Weet u eigenlijk wel wat u wél wilt?
Recent kreeg ik, niet voor het eerst, het verwijt dat ik alleen maar ‘klaag’ op dit blog. Wat diametraal tegenover de ‘byline’ naast mijn bijdragen staat, waarin ik stel dat dit blog er is voor mensen die niet klagen. Waar komt die spagaat vandaan? Voor mijzelf heb ik geen reden tot klagen, vind ik zelf. Anderen zijn dat niet met mij eens. Als ik hen vertel over mijn jeugd, dan springen de tranen hen in de ogen, en tonen ze medelijden, waar ik niet om gevraagd heb, en die vooral veel zeggen over hun eigen ‘gewatteerde’ jonge jaren, waar ik hen niet om benijd, zonder overigens iemand met gelijksoortige ervaringen als die ik opdeed, en die vervolgens is verdronken in zelfbeklag, enig verwijt maak.
Mensen zijn verschillend, en waar onplezierige ervaringen gecompenseerd werden door ervaringen waar zelf iemand heel erg blij van werd, zoals dat bij mij zeker het geval is geweest, en nog, zal men zelf al snel geneigd zijn te concluderen dat die onplezierige ervaringen er niet slechts ‘gewoon bij hoorden’, maar ‘vormend’ waren, in die zin dat het heel wel mogelijk was dat men zonder die weerstand nooit dat had bereikt waar men zo gelukkig van werd. Je laten aanleunen dat dat onmogelijk is, en dat je een ‘slachtoffer’ bent, is het begin van het einde zolang je de kracht in jezelf kunt vinden al je ervaringen een plaats te geven. Maar de ‘veerkracht’ van de mens is niet oneindig. En sommige mensen hebben hun hele leven een ‘Nanny’ nodig, omdat het volwassen leven hen angst inboezemt. Daar vinden we tegenwoordig de meeste mensen, die ieder voor zich strijd leveren om aan de ‘tiet’ van de ‘Nanny-State’ te mogen lurken tot bij hen het licht uitgaat.
Voor hen is het nooit goed, of het deugd niet. En hoe meer ‘overheid’, hoe beter. De ‘overheid’ moet overal voor zorgen, waarbij ze hun eigen onzekerheid projecteren op iedereen in de samenleving. Via ‘belastingen’, ‘sancties’, ‘voorschriften’ en ‘beperkende wetten’ moet niet alleen schade voor anderen worden voorkomen, maar moet men ook tegen zichzelf worden beschermd. Roken, alcohol, suikerhoudende drank, ‘ongezond’ voedsel, tekort aan beweging, te weinig ‘groen’, het verkeerde ‘groen’, of ‘groen’ op de plek van een ‘zandverstuiving’, te weinig geld, of teveel………
Hele waslijsten met eisen, bezwaren, klachten, huilverhalen, en overal ‘bemiddelaars’, ‘ombudsmensen’, ‘toezichthouders’, en een politie-apparaat dat gehouden is om toe te zien op naleving van een spaghetti aan wetten, waardoor ze het nooit goed kunnen doen, wat ze ook doen, en daarom liever in hun auto blijven zitten, of op het bureau, loerend naar ‘surveillance’ camera’s en luisterend naar ’surveillance’ microfoons, om pas ver na de ‘daad’, na uitvoerig ‘overleg’, gecoacht door ‘superieuren’, iets te doen, om vooral niet uit te glijden. Elk woord kan verkeerd worden begrepen, dus mag je als ‘functionaris’, bij de ‘overheid’ of in een ‘bedrijf’ niet improviseren, en moet je je strak aan het voorgeschreven ‘protocol’ houden, dat ‘wetenschappelijk’ verantwoord is.
Dat is geen klacht. Het is een constatering. Wilt u zo leven? Wordt u daar helemaal blij van? Ik pas mij aan, en zoek in die rimboe mijn eigen weg, waarbij ik hooguit mensen om mij heen choqueer door te zeggen dat ik niet zielig ben. Ja, ik betaal schofterig veel belasting, maar houd voldoende over. Ik ben gelukkig gezond, binnen mijn eigen normen, op mijn leeftijd, en heb vooralsnog (weer) voldoende vrijheid, na de ‘Lockdown’-periode, die voor mij ‘per saldo’ minder dramatisch was dan voor de meeste mensen die er hysterisch om vroegen, maar daarmee was die ‘Lockdown’ op zich nog niet begrijpelijk. En waar ik recent nog schreef dat iemand als Roseanne Hertzberger, die eiste dat iedereen ‘geprikt’ werd, in mijn ogen eerder slachtoffer is dan ik, die de ‘prik’ afwees, ondanks mijn ‘gevorderde leeftijd’, zie ik dat deels als ‘Karma’, maar daarmee is nog niet gezegd dat ik het de mensen die klachten ontwikkelen die zijn te herleiden tot de ‘prik’ dat gun, omdat ze, ondanks hun ‘IQ’, status en hoge opleiding, ‘Stupid’ waren. Los van het gegeven dat ik niet voor anderen kan zeggen wat de betere keuze was, omdat ik geen expert ben op dat gebied, en de experts het onderling ook totaal niet met elkaar eens zijn, dus wie ben ik dan om daarin het verlossende woord te spreken?
Door mijn reizen, over de hele wereld, waarbij ik tal van landen meer dan eens bezocht, en zag hoe de welvaart er groeide, of afnam, en hoe mensen leefden in ‘erbarmelijke’ omstandigheden, van mijn gezichtspunt uit bezien, maar veelal niet ongelukkig, met minder welvaart, of gruwelijke repressie en wetten, realiseer ik mij dat er niet één absoluut ideaal ‘systeem’ is waarin iedereen zich als een vis in het water voelt. Dat kwartje viel bij mij vijftig jaar geleden, of daarvoor al, tijdens ‘verhitte’ discussies op de middelbare school, die mij richting ‘libertaire’ idealen dreven, oftewel ‘Vrijheid Blijheid’, wat nu in Davos door Klaus Schwab en zijn vrienden wordt aangemerkt als de allergrootste bedreiging voor het ‘Systeem’. Dat zegt hij. Letterlijk. En in mijn bijdrage van gisteren ‘confronteerde’ ik u met wat dat voor mij inhoudt, zo’n ‘libertair’ ideaal, waar ik een groot voorstander ben van een ‘Republiek’ zoals het werd bedacht door de ‘Founding Fathers’ in de Verenigde Staten, als een alternatief voor de ‘Democratie’, waarbij de ‘Grondwet’ voor iedereen in gelijke mate geldt zonder pogingen termen anders uit te leggen, die ook beperkingen oplegt aan de ‘Overheid’, en al helemaal aan ‘Internationale Organisaties’, met overigens een ‘Vrije Markt’ waar alle burgers van een land van kunnen profiteren. Niet moeten, maar kunnen en mogen, voorzover ze er behoefte aan hebben. Maar zeker in een wereld waarin mensen niet geleerd hebben om op eigen benen te staan, en waarin hen ’24/7’ angsten worden aangepraat waar alleen hun ‘Nanny’ hen tegen kan beschermen, kan ik wel zoveel willen, maar gaat het niet gebeuren.
Dus volg ik de ontwikkelingen, en stel mijn lezers voor de vraag: ‘Is dit wat u wilt?’ De ene keer door de wijzen op een gevolg van eerdere keuzes, en de volgende keer door te wijzen op voorspelbare consequenties van keuzes die nu voorliggen. Wilt u de ‘spreidingswet’, mét de gevolgen? Wilt u oorlog met Rusland, mét de gevolgen? Wilt u de ‘prik’, mét de gevolgen? Wilt u een ‘Digital ID’, mét de gevolgen? Wilt u ‘Central Bank Digital Currency’, mét de gevolgen? Wilt u alle dammen in rivieren, stromen en beken weghalen om het herstel van de natuur te bevorderen, mét de gevolgen van ‘natte voeten’ in Nederland? Wilt u een overheid die vliegtuigen vol passagiers over een oorlogsgebied laat vliegen waar met raketten op doelen hoog in de lucht wordt geschoten, mét de gevolgen?
Keer op keer kom ik in de media, ‘gevestigd’ en ‘alternatief’, bijdragen tegen van mensen met ‘Plannen’ en ‘Idealen’ waar ze niet goed over hebben nagedacht. Of waarvan ze de complexe consequenties Godsonmogelijk kunnen overzien. Dat zij dat zelf willen laat mij uiteindelijk koud, maar als ze vervolgens de ‘Overheid’ mobiliseren om mij te dwingen, verhef ik mijn stem. Dat is geen klagen, want er zijn zeker ‘Plannen’ en ‘Idealen’ bij waarvan ook ik niet weet hoe ze op de langere termijn uitpakken. Maar zeker als die ‘Plannen’ en ‘Idealen’ in grote Neonletters uitstralen dat het er op neerkomt dat iemand zijn ‘Cake’ wil opeten, én ‘m wil bewaren voor later, dan heeft u aan mij een slechte. Nee, we gaan niet nu iets doen waar we het geld niet voor hebben, om de lasten af te wentelen op toekomstige generaties, zonder een solide onderbouwing van de kosten en de baten. ‘Delta Werken’? Ja. Weer ergens een oorlog om de NAVO aan haar expansie te helpen? Nee.