Jammerjoh

Het Koninkrijk aan de overkant van de Noordzee is van alles, maar zeker niet ‘Verenigd’.

Johnson moet leveren. Hij heeft Theresa May een mes in haar rug gestoken, omdat ze zich had laten ringeloren door ‘Brussel’, en nu heeft hij haar baan. Hij heeft stellig beloofd dat ‘Londen’ op 31 oktober de EU zal verlaten, met of zonder ‘deal’. Gelekte rapporten die circuleren binnen zijn eigen regering stellen dat ‘No Deal’ leidt tot rampspoed. Voorstanders van een vertrek van ‘Londen’ uit de EU, velen overigens niet gevestigd op dat eiland, noemen het ‘Project Fear’. 

Dat kun je zien als ‘aas’. De uitdaging om te laten zien dat je ‘onverschrokken’ bent. Het herinnert Britten aan de ‘Battle of Britain’ en Churchill. De nostalgie naar die mooie tijden, toen Lord Mountbatten en prins Andrew nog van onbesproken gedrag waren. 

Het heikele punt is de grens tussen Noord-Ierland, en de rest van Ierland. Het is vloeken in de kerk voor de Britten, maar de oplossing kon wel eens erg simpel zijn: Geef Noord-Ierland gewoon terug aan de Ieren. En vrij ben je. Zij het dat de kans dan groot is dat de Schotten zich afsplitsen van ‘Londen’, en dan zitten we weer met een vergelijkbaar probleem: Een heuse grens, dwars over het eiland. 

Los van die fysieke grens, loopt er evident een grens dwars door de bevolking. Peilingen zeggen weliswaar dat een meerderheid er nu echt klaar mee is, en op 31 oktober de deur achter zich dicht wil slaan, maar een niet gering deel van de bevolking denkt daar nadrukkelijk anders over. Meer in het bijzonder de mensen die in de ‘City’ hun geld verdienen. Die vrezen dat Londen als financieel centrum zijn deuren wel kan sluiten na 31 oktober. 

Tot op zekere hoogte is er een parallel met Hong Kong. Het machtige financiële centrum van de handel tussen China en de rest van de wereld. En ooit een Britse kolonie. Waar het Koninkrijk zich nu hoopt af te scheiden van de rest van Europa, hopen 'Anglofiele' demonstranten in Hong Kong zich af te scheiden van China. In beide gevallen enthousiast toegejuicht door ‘Washington’. En dat is zachtjes uitgedrukt, want ze bemoeien zich in 'Washington' openlijk met de interne aangelegenheden in Engeland, én Hong Kong. 

‘Groenland’ begrijp ik. Dat grootste eiland ter wereld is rijk aan bodemschatten. Nadat China een ‘deal’ had gesloten met Groenland voor het delven van bodemschatten, en het bouwen van twee luchthavens, sloegen in 'Washington' de stoppen door. Ze wisten Denemarken te overtuigen om de kosten van de bouw van die luchthavens over te nemen. En nu China de Verenigde Staten dreigt af te sluiten van ‘zeldzame’ grondstoffen die veel gebruikt worden in elektronica, in antwoord op de handelsoorlog die ‘Washington’ tegen China ontketende, besloot de ‘Warparty’ dat ze hun al veel langer bestaande claim op Groenland hard zullen moeten maken. Het annuleren van een bezoek aan Denemarken laat dat land met een flinke schade zitten, maar de wrevel daarover zal in 'Copenhagen' snel wegebben als men zich realiseert dat hun 'vriend' niet zal schromen er een 'Regime-Change'-programma op te zetten. En desnoods zal besluiten de Groenlanders met geweld te 'bevrijden'. Maar Engeland en Hong Kong? 

Wat heeft Engeland nog te bieden, behalve een ‘Russiagate’-industrie? En als China de handel verplaatst van Hong Kong naar Shenzhen, verschrompelt die verzameling kale rotsen, die begon als centrum van de Britse opiumhandel, tot een monument van gemiste kansen. De enige reden die ik kan bedenken voor die felle steun van ‘Washington’ is dat ze China en de EU dwars willen zitten. Twee directe concurrenten voor de hegemonie van de Verenigde Staten. Dus als munitie. En munitie heeft geen lange levensduur in een oorlog, al is die munitie korte tijd goede vrienden met het kanon.

Dat een groeiend aantal inwoners van Hong Kong het niet meer ziet zitten, en de wijk neemt naar Taiwan, is uitstel van executie, ben ik bang. En waar moet je heen als Brit? Zwaaien naar de overkant, en hopen dat Soros' vloot haar operaties verplaatst naar de Noordzee.

Ineens, vanuit het niets, voorspellen economen zwaar weer.

Minder dan een jaar geleden voorzagen diezelfde economen niets dan ‘groei’. In gelikte presentaties werd ons een etalage vol ondeugdelijke beloften voorgezet. In de ‘bijsluiter’ stonden wel wat ‘kanttekeningen’, maar er was geen reden voor bezorgdheid. Hier op dit blog ben ik al jaren stukken pessimistischer, omdat ik ervan overtuigd ben dat we te maken hebben met een ‘systeemfout’. En ik ben niet de  enige. Maar onder economen is men daar, zelfs na de bijna catastrofe van 2008, niet van overtuigd. 

De ‘Kredietcrisis’ had een ‘wake-up call’ moeten zijn, maar als men ergens achter de schermen wel druk is geweest met het optuigen van alternatieven voor het ‘systeem’, dan is dat straks een grote verrassing, die menigeen rauw op het dak zal vallen, zo valt te vrezen. Ook hier is er weer meer dan voldoende ruimte voor wereldomspannende complottheorieën. Zo stelde een lezer mij de vraag of het wellicht een complot van ‘de banken’ kon zijn om Trump van herverkiezing af te houden? Of een complot om ‘alsnog’ de globalistische agenda erdoor te drukken?

Op dat soort verdachtmakingen kan ik u geen antwoord geven. Mijn stelling is, en blijft, tot het tegendeel onomstotelijk is bewezen, dat er beslist sinistere lieden zijn die volkomen gewetenloos extreem kwalijke plannetjes bedenken, en uitwerken, om er zelf beter van te worden. En er zijn andere, niet veel minder onfrisse lieden, die de eruptie van bewijzen dat er sprake zou zijn van ‘vals spel’ onder het vloerkleed proberen te vegen. Zie ook hoe Gilad Atzmon tegen ‘Epstein’ aankijkt. Het is echter niet gezegd dat die twee groepen samenwerken, of dat ze van elkaar begrijpen welke agenda er achter de inspanningen van de ander schuil gaat.

Verscheidene commentatoren die de wereldgebeurtenissen op de voet volgen, hebben de term ‘multidimensionaal schaken’ in de groep gegooid. Het voldoet als beeldspraak, maar wat mij dwars zit, is dat het de suggestie wekt dat het een soort ‘spel’ is, met aan het eind van het toernooi een ‘winnaar’. En, misschien nog wel kwalijker, dat het aankomt op individuele kwaliteit. Poetin, Xi, Trump, Macron, Merkel en ‘Britse Boris’ die voor ons in het strijdperk treden. Dat is een infantiele kijk op de wereldpolitiek die teveel herinnert aan de tijden van voor de Tweede Wereldoorlog. 

Niks mis met ‘globalisme’ als het betekent dat we een manier vinden om de hele wereldbevolking te verheffen, bij het gelijktijdig ‘economiseren’ van de aanslag op de grondstoffen en het milieu, en de uitstoot en productie van schadelijke stoffen. Iedereen die daar serieus naar heeft gekeken, beseft dat de complexiteit van zo’n streven een enorme uitdaging is, die wordt gehinderd door de ‘Identiteits Politiek’ die in het westen elke serieuze discussie frustreert. De krankzinnig makende lading symboolpolitiek die in ons deel van de wereld doorgaat voor ‘actie’, is extreem contraproductief. Wagonladingen kabouters reizen de hele wereld over, en plaatsen links en rechts ‘gedenkplaten’, als ze niet ergens op een ‘conferentie’ lopen te fantaseren over maatregelen die ons een arm en een been gaan kosten, of ons dwingen tot ‘keuzes’ die per saldo averechts uitwerken. 

Dat is al erg genoeg. Maar ondertussen staan diezelfde lieden vooraan bij militaire ‘oplossingen’ die leiden tot waanzinnige volksverhuizingen, miljoenen doden, compleet verwoeste landen, enorme milieuschade, en economische kaalslag die elke beschrijving tart. De enigen die er (tot nu toe) beter van worden, dat zijn hun gesubsidieerde ‘NGO’s’, en degenen die ergens bij een overheid een baan weten te bemachtigen om het geheel te ‘coördineren’, of om in de krant of op de televisie het ‘verhaal’ te vertellen. 

Dat systeem staat op springen. Het had in 2008 al moeten overlijden, om plaats te maken voor iets nieuws, maar dankzij de ‘geldpers’ (om het maar niet te ingewikkeld te maken), kreeg het een nieuwe ‘lease on life’. Dat uitstel hadden we kunnen, nee moeten gebruiken om te bedenken hoe het nu verder moet. Maar we konden ons er niet toe zetten. En ja, ‘de banken’ speelden daarin een niet te verwaarlozen rol. Maar waar waren onze politici? Waar waren onze journalisten? Waar waren onze wetenschappers? Waar waren wij? Druk met ‘Identiteits Politiek’ en feesten.

Waar ik bang voor ben, is dat als dat ‘zware weer’ aan land komt, we nog altijd niet zullen begrijpen waardoor het veroorzaakt is. Dat de één naar Trump zal verwijzen, en de andere naar ‘Britse Boris’, of Macron, of Merkel, of ‘de EU’. Terwijl ‘de banken’ alles in het werk zullen stellen om het ‘systeem’ te redden via ‘negatieve rente’. In de video bij DIT artikel leggen Max Keiser en Stacy Herbert uit dat dat diefstal is. Die twee Amerikaanse journalisten, man en vrouw, krijgen in ons deel van de wereld geen aandacht meer, sinds ze hun analyses verspreiden via ‘RT’. Maar het is de enige bron die op indringende, en coherente wijze uitlegt wat het probleem is, en waarom het niet gaat werken.

Dat laatste, dat het niet gaat werken, wil nog altijd niet zeggen dat het deze keer uitdraait op de ‘reset’ die zij verwachten, en waarvan ik hier op dit blog ook de boodschapper ben. Zoals in verscheidene voorgaande bijdragen al opgevoerd, en in die video van Keiser en Herbert onderstreept, betekent ‘negatieve rente’ dat mensen met ‘bezit’, in de vorm van een ‘onbelast’ huis, pensioenaanspraken, of grote bedragen aan spaargeld, in welke vorm dan ook, zullen worden gestript. 

Je kunt het geen ‘belasting’ noemen, maar het netto effect is hetzelfde. Het zal worden gekoppeld aan de plicht om al je geld te parkeren op een bankrekening, die minutieus kan worden gecontroleerd en afgeroomd. ‘Cash’ verdwijnt, en de enige manier die overblijft om iets te ‘kopen’, is via een ‘elektronische’ verandering van je ‘saldo’. Overheden krijgen langs die weg volop ‘bestedingsruimte’, die naar alle waarschijnlijkheid vooral zal worden gebruikt voor meer en meer dingen die ‘BOEM!’ zeggen. Dingen die ook gebruikt zullen worden tegen landen die niet meedoen, en op meer ‘klassieke’ wijze hun economie draaiende houden. Waar ze niet leuteren over manieren om de wereld te redden van overconsumptie en verkwistend gebruik van grondstoffen en geld, maar de tering naar de nering zetten, en zonder ‘waterhoofd’ van ‘NGO’s’, ‘coördinatoren’, ‘spin-verkopers’, ‘persbureaus’, ‘lobbyisten’ en andere uitvreters, doen wat nodig is. En één van de dingen die ze in die landen nu hun top-prioriteit hebben gemaakt, is het dumpen van de ‘PetroDollar’, in het hart van het ‘Ponzi-spel’ dat sinds 1971 ‘welvaart-op-krediet’ leverde. 

Dat Trump op de valreep nog graag Groenland zou ‘kopen’ met dat Mickey Mouse geld, vertelt ons dat de Verenigde Staten hun ‘BOEM!’-macht zullen inzetten om het te bemachtigen als Denemarken al te nadrukkelijk dwars gaat liggen. Waarom? Olie en andere grondstoffen, zoals 'zeldzame metalen'. En de Europese landen zijn geen vanzelfsprekende bondgenoten meer, dus inleveren! Gaat Europa haar aanspraken verdedigen als het er op aankomt? Schieten we Groenland te hulp? Met wat? Onze JSF’s? Onze ‘verkleedkist’ vol Amerikaans wapentuig?

Het ‘systeem’ dat niet deugt omvat meer dan alleen geld, als u begrijpt waar ik heen wil. We hebben geweldig zitten pitten, en bevinden ons nog steeds in een comateuze toestand. Dat krijg je ervan als je vertrouwt op ‘wetenschappers’ en politici die 24/7 bezig zijn met de problemen van gisteren op te lossen. Die met hun rug in de rijrichting zitten, starend naar hun statistieken, en daardoor de afgrond niet zien waar we met een sneltreinvaart op afstormen. Doe uzelf, en uw nageslacht een lol, en draai u even om. Kijk die video.

Waar zijn we mee bezig?

NRC houdt ons voor dat de ‘nieuwe morele leiders’ jong en vrouw zijn. Bij een foto van een kind dat op school zou moeten zitten, maar is gemobiliseerd voor ‘het klimaat’. Uit Moskou kwam onlangs het horror-bericht dat ouders hun kleuter tijdelijk aan een ‘activist’ hadden afgestaan, om zo te verhinderen dat hij aangehouden zou worden. Westerse media en ‘Regime-Change’ specialisten zwepen in Hong Kong jongeren op om een rokende sintel te maken van die ooit zo welvarende stad die hun ouders en grootouders met hard werken hebben opgebouwd, met koppen als: ‘Vechten omdat je weet dat het je opdracht is’. Opdracht van wie? Media leuren met foto’s van ‘zielige kinderen’ om oorlogen en ongebreidelde migratiestromen te legitimeren. 

Op welk moment hebben we de keuze gemaakt om doelbewust kinderen, vrouwen, en andere groepen met kenmerken die er niet toe doen voor ons ‘politiek correcte’ karretje te spannen? Wat is er gebeurd met feiten, bewijzen, argumenten en elementaire principes, vastgelegd in wetten? 

Mevrouw Thunberg, zestien jaar oud, is per zeilboot vertrokken van het moreel en economisch zinkende Engeland naar het ‘hellegat’ aan de overkant van de oceaan, waar uiteenlopende groepen met hun eigen ‘kenmerken’ slachtpartijen aanrichten, om daar een ‘klimaatconferentie’ bij te wonen. De zeskoppige bemanning van haar privé-Vikingschip vliegt daarna weer terug, en wordt in New York afgelost door zes verse bemanningsleden die worden ingevlogen. Complete kolder! Onderwijl staat ze fier afgebeeld met Duitse ‘activisten’, in meerderheid vrouw, waarvan één gemaskerd, maar wel op blote voeten. 

Wat voor missionarissen zijn dat?

Op enig moment zijn we moe geworden van ‘steeds weer die discussies’. Op golven geleend geld kochten we ons kleurenblind in China, en lieten we ons de goedkope olie goed smaken. Het ‘gezeur’ lieten we voor wat het was. Tot op het wetenschappelijke niveau verdwenen feiten en argumenten naar de achtergrond, ten faveure van de ‘consensus’, waarmee ‘gedragsbeïnvloeding’ belangrijker werd dan al het andere. De wetenschap als placebo.

Geen wonder dat iedereen het ineens heeft over ‘beïnvloeding’ door ‘Moskou’. Mensen kunnen niet meer voor zichzelf denken, al zouden ze willen. Ze laten zich op sleeptouw nemen door kleuters, en mensen die te koop lopen met hun sekse, ras, ‘geaardheid’, kleding of opulente levensstijl. Het hele concept van een ‘ideeënwereld’ die leidend zou moeten zijn, waarbij we weg moeten blijven van schijnvertoningen, omdat dat onze ‘zaak’ geen goed doet, is in korte tijd weggevaagd. Waar mensen zich voor laten staan op een ‘idee’, gaat het niet om een idee, maar om een fantasmagorie. Een betovering. Een zinsbegoocheling. Een toverlantaarn. 

Als je belangstellend vraagt aan iemand met zo’n waanzinnig visioen: ‘Maar hoe gaat dat werken dan?’, of ‘Wie gaat dat betalen?’, heb je zelfs goede kans dat diegene boos wordt. Hoe durf je hun sprookjeswereld te verstoren met je praktische geneuzel! Daar zijn pappa en mamma voor!

Waarom stelde Trump de eerder aangekondigde nieuwe tarieven op Chinese producten uit?

De enige die daar een ondubbelzinnig antwoord op zou kunnen geven, is Trump zelf. De kans dat hij een volkomen eerlijk antwoord geeft als je hem die vraag stelt, is niet zo groot. Zeker niet als dat geïnterpreteerd zou kunnen worden als het bewijs dat hij in de door hem ontketende ‘handelsoorlog’ met China op verlies staat. Maar ook als hij nog altijd denkt aan de winnende hand te zijn, zweert hij bij het stichten van verwarring, totdat de ‘Deal’ op tafel ligt die hij af wil dwingen.

Volgens zijn eigen ‘twitter-boodschappen’ kan er van een ‘Deal’ geen sprake zijn zolang China de onrust in Hong Kong laat voortbestaan. Anderen trekken de conclusie dat China inmiddels niet meer geïnteresseerd is in een ‘Deal’, en dat het geen geduld meer heeft met de ‘inmenging’ van de Verenigde Staten, en andere westerse landen, in de binnenlandse aangelegenheden van China. 

Iedereen met een krant en een televisie kan constateren dat er recent een ‘opbloei’ is van aandacht voor ‘dissidente’ groepen in China. En nee, dat komt niet uit de lucht vallen. Deels is het een ‘journalistiek virus’, waarbij ‘trendvolgers’ bang zijn om de boot te missen, en ‘instappen’ om geen abonnees, kijkers en reclame-inkomsten mis te lopen. Maar daarnaast is er ontegenzeggelijk sprake van kwade opzet. 

Niet dat er niks aan de hand is in Hong Kong, en dat het heerlijk rustig is in het Kaukasische deel van China waar de Oeigoeren wonen, of dat iedereen tevreden is in Tibet. Maar van een evenwichtige berichtgeving is geen sprake. Neem de fotoserie in NRC van Chinezen met een afgedekt oog ter illustratie van een artikel onder de kop ‘Elke week gaat het geweld iets verder’. Het blijkt om een ’solidariteitsactie’ te gaan, en niet om demonstranten die gewond raakten. Het geweld neemt inderdaad toe, maar het initiatief lijkt eerder te komen van de ‘demonstranten’, die blijken te beschikken over depots vol ‘Maidan-materiaal’, en die hun acties coördineren met vertegenwoordigers van de Amerikaanse overheid en in ‘Regime Change’ gespecialiseerde ’NGO’s’. Westerse media laten geen dag voorbij gaan zonder aankondiging van ingrijpen door ‘Beijing’, omdat ze daar op uit zijn, maar vooralsnog is daar geen sprake van. Ongetwijfeld tot bittere teleurstelling van de ‘Warparty’ in ‘Washington’ en ‘Londen’. MoA trekt de conclusie dat ook ‘Hong Kong’ met een sisser afloopt, en dat het blinde geweld de zaak geen goed heeft gedaan. 

Dat brengt mij bij het artikel van James Rickards, de man die de eerste niet-militaire ‘Wargame’ opzette voor de CIA en aanverwante overheidsorganisaties, en ons nu voorhoudt dat China een ‘Papieren Tijger’ is. Militair is China een dwerg, vergeleken bij de Verenigde Staten, en het land is een ‘fabriek’, zonder potentie om uit te groeien boven het voeden van een ‘middenklasse’. Het is illustratief voor het denken van Amerikanen. Wat nou als China helemaal niet uit wil groeien tot militair machtigste land, en tevreden is onder de nucleaire paraplu van Rusland? Zoals ook Europa eerder weinig of geen ambitie had om zelf een atoommacht te worden, en liever investeerde in het ontwikkelen van haar industrie en de bijbehorende infrastructuur, teneinde de handel te stimuleren? En wat nou als ze in China helemaal geen puissant rijke ‘bovenlaag’ willen creëren, maar liever meer mensen aan een middeninkomen en bijbehorende levensstandaard helpen, en de reeds puissant rijke Chinese oligarchen willen overtuigen van het nut van investeringen in de eigen economie, zoals Poetin in Rusland heeft gedaan?

Hoezeer ik Rickards ook waardeer vanwege zijn inzichten in economische ontwikkelingen in onze eigen kapitalistische leefomgeving, vrees ik toch dat zijn voorspelling van een nieuwe ‘Koude Oorlog’ wel eens op een enorme deceptie uit kan lopen voor de Amerikanen, en de westerse landen die aan de lippen hangen van de ‘Warparty’. De eerste twintig jaar van deze eeuw vormen het bewijs van de stelling dat je een oorlog niet militair kunt winnen. Je hebt aan het eind van de dag ‘Papieren Tijgers’ nodig die mensen iets om handen geven, anders dan de uitnodiging om elkaar te doden in opdracht van een ‘Warparty’, en die zorgen voor voedsel en onderdak, en zicht op groeiende welvaart. 

MoA had ook een alleraardigst artikel over Poetin, die aan de lopende band verliest, volgens de westerse media. Maar iedereen die de drek uit zijn of haar ogen wrijft, kan zien dat het ‘wishful thinking’ is. En nogmaals: Het is geen doorwrocht complot. De journalisten en redacties die u al dat ’nieuws’ brengen zijn geen samenzweerders, maar onbeholpen stakkers die de plank misslaan als gevolg van hun angst om de boot te missen als iets ‘trending’ is. Het is een generatie die groot werd met 'Likes'. 

De reden dat Trump nieuwe tarieven uitstelde, was geen handreiking. Het was bittere noodzaak. Huawei is Apple voorbij op de markt voor mobiele telefoons. En met de feestdagen aan het eind van het jaar in het vooruitzicht kan Trump het zich niet veroorloven dat de schappen leeg zijn, of de cadeaus onbetaalbaar. Maar een nóg groter probleem is de imploderende financiële markt, ondanks nieuwe ’stimulus’. Het uitstellen van reeds ingecalculeerde opbrengsten van nieuwe tarieven betekent dat het tekort op de Amerikaanse begroting nóg sneller op zal lopen. Temeer daar China nu niet ineens terugkomt op haar eigen tegenmaatregelen, en alsnog agrarische producten uit de Verenigde Staten gaat kopen. Hierdoor zal Trump diep in de buidel moeten tasten om de reeds met enorme schulden behangen boeren te redden in een sector die al aan elkaar hangt van de subsidie. En ook elders vangen Trump en zijn ’team’ bot.

Voor Europa is het zaak haar knopen te tellen, en niet als een ‘trendvolger’ achter de vlag van de ‘Warparty’ aan te sjokken. Méér wapens, méér oorlog, méér ‘Regime Change’, en méér puissant rijke Epsteins, méér 'BEAST', is niet in ons belang.