Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Zoeken op dit blog

Boxer

Terwijl Rutte in Washington was voor verse instructies, haalde een Amerikaans oorlogsschip volgens eigen zeggen een ‘drone’ uit de lucht boven de Straat van Hormoez.

 

De Amerikanen claimen dat het een Iraanse ‘drone’ was, maar Iran spreekt dat tegen. Verschillende commentatoren menen dat Iran alle reden heeft om te liegen over het verlies van een ‘drone’, maar ik zou eerlijk gezegd niet weten waarom. Tenzij dat Amerikaanse oorlogsschip zich in de territoriale wateren van Oman, tegenover Iran aan de andere kant van de zeestraat bevond, en Iran daardoor het luchtruim van Oman schond. Het Amerikaanse oorlogsschip was de ‘Boxer’, een ‘Amphibious Assault Ship’ voor het uitvoeren van landingsoperaties, met tegen de tweeduizend mariniers aan boord in ‘surge’ modus. Je kunt je voorstellen dat ze in Iran interesse hebben in het schip, dat geen functie heeft bij het beveiligen van de scheepvaart, maar wordt ingezet bij invasies. 

 

Dat Iran een kijkje gaat nemen als zo’n schip op een paar mijl uit de kust passeert, is alleszins billijk. Dat je als bezoeker zo’n inspectiedrone uit de lucht zou mogen knallen, staat in geen enkel stuk wetgeving beschreven. Tijdens de ‘Koude Oorlog’ inspecteerde de Nederlandse marine en luchtmacht elke Russische 'vissersboot' die door de Noordzee voer van zéér nabij, en er werd niet geschoten. Alleen gezwaaid. Bij imposante Russische marine-eenheden die passeerden werd een heuse ‘verkeersleiding’ ingesteld voor alle NAVO-vliegtuigen die een kijkje wilden nemen. Russische vliegtuigen vlogen en vliegen vlak langs Amerikaanse schepen, zonder dat ze uit de lucht werden gehaald. Alhoewel in één geval een Russische bommenwerper spontaan crashte na een ‘low-pass’.

 

Gelet op het verhaal over wat er voorviel in de ‘Golf van Tonkin’, waarmee president Johnson de oorlog tegen Zuid-Oost Azië aftrapte, moeten we er rekening mee houden dat er helemaal geen ‘drone’ is neergehaald. In dat ‘Golf van Tonkin’ geval claimde een Amerikaans marineschip dat het werd aangevallen door Noord-Vietnamese eenheden, schoot het op een lege zee, en een dag later legden Amerikaanse B-52 bommenwerpers Hanoi in de as. Maar het kan ook nog zo zijn dat er wél een ‘drone’ werd neergeschoten, die het schip tot op een afstand van een kilometer genaderd was, volgens de verhalen, maar dat het geen Iraanse ‘drone’ was. 

 

Hoewel ik volop beeldmateriaal ben tegengekomen nadat Trump, geflankeerd door Rutte, die er een beetje verloren naast stond, de wereld op de hoogte bracht over wat hem was verteld, ontbreekt vooralsnog het beeldmateriaal van het neerhalen, en is het mij niet duidelijk om wat voor type ‘drone’ het zou gaan. ‘Drones’ zijn er in soorten, en maten. Van DIT monster, waarvan er onlangs één door Iran uit de lucht werd geplukt in het eigen luchtruim, tot de ‘insecten’ waarmee particulieren zich vermaken, en alles er tussenin. Sommigen zijn bewapend, anderen niet. En in zekere zin zijn de vliegende bommen die we ‘kruisraketten’ noemen ook ‘drones’. Daarbij moet u zich realiseren dat er in diezelfde Straat van Hormoez recent enkele tankers schade opliepen, met gaten in de romp, waarbij de rederij van één van de getroffen schepen claimt dat het schip werd aangevallen met ‘drones’. Als de ‘Boxer’ door zo’n vliegende bom getroffen zou zijn, zou er nog geen deukje te zien zijn geweest, maar een serieuze ‘kruisraket’ is een ander verhaal.

 

Uit het verhaal van Trump, dat de bemanning van de ‘Boxer’ de ‘drone’ had gewaarschuwd uit de buurt te blijven, mogen we afleiden dat die 'drone' geen aanvallende bedoelingen had, maar dat het toestel op een verkenningsmissie was, of tot taak had een reactie uit te lokken. Bedenk dan dat je een ‘drone’ niet kunt waarschuwen. De ‘Boxer’ zal gebruik hebben gemaakt van internationaal erkende frequenties voor noodoproepen, of de bekende frequenties voor het scheepvaartverkeer in de zeestraat aan Iraanse kant. Tenzij de bemanning bekend was met militaire frequenties die Iran gebruikt voor ‘command and control’ bij dit soort missies, wat ook heel goed mogelijk is. In dat laatste geval praat je tegen ‘doveman’s oren’ als het geen Iraanse missie was.

 

De gedachte zal bij de meesten uitgaan naar een land in de omgeving als de eigenaar van de ‘drone’, maar ‘UAV’ kunnen ook gelanceerd worden vanaf schepen, en onderzeeërs. Zonder beeld, zonder brokstukken, en zonder land dat verontwaardigd reageert op het neerhalen van een ‘drone’ die conform de internationale regels het volste recht had daar te vliegen waar hij vloog, is het niet meer dan een parabel. Een verhaal om de ’narrative’ te voeden die de ‘agenda’ ondersteunt. De ‘Excuustruus’. Waarbij ook de ontwikkelingen in NAVO-land Turkije een rol spelen. Als Iran vervolgens beelden van de 'Boxer', genomen door hun 'drone', die veilig terugkeerde, wereldkundig maakt, wordt het raadsel er niet kleiner op.

 

Blijft de vraag wat de Amerikanen moeten met een monsterlijk groot landingsvaartuig, met een capaciteit van 2.000 mariniers, als haar enige missie de beveiliging van de scheepvaart in het gebied is. Hallo, Pinocchio! 

 

Ondertussen brengt Iran een tweetal Britse tankers op, als vergelding voor de kaping van een tanker met Iraanse olie door de Britten, voor de kust van Gibraltar, en vraag ik mij af wat Rutte tijdens die audiëntie van iets meer dan een kwartier in het 'Witte Huis' nog heeft kunnen doen voor de wereldvrede. Want bedenk dat 'Washington' en 'Londen' nucleair bewapende machten zijn, met 'losse handjes'. En als we die kant op gaan, gaat het licht uit, zo valt te vrezen.

 

Kunnen we ons niet beter optrekken aan ‘Light in Babylon’? Sefardische zangeres met Iraans/Israëlische ‘roots’, Turkse santour-speler, en Franse gitarist, met hoop in hun hart, en respect voor cultuur, pleitend voor vrede. Die muziek bevalt mij beter dan die oorlogstrommels. Maar ook als die muziek u persoonlijk niet aanspreekt, dan moeten we toch écht snel iets zien te vinden wat ons verbindt, inplaats van verdeelt.

 

Onderzoeksbureau

‘Krimp luchtvaart niet schadelijk’, kopte Teletekst.

 

Een ‘Onderzoeksbureau’ dat gevestigd is in een statig pand in de binnenstad van Delft, op een steenworp afstand van de Oude Kerk, maakt deel uit van de ‘Groene Lobby’ die volop gesubsidieerde werkgelegenheid biedt aan ‘Hoog-Opgeleide’ medelanders die bereid zijn hun ziel te verkopen aan het bevorderen van ‘Groene Thema’s’. De suggestie dat men ‘onafhankelijk’ is, is een opzichtig fabeltje, want de hele website ademt ‘Lobby’. Het is volkomen onbestaanbaar dat CE Delft tot de conclusie komt dat luchtvaart goed is voor ons land, als alles wat ‘Groen’ is in Nederland zegt dat het juist slecht is. 

 

Het ‘rapport’ van zevenendertig pagina’s is op zijn best een ‘gefilterd literatuur-onderzoek’, waarin vergelijkingen worden getrokken met ‘krimpscenario’s’ elders, en Schiphol primair wordt vergeleken met Londen Heathrow, dat al vele jaren vol is, en niet kan groeien. Wat daar betekent dat de andere luchthavens van Londen de groeiende vraag opvangen. Maar ‘post-Brexit’ verandert het beeld vermoedelijk radicaal, als vele ‘hoofdkantoren’ zich vanuit de ‘City’ naar het Europese vasteland verplaatsen, met mooie kansen voor Nederland, tenzij CE Delft het voor elkaar krijgt er een ‘Groene Torpedo’ in te jagen. 

 

Dat voorbeeld van Londen onderstreept nog eens dat groei of krimp van een luchthaven niet exclusief gekoppeld kan worden aan keuzes die een bedrijf maakt. Zou Nederland kiezen voor een ‘Nexit’, dan kan de KLM hoog springen, of laag, maar zullen ze het ‘hub-spoke’-model, als dochter van Air-France, moeten laten varen. Maar ‘Groene keuzes’ kunnen hetzelfde effect sorteren. Het is niet zo dat CE Delft klip en klaar bewijst dat de vrees voor dergelijke effecten ongegrond is. Eigenlijk zou je moeten kunnen zeggen: ‘Okay! We zijn overtuigd! We doen precies wat jullie willen. Hier tekenen!’ En als de verwachte effecten dan tegenvallen, de schade verhalen op de ‘Onderzoekers’ en hun ‘Opdrachtgevers’, de ‘Stichting Natuur en Milieu’, en hun ‘Donoren’. Allemaal laten tekenen. Tenminste als garantie voor het doorbetalen van de mensen die door die ‘Groene keuze’ hun baan verliezen, met inbegrip van de afdrachten voor het pensioen en de geprognosticeerde loopbaanontwikkeling in een ‘marktomgeving’ zonder overheidsbemoeienis en Lobby.

 

Gaat niet gebeuren.

 

Andermaal onderstreep ik dat het wenselijk kan zijn bepaalde keuzes te maken die haaks staan op wat optimaal is voor de economie in het ‘hier-en-nu’. Zelf wijs ik om die reden ‘fracking’ af, sta ik niet te juichen bij kernenergie, vind ik het weerzinwekkend hoe we de ‘mensenhandel’ hebben georganiseerd middels 'Regime-Change' interventies, en zie ik niet waarom Nederland nog eens acht of negen ‘JSF’s’ zou aanschaffen, die echt alleen maar schadelijk zijn voor het milieu, en geen meerwaarde hebben, economisch gezien, als je het op gang houden van de mensenhandel door de creatie van vluchtelingenstromen buiten beschouwing laat. 

 

Het ‘Rapport’ van ‘CE Delft’ ziet er gelikt uit, compleet met hun ‘spiraal-logo’ die voor mij symbool staat voor de zelfversterkende cirkelredeneringen die ik overal tegenkwam, gebaseerd op aannames en waardeoordelen die verder niet worden onderbouwd. Er zijn wetenschappelijke methoden die claimen complexe materie, met een enorm aantal variabelen, te kunnen reduceren tot eenvoudig te doorgronden hapklare brokken met een volledig voorspelbare, accurate uitkomst. Dergelijke formules kom je bij ‘CE Delft’ niet tegen. Tussen de regels door lees je overal dat het op zijn best een schatting is van mogelijke effecten, waarbij verwezen wordt naar literatuur die de omvang van de luchtvaart in economische termen inschat als ‘krap 6 miljard’, tot ‘net iets minder dan 30 miljard’. Dat noemen ze in de Verenigde Staten een ‘Ballpark Estimate’, of 'Guesstimate', en in Nederland ‘Natte Vinger Werk’.

 

Conform de economische traditie bevindt de ‘Onderzoeker’ zich nadrukkelijk met zijn rug in de rijrichting, extrapolerend vanuit ‘Ballpark Figures’ en aannames die bepaalde effecten in andere landen zouden kunnen verklaren. Op geen enkele wijze wordt de indruk gewekt dat de ‘Onderzoeker’ beseft dat we in een periode zitten van een economische aardverschuiving, met donkere wolken die zich samenpakken boven de ‘westerse’ economie, ‘De-Dollarisering’, en het belang van het Chinees-Russische initiatief om een ‘Nieuwe Zijderoute’ te ontwikkelen mét, of zónder Nederland.

 

Er is een niet geringe kans dat de vraag naar ‘Onderzoekers’ en ‘Lobby-clubs’ als werkplek voor ‘Hoger Opgeleiden’ zijn langste tijd heeft gehad. Voordeel voor het milieu is dan dat de vraag naar ‘zakelijk reizen’ vanuit die hoek scherp zal dalen, en we verlost zullen zijn van dit soort ‘kleurrijk theater’ die het politieke besluitvormingsproces ontregelt. Tevens zullen we dan verlost zijn van de creatieve vormen van het belasten van de ‘productiviteit-die-er-toe-doet’ ten bate van de ‘subsidieruif’.

0 comments

Marktplaats

Nederland is extreem veilig, en criminaliteit komt nog slecht sporadisch voor, wordt ons steeds gezegd, maar 1,2 miljoen landgenoten waren het slachtoffer van ‘cybercrime’ of bedreiging, volgens het CBS.

 

Zelf hoef ik maar iets te schrijven over de ramp met de MH-17, of de mailtjes met ‘Now you are screwed!’ rollen binnen, waarin een poging wordt gedaan tot afpersing. Ook andere onderwerpen genereren dat soort onwenselijke aandacht. En nee, ik doe geen aangifte. De enige keer dat ik aangifte heb gedaan, van een poging tot oplichting, moest ik hemel en aarde bewegen om ergens mijn ‘ei’ kwijt te kunnen, en hoorde ik verder nooit meer iets, alhoewel de praktijk die ik aankaartte in de Duitse pers op enig moment wel breed werd uitgemeten.

 

Mijn zoon is al meerdere keren opgelicht bij aankopen via ‘marktplaats’, wat knap zuur is, want hij heeft het niet breed. Zelfde ervaring: Aangifte doen heeft geen enkele zin. Zelfs als je je via een forum organiseert als slachtoffers van één en dezelfde oplichter, is de kans dat er iemand in actie komt, en zorgt dat je je geld terugkrijgt, nihil-komma-nul. Of je moet een televisieprogramma zo ver zien te krijgen dat ze er aandacht aan schenken. Dan nog wordt het eerder gezien als een verantwoordelijkheid van ‘marktplaats’ dan van de overheid, met als enige ambitie om die praktijk te stoppen, maar kun je doorgaans naar je geld fluiten.

 

Bij de politie hebben ze het vooral druk met zichzelf, zo is mijn indruk. Zeker sinds NRC zich de tandjes werkt om ‘misstanden’ bij de politie in het zonnetje te zetten, die voor het overgrote deel te maken hebben met ‘Identiteitskwesties’, maar ook corruptie schijnt een probleem te zijn. De hoogste baas van de politie meldt op de televisie dat hij belooft zijn best te doen, maar dat het nooit gaat lukken alle problemen het hoofd te bieden, want door de verplichte 'diversiteit' haal je de maatschappelijke problemen naar binnen. Veel van de problemen worden volgens mij veroorzaakt, of versterkt, door het ‘sprookjesbos’ aan wet- en regelgeving, en eisen die de politiek aan de organisatie stelt, waardoor die volumineuze ‘vierkante’ club ‘handhavers’ door een piepklein rond gaatje moet. 

 

‘Mag niet!’ kennen we al veel langer niet meer in ons land. Je mag ‘rellen’, over politieauto’s lopen, fraude plegen met je identiteit om een verblijfsvergunning te verkrijgen, je aansluiten bij een terroristische organisatie, discrimineren, mits ‘positief’, liegen, bedriegen, verkiezingen beïnvloeden, soevereine landen bombarderen, mensensmokkel organiseren, geweld gebruiken, bedreigen, ‘hacken’, afluisteren, databases aanleggen met privé gegevens, de belasting ontduiken via Nederland, of als Nederlands bedrijf middels een ‘deal’ met ‘Den Haag’, maar je moet de wegen kennen. 

 

Zo’n grondhouding hebben we allemaal wel, dat bepaalde dingen weliswaar terecht verboden zijn, maar dat het onder bepaalde omstandigheden toch geoorloofd moet zijn. Ik heb dat bij Assange, die ik bewonder om zijn offervaardigheid, al betwijfel ik dat hij vooraf een helder beeld had van de lijdensweg die het voor hem persoonlijk geworden is. ‘Mainstream’ trekt inmiddels alles uit de kast, en liegt er lustig op los, om Assange voor de rest van zijn leven op te bergen. In het verlengde van die inspanning blijkt ‘persvrijheid’ ook gemodificeerd tot een vorm van ‘voorwaardelijke gratie voor meelopers’. 

 

Dat mensen zich niet ‘gehoord’ voelen door autoriteiten die teveel met zichzelf bezig zijn is een klacht die aanzwelt. Het is glashelder waarom overheden en ‘mainstream media’ in ons deel van de wereld menen dat Assange, en Russische-, of ‘alternatieve’-media een bedreiging vormen, waar ze dingen onthullen die onze overheden liever verborgen houden. Of waar dat onmogelijk is, er een ‘draai’ aan geven zodat een ‘sukkel’ de klos is, en dan kan worden opgeknoopt, waarna ze ongehinderd verder kunnen met gehakt maken van de samenleving, en 'handhavers' het werken onmogelijk maken. Hun ‘verdienmodel’ is gebaseerd op onlust en onvrede, waardoor de ‘vraag’ naar hun bemoeienis toeneemt. In elk geval tot op het moment dat we als volk beseffen dat we onze problemen beter zelf op kunnen lossen. 

 

Vrede, veiligheid, geborgenheid en harmonie, geboren uit tolerantie en wederzijds respect, zijn de vijanden van een ambitieuze overheid en de ‘mainstream’ pers. 

 

Internationaal zie je wat er gebeurt als bepaalde landen tot de conclusie komen dat ze ‘Washington’ niet nodig hebben als mondiale politieagent, en ‘zelfvoorzienend’ worden. Dan valt het masker, en dreigt er gevaar. Vanuit die kijk op waar we nu staan, hebben politici, politie, rechterlijke macht, en de pers, nu nog een keuze. Wordt het ‘Big Brother’? Of het volk? Organiseren we een ‘marktplaats’ voor wapens? Of een ‘marktplaats’ voor ideeën?

0 comments

Falsificatie

‘MH-17 onderzoek van Rusland zit vol met fouten en falsificaties’, beweert NRC. 

 

Als bron verwijst ‘Rusland-correspondent’ Steven Derix naar een auteur die in het ‘zakenblad’ Forbes over dat Russische onderzoek schrijft. Maar bij mijn weten heeft Rusland helemaal nooit een eigen onderzoek gedaan. Sterker nog, het land heeft nooit toegang gehad tot het materiaal dat daarvoor nodig is, voorzover mij bekend. Het feitelijke artikel is een voor de zoveelste keer herkauwde, gepimpte versie van een mening die Vadim Loekasjevitsj in 2015, een jaar na de ramp, al wereldkundig maakte via Trouw. En precies een jaar geleden weer eens herkauwd door ‘Raam op Rusland’-propagandist Hubert Smeets. En nu mag Steven Derix plagiëren zonder risico te worden aangeklaagd door zijn collega-propagandisten. Maar direct na de ramp had Vadim voor zichzelf al bepaald dat de informatie die het Kremlin verstrekte, over radarbeelden waarop een militair vliegtuig van de luchtmacht van Oekraïne te zien zou zijn in de nabijheid van vlucht MH-17, onzin was. De man is een ware gelovige, zogezegd.

 

Loekasjevitsj nam in 1991 ontslag bij de vliegtuigbouwer waar hij in dienst was, en schakelde over op ’financiën’, zoals zoveel Russen met ambitie en Dollartekens in de ogen in die ‘Yeltsin-jaren’, toen de ‘Chicago-Boys’ het voor het zeggen hadden in Moskou. Achtentwintig jaar later profileert hij zich als ‘expert’. Derix schets zijn expertise als iemand die gespecialiseerd was in het vergroten van de overlevingskansen van militaire vliegtuigen die beschoten worden door vijandelijke afweer. Waar hij echter stelt dat een lucht-lucht-raket onmogelijk een vliegtuig ter grote van een 777 kan neerhalen op een wijze dat het in de lucht desintegreert, kletst hij uit zijn nek. Als de schade wordt toegebracht aan een vitaal deel van het vliegtuig, waardoor de piloten de controle volledig kwijtraken, kunnen het explosieve drukverlies en krachten die vervolgens op het vliegtuig worden uitgeoefend wel degelijk resulteren in desintegratie vóór het toestel de grond raakt. Daarmee wordt het scenario van een lucht-lucht raket niet meteen geloofwaardig, maar de wijze waarop hij het afserveert deugt niet.

 

Een ingenieur is geen piloot. En geen meteoroloog. En niet noodzakelijk iemand die gedetailleerd verstand heeft van de trajecten van geleide wapens. Zijn politieke ambities als vice-voorzitter van de belangrijkste pro-westerse, anti-Poetin partij (Parnas) van oproerkraaier Navalny in Rusland, maken hem geen neutrale analist, en dan druk ik mij bescheiden uit. 

 

Dat alles is geen reden om niet serieus naar zijn argumenten te luisteren. Dan zie ik in NRC een plaatje met tekst ernaast, waarbij staat dat een Russische producent van de Buk-raket gebruik heeft gemaakt van de kompaskoers zoals vastgelegd in de ‘zwarte doos’. En dat het ‘kaartnoorden’ niet exact overeenkomt met het magnetische noorden. En dan weet ik al wel genoeg. De ‘zwarte doos’ waar het om gaat werd door de ‘rebellen’ afgegeven aan Maleisische autoriteiten, die ‘m overdroegen aan hun vrienden van het ‘JIT’, die hem aan de Britten gaven, en volgens mij heeft niemand die ‘zwarte doos’ daarna nog gezien. Zeker de Russen niet. 

 

Waar Vadim het over heeft, is een test die de producent van de raket uitvoerde op een vliegtuig, geparkeerd op de grond, waarbij de kop van een Buk-raket in de nabijheid van het toestel tot ontploffing werd gebracht, om conclusies te kunnen trekken uit het patroon van de schade. U moet zich voorstellen dat een regen van ‘vlinderachtige’ projectielen, als een schot hagel, de cockpit treft, en vervolgens alle kanten op ‘ketst’. Zie de foto’s van de restanten van die cockpit. Het is niet één gebalanceerde kogel met een keurige punt waarvan ze bij ‘CSI-Miami’ met een laser exact kunnen laten zien waar dat projectiel werd afgevuurd. Op z’n best ontstaat, na een integere reconstructie een tamelijk groot gebied, als je er vanuit mag gaan dat het toestel dat werd geraakt het feitelijke doelwit was, en de raket geen ‘stuurcorrecties’ onderging. Eén van de geopperde theorieën is dat vlucht MH-17 niet het feitelijke doel was. Dat de raket het doel miste, en vlucht MH-17 raakte. Waarbij ‘stuurcorrecties’ in de ‘homing-fase’ een vrij dramatische invloed kunnen hebben. DIT filmpje is niet leuk om naar te kijken, omdat het een typisch promotiefilmpje is, maar illustreert wel wat ik bedoel.

 

Het is waar dat een Russische organisatie, met de hen bekende gegevens op dat moment, een eigen scenario naar buiten hebben gebracht dat strijdig is met de conclusies van het ‘JIT’. Ook allemaal Russische ingenieurs, die het overduidelijk niet eens zijn met hun bijna dertig jaar geleden naar ‘financiën’ overgestapte collega Vadim die door Derix is 'opgespoord'. Het is dan nuttig om je te realiseren dat geen enkele Rus toegang had tot gegevens waar het ‘JIT’ wel toegang toe had, en dat het ‘JIT’ geen interesse had in wat de Russen te bieden hadden. En dat is hoe dan ook een gemiste kans. Althans, voor degenen zoals ik die graag de exacte toedracht willen weten. Het showproces tegen een viertal aangewezen ‘facilitators’ is niet meer dan dat: Een showproces.

 

Het is mij duidelijk dat velen in Nederland Rusland willen zien ‘hangen’, en blij zijn met zo’n rancuneuze Russische ingenieur die in 1991 de verkeerde keuzes maakte, en nu niet meer wordt vertrouwd door grote Russische werkgevers die met gevoelige, geheime informatie werken bij de ontwikkeling van geavanceerde technieken, en in de ruimtevaart, waar sabotage door mensen die het bloed van Poetin wel kunnen drinken gigantische schade toe kan brengen aan de belangen van het land.

 

Het wemelt in de wereld van de ‘experts’ zoals Vadim, die ooit ‘iets’ in de luchtvaart hebben gedaan, en er op feestjes leuk over kunnen vertellen. Maar veel meer is dit artikel van Derix ook niet. En ik vind dat een belediging. Voor de nabestaanden, en voor ‘experts’ die zich bescheidener opstellen, en die zich realiseren dat de waarheidsvinding niks opschiet met ware gelovigen.

 

Trouwens, over Oekraïne, ‘zoekgeraakte’ raketten en falsificaties gesproken: DIT actuele, niet herkauwde verhaal, waaruit de overweldigende behoefte van ‘westerse’ media blijkt om de waarheid geweld aan te doen, mag u zeker niet missen. Ook omdat het volgens eigen zeggen Salvini was die het zaakje aan het rollen bracht, waar uw krant vermoedelijk eerder druk is met het uitspinnen van ‘nieuws’ dat die Italiaan ‘iets’ met Russen deed in de financiële sfeer. Spin, spin, spin……..

0 comments

Vechthuwelijk

Trump heeft zijn ‘Democratische’ opponenten met een ‘migratie-achtergrond’ opgeroepen om terug te keren naar het land van herkomst, en daar te helpen het land op te bouwen, inplaats van te dicteren hoe de Verenigde Staten bestuurd dienen te worden.

 

Wereldwijd kwam het hem op kritiek te staan, omdat het zou bewijzen dat hij streeft naar een ‘blank’ Amerika. Maar ook de ‘blanken’ in de Verenigde Staten hebben een ‘migratie-achtergrond’, met inbegrip van Trump, als je de familielijnen volgt tot de aantoonbare oorsprong. De opmerking van de vastgoedmagnaat hing samen met zijn aangekondigde voornemen om ‘illegalen’ over de grens te zetten, waar zijn ‘Democratische’ tegenstanders fel tegen zijn. Slechts enkele van die tegenstanders hebben een ‘migratie-achtergrond’ in die zin dat ze niet in de Verenigde Staten geboren zijn. 

 

De Trump’s komen oorspronkelijk uit Duitsland, en zijn vrouw werd geboren in Joegoslavië. Zijn schoonzoon, Jared Kushner, werd in de Verenigde Staten geboren, maar zijn grootouders kwamen, als Holocaust-overlevenden uit wat nu ‘Wit-Rusland’ is, maar voor de oorlog deel uitmaakte van Polen. 

 

De Verenigde Staten was traditioneel juist altijd hét bewijs dat mensen met een volledig verschillende etnische en culturele achtergrond samen konden leven. Of Trump aanstuurt op een ‘blank’ Amerika weet ik niet. Het is ontegenzeggelijk zo dat zijn ‘Administratie’ niet veel ‘zwarten’ telt. Maar geen gebrek aan ‘Hispanics’ en ‘Joden’. Voor mij zijn dit immer onmogelijke discussies, omdat ik helemaal niks heb met het concept van ‘ras’, of ‘religie’, of ‘cultuur’ als een doorslaggevende onderscheidende factor. Klootzakken en hufters vindt je overal. Evenals mensen die het lichtende voorbeeld zijn voor hun omgeving, of land. De ‘bagage’ die iemand meebrengt als gevolg van zijn of haar achtergrond kan de mensheid inspireren, ook als die man of vrouw geen ‘werkbij’ is. 

 

Bepaalde ‘bagage’ kan echter een bijzonder zware hypotheek leggen op de kansen dat iemand zich ‘thuis’ voelt in de samenleving die hem of haar onderdak biedt. Dat geldt in het bijzonder voor mensen met een intens verlangen om hun ‘eigen’ land te ‘bevrijden’. Zo’n intense hunkering naar de ‘terugkeer’, en de bijbehorende romantische fictie van een ‘ideaal-staat’, is niet alleen een kwelling voor betrokkene, maar het wordt een serieus probleem als diegene hulp eist bij het realiseren van die droom, die niet zelden voor de ‘achtergebleven’ landgenoten een nachtmerrie is. 

 

Die hulp die wordt verlangd komt in twee ‘smaken’. De ‘Regime-Change’-smaak, inclusief het bewapenen van ‘rebellen’, en de ‘vluchtelingen-smaak’, waarbij geëist wordt dat het gastland van de wereldverbeteraar iedereen met wie hij of zij zich identificeert, voedt, laaft, onderdak en werk verschaft, met voorrang boven het lenigen van de noden van de oorspronkelijke bevolking. Tegen die activisten zeggen: ‘Wellicht beter als je leert je eigen boontjes te doppen, en ga het ze daar maar vertellen, als je zo goed weet hoe het moet’, is geen blijk van onmenselijkheid. 

 

Probleem in het geval van de Verenigde Staten, en Europa, als onderdeel van de op expansie gerichte NAVO-plus, is dat ze die andere landen niet met rust laten. Ze ploegen ze om. Trekken ze leeg. En daarna zeggen ze: ‘Good Luck!’ Het mirakel is dat zoveel mensen uit die omgeploegde landen vervolgens onderdak zoeken in de landen die er een puinhoop van hebben gemaakt, in de veronderstelling dat die landen serieus waren toen ze beweerden dat dat omploegen voor hun eigen bestwil was. Tegen een volk waarvan je het land hebt leeggeroofd zeggen: ‘Neem een voorbeeld aan ons!’, is niet snugger. Schuldbewust alles wat je hebt opgebouwd over de eeuwen afbreken en ‘teruggeven’ ook niet. 

 

Waar ‘m de schoen wringt, is die ‘paternalistische’ en ‘maternalistische’ basishouding die in onze ‘westerse’ landen om de hegemonie strijden, waar gewoon elementaire humaniteit en intelligentie bruggen zouden kunnen slaan die iedereen vooruit helpen. Kijk naar de Chinezen. Je hoeft ze niet te helpen. Ze helpen zichzelf wel. Leer samenwerken, inplaats van elkaar de loef af te steken in een ‘vechthuwelijk’. 

 

U heeft natuurlijk gelijk als u mij voorhoudt dat het rooskleurige beeld dat ik schets van harmonie in de Verenigde Staten een illusie is, omdat ongelijkheid, tot en met uitgesproken racistische en seksistische wet- en regelgeving aan toe, de aanduiding ‘harmonie’ op zijn minst dubieus maakt. Terecht is er in de Verenigde Staten hard gevochten voor de bevrijding van ‘onderliggende’ groepen. En dat geldt ook voor Europa. Maar het is ridicuul om die oorspronkelijke ‘weeffout’ te compenseren door andere ‘vijanden van het volk’ en ‘falende burgers’ te benoemen die gekneveld en opgevoed moeten worden door hen ‘positief’ te discrimineren. Dat is stupide, om niet te zeggen: Zelfmoord.

 

Op het individuele niveau moet iedereen maar voor zichzelf uitmaken of hij/zij zich thuisvoelt in een ‘paternalistische’ of maternalistische’ relatie, maar voor het geheel telt slechts één criterium: Kwaliteit. En dan mag iedereen meepraten, maar we luisteren alleen naar degene die met de beste oplossing van een probleem komt. En na dat luisteren gaan we wat doen. De grenzen open zetten en je ‘theekransje’ uitbreiden tot iedereen een plekje aan de ‘ruif’ gevonden heeft, roept de vraag op wie er dan nog overblijft om de thee en de koekjes te produceren en te serveren.

0 comments

Gesteggel

Er wordt nog steeds gesteggeld over het lot van de ‘Grace I’ die in de Straat van Gibraltar door de Britten werd gekaapt.

 

De Singaporese, in Panama geregistreerde supertanker vervoert Iraanse olie. De meest waarschijnlijke bestemming is Syrië. De Britten beroepen zich op Europese sancties tegen Syrië, ten onrechte opgevoerd als ‘Internationale’ sancties. De eerder gevangen genomen Indiase officieren van het koopvaardijschip zijn inmiddels weer op vrije voeten, en de Britten zeggen dat ze bereid zijn het schip ook vrij te willen geven, mits de olie niet in Syrië terechtkomt. 

 

Het is een interessante ‘casus’, exact omdat het geen ‘Internationale’ sancties zijn. Het simpele gegeven dat het schip door de territoriale wateren van Europa voer op weg naar haar bestemming geeft Europa ook niet het recht om dat schip tot stoppen te dwingen. Daarom is het ook piraterij. Geheel los van de vraag of u meent dat de Europese sancties tegen Syrië terecht zijn, of niet. Het schept een bijzonder serieus precedent. 

 

De motivatie van Europa voor die sancties tegen Syrië wordt ons verkocht onder tal van noemers, van ‘mensenrechtenschendingen’ en 'oorlogsmisdaden', tot ‘gifgas’, maar de enige échte reden is ‘Regime-Change’ ten bate van de winning en distributie van olie, en het terugdringen van Russische en Iraanse ‘invloed’ in de regio die samenvalt met dat doel. Door de bevolking van Syrië af te knijpen en dood te hongeren hoopt Europa, als schildknaap van de Verenigde Staten, dat de bevolking op enig moment eieren voor haar geld kiest, en de voeten kust van wie er op dat moment in ‘Washington’ namens de ‘Warparty’ in het ‘Witte Huis’ zetelt. 

 

Mij staat het tegen. Geheel los nog van het gegeven dat de groepen die we in Damascus op het pluche willen hijsen zich niet direct hebben onderscheiden door hun respect voor de ‘mensenrechten’, en dan zeg ik het vriendelijk. Daarbij heeft het er alle schijn van dat alle gifgasaanvallen óf compleet in scene zijn gezet, óf dat de daders degenen waren die wij zo graag aan de macht zouden zien. Zelfs in het gunstigste geval wacht Syrië een lot vergelijkbaar met dat in het door ons eerder ‘bevrijde’ Libië. Als Europeaan schaam ik mij de ogen uit mijn hoofd dat we dat hebben laten gebeuren!

 

We hebben in de praktijk echter wel de macht om het te doen, dat tot stoppen dwingen van schepen, en dat was altijd al het doel van de overmacht aan marineschepen die de NAVO in de vaart houdt. Het wereldwijd ‘projecteren’ van haar macht. Het beheersen van de scheepvaartverbindingen. En het is de ratio achter het Chinese streven naar de ontwikkeling van alternatieve routes, bij voorkeur over land, ten bate van haar eigen export. 

 

Rusland beschikte voorheen over een imposante vloot, gericht op het aanvallen van NAVO-eskaders die koopvaardijschepen en schepen ter bevoorrading van Europese legereenheden moesten beschermen in geval van oorlog, en om hun ‘Second Strike’ capaciteit te behouden, als de NAVO met een ‘First Strike’ de lanceerinstallaties van nucleaire raketten in de Sovjet-Unie zou hebben uitgeschakeld. Daarnaast hadden ze grote aantallen ‘mijnenjagers’ en schepen voor de kustverdediging. Het grootste deel van die vloot is verouderd of gesloopt. Maar de ‘Second Strike’ capaciteit is gemoderniseerd en uitgebreid, sinds er in de Verenigde Staten stemmen opgaan van haviken die menen dat een ‘First Strike’ mogelijk moet zijn, dankzij de in, en rond Europa geplaatste raketafweer die bij machte moet zijn een Russische vergeldingsaanval te ‘neutraliseren’. 

 

China bouwt ook aan een nieuwe vloot, maar gericht op het beschermen van haar aanspraken op de controle over de Zuid-Chinese Zee, en de zee tussen China en Japan, waar ook Taiwan in ligt, dat in de ogen van China ‘familie’ is. De recente ‘deal’ met Taiwan voor de levering van enige miljarden aan nieuw wapentuig wordt in China niet met gejuich begroet. Zoals de introductie van Russische luchtafweer in Turkije in NAVO-kringen met enig afgrijzen wordt gadegeslagen. 

 

De Verenigde Staten en haar partners maken zich op voor het ‘beveiligen’ van zeeroutes conform het voorbeeld dat de Britten bij Gibraltar hebben gegeven. En dat is een probleem. Er is geen mandaat voor. Zoals er ook geen mandaat is voor de ‘Regime-Change’ operatie in Syrië, en het doodhongeren van de bevolking in landen met een voor de NAVO onwelgevallige politieke leiding. Maar ze doen het toch. En vooralsnog komen ze er mee weg. De tegenstrevers van de NAVO zijn maritiem niet sterk genoeg om de zeeroutes effectief te beveiligen tegen kapers. Landroutes zijn er nog niet, en in bepaalde gevallen zijn ze ook kwetsbaar voor sabotage, of NAVO-bommen. 

 

Door die bril bekeken is het niet onlogisch dat de media in het ‘westen’ er niet veel aandacht aan besteden, en de bevolking in de Verenigde Staten en Europa ook niet massaal demonstreert, zoals destijds tijdens de oorlog tegen Zuid-Oost Azië. Politici in ons deel van de wereld houden er helemaal geen rekening mee dat we deze nieuwe ‘Koude Oorlog’ best eens konden verliezen. Toch ben ik bang dat de bijna onmenselijke zelfbeheersing die de landen die het doelwit zijn van onze aanvallen en ‘Regime-Change-sancties’ en ‘tarieven’, niet veel goeds voorspelt. Het komt mij voor dat China, Rusland en Iran, maar ook landen als India en anderen, beseffen dat onze economie, en ons politieke systeem, deze inspanning niet gaan overleven. Uitmondend in ‘Big Brother’-fascisme, of chaos. Het is pas te laat om de bakens te verzetten als de ‘Fat Lady Sings’, en ik geef ruiterlijk toe dat het mij verwondert hoeveel veerkracht er nog in het ‘fiat-gedreven’ monetaire piramidespel zit. Maar ik zie niet hoe we een nieuwe breuklijn tussen ‘oost’ en ‘west’ gaan overleven.

0 comments

Framen

Hoe ‘frame’ je het verhaal rond Epstein?

 

‘Mainstream’ kiest welbewust voor de ‘Me-Too’-invalshoek. Een marginale ‘upgrade’ van het ‘oer-verhaal’. Stinkend rijke pedo met invloedrijke vrienden kon zijn gang gaan. En dat is helder. Maar is dat het hele verhaal? En waarom borrelt dit juist nu weer op? 

 

In de aanloop naar de presidentsverkiezingen van 2016 in de Verenigde Staten, werd ‘Me-Too’ ingezet als een wapen tegen Trump. Zijn escapades met ‘lichtekooien’, en dames die zich achteraf slachtoffer voelden, werden breed uitgemeten, en de slagroom op de taart was het door Hillary Clinton & Co bestelde ’Steele Dossier’, met het vunzige, waarschijnlijk volledig verzonnen verhaal over ‘plasseks’ in Moskou. 

 

Daar stond ‘PizzaGate’ tegenover. De beschuldigingen aan het adres van toonaangevende ‘Democraten’ die zich inlieten met ‘jonge jongens’, waarbij een pizza-restaurant als dekmantel zou dienen. Overigens sneuvelden in het ‘Democratische’-‘MeToo’-kamp ook belangrijke namen, en leek ‘Me-Too’ netto juist meer schade toe te brengen aan de ‘Democraten’, zeker nadat Harvey Weinstein onder de bus werd gegooid. Maar ook de invloedrijke Anthony Weiner struikelde over een 'sexting' schandaal, en de juist in 'MeToo'-kringen zo populaire openbaar aanklager van New York Eric Schneidermann sneuvelde, nadat hij door meerdere ex-partners werd beschuldigd van 'molest'. Dat Trump geen moralist is, was voor niemand nieuws. En de onthullingen over zijn avonturen brachten hem geen serieuze schade toe. 

 

Volgend op Weinstein, met zijn innige contacten in het ‘liberale’ kamp, sneuvelde ’NXIVM’ als een ‘seks-cult’ waarbij ook minderjarige vrouwen werden ingezet, waarvan ook 'donaties' richting 'Democraten' gingen. Naast de charismatische, en perverse voorman Keith Raniere, speelde Clare Bronfman een voorname rol als financier en aanjager. Clare is de dochter van de alom gerespecteerde Edgar Bronfman, die zijn kapitaal bijeen harkte als eigenaar van de ’Seagram’ distilleerderij, en daarnaast naam maakte als voorzitter van het ‘World Jewish Congress’. 

 

Epstein was al gesneuveld, in die zin dat hij reeds veroordeeld was. Maar nu hij opnieuw is gearresteerd krijgt het hele verhaal de lading die eerder onder het tapijt werd gemoffeld. Ook al waren de details in ‘kleine kring’ al veel langer bekend, maar brandde niemand in de ‘mainstream’ wereld er de handen aan, uit angst te worden aangemerkt als ‘antisemiet’. Want ook al kan er weinig twijfel over bestaan dat Epstein al jong van ‘jonge meisjes’ hield, komt hier nu, op de achtergrond, maar nauwelijks nog af te dekken met een ‘Me-Too’-dekentje, toch de vraag naar boven hoe dat nou zat met zijn ‘connecties’. 

 

Dat Epstein voor de Mossad zou werken kan nog niet hard worden gemaakt. Maar er zijn nogal wat aanwijzingen voor. En dan niet als een eenling, maar als een zorgvuldig opgebouwd, en onderhouden ’netwerk’ waarin ook de naam valt van zijn partner Ghislaine Maxwell. Erfgename van de onder mysterieuze omstandigheden omgekomen ‘Media Tycoon’ en oplichter Robert Maxwell, die in Israël met alle eer werd begraven, waarbij een hele optocht van Mossad-prominenten aanwezig was, en toenmalig premier Yitzhak Shamir in zijn grafrede stelde: ‘He has done more for Israel than can today be said’. 

 

Er bestaat een kans dat de golf van onthullingen, waarbij invloedrijke Joden prominent zichtbaar worden, deze keer ook zichtbaar zal maken wat Robert Maxwell voor Israël heeft betekend, en hoe die andere prominenten in dat plaatje passen als ‘Intelligence Assets’. Het grote gevaar is evident dat die onthullingen uitmonden in een nieuwe golf van écht antisemitisme, waarbij iedereen met een Joodse achtergrond wordt afgeschilderd als een immorele, perverse verkrachter. Dat zou een gruwelijke ontwikkeling zijn! De donkerste nachtmerrie van veel Joden.

 

Probleem hier is dat de algemene veroordeling van ‘anderen’ op basis van de misdragingen van enkelen de ‘modus operandi’ is van ‘Identity Politics’. Het maakt ‘Verdeel-en-Heers’ mogelijk, de enige weg die een relatief kleine macht heeft om de massa te controleren. En de buitenlandse politiek van de staat Israël sinds de onafhankelijkheid in 1948 staat bol van de voorbeelden. Maar als we nu getuige zijn van een ‘grote schoonmaak’, komt bij mij toch de vraag op of dat zuiver toeval is, of dat er iemand met vuur speelt. 

 

Tom Luongo ziet Trump als aanjager. Ik ben het in zoverre met hem eens, dat het onwaarschijnlijk is dat Trump schade oploopt als het hele verhaal van Epstein en zijn ‘business’ op straat komt te liggen. Al doet ‘mainstream’ haar uiterste best om Trump onder de bus te duwen. Maar Trump heeft Epstein al eens buiten de deur gezet op zijn golfresort in Florida, omdat hij een meisje had geslagen, en hij werkte eerder mee aan onderzoek naar zijn handel en wandel. De Clintons, en vele andere prominenten, zijn aanzienlijk kwetsbaarder. Probleem is evenwel dat Trump in het openbaar te boek staat als de grootste vriend die Netanyahu ooit gehad heeft. Dat voedt dan de gedachte dat Epstein niet ‘Mossad’ zou zijn. Of dat Trump een spel speelt. Een extreem gevaarlijk spel.

 

Andermaal benadruk ik dat het mij niet gegeven is Trump te doorgronden, en degenen die menen wel vat te hebben op zijn grillige persoonlijkheid wens ik verder veel succes, maar zelf ben ik op alles voorbereid. Met inbegrip van de mogelijkheid dat hij zijn vijanden juist in de buurt houdt, terwijl hij hen uitkleedt. ‘Give them some more rope, and they will hang themselves’. In elk geval is het overduidelijk dat hij er geen seconde wakker van ligt als mensen hem ‘weerzinwekkend’ vinden. Dat opzichtig geëtaleerde amorele gedrag, en de bijbehorende immorele keuzes, betekent nog niet dat hij geen moralistische ‘agenda’ heeft. Heel goed mogelijk dat het diep gevoelde wantrouwen jegens de man, zoals door ‘mainstream’ en ‘establishment’ onophoudelijk geventileerd, terecht is. Dat hij inderdaad hun grootste vijand zal blijken te zijn, en het eind van het liedje is dat het complete leugenachtige bouwwerk van opgekweekte, perverse netwerken, aangestuurd door ‘geheime diensten’, de geest geeft. Het ‘framen’ van dit soort serieuze, grootschalige ontsporingen door het in een ‘Me-Too’ kader te plaatsen, als een probleem van ‘blanke mannen’, in de hoop er controle over te houden via ‘Identity Politics’, kan dan gemakkelijke spectaculair ontploffen, en alles en iedereen met zich meezeulen die gezien kan worden als iemand die krampachtig probeerde het ware karakter van die ‘ondernemingen’ verborgen te houden. 

 

En dan?

0 comments

Ei

Je kan geen ei bakken zonder ‘m te breken.

 

Het werk van ‘geheime diensten’ is nuttig, en nodig, om individuen, organisaties en landen te neutraliseren die uitgesproken kwade bedoelingen hebben. In die geest is het werk van een ‘geheime dienst’ defensief. Hier op mijn blog heb ik, bij herhaling, een lans gebroken voor het organiseren van een degelijke Europese defensie. Op geen enkele manier is dat een pleidooi voor totale isolatie. Ook niet op het niveau van de ‘geheime diensten’. Maar het is wel zaak dat de leidinggevenden van dergelijke ‘diensten’, en hun politiek verantwoordelijken, beseffen voor wie ze werken. 

 

In de wereld waarin wij nu leven, is het op alle niveau’s ‘opportunisme troef’. In de ‘Hollywood’-versie van de werkelijkheid is het aan het eind van de dag altijd de ‘nobele geest’ die overwint. In de praktijk is het eerder zo dat we de winnaar portretteren als een ‘nobele geest’, en dat is een serieus probleem. Op de oorzaken wil ik hier verder niet ingaan, want dat vergt meer dan een pagina op een blog. Maar de voorbeelden van ‘geheime diensten’ die er een potje van maken, en de politiek verantwoordelijken op sleeptouw nemen, chanteren, en in de val lokken, terwijl ze druk in de weer zijn met uitgesproken offensieve operaties, waarbij ‘bondgenoten’ niet worden ontzien, zijn niet aan te slepen. 

 

Bepaalde historische ontwikkelingen, en keuzes van de na-oorlogse grootmachten, hebben van Europa in het bijzonder een ‘grazige weide’ gemaakt voor lieden met ‘ambitie’, om het zo maar even te noemen. In verschillende Europese landen zien de ‘geheime diensten’ de eigen organisatie niet als dienstbaar aan het volk dat de rekeningen betaalt, maar aan een ‘Hogere Orde’. Meer in het bijzonder een ‘Atlantische Orde’. De Amerikaanse ‘diensten’ die in die ‘Hogere Orde’ de dienst uitmaken trekken zich, zéker sinds de komst van Trump, opzichtig niets meer aan van de politieke leiding. Ze waren, en zijn, de belangrijkste drijvende kracht achter ‘Russiagate’, waarvan nu zelfs een Amerikaanse rechter zegt dat het een ‘Hoax’ is. 

 

De ervaring leert, dat iets een ‘Hoax’ kan zijn, met overvloedig bewijs van het tegendeel, maar dat het niettemin ‘gevreten’ wordt als het past in een ‘verhaallijn’ die door de (mainstream) media wordt aangeboden. De 'Ur-Story'. De moord op John F. Kennedy is daarvan vermoedelijk nog wel het meest aansprekende bewijs. Zelfs Congrescommissies die achteraf tot de conclusie kwamen dat Lee Harvey Oswald niet de dader was, of dat er in elk geval meerdere daders waren, en een weelde aan bewijs dat Oswald voor de CIA werkte, en deel uitmaakte van een groep die tot taak had Castro te vermoorden, dringt niet door het pantser van de ‘verhaallijn’. Niet dat het een uitgemaakte zaak is hoe het wél is gegaan, maar het officiële ‘Warren-rapport’ stinkt, en zelfs direct betrokkenen die aan dat ‘rapport’ meewerkten wisten dat het een fabeltje was. Een serieus onderzoek zou echter de plannen voor een moordaanslag op Castro door Amerikaanse ‘geheime diensten’, onder verantwoordelijkheid van Robert Kennedy, aan het licht hebben gebracht, en dat was overduidelijk geen ‘defensieve’ operatie. Of de ‘geheime diensten’ om de tuin zijn geleid door de maffia, met wie ze innig samenwerkten om Castro om zeep te helpen, of dat ze (op enig niveau) zelf de conclusie trokken dat de president beter plaats kon maken voor Lyndon Johnson, valt achteraf niet langer te bewijzen. Daarvoor is teveel materiaal ‘verloren gegaan’, en zijn de meeste betrokkenen niet langer onder ons. 

 

Een belangrijk probleem bij de discussie over het werk van ‘geheime diensten’, is dat een lezing die niet gedragen wordt door de ‘mainstream media’, consequent wordt afgeserveerd als een ‘complot-theorie’. Maar het gaat altijd over een ‘complot’ op het moment dat een organisatie of land zich beroept op geheimhouding, en de activiteit een offensief karakter heeft. En daar wringt ‘m de schoen, want in de lezing van die ‘geheime diensten’ zijn ze juist defensief bezig. Zoals Nederland ook over de hele wereld militairen inzet, en volhoudt dat men druk is met ‘defensie’. Kwestie van perceptie. 

 

Hier op mijn blog heb ik bij herhaling geschreven over het curieuze gegeven dat vliegtuigen die vertrokken uit Nederland gewoon over het oorlogsgebied in Oost-Oekraïne bleven vliegen, terwijl andere NAVO-landen de eigen luchtvaartmaatschappijen wél waarschuwden voor het gevaar van raketten die veel hoger reikten dan de gebruikelijke ‘Manpads’. En ik wijs erop dat dat geen kwestie is van grotere voorzichtigheid, want diezelfde luchtvaartmaatschappijen vliegen elders wél over gebieden waar een oorlog gaande is. Maar de geaccepteerde ‘verhaallijn’ staat die vraag niet toe. 

 

Die kwestie, maar ook alle berichten over Europese ‘geheime diensten’ die actief zijn binnen Europa, ten bate van ‘Atlantische’ opdrachtgevers, in strijd met de belangen van Europa als een eenheid, maken dat ik mij geroepen voel hierover te schrijven, in de hoop dat we onze naïviteit afschudden, en ons niet bij de haren de volgende oorlog binnen laten slepen. Ik kan niet weten of die ‘bevriende diensten’ ons een loer hebben gedraaid door te verzwijgen dat er gevaar dreigde voor de burgerluchtvaart, of dat Nederland laks is geweest, en tot een andere inschatting kwam. Dat laatste is zeker niet onmogelijk, gelet op het gegeven dat een medewerkster van ‘BZ’ in Kiev op de hoogte zou zijn gesteld van het feit dat een militair vliegtuig op grote hoogte was neergehaald, vóórdat MH-17 werd geraakt, zoals RTL ontdekte. Maar daarnaast had de NAVO een weelde aan satellieten, en vliegtuigen en schepen operationeel, met geavanceerde apparatuur die elke ‘haar’ die bewoog in dat land in beeld brachten. 

 

Het is voor een ‘blogger’ onmogelijk om stellig te beweren dat er opzet in het spel is als een ‘geheime dienst’ wordt gewaarschuwd voor onheil, maar niks doet. Het meest markante voorbeeld daarvan is de aanslag op de marathon van Boston. Maar zoals u ongetwijfeld weet zijn er ook nog altijd vragen rond ‘9/11’. Falen? Of opzet? Dat laatste is té gruwelijk, omdat het betekent dat een organisatie die tot opdracht heeft de burgers, en het land te beschermen, er een volledig corrupte eigen agenda op nahoudt. Maar op het moment dat ‘geheime diensten’ zichzelf gaan zien als een stuk gereedschap van een ‘Globalistische’ macht, wordt het precair. 

 

Het land dat alom wordt bewonderd, omdat het een ‘geheime dienst’ heeft van absolute wereldklasse, is Israël. Het behoeft geen betoog dat die ‘diensten’ nadrukkelijk niet ophouden bij defensieve activiteiten. En dat ze ook geen begin van respect hebben voor het belang van ‘bondgenoten’, wat het begrijpelijk maakt dat iemand als Epstein door achterdochtige commentatoren wordt aangemerkt als ‘Mossad’, nadat eerder bekend werd dat hij enkele jaren geleden een schijnstraf kreeg voor zijn pedoseksuele escapades, omdat hij een ‘Intelligence Asset’ zou zijn. Zelf ben ik het, in deze fase, met Bernhard van 'MoonofAlabama' eens dat het vermoedelijk een heel complex verhaal is. Maar het stinkt. Dat (delen van) de Amerikaanse geheime dienst, én het ‘politieke bedrijf’, meer affiniteit lijken te hebben met Israël, dan met hun eigen land, is een gegeven. Dat is geen ‘antisemitische’ opmerking, maar een simpele constatering die gedragen wordt door een weelde aan onderzoek, boeken en artikelen, niet zelden met Joodse auteurs, en in sommige gevallen mensen die actief hebben meegewerkt aan die ontwikkeling aan de kant van Israël. Je kan het afkeuren, maar dan nog moet je bewondering hebben voor de ‘technische’ kant van de zaak, en constateren dat een Amerikaanse ‘geheime dienst’ die zich zo in de kaarten laat kijken, en in laat palmen, de zaakjes niet op orde had. En dat geldt ook voor het Amerikaanse ‘politieke bedrijf’. 

 

Het is evident dat je het de kiezer niet kunt verwijten als die trein ontspoort. En het is mijn stelling dat die ontwikkeling, en meer in het bijzonder de offensieve inzet van Israëlische ‘geheime diensten’, ook niet gedragen wordt door een meerderheid van de bevolking van dat land. Uiteenlopende chefs van Israëlische ‘geheime diensten’ zijn zelfs zo ver gegaan de wereld te waarschuwen voor plannen die aan het ‘eind van de dag’ best eens volkomen verkeerd uit kunnen pakken voor hun ‘werkgever’, het Israëlische volk. En de volkeren in Amerika en Europa die men op sleeptouw heeft genomen, en die wereldwijd, uit schaamte over de Holocaust, bijna vechten om het voortouw te mogen nemen als er weer ergens een land of organisatie wordt aangewezen als een existentiële bedreiging voor het ‘Beloofde Land’. 

 

Als de Mossad ons dus op het spoor zet van radioactief materiaal in een tapijtfabriek in Iran, mag Europa zich best realiseren dat Israëlische ‘geheime diensten’ de capaciteit, en intentie hebben om dat daar te deponeren. Zoals ze ook bij machte zijn om extremistische Moslim-terroristen zo gek te krijgen om voor hen de hete kolen uit het vuur te slepen in de strijd tegen seculiere regimes in de regio. 

 

Waar het mij om gaat in deze bijdrage, dat is het kweken van hernieuwde belangstelling voor het verschil tussen ‘defensief’ en ‘offensief’. En dat we in Europa dienen te beseffen dat onze toch al broze democratische instituten geen partij zijn voor de machinaties van gewetenloze machtswellustelingen met een ‘Globalistische’ agenda. Dus dat je goed moet nadenken over wie je de sleutels geeft van je ‘geheime dienst’. Waar politici wellicht de verleiding niet kunnen weerstaan om op die hoogste posten mensen te benoemen met een ‘geheim’, zodat ze hen kunnen manipuleren, dienen ze te beseffen dat het onwaarschijnlijk is dat zij de enigen zijn die weet hebben van dat ‘geheim’. En dat je beter een onkreukbare, volkomen integere, maar in elk geval eerlijke man of vrouw op die post kan zetten die niet kwetsbaar is voor chantage, of verzoeken om bepaalde lieden een ‘wederdienst’ te bewijzen. Iemand met een rechte, Europese rug.

 

0 comments

Gogme

Een dag na de oproep van de Verenigde Staten aan haar Europese bondgenoten om eenheden naar de Straat van Hormoez te sturen, claimen de Britten dat ze Iraanse schepen hebben verjaagd die de passage van een Britse tanker probeerden te verhinderen.

 

Iran ontkent, en ik was er niet bij, maar ik vrees dat ik ook hierin Iran geloof, en niet de Britten. Waarom? Omdat als Iran dat schip had willen stoppen, ze het gedaan hadden. In geen duizend jaar hadden verbale waarschuwingen van een Brits fregat van de marine het verschil gemaakt. Die lezing is bizar. Maar wel nuttig om simpele zielen in ‘Den Haag’ het gevoel te geven dat ze ‘een bijdrage’ moeten leveren, zo valt te vrezen. Het kost schofterig veel geld, die 'Regime-Change'-operaties, maar dan heb je ook niks.

 

De ‘Koude Oorlog’ werd door ‘het westen’ gewonnen, in die zin dat de Sovjet-Unie aan het eind van de wapenwedloop bezweek onder de loden last van de militaire uitgaven, en de pijp aan Maarten gaf. Het communistische China groeide echter als kool, omdat het zich ontpopte als de ‘fabriek’ van ‘het westen’, terwijl ‘het westen’ zich toelegde op ‘regelgeving’ en militair machtsvertoon. Dat is een klassieke feodale taakverdeling. In onze eigen ogen is het logisch dat wij boven zijn komen drijven, omdat wij in ‘het westen’ op alle fronten ‘beter’ waren, en zijn. Niet alleen technisch en bestuurlijk, maar we zijn ook onwaarschijnlijk ‘humaan’. Sinterklaas, en zelfs Christus, zou een diepe buiging voor ons maken. 

 

Naast de wapenwedloop, die de Sovjet-Unie een arm en een been kostte, ontpopte ‘het westen’ zich als Mecenas voor landen die gehoorzaam waren. Voor hen geen bommen, maar broden. Wat wij ‘ontwikkelingshulp’ noemden was een extensie van de militaire strategie. Niet gericht op het ontwikkelen van die landen, maar om te voorkomen dat die landen ‘verkeerde keuzes’ zouden maken. In de praktijk was veel ‘ontwikkelingshulp’, net als de ‘wapenwedloop’, een verkapte subsidie aan het eigen bedrijfsleven. In die zin moet je de uitgaven voor ‘ontwikkelingshulp’ optellen bij die voor ‘defensie’ om een juist beeld te krijgen van de bijdrage van een land aan de geostrategische agenda van de NAVO. En dat is, voor Europa, met inbegrip van de miljardensubsidie die wegvloeide naar ‘Oost-Europese’ landen toen die bereid waren over te stappen naar de NAVO.

 

Wat is er veranderd?

 

Een groeiend aantal mensen buiten ‘het westen’ kregen door hoe het spel gespeeld werd, en dat zij het kind van de rekening waren. En ze bogen zich over de vraag hoe ze konden bewerkstelligen dat de ‘uitvreters’ in hun droompaleizen, met hun ‘Keizers-zonder-Kleren’, een toontje lager zouden zingen, en hen als hun gelijken zouden accepteren. De enige begaanbare weg, was ‘emancipatie’. Ze moesten leren hun eigen boontjes te doppen, en zich op militair gebied beperken tot zelfverdediging. Onder geen beding de hand ophouden, om een aalmoes uit de ‘ontwikkelingshulppot’ te kunnen toucheren in ruil voor slaafse meegaandheid. En bruggen bouwen, inplaats van met bommen gooien, of dreigen met geweld. 

 

Verreweg de belangrijkste brug die ze bouwden, was die tussen Rusland, met haar onmetelijke rijkdommen in de sfeer van ‘grondstoffen’, en ‘powerhouse’ China, dat zwemt in het ‘menselijke kapitaal’, en waar de gretigheid van de bevolking om te ‘ondernemen’, en het eigen lot, alsmede dat van hun kinderen te verbeteren, veel te lang gekneveld werd door ideologische scherpslijpers. Waar ‘het westen’ de ‘ontwikkelingshulp’ zag, en ziet, als een stuk gereedschap ten bate van de geostrategische agenda, met een focus op ‘olie’, bouwen de Chinezen en Russen, met een nog altijd groeiende groep landen die er wel brood in zien, bruggen naar een wereld waarin autonome landen zelf hun prioriteiten bepalen, en de kwaliteiten ontwikkelen die passen bij dat land, en de bevolking. 

 

Het is ‘het westen’ een gruwel.

 

Grootste probleem is dat wat ‘het westen’ te bieden heeft, zoals kennis inzake ‘LGBT’-kwesties, euthanasie, ‘Zwarte Piet’, en uitgesmeerde onderhandelingsstrategieën over de reparatie van schade door ‘man-made’ aardbevingen, naast het promoten van ongedekte cheques voor het ‘kopen’ van ‘assets’, en ga het hele lijstje met ‘moderne’ studierichtingen en modieuze ondernemingen maar af, elders geen aftrek vinden, anders dan onder bedreiging met wapengekletter. Op het moment dat een land begrijpt dat ‘kralen’ eenvoudig zelf te maken zijn, staan ze hun specerijen niet meer af voor een bak ‘glimmers’. 

 

Het beeld dat ik zie, is dat de landen die bruggen bouwen investeren in defensie, militair en civiel, onder andere door het politieke systeem ‘gogme’ mee te geven, en dus incasseringsvermogen, waarbij ze de ‘NAVO-Plus’ niet bestrijden, maar lekker laten dansen buiten de poort. Dat gaat ons lelijk opbreken. Ook intern. De volgende fase is dat we ons gaan beklagen, omdat we China zo leuk ‘geholpen’ hebben, en zij ons nu laten stikken. Zoals het in onze ogen ook Iran is dat in de Straat van Hormoez voor problemen zorgt, en niet de Verenigde Staten, en de 'NAVO-Plus'-landen, die ver van huis perverse machtsspelletjes spelen. Terwijl ook alle sancties tegen Rusland, en intensieve bemoeienissen met hun binnenlandse politiek in dat land juist bedoeld waren om hen te helpen. 

 

Stampvoetend buiten de poort is het te hopen dat het niet uitmondt in een blinde woedeaanval, al is een huilbui ook nogal gênant. Maar hier moeten een psycholoog aan te pas komen, om ‘het westen’ te kalmeren, en terug te brengen op aarde.

0 comments

Baas

NRC had een fascinerende vraag als kop op de voorpagina: ‘Hoe vaak zeg je ‘nee’ tegen de baas?’

 

De baas in dat verhaal is de Verenigde Staten. Maar het principe blijft hetzelfde. Als Jeffrey Epstein je baas is, en hij vraagt je een dossier samen te stellen voor een belangrijke klant, dan zal dat niet snel op weerstand stuiten. Vraagt hij je om koffie te halen, terwijl dat ruimschoots buiten je takenpakket ligt, dan mag je erover nadenken, maar het heeft vermoedelijk consequenties als je hem toevoegt: ‘Mankeert er wat aan je benen?’ Betreft het een verzoek om in strijd met de wet hem te bevredigen, als minderjarige, dan is een krachtig ‘NEE!’ het enige juiste antwoord. Gevolgd door aangifte. 

 

Dat is niet de insteek van de redacteurs die ons confronteren met die vraag, zo is mijn conclusie. We hebben een contract getekend met de NAVO, en jammer dan als het betekent dat je, in strijd met de internationale wetgeving en algemeen aanvaarde ethische en morele principes moet slikken wat je wordt voorgezet. Het tekent een slaafse houding die kenmerkend is in ‘Atlantische’ kring. In het bijzonder onder journalisten. 

 

Persoonlijk heb ik tijdens mijn professionele carrière nooit met deze vraag geworsteld. Binnen het contract voerde ik loyaal, en met maximale inzet, mijn taken uit naar beste kunnen. Als we het NAVO-handvest erbij nemen, dan vloeit daar op geen enkele manier uit voort dat ons land mee moet werken aan Amerikaanse ‘Regime-Change’-operaties, in Libië, Syrië, Venezuela, of Iran. Dat zijn verzoeken buiten het contract om, in mijn ogen te vergelijken met een zedenmisdrijf bovendien, waarbij we het internationaal recht verkrachten door soevereine staten het leven onmogelijk te maken, of zelfs met geweld binnen te vallen, zonder mandaat van de Verenigde Naties. Of een ‘uitvalsbasis’ bieden voor dat soort activiteiten. 

 

Als je daar dus aan meedoet, is dat voor je eigen verantwoordelijkheid en rekening als regering, buiten het mandaat van de kiezer om. Het is denkbaar dat je zelf meent zwaarwegende redenen te hebben om wettelijke beperkingen, ethische en morele bezwaren terzijde te schuiven. Iets soortgelijks bij Epstein, die met minderjarigen flikflooide als Amerikaanse (?) ‘Intelligence Asset’. Ten tijde van ‘PizzaGate’ wees ik er al op dat geheime diensten dol zijn op mensen ‘met geheimen’, dus helemaal ongeloofwaardig is dat niet. Maar hoe ver ga je? Waar zeg je tegen de baas: ‘Blijf met je grijpgrage vingers van mij af!’

 

We leven hoe dan ook in een perfide tijd, zoals ook wordt onderstreept door de regels die ‘Facebook’ hanteert voor het uiten van doodsbedreigingen via dat medium. Ik voel veel voor de insteek van Johan Derksen. En ik vind het volkomen maf dat iemand het nieuws haalt door excuses aan te bieden waar niet om gevraagd is. Dat de dame die meende dat Derksen ‘afgeschoten’ moet worden daar later spijt van krijgt, en met een ‘Oeps!’ die reeds gedane uitspraak probeert uit te gummen, is tot daaraantoe. Tóch een geweten. Volgende keer niet ’Tweeten’ met een ‘slok op’. Of weet ik veel wat voor ‘wijze les’ iemand daardoor heeft geleerd. Hier op mijn blog wens ik geen mensen dood, en wijs ik er juist steeds weer op dat we er goed aan zouden doen een geweten te kweken, en niet de ‘collateral’ slachtoffers van onze ‘Regime Change’-inspanningen consequent weg moeten wuiven, of moeten proberen ze af te wentelen op ‘Rusland’. Commentaren van lezers waarin iemand dood wordt gewenst komen er ook niet door op dit blog. 

 

Maar dan ‘Facebook’. Het mag wel, maar alleen als de consensus onder ‘Mainstream’-journalisten is dat degene die je dood wenst niet deugt. Het principe van de Orwelliaanse ’Two Minutes of Hate’. In mijn ogen is dat de manifestatie van dezelfde ‘geestesgesteldheid’ als die welke de vraag doet opborrelen hoe vaak je ’nee’ mag zeggen tegen je baas, of je partner. In het boek, en de film, ’1984’ zie je dat de haat op enig moment semi-verplicht wordt. Als je niet meedoet, heeft het consequenties.

 
0 comments

View older posts »