Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Zoeken op dit blog

Wasmachine

Als je een fascinatie voedt, wordt het een obsessie.

 

Geobsedeerde mensen kunnen niet meer helder denken. De komende drie weken zult u het zonder mijn commentaar moeten stellen. Ik bevind mij in een land op de drempel van de 'welvarende' wereld, dat al vele decennia wordt gewurgd door moordende sancties, in de hoop dat de bevolking in opstand komt tegen het 'regime', wat tot nog toe niet bijster succesvol is, ondanks het schrijnende gebrek aan primaire levensbehoeften. Waaronder toegang tot het 'internet'. 

 

Hoewel ik mijn hele leven al op pad ben, en ik regelmatig niet in Nederland ben, hecht ik erg aan dit soort reizen naar 'uithoeken'. Ja, het genereert 'stikstofuitstoot', maar voor mij is het zuurstof die voorkomt dat ik van een gezonde interesse, via een fascinatie, beland in een obsessie. De ontmoeting met mensen die wel wat anders aan hun hoofd hebben dan de vraag wie we nu weer eens 'positief' zullen discrimineren, of repatriëren en herprogrammeren, werkt louterend. Bevrijdend. U treft mij niet drie weken op mijn rug in een 'resort', maar het is ook geen formele 'studiereis' met een politiek/cultureel programma. Gewoon even een 'frisse neus' halen, en inspiratie opdoen.

 

Mijn eigen worsteling met de problemen van deze tijd, in Nederland, Europa en de wereld, loopt niet synchroon met de 'Identity-gedreven' obsessies, en wat daarmee samenhangt, die elders in onze maatschappij de toon zetten. Ik neem aan dat de meeste mensen die hier lezen wat ik te melden heb mijn zorgen (grotendeels) delen, voorzover ze hier niet komen om inspiratie op te doen voor hun strijd tegen mensen 'zoals ik'. Die eerste groep hoef ik niet uit te leggen wat er verfrissend is aan het bezoeken van een land waar de 'vijand' huist. Die laatste groep zal er een bevestiging in zien dat ik met de 'vijand' heul. Wat mij naar het thema van deze afsluitende bijdrage voert. De snel groeiende obsessie met een dystopische toekomst, waarin 'Netflix' de ene na de andere serie en film uitbrengt die de onzekerheid en 'horror' voedt, waarbij de media het 'machteloze gekerm' aanwakkeren, terwijl ze vernietigende krachten ontketenen met onrealistische eisen die ons uitputten.

 

In ons land is er een tekort aan leerkrachten, personeel in de zorg, politie en militairen, terwijl we hen nog dagelijks meer taken en verantwoordelijkheden geven. Tegelijk slopen we de landbouw, veeteelt en visserij, verwurgen we de bouw, sluiten we centrales, voeren we actie om de luchtvaart en het wegtransport de das om te doen, en de scheepvaart aan banden te leggen, en sturen we aan op de grootschalige vernietiging van functionerende apparaten, centrales en voertuigen, terwijl we ons middels sancties afsluiten van de handel met andere landen, die produceren wat wij eerder naar die landen hebben afgestoten, of grondstoffen die wij niet bezitten. 

 

We geven geld uit als water om via satellieten de houtkap in Indonesië in de gaten te houden, bommenwerpers aan te schaffen om in Afghanistan, Irak, Syrië en Libië hele dorpen met de grond gelijk te maken, en geldverslindende organisaties op te zetten die moedwillig 'desinformatie' moeten gaan verspreiden, en 'computervirussen' ontwikkelen en verspreiden om de economie van hele landen te verwoesten. Terwijl we de grenzen openen voor gelukzoekers die weten hoe goed de 'sociale voorzieningen' (nog) zijn, en voor de mensen die op de vlucht zijn voor onze bommen, sancties en virussen, alsmede de 'strijders' die wij eerder hebben laten vertrekken om hen te 'bevrijden', maar die we nu terug willen halen om hen te kunnen 'deprogrammeren'.       

 

We zijn de fase van 'geobsedeerd' al voorbij, als u het mijn vraagt. Dit zijn symptomen van een pathologische aandoening die voortvloeit uit de obsessie met onze 'Identity', die maakt dat we niet langer bij machte zijn hoofdzaken van bijzaken te onderscheiden. Het pijnlijke is, dat 'wetenschappers' die tot taak hadden onderzoek te doen naar 'stoornissen' die ons belemmeren in het realiseren van ons 'potentieel', de boom hebben omgehakt die de voedzame vruchten voortbracht. Niet moedwillig. En niet op het individuele niveau, maar als collectief. Fanatiek ondersteund door 'De Media' die 'dynamiek' nodig heeft om de aandacht van hun lezers en kijkers vast te houden, wat de basis is van hun 'verdienmodel'. 

 

In het land waar ik de komende weken op bezoek ben liggen de kaarten anders. De meeste mensen zijn er bezig met overleven, en ze vermaken zich op klassiek 'volkse' wijze, met muziek en dans, het roken van sigaren en het drinken van rum, het lezen van boeken, en discussies over politiek, en hoe ze de realistische dreiging van nieuwe aanslagen op hun politieke leiders het hoofd moeten bieden, of een invasie van het machtige buurland moeten voorkomen. Ik was nog niet eerder in Cuba, waar ze geen gebrek hebben aan artsen en leerkrachten, of militairen en politie, maar wel aan medicijnen, pennen en schriften voor de kinderen, adequate schoolgebouwen, en andere spullen die het land niet in voldoende mate zelf kan produceren, bij gebrek aan grondstoffen, of halffabrikaten, die hen worden onthouden door westerse landen die alles uit de kast trekken om van dat land net zo'n succes te maken als van buurland Haïti, dat onder curatele staat van de 'Clinton Foundation' en andere 'weldoeners'.

 

Mocht u mij missen, en op 'Netflix' vertier zoeken om de leemte op te vullen, overweeg dan de recent toegevoegde film van Steven Soderberg, 'The Laundromat'. Het is geen zinderend spektakel, of hoogstaande regie- en acteerprestatie, en bij vlagen zelfs 'traag', maar het is een film met een belangwekkende boodschap voor de generaties die geobsedeerd naar de koplampen van de snel naderende vrachtwagen kijken, in het pikkedonker van het intellectuele, 'wetenschappelijke' en bestuurlijke vacuüm waarin we ons momenteel bevinden. 

 

In de laatste week van november ben ik weer terug, met verse bespiegelingen. Dank voor uw aandacht, ongeacht of u het overwegend wel met mij eens bent, of mijn bloed wel kan drinken.

Oorlog

Wanneer is iets echt, en wanneer is het nep?

 

Mevrouw Barbara Visser, te gast bij het 'WNL'-programma 'Goede Morgen Nederland', om de feestelijke ontvangst van de eerste JSF op Leeuwarden te promoten, vertelde tussen neus en lippen door dat de strijdmacht ook 'nep nieuws' in gaat zetten om de vijand mee te destabiliseren. De dames van 'WNL' maakten het staatssecretaris van het ministerie van oorlog niet lastig. Rusland doet het, dus dan is het logisch dat wij hen met gelijke munt terugbetalen. Toch?

 

De door uniformen gemesmeriseerde dames die overal in het westen opduiken als spreekbuis voor het militair-financieel complex, vormen een enorme bedreiging voor de vrede en veiligheid in de wereld. Dat is geen blijk van misogynie, want vrouwen die getest en getraind zijn, en hebben gediend in de voorste gelederen tijdens daadwerkelijke gewapende strijd, zoals Tulsi Gabbard, de Amerikaanse kandidate voor het presidentschap, weten van de hoed en de rand. Maar de 'neppers' die als 'bewindspersoon', of in de zwerm van commentatoren en 'specialisten' daar omheen cirkelen zijn niet te vertrouwen. En dan bedoel ik niet dat ze kwade bedoelingen hebben, maar ze geloven hun eigen desinformatie. Zoals de mantra dat militaire uitgaven goed zijn voor de economie, terwijl ze als een molensteen om de nek van de belastingbetaler hangen, en geld wegzuigen van nuttiger projecten. Of dat we druk zijn met het verdedigen van ons land als we in Irak, of Syrië een compleet dorp in de as leggen, of in Iran een computervirus verspreiden. 

 

Bij producten heb je 'nep' en 'nep'. Je kunt op markten en in winkels in China, en andere landen die de producten maken die hier met een flinke opslag als 'merkartikelen' worden verkocht, die producten voor een fractie van de prijs kopen. In sommige gevallen is dat inferieure namaak, in andere gevallen is het precies hetzelfde product. Daarnaast vind je er het identieke product, met de identieke mogelijkheden en levensduur, maar onder een andere naam. 

 

Iets vergelijkbaars vinden we terug in de informatie-industrie. De moedwillige introductie van een inferieur product ('nep nieuws') heeft consequenties die veel verder reiken dan dat een niet al te snuggere nieuws-consument opgetogen is over een product met een 'houdbaarheidsdatum' die al voor de verkoop verstreken is. Om die reden waren er vroeger in de Verenigde Staten strenge regels die moesten voorkomen dat de propaganda die de CIA verspreidde de denkwereld van de Amerikanen zelf zou beïnvloeden. Inmiddels is dat helemaal geen onderwerp van discussie meer, en strijdt de CIA, samen met andere 'Deep State' organen, en de gekozen vertegenwoordigers van de 'Warparty', openlijk tegen de gekozen president, waarbij zonder begin van enige schroom volop 'nep nieuws' wordt ingezet. 

 

Het is in de praktijk hoe dan ook allang niet meer mogelijk om propaganda, gericht op het buitenland, te scheiden van wat de nietsvermoedende burger wordt voorgezet, dankzij het internet. Hier op dit blog doe ik een verwoede poging om het kaf van het koren te scheiden, en mijn lezers te verwijzen naar bronnen die (over dat onderwerp) doorgaans betrouwbare informatie verstrekken. Wat niet wegneemt dat ook ik niet onfeilbaar ben, uiteraard. Waar de door mij verstrekte informatie feitelijk onjuist blijkt te zijn geweest, corrigeer ik dat ik een vervolgartikel, en/of voeg ik een naschrift toe. Ik ga niet zitten knoeien in een reeds gepubliceerd artikel. 

 

Het concept van 'nep nieuws' is echter bijzonder complex. Een speculatieve toedracht, zoals rond MH-17, 'Russiagate', gifgas in Douma of Salisburry, en de dood van Epstein, en nog zoveel meer opzienbarende gebeurtenissen, die standaard opduiken, zijn geen 'nep nieuws', maar concurrerende interpretaties van de feiten, voorzover die op dat moment onomstotelijk vaststaan. Evident probleem is dat we niet alleen het volste recht hebben om te twijfelen aan de officiële lezing, maar dat het zelfs onze dure plicht is, zoals ik gisteren schreef. Zeker na het 'Weapons of Mass Destruction' fiasco, en opvolgende leugens-om-bestwil, waardoor het in het Midden Oosten en elders nu zo'n enorme puinhoop is.  

 

Twijfel rechtvaardigt echter niet dat je blind achter een alternatieve lezing aan loopt. Maar neem de dood van al-Baghdadi, die net als bin Laden op een geheime lokatie in zee is gedumpt, zodat onafhankelijke verificatie simpelweg onmogelijk is. Beelden van een bombardement zijn in deze geen bewijs van de claim, net zo min als de gephotoshopte huldiging van 'Fikkie' die al-Baghdadi zou hebben opgespoord. Waar 'mainstream' dan weer een hoop kabaal maakt over dat photoshoppen, bewijst dat slechts dat ze op het verkeerde spoor zitten aangaande 'nep nieuws', zoals de Amerikaanse schrijfster en journaliste Sophia Narwitz terecht betoogt. En waren het nou twee of drie kinderen die hij meenam in de dood? Scepsis is gerechtvaardigd, omdat de Verenigde Staten over alles liegen, en al eerder claimden al Baghdadi uit de vergelijking te hebben gehaald, waarna hij weer vrolijk ergens opdook. Waarmee ik echter niet zeg dat het hele verhaal 'nep nieuws' is, en dat de man ergens in de Verenigde Staten, of in een ander land waar hij veilig is, sterke verhalen zit te vertellen tijdens de 'debriefing', bij een gezond ontbijt en een flinke bak koffie. Maar het kan. Al wordt dat 'complot-scenario' wel erg onwaarschijnlijk als ISIS toegeeft dat hun leider is omgekomen. Op enig moment komt er een eind aan scepsis, en het veronderstelde bereik van desinformatie. 

 

Niet iedereen die 'nep nieuws' verspreidt doet dat welbewust. Men vertrouwt alleen zekere 'zenders' meer dan 'zenders' die een andere lezing presenteren. Voor u, en voor mijzelf, houd ik de vinger aan de pols inzake 'Epstein', 'Skripal' en 'Douma', naast 'Russiagate', 'Oekraïnegate', 'Spygate' en nog een hele waslijst aan onderwerpen die betrekking hebben op 'Klimaat', 'Economie', 'Europa' en vrede en veiligheid in ons eigen land, en de rest van de wereld. En dat in een omgeving die verzuipt van het 'nep nieuws', zelfs nog voordat 'Team Visser' de brandkraan open zet om dit Mausoleum te redden, zoals ze in Californië ook het Mausoleum van Reagan en Nancy belangrijker vonden dan al die dorpen er omheen.

 

Het belangrijkste probleem is dat er nauwelijks nog iemand is die niet is grootgebracht met de opdracht om 'effectief' te communiceren, waarmee bedoeld wordt dat liegen om je doel te bereiken niet immoreel is, omdat 'iedereen' het doet. Toen Edward Bernays zijn inzichten over de manieren om het publiek te beïnvloeden, zodat ze je product zouden kopen, te boek stelde, en het de titel 'Propaganda' meegaf, kon hij niet bevroeden hoe het de wereld voorgoed zou veranderen. Goebbels deed er zijn voordeel mee, maar in deze tijd krijgen kleuters al aangereikt hoe ze 'effectief' moeten communiceren, en op moeten komen voor zichzelf, zonder acht te slaan op de noden van anderen. En het eind van het liedje is dat niemand nog zicht heeft op wat waar is, wie betrouwbaar is als 'zender', en of de stress die we voelen niet is veroorzaakt door de echo van onze eigen 'leugentjes om bestwil'.

 

In militaire kringen is het fenomeen van de 'afleidingsmanoeuvre' van alle kanten bestudeerd, en uitgewerkt. Het is dodelijk als de eigen troepen niet meer weten wat écht is, en wat nep, en blind achter hun eigen staart aanrennen. Dat is nu al de praktijk in de 'informatieoorlog' zoals die zich voor onze neus openbaart als een strijd tussen de 'Democraten' en 'Republikeinen' in de Verenigde Staten, waarbij niemand nog weet wat nou écht is, en wat nou de echo is van de eigen desinformatie en 'spin'. Zoals Robert Gore van het blog 'Straight Line Logic' het provocatief stelt, met de Russen als geniale strategen, zijn 'con artists' kwetsbaar als ze niet meer weten waar ze de mijnen hebben neergelegd, en wat vooruit, en wat achteruit is. Zoals de pathologische leugenaar vroeger of later ook verstrikt raakt in zijn of haar eigen leugens, en roemloos ten onder gaat. Het is oorlog in het hoofd van Barbara Visser en haar 'Warparty-team', omdat ze constant op mijnen gaan staan die ze zelf hebben neergelegd. Voordat de rust kan terugkeren in de wereld, zullen ze eerst een manier moeten zien te vinden om vrede te sluiten met hun eigen duistere kanten.

0 comments

Rommel

Uw vertegenwoordigers in 'Den Haag', 'Brussel' en 'New York' (VN), zijn de weg kwijt.

 

Grote kans dat u mij dat gretig nazegt, nu de onvrede van het 'Malieveld' spat, waar werkgevers en werknemers zij aan zij het ene na het andere massaprotest organiseren, en bijgevolg het hele land plat leggen met verstikkende verkeersopstoppingen. 'Manifestaties' die consequent op sympathie van uw vertegenwoordigers kunnen rekenen, die op de podia hun opwachting maken om het ontevreden volk toe te spreken, en beloften te doen.

 

Terwijl ik nadacht over deze bijdrage, dwaalden mijn gedachten naar mijn tijd op de middelbare school, en hoe wij tijdens de 'tekenles' te voet op excursie gingen naar een tentoonstelling van het werk van de nog niet zo heel erg bekende Karel Appel, in een kleine, geïmproviseerde, onbeveiligde tentoonstellingsruimte. De tekenleraar, later conservator van een museum, was een grote fan. Zelf begreep ik wel waarom de kunstenaar zei: 'Ik rotzooi maar wat aan'. Daarmee geef ik geen oordeel over de artistieke kwaliteiten van het werk van Appel, of enige andere kunstenaar. Ik wil er slechts mee zeggen dat er grote verschillen zijn tussen mensen als het er om gaat schoonheid en kwaliteit te beoordelen. Wat los staat van 'waarde'. Je kunt de 'waarde' van iets zien, ook al vind je het foeilelijk en kwalitatief ver onder de maat, als je beseft dat er een 'markt' voor is, of kan worden gecreëerd. Zie de 'Tulpenmanie'.

 

Dat is een opstapje naar mijn stelling dat we het verschil tussen het persoonlijke, en het collectieve uit het oog hebben verloren, al lijkt het tegenovergestelde het geval, door de grote nadruk op 'Identity' in het publieke discours. In eerdere bijdragen verwees ik al naar de kardinale fout in het denken van Carol Hanisch, die het essay 'The personal is political' schreef, als representante van wat de 'Tweede Golf' van het feminisme wordt genoemd, tevens geïdentificeerd met de 'studentenbeweging' uit de jaren zeventig, die de 'deskundigen' van nu voortbracht. Later kaapten ze de termen 'Liberalisme' en 'Verlichtingsdenken', met als focus de 'mensenrechten' in engere zin. Als een consumptie-artikel.

 

Die ontwikkeling verwijst op indringende wijze naar de constatering van Pink Floyd gitarist en activist Roger Waters dat we al doende de concurrerende dystopische toekomstvisies van Aldous Huxley en George Orwell vervlochten hebben tot één 'matrix', die zelfs de illusie van bestuur heeft weggezuiverd uit ons dagelijks leven. Wat weer verwijst naar mijn recente opmerkingen over de risico's van automatisering en robotisering, waar de gebruiker steeds vaker in opperste verwarring naar een apparaat, een discussie op de televisie, een 'wetenschappelijke' conclusie, of een advies van de 'TomTom' kijkt, en uitroept: 'Wat doet dat ding!', zonder dat we weten hoe we de controle terug kunnen krijgen. Een eenvoudige kaart ontbreekt, of we weten al niet eens waar we ons bevinden na het volgen van de voorgaande aanwijzingen, en goede kans dat onze reflex is 'TomTom' overnieuw te 'programmeren', inplaats van uit te stappen en lokaal bekende voorbijgangers te vragen ons de weg te wijzen. Wat weer verwijst naar mijn bijdrage van gisteren, over het 'herprogrammeren' van strijders die namens ons, en ISIS, hun schouders hebben gezet onder pogingen Assad uit de vergelijking te halen. Door al rijdend opnieuw de data in te voeren, of te modificeren in de hoop het probleem te omzeilen, verander je 'TomTom' niet. Je bevestigt slechts dat je onthand bent zonder 'Big Brother'.

 

Het zijn gebrekkige verwijzingen naar fundamentele weeffouten in ons denken die een oneindig veel groter gebied bestrijken. We zijn geobsedeerd geraakt door het verlangen alles te willen 'regelen' voor iedereen. Om voor 'God' te spelen. Of, liever, 'God' een poepje te laten ruiken! Die bakte er de afgelopen vijfduizend jaar niks van, dus 'Move Over' en geef de 'wetenschap' een kans. Nou ben ik zelf niet religieus opgevoed, en kom ik uit een klassiek liberaal 'nest', waarin ons geleerd werd dat 'Kennis is Macht', en dat we 'Macht' aan moesten wenden om ons lot als mens te verbeteren. Daarnaast werd ons geleerd vertrouwen te hebben in mensen die zichzelf bewezen hadden in een bepaald vakgebied, maar wel te blijven verifiëren. Wat betekende dat je niet slechts mocht twijfelen aan wat een autoriteit verkondigde, maar dat je daar zelfs toe verplicht was als je niet begreep hoe hij of zij aan die wijsheid kwam. Die opdracht impliceerde dat veel problemen feitelijk onoplosbaar waren en dus 'ongeregeld'. Wat wel 'geregeld' was, was ook niet definitief, omdat er altijd een mogelijkheid bestond dat iemand met een 'Eureka!'-moment een oplossing bedacht die beter was. Tegelijk was het nuttig en nodig een solide basis te creëren om groei te faciliteren door heldere, voor iedereen begrijpelijke afspraken te maken, en de samenleving te beschermen tegen mensen die het allemaal wel 'even' zullen regelen, en die neerkijken op ons, de 'deplorables', de 'oningewijden'. 

 

Dat 'biomassa' vervuilender is dan steenkool als het er op aankomt de batterijen in uw Tesla te voeden, terwijl 'Den Haag' eerder 11,5 miljard 'investeerde' in de omschakeling van steenkool en gas naar 'biomassa', omdat dat 'Groen' zou zijn, vertelt ons dat 'wetenschappelijk advies' niet onfeilbaar is. Uw volksvertegenwoordiger is daar net zo geschokt door als u en ik. En die weet zich ook geen raad met de boodschap dat de 'Golfstroom' die ons in Europa een 'mild' zeeklimaat bezorgt kouder is dan in de voorafgaande duizend jaar, wat zou kunnen wijzen op strengere winters, of wellicht zelfs een nieuwe 'IJstijd' in ons deel van de wereld. Maar er zijn zoveel terreinen waar we eigenlijk véél te weinig over weten om te kunnen claimen dat een gerichte inspanning langs de lijnen van 'deskundig advies' ons lot zal verbeteren. Laat staan dat we het iedereen naar de zin kunnen maken.

 

Afgelopen week zit ik naar het nieuws van RTL te kijken, waar de nieuwslezeres ons informeert over het feit dat de 'populisten' in Argentinië de verkiezingen hebben gewonnen. Die neerbuigende term, die verwijst naar 'deplorables en 'oningewijde' volksmenners, die geen verstand hebben van de juiste wijze waarop een land op 'wetenschappelijk verantwoorde wijze' bestuurd hoort te worden, komt als een boemerang terug. Ook in buurland Chili, waar inmiddels achttien doden zijn gevallen bij onlusten, en de regering zich genoodzaakt ziet 'wetenschappelijke' handels- en milieuconferenties van de agenda te schrappen. Thunberg kan terug naar Zweden. In DIT artikel beschrijft Pepe Escobar hoe een bezielde 'volksmenner', en eerder minister van economie in Argentinië, in twee jaar van dorp naar dorp is gereden, in een tien jaar oude Renault Clio, om in 'lekentaal' uit te leggen hoe de financiële wereld en de globalistische economie werken, en waarom de 'oplossingen' van het IMF geen welvaart brengen. 'Clio versus 'Big Data''. Het is een vingerwijzing naar een 'alternatieve realiteit' die gehakt maakt van de pretenties van een zichzelf verheerlijkende, en verrijkende bovenlaag die haar morele kompas kwijt is, en wanhopig in de weer is met hun 'Tom Tom' om de bestemming te bereiken die met elke nieuwe 'data-invoer' verder uit beeld verdwijnt, terwijl ze tussen conferenties heen en weer reizen.

 

Het voorgaande is geen klacht over 'Tom Tom', en ook ik gebruik moderne technologie volop om mijn leven aangenamer te maken. Ik heb geen weerzin tegen techniek, of wetenschap, maar wel tegen 'wetenschap', en de aanwending van techniek om 'deplorables' te surveilleren en te 'herprogrammeren'. De groeiende onrust in de wereld, de massale steun voor protesten die gedragen worden door heel diverse groepen, die broederlijk naast elkaar de vertegenwoordigers van het volk, en hun 'wetenschappelijke' adviseurs, verwijten dat ze charlatans zijn die hun leven verpesten, is niet zonder gevaar. Wat ontbreekt, is een spiegel. Ons probleem is, dat we ons de overtrokken beloften en modelmatige toekomstperspectieven, met perspectieven van ongebreidelde ruimte om onze 'Identiteit' tot volle wasdom te laten komen, goed hebben laten smaken. En dat we zowel 'Huxley' als 'Orwell' niet serieus hebben genomen, of meenden dat ze schreven over de 'illiberale' landen, waar de individuele vrijheid niet naar behoren geborgd is. 

 

Daarom is de verwijzing hierboven, naar het doodgezwegen protest van Roger Waters in Londen, tegen de institutionele wreedheid waarmee Assange, en andere 'klokkenluiders' in ons deel van de wereld in 'slow-motion' om zeep worden geholpen, opportuun. Dat we ons bekommeren om 'mensenrechten' van koppensnellers, inbrekers, tasjesrovers, terroristen, ambitieuze coup-plegers, neonazi's, en uiteenlopende 'minderheden' die voorrang moeten krijgen in de maatschappij, terwijl we mensen die onthullen wat voor smerige praktijken uit onze naam worden ingezet om ons de wereld van 'Huxley' en 'Orwell' binnen te leiden uitgummen, is kenmerkend voor onze reeds ver gevorderde hersenverweking. Collectieve 'cognitieve dissonantie' mag een anachronisme zijn, omdat 'iedereen' het doet, of ermee instemt, wat de 'stress' die we voelen tot een ongerijmdheid maakt, een 'afwijking', maar ik houd vol dat die 'stress' een gezonde afweerreactie is, en dat het collectieve handelen niet deugt. Tijd voor de 'Reset'. Terug naar wat werkt. Terug naar de gedrukte kaart, en vragen aan lokaal bekende mensen. Terug naar het gezonde verstand.

2 comments

Deprogrammeren

In NRC roepen drie Utrechtse universiteitsmedewerkers Nederland op om IS-strijders terug te halen.

 

De drie, Beatrice de Graaf, hoogleraar geschiedenis van internationale betrekkingen, Kees van den Bos, hoogleraar psychologie, sociale, gezondheids- en organisatiepsychologie, en Pauline Jacobs, docent strafrecht, menen dat het niet riskanter is dan hen daar laten. Maar de winst is vooral dat ons land ervaring opdoet met 'deprogrammeren'.

 

In mijn persoonlijke beleving onderschat het drietal niet alleen het gevaar, maar overschatten ze ook het bereik van 'deprogrammeren', gelet op de resultaten tot nog toe. Geheel los van de vraag of je als overheid wel mee moet werken aan kennis gericht op het 'programmeren' van mensen. Sterker nog, in de tijd dat Beatrice de Graaf zich opwierp als 'advocaat van de duivel' in het programma van Pauw en Witteman, en geruststellend verkondigde dat die uitreizende jongens en meisjes écht niet bij ISIS terecht zouden komen, maar wel leuk konden helpen Assad te verdrijven aan de kant van de 'gematigde' terroristen, had Nederland in moeten grijpen door te voorkomen dat die jonge mensen 'geprogrammeerd' werden ten bate van een onethische en immorele oorlog.

 

In hoeverre de geruststellende woorden van mevrouw de Graaf de uitreizigers destijds de moed gaf om die onomkeerbare stap te zetten, waarop ze vervolgens in de hel belandden, zullen we nooit weten, maar het heeft zeker niet geholpen hen ervan te weerhouden. Hoe komt een mens tot een keuze? En welke programmering voorkomt dat die mens niet opnieuw zo'n stomme fout maakt? Dat geldt hier dan zowel voor de uitreizigers, als voor mevrouw de Graaf. 'Deprogrammeren' van mensen roept bij mij associaties op met die Stalinistische processen, waar verdachten ter zitting verschenen en grif toegaven verraders te zijn. 

 

Uiteraard begrijp ook ik dat we ons best moeten doen om die Salafisten uit het hoofd te praten dat het een goed idee is om ons te onthoofden, een mes tussen de ribben te steken, of samen met hen in één grote explosie het tijdelijke met het eeuwige te verruilen. Anderzijds ben ik realist genoeg om te weten dat die drie hooggeleerde Nederlanders niet de ambitie hebben om van elke Nederlander een pacifist te maken. De ambitie van de 'programmeurs' is eerder het vinden van de juiste 'software' zodat die robots zich in de toekomst alleen nog maar opblazen, of van hun bloeddorstige kant laten zien als 'Den Haag' het licht daarvoor op groen zet. 

 

In die beginfase van de 'Regime-Change'-operatie die tot doel had Assad een mes in de anus te steken, zoals kort daarvoor met Ghadaffi was gelukt, stond ons land vooraan met 'hulp'. Koenders en Timmermans liepen zich de benen uit hun gat, en kletsten de blaren op hun tong om ons ervan te overtuigen dat die 'gematigde' koppensnellers onze vrienden waren. Dat licht stond nadrukkelijk op fel groen. Het berouw kwam pas later, ruim na de zonde, toen er niet alleen Syrische koppen rolden, maar ook koppen van westerse journalisten en 'adviseurs' en 'instructeurs' die door de NAVO die kant op waren gedirigeerd. Dus wat moet ik mij in die context precies voorstellen bij 'deprogrammeren'? 

 

Hondentrainers krijgen puppies om mee te werken, en na een intensieve training weten die beesten het verschil tussen het 'baasje' en de 'indringer'. Een 'valse hond' laat men als regel 'inslapen', omdat de kansen op een succesvolle correctie niet hoog worden ingeschat. In alle eerlijkheid ben ik ook niet echt optimistisch over de kansen om 'valse mensen' in een gevangenis te 'herprogrammeren', gelet op de recidive onder serieuze delinquenten. En niet alleen dat, maar de gevangenis is notoir een broedplaats voor 'radicalen', waar je aan de lopende band leest dat extremisten in de gevangenis 'radicaliseerden'. Tot en met de recent 'ingeslapen' al-Baghdadi aan toe. Ik ben zelfs zo sceptisch, dat ik het niet voor onmogelijk houdt dat de 'programmeur' eindigt als 'radicaal', als die 'programmeur' niet radicaal elke vorm van geweld afwijst. 

 

Hiermee wil ik niet zeggen dat 'in laten slapen' de enige mogelijke optie is. Of dat ze ons niet tot last zijn als ze daar blijven. Ik vertrouw de 'programmeurs' alleen niet, en gelet op het voorspel waar ik hierboven naar verwees lijkt mij dat billijk. Daarnaast ben ik het eens met mensen die hen niet naar Nederland willen halen, omdat lokale berechting de kans aanzienlijk groter maakt dat er getuigen gevonden kunnen worden, en 'getuigen deskundigen' die niet met hun hoofd in een academische zeepbel leven die zwaar leunt op typisch westers jargon, ontleent aan 'DSM-5' kwalificaties die bij 'handopsteken' binnen een panel met westerse academici zijn geïdentificeerd. 

 

De hooggeleerde auteurs van het artikel in NRC stellen dat de afgereisde strijders die nu terug willen keren ongetwijfeld last zullen hebben van 'cognitieve dissonantie'. 'Cognitieve Dissonantie' is ook wat ik heb ervaren toen ik hoorde dat iemand die deskundig zou moeten zijn op de nationale televisie schouderophalend reageerde toen ter sprake kwam dat een stel jonge Nederlanders met een 'allochtone' achtergrond naar Syrië wilde om te 'helpen' bij de bevrijding van Syrië conform de uitgesproken wensen van Nederlandse ministers. En dat er niets gedaan kon worden voor de wanhopige ouders, die wél begrepen wat hun kinderen te wachten stond.

 

Is het misschien een idee om degenen die nu pleiten voor repatriëring uit te laten reizen naar Syrië en Irak om lokaal de deskundige zorg te gaan bieden die nodig is om die terroristen te 'herprogrammeren'? Veldbed, degelijke tent, gedrukt exemplaar van de 'DSM-5' in de bagage, en ga het gesprek maar aan. Na succesvolle 'herprogrammering' kunnen hun klanten dan meteen lokaal helpen de rotzooi op te ruimen die ze gemaakt hebben, en zorgen voor een fatsoenlijke laatste rustplaats voor al die lui die ze van het dak hebben gegooid, aan het kruis hebben genageld, of hebben onthoofd, en deels hebben opgegeten. En daarna integreren, maar anders dan eerder in Nederland. Lijkt mij een project waar Nederland meer eer mee in kan leggen dan met die eerdere dwaze 'Regime-Change' actie.

2 comments

Valscherm

Al verschillende keren hebben de Amerikanen verkondigd de leider van IS, Ibrahim Awwad Ibrahim Ali al-Badri al-Samarrai, alias Abu Bakr al-Baghdadi, te hebben gedood.

 

Ook andere landen claimden hem te hebben gedood, maar steeds bleek hij nog in leven, en dook hij weer op. Het zorgde er mede voor dat de man uitgroeide tot een mythische figuur. Of hij nu écht het leven heeft gelaten kan ik u niet vertellen. Ik ben, net als iedereen, afhankelijk van bronnen die er zelf ook niet met de neus bovenop hebben gestaan toen Amerikaanse forensische experts confirmeerden dat het om al-Baghdadi ging. Als de man daadwerkelijk uit de vergelijking is gehaald, is dat vooral goed nieuws voor de landen en organisaties die het risico liepen door onthullingen over nauwe samenwerking in verlegenheid te worden gebracht, en nu mogen hopen dat de Verenigde Staten de gevonden bewijzen voor die samenwerking begraven. Maar degenen onder hen die Trump voor de voeten liepen, of lopen, zullen wel slapeloze nachten hebben. 

 

Voor die landen had al-Baghdadi, zoals eerder bin Laden, en daarvoor Saddam Hoessein, geen meerwaarde meer nu Syrië, op de steeds kleiner wordende Idlib-enclave na, waar al-Baghdadi zich ook zou hebben bevonden, weer onder controle van 'Damascus' is gebracht. En zij wilden beslist voorkomen dat de notoire man, en zijn schat aan informatie, in handen van 'Damascus' en/of de Russen zouden vallen. De nauwe samenwerking met Saddam in de tijd dat de Amerikanen hem nodig hadden om Iran met gifgassen te bestoken is in ons deel van de wereld allang uit het collectieve geheugen gewist. Net als de langdurige samenwerking met bin Laden als leider van Al Qaida, in Afghanistan, Bosnië en bij pogingen om Ghadaffi te vermoorden. Nog beter aan het zicht onttrokken is de innige samenwerking met IS, nadat Soenitische extremisten in Amerikaanse gevangenschap, na de verovering van Irak door de Amerikanen en haar bondgenoten, een alternatief vormden voor het publicitair in ongenade gevallen Al Qaida. 

 

De dood van al-Baghdadi volgt kort op de beschuldiging van het Russische Ministerie van Defensie dat de Amerikanen altijd innig hebben samengewerkt met IS om de olie uit de grond te krijgen, en naar de 'markt' te brengen. Wat weer volgde op de beslissing van Trump om Syrië te verlaten, maar de olievelden te houden, met Exxon als uitbater. Een propositie die niet overal op begrip kan rekenen, en de Amerikanen voor onmogelijke logistieke problemen stelt. 

 

Het probleem is dat geschiedenis niet langer geschreven wordt door historici, maar door politici die middels 'resoluties' dicteren hoe we bepaalde gebeurtenissen in de wereld dienen te 'duiden'. De 'Washington Post', altijd gretig om het Trump lastig te maken, verslikte zich in de berichtgeving over al-Baghdadi, en daarnaast werd er twijfel gezaaid over het beeldmateriaal uit de 'Situation Room', die volgens bepaalde 'Democratische' bronnen dan weer 'fake' zou zijn. De Russen willen eerst met eigen ogen het onomstotelijke bewijs zien, waar 'officiële bronnen' niet altijd even betrouwbaar zijn als het om terrorisme en Syrië gaat.

 

Het 'Putin Derangement Syndrome', zoals het inmiddels wordt genoemd, begint zulke ernstige vormen aan te nemen, dat zelfs ontwikkelingen rond 'Russiagate' die van cruciaal belang zijn om te kunnen begrijpen hoe de hazen lopen in de Verenigde Staten zelf, volledig buiten beeld blijven. In ons deel van de wereld leidt het in toenemende mate tot een tamelijk absolute scheiding tussen mensen die geïnformeerd zijn, en mensen die nagenoeg exclusief worden bediend door hun eigen 'kliek'. Veel meer dan in het verleden. De oorzaak zie ik niet in het 'complot' van deze of gene sinistere macht, maar in een desolate toestand van ons bewustzijn die zich hecht 'verhaallijnen' omdat de realiteit te bedreigend wordt. Bij meningsverschillen verwijzen mensen niet zelden naar romans, of films, of televisieseries. Niet om iets te verhelderen omtrent de wijze waarop mensen zich manifesteren in relatie tot hun medemens, treffend vertolkt door een schrijver, regisseur of acteur/actrice, maar als een onberispelijke weergave van de werkelijkheid. 

 

Het probleem is niet alleen dat mensen al doende uitkomen bij knotsgekke, religieus beleden versies van de werkelijkheid die niet onlogisch klinken, maar fictie zijn, maar ook dat die fictie de werkelijkheid nóg chaotischer maakt dan die altijd al was. Al-Baghdadi belandde, na de verovering van Irak door de Amerikanen, in 'Camp Bucca', bijgenaamd 'De Academie', waar IS tot leven werd gewekt. Volgens de ene verhaallijn zonder dat de Amerikanen het door hadden, en volgens de andere verhaallijn als een welbewuste, doortrapte, cynische poging om de in ongenade gevallen terroristen van Al Qaida te vervangen voor het resterende deel van het programma van de 'Deep State'. Ik denk dat het allebei waar is. De naïeve, gemesmeriseerde 'Bokito-vleugel' die worstelt met haar 'Stockholm-Syndroom' en in elke Jihadist een 'Bambi' ziet die geholpen moet worden, zoals in het verhaal over al-Baghdadi als het 'voetbaltalent' dat verloren ging, naast de inktzwarte cynici van het 'Angelsaksische Veiligheidsapparaat' dat terroristen ziet als 'nuttige idioten' om de kolen voor hen uit het vuur te halen op weg naar de Orwelliaanse Heilstaat, en daarom helemaal geen oplossingen wil. En een weelde aan profiteurs daar tussenin die grof verdienen aan die slachtpartijen. 

 

Die dromende 'Bokito-groep', de opportunistische profiteurs, en de cynische machtswellustelingen spinnen een valscherm dat de weelde niet kan dragen. Tijd voor een herijkte morele herbewapening. Losgeweekt van haar al te nadrukkelijke Christelijke beginselen om de rest van de wereld niet op voorhand het schuim rond de mond te geven, maar verankerd in de realiteit, en een besef dat de 'Wealth of Nations' gediend is bij eenvoudige afspraken, en landen die zich er aan houden. Want een nieuwe wereldorde lijkt onvermijdelijk, en dan kan je maar beter aan tafel zitten als de koek wordt verdeeld.

 
0 comments

Speelgoed

Als het speelgoed dat u in huis heeft intelligenter is dan u zelf bent, is het een kwestie van tijd voordat dat speelgoed besluit u te termineren.

 

Los van het gegeven dat veel mensen hoe dan ook niet bereid zijn daarover na te denken, kun je eindeloos debatteren over de vraag wat we dan moeten verstaan onder 'intelligent', en bij extensie de vaardigheid om te 'besluiten'. In de wereld van de professionele vliegerij heeft automatisering gezorgd voor een scherpe toename in de veiligheid. Maar tegelijk realiseerde men zich, tot voor kort, dat het belangrijk was dat piloten van vlees en bloed op elk moment de controle over moesten kunnen nemen. De eindverantwoordelijkheid diende bij de piloot te liggen, die daarvoor geselecteerd moest zijn op vaardigheid, getraind moest zijn, en jaarlijks meerdere keren moest worden getest. 

 

Het verhaal van de Boeing 737-MAX is dat de vliegers in de ramptoestellen niet langer de mogelijkheid hadden om de controle over te nemen, en de computers in die toestellen besloten hadden het leven van de inzittenden te beëindigen. 'Besloten' wordt hier door de meeste mensen niet geaccepteerd, toch meen ik dat het een correcte toewijzing is van de verantwoordelijkheid, waar de vliegers, noch de ontwerpers van het toestel moedwillig die 'denkfout' introduceerden. Op basis van de gegevens die de computer kreeg was de beslissing om de neus van het vliegtuig omlaag te drukken volkomen logisch.

 

De ontwerpers van het toestel hadden die vergaande automatisering doorgevoerd, omdat men vreesde dat piloten van vlees en bloed in een kritische situatie simpelweg niet bij machte waren te voorkomen dat het toestel zou verongelukken, omdat de aerodynamica van het toestel zo is dat herstel in een bepaalde fase fysiek niet meer mogelijk is, dus moest de automaat voorkomen dat het vliegtuig in die fase terechtkwam. 

 

Een té groot vertrouwen in geautomatiseerde systemen kan u het leven kosten. Bij piloten werd dat erin gehamerd, maar de kopers van auto's met een geautomatiseerd besturingssysteem krijgen dat hooguit als een voetnoot in de brochure aangereikt. Sensoren die u waarschuwen voor objecten in de nabijheid kunnen falen. Automatische remsystemen, en systemen die gas terugnemen als u een auto die voor u rijdt te dicht nadert, kunnen falen. En hetzelfde geldt voor besturingssystemen die suggereren dat u 'handsfree' kunt rijden. De producenten van auto's met dergelijke systemen zeggen het er bij de aflevering wel bij, of anders staat het wel ergens als een 'disclaimer' in de brochure, maar het is een sterk verkoopargument om te claimen dat uw auto er stukken veiliger door is geworden. Statistieken wijzen echter iets anders uit.

 

Tot zover kunt u mij vermoedelijk nog wel volgen. Maar automatisering heeft inmiddels een enorme vlucht genomen. 'High Frequency Trading', waarbij de computer beslist of er 'verkocht' of 'gekocht' wordt in de financiële markten, is de norm. En de 'berekeningen' die ten grondslag liggen aan ons geloof in 'Klimaatverandering', en wat we daaraan moeten doen, komen uit de computer. Beleid in de zorg, het onderwijs en een hele keur aan andere terreinen rollen feitelijk uit de computer, die wordt gevoed met 'data' die worden ingevoerd door reeds overbelaste werknemers, waarvan sommigen wellicht op het lumineuze idee zijn gekomen dat ze de uitkomst kunnen beïnvloeden in een voor hen zelf gunstige richting door de 'data' te manipuleren. Samen met een onvolkomen 'model' zorgt dat voor beslissingen die een terminaal karakter hebben in de uitvoering. 

 

In veel gevallen zit er geen getrainde, regelmatig geteste, hoog opgeleide eindverantwoordelijke meer in de 'cockpit' van maatschappelijke cruciale systemen die nog weet hoe je dat gevaarte 'op de hand' moet besturen, en wat daarbij zijn of haar eigen beperkingen zijn.

0 comments

Levensvatbaar

Anders dan u wellicht veronderstelt, ben ik niet getrouwd met 'fossiele brandstoffen'.

 

Evenmin ben ik een lobbyist voor 'Russische belangen', waar dat land de enige realistische leverancier van gas is voor de verwarming van onze Nederlandse huizen, en fornuizen, en door de ontwikkelingen in het Midden-Oosten en Venezuela ook steeds meer invloed krijgt op de wereldwijde olieproductie. Mijn wrok is dat het beleid van Nederland zonder toekomstvisie was, en is. We pompten gas, en exporteerden het alsof 'morgen' niet bestond. En we bedachten constant oplossingen voor de problemen van 'gisteren' door beleid te maken met onze rug in de rijrichting. 

 

In mijn bijdrage van gisteren heb ik al geschetst hoe we op dat dwaalspoor zijn beland. En hoe nu verder? Afrekenen met 'Sinterklaas' en de 'Roetveeg Pieten', en weer serieus worden. Vooralsnog zijn transportmiddelen die elektrisch worden aangedreven geen concurrent voor transport dat het moet hebben van een verbrandingsmotor. Vooralsnog zal dat zo blijven, al wijst alles erop dat 'Sinterklaas' (de overheid), bijgestaan door haar 'Roetveeg Pieten' (de actielobby) zal proberen de 'markt' te frustreren om het 'feest' voor de elektrolobby niet te bederven. 

 

Als elektriciteit exponentieel in prijs zou dalen, zonder 'subsidie', én het niet langer nodig zou zijn om elektriciteit op te slaan in batterijen voor wie zich wil verplaatsen, terwijl de reisduur niet nadelig wordt beïnvloedt, zou elektrisch een levensvatbaar alternatief zijn. 'Laadt terwijl je gaat' is nu nog voorbehouden aan treinen, trolleybussen en trams, die zo flexibel zijn als een 'spoorstaaf' en de 'bovenleiding', terwijl de opgewekte elektriciteit nog altijd peperduur is, omdat het bijna volledig een 'vertaalslag' is van fossiele brandstof naar elektriciteit, en de opwekking, het transport en de opslag gepaard gaan met stevige verliezen. 

 

Mijn pleidooi hier voor gratis openbaar vervoer, waarbij de treinen, trams en trolleybussen defacto weer worden 'genationaliseerd', zou wel tot een dramatisch lagere 'uitstoot' kunnen leiden via het terugdringen van de files, maar het zou nog altijd geen opsteker zijn voor de portemonnee, omdat 'gratis' betekent dat u het via de belastingafdracht toch zelf betaalt. En die elektriciteit wordt niet goedkoper als we allemaal met de trein gaan. Het tegendeel is waar. De 'capaciteit' van het 'net' zou dramatisch moeten worden vergroot, en dat werkt op zich al kostenverhogend. Daarbij zou de 'piekbelasting' nog verder toenemen, wat ook aan de kant van de opwekking vraagt om een ruimere capaciteit, die buiten de piek niet rendeert. 

 

'Laadt terwijl u gaat' voor auto's, scooters, brommers, motoren, boten en vliegtuigen is op dit moment nog buiten bereik. 'Zonnecellen' worden wel steeds beter, en het is niet ondenkbaar dat er in de toekomst nog andere mogelijkheden bij komen om al rijdend, varend of vliegend energie op te wekken, die kan worden 'vertaald' in voortstuwing. Zo'n systeem zou niet afhankelijk moeten zijn van een lokale voorziening, of die voorziening zou door de overheden van alle Europese landen tegelijk moeten worden geïmplementeerd, wat een harmonisering van de budgettering vereist die nu nog politiek onhaalbaar is. 

 

Zoals ik eerder schreef, zie ik zelf eigenlijk alleen brood in kernfusie als een technologie die een ware doorbraak zou zijn. Maar ook het Chinese plan om enorme zonnepanelen in de ruimte rond de aarde te installeren, die de opgewekte energie in een 'beam' naar de aarde sturen, is een creatieve, en potentieel kostenverlagende oplossing. 

 

Over grotere afstanden, in het bijzonder waar er nog geen fijnmazig wegennet is, is de aanleg van spoorwegen voor treinen die met hoge snelheid rijden een levensvatbaar alternatief. Maar zoals inmiddels bewezen is, leent Nederland zich niet voor dat soort innovaties. Niet alleen omdat we dan uitkomen bij een bodemloze put als de Fyra, maar ook omdat elk dorp met een station eist dat de trein daar stopt onderweg van Amsterdam naar Parijs, en 'Sinterklaas' geen 'nee' kan zeggen, anders krijgt hij problemen met zijn 'Roetveeg Pieten'. 

 

Anticiperen op toekomstige ontwikkelingen op zo'n grote schaal als 'alles elektrisch' vergt naast sloten 'durfkapitaal' waar alleen overheden over beschikken, een planmatige aanpak over vele jaren op Europees niveau, met in het achterhoofd dat alle transport over land ontworpen moet zijn om 'naadloos' van Lissabon naar Vladivostok, en van Amsterdam naar Hong Kong te kunnen rijden, vliegen of varen, op de meest economische wijze. 

 

Dat de 'Flixbus' en de 'BlaBlaBus', ondanks de zwaar belaste fossiele brandstoffen en wegenbelasting, stukken voordeliger, en niet zelden ook nog sneller zijn dan het zwaar gesubsidieerde vervoer per spoor, zelfs in een land als Frankrijk, waar alle elektriciteit nucleair wordt opgewekt, betekent dat er nog een hoop werk verzet moet worden voor 'alles elektrisch' een levensvatbare optie is.

0 comments

Paljassen

Hoe krijg je burgers zo gek dat ze de overheid vragen om te worden uitgekleed?

 

Voor mij is dat nog steeds de meest verrassende ontwikkeling van de decennia die volgden op de 'Val van de Muur', en het verschrompelen van de Sovjet-Unie als vaandeldrager van het gedachtengoed van Karl Marx. De '1%' zorgde goed voor zichzelf, terwijl de '99%' afstand nam van vakbonden en 'linkse' politici, en begonnen te mekkeren over toegang tot de '1%' voor vrouwen en 'minderheden'. Hoe krijg je mensen zo gek? 

 

Sterker nog, er werd gaandeweg een overladen kerstboom opgetuigd vol met 'hebbedingetjes' waarvan ik denk: 'Wat moet je ermee!' Een waterval aan 'diensten' en regelgeving die schitterende kansen boden voor de '1%' om hun inkomen nog wat op te krikken via rechtstreekse subsidie, of 'opdrachten', waardoor het 'loonzakje' verdween, samen met de contractuele zekerheid, de sociale vangnetten en de pensioenen, terwijl loonsverhogingen opgingen aan premies, indirecte belastingen, accijnzen, en 'eigen bijdragen'. Complete productiebedrijven werden opgedoekt, geëxporteerd naar 'Lage-Lonen-Landen', of het werk werd geautomatiseerd. 

 

Tot nu toe lukte het nog om iedereen bezig te houden door duizelingwekkende hoeveelheden geld bij te drukken. Net als vele 'stemmen' in de media die ik zelf raadpleeg om mij te informeren over de economische ontwikkelingen in de wereld, zeg ik al langer dat we daarmee verkeerd bezig zijn. En dat de uiteindelijke correctie pijnlijker wordt naarmate we meer 'lucht' in die 'Bubbel' blazen. Maar Nobelprijs-winnaar Robert Schiller is het daar niet mee eens. Geen vuiltje aan de lucht, wat hem betreft, zolang de 'consument' het niet af laat weten. Maar bedenk dan dat de 'consument' in dit verhaal primair de overheid is. 

 

Nederland was, en is op dit punt niet uniek. Overal in het westen was 'navelstaren' in de mode, en werden overheidstaken afgestoten richting 'particulier initiatief', met dramatische consequenties. Een 'modern' bedrijf heeft te maken met aandeelhouders, banken en een management-klasse die 'rijdt' op bonussen. Geen van die partijen is geïnteresseerd in de lange termijn. Als het op is, is het kopen gedaan. Discussies in 'economenland' in een wat verder verleden spitsten zich toe op de vraag of het 'Angelsaksische' (roofkapitalistische) model nou beter was, of het 'Rheinlandmodel'. Na de val van het communisme kregen we het slechtste van beide werelden. Een overheid die geen maat hield, maar deed alsof we de 'marktwerking' het werk wilden laten doen door overheidstaken af te stoten en te 'privatiseren'.

 

Met de overheid als belangrijkste, en in veel gevallen feitelijk enige klant, beroofden we onszelf van het 'verstand'. We weten allemaal hoe verleidelijk het is om toe te geven aan 'kooplust'. Daar kwam bij dat de overheid in toenemende mate vertrouwde op het idee dat je gewenst gedrag beter kon afdwingen door te belonen, dan door te straffen. En binnen de kortste keren werd de overheid een mengeling van 'Sinterklaas' en 'Roetveeg Piet'. Er was geen 'nee' te koop, en het maatschappelijke debat werd steeds 'komischer' onder aanvoering van 'Roetveeg Paljassen'.

 

Wat niemand zich realiseerde, was dat iemand uiteindelijk de rekeningen moet betalen, omdat deze 'Sinterklaas' geen 'liggende gelden' heeft om al die cadeautjes te kunnen kopen, én die 'Roetveeg Meute' te betalen voor haar grappen en grollen. En die 'iemand', dat waren, en zijn, wij. De 'belastingbetaler'. 

 

In allerhande landen waar overheden zich genoodzaakt zien subsidies te schrappen, omdat het geld op is, en de belastinginkomsten teruglopen, zien we onrust ontstaan, tenzij die overheid gezien wordt als een slachtoffer van 'buitenlandse inmenging'. In hoeverre dat het idee is achter de bizarre pogingen van de 'Hillary-clan' om Rusland de schuld te geven van alles wat er mis gaat in dat enorme land, zou ik u niet kunnen vertellen. Maar wie trapt daar in? Opeenvolgende regeringen hebben voor triljarden over de balk gesmeten aan wapenlust en jachtpartijen in landen ver van huis, en de middenklasse gesloopt, en met onmetelijke schulden opgezadeld. Je zou zeggen dat iedereen wel beseft dat die vlieger niet opgaat. Maar houdt uw adem niet in.

0 comments

Marsmannetjes

De ontwikkelingen in Syrië houden velen bezig.

 

Het Turkse wapengekletter heeft ertoe geleid dat de Amerikanen zich terugtrokken uit het gebied dat ze samen met de Koerden hadden ingenomen, behalve uit de gebieden waar olie gewonnen wordt. De Koerden voelden zich verraden, en hadden geen andere keus dan Assad in de armen te vliegen. Daarbij tekende ik al eerder aan dat de Koerden vanaf het begin van de 'Regime-Change'-operatie in Syrië met gemengde gevoelens toekeken. Hun droom was een onafhankelijk, zelfstandig 'Koerdistan', maar de relatieve autonomie die ze hadden in het noorden van Syrië vóór de 'Regime-Change'-operatie lonkte als de betere optie, vergeleken bij samenwerken met Erdogan en zijn NAVO-vrienden om Assad een kopje kleiner te maken. Ook de situatie in het onstabiele Irak, waar veel Koerden wonen die hadden geholpen Saddam op te knopen, was niet iets om naar uit te kijken. Die Iraakse Koerden mogen etnisch dan familie zijn, maar ze zijn religieus en politiek uit ander hout gesneden dan die in Syrië.

 

Op het moment dat de meest extremistische Jihadistische groepen die wij hadden gemobiliseerd om Assad van de troon te stoten de Koerden in het grensgebied met Turkije naar de strot vlogen, bleef de NAVO-alliantie op zijn handen zitten. Pas toen ISIS formeel het 'Kalifaat' uitriep in de gebieden die het in Irak en Syrië had veroverd, waarbij steeds meer 'gematigde' terroristen zich aansloten, en ze hun ambities bekendmaakten die zich uitstrekten over de hele regio, en Afrika, bedacht men binnen de NAVO dat daar wellicht toch een té grote dreiging voor de westerse oliebelangen vanuit ging, en trachtte men ISIS vanuit de lucht te 'managen' door ze de goede kant op te bombarderen. 

 

Pas op het moment dat Rusland zich in de strijd mengde, kwam er tekening in de strijd, en keerden de kansen voor ISIS en de NAVO. Zo ongeveer zien onafhankelijke commentatoren het, alsmede de partijen die ervaring opdeden met de NAVO-alliantie, die werd aangevuld met Saoedi Arabië, en de Golfstaten, en informeel ook Israël. Op verscheidene momenten was er sprake van 'vergissingen' waarbij troepen die streden tégen ISIS geraakt werden door NAVO-bommen, en ISIS zich wist te herpakken. Daarnaast verzorgden de 'Witte Helmen' op gezette tijden 'False Flag' gifgaaanvallen en theaterstukjes om de NAVO-luchtmacht een excuus te geven doelen in Syrië in de as te leggen, en journalisten te bewegen een andere kant op te kijken terwijl we die terroristen bewapenden. Maar mede door het uitgekookte beleid van Syrië en Rusland, om na elke verovering de Jihadisten de kans te geven er met hun leven vanaf te komen, als ze op de bus naar Idlib stapten, bleef het westen zitten met een groep 'vrienden' waarbij je beter niet in slaap kunt vallen als je leven je lief is. 

 

In die provincie Idlib slachtten verschillende groepen Jihadisten elkaar af, terwijl ze zich opmaakten voor de finale strijd tegen Syrië en Rusland, met ook nog Hezbollah en Iran als vechtjassen die, anders dan de westerse alliantie, op uitnodiging van de erkende regering in dat land actief zijn. Idlib wordt stukje bij beetje bevrijd door 'Damascus', maar de echte 'klapper' is dat 'Damascus' zonder ernstig bloedvergieten de controle over Noord-Oost Syrië terug heeft gekregen, met Russen en Turken die samen gaan toezien op de rust in het grensgebied. Hoe het nu verder gaat met Idlib is de vraag.

 

Turkije heeft vanaf het prille begin de 'Regime-Change'-operatie in Syrië gesteund, maar haakte af na de poging van 'onbekenden' om Erdogan te vervangen door een junta. Erdogan is er stellig van overtuigd dat die coup het werk was van, of tenminste werd gedoogd door de andere NAVO-landen, waarmee Erdogan, én ISIS/Al Qaida, én de Koerden, nu kunnen verhalen over het bedrog waarmee de NAVO trachtte haar imperium in de regio uit te breiden door uiteenlopende groepen tegen elkaar uit te spelen. Als je de ontwikkelingen niet door die bril kunt bekijken, begrijp je niet hoe het mogelijk is dat het loopt zoals het loopt. En hoe het kan dat iemand als Guy Verhofstadt, die een identieke rol speelde aan de zijde van neonazi's in Oekraïne, plaats neemt aan de zijde van Salim Idriss, waar senator John McCain (ook Oekraïne) eveneens zulke dikke maatjes mee was, terwijl iedereen nu te hoop loopt tegen de man die aan de zijde van Erdogan de 'milities' organiseerde waarmee Turkije de Koerden te lijf ging. 

 

En dan begrijp je ook niet waarom een vooraanstaande Irakese politicus meent dat de 'strategische terugtrekking' van de Amerikanen op Iraaks grondgebied bedoeld is om ISIS nieuw leven in te blazen.  En Irak dus niet wil dat die Amerikaanse troepen blijven. Duitse pogingen om via de VN te proberen westerse troepen in het grensgebied tussen Turkije en Syrië te parachuteren zijn dan ook kansloos, en als 'Damascus' de Koerden weer volwaardig Syrisch burger maakt, Koerdische strijders opneemt in het reguliere Syrische leger, terwijl Turkije en Rusland de rust weten te herstellen in het grensgebied, waardoor 'Ankara' zich kan concentreren op de situatie in Turkije zelf, dan kan dat boek dicht. Zonder Turkse hulp kan de NAVO het wel schudden als het door wil met 'verdeel-en-heers' in de regio, en is een herstel van ISIS onwaarschijnlijk. Waarmee niet gezegd is dat ontsnapte Jihadisten niet opnieuw aanslagen zullen plegen, maar de 'natuurlijke bondgenoten' in de regio, het Soenitische Turkije, de Golfstaten, en zelfs Saoedi Arabië, hebben hun bekomst van het westerse gekonkel.

 

Het grote gevaar nu is dat de brand naar binnen slaat. Dat de destabilisatie die we geëxporteerd hebben zich wreekt. De grote verscheidenheid aan leugens, 'spin', halve waarheden, geheime operaties en getordeerde geschiedschrijving die er het gevolg van is heeft repercussies. Ongeacht of we nu kijken naar de Verenigde Staten, of Europa, en meer in het bijzonder het Verenigde Koninkrijk, blijkt dat de grootste leugenaars en 'power players' ook de grootste moeilijkheden hebben het treintje nog op de rails te houden. Deels het gevolg van opzichtige pogingen om dezelfde manipulatieve technieken die 'extern' worden gebruikt ook 'intern' aan te wenden. Maar daarnaast ook het gevolg van institutionele paranoia en totale verwarring onder de bevolking. En daar is geen Rus, geen Chinees, en geen Marsmannetje aan te pas gekomen.

2 comments

Spaghetti

'We leven in een vrij land, en jouw mening is een gevaar voor die vrijheid', is een tegenspraak in zichzelf. 

 

Als diegene daadwerkelijk een bedreiging vormt voor jouw vrijheid, dan kun je dat al niet meer zeggen. Voordat de vrijheid om te handelen in een land sneuvelt, sneuvelt de vrijheid om iemand ongezouten te vertellen hoe je over zijn of haar standpunten denkt. Iemand aanmerken als een gevaar is het voorportaal van de repressie waar je zelf naar hunkert om een bepaalde mening buiten de orde plaatst. Waarmee ik slechts wil zeggen dat absoluut vrije landen, waar iedereen kan doen, en laten, wat hij of zij wil, op elk moment van de dag, niet bestaan. 

 

Ze bestaan niet, omdat ze niet kunnen bestaan. Overal waar mijn handelen de vrijheid van een ander beperkt, dreigt een beperking van de vrijheid voor de één, of de ander. In een geciviliseerd land mag ik naar eigen inzicht pleiten voor wetten en regels die de vrijheid van anderen beperken, opdat ik kan genieten van mijn vrijheid. Maar de ander mag ook voorstellen doen om mijn vrijheid te beperken, om zelf in vrijheid van zijn of haar leven te genieten. 

 

Als u Tsaar of Tsarina wilt zijn, met onderdanen die u op handen dragen en blind gehoorzamen, terwijl ik revolutionair wil zijn en de dictatuur van het 'proletariaat' wil vestigen, mogen we in een geciviliseerd land zonder schroom pleiten voor onze eigen idealen, maar is ons handelen aan regels gebonden, en daarmee ingeperkt. Die regels komen tot stand in 'goed overleg' als we het hebben over een gezond, democratisch geregeerd land, of een land met een 'Verlichte Despoot', die zijn of haar oor te luister legt bij het volk, alvorens wetten uit te vaardigen. De uitkomst is hoe dan ook een beperking van de absolute handelingsvrijheid, maar optimaal blijven belangrijke gebieden buiten bereik van de wetgever, om de individuele ontplooiing niet te frustreren, wat onvrede aanwakkert. En de beperkingen zijn uit te leggen met een beroep op wat de ruime meerderheid aan ruimte, en mate van veiligheid voor zichzelf wil.

 

In de praktijk is het hoe dan ook onmogelijk om eenieder aan het woord te laten alvorens tot een besluit te komen om iets te regelen, of niet. Het concept van een democratie kent een keur aan manieren waarop de representatie van het volk gestalte wordt gegeven. Een democratie staat of valt bij de integriteit van de volksvertegenwoordigers, en hun wijsheid. Met integriteit bedoel ik dat men op campagne, en in de Volksvertegenwoordiging, zegt waar men voor staat, en er geen verborgen agenda op nahoudt. Maar ook dat men naderhand bereid is verantwoording af te leggen over compromissen, zonder aspecten verborgen te houden of middels 'spin' (leugens) te verkopen aan het 'domme volk'. En met wijsheid doel ik op een modicum aan kennis die ons doet beseffen dat we niet ongestraft iets anders kunnen doordrukken dan het volk in meerderheid wil, zonder het risico te lopen dat de guillotine weer van stal gehaald wordt. 

 

In beide opzichten schieten hedendaagse politici, en 'opiniemakers', tekort. Deels begrijpelijk in een dolgedraaide wereld waarin de waan van de dag regeert, en een enkel incident kan leiden tot eindeloze discussies op de televisie en in de gedrukte- en sociale media, met hysterische mensen die eisen dat er iets wordt gedaan aan een misstand. Als regel ver voordat is uitgezocht wat er precies aan de hand is, en hoe de direct betrokkenen erover denken. Maar in veel gevallen zijn die politici en 'opiniemakers' zelf de aanjagers van die hysterie, in de hoop 'momentum' te creëren voor hun agenda, en mobiliseren zij allerhande 'deskundigen' die niet te beroerd zijn om 'oplossingen' te bepleiten waarvan de werking dubieus is, en de bijwerkingen dodelijk voor de vrijheid zoals de burger die beleeft. Protesteren heeft dan al geen zin meer, want dan wordt je direct weggezet als 'Vriend van Poetin', of één of ander voor dat doel als 'monster' mobiliseerbare 'Vijand van het Volk'. ('Fascist', 'Nazi', 'Antisemiet', 'Pedoseksueel', 'Racist', 'Vrouwenhater', 'Homofoob', 'Klimaatontkenner').

 

De boodschap is: 'Met die mensen praat je niet!'. 

 

Nou zijn er uiteraard mensen die hoe dan ook niet bereikbaar zijn voor een inhoudelijke discussie over knelpunten. Om te beginnen de mensen die anderen indelen in een categorie waar geen gesprek mee mogelijk is. Of je met iemand uit die categorie te maken hebt, weet je pas als je hebt geprobeerd de dialoog tot stand te brengen. Niet zelden een ontluisterende ervaring als blijkt dat er niet naar elkaar wordt geluisterd, maar dat men vanuit het eigen schuttersputje op de ander schiet in de hoop dat een voltreffer die ander buiten gevecht zal stellen. Daarnaast is er de groep die de lucifer in een vat kokende olie gooit, en daarna tracht de sporen uit te wissen. Het is belangrijk om bereid te zijn rekenschap af te leggen over wat je zegt of schrijft, maar retro-correcties duiden op een gluiperige insteek die de ander benadert als 'ding'. Hier op mijn blog voeg ik naderhand geen inhoud toe, en als ik fout zat corrigeer ik dat in een aparte bijdrage, of in een apart onderschrift. 

 

De consternatie in ons land was groot toen minister Donner destijds als zijn mening gaf dat iemand best mocht verkondigen dat Nederland beter af zou zijn als onderdeel van het Kalifaat, met de Sharia als wettelijke basis. Als de meerderheid daar voor was, zo verkondigde hij, dan was het democratisch en het ultieme bewijs dat we in een vrij land leven als we dat vormgaven. Laten we zeggen dat het kenmerkend is voor Donner en zijn 'juristen-blik', waarbij ik overigens tegelijk vaststel dat hij als minister, en vicepresident van de Raad van State geen boodschap had aan wat de meerderheid van het volk wilde. Als 'deskundigen' uit de juristenwereld adviseerden om niet naar het volk te luisteren, of als de EU met voorstellen kwam waar geen draagvlak voor was in ons land, had je aan Donner een goede om het erdoor te drukken.

 

De promotie van 'Identity Politics' zorgde voor een opbloei van het verlangen naar censuur, en een vlucht in 'deskundigheid' als platform om de vrijheid van anderen, zonder verdere discussie, te beperken door tussenkomst van de 'rechter', na 'spaghetti' te hebben gemaakt van de wetgeving, zodat willekeur mogelijk werd. Compleet met wisselende loyaliteit al naar gelang de agenda. In binnen- en buitenland. En particuliere bedrijven die zich opwerpen als censor, en die actief de vrijheid van het individu om de eigen mening te geven, en te verdedigen, naar eigen inzicht beperken, zonder zelfs maar de verplichting om de getroffen medemens daarover te informeren. En met de introductie van 'Quantum Supremacy' weet u binnenkort niet meer wat voor, en wat achter is in een maatschappelijk debat.

 

Vrijheid in isolatie, waar je tegen jezelf praat, en vrijheid van handelen hebt in je isoleercel, is uiteraard geen vrijheid. Als de handelingsvrijheid nagenoeg onbeperkt is, omdat overheden voor iedereen wel ergens een aparte 'speeltuin' hebben ingeruimd waar je je helemaal uit kunt leven in je favoriete 'rol', is de vervreemding compleet. Die kant gaan we op. Ik heb hier al meerdere keren de vraag gesteld hoe het mogelijk is dat iemand met droge ogen kan verkondigen dat we Libië en Syrië, en Irak en Afghanistan 'bevrijd' hebben. Maar ik begin mij steeds meer te realiseren dat mensen die versmolten zijn met het concept van 'Identity Politics' er niet van wakker liggen als in een andere 'bubbel' mensen homo's van het dak gooien, de ingewanden van gedode militairen oppeuzelen, en vrouwen opbergen in een gewaad, zolang ze ons maar niet lastigvallen als we onze eigen 'bubbel' zuiveren van mensen die kanttekeningen plaatsen bij 'Klimaathysterie' en 'LGBT-dwang'. Ieder zijn/haar 'ding'. 

 

Dat lijkt op pragmatisme zoals dat zichtbaar is in 'Real Politik', maar het is in zijn uitwerking het omgekeerde. 'Real Politik' draagt mij niet op de handelwijze van anderen te verdedigen, maar een uitslaande brand te voorkomen. Het cultiveren van een eigen 'Safe-Space' waarbinnen je niet eens meer hoeft na te denken over een andere mening, laat staan dat je er met een ander over hoeft te praten, is geen levensvatbaar alternatief voor de vrijheid die begint en eindigt met respect voor de mening van de ander, die aanzet tot het het vinden van valide argumenten voor het eigen standpunt, en het overtuigen van opponenten, in een wereld met een heldere, ondubbelzinnige wettelijke basis die voor iedereen in gelijke mate geldt. 

 

We moeten een keuze maken tussen de vrijheid om te doen wat we willen, en de vrijheid van repressie, in het volle besef dat het één niet verenigbaar is met het ander. En daarvoor is een permanente dialoog nodig, waarin 'deskundigheid' slechts zichtbaar wordt door het vermogen anderen te overtuigen met valide argumenten, zonder trucs. Een samenleving op die grondslag vergt educatie en onderhoud. En voldoende nederigheid om te beseffen dat we het onmogelijk iedereen naar de zin kunnen maken, en veel kwesties beter niet kunnen regelen om 'spaghetti' te voorkomen.

2 comments

View older posts »