smith gaat die samenhang *alleen* op als die welvaartsgroei zich als een olievlek verspreidt over het hele land, en niet geconcentreerd in bezit is van een kleine elite, dat mag duidelijk zijn. Vandaar dat economen die daar op voortborduurden enerzijds begrepen wat de bedoeling was, dat *iedereen* het beter kreeg, terwijl ze anderzijds met elkaar in conflict raakten over de vraag ‘Maar Hoe Dan?’.
In de Sovjet Unie meende men dat een Vrije Markt alleen de ‘Industriëlen’ rijker maakte, en de ‘Werkers’ armer, dus was er een ‘Dictatuur van het Arbeidersproletariaat’ voor nodig om die ‘Industriëlen’ te kortwieken, en die gedachte voedde ook het denken in China onder Mao. In de praktijk werkte dat voor geen meter, en leidde het tot wrede repressie, voedselschaarste, en stagnatie omdat een alles overstijgende, achterdochtige Overheid als een loden bal elke welvaartsgroei praktisch onmogelijk maakte. Mede door de neiging om wat er werd verdiend om te zetten in wapens en ‘verbeteringen’ in de alomvattende controle. Echter, de versie van het kapitalisme die ik hier ‘Roofkapitalisme’ noem, waarbij de integere (niet ‘Criminele’) voorstanders vanaf ‘Reagan’ en ‘Thatcher’, zeg maar, beweerden dat het zou leiden tot welvaartsgroei, en bijgevolg meer welzijn, via het ‘Trickle Down’-principe, was door serieuze wetenschappers al naar het land van ‘Meneer de Uil’, de ‘Fabeltjeskrant’ verwezen. Ik schreef daar jaren geleden uitvoerig over. Gekoppeld aan mijn constatering dat wat we het ‘Rheinland’-model noemden, soevereine staten die een collectieve Vrije Markt onderhielden, niet feilloos was, maar evident het beste ‘model’. Ter onderbouwing verwees ik naar een keur aan wetenschappers die dat met mij eens waren, en er de bewijzen bijleverden in hun boeken en artikelen, ofschoon ze onderling geen eenheid vormden waar het er om ging kansrijke landen te identificeren en afbreukrisico’s in kaart te brengen.
Politiek gesproken werd dat ‘Rheinland’-model beschouwd als een product van de ‘Sociaal-Democratie’, voordat die politieke stroming geheel de weg kwijtraakte, en gaandeweg steeds fascistischer werd bij haar pogingen om ‘verworvenheden’ te verdedigen en iedereen een kans, en een prijs, te geven via een steeds grotere overheid, en een verpieterende Vrije Markt. In Rusland werd het communisme van haar voetstuk gestoten, belandde het land tien jaar lang in de afgrond van het ‘Roofkapitalisme’, wat de Russen een gigantische kater bezorgde waar ze hoopten op lotsverbetering, om vervolgens onder Poetin op te krabbelen, waardoor Rusland weer terug is op het wereldtoneel als een *economische* macht. De Chinezen namen een andere afslag door al eerder akkoord te gaan met voorstellen van de Amerikanen om het land te ‘openen’ voor Westerse investeringen. Wat de Amerikanen, en in haar voetsporen de Europeanen, op het netvlies hadden staan, was niet de verheffing van China, maar de uitbuiting van dat land. Wat aantrekkelijk was, waren de goedkope arbeidskrachten, de discipline en gretigheid van de arbeiders om zich bij de haren uit het moeras van het communisme omhoog te trekken richting meer welvaart, en meer welzijn, en de afwezigheid van rigide regelgeving, wat leidde tot de verplaatsing van onze Westerse industriële productie naar China. Zij het werk, wij de winsten. Wat in de VS, en in het Verenigde Koninkrijk leidde tot een snel groter wordend gat tussen de ‘Rijken’ en het ‘plebs’, met dank aan ‘Reagan’ en ‘Thatcher/Blair’.
Hoewel de economische opvattingen van Reagan en Thatcher in het ‘Rheinland’-Europa niet met gejuich werden ontvangen, veranderde dat toen Tony Blair er een ‘sociaal democratisch’ sausje over uitgoot, wat vooral in de Noordelijke Europese landen, en Nederland, leidde tot dwaallichten die de Sociaal Democratie op sleeptouw namen richting ‘Roofkapitalisme’ met een fascistoïde ‘Twist’. Een grote, alles verzwelgende ‘Intvis’ die gehakt maakte van de Vrije Markt, en geld verdiende met het uitbouwen van het systeem van ‘Bancaire Dienstverlening’. Oftewel ‘Regelgeving’ die op gespannen voet stond met het idee dat juist de vrijheid van het individu om de eigen glazen in te gooien, met niet meer dan een kleine, compacte overheid die de ‘Grote Projecten’ deed, en wetten uitvaardigde die voor alle burgers, zonder onderscheid, identiek waren, en eenvoudig te begrijpen. ‘Regelgeving’ pleegde roofbouw op de eigen bevolking, met een snel groeiend bouwwerk van belastingen en boetes (voor onze eigen bestwil), die tevens dienden om de importeurs van goederen een poot uit te draaien via rechten, patenten en tarieven. Grillen en grollen, de waan van de dag, begon het politiek discours te domineren, bij gelijktijdige overheveling van de soevereiniteit van landen naar een ondemocratisch centraal gezag in ‘Brussel’, wat leidde tot expansionistische ambities van een geheel ander kaliber dan ‘marktaandeel’.
De EU liet zich door de geestverwanten in de VS op sleeptouw nemen, op jacht naar de ‘Unipolaire’ wereld, na de overwinning van het kapitalisme op het communisme, met de implosie van de Sovjet-Unie, en de transformatie van China tot ‘fabriek’ van het Westen. Maar *welk* kapitalisme? De ‘Roofkapitalistische’ variant? Of de ‘Rheinland’-variant? Of een terugkeer naar het fanatieke anti-communisme van de fascisten? Met, tot overmaat van ramp, de ingesleten haat jegens de Russen als ‘Sovjets’ die de fascisten van weleer, met hun rancuneuze erfgenamen, de sporen zou geven, volledig ontbloot van elke ‘Intelligente’ analyse van wat nodig is om welvaart en welzijn te kunnen laten groeien *zonder* moord en doodslag, en achterlijke destructie van alles wat onze voorouders met vallen, en opstaan, hebben opgebouwd? Dat laatste dus. Kennelijk. Geen dialoog. Geen diplomatie. ‘Slimme’ plannetjes om soevereine landen op te knippen in wingewesten, en de onderwerping van productieve landen aan ons ‘Kapitaal’, en onze ‘Regelgeving’, te garanderen. Naast het ongebreidelde gebruik van wapens, in oorlogen die we zelf ontketenen, of uitlokken, waarbij wij de wapens, de munitie en alle denkbare ondersteuning leveren, en de lakens uitdelen, terwijl anderen voor onze ambities sterven.
Op negen Mei worden in Moskou de miljoenen herdacht die stierven in de strijd tegen een Centraal-Europese fascistische macht met een ‘Drang Nach Osten’, en ik zal er in gedachten bij zijn. Dat Kaja Kallas, voormalige premier van Estland, waar ze SS-ers herdenken, en monumenten voor degenen die tegen hen streden afbreken, namens de EU lidstaten en kandidaat lidstaten bedreigt als ze het wagen om zich in Moskou te laten zien tijdens de traditionele parade, is een dieptepunt binnen het Europese systeem dat ooit goed op weg was, maar geen weerstand kon bieden aan de demonen van een eerder verslagen systeem dat nu weer tot leven is gewekt, en dat plannen ontwikkelt om ‘Domme Dingen’ te doen. Schadelijk voor onze welvaart, én ons welzijn. En dat van de rest van de wereld.
Wie heeft hier eigenlijk de leiding?
Mijn hele arbeidzame leven ben ik bestookt met ‘seminars’ en cursussen over ‘Leiderschap’.
Met de tijd veranderden de opvattingen over de ‘leiderschapskwaliteiten’ die vereist waren voor de functie waarin ik zelf bijna dertig jaar leiding gaf, en voor andere functies die ik ‘erbij’ deed. Mijn eigen denken over leiderschap begon al véél eerder, waarbij ik het heb over de vraag welke kwaliteiten iemand moest bezitten om leiding te kunnen geven. Wat iets volkomen anders is dan de vraag of je het met die man of vrouw die de leiding heeft eens bent. Die kennis had ik ook nodig, omdat ik al op de middelbare school ‘coach’ werd van sporters die landelijk mee moesten doen op het hoogste niveau. Uiteindelijk waren de prestaties hún prestaties, en niet de mijne, maar ik was er voor mijzelf van overtuigd dat ik wel een bijdrage had geleverd, door het juiste ‘klimaat’ te scheppen, en kreeg daarvoor ook erkenning van die sporters.
Alweer wat langer geleden schreef ik hier over de ‘Koffiejuffrouw’ (of de man van de ‘Postkamer’) die op ‘magische’ wijze sturend optrad in een bedrijf, en hoe het pas opvalt als ze worden wegbezuinigd, en vervangen worden door geautomatiseerde systemen. Wat ik er toen niet bij vermeldde, was dat zulke mensen ook heel goed ‘geboren stoorzenders’ en ‘intriganten’ kunnen zijn die bedrijfsprocessen volledig in het honderd laten lopen, en allerlei mensen tegen elkaar opzetten. De strekking van dat betoog was dat een leidinggevende moet zien het overzicht te behouden, en die actie dient te ondernemen die passend is om de productie van het team naar het optimale niveau te tillen, tegen de laagst mogelijke kosten. En ja, dat laatste gaat óók op voor leidinggevenden in bedrijven die bulken van het geld, of die werkzaam zijn bij de overheid, waar ze naar hartelust uw en mijn portemonnee kunnen plunderen om het eigen falen te verdoezelen en af te kopen. De grootste travestie is (semi) overheidsinstellingen die boetes opgelegd krijgen. Vestzak, broekzak.
In de praktijk moet een goede leidinggevende een ‘spin in het web’ zijn die overal informatie vandaan haalt, de informatie die onbruikbaar is voor het moment wegdrukt en opbergt in het geheugen, omdat het later wellicht nog wél nuttig van pas kan komen, en daarnaast moet hij of zij in een dynamische omgeving een soort ‘kameleon’ zijn die per situatie, en per individu uit een ander vaatje tapt, zonder te worden ‘ontdekt’ als opportunist. In een statische omgeving ligt de lat stukken lager. ‘Chef-Lopende-Band’ is niet hetzelfde als ‘Hoogste Commissaris’ in ‘Brussel’, maar dat kwartje is niet gevallen bij degenen die, zonder democratische toetsing, op zoek gingen naar een geschikte kandidaat. En hetzelfde kan gezegd worden waar we het hebben over de ‘Secretaris Generaal’ van de NAVO. Daar is een simpele reden voor.
Degenen die hen uit de Hoge Hoed trokken wilden geen leidinggevende, die hen aan zou sturen. Ze zochten een ‘Koffiejuffrouw’, of man van de ‘Postkamer’ die ze zélf konden manipuleren en gebruiken. Een ‘Verbinder’. Waar ik zelf collega’s moest trainen die geacht werden na hun promotie leiding te gaan geven, stond ik bij ‘gedreven’ kandidaten, die niet konden wachten tot ze zélf de koers uit mochten zetten, stil bij hun evidente vakinhoudelijke kwaliteiten en goede ideeën. Maar dat het overbrengen van wat je wilde, en het overwinnen van tegenstand, alsmede het luisteren naar collega’s ‘onder jou’ die andere ideeën hadden, een volkomen andere ‘mindset’ vergde dan ‘gedrevenheid’. Pieter Omtzigt stapt uit de politiek, omdat hij een semi-permanente ‘Burn-Out’ heeft. Vriend en vijand looft hem omdat hij een ‘gedreven’ politicus was. Maar het ‘team’ mócht hij niet leiden toen hij nog bij het CDA zat, en kón hij niet leiden toen hij zijn eigen partij oprichtte. Betekent dat dat hij de kwaliteiten mist om leiding te geven? Niet noodzakelijk, maar wel in de giftige, op zelfmoord afstevenende omgeving van het Haagse politieke bedrijf. Degenen die hem een ‘functie elders’ toewensten deden dat beslist niet omdat Omtzigt vakinhoudelijk tekort schoot, en geen goede ideeën had, maar omdat hij hen zonder mededogen te drogen hing als incapabele flierefluiters die ‘Mooi Weer’ speelden van wat anderen verdienden.
Een goede leider dient zich bewust te zijn van de eigen beperkingen. Indien de aangeboden functie hem of haar koppelt aan een ‘team’ van werknemers die 24/7 bezig zijn elkaar vliegen af te vangen, en valstrikken te zetten om concurrenten onderuit te halen, dan ben je gek als je ‘ja’ zegt. Het probleem in de politiek is dat mensen met goede ideeën, en een integere opvatting van hun taken en verantwoordelijkheden, door de kiezer wel worden herkend. Maar hoe formeer je een team van kandidaat kamerleden dat bij de verkiezingen hoge ogen gooit, die de inspirerende man of vrouw erkent als leider, waarbij die mensen bereid zijn de eigen ambities te parkeren om die leider te steunen bij het binnenslepen van het resultaat waar heel het land beter van wordt? Bij NSC is dat al niet gelukt, maar vervolgens werd Omtzigt ‘ingepakt’ in een coalitie vol met ambitieuze leiders die elkaar het licht in de ogen niet gunnen, zoals altijd gebeurd in Nederland, en zaten er in de Tweede Kamer, én de Eerste-, alsmede in de Rechtbanken, en ‘Brussel’ hele volksstammen die de hele dag door niets anders doen dan zagen aan de poten van de stoel van degene die de leiding heeft bij de concurrent.
Zo nu en dan krijg ik als kritiek van mensen die mij aanhoren omdat ik ‘in de politiek’ had moeten gaan. Nee, zeker niet. Niet in de politiek zoals die in Nederland, en Europa, functioneert. Of liever gezegd, opzichtig verstek laat gaan. Ik ben weliswaar een ‘democraat’ in hart en nieren, maar niet suïcidaal. Als politicus zou ik geen seconde geduld hebben met al die querulanten en intriganten, en mijn tijd niet verdoen met politieke spelletjes of het ‘beantwoorden van vragen van journalisten’ die geen enkele constructieve bijdrage leveren, 24/7 bezig om hun lezers of kijkers te voeden met rellen en lekken, en andere ‘sensationele’ berichtgeving die de kwijnende media waar ze voor werken nodig hebben om ‘relevant’ te blijven, en adverteerders aan te trekken.
Dit hele systeem is zo rot als een mispel, en overduidelijk niet opgewassen tegen de eisen die deze tijd aan landen en een orgaan als de EU stelt. Ik zat afgelopen week te kijken naar een video op YouTube van een fanatieke Amerikaanse tegenstander van Trump, die een hele reeks Chinese ‘TikTok’-influencers presenteerde die compleet gehakt maakten van Trump’s tarieven. Of liever, van de ‘Domme Amerikanen’, waar de presentator van dat filmpje evident ook toe behoort, zonder het te beseffen. En dat is de tragiek. Ik ga Trump’s tarieven niet verdedigen, of zijn ‘MAGA’-supporters, maar die Chinezen zeggen, zonder uitzondering, dat waar China investeerde in projecten ten bate van de Chinezen, investeerde de VS in oorlog. En ja, óók, en zelfs prominent, de politici waar die YouTuber zo’n fan van is. Trump heeft natuurlijk 100% gelijk als hij stelt dat ‘Oekraïne’ de oorlog van Biden was. En dat hij als president tijdens zijn eerste termijn géén oorlog ontketende, in tegenstelling tot al die presidenten voor hem, en Joe Biden na hem. Die Chinezen maken de kachel aan met de Amerikanen, maar bij extensie ook met de Europeanen die slaafs achter de VS aanhobbelden, waar ze vragen wat voor producten Chinezen bezitten met ‘Made in the USA’ erop? Of ‘Made in Europe’? Zelfs producten die wij herkennen als iets van een Amerikaans of Europees ‘Merk’, worden in China (of in elk geval buiten de VS en Europa) gemaakt. Eén Chinees wijst er weinig subtiel op dat Amerikanen (en Europeanen) zich af laten leiden door het politieke Circus, met nep-discussies over ‘Links’ en ‘Rechts’, waarna hij de conclusie trekt dat wat wij nodig hebben, een revolutie is. Ja. Bij voorkeur, benadruk ik nog maar eens met klem, in ons denken. In ons denken over leiderschap. Over kwaliteit. Over verantwoordelijkheid. En over hoe al die oorlogen en intriges (regime change operaties) ons niets brengen dan ellende. HIER dat filmpje.
Het ga je goed Pieter.
De knuffelaars die ons bedreigen
Wat voor relatie heeft u met uw computer?
Koestert u ‘warme gevoelens’ voor dat apparaat dat u tot zoveel meer in staat stelt dan u ooit heeft kunnen dromen? Of is het voor u een simpel stuk gereedschap dat het gewoon moet doen. En als het daarin tekort schiet, rent u naar de winkel en koopt u een nieuwe, om de oude zonder ceremonie naar het ‘Grof Vuil’ te brengen. Het is een beetje een strikvraag, maar er is uiteindelijk geen ‘goed’ of ‘fout’ antwoord. Alleen een antwoord dat bij u past. Dat u ‘definieert’.
De mens is behept met logische denkvermogens, analoog aan de computer, voorzover we de rekencapaciteit niet inzetten voor andere toepassingen, bedoeld om die computer de capaciteit te geven onze irrationele keuzes te ‘benaderen’. Dan doet die computer dat nog steeds door terug te vallen op haar superieure rekencapaciteit, maar in simulaties lukt het steeds beter om computers capaciteiten mee te geven die verdacht veel lijken op wat wij scharen onder gevoelens, sentimenten en emoties, waarvan wij zelf trots zeggen dat die ons tot ‘mens’ maken.
Berekenende mensen schakelen hun gevoelens, sentimenten en emoties uit, en ze opteren voor die keuzes die het doel dat zij nastreven dichterbij brengen. Zonder enig mededogen. In zekere gevallen zelfs zonder acht te slaan op hun eigen onmiddellijke eigenbelang. Hun berekening onthult dat zonder die noodzakelijke stappen het doel niet gehaald kan worden. ‘Het doel heiligt de middelen’. Dat ‘Groter Israël’ *moet* er komen! We zeggen dan dat zij gewetenloos zijn, en compassie missen. Maar het doel zelf kan een monument van compassie zijn. Betrokkene schuift *alles* opzij om deze of gene te helpen, en dat kan alleen door elke bedreiging zonder scrupules uit de weg te ruimen. Terwijl, als je er rationeel en ‘kil’ naar kijkt, dan is dat doel een ‘bevlieging’, een ‘waan’, het product van gestapelde gevoelens, sentimenten en emoties. Een ‘Afgod’, een ‘Phallus’. Een ‘Ding’.
De mens heeft de unieke capaciteit om ergens aan te ‘hechten’. Aan andere mensen, aan dieren, aan dingen. Als ons gevraagd wordt het ‘uit te leggen’, steken we van wal met een gepassioneerd betoog, waaruit niet zelden minachting, of onbegrip spreekt voor iemand die die ‘passie’ niet deelt. Uit mijn jonge jaren herinner ik mij nog hoe mijn vader tevergeefs trachtte om mij zijn liefde voor de ‘natuur’ bij te brengen. Ik hield, en hou van de natuur, op mijn manier. Maar een bloem is een bloem, een hert is een hert, en veel dieper gaat mijn belangstelling niet. Dat we de natuur moeten koesteren en beschermen, dat begrijp ik, en daarom schrijf ik hier regelmatig dat we geen ‘domme dingen’ moeten doen. Waarbij ik twee bedreigingen zie, vanuit mijn ‘kille’ berekenende benadering. Degenen die de natuur als een gegeven, als een ‘ding’ beschouwen dat ze zonder begin van enig respect kunnen misbruiken, om het daarna weg te mieteren. En de ‘knuffelaars’ die de natuur niet respecteren, maar ‘doodknuffelen’, en op een voetstuk plaatsen als een totem, ver verheven boven de mens, die dienstbaar aan de natuur zichzelf dient weg te cijferen om het doel van een wereldwijde ‘ongerepte’ natuur in een ’stabiel klimaat’ dichterbij te brengen.
Om een oordeel te kunnen vellen over iemand als individu is het zaak om te bezien of diegene ‘in balans’ is, nog voordat we iets zeggen over de doelen die hij of zij nastreeft. Omdat we gevoelens, sentimenten en emoties alleen kunnen vergelijken, terwijl de logica ons in staat stelt tot diepgang, en de uitwisseling van kennis over het belang. ‘Pure’ gevoelsmensen daar kun je niet mee praten om tot een vergelijk te komen. Wat je wel kunt doen, is hen manipuleren, maar wil je dat? Wellicht als ze een gevaar voor jou, of jouw eigen gekoesterde doelen vormen. Maar in dat laatste geval moeten we ons dan ook wel realiseren dat onze gekoesterde doelen de expressie zijn van gevoelens, sentimenten en emoties die bij ons passen, en je zou eigenlijk liever zien dat je daar open over kon zijn, inplaats van cynisch je eigen doelen te verhullen om anderen te kunnen manipuleren. Althans, zo zit ik erin. En vandaar dat ik zoveel ophef maak over de techniek van ‘nudgen’, het gevaar van reclame en propaganda, en de opzichtige leugens van gewetenloze lieden die ons domweg bedriegen ten bate van hun eigen macht om dat te bereiken wat voor hen zo waardevol is.
Compassie is evolutionair een beschermingsmechanisme. Het weerhoud je ervan om schade toe te brengen aan wat je lief hebt, wat ons in staat stelde samen te leven in groepsverband. Het weerhoud je er tevens van om te vernielen wat ‘mooi’ is, ook al heeft het geen ‘ziel’, waarbij ‘mooi’ hier staat voor iets dat ‘nut’ heeft, met inbegrip van een huis, een auto en andere zaken die ons, en onze geliefden, comfort bieden. Warme gevoelens koesteren voor een computer is dus helemaal niet vreemd. Maar een ‘horder’ overdrijft. Net als iemand die vanuit zijn of haar compassie de gehele mensheid onder de hoede wil nemen, en op grond daarvan streeft naar uitbreiding van de NAVO. Diegene kan zelf nadrukkelijk overtuigd zijn van het lovenswaardige streven om de gehele mensheid liefdevol op te nemen en te beschermen tegen berekenende types die dat doel helemaal niet delen, maar het is als met de ‘knuffelaars’ die zonder ergens over na te denken hun passie opdringen aan anderen, en onberekenbaar uit hun slof kunnen schieten als ze weerstand ondervinden.
Een ander ‘stokpaardje’ van mij, is het elementaire verschil tussen de échte wetenschap, en wat we de ‘consensus wetenschap’ noemen, wat meer religie is. De échte wetenschap staat, van oudsher, voor studies die ‘hard’ bewijs opleveren, in die zin dat de uitkomst van een identieke proef, onder identieke omstandigheden, gegarandeerd een volkomen voorspelbaar resultaat oplevert. Kansloos als je dat verwacht van de ‘consensus wetenschap’. Waarbij ik hier steeds heb benadrukt dat de échte wetenschap, de op logica gestoelde wetenschap, niet overal een antwoord op heeft. Bij lange na niet. Dus we zullen altijd wel een vorm van religie, van ‘consensus wetenschap’, van gevoelens, sentimenten en emotie nodig hebben om te navigeren in een complexe wereld. En dan is het een intrigerende vraag of een computer die geprogrammeerd is om die manifestatie van de mens te benaderen uiteindelijk ‘tot leven’ komt. Maar daar gaat deze bijdrage niet over.
Waar ik naartoe wil, is dat we meer naar een wereld toe moeten waarin we de doelen van anderen nemen zoals ze komen, en er genoegen mee nemen dat er geen symbiose is tussen die doelen en de onze, waarna we met onze logische vermogens op zoek gaan naar oplossingen voor de conflicten die dat oplevert. Wat onverbiddelijk vergt dat we met elkaar ‘om de tafel’ gaan, om een uitweg te vinden. Dat weigeren maakt van iemand een ‘knuffelaar’ die verzuipt in de compassie en zelfverheerlijking, maar waar je beter niet op kunt vertrouwen als je leven je lief is. Waarom zitten wij in Europa opgescheept met ‘knuffelaars’? Wat ging er mis? In hoeverre is er een verband met de transformatie van Europa als een industrieel en agrarisch ‘Power House’, met toonaangevende universiteiten en hogescholen die uitblonken in de échte wetenschap, naar een op ‘dienstverlening’ en ‘consensus wetenschap’ gestoelde entiteit die nog altijd doorgaat met het vernietigen van wat ‘mooi’ is (nut heeft) ten bate van de voeding van het gevoelsleven? Hoe kwetsbaar zijn we inmiddels? Bedenk, in dit verband, dat niet bijster logisch denkende mensen in het verleden de échte, de ‘exacte’ wetenschap ook misbruikten als een stuk gereedschap. Het product van ‘kille’ logische processen zonder ‘ziel’. Ofschoon die échte wetenschappers, die de spelregels respecteerden, gepassioneerd konden verhalen over de ontdekkingsreizen die erdoor werden gefaciliteerd, en hoe het hen inspireerde om na te denken over de ‘zin’ van dit alles, indien ze in balans waren.
Met een beetje geluk heeft u ergens een partner gevonden, wellicht kinderen op de wereld gezet. Wat is die partner voor u? Iemand die goed kan koken, nuttig kan tuinieren, handig is met gereedschap, goed in bed, en voldoende geld binnenbrengt? En mocht daar ergens iets gaan haperen, dan weg ermee, en haal maar een nieuwe? Fysiologisch is die partner een zak met water en botten met een beperkte houdbaarheidsdatum, die we wegbrengen naar het crematorium als het hart ermee ophoudt. Maar wat ons tot mens maakt, is dat we via onze compassie een brug slaan naar het mysterie dat we moeten koesteren en onderzoeken. Niet doodknuffelen. Niet toe-eigenen.
Een appeltje voor de dorst
Niet al je eieren in één mandje bewaren.
Hoeveel Veiligheid is genoeg? En wat kunnen we schrappen, omdat we het bijna nooit nodig hebben? Veiligheidsmiddelen zijn in veel gevallen bij wet verplicht, alhoewel wetgevers zelf geen buffers inbouwen, maar het geld uitgeven alsof ‘morgen’ niet bestaat. In mijn optiek, mijn ‘filosofie’ over de functie van een overheid, dient die collectieve instelling exclusief de Veiligheid te bewaken, in de ruimste zin van het woord. Terwijl de burger in een ‘Vrije Markt’ voor eigen rekening zoveel risico mag lopen als hij of zij wil. Dat levert nog voldoende ruimte voor discussie, maar een kind begrijpt dat als je een boot, een vliegtuig, een auto of een huis volstouwt met Veiligheidsmiddelen, zodat er geen mens meer bij kan, de functie van die boot, dat vliegtuig, die auto of dat huis volledig verloren gaat, terwijl de kosten de pan uit rijzen.
Zoals al gememoreerd was mijn eerste auto een ‘Lelijke Eend’. Ruim, functioneel, super-zuinig, en tamelijk eenvoudig zelf te onderhouden. Maar niet bepaald veilig. Een ‘Koekblik’. Nog niet zo lang geleden kwam ik een stokoude VW-bus tegen, omgebouwd tot ‘camper’, met ‘nul’ Veiligheid, waar de trotse eigenaar een sticker op had geplakt: ‘No Airbags! No Safety Belts! We die like Real Men!’ Dergelijke auto’s zijn niet onveilig in absolute zin, zolang de bestuurder zich maar bewust is van de kwetsbaarheid van zijn voertuig, en zijn rijgedrag daarop aanpast.
Nadenken over Veiligheid loont de moeite. En het inspireerde mij in het verleden om te pleiten voor een ‘Basisloon’, een soort ‘Nationale AOW’ voor elke inwoner met een Nederlands paspoort, en verder geen cent aan ‘regelingen’ of subsidies. Wil je meer Veiligheid, dan regel je dat maar zelf. Door te sparen, of door je bij te verzekeren. Eigen verantwoordelijkheid. Met die kanttekening, dat de overheid daar dan ook vanaf dient te blijven. Het is *mijn* reserve. Niet die van de overheid.
Een Chinese ‘Influencer’ fileerde de Amerikaanse tarieven door er, weinig subtiel, op te wijzen dat China het geld dat binnenkwam de afgelopen decennia besteedde aan wegen, havens, scholen, huizen, OV, waaronder een imposant netwerk van super-snelle treinen, en armoedebestrijding, terwijl de VS het over de balk gooide in de ene na de andere oorlog. Waarop hij eraan toevoegde dat wat de VS nodig had, niet méér tarieven was, maar een revolutie. Koren op de molen van Bernie Sanders die door Hillary Clinton van de weg werd geduwd bij de voorverkiezingen voor het presidentschap van 2016, waar zij het vervolgens aflegde tegen Trump. Maar ik vrees dat Sanders, bepaald niet vies van oorlogen, en vergelijkbare onzin, zoals regime change operaties die miljarden vreten, en het afvullen van NGO’s, geen zoden aan de dijk zou zetten voor wie beseft dat het land aan de rand van de afgrond staat.
Nagenoeg geen enkel Westers land beschikt over een appeltje voor de dorst. Alleen Noorwegen. De rest verzuipt in de schulden. Schulden van de overheid, zowel van de regering als van lagere overheden. Schulden van bedrijven. Schulden van particulieren. Trump draaide zijn tarieven deels terug, omdat China en Japan het Amerikaanse ‘schuldpapier’ dat zij bezitten in rap tempo begonnen te verkopen, waardoor de rente op ‘obligaties’ snel opliep, terwijl de FED (in de VS particulier bezit van commerciële banken) er geen oren naar had om Dollars bij te drukken om de druk van de ketel te halen. Europa verzuipt eveneens in de schulden, en met de plannen die er liggen komen daar zeer binnenkort nog triljarden bij, maar de ECB verlaagde ‘braaf’ de rente, en ‘denkt mee’ met ‘Brussel’, wat zoveel betekent als ‘bijdrukken van geld is geen probleem’, ook al leidt het tot gierende inflatie, wat slecht nieuws is voor mensen die geld spaarden. Het beloont mensen die dat niet deden, en ook niet van plan zijn om het te doen, zoals de overheden, met ‘Brussel’ voorop.
In ons eigen kikkerlandje slaat het water over de dijken nadat de coalitiepartijen hun ei legden over de ‘Voorjaarsnota’, die de basis vormt voor de ‘Begroting’ na de zomer. Iedereen heeft kritiek. Niemand is tevreden. Felle tegenstanders van de coalitie komen met snoeiharde kritiek, en wrijven de coalitiepartijen in dat ze *niets* waarmaken van al die prachtige verkiezingsbeloften. En dat is een waarheid als een koe. Want de ruimte is simpelweg ‘Min Nul’. Wat het gevolg is van keuzes die de voorgaande regeringen maakten, meer in het bijzonder de laatste, alsmede wat ‘Brussel’ al heeft verziekt, en waar ‘Brussel’ doodgemoedereerd mee doorgaat. Elke keuze wordt verkocht als een uitgave ten behoeve van de Veiligheid. Ons bootje maakt water door de hoeveelheid Veiligheidsmiddelen die we in de loop der jaren aan boord hebben genomen. Elke ‘kever’ is beschermd. Voor iedere dwaas is er een ‘Vangnet’ toegesneden op zijn of haar individuele behoefte. Aan regulier onderwijs komen ze op scholen niet meer toe, omdat ze alle lesdagen bezig zijn met de ‘Lentekriebels’ en andere programma’s die zijn ontwikkeld om ‘focusgroepen’ te beschermen, als ze niet druk zijn met administreren. Biljoenen gaan er de deur uit om ons te beveiligen tegen ‘klimaatverandering’, waarvan nog niet is vastgesteld of periodes zonder regen, of periodes met veel regen daar de expressie van zijn, terwijl we tegelijkertijd in heel Europa de dammen en waterkeringen weghalen, waardoor je de effecten gegarandeerd ongeremd over je heen krijgt.
Laat mij tevens nog eens stilstaan bij het simpele gegeven dat de NAVO-landen samen verantwoordelijk zijn voor driekwart van de wereldwijde uitgaven ten bate van alles wat ‘BOEM!’ zegt, om het zo maar even samen te vatten, terwijl die groep landen stukken kleiner is dan de rest van de wereld. Desalniettemin claimen de overheden van die NAVO-landen dat het niet genoeg is om ons veilig te houden, en trekken ze uw en mijn portemonnee om als een haas nog véél meer te kopen. Hoeveel is genoeg? Fascinerende vraag, als je er even over nadenkt. Hebben al die oorlogen die we sinds de aftrap van deze nog jonge eeuw gevoerd hebben, die triljarden hebben gekost die we ook anders hadden kunnen besteden, ons Veiliger gemaakt? Afghanistan, Irak, Libië, Syrië, Oekraïne, Gaza, Yemen. Zonder uitputtende nacalculatie weet ik het antwoord al: Nee. Onveiliger, en instabiel. Instabiel als gevolg van de gigantische volksverhuizingen die er het gevolg van waren, en ook door al dat geld dat we eraan uitgaven, direct, of indirect via de gesubsidieerde hulpverlening en wederopbouw, of om te voorkomen dat we verzwolgen werden door nog vele vluchtelingen extra. In het bedrijf waar ik voor werkte hamerde ik tot vervelens toe op ‘nacalculatie’. Je hebt een klus geklaard, neem dan even kort de tijd om te evalueren wat er goed ging, en wat beter had gekund. Stel je daarbij als leidinggevende openlijk kwetsbaar op. Vooropgesteld dat je niet zelf degene was die opzichtig en bij elke gelegenheid faalde, win je daarmee aan gezag. En was jij wel degene die er een puinhoop van maakte, en keer op keer gered of gecorrigeerd moest worden door de mensen die aan jouw gezag waren onderworpen, dan hoor je daar helemaal niet te zitten. Dito waar je die hele exercitie van een ‘nacalculatie’ niet eens aandurft.
Let wel, ik heb het hier niet over een ‘parlementaire hoorzitting’ of iets vergelijkbaars, of zo’n modern ‘proces’ waarbij een rechter gevraagd wordt een Salomon’s oordeel op te leggen aan kemphanen, zonder dat die rechter enig benul heeft van het hele onderwerp. Dat zijn politieke spelletjes waarbij mensen zonder ‘Skin in the Game’ concurrenten af kunnen fikken, en zichzelf groter kunnen maken dan ze zijn. Na ‘Irak’ hadden we zo’n ‘parlementaire hoorzitting’, en daarna maakten we dezelfde fouten weer, keer op keer, maar hadden de politiek verantwoordelijken ‘geleerd’ dat ze hun sporen moesten wissen, of moesten zorgen voor ‘rugdekking’. Uiteindelijk maakten we het onder Rutte nog een héél stuk erger, waar ons land bij de oorlogen na ‘Irak’ Al Qaida en ISIS steunde, alsmede Neonazi’s in Oekraïne. Hij kwam er niet alleen mee weg, maar het leverde hem een riante plek op bij de NAVO als beloning, terwijl Nederland met de rekeningen is blijven zitten, die nog verder oplopen nu ook de zittende regering, aangespoord door ‘Brussel’ en Rutte bij de NAVO, goed geld achter slecht besteed geld aan gooit. Een schoolvoorbeeld van een ’Sunk Cost Fallacy’.
Over de hele linie heeft ons land ingetekend op langlopende projecten, met financieel torenhoge verplichtingen, die ons land niks opleveren, of per saldo alleen maar nadeel berokkenen. De lasten zijn nu zo hoog opgelopen, dat er geen ruimte is voor het oplossen van problemen in het hier-en-nu. Nederland heeft, in elk geval op papier, nog wel reserves, onder andere in de vorm van goud. Als het er nog is, want zoals u vermoedelijk wel ergens bent tegengekomen eisen vertegenwoordigers van de regering Trump een ‘audit’ om vast te stellen of de opgegeven goudreserve in ‘Fort Knox’ er nog ligt. En een fors gedeelte van het Nederlandse goud ligt daar. En in Parijs en Londen, waarbij de regering in Londen haar eigen reserves jaren geleden al heeft verbrast. Ik hoef u hoop ik niet duidelijk te maken wat de overheden van die landen zouden doen als blijkt dat er goud verdwenen is uit de kluizen van de beheerder? Dat is dan onze pech, eerder dan dat ze edelmoedig hun eigen edelmetaal afstaan in een tijd waarin iedereen tekort komt. Met de ontwikkeling van de goudprijs op dit moment is dat goud voor Nederland een Reddingsboei, want het goud gaat als een speer. Maar als die Reddingsboei verwijderd is zonder dat we er erg in hadden, of als hij onbereikbaar is op het moment dat onze bootje dreigt te zinken, is het als de reservesleutels van je auto die thuis liggen, terwijl je op vakantie in Italië de sleutels die je bij je had uit je broekzak laat glijden, richting de bodem van de Middellandse Zee.
De ‘Raad van State’ maakt zich zorgen over onze democratie. Welke democratie? Waar hebben ze het in ’s Hemelsnaam over? Onze soevereiniteit hebben we weggegeven aan ‘Brussel’, waar obscure regenten de scepter over ons zwaaien, die benoemd zijn en niet verkozen, die in lidstaten het verkiezingsproces manipuleren als er een risico is dat de uitslag tegenvalt, en die niet in hun macht begrensd worden door een Grondwet om de burger te beschermen tegen bestuurlijke willekeur, en cynische intriges, terwijl ze ons geld wegsluizen naar doelen die haaks staan op wat iemand die meent dat een overheid dient te zorgen voor de Veiligheid, van haar eigen burgers, voor ogen staat als binnen haar mandaat. Tel daar dan bij op dat we in eigen land bestuurders en parlementariërs hebben met een ‘gat in hun hand’, die links en rechts schulden maken, of initiatieven van ministers blokkeren die tot doel hebben de uitstroom van geld in te dammen. En tot overmaat van ramp zijn we ‘gezegend’ met rechters die zonder ergens op te letten vonnis wijzen waar we als samenleving compleet op leeglopen, terwijl ze er ‘de ballen’ verstand van hebben.
Als straks het licht uitgaat, omdat we door onze dieselgeneratoren heen zijn, het overbelaste netwerk definitief de geest geeft, en we geen materialen meer kunnen bemachtigen om onze windmolens en zonnepanelen draaiende te houden, omdat we extreem onaardig zijn geweest tegen de landen die de onderdelen leveren, alsmede de zeldzame grondstoffen benodigd om ze zelf te fabriceren, waardoor ook onze JSF en onze trotse vloot veranderen in ‘oud roest’, is het te laat voor een ‘nacalculatie’. Dan wordt het uithuilen, en opnieuw beginnen. Ik maak mij sterk dat veel van de bestedingsdoelen waar nu al dat geld naartoe gaat dan een lagere prioriteit krijgen, en dat er weinig discussie meer is over ‘genderkwesties’ of ‘lentekriebels’, terwijl we weer dammen en waterkeringen gaan bouwen om water te hebben als het droog is, en overstromingen te voorkomen als het een keer flink regent, en we met onze pijl en boog elke wolf afschieten die in de buurt van onze schapen komt. Tegen extreem stupide medelanders zeggen we dan: ‘Wat ben jij ook een Ursula!’ Of, ‘Wat ben jij ook een Rutte!’, en ouders leggen hun kinderen dan uit wat daarmee wordt bedoeld, terwijl ze hen voorhouden dat je nooit al je eieren in één mandje moet bewaren, en dat het verstandig is om een appeltje voor de dorst te houden, en niet al je geld te verbrassen. En niemand die ooit nog een politicus, of een lid van de ‘Raad van State’ vertrouwt.
Wat zijn dat voor capriolen?
Om een object met veel massa in beweging te brengen, af te remmen, of van koers te doen veranderen, heb je geduld nodig.
Als tiener voer ik een enkele keer mee met mijn vader, die loods was, op gigantische schepen. Elk schip was anders voor hem, en manoeuvreren in een niet al te breed vaarwater vergt zekere vaardigheden die niet iedereen bezit. Daarbij was het zijn persoonlijke ambitie om zo min mogelijk gebruik te maken van sleepboten, die fouten kunnen corrigeren, binnen zekere grenzen. Water, en de lucht voor vliegtuigen, vormen een ander ‘medium’ dan rails of asfalt. Windrichting en sterkte kunnen een routine behoorlijk op de proef stellen. Om een groot schip, of een groot vliegtuig van koers te doen veranderen, of tijdig af te remmen, vergt anticipatie. En kennis van wat dat schip, of dat vliegtuig kan, en hoe het reageert als men het roer omgooit, of het vermogen verandert. Draait de schroef linksom, of rechtsom? Zitten de motoren onder de vleugels, of aan de staart? Is het een zuigermotor, of een straalmotor?
Met andere woorden, mocht u de illusie hebben dat u verstand heeft van varen, omdat u aardig overweg kunt met een plezierbootje, of dat u alles weet over vliegen, omdat u wel eens een proefles op een Cessna heeft gehad, dan moet ik u toch uit de droom helpen. Wat al geldt voor de overstap van een Fiat 500 naar een vrachtwagen-combinatie, is daar nog véél veeleisender. Dus wat dacht u van het besturen van een land?
Al die ‘brommer-coureurs’ die dagelijks hun gal spuien in de sociale media, én in de Gevestigde Media, omdat bestuurders het niet goed doen, hebben zelfs bij benadering geen idee van traagheid die niet duidt op onwil, maar die verband houdt met de massa, en het vermogen, waardoor snelle manoeuvres simpelweg uitgesloten zijn. Ongeduldig stampvoeten de Prinsjes en Prinsesjes, omdat het toch ‘zo simpel’ is. ‘Gewoon even’……….
Hier op dit blog blijf ik maar herhalen dat een vaardige bestuurder de handen meer dan vol heeft aan een ‘Kleine Overheid’ met een bescheiden mandaat, die kiest voor overzichtelijke oplossingen van problemen, en de problemen niet opzoekt. En hoe groter de massa, door bijeengeharkte bemoeizucht en politieke beloftes, hoe lastiger het wordt. Benoem dan bovendien mensen die ‘ook een kans moeten krijgen’, of die het ‘leuk kunnen vertellen’ en zo goed zijn in ‘verbinden’, of 'rechten' hebben gestudeerd, en het wordt tijd om op zoek te gaan naar de reddingboot, of de parachute.
Let wel, de kapitein van een schip van formaat kan in veel gevallen niet echt manoeuvreren met dat schip, want dat doet hij zelden of nooit. Daarom verplichten landen rederijen om bij het aanlopen van havens een loods te nemen, die niet alleen lokaal bekend is en de taal spreekt, maar ook carrière heeft gemaakt in dat beperkte vaargebied door steeds grotere schepen te mogen ‘beloodsen’. In de luchtvaart gaan ervaren piloten mee met collega’s op vluchten naar een bestemming die bijzondere eisen stelt alvorens die piloot zonder ‘zijwieltjes’ op pad wordt gestuurd. Maar hoe zit dat in het ‘landsbestuur’, of bij het toewijzen van bestuurlijke verantwoordelijkheden voor zo’n dinosaurus als ‘Brussel’?
Waarom is ‘Europa’ gedoemd? Omdat we in een vlaag van totale verstandsverbijstering mensen die ‘ook een kans moeten krijgen’ op het pluche hebben gehesen, en menen dat het afdoende is als iemand leuk kan ‘verbinden’. Maar wat dan te denken van iemand als Trump? En de onervaren kliek die hij deze ronde heeft meegenomen? Fascinerende vraag. Toen Trump in 2016 de voorkeur kreeg van de Amerikaanse kiezer schreef ik hier op mijn blog dat het een ‘foutje’ was van de ‘Warparty’, van het ‘Establishment’, van de ‘Deep State’. Politico meldde destijds dat het een keuze was geweest van de ‘Democraten’, van het team van Hillary, die de ‘primaries’ bij de ‘Republikeinen’ manipuleerden omdat ze dachten dat hun ‘Warparty’-kandidaat met twee vingers in haar neus ging winnen van de ‘Orange Man’. En dat Trump zelf waarschijnlijk net zo verrast was als Hillary. Met als gevolg dat hij zich compleet liet inpakken door ‘Minders’, een keur aan ‘Warparty’ bestuurders die ervoor moesten zorgen dat de schade beperkt bleef. Tevens beschreef ik Trump als een ‘Los Kanon’. Eigenlijk iemand die op een supertanker wordt gezet, en stuurcommando’s geeft als betrof het een sloep met een boegschroef die je ‘op een postzegel’ kunt draaien, weer of geen geen weer.
Hij trad aan op een moment dat het stroef begon te lopen in de VS, omdat de ‘Unipolaire’ wereld, met de VS als bestuurlijk centrum van dat wereldomspannende ‘rijk’, forse tegenwind kreeg. De oorzaak was het gewetenloze, cynische machtsmisbruik, en de op uitbuiting gestoelde inrichting, wat het best tot uitdrukking kwam in de wijze waarop de regering ‘Bush’ (eigenlijk Cheney), maar daarna ook Obama, in eerste instantie verkondigden de strijd met ‘Terreur’ aan te willen binden, om vervolgens weer 180 graden van koers te veranderen, en Islamitische terroristen volop in te zetten om Rusland en China, maar ook Iran, Irak, Libië en Syrië te destabiliseren. In mijn optiek is het hoogst waarschijnlijk dat gebeurtenissen die ons overvielen, zoals ‘9/11’, ergens ‘diep’ in de ‘Warparty’ simpelweg gepland was als een ‘Nieuwe Pearl Harbor’ die nodig was om van de eenentwintigste eeuw een ‘Amerikaanse Eeuw’ te maken. Met andere woorden, er was over nagedacht. En de ‘expressie’ vinden we open en bloot terug bij de als ‘ThinkTank’ ingerichte ‘Project of a New American Century’.
De weerstand in de wereld betrof minder het concept van ‘Amerikaans Leiderschap’, maar de ‘manier waarop’. Rusland en China, en ook Iran, Irak, Libië en Syrië hadden geen moeite met de ‘War on Terror’, maar op het moment dat de ‘Warparty’ hen een mes in de rug stak door die terroristen in te zetten om die landen te ‘disciplineren’, te ‘overbelasten en destabiliseren’, en via ‘verdeel-en-heers’ te onderwerpen, ging het radicaal mis, en was de ‘Unipolaire’ wereld gedoemd. Nog tijdens de regering van Bush werd het plan ontwikkeld om Rusland en China te verleiden tot een krachtmeting, uitgaande van de veronderstelde superieure (afschrikwekkende) militaire macht van het ‘Westen’, met ‘Europa’ als slaafse, onnadenkende vazal, die alleen daarom al ook geen kwalitatief hoogstaande bestuurders nodig had. Liever niet! Sterker nog, dat plan van die Amerikaanse strategen (tevens manifest in het ‘denken’ binnen het World Economic Forum in Davos), was dat chaos in de wereld buiten de VS een voorwaarde was voor het realiseren van die ‘New American Century’. Dat plan leidde uiteindelijk schipbreuk in Oekraïne.
Hier op mijn blog heb ik veel werk gemaakt van het ‘laten zien’ van de ‘logische’ ontwikkeling die niet gestoeld was op spontane bestuurlijke initiatieven, of reacties op incidenten, maar dat het plannen betrof met een lange ‘Lead’-tijd. Meer in het bijzonder hoe Poetin’s waarschuwing uit 2007 dat oorlog dreigde als de NAVO, in strijd met beloften, blééf uitbreiden in oostelijke richting daarin een sleutelmoment was. Hoe dat door de ‘Warparty’ werd ‘gelezen’ als een buitenkansje om die ‘Unipolaire’ wereld vorm te geven. Eigenlijk had de destructie van Rusland al in 2014 beklonken moeten zijn, maar dat mislukte, doordat de NAVO en haar Oekraïense ‘proxy-strijdkrachten’ bij Debaltsevo een gevoelige nederlaag leden. De Russen waren daar een maatje te groot. Niet primair in zuiver militaire zin, maar wel in strategische zin. Vervolgens werden de ‘ThinkTanks’ in de VS verrast door Trump, wat vertraging opleverde, maar ‘op papier’ nog niet de nekslag voor hun ‘Unipolaire’ wereld onder Amerikaanse leiding. Wel werd het zaak om Trump aan de kant te schuiven en weer een ‘Eigen Mannetje’ in het ‘Witte Huis’ te parkeren. Is dat regulier gebeurd? In de Netflix-serie ‘Ozark’ gaat het deels over een plan van een politicus om ‘softwarematig’ de uitkomst van verkiezingen te bepalen. Dat is geen science fiction, en u weet dat menigeen die Trump steunde claimde dat Biden onrechtmatig had gewonnen. Maar hoe kan het dan dat hij bij de afgelopen verkiezingen toch weer won? Zou het kunnen zijn dat de strategen hem nu, voor het vervolg, nodig hebben?
In 2019 publiceerde de Rand Corp haar ‘policy paper’ waarin werd beschreven hoe Rusland overbelast en gedestabiliseerd kon worden door Oekraïne onder de bus te duwen, moordende economische sancties af te kondigen, en (eventueel) Al Qaida te helpen in Syrië. Daarvoor hadden ze (iemand als) Biden nodig. Dat plan was een ‘voortzetting’ van het originele plan dat reeds in 2008 werd geïmplementeerd nadat Poetin dreigde met oorlog, maar met nóg minder succes dan dat debacle uit 2014. Tegen het eind van zijn periode in het ‘Witte Huis’ ontving Biden Keir Starmer, en wierp hij hem in feite de hele failliete boedel toe door hem de Hemel in te prijzen als de leider van het land dat een leidende rol had gespeeld bij de implementatie van dat plan zoals de Rand Corp het had voorgeschoteld aan de bondgenoten. De ‘ThinkTanks’ waren er toen al helemaal klaar mee. Het had niet gewerkt. En wat nu?
De Heritage Foundation, een andere ‘ThinkTank’, had toen al een ‘schets’ gepubliceerd voor het vervolg. En daarvoor hadden ze Trump nodig. Brian Berletic, die ik al héél lang volg, ver voordat hij zijn YouTube kanaal opzette, en die vanuit Thailand ontwikkelingen in de wereld analyseert, waarbij hij zijn ervaringen als voormalige Amerikaanse beroepsmilitair sterk laat meewegen, stelt zonder omhaal dat ‘Project 2025’ van die ‘ThinkTank’ begrepen moet worden als een ‘logisch’ vervolg op het mislukken van de eerdere strategie, met onverminderd hetzelfde ideaal als ‘punt op de horizon’: Een ‘Nieuwe Amerikaanse Eeuw’, door het slopen van de concurrentie. Dus niet zozeer een capitulatie voor een ‘Multipolaire’ realiteit. De capriolen, die wereldwijd de ‘Markt’ (voor alles) ontwrichten, versluieren de wel degelijk ‘uitgekookte’ stuurbewegingen, zo stelt hij. Ze hebben tot doel iedereen naar de reddingsboten, of de parachutes te doen grijpen, terwijl een doelbewust geïsoleerde Verenigde Staten de luiken dichtschroeft om de komende storm te kunnen doorstaan. ‘Europa’ is daarbij een ‘Badeendje’ op de voorplecht. Overal bestuurders die blij lachend ‘selfies’ maken, tot in Oekraïne aan toe, dat door hun stupiditeit klaar is voor de afvalbak, en die sleuren aan reeds verlaten plannen. Geen benul wat er op hen afkomt.