Bij de vorige presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten ging het gruwelijk mis voor de ‘Democraten’ en de ‘Warparty’.
Nog even duidelijk maken wat ik onder de ‘warparty’ versta: Dat is een alliantie van ‘plucheklevers’ uit beide gevestigde partijen, ‘Democraten’ én ‘Republikeinen’, die doen alsof ze het volkomen oneens zijn met elkaar, maar die maar één opdrachtgever hebben, en dat is het ‘Militair-Financieel’-complex. Het is een generalisatie waar veel meer over te zeggen valt, maar daar is deze bijdrage niet voor bedoeld. Het is voldoende als u de neiging kunt bedwingen het te zien als één groot complot, en dat u begrijpt dat ik doel op een alliantie van gewetenloze opportunisten die te koop zijn, waarbij het ‘Militair-Financieel’-complex met afstand de hoogste bieder is. Waarbij de belastingbetaler de rekening in de bus krijgt. Concurrentie binnen dat complex zelf is er volop, maar het maakt weinig uit of je als burger door de kat, of door de hond gebeten wordt.
De voorverkiezingen bij de ‘Democraten’, waar een kandidaat uit moet rollen die het op moet nemen tegen Trump, onderstrepen in Iowa dat ze niks geleerd hebben. Wie mijn blog volgt, zal begrijpen dat het mij niet verrast. Hoe een partij aan een ‘lijsttrekker’ komt, dat moet elke partij zelf maar bedenken, maar het is wel cruciaal dat de procedure transparant is, en foutloos. Die mag volkomen autoritair gestructureerd zijn, zonder inspraak van leden. Als het je als lid niet bevalt, zeg je op, en stem je bij de verkiezingen op een andere partij. Wat dodelijk is, dat is een keurig omschreven procedure waar de partijleiding vervolgens een loopje mee neemt als er een andere kandidaat boven komt drijven dan het partijbestuur voor wenselijk houdt.
In de aanloop naar de verkiezingen van 2016 gebeurde dat, toen het bestuur van de ‘Democraten’ Hillary wilde, maar de leden de voorkeur gaven aan Bernie Sanders. Die laatste werd op grove wijze terzijde geschoven, wat naar sommigen zeker menen te weten Seth Rich, medewerker van die partij, en een aanhanger van Sanders, inspireerde om relevante emails te ‘lekken’ naar Wikileaks. Wat hij met de dood moest bekopen, zo luidt die niet geheel ongeloofwaardige complot-theorie, want een dader kwam nooit in beeld, en een straatroof was het ook niet, want er was niks weg.
Hoe dan ook, Hillary kreeg de nominatie in de schoot geworpen, en haar ‘team’ had daarbij achter de schermen gewerkt om bij de ‘Republikeinen’ Trump aan de nominatie te helpen. De gedachte daarachter was dat ze meenden dat ze met twee vingers in de neus van die ‘gek’ konden winnen, ook al omdat het ‘Militair-Financieel’-complex er geen cent in zou willen steken, omdat ze hem niet controleerden. Dat was bij andere kandidaten van de ‘Republikeinen’ een ander verhaal. Maar die gok liep dus héél anders dan Hillary en haar ‘team’ het zich hadden voorgesteld. En het 'MilitairFinancieel'-complex was ook niet blij, gewend als ze waren geraakt aan twee uitwisselbare kandidaten die ze vanuit de luie stoel hun kant op konden dirigeren. Daar zijn tal van redenen voor aan te wijzen, maar één bepaald niet onbelangrijke reden was dat Trump voor Netanyahu, en belangrijke Joodse geldschieters zoals Adelson, meer te bieden leek te hebben dan Hillary, die zich daarnaast vergreep door de ‘onderklasse’ die Trump steunde ‘sloebers’ (‘deplorables’) te noemen. En de onthullingen van Wikileaks hielpen ook niet.
Het woord ‘Rus’ is nog niet gevallen, en dat komt omdat die er niks mee te maken hadden. Maar de analyse die ik hierboven neerzet was, om verschillende redenen, té pijnlijk voor Hillary, haar ‘team’, en het bestuur van de ‘Democraten’, om nog maar te zwijgen over de 'MiliitairFinanciële'-lobby, waardoor ze, met hulp van ‘Republikeinen’ in de ‘Warparty’, zoals de inmiddels overleden John McCain, en andere prominenten die Trump niet konden luchten of zien, en die hem niet vertrouwden, opteerden voor ‘de Russen’ als degenen die haar de overwinning hadden ontfutseld. Het was werkelijk té knullig voor woorden, en leidde tot niets. Maar er ging waanzinnig veel tijd, geld en energie in zitten, die ze overduidelijk beter hadden kunnen besteden aan het schoon schrobben van die Augiasstal die ze ervan hadden gemaakt.
In de aanloop naar deze voorverkiezingen merkte ik al bij herhaling op dat ze overduidelijk niets hadden geleerd van ‘2016’, en dat het deze keer zelfs nóg dramatischer mis dreigt te gaan. Niet dat Trump de taart alvast aan kan snijden, want er zitten nog wel wat ‘beren’ op de weg. Belangrijkste ‘beer’ is de economie. Die wordt op dit moment kunstmatig, en cijfermatig opgepompt, en er is een niet geringe kans dat die ballon klapt voor de Amerikanen naar de stembus gaan. Daarnaast heeft Trump de afgelopen paar jaar geen mogelijkheid onbenut gelaten om zich te portretteren als een ‘oorlogspresident’, maar de oorlogen die Israël, en het ‘Militair-Financieel’-complex wilden, kwamen er niet. En de handelsoorlogen met China en Europa zijn ook geen doorslaand succes. Dan zeg ik het vriendelijk.
Zoals ik hier al verscheidene malen heb aangegeven, is de enige serieuze tegenkandidaat binnen het ‘Democratische’ kamp die het Trump lastig kan maken, ook zonder Israëlische steun, en zelfs als de economie níet klapt, Tulsi Gabbard. Maar het bestuur wil elke andere kandidaat liever dan haar, omdat ze een einde wil maken aan al die uitzichtloze olieoorlogen. Voor het bestuur was Joe Biden de gedoodverfde kandidaat, maar ‘Oekraïne’ en de bijbehorende ‘Impeachment-show’ hebben hem nu definitief de das omgedaan. Met een nieuwe wanvertoning tijdens de voorverkiezingen tot gevolg, waar voor het oog van de verzamelde internationale pers, allen gretig om Trump uit te zwaaien, het fiasco pijnlijk duidelijk wordt. Biden dreigt zelfs met een slepend proces om maar niet zichtbaar te worden als de 'Grote Verliezer', waar de media hem tot nu toe zagen als 'Front-Runner'. Maar dat hebben we meer gezien, nietwaar? En Trump scoort. Ze waren gewaarschuwd.
Die pers is er zelf in hoge mate debet aan. Ze zijn meegelift met ‘Russiagate’ en de ‘Impeachment-show’, terwijl ze hadden moeten aandringen op vernieuwing binnen beide partijen, en het heroverwegen van die morele en financiële corruptie die hand in hand gaat met de agenda van de ‘Warparty’ als overkoepelende organisatie die het beleid in de Verenigde Staten dicteert. Nieuwe geruchten over ‘slimmigheidjes’ doen de 'Democraten' geen goed, en als er één politicus ‘slim’ is, dan is Trump dat wel, dus als we wéér die kant op gaan, wordt de kwaliteit van het politieke bedrijf er bepaald niet beter op, en hebben ze bij de ‘Democraten’ de ‘Hand van God’ nodig, of een ‘False Flag’ interventie, of een aanslag op Trump, die dankzij dat 'Impeachment-Circus' een ongekend hoge 'approval rating' heeft voor zijn doen, om nog kans te maken.
Het geluid van ‘Bernie’ is in ‘Democratische’ kring (bij de leden) populair, maar kijk even naar die gebochelde hartpatiënt die dit jaar 79 jaar oud wordt. Tenzij hij kiest voor Tulsi Gabbard als ‘running mate’, en uit een ander vaatje gaat tappen op het vlak van de ‘Eindeloze Olieoorlog’, zie ik niet hoe hij de twijfel weg kan nemen bij kiezers die niet volkomen blind en loyaal op de ‘Democraten’ stemmen. En Elisabeth Warren, buiten de eigen partij bekend als ‘Pocahontas’ door haar claim dat ze ‘Indiaans bloed’ door de aderen had stromen, en die nu vooral bekend is door haar bereidheid om met alles en iedereen ‘selfies’ te maken, heeft hetzelfde probleem als ‘Bernie’, dat ze de ‘zwevende’ kiezer niet aanspreekt, om niet te zeggen dat die haar weerzinwekkend vinden, door haar gedweep met ‘Identity Politics’ als maatgevend. Daarbij is ze de pensioengerechtigde leeftijd ook al ruim gepasseerd. Overigens stapt Gabbard pas in 'New Hampshire' in, en dat kon wel eens een zeer gelukkige keuze blijken te zijn, gelet op de chaos in Iowa. Met het gekrakeel nu zal ze kunnen scoren als de 'enige volwassene in de zaal'. Maar dat geluid laten horen zal niet meevallen.
In deze fase is het hoe dan ook nog veel te vroeg om iets te zeggen over de verkiezingen, en de kansen van degene die het tegen Trump op zal mogen nemen namens de ‘Democraten’. Her en der wordt nog gefluisterd over een terugkeer van Hillary als ‘reddende engel’, en zo zijn er wel meer geruchten die, als ze waar zijn, het beeld nog behoorlijk kunnen beïnvloeden. Naast een weelde van externe factoren, van zich verspreidende virussen, nieuwe oorlogen, handelsconflicten en de consequenties voor de economie, maar ook ‘buitenlandse inmenging’, en dan meer in het bijzonder vanuit Israël en het Verenigde Koninkrijk. En de vraag welke ‘onafhankelijke kandidaten’ nog in het strijdperk zullen treden, die stemmen weg kunnen zuigen van de ‘Establishment Partijen’.
Een ander niet te verwaarlozen aspect is de rol van de media, waar ze meer en meer censuur introduceren om onwelgevallige geluiden uit beeld te drukken. Het gaat daarbij niet zozeer om extremisten uit beeld te drukken, maar eerder juist om onafhankelijke geluiden te onderdrukken. Het idee daarachter lijkt te zijn dat het geen kwaad kan polarisatie binnen de maatschappij verder aan te wakkeren, met enerzijds de ‘racisten’ die Trump steunen, versus de ‘roomblanke zieltjes’ die de wereld willen redden aan de kant van de ‘Democratische’ kandidaat, wie dat ook mag worden, zolang het Gabbard maar niet is. Anderzijds zou je ook de conclusie kunnen trekken dat die media, door Gabbard in de rol van ‘underdog’ te drukken, met een grote aantrekkingskracht op kiezers die zich in 2016 afkeerden van Hillary, en die Trump de voorkeur gaven, haar kansen juist vergroten. Maar dan nog steeds zie ik het bestuur van de ‘Democraten’ niet zwichten.