Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Uitbreiding

Added an 'In English' page to this website. Articles in that section are not a direct translation of what is posted on the Dutch language blog. They are 'stand alone' contributions, borrowing from the main Dutch language blog. Contributions will be irregular, and cover various topics. Read the introduction on that page to learn more. 

Zoeken op dit blog

Zit er regie op?

Wie zijn de regisseurs?

 

Nieuws, voor mij, is informatie die nieuw is voor mij. Iets nieuws. Iets wat ik nog niet wist, of een ontwikkeling die van belang is voor mij persoonlijk. Als ik het voornemen heb om af te reizen naar Florida, en er komt een categorie 5 'hurricane' aan, dan wil ik dat wel weten, en liefst zo ver mogelijk van tevoren. Bij voorkeur zonder 'kleuring'. Maar ook als ik helemaal niet van plan ben om naar Florida te gaan is het nieuws in een bredere context, maar met een andere 'lading'. Zeker zo kort voor de presidentsverkiezingen in dat land, omdat één van de kandidaten de zittende Vice-President is, en zij een taak heeft in zulke situaties. Terwijl de 'race' deze keer niet gaat tussen twee onderling uitwisselbare, kleurloze types, beiden lid van de 'Warparty'. 

 

Wat ik níet wil, maar wel krijg, is 'Rampen-Porno', en scheepsladingen propaganda die betrekking hebben op de 'Klimaat-Paniek', die de essentie aan het zicht onttrekken. Daar kun je je boos over maken, maar dat helpt toch niet. Het schaadt alleen je gezondheid, en het leidt af. De individuele ellende als gevolg van het natuurgeweld, en onze eigen invloed op onze leefomgeving, zijn belangrijke thema's, maar niet nieuw. En dus geen nieuws. Maar mensen 'met belangen' zwelgen in 'Rampen-Porno' en 'Klimaat-Paniek' als cruciaal. Voor hen is het 'nieuwsbulletin' hét medium waarmee ze de regie over het beleid naar zich toe kunnen trekken. 

 

Zie ook het 'nieuwsbericht' over de deconfiture van onze universiteiten, die 'uit de wereldwijde top vijftig' gevallen zijn. De reden? De voorgenomen bezuinigingen op onderwijs. Die 'ranglijst' kan zonder er verder ook maar één blik op te werpen door de versnipperaar. Op geen enkele manier is die gekoppeld aan enig resultaat, kennelijk. En als bovenaan de naam van 'Oxford' prijkt, de universiteit die zulke 'pareltjes' als Boris Johnson en vele, vele andere oorlogshitsers een 'kontje' heeft gegeven op weg naar de top van de ranglijst met 'Blaaskaken', dan weet ik genoeg. 

 

Wat dan weer wél, op een 'onderhandse' manier nieuws is, dat is de mededeling dat de 'Eerste Kamer', die geacht wordt het werk van de 'Tweede Kamer' te controleren op basis van zekere vaste criteria, die geen betrekking hebben op de inhoud van een wet die in de 'Tweede Kamer' is aangenomen, voor de 'Tweede Kamer' is gaan staan, en 'alvast' heeft medegedeeld dat het hen geen f.ck uitmaakt wat de 'Tweede Kamer' besluit, of hoe ze dat besluit motiveren, maar een 'Noodwet' komt er bij hen niet door. En stug volhouden dat we leven in een democratie en een rechtsstaat met keurige regels die naar de letter dienen te worden nageleefd. 'Wild West'. Pure machtspolitiek. Goed om te weten. Omdat de schaduw van die 'innovatie' ons informeert over welke kant het opgaat in ons land. De 'Eerste Kamer' neemt de regie over van de regering. Voor het vervolg is de 'Tweede Kamer' niet veel meer dan een 'Praethuys', een 'Babbelbox'. 

 

Op het moment dat je dat opschrijft klinkt het als kritiek op die ontwikkeling, maar ik erken direct dat de 'Tweede Kamer' het aan zichzelf te danken heeft. Het is een kippenhok. Totaal ontspoorde demagogen die denken dat het landsbelang samenvalt met hun eigenbelang tetteren als 'kippen-zonder-kop' door elkaar, en maken elkaar bij toerbeurt uit voor 'rotte vis'. Een platform als 'Twitter', of 'TikTok' is nog heilig vergeleken bij wat er allemaal aan verbaal geweld opstijgt uit de 'Volksvertegenwoordiging'. We zijn millimeters verwijderd van beeldmateriaal dat voorheen tot ons kwam vanuit de parlementen van Oost-Europese landen, waar men elkaar vol op de bek slaat als bijdrage aan het 'debat'. 

 

Als ik dan denk aan de vraag of er regie op zit, dan vrees ik dat het antwoord bevestigend moet zijn. Dat er inderdaad mensen zijn die welbewust aansturen op totale chaos en liederlijk geweld om 'Big Brother' te kunnen introduceren. Dus? Wie zijn die regisseurs? En hoe krijgen ze mensen zo gek om zich totaal te laten gaan? Of zie ik wel dat patroon en de consequentie, maar niet de regisseurs omdat die er niet zijn? Omdat niemand die dicht genoeg bij het 'vuur' zit verder kijkt dan de eigen neus lang is? Dat laatste geloof ik niet, want als ik het zie, van een afstandje, dan zijn er zéker mensen die nog wel wat verder kijken dan ik, ook omdat ik niet zo 'uitgenast' ben als de 'poppenspelers' die je voorbij ziet komen in Hollywood-producties die ons vertrouwd maken met de wereld van de 'Deep State', die zéker geen fictie is. Anders moet u beslist 'One Nation Under Blackmail' lezen, of een keer goed naar Assange of Snowden luisteren. 

 

Er is meer aan de hand dan pure 'zedenverwildering' door een gebrekkige opvoeding en losse zeden, of 'taboedoorbrekende' lolbroeken die menen een positieve bijdrage aan het politieke debat te leveren door te escaleren. In mijn 'lastige' bijdrage van gisteren probeerde ik voor het voetlicht te krijgen hoe mensen die denken in 'systeemoplossingen', 'communisme', 'fascisme', 'socialisme', of een op religie gestoelde samenleving als alomvattende matrix, elkaar ophitsen en steeds wredere 'oplossingen' bedenken. Het begint met voorstellen gestoeld op mededogen, en eindigt in de 'Gulag' of de gaskamer. Met, en dat is daarbij van belang, zekere 'Big Brothers' die dat proces willens en wetens voeden. Lang niet altijd zichtbaar.

 

Allerlei mensen die zich geen raad weten met 'geluiden' die hen onbekend in de oren klinken, omdat het niet voorbij is gekomen in het 'nieuws-bulletin', gaan niet op onderzoek uit om te zien waar die 'geluiden' vandaan komen, maar vragen om censuur. Ze gaan ervan uit dat het niet waar is, omdat ze er nog nooit van gehoord hebben. Gisteren liet ik mijn universitair opgeleide vrouw, die dagelijks NRC en andere kranten leest en het nieuws volgt, mijn bijdrage lezen. Waarna ze zei dat ze nog nooit van de 'Holodomor' had gehoord. Zoals ze eerder ook volledig van de leg raakte toen ze in een roman van een Noorse schrijver las over 'MK-Ultra'. Toen ik haar daar meer over vertelde, in de auto op een lange rit, haakte ze op zeker moment af, en vroeg mij te stoppen, omdat het walgelijk was. Precies. Dat is het juiste woord. Walgelijk!

 

Zoals Zelensky voorliegen over de kansen van Oekraïne om te winnen van Rusland, waarop hij een nieuwe kans (na 'Minsk') om het geweld te stoppen en zijn land te redden laat schieten, en dan een half miljoen doden en een verwoest land later denken dat je lekker bezig bent. Of een 'studie' publiceren over de werking van het covid-vaccin dat niet slechts rammelt, maar tenenkrommend slecht is, met onjuiste conclusies, en eerder een goede reden is om de Nederlandse universiteiten te laten zakken als een baksteen op een ranglijst dan het voornemen van een regering om te bezuinigen. Gewetenloos. Als er regie op zit. 

Een andere bril

De Joden zijn, in meerderheid, semieten, net als de Palestijnen, waarvan ze er in een jaar tijd 40.000 om zeep hebben geholpen in Gaza. 

 

De 'Staat Israël' is een land voor de Joden. Niet voor semieten. En het 'Jodendom' is een religie. Het 'Uitverkoren Volk'. Er is geen tastbaar bewijs voor dat 'Uitverkoren' zijn. Dat zit 'tussen de oren'. Als religieuze sekte zijn ze door de eeuwen heen vervolgd, en tijdens de voorlaatste Wereldoorlog massaal afgevoerd en uitgemoord door de Nazi's. Hoewel ik Joodse voorouders heb, vooral aan mijn moeder's kant, waren die 'in rechte lijn' niet belijdend, en niet 'eenkennig'. Ze assimileerden in de Nederlandse samenleving nadat ze, eeuwen geleden, vanuit Münster en elders in ons land arriveerden voordat ons land soeverein werd. Eerst als lid van de Protestantse gemeenschap, omdat 'Jodenhaat' onder Katholieken wel 'een ding' was, waar die Katholieken het de oorspronkelijk uit Palestina afkomstige medemens niet kon vergeven dat ze Christus aan het kruis hadden genageld. Daarna, in mijn familie, seculier, liberaal, en al vele generaties voor mij geen sjoel meer.

 

Consequent schrijf ik hier dat elke vorm van racisme, het onderscheid tussen mensen op grond van hun ras, puur gif is, ongeacht de bedoelingen. Aangaande 'Godsdienstvrijheid' ben ik zelf eveneens uitgesproken liberaal, en voor individuele vrijheid in dat opzicht, zolang het gedrag niet strijdig is met de wettelijk norm. Wat niet wegneemt dat ik moeite heb met religies die hun eigen 'Uitverkoren zijn' prediken, hoe dan ook geformuleerd. Daarin neem ik dan de 'Ideologieën' en de 'Consensus Kerk' die zich verschanst heeft in de universiteiten mee. Doe maar gewoon, daal af, en trek kleren aan, want je zit naakt te paard, Keizer!

 

Hopelijk staat u ervoor open dat Joden geen 'gesloten gemeenschap' zijn die 'als één man' uit is op 'wereldheerschappij', ook al heeft die gemeenschap wel enkele 'markante' types voortgebracht die nadrukkelijk wél in dat soort termen dachten. En denken. Meer in het bijzonder de 'communisten' die zich optrokken aan de leer van Karl Marx en Friedrich Engels, zelf weer geïnspireerd door de Frans/Duits/Joodse filosoof Moïse Hess, die als eerste (voor zover mij bekend) de term 'communisme' als ideaal lanceerde. Daarnaast was hij Zionist. 

 

Het is welhaast ironisch dat het eerste territorium waar de 'communisten' de hand op wisten te leggen het rijk van de Tsaren was, dat in de ogen van Marx bevolkt werd door achterlijke boeren, waarbij hij de Slaven als etnische groep afdeed als volstrekt minderwaardig. Zeker niet het 'materiaal' dat geschikt was voor zijn ideaal van een 'Dictatuur van het Arbeidersproletariaat'. Op mijn blog heb ik u al eerder verwezen naar het 'stiefbroertje' van dat denken, het 'fascisme'. Beide 'bewegingen' overigens gefinancierd door de 'Grote Spelers' in de wereld van het 'Fiat Geld', met historisch de familie Rothschild als spin in het web, en omgeven door Joden die ieder voor zich takken van dat imperium bestuurden. Zij kregen in de Verenigde Staten Woodrow Wilson zo gek om af te vinken op de stichting van de 'Federal Reserve', een private instelling, eigendom van een collectief van grote krediet-verstrekkers, en niet van het volk. (Er zijn tegenstanders van de 'FED' die claimen dat Wilson daar diep bedroefd over was, terwijl anderen beweren dat hij vol overtuiging zijn handtekening zette onder een systeem van 'Debt Enslavement' als de oplossing van alle problemen).

 

De top van de Bolsjewieken die in Rusland de macht naar zich toe trokken, bestond voor tachtig procent uit Joden. Na de geslaagde machtsgreep ontketenden zij de 'Rode Terreur' die tot doel had de achterlijke 'agrarische' samenleving met harde hand te veranderen in een 'proletarische dictatuur', met als gevolg de 'Holodomor', en andere gruwelen die zich richtten tegen de plattelandsbevolking, en de 'Intelligentsia' in Rusland. Miljoenen stierven. Tegelijk is het beeld dat ik hierboven schets, van een zekere 'elite' die op jacht was naar een wereld omspannende macht, niet 'universeel' te projecteren op 'de Joden', en al helemaal niet te projecteren op 'de Russen', die als volk in meerderheid het eerste slachtoffer waren. Het gegeven dat de Bolsjewieken al in 1917 'antisemitisme' nadrukkelijk strafbaar stelden mag Hitler en consorten dan geïnspireerd hebben om Jodenhaat tot de kern van zijn giftige ideologie te maken, terwijl hij, net als Marx, weinig op had met de Slavische bevolking in Rusland, maar het gegeven dat een mus een vogel is, maakt nog niet van alle vogels een mus. 

 

Kijk nou naar het *gedrag*! 

 

Stalin is enigszins een enigma in deze context. Geboren in Georgië als Ioseb Besarionis dze Jughashvili, zoon van een straatarme schoenmaker, belandde hij op enig moment op het Orthodoxe seminarie. Er zijn doorgewinterde anti-semieten die stellen dat de vrouwen waar hij mee trouwde Joods waren, maar die gifbeker laat ik aan mij voorbijgaan. Zelfs dat is op zijn zachtst gezegd 'omstreden', of flauwekul. Maar wie nu over de Sovjet-Unie spreekt, identificeert dat primair met de periode dat Stalin daar de scepter zwaaide, en met ijzeren hand regeerde. Hij was boven komen drijven na een felle tweestrijd met Lev Davidovitsj Bronstein, beter bekend als Leon Trotsky, nadrukkelijk wél Joods, geboren in Bereslavka, nu Oekraïne. Stalin werd omringd door Joden, maar tegen het eind van de Sovjet-Unie was hun invloed minder.

 

Waar Trotsky 'strak in de leer' uit was op werelddominantie, en de 'permanente revolutie' bepleitte, waarbij hij in zijn teksten repte over de steun van westerse bankiers (sic), bepleitte Stalin het 'socialisme in één land'. De in bloed gedrenkte inspanningen van de Bolsjewieken om het agrarische Rusland een 'proletariaat' te geven, redde Rusland uiteindelijk wel in de Tweede Wereldoorlog, al was het een dubbeltje op zijn kant. 

 

Zoals hier al verschillende keren gememoreerd was Churchill tot in zijn poriën 'anti-communist', wat maakte dat hij zowel Mussolini als Franco als bondgenoten zag. Met die omhooggevallen Oostenrijkse korporaal in Duitsland, Adolf Hitler, had hij geen 'klik', omdat het penetrante 'anti-semitisme' schuurde met Churchill's liefde voor de bankiers. Maar in zijn plan om meteen na de overwinning op Hitler-Duitsland de 'Derde Wereld Oorlog' af te trappen ('Operation Unthinkable'), en Rusland te veroveren, was wél plek ingeruimd voor de Duitse troepen als nieuwe bondgenoten. Dat cynisme ging Roosevelt te ver. Die Joodse bankiers hadden het 'British Empire' mogelijk gemaakt, en met de introductie van de 'Federal Reserve' die opstandige Amerikaanse kolonie ook weer uitgeleverd aan de 'City'. Wat echter niet inhield dat die bankiers aan zijn kant stonden, en getrouwd waren met 'Rule Brittania'. In laatste instantie zagen zij zichzelf als 'Zionisten'/'Communisten' die ernaar streefden de wereld te 'bezitten', waarna iedereen die gehoorzaam was bij hen kon huren wat men nodig had. Macht, geconcentreerd in een groep mensen die daarvoor waren 'Voorbestemd', 'Uitverkoren'. En ze hadden 'Oude Geschriften' om dat te bewijzen. 

 

Eenmaal en andermaal: Vergeet 'Joods Complot'! Het wemelt van de Joden die niet gecharmeerd zijn van die ambitie, en volkomen andere dingen lezen in die 'Oude Geschriften'. Daarnaast zijn de meest fanatieke supporters, zoals Geert Wilders, niet 'Joods', voorzover ik dat kan nagaan. (Hijzelf spreekt over 'mogelijk' Joodse voorouders). Dan gaat het om 'bloedverwantschap', wat hoe dan ook iets is wat we maar snel moeten uitbannen als referentie voor ons recht op macht en status. Ziet u een wereld wel zitten waarin een 'Uitverkoren' groep mensen alles bezit, en de scepter over u en mij zwaait, terwijl iedereen die zich daartegen verzet wordt verpulverd? Mij spreekt dat niet aan. En dat ziet u hier terug op dit blog. 

Oudere kinderen nemen bezit van de planeet

Als kind doe je het met wat je hebt.

 

De omgeving waarin je geboren wordt is je referentiekader. Dat is met inbegrip van de mensen in die omgeving. Sommige families zijn uitgesproken 'hecht', terwijl andere families als los zand aan elkaar hangen, ergens onderweg gebrouilleerd uiteen zijn gegaan, of door omstandigheden het contact zijn kwijtgeraakt. De volwassenen in ons leven zijn getekend door hun eigen ervaringen. En soms is het niet meteen duidelijk waar hun angsten vandaan komen. Eigen ervaringen? Of met de paplepel ingegoten? Of opportunisme? Een recent gescheiden vader hoorde hoe zijn dochter met vriendinnen sprak over de gezinnen waar ze deel van uitmaakten, waarbij ze medelijden hadden met dat ene meisje waarvan de ouders nog bij elkaar waren. 

 

Afgelopen week kreeg ik een mailtje waarin stond dat een afspraak die voor vandaag gepland stond niet door kon gaan, vanwege 'manifestaties' van pro-Palestijnse betogers op de stations, en de verwachting dat pro-Joodse betogers daar hun eigen 'manifestaties' tegenover zouden zetten. 'Ga eens met elkaar praten' werkt al langer niet meer. Dat wil zeggen, zulke dialogen zijn er in het verleden wel geweest, en veelal met een opbeurend resultaat dat perspectief bood voor een vreedzaam vervolg. Maar er is altijd een 'Boris Johnson', of een 'Netanyahu' die opportunistisch de knuppel in het hoenderhok gooit, en dan hebben de vreedzamen het nakijken. Waar ze bruggen hebben gebouwd worden die opgeblazen. Waarmee ik opzichtig wel 'wijs' naar twee uitgesproken handelaren in macht, dood en verderf in deze tijd, maar niet omdat zij de enige twee zijn die het voor de vreedzame medemens verpesten. 

 

Sterker nog, of we ons er nou intensief mee bemoeien hoe het toegaat in de wereld, of het hoofd afwenden en het allemaal maar over ons heen laten komen, er is altijd wel iets wat we zelf beter niet hadden kunnen zeggen of doen, omdat het niet begrepen werd als olie op de golven, maar olie op het vuur. Daarbij zijn we afhankelijk van de 'bronnen' die ons voeden, en onze eigen interpretatie van de feiten zoals ze bij ons door het beeld schuiven. Daarmee zijn we nog geen hufters. 

 

Pas als we olie kopen om op het vuur te gooien, zoals al die 'NAFO'-drones die bij mij op 'X' door mijn tijdlijn zakken om mij te vertellen dat ze helemaal blij worden van het gegeven dat hun belastinggeld wordt gebruikt voor de oorlog met Rusland op het grondgebied van Oekraïne, en dat van Rusland zelf. Onder een paar van die berichten heb ik geschreven dat de overheid in hun land hopelijk snel een manier vindt om hun volledige inkomen weg te belasten, en het geld door te sluizen naar Zelensky, om zo van hen de gelukkigste mensen op aarde te maken. En ook onze eigen regering heeft, nadat we reeds miljarden in die bodemloze, corrupte put hebben gestort, nog eens 400 miljoen weggeschonken die Wilders tijdens zijn verkiezingscampagne nog had beloofd aan al die Nederlanders die niet meer weten waar ze het zoeken moeten, omdat de inflatie hen met elke nieuwe dag armer maakt. 

 

Voor Wilders, en velen in ons land, is Netanyahu een held. Een 'Hans Brinkers' met zijn vinger in de dijk. Met elk bombardement, en iedere 'pager' die met zijn eigenaar, of zijn of haar kind, de lucht in gaat, hangen zij de vlag uit. Terwijl ze niet voor de camera zijn weg te slaan om te getuigen namens de 'Joodse Medemens' dat het antisemitisme in ons land de spuigaten uitloopt. Anderen betogen dat het exact omgekeerd is, en dat de 'Islamofobie' tot in de regering goed zichtbaar is. Het is allebei waar. De 'Middle Ground' wordt voor onze ogen in brand gestoken, waarna de vaten olie niet meer zijn aan te slepen. Al die mensen die gelukkig worden van meer oorlog hebben hulp nodig, maar er is niemand over om het hen te bieden. 

 

Nadat Macron afkeurend reageerde op de Israëlische strijdlust, landde er naar verluid een bom op de brandstofopslag van het Franse Total in Beiroet, ofschoon de NOS het mij verkocht als een geslaagde aanval op een wapendepot van Hezbollah, analoog aan wat Israël de NOS had verteld. Welke 'bron' heeft gelijk? Geen idee. Is Israël ertoe in staat om wraak te nemen op Total? Is de Paus Katholiek? Schijt de beer in het bos? Ik hoor geen juichverhalen uit Israël over hun onstuitbare opmars in Libanon, en 'bronnen' die menen dat Netanyahu ver boven zijn macht tilt melden dat het Israëlische leger zware verliezen lijdt, en niet vooruit komt. Terwijl ze ondertussen druk zijn met de aangekondigde aanval op Iran. Bij de Iraanse vergeldingsaanval, waarbij tegen de tweehonderd raketten werden gebruikt, zouden er tegen de dertig doel hebben getroffen, en behoorlijke schade hebben toegebracht. Geruchten over het arsenaal van Iran maken melding van tegen de 3.000 raketten. Het komt mij voor dat als een Israëlische aanval wordt gedetecteerd, het grootste gedeelte van die raketten meteen richting Israël wordt afgevuurd. Al was het maar om te voorkomen dat ze op de grond vernietigd worden. 

 

Praten? 

 

Absoluut niet! De dood of de gladiolen! En gelijkgestemde geluiden uit Oekraïne en NATO-stan, waar de Russen nu profiteren van hun succesvol afgesloten 'War of Attrition', en wat er over is van de strijdmacht van Oekraïne onder de voet lopen, 'as we speak'. Die gifbeker moet kennelijk helemaal leeg. Dan kun je als realist uiteindelijk alleen maar een stapje opzij doen om de Zombies voorbij te laten trekken, en hopen dat ze jou niet zien staan. 

 

Gisteren zag ik in een video een 'meme' voorbij komen verwijzend naar een filosofisch vraagstuk. Een eskimo vraagt aan een predikant of je volautomatisch naar de Hel gaat als je niet eens weet dat er een God is? De predikant legt uit dat dat niet zo is, want hoe kun je nou gehouden zijn aan God's instructies als je Hem niet eens kent, laat staan Zijn instructies? Waarop de eskimo aan de predikant vraagt: 'Waarom heb je mij dan over Hem verteld?' Oftewel 'Ignorance is bliss'. Gewoon zelf nadenken, en handelen binnen je mogelijkheden in de échte, bestaande wereld. Het verwijst impliciet naar onze 'Rules Based' samenleving die de 'Law Based' samenleving verving. Waarin de 'Constitutie' onze 'God' was, die we kenden via zijn permanente, begrijpelijke, voor iedereen identieke instructies. Dat werkte redelijk, zolang iedereen tenminste de 'wet kende', en die niet al te grote beperkingen aan ons handelen oplegde. In dat wat we ervan gemaakt hebben kent zelfs de rechter de 'wet' niet langer, omdat die vervangen is door per gelegenheid interpreteerbare 'Rules', een bak spaghetti vol instructies waar je in stikt. De NAVO en haar proxy's mogen *alles*, en de rest mag gehoorzamen. En dan zulke types als Boris Johnson en Netanyahu de kar laten trekken……..

 

Als volwassene nu, in onze huidige omgeving, kun je ook niks meer opbouwen, en zul je het moeten doen met wat je hebt. 'Oudere kleuters', elk van hen verveeld en niets meer om mee te spelen, behalve een doosje vol scheermesjes en een hamer. 

Weekendje weg

Hieronder mijn bijdrage voor vandaag, vrijdag 4 oktober, en op het 'In English' gedeelte een aparte bijdrage met een andere 'teneur'. Maandag ben ik weer terug.

Prettig weekend!

Verantwoording willen nemen begint met rekenschap af willen leggen

Oeps!

 

'Als je niks doet, kan je ook niks fout doen'. Mijn ouders zwommen in dat soort 'tegeltjeswijsheden', en daar zagen ze het als een aansporing om je verantwoordelijkheid te nemen, en begrip te tonen als iemand het voortouw nam, en faalde. Maar als je iets écht niet kon, dan moest je iets gaan doen wat je wél kon. En als je dat dan goed deed, was je een aanwinst voor de samenleving, en verdiende je het om passend te worden beloond. Met andere woorden, ze moedigden ons aan om hoog te 'reiken', maar niet boven je macht te tillen. 

 

Hier op dit blog onderstreep ik graag dat veel mensen die falen 'Goede Bedoelingen' hadden. Ik geef hen het voordeel van de twijfel. Zonder de ogen te sluiten voor mensen die nadrukkelijk géén 'Goede Bedoelingen' hebben. Recent publiceerde 'Nivel' een 'onderzoek' met de conclusie dat 'gevaccineerden' minder risico liepen op overlijden dan 'ongevaccineerden'. Het stond haaks op een onderzoek dat gebruik maakte van dezelfde 'data', met de exact tegenovergestelde conclusie. De media namen de conclusie van 'Nivel' over, en lieten dat andere onderzoek onbesproken, of ze meldden slechts dat er veel kritiek op was van de bestuurlijke organisatie die opdraaide voor de kosten van dat onderzoek, maar verder geen verstand van zaken had.

 

Na een 'discussie achter de schermen' blijkt dat die eerste groep onderzoekers gelijk had met haar 'methode', en dat het 'Nivel' een stel beunhazen is, met als consequentie een 'aanpassing' achteraf, compleet met publicatie van een 'herschreven' versie, waar de media uiteraard 'nul' aandacht aan besteden, want het 'Nivel' blijft bij haar 'conclusie', die kant noch wal raakt. Vooral vanwege dat laatste meen ik dat de stekker uit dat 'Nivel' moet worden getrokken, en dat de 'onderzoekers' moet worden aangeraden om te zien naar een andere 'werkkring', buiten de wetenschap. Niet primair vanwege de fout zelf, waarvan ik nog wel aan wil nemen dat ze gewoon niet competent waren, en 'Hun Best' deden, maar omdat ze vervolgens weigeren om 'Schoon Schip' te maken, nadat mensen die wél begrijpen hoe je de data moet interpreteren hen alle hoeken van de studeerkamer lieten zien. Wegwezen, en niet meer terugkomen!

 

Tijdens mijn professionele loopbaan viel het mij op dat 'functionarissen' die een zeker 'niveau' hadden bereikt binnen het bedrijf bij opzichtig falen veelal niet werden verwijderd, maar werden gepromoveerd. Even terug naar het begin, begrijp ik dat falen uiteindelijk niet verwijtbaar kan zijn. Je wilt iemand die initiatief toont in de top van het bedrijf, en niet een luie kwezel die angstig op zijn of haar handen blijft zitten en de kat uit de boom kijkt. Een 'Trend Setter', en geen 'Trend Volger'. Maar iemand die nadrukkelijk gewaarschuwd wordt iets níet te doen, en hij of zij doet het tóch, en het ontspoort vervolgens, dan moet je hem of haar niet belonen met promotie. Al helemaal niet als betrokkene de schuld voor die catastrofe bij anderen legt, of het probeert te verdoezelen. Toch kiezen bedrijven daar vaak wel voor, omdat ze liever de aandacht niet vestigen op dat falen, waar dat slecht is voor de koers van het aandeel, en de kredietwaardigheid van het bedrijf. Terwijl ze die incompetente stoethaspel niet kunnen laten zitten, dus volgt 'opwaarts falen' naar een afdeling waar een blind paard geen schade kan doen. Maar het is wel een kostbare oplossing. En het is niet gezegd dat het bedrijf geen hinder meer zal hebben van die brokkenpiloot.

 

Jaren geleden bedacht de gemeente dat het een goed idee was een 'opvang' voor verslaafden met serieuze psycho/sociale problemen te vestigen in het hart van de stad, op het duurste stukje grond, temidden van horeca, winkels, parkeergarages, en uitgaansgelegenheden. De 'middenstand', eigenaren van vastgoed, en de 'gegoede burgerij' die daar hun optrekje hadden, meenden dat het geen verstandige keuze was. Vragen om problemen met 'gebruikers', 'dealers', en andere vormen van overlast, wat klauwen vol geld ging kosten, terwijl de 'lokatie' ook nog eens peperduur was, en de gemeente al verzoop in de schulden. Maar de PvdA-wethouder ramde het erdoor. Gesteund door ambtenaren, waaronder ambtenaren die verbonden waren aan de 'opsporingsdiensten' (politie en BOA's). De 'Stichting' die het project vorm zou geven stond op die lokatie, omdat hun klanten niet het gevoel moesten hebben dat ze 'uitschot' waren, en iedereen 'liep binnen' toen de knoop werd doorgehakt en het project werd gelanceerd, behalve de belastingbetaler, de 'middenstand' en de 'gegoede burgerij'.

 

De voorspelde problemen kwamen er. De gemeente en de 'Stichting' kwamen de afspraken niet na. Maar de wethouder kreeg promotie tot 'Statenlid'. Zijn opvolger nam afstand van de toezeggingen die zijn voorganger had gedaan, omdat dat 'wettelijk' helemaal niet kon. De juridische adviseurs, ambtenaren van de gemeente en een 'externe overheidsdienst', deden of hun neus bloedde. De bestuurlijk-ondersteunende ambtenaren liepen binnen door een weelde aan permanente 'overlegstructuren' met vergaderingen in de 'overuren'. De 'opsporingsdiensten' kregen handen vol werk en moesten op zoek naar extra mensen, en meer 'leidinggevenden', die er niet zijn door de krapte op de arbeidsmarkt, wat weer zorgt voor meer loon om die anders overbodige functies 'aantrekkelijk' te maken. De 'Stichting' liep binnen op het contract door de afspraken niet na te komen, en vervolgens voor zichzelf de stekker eruit te trekken omdat ze het niet eens konden worden met de gemeente over de 'vergoedingen' tegen de tijd dat het contract verlengd moest worden, terwijl de gemeente probeert de astronomische kosten weg te moffelen door 'schaalvergroting', met een goedkopere 'Stichting'.

 

Middenstand, horeca, exploitanten van parkeergarages moeten kosten maken voor camera's, en privé-beveiligers. Die hogere kosten berekenen ze door aan hun klanten, wat de inflatie aanwakkert. Dat leidt tot hogere rente om de inflatie te beteugelen. Wat leidt tot hogere rentelasten voor de met schulden behangen gemeente als gevolg van dit soort 'onfortuinlijke' beslissingen. Wat leidt tot hogere belastingen, onder andere via de WOZ en 'parkeren', tot alleen mensen die bij de gemeente werken, of bij een uitbundig gesubsidieerde 'Stichting' het zich nog kunnen veroorloven in dat peperdure deel van de stad te wonen. Wat spaak loopt als de échte economie, waar het geld eerst verdiend moet worden, begint te krimpen, zoals nu het geval is, met 'minder CO2 uitstoot', niet door 'duurzamer', maar gewoon door bedrijfssluitingen en productieverlaging. Dan moet de rente omlaag, om de economie 'aan te jagen', terwijl dat eigenlijk niet kan vanwege de bizar hoge inflatie, die amper nog verdoezeld kan worden. En in die fase zitten we nu. 

 

Achterhalen wie nou de cynische types zijn die willens en wetens profiteren, wie nou de incompetente types zijn, en wie er wel degelijk 'Goede Bedoelingen' hadden, en zich nu schuldig voelen door de schade die ze veroorzaakt hebben, is lastig. Temeer daar een 'kluns' die niet wordt teruggefloten vol 'Goede Bedoelingen' zal blíjven dooretteren op de ingeslagen weg. Maakt niet uit of er doden vallen, de schade onherstelbaar is, de hele economie bezwijkt, of dat het allemaal geen schoonheidsprijs verdient omdat het veel efficiënter had gekund. Het vinden van capabele mensen begint met uitzoeken wie niet weglopen voor het afleggen van rekenschap, en die geleerd hebben dat je je eigen 'prestaties' verbetert door 'nacalculatie'. Niet leuteren over 'Glas Half Vol, of Half Leeg'. Niet bedelen om aandacht voor wat er 'goed' ging. En als het complex was, had je er niet aan moeten beginnen, alvorens het 'werkterrein' op te schonen om het beheersbaar te maken. Complexiteit die je niet begrijpt moet je overlaten aan 'de Markt'. 

Vol overtuiging

Er is geen houden meer aan.

 

Op zeker moment moet je een stap terug doen, en laat het maar gebeuren dan. Je zet er een streep onder. Tot hier, en niet verder. Wie niet horen wil, moet voelen. Je kunt geen ijzer met handen breken. Als mensen, of hele landen, zichzelf niet willen helpen, houdt het een keer op. Maar het kan ook altijd nog anders lopen dan je vreest. 

 

Wie kinderen heeft grootgebracht, en op zeker moment strijd heeft moeten leveren met hen, omdat keuzes die zij maakten je grote zorgen baarden, zal wellicht het moment herkennen waarop je je kruit verschoten hebt. Hoeveel armslag men had als ouder is afhankelijk van de tijd waarover we het hebben, de leeftijd van het kind, de gemeenschap waar men deel van uitmaakte, de eigen vaardigheden om een standpunt over te brengen aan iemand zonder levenswijsheid en met tekortschietende kennis, en de aard van het dispuut. Je kunt slapeloze nachten hebben gehad, omdat je dacht dat je kind het niet aankon, of in zeven sloten tegelijk zou lopen, om na verloop van tijd te moeten erkennen dat je je vergiste. (Of dat hij of zij geluk heeft gehad). Maar hoe dan ook is er uiteindelijk altijd een leeftijd waarop je hen los moet laten, en alleen nog advies kunt geven, bij voorkeur beperkt tot het moment waarop ze er om vragen. 

 

In andere gevallen zagen ouders wel dat het misging, maar wilden, of konden ze niet ingrijpen. Of niet op een wijze die het verschil zou hebben gemaakt. Als het dan inderdaad misgaat, volgt het trauma. En de verwijten indien de autoriteiten, of een veel optimistischer partner, of een 'expert', ingrijpen belemmerden, of verhinderden. Wel kunnen, maar niet willen zal veelal het gevolg zijn van verkeerde prioriteiten, of het zalvende gevoel dat men niet dezelfde fouten wil maken als de eigen ouders, om er vervolgens achter te komen dat de eigen fout onvergelijkbaar veel ernstiger consequenties heeft dan wat je als fout bij je eigen ouders meende te bespeuren.

 

Vooral autoriteiten, de media en 'experts' hebben ongeëvenaarde ruimte om zich aan de eigen verantwoordelijkheid te onttrekken. En daar maken ze immer zonder gêne gretig gebruik van. Hen treft nimmer enige blaam, want ze hadden de 'Beste Bedoelingen'. En al helemaal niet als het iets is in de relatie tussen ouder en kind, waar hun regels, hun wetten, hun voorzieningen, de 'experts', het 'narratief', boven elke verdenking verheven zijn. De 'Majesteit' is onfeilbaar. Zoek het maar uit!

 

Aanzienlijk minder indringend is het waar we te maken hebben met ontwikkelingen in onze leefomgeving, een verschuiving van normen en waarden, eenzijdige inbreuk op afspraken door de overheid, waarvan we menen dat het geen verbetering is, en zal leiden tot verloedering, en gevaar. Je mengt je in de discussie, neemt de moeite om gebruik te maken van je mogelijkheden om je zegje te doen, maar uiteindelijk moet je stoppen, voordat je gezondheidsklachten krijgt, of wordt ingerekend omdat je je bezwaren op een 'ongeoorloofde wijze' onder de aandacht brengt. Kan zijn dat je het verkeerd hebt gezien. Het valt uiteindelijk mee. Wellicht pakt het zelfs verrassend positief uit. 

 

Maar als de autoriteiten het mis hadden, ligt het nooit aan hen. Noch aan de 'experts' die hen van advies dienden, of de juristen die vervolging instelden, en vonnis wezen. En owee als je nog even 'fijntjes' in herinnering roept dat je eerder voor die uitkomst hebt gewaarschuwd, want dan draaien ze de microfoon uit, en kom je op hun 'Zwarte Lijst'. De 'Majesteit' is onfeilbaar. Zak maar in de stront!

 

Dan is er de kwestie van oorlog, of vrede. Daar duldt de 'Majesteit' hoe dan ook geen inspraak. Hier is je geweer, en daar is het front, mars! En neem je kinderen mee, want die kan de 'Majesteit' ook goed gebruiken. Als ze nog te jong zijn om als kanonnenvoer te 'dienen', dan zijn ze bruikbaar voor propagandadoeleinden, als 'handen aan de kist van pappa' wanneer die als lijk terugkomt, met camera's om het schrijnende beeld vast te leggen voor de uitzending op de nationale televisie, en het internet, en als 'klapvee' dat geen benul heeft van wat er speelt, maar blind vertrouwt op de 'Majesteit', en haar autoriteiten op de scholen, bij de televisie, en de 'NGO's'. 

 

Mocht het mis gaan, zoals je vreesde, en je leeft nog om het de autoriteiten in te peperen, dan ben je een verrader, krijg je een 'Berufs Verbote', verdwijn je in een strafkamp, of tegen de muur, als lichtend voorbeeld voor toekomstige generaties. Of als martelaar indien de 'Majesteit' aan het eind van de dag zelf ook in het zand bijt, uit zijn of haar bunker wordt getrokken, en wordt opgeknoopt. Veel primitiever wordt het niet.

Dan liever de lucht in!

Je gelooft je ogen en oren niet.

 

Volgens de gangbare theorie bestaat er zoiets als 'gezonde stress', en 'ongezonde stress', maar die is niet scherp afgebakend. Het is eerder zo dat iemand die zich bij de dokter meldt met bepaalde klachten gediagnosticeerd wordt als een patiënt die is blootgesteld aan 'ongezonde stress', terwijl iemand die alle verschijnselen vertoont van 'vervetting' wordt aangeraden om wat meer spanning in het leven te brengen. Per individu vaststellen waar het omslagpunt ligt, dat lukt niet. Hooguit weten we vanuit de ervaring met deze of gene dat hij of zij meer, of minder 'stressbestendig' is. Maar ook dan is dat binnen een raamwerk waarin we met hem of haar samenwerken, of samenleven. Verander de uitdaging, en een 'koele kikker' ramt er ongegeneerd op los, of zet het op een lopen. 

 

Training kan helpen om mensen vertrouwd te maken met bepaalde stressvolle situaties. Dat is dan naast het ontwikkelen van bepaalde routines die van een stressvolle situatie een beheersbaar, overzichtelijk probleem maken. Maar per persoon zijn de mogelijkheden anders. Iemand kan honderd keer examen hebben gedaan, en steeds geslaagd, maar elke keer opnieuw staat men 'stijf' van de stress. Het is dan de vraag of het een goed idee is om hem of haar te helpen op weg naar een minder stressvolle aanloop, gelet op het resultaat. Wordt hij of zij nou beter, of juist, door 'verveling', 'vervetting', minder succesvol? 

 

Iemand die anderen wil waarschuwen voor risico's, schept stress. Als je iemand persoonlijk kent is het eenvoudiger om dat te doseren op een wijze die aanslaat. Niet teveel, niet te weinig. Niet te vroeg, niet te laat. Waarschuwingen die uiteindelijk loos alarm blijken, leiden mogelijk tot 'vervetting'. Een houding van: 'Kom maar terug als de raketten zijn afgevuurd'. Wacht je met waarschuwen tot kort voor het moment waarop de raketten de lucht ingaan, dan kan de paniek toeslaan en krijg je het verwijt dat je niet eerder waarschuwde. Want nu valt er niks meer aan te doen, behalve proberen die raketten te onderscheppen, en de schade herstellen. 

 

Indien iemand tijdige waarschuwingen negeerde, maar ook daar waar iemand 'Dumb, Fat and Happy' nietsvermoedend in een heksenketel belandt, is er een grote kans dat men het gewoon niet wíl geloven. Dat is al helemaal het geval indien het eigen handelen, de eigen keuzes, de oorzaak zijn voor de catastrofe, of die catastrofe zeker niet hebben helpen voorkomen, en men meer had kunnen, en ook moeten doen. Men is 'In Denial'. Gevolgd door 'Coping', waarbij men zoekt naar verklaringen van wat men ziet of hoort die minder pijn doen. 

 

Op 'X' kwam ik een reactie tegen van Ben Hodges, voormalige 'Big Shot' generaal bij de NAVO, in functie tijdens de 2014 coup in Oekraïne, en fanatiek pleitbezorger van de NAVO strategie, die volgens de meeste 'waarnemers' is uitgelopen op een regelrecht fiasco. En ik ben één van die 'waarnemers', zoals mijn regelmatig terugkerende lezers weten. Maar Hodges ging compleet uit zijn plaat, omdat hij het helemaal anders ziet. Na tien jaar oorlog (sic), had Rusland nog niet meer dan twintig procent van het grondgebied van Oekraïne veroverd, en de Russische strijdmacht liep op haar tandvlees. Laatste loodjes. Die man heeft urgent hulp nodig. En ik hoop dat er niemand naar hem luistert, maar vrees het ergste. 

 

Ook op 'X' kwam ik een reactie tegen van iemand die namens Israël de aanval opende op analisten die beeldmateriaal van de raketaanval van Iran op Israël deelden, waarop goed te zien is hoe raketten doel treffen, op een luchtmachtbasis in de Negev, in de buurt van het hoofdkwartier van de Mossad in Tel Aviv, en hoe een gaswinningsinstallatie in de Middellandse zee getroffen lijkt te zijn, en in brand staat. Volgens hem waren de beelden echter gemanipuleerd, en betrof het raketten van de 'Iron Dome' luchtafweer die opstegen, inplaats van raketten die neerdaalden. Okay? En waarom rijden de auto's in beeld dan niet achteruit? Ook Netanyahu beweert glashard dat nagenoeg alle raketten door Israël en de Verenigde Staten werden onderschept, maar ik zou de beelden niet gebruiken als reclame voor de producent van die luchtafweersystemen, ook al besef ik dat brandende brokstukken die omlaag suizen de indruk kunnen wekken dat het raketten zijn die op hun doel afvliegen, maar dan zou er geen explosie volgen als ze de grond raken, en zou de spreiding ook veel groter zijn. 

 

Hodges, noch Netanyahu, zien de realiteit, of het zijn cynische schurken die de eigen bevolking en eigen militairen gebruiken voor hun megalomane ambities, en al doende druk zijn de wereld in het verderf te storten, omdat erkennen dat hun plan in duigen ligt simpelweg geen optie (meer) is. Geen remmen. Geen 'achteruit'. Volgas, al vliegen de wielen van de wagen, en zíe je die metershoge betonnen muur voor je steeds dichterbij komen. 'Dan maar de lucht in!'

 

Hoewel we ons in Nederland op enige afstand van het oorlogsgeweld bevinden, zou ik u toch aan willen raden om nu even te stoppen met 'Wordfeud', die spannende serie op 'Netflix', de discussie over de BTW op boeken, de opwinding over provocerende uitlatingen van 'attention seekers', en 'grappige filmpjes' op de diverse 'platforms', voordat het te laat is. Op Teletext stond gisteren het bericht dat de jeugd 'Nieuws' mist door 'algoritmes'. Afzender: 'Commissariaat voor de Media'. Die club bepleit een terugkeer van de 'Corporate Media' en staatszenders naar de 'platforms' die ze recent en masse de rug toekeerden waar het 'X' betreft, alhoewel dat platform opzichtig niet genoemd wordt. Wel genoemd worden Instagram, TikTok en YouTube. Het 'Commissariaat' wil daarbij toezicht op de 'algoritmes' (censuur/sturing), zodat de jeugd een 'gevarieerd en pluriform' aanbod krijgt, nodig voor een 'gezond publiek debat'. Ik weet niet of ze daar wel eens naar het nieuws kijken, en de diverse kletsprogramma's volgen die de nieuwsuitzendingen omlijsten, gevolgd door reflectie enige tijd naderhand om te bezien of dat wat 'gebracht' werd ook waar was, en belangrijk genoeg om als nieuws te worden 'gebracht', maar ik krijg niet de indruk. 

 

Let daarbij ook op de constatering dat de jeugd het nieuws (dat ze dus vooral níet van de 'Nieuwsmerken' krijgen!), wel vertrouwen. Het 'Commissariaat' doet het voorkomen alsof dat inhoudt dat die jongeren de 'Nieuwsmerken' op zich nog wel vertrouwen, maar dat is een anachronisme. Het is niet duidelijk welk deel van de boodschap die kenmerkend zijn voor de 'Nieuwsmerken' aanslaat, en welk deel in het geheel niet. Maar het komt mij voor dat een (ruime) meerderheid onder de bevolking, jong én oud, het gevoel bekruipt dat je niet langer bij de 'Nieuwsmerken' moet zijn als je wilt weten wat er op je af komt, omdat die organisaties 'vervet' zijn. Drukker met het 'pleasen' van adverteerders en 'NGO's', dan met het uitzoeken van wat waar is, en wat niet. Alleen houdt 'oud' het abonnement nog aan, uit gewoonte, en omdat 'de Baas' liever geen 'Wappies' heeft die onbekend zijn met wat ze geacht worden te denken, en die zelf op avontuur gaan om niet op hun achttiende al te praten als een 'vervette' bejaarde die wacht op het einde. Helaas is dat geen garantie voor het vinden van kwaliteit in een wereld waarin steeds meer mensen grote moeite hebben met lezen, schrijven, rekenen, en niet beschikken over een 'attention span' die nodig is om complexe onderwerpen te kunnen doorgronden. 

Doe geen domme dingen

De afkorting 'MAD' is een term uit de tijd van de 'Koude Oorlog', en het stond voor 'Mutually Assured Destruction'. 

 

De logica was dat beide 'machtsblokken' over zoveel verwoestende atoomwapens beschikten, dat beide grootmachten volledig verwoest zouden worden als er iemand op de 'Knop' zou drukken. Beide 'blokken' beschikten over een 'Second Strike Capability'. Mocht de tegenstander op het idee komen dat het mogelijk moest zijn om de op land gebaseerde atoomwapens en bevelsstructuren uit te schakelen met een 'First Strike', dan lagen er protocollen klaar die lagere goden de vrijheid gaven om raketten vanuit patrouillerende onderzeeërs, oppervlakteschepen, en permanent rondvliegende nucleair bewapende bommenwerpers te lanceren richting de vijand. 

 

Het Engelse woord 'mad' staat voor gek, verward, krankzinnig, compleet 'van Lotje', 'van het Padje', totaal geschift, en dat was uiteraard geen toeval. Stanley Kubrick produceerde op enig moment een iconische film, 'Dr. Strangelove', waarin een reeks totaal verknipte Amerikaanse militairen en civiele adviseurs een alles vernietigende atoomoorlog ontketenen. Eén van de civiele adviseurs, een rol van Peter Sellers, is een onversneden Nazi die spreekt met een Duits accent, en die grote moeite heeft om zijn rechter arm onder controle te houden, waar die sterk de neiging heeft om de Hitlergroet te brengen. 

 

Die film heet 'satire' te zijn, maar er waren mensen die het begrepen als een revelatie, in die zin dat een ongeluk in een klein hoekje zat, en er ruim voldoende gekken voorhanden zijn in de hoogste kringen, die bij gelegenheid in het Canadese parlement, bijvoorbeeld, ook een staande ovatie zouden brengen aan een openlijke Nazi, om zo'n ontsporing mogelijk te maken. Een deel van de bezorgde mensen, veelal met een militaire achtergrond, die van nabij hadden gezien hoe gek sommige hoge officieren zijn, en wat voor idiote dingen politici bedenken, werden zogeheten 'Preppers'. Vooral in de Verenigde Staten groeide dat uit tot een cult, en naast de kans op een totale ontsporing zoals geportretteerd in die film, bedachten 'Preppers' nog tal van andere scenario's, zoals totale gestoorde lieden die een biowapen zouden kunnen ontwikkelen, om het vervolgens uit een laboratorium te laten ontsnappen, of het zonder schroom in zouden zetten, die hen op voorsprong zouden zetten omdat zij tenminste voorbereid waren. Velen van hen overleden als 'Prepper' zonder dat hun 'Doemdenkbeelden' uitkwamen. Omdat ze zichzelf, al voorbereidend, op achterstand hadden gezet, afgezet tegen mensen die geen wolkje aan de horizon ontwaarden, werd het gangbaar dergelijke 'Complot Denkers' aan te merken als gek, en gevaarlijk. 

 

Zoals al eerder gememoreerd heb ik mijn hele professionele leven doorgebracht in een omgeving waarin denken over veiligheid op de eerste plaats stond. De discussie was immer hoeveel veiligheid genoeg was. Kun je thuis volstaan met een rol pleisters? Of moet er ook een verbanddoos komen, een abonnement op een alarmcentrale en een defibrillator, met een helicopter op het dak? Voor de gewone sterveling, en voor het bedrijf dat ook nog wel wat wil verdienen, is het zaak om te bepalen wanneer het genoeg is. Hoe groot is het risico? Wat zijn de kosten? Zijn er andere, goedkopere, praktische manieren om calamiteiten het hoofd te bieden? 

 

Terugverwijzend naar 'Dr. Strangelove' ligt het voor iemand zoals ondergetekende voor de hand om niet van iedereen een 'Prepper' te maken, maar om de gekken de pas naar de 'Knop' af te snijden. Geen demente bejaarde tot president verheffen, geen clown aanstellen, en geen door blinde ambitie gedreven wereldverbeteraar de lanceercode geven. Helaas lijkt die gedachte in ons deel van de wereld geen bereik meer te hebben. En dat baart mij grote zorgen. Op het 'In English' deel van dit blog schreef ik gisteren over een nieuw wapensysteem dat de potentie heeft om het machtsevenwicht, gebaseerd op 'MAD', dramatisch te verstoren. In de Verenigde Staten vreest men dat de Russen en de Chinezen een ruimtewapen hebben ontwikkeld, en inmiddels ook operationeel hebben, dat een extreem krachtige 'EMP' (Electronic Magnetic Pulse) kan genereren, die bij machte is alle elektrische circuits in de hele VS in één keer te 'frituren'. Terug naar de Middeleeuwen in een oogwenk. 

 

Zoals ik in dat artikel ook schreef is het in principe voldoende dat politieke en militaire leiders denken dat dat wapen bestaat, en operationeel is, om af te schrikken. Maar het kan hen ook op de gedachte brengen dat het zaak is om hun nucleaire arsenaal aan te wenden voor een alles verwoestende 'First Strike', alvorens dat ruimtewapenwapen kan worden geactiveerd, en de doorgebrande circuits hun raketten en bommenwerpers onbruikbaar maken. Laat mij onderstrepen dat ik niet wéét of zo'n ruimtewapen uitvoerbaar is, en of de meest sombere verwachting, van volledige destructie van alle elektronische circuits in één keer ook mogelijk is. Het fenomeen van een 'EMP' is beslist géén fantasie, en ook de zon, op grote afstand van de aarde, is bij machte om zo'n 'EMP' te produceren die op aarde circuits onherstelbaar beschadigt. 'Google' het anders even. 

 

Zelfs bij een niet algehele vernietiging van alle elektronische circuits, is zo'n wapen nog steeds een 'Game Changer'. Moet je je als individu voorbereiden op de inzet van zo'n wapen? Of mogen we er vanuit gaan dat onze leiders het daar niet op aan laten komen? Of moeten we constateren dat voorbereiding op zo'n eventualiteit simpelweg onmogelijk is, door de omvang van de schade? Steeds als er een wapensysteem wordt ontwikkeld dat geacht wordt een 'Beslissende Voorsprong' te bieden zijn er mensen die er optimaal gebruik van willen maken. De uitvinding van de atoombom stimuleerde Churchill om een plan te ontwikkelen om, nadat Hitler uit de vergelijking was gehaald, samen met de Duitse militaire eenheden, die de weg wisten, en de Amerikanen, Rusland binnen te vallen, voordat dat land zelf ook een atoombom zou hebben. Dat plan bestond écht, en was ook serieus bedoeld. En tot op de dag van vandaag zijn er mensen die zonder enige schroom stellen dat het een gemiste kans was dat het niet werd opgepikt en uitgevoerd. 

 

Als zo'n 'EMP'-wapen bestaat, compleet met 'satellite killers' om het te beschermen, dan zie ik zelf niet hoe Putin en/of Xi lichtvaardig zouden kunnen besluiten om het in te zetten, anders was het al gebeurd, maar dat ze niet zouden aarzelen als de NAVO zekere 'Rode Lijnen' zou passeren. En dat zijn dan niet de 'Rode Lijnen' die bepaalde Westerse commentatoren uit hun duim zuigen, maar 'Rode Lijnen' die voortvloeien uit een gepubliceerde doctrine. Helaas ben ik er niet van overtuigd dat onze leiders voldoende doordrongen zijn van het gevaar, gelet op de keuzes die ze maken. Zelfs als dat hele 'EMP'-wapen niet bestaat, zou ik nog steeds voorzichtig zijn om een nucleaire oorlog te voorkomen, maar we kunnen met eigen ogen aanschouwen dat onze leiders er anders in zitten. In 2007 waarschuwde Poetin dat verdere uitbreiding van de NAVO in oostelijke richting zou leiden tot oorlog, waarop onze leiders prompt verdere uitbreiding aankondigden. Hoe werkt dat in hun hoofden? 

 

Je kunt je niet voorbereiden op een situatie waarin auto's, inclusief die van hulpdiensten, niet meer rijden, alle betalingsverkeer onmogelijk is, evenals alle communicatie via de telefoon, de radio of televisie, en er geen internet meer is, terwijl ook je verwarming het niet meer doet, noch je kooktoestel, en de bevoorrading van winkels stopt, vliegtuigen spontaan uit de lucht komen vallen, schepen stuurloos stranden. Maar als je weigert erover na te denken, is het ook geen afschrikwekkend vooruitzicht, en als de afschrikking niet werkt, gaan mensen 'Dumb, Fat and Happy' verder op de ingeslagen weg, tot het noodlot toeslaat. Stupide, maar zoals Ciplolla al constateerde onderschatten we altijd het aantal stupide mensen. Daarom was de goedkoopste, en ook verreweg beste manier om de veiligheid te verbeteren in de professionele omgeving waar ik veertig jaar lang mijn brood verdiende, het verspreiden van de boodschap: 'Doe Geen Domme Dingen'. 

Over terreur als tactiek

Terreur is een gewelddadige tactiek van landen, groepen en individuen met ambities.

 

Ambities die ze niet kunnen realiseren door anderen met feiten en argumenten te overtuigen. Het is niet zo eenvoudig om exact in kaart te brengen waar terreur begint, en hoe het wordt gebruikt om een doel te bereiken, voorzover dat doel al bekend is. Terreur kan openlijk zijn, compleet met triomfantelijke verklaringen van de daders of opdrachtgevers, of het kan de vorm aannemen van een 'False Flag', bedoeld om onschuldigen als daders aan te wijzen, en te profiteren van de reactie van de getroffen partij. 

 

Aansprekende voorbeelden van 'False Flag' terreur zijn wat eufemistisch de 'Lavon Affaire' wordt genoemd, waarbij Israël in Cairo aanslagen pleegde op Amerikanen, en de Israëlische aanval met straaljagers van een onbewapend Amerikaans marinevaartuig in de Middellandse Zee dat functioneerde als luisterpost, beide bedoeld om Egypte in een kwaad daglicht te stellen. Wat uiteindelijk, op bizarre wijze, nog werkte ook, ofschoon de werkelijke dader bekend was. Waarom het militair machtigste land in die tijd zich liet ringeloren door de 'playground-bully' is voer voor psychologen, maar dat was wel de uitkomst. 

 

Andere voorbeelden van terreur die 'open en bloot' was, en uiteindelijk succesvol, was de aanslag op het 'King David Hotel', en de moord op de vertegenwoordiger van de Verenigde Naties Count Folke Bernadotte in 1948, door een Joodse groep die later premiers leverde voor de Staat Israël. Israël is de onbetwiste Koning op dit gebied, waarbij het land gebruik maakt van eigen gespecialiseerde organisaties binnen de geheime diensten, het leger en de luchtmacht, en groepen die ze ronselen om het vuile werk voor hen op te knappen, zoals in Iran, waar ze Soennitische terreurorganisaties aansturen, ofschoon die niet bekend staan als sympathiserend met de Staat Israël. 

 

Die focus op Israël in het voorgaande is niet bedoeld om dat land eruit te lichten als de échte terrorist in de wereld, maar om te onderstrepen dat we te maken hebben met een wijd verbreid fenomeen. En om helder te maken dat het belangrijk is om voorzichtig te zijn met het aanwijzen van de daders, hun motivatie, en hoe dat uitpakt. Verscheidene kranten schreven na '7 oktober' vorig jaar dat Egypte Israël had gewaarschuwd voor de op handen zijnde aanval van Hamas, zoals ook '9/11' uiteindelijk geen verrassing blijkt te zijn geweest voor zekere 'insiders', maar wel voor u en voor mij, en alle burgers die het feitelijke doelwit waren, in die zin dat ze daardoor impulsief kozen voor tegenmaatregelen die anders nooit mogelijk zouden zijn, omdat ze teveel weerstand hadden opgeroepen. Terreur 'laten gebeuren' is onderdeel van het totaalbeeld. 

 

Al Qaida (en daaraan verwante organisaties, met inbegrip van IS), zijn Soennitische terroristische organisaties die op gezette tijden nauw hebben samengewerkt met Westerse landen, onder andere in Afghanistan, Bosnië en Libië. '9/11' was een operatie die onmiskenbaar is uitgevoerd door Moslims gelieerd aan Al Qaida, ook al heeft Bin Laden, als haar leider in die tijd, nooit formeel de verantwoordelijkheid opgeëist. Eén ding is wel zeker, Iran had er niks mee te maken, maar dat weerhield een Amerikaanse rechter er niet van om eerder gestolen (bevroren) Iraanse tegoeden op Amerikaanse banken te laten uitkeren aan de nabestaanden van de mensen die omkwamen bij die gruweldaad. En ook Saddam was onschuldig, maar samen met de 'WMD'-hoax werd het wel gebruikt als argument om dat land militair te onderwerpen. En zo rotzooien we maar wat aan.

 

Verscheidene Palestijnse terreurgroepen pleegden eind vorige eeuw aanslagen, veelal in nauwe samenwerking met extreem linkse terreurgroepen zoals de 'Rote Armee Fraktion'. En ook daar zien we dat terreur werkt, waar de sympathie van de bevolking richting de daders is opgeschoven, wat een problematische, en niet bijster gezonde zwakte in de mens blootlegt. Waarom we daders van terreur 'zielig' vinden, en hen in bescherming nemen, ligt besloten in de gedachte dat iemand die daar zijn of haar toevlucht toe neemt wel wanhopig moet zijn, of anders 'verward'. De dader zelf kan beter niet etaleren dat hij of zij uit pure berekening terreur gebruikt, er opdracht toe heeft gegeven, of het 'laat gebeuren'. Als verklaring opgeven dat men bang is, gevaar loopt, 'onhandig' te werk ging, en dat historische precedenten laten zien dat men het volste recht heeft benauwd te zijn voor herhaling werkt beter. 

 

Indien men wordt betrapt op het gebruik van terreur, of er niet aan ontkomt terreur toe te passen in het volle licht van de schijnwerpers, is het zaak om te betogen dat het een 'onorthodoxe', maar effectieve manier is om kwaadwillenden uit te schakelen voor ze gevaarlijk konden worden. 

 

Historisch is het zo dat landen en groepen die 'de andere wang toekeren', en zich af laten voeren naar het 'Circus' of de gaskamer zonder weerstand te bieden, om daar als martelaars te sterven, er beter uitkomen en furore maken. Om daarna zelf de daders voort te brengen voor het vervolg. Hier op mijn blog keer ik mij tegen mensen die cynisch gebruik maken van terreur, als daders, als de macht die terroristen als 'proxy's' prostitueert, of het laat gebeuren, maar waarschuw ik ook tegen het 'de andere wang toekeren' en je laten vertrappelen vanuit een geloof dat het beter is om als martelaar te sterven. 

 

Na de schokkende aanslagen in de Verenigde Staten die we kennen als '9/11' volgden er nog velen. Waaronder nog niet zo lang geleden een aanslag op een theater in Moskou. Na '9/11' riep president George Bush de wereld op om de strijd aan te binden tegen terreur. Samen met anderen die het fenomeen hadden bestudeerd, en het classificeren als een (militaire) tactiek, onderdeel van een ambitieuze strategie, stelde ik dat een 'War on Terror' onzin was, omdat je niet kunt strijden tegen een tactiek. Het is wel mogelijk om te proberen mensen die sterk de neiging hebben om er hun toevlucht toe te nemen te ontmoedigen. Door consequent op te treden tegen terreur, ongeacht of men sympathiseert met de dader, of niet. Maar dat was evident niet wat George Bush en de zijnen op het netvlies hadden staan. Ze wilden terreur monopoliseren.

 

Een succesvolle strijd tegen terreur vergt om te beginnen dat mensen die daar hun leven aan wijden beginnen met de vraag te beantwoorden 'Cui Bono'. Exact omdat dat lang niet altijd de dader is. Het is belangrijk om je te realiseren dat de kiemen al in ons denken zitten waar we de schouders ophalen over 'collateral damage', onschuldige slachtoffers die vallen in enige oorlog. Op zich een correcte constatering dat waar er gehakt wordt, er ook spaanders vallen, en een goed argument tegen oorlog in het algemeen, en vóór 'Law Enforcement' en diplomatie om oorlog te voorkomen. Maar op het moment dat mensen juichen bij burgerslachtoffers, en vermoorde politici, is het hek van de dam. 

 

Verhoudingsgewijs grote terughoudendheid bij slachtoffers van terreur staat niet gelijk aan het 'toekeren van de andere wang'. Het kan ook de prélude zijn van weloverwogen, doelgerichte repercussies van een land, of organisatie die zich opwerpt als 'Law Enforcement', waar de terrorist (of haar regisseur) het meest van te duchten heeft. Maakt niet uit of de terreur wordt uitgeoefend door de 'Playground Bully', de 'Mocro-Maffia', 'Al Qaida', of een land. Maar, wiens 'wet'? En welke interventie is proportioneel? Wanneer is het onvoldoende? Wanneer is het teveel? Dit artikel sluit aan bij mijn bijdrage op het 'In English' gedeelte van dit blog dat ik gisteren plaatste, over hoe om te gaan met geweld. 

De fanclub als collateral

Een oorlog is geen sportwedstrijd.

 

Zeker in een democratie zijn de fans niet slechts mede verantwoordelijk, maar zelfs belangrijker dan de spelers en de coach. Zij zijn het die het management aanstellen, en naar huis sturen bij tegenvallende resultaten. Liberalen/Libertairen, voorstanders van de 'Vrije Markt', meenden dat democratie een zegen zou zijn, afgezet tegen de feodale praktijk waarin 'heethoofden' elkaar op niks af in de haren vlogen. Niet zelden met verwijzing naar iets wat in een ver verleden was gebeurd. Daarbij hadden die feodale heersers zo hun 'methoden' om de medewerking van de lokale bevolking af te dwingen, voorzover die niet gretig toehapte, omdat een bestaan als 'krijger' zekere voordelen bood, door directe beloning, rangen en standen, en plundering van de overwonnen tegenstander. 

 

Zoals ad nauseam gememoreerd waren de 'Founding Fathers' in de Verenigde Staten er niet gerust op dat democratie een passend medicijn was tegen het verlangen om dood en verderf te zaaien. Zij beriepen zich daarbij op oude geschriften, meer in het bijzonder de praktijk in Griekenland toen dat land nog een prominente rol in de wereld had, en gaven op grond daarvan de voorkeur aan een 'Constitutionele Republiek', met een 'Constitutie' die de bekleders van de 'Hoge Ambten' sterk aan banden legde, en de opdracht gaf om zich toe te leggen op behoorlijk bestuur van het eigen land, wat echter de Burgeroorlog in dat land uiteindelijk ook niet kon voorkomen. Noch de vele oorlogen daarna. 

 

Eeuwenlang hebben uiteenlopende mensen getracht dat bloeddorstige in de mens in kaart te brengen, en wegen te vinden om hen te verleiden collectief de wapens om te smeden tot ploegscharen, en manieren te vinden om in vrede met, en naast elkaar samen te leven. Die gedachte van een 'Constitutie', gekoppeld aan een 'Vrije Markt' had, en heeft potentie, maar het is niet zaligmakend. Zelfs als de kans op oorlogen tussen landen door een welgemeende inspanning, en handel, afneemt, zijn er nog 'bende-oorlogen', 'familie-vetes' en 'ex-partners' die elkaar de hersens inslaan. Na mijn bezoek aan het indrukwekkende monument in Douaumont, Frankrijk, dat herinnert aan de waanzin van de Eerste Wereldoorlog, schreef ik over de korte film die getoond werd waar je ziet hoe soldaten aan beide kanten opgewekt richting de oorlog vertrekken, waarmee een eind kwam aan de 'Belle Epoque', een periode vol revolutionaire uitvindingen, en verhoudingsgewijs veel welvaart. Hoe dan? 

 

En uiteraard is er dan niet eens zo lang daarna de nóg veel grotere slachting van de Tweede Wereldoorlog, met alleen al zes miljoen Joden en Roma die op 'industriële wijze' werden vermoord, terwijl ze niet eens combattant waren. Los nog van het véél grotere aantal Russen dat de 'Patriottische Oorlog' niet overleefde. Duitsers, Amerikanen, Britten, Canadezen, Japanners, en vele, vele Chinezen. En hier op mijn blog heb ik in herinnering geroepen dat Winston Churchill, aan wie Rutte, Zelensky en Boris Johnson in onze tijd zich spiegelen, nog vóór het laatste schot in die oorlog al een plan klaar had liggen voor de Derde Wereldoorlog, door hun bondgenoot in de oorlog tegen Hitler Duitsland, de Sovjet-Unie, met meer verliezen dan enig ander land, een mes in de rug te steken. 

 

Het is eigenlijk altijd wel ergens oorlog, en ons eigen land staat inmiddels steeds te popelen om mee te mogen doen in deze of gene capaciteit, om redenen die er aan het eind van de dag niet echt toe doen, omdat geen van die oorlogen een puur defensief karakter hebben. Voor ons land is dat een scherpe trendbreuk. Vergeet dat de oorlogen waar we militairen, materiaal en geld voor leveren, en waar we fans voor mobiliseren, ons worden verkocht als defensief. Defensief is als jíj wordt aangevallen, of je kinderen. En dan dient het geweld dat je gebruikt proportioneel te zijn. Afghanistan, Irak, Libië, Syrië, Iran, noch Rusland zijn ons te lijf gegaan, maar wij hen. Of we organiseerden en steunden 'proxies', en toen die klop kregen, schaalden we op. Altijd als lid van een 'coalitie', want als land slaan we geen deuk in een pakje boter. Waarom willen we dat? Waarom zijn wij Nederlanders zulke fans van oorlog? 

 

Er is geen simpele, evidente oorzaak. Dat was ook wat Elias Canetti vond toen hij er na de Tweede Wereldoorlog onderzoek naar deed. De 'Massa' laat zich gek maken door mensen met een bepaald soort 'magnetisme', en het volgende moment staan ze op de banken te schreeuwen als een 'Legioen', slopen ze de stad, de ME, het stadion, blokkeren ze wegen en sluizen, en dossen ze zich uit in tenues waar je van staat te klosogen, helemaal blij. Niet voor rede vatbaar. Ook achteraf niet. Dolle honden. Hysterische kleuters. 

 

Als leidinggevende in de tijd dat ik nog werkte, was het een uitdaging om wisselende 'teams' zo enthousiast te krijgen dat ze 'het gras opvraten'. De juiste benadering was steeds anders. De ene keer moest je 'voor de groep gaan staan' om het ijs te breken, en de volgende keer moest je 'in de ankers' om het 'team' terug te brengen op aarde voor er ongelukken gebeurden. Zonder intensief onderzoek vooraf onderkennen wie in je 'team' de 'brisantbommen' zijn die je tegen moet houden, en wie de 'slow burning fuses' zijn met een overbemeten springlading, of de 'show stoppers', vond ik het leuke aan mijn vak. Er waren veel meer leuke dingen, maar die waren uiteindelijk minder uitdagend dan 'people management'. In mijn geval met de opdracht om te proberen een project met steeds wisselende 'teams' af te sluiten met een goed resultaat voor het bedrijf, de klanten, én het 'team', bij een optimale zorg voor de niet direct betrokken omgeving. 

 

Door die 'bias' valt het mij moeilijk om mij voor te stellen hoe het bij iemand in zijn, of haar hoofd 'werkt' die al begint met accepteren dat 'collateral damage' vanzelfsprekend is. 'Never mind the baby, we'll make another one'. Dat is kenmerkend voor wat in 'management-speak' dan 'Task Oriented Management' wordt genoemd. Je bent daar een succesvol leider als je de 'Last Man Standing' bent. Op het 'In English' deel van dit blog publiceerde ik gisteren een bijdrage waarin ik er op wees dat 'Moderne' leiders in onze westerse, 'roofkapitalistische' wereld gebruik maken van 'Minderheden' om de controle te behouden, omdat 'Minderheden' eenvoudig te mobiliseren zijn, terwijl je maar moet afwachten of een tevreden meerderheid bereid is je te steunen als je ambitie je in de problemen brengt. Met de constatering dat we uiteindelijk allemaal een 'Minderheid' zijn, als de leiders het slim aanpakken door ons tegen elkaar op te zetten. 

 

Ofschoon ik ervan overtuigd ben dat er sluwe vossen zijn die welbewust zo te werk gaan, is het voor de rest van de mensen in een leidinggevende functie eerder een kwestie van conditionering. Ze worden in die richting 'getraind', waarbij een samenleving die streeft naar 'Consensus' optimaal is voor die benadering. Daarin is een medestander gewoon een 'nummer', een 'punt op de statistiek', een 'pion op het schaakbord', een soldaat aan de frontlinie. Je hebt met hem of haar geen band, en bent hen niks verplicht. Je moet zien hen niet van je te vervreemden zolang ze nog van nut zijn, maar dat is alles. Voor de 'Bühne' lijkt het misschien op vriendschap, kameraadschap, maar het is kille berekening. 

 

Keer ik terug naar dat idee van een rigide 'Constitutie', die je vriend (kameraad) is zolang je je aan de wet houdt, maar je een pak slaag geeft als je de wet overtreedt, voor je eigen bestwil, versus een systeem zoals we dat nu hebben. Daarin is het mogelijk dat iemand die onschuldig is straf krijgt (kentekenovertreding, ministeriële verantwoordelijkheid, raket bestelt……), en iemand die schuldig is een aai over de bol krijgt van de rechter, omdat hij of zij een 'kwetsbaar iemand' is, en de wetgever 'gedoogruimte' heeft ingebouwd, en zelfs de opdracht aan rechters meegeeft om 'positief' te 'discrimineren'. Die benadering is binnen een bescheiden 'team' nog wel succesvol, als de leidinggevende vaardig is in 'People Management', en daarom kan het binnen een gezin ook 'werken', met enige mazzel, maar in een samenleving leidt het tot een 'Oorlog-van-Allen-tegen-Allen', totdat een tiran de teugels pakt en de collectieve onvrede richt op een doel van zijn/haar keuze. Mijn vrees is dat de grootschalige 'Gotham'-ontsporing in ons deel van de wereld, gekoppeld aan onoverbrugbare schulden, voornamelijk door alle voorgaande oorlogen en braspartijen, op enig niveau welbewust is geschapen, en dat u en ik 'collateral' zijn in wat er komen gaat. 

 

Maar als fans (burgers) treft ons dan nog steeds blaam, in het bijzonder als we ons 'Gotham' goed lieten smaken. 

View older posts »