Volg het geld.
Geld is macht. Rauwe, ongefilterde macht, zolang je voldoende hebt om mensen en organisaties te ‘kopen’. Naakte corruptie, waarbij iemand zich om laat kopen om iets te doen wat niet mag, of wat tegen zijn of haar eigen principes indruist, komt veel minder vaak voor dan vormen van ‘verleiding’, hier op dit blog ook wel ‘nudging’ genoemd. Ik heb u daarbij in eerdere bijdragen verwezen naar het ‘AHA’-moment waarop zelfs economen doorkregen dat de mens helemaal niet vanzelfsprekende kiest voor ‘Win-Win’, waar de theorie vanuit ging, waarbij zij hooguit nog ruimte zagen voor pure ‘Bandits’ (criminelen) die louter en alleen het eigen gewin op het netvlies hebben. Maar dat het in de realiteit wemelt van de ‘Stupide’ mensen, die aan de lopende band keuzes maken die slecht zijn voor henzelf, én voor de samenleving. Met bovendien nog een niet te verwaarlozen groep ‘Hulpelozen’ die sterk de neiging hebben alles weg te geven, ook wel neerbuigend de ‘GoedMutsen’ of ‘Gutmenschen’ genoemd. Niet ‘Typisch Links’, zoals wel wordt aangenomen in ‘Rechtse’ kring, maar leest u verder, dan hoop ik dat u aan het eind van deze bijdrage begrijpt hoe de hazen lopen.
In een ideale wereld, zo heb ik hier betoogd, zijn we allemaal uit het ‘Win-Win’-hout gesneden. Zonder dat dit inhoudt dat we dan vanzelfsprekend allemaal op dezelfde oplossing uitkomen, en dat het dus onverminderd nodig zal blijven om compromissen te sluiten om niet inert te blijven hangen in ‘bekvechten’. Waarbij een compromis iets volkomen anders is dan consensus. Bij een compromis wéten de contractpartijen dat zij concessies hebben gedaan, verbloemen zij dat niet, maar aanvaarden ze het bindende contract, met alle consequenties. Ze gaan na het tekenen van het contract niet achterbaks proberen alsnog hun eigen gelijk dichterbij te brengen. Consensus is een product van ‘nudging’, waarbij geld onveranderlijk prominent in beeld is als glijmiddel, in welke vorm dan ook, van pure corruptie, tot verleiding, en dat is een recept voor eindeloos veel misère, niet zelden eindigend in oorlog, of moord en doodslag, met lamgeslagen ‘autoriteiten’ die geen houvast hebben aan welke wet (contract) dan ook, en voortdurend machteloos achter hun eigen staart aan rennen.
In 1935 schreef de gepensioneerde Amerikaanse Generaal Medley D. Butler het boekje ‘War is a Racket’. Een ‘Geldmachine’, een ‘Pin-Automaat’. Het was een goede gedachte, na de Tweede Wereldoorlog nieuw leven ingeblazen door een andere Amerikaanse Generaal, de heer Eisenhower, waar hij bij zijn afscheid als president van de Verenigde Staten waarschuwde tegen het ‘Militair Industrieel Complex’. Zijn opvolger, John F. Kennedy was onder de indruk van die speech, en ook al waren ze politieke tegenstanders, de één Republikein, de ander Democraat, wemelt het van de verhalen over Kennedy’s worsteling om te ontsnappen aan de druk van het ‘Militair Industrieel Complex’ om de vleugels uit te slaan als ‘Guardian Angel’ van de ‘Vrije Wereld’. Terwijl hij daar wel pal voor stond binnen zijn eigen land, en als vertolker van dat ideaal, wars van autoritaire, repressieve regimes. Zijn idee was dat goed voorbeeld goed zou doen volgen, en dat je mensen niet jouw keuzes gewapenderhand, of op slinkse wijze, op moest dringen. Enkele maanden na de aanvaarding van het presidentschap werd hij bijna in het pak genaaid door de CIA via de ‘Bay of Pigs’ invasie, en diezelfde club kreeg hem ook zo ver dat hij ‘militaire adviseurs’ naar Vietnam stuurde als een concessie, maar verder wilde hij zeker niet gaan. Dus werd hij uiteindelijk ‘afgelost’ door Johnson, op de wereldwijd bekende manier, door zijn leven flink te bekorten, waarna Johnson het ‘Militair Industrieel Complex’ de vrije teugel gaf, wat al binnen enkele jaren leidde tot het faillissement van de Verenigde Staten, toen het land zich gedwongen zag de koppeling van het goud en de Dollar los te laten, gevolgd door een vernederende afgang in Vietnam.
Geen enkele oorlog wordt ooit openlijk verkocht als een winstgevend project ‘pur sang’, maar wie de moeite neemt om het spoor terug te volgen ontdekt keer op keer dat ‘geldstromen’ richting politici en bestuurders een doorslaggevende rol speelden. In eerdere bijdragen stond ik al uitvoerig stil bij de Britse banken die de opkomst van Hitler in Duitsland financierden, in de hoop dat die fascistische fanaat zich op Rusland zou storten, en het ‘Britse Geld’ op de achterhand de vruchten zou plukken tegen de tijd dat beide landen uitgeput, en beladen met schulden, de slaaf van het ‘British Empire’ zouden zijn. En hoe het Molotov-von Ribbentrop pact voor blinde paniek in die kringen zorgde. Waardoor het 'Perfide Albion' uiteindelijk zelf volledig de vernieling in draaide, en zich gedwongen zag de schoenzolen van de Amerikanen te likken, eerder hun ‘kolonie’. Op het ‘In English’ deel van dit blog schreef ik er recent nog over, met bronnen die dat staven.
Zoals hierboven onderstreept betekent het niet dat de mensen die hun leven geven in die oorlogen zich er bewust van zijn wat er ‘speelt’. Voor hen ‘spelen’ er vele andere kwesties, hen aangereikt door de corrupte politici die gewetenloos het volk opzwepen. Als regel op basis van een religie, ideologie, vage concepten, of irrationele angsten. Het geld dat nodig is voor die oorlogen komt niet van degenen die die oorlog willen, omdat ze het oog hebben laten vallen op mooie mogelijkheden om hun eigen ‘bottom line’ flink op te krikken, en hun macht te vergroten door concurrenten uit te schakelen. Het geld komt van het ‘Volk’. Via de belastingen, maar ook via ‘vrijwillige donaties’, waaronder geld dat mensen steken in een ‘Postcode-Lot’, waarna een groot deel van dat geld terechtkomt bij organisaties als de ‘Clinton Foundation’, en tal van andere ‘Goede Doelen’ die instrumenten zijn van het ‘Groot-Kapitaal’, gericht op het bespelen van onze ‘gemoederen’, en rechtstreekse bijdragen aan gewapende groepen die de kolen voor ons uit het vuur moeten halen. Waarbij er voldoende aan de ’strijkstok’ blijft hangen bij de ‘initiatiefnemers’ die zich lenen voor dat soort operaties.
In de Verenigde Staten werden tal van academische studies bekostigd die tot doel hadden te onderzoeken hoe je mensen zo gek kon krijgen om ’Stupide’ te handelen. Om keuzes te maken die slecht zijn voor die mensen zelf, én slecht voor de samenleving waar zij onderdeel van zijn. Wereldwijd zien we nu de resultaten. Het meest markante voorbeeld is wellicht Libië, voorheen het rijkste land van het Afrikaanse continent, met welvarende middengroepen, en verhoudingsgewijs veel vrijheid voor vrouwen, afgezet tegen andere landen waar de Islam de dominante godsdienst is, en tribale structuren niet zijn weg te denken uit de samenleving. Daarnaast hield Libië stromen gelukszoekers die op weg waren naar Europa tegen, ook door investeringen van Libië in hun landen van herkomst, waar Gaddafi Afrika wilde opstuwen in de vaart der volkeren. En na onze ‘bevrijdingsactie’ is het land een ‘Hell Hole’, stroomt er geen geld meer naar die landen die het hard nodig hebben, en vertrekt er dagelijks een armada van wrakke bootjes richting Europa. Ik zeg: Dat was ‘Boze Opzet’, en geen onvoorziene ‘bijwerking’. Maar al die landgenoten die stonden te juichen bij die interventie van de NAVO, en het onbegrijpelijk vonden dat we niet veel méér deden, en zelf ook met bommen gingen gooien, hadden het niet door. En nóg niet.
De ‘kleurenrevolutie’ in Oekraïne in 2014 die de democratie in dat land om zeep hielp, en er een vazalstaat van Amerikaanse financiële belangen van moest maken, onder andere vanwege de grote hoeveelheid ‘schaliegas’ die het land rijk is, naast de veel geroemde vruchtbare ‘Zwarte Aarde’, maar ook met het oog op de toekomstige machtswisseling in het nog véél rijkere Rusland, waarbij Oekraïne als ‘aas’ moest dienen. Vergelijkbaar met de benadering van Afghanistan in de jaren tachtig van de vorige eeuw, toen we daar Al Qaida en de Taliban hielpen met als doel de Sovjet Unie dat conflict binnen te zuigen, waar het op zou doodbloeden. Wist u veel. U dacht dat Al Qaida en de Taliban nobele vrijheidsstrijders waren die zich de weerzinwekkende communisten van het lijf probeerden te houden, die zelfs zo ver gingen dat ze vrouwen zonder sluier toestonden in het openbare leven, en de universiteiten voor vrouwen openstelden. Brrrr!
De Sovjet Unie was geen zegening voor de mensheid, en het regime bezweek inderdaad, waarna geselecteerde economen, nu ook aangeduid als de ‘Harvard Boys’, het roofkapitalisme introduceerden, dat ze vooral na 2014 ook in Oekraïne brachten, en wij hebben daar in het westen volop van geprofileerd, maar toen was daar ineens Poetin. Die meende dat de Russen het volste recht hadden om zelf te profiteren van wat het land te bieden had, en dat we wereldwijd terug zouden moeten keren naar het concept van soevereine landen, zonder een boven hen geplaatste fascistische structuur van ‘Global Leaders’ die samen met grote corporaties (multi-miljardairs) en de banken de dienst uit mochten maken. Klassiek is dat iets waar ‘Links’ zich tegen zou verzetten, maar ‘Links’ bestaat niet meer in het westen, waar het is getransformeerd tot een amorfe massa ‘koopvolk’ dat zich volledig heeft laten inpakken door handelaren in ‘identiteit’ en andere gekkigheid, volledig gesubsidieerd en gesponsord met geld dat met miljarden tegelijk wordt geleend van toekomstige generaties.
Dat systeem verkeert nu in doodsnood. Het oorspronkelijk ‘aanbod’ van ’Niks Bezitten’ maar een ‘Gepamperd’ leven waarin je volmaakt gelukkig bent, met een ‘chip’ in je hoofd, volledig ‘gevaccineerd’, en zwemmend in de ‘Social Credit’ als beloning voor het op komen draven bij demonstraties tegen ‘Rechts’, en je productie als ‘Influencer’ ten bate van ‘Alles Groen’, eindigt in een ondiep graf als ’soldaat’ voor belangen die helemaal niet de jouwe zijn. De voormalige rechterhand van Zelensky, enige tijd zijn minister van propaganda, heeft inmiddels door hoe het werkt. Hij verkondigt nu dat de bevolking van Oekraïne die nog over is een contract moet sluiten met Poetin, die wél te vertrouwen is, en dat ze samen een zaak aanhangig moeten maken tegen het westen, dat Oekraïne heeft geprostitueerd. Dát is ‘Links’. Welvaart en welzijn voor het volk. Waarbij ik mij volledig bewust ben van het gegeven dat ik kansloos ben om dat besef te doen indalen, in een maatschappij waarin mensen die hetzelfde willen als ik zich hebben laten aanleunen dat ze ‘Rechts’ zijn, met alle nare consequenties van dien. Daarom heb ik vele jaren geleden al afscheid genomen van dat betekenisloze onderscheid, in de hoop mensen wakker te schudden met mijn bijdragen over hoe Adam Smith pleitte voor ‘Industrieel Kapitalisme’, niet voor ‘Financieel Kapitalisme’, en dat zijn ultieme droom de ‘Wealth of Nations’ was, met steeds meer sociale interactie en collectiviteit naarmate de welvaart in het land steeg, wat je, zonder de oorspronkelijke socialisten tekort te doen, ‘socialisme’ mag noemen, mits je ‘socialisme’ niet ziet als een streven naar gelijke uitkomsten, maar als een streven naar individueel geluk binnen ieder’s mogelijkheden, en dús met verschillen, ook op het niveau van inkomens en bezit. Daarom hadden de socialisten in mijn jeugd de mond vol over ‘rechtvaardigheid’. Gelijk voor de wet. Gelijke kansen. Zonder gedogen. Zonder te discrimineren. Ook niet ‘positief’. Terug naar ‘Win-Win’, afspraak is afspraak, contract is contract, om te beginnen met het ‘Sociale Contract’ tussen de overheid en de burger. Of u dat dan ‘Links’ wilt noemen, of ‘Rechts’, dat zal me totaal worst zijn, als u maar beseft dat u aan het kortste eind trekt als u doorgaat met toegeven aan de verleiding om te polariseren, omdat uw ‘Global Leaders’ u nodig hebben voor hun oorlog.