Hoe nu verder?
Alle ogen zijn gevestigd op ‘Washington’. Niet op de Verenigde Staten, maar op de politieke arena, waar Joe Biden en Kamala Harris zich opmaken voor hun ‘Eerste Termijn’. Alom wordt gespeculeerd over de vraag wanneer Biden uit beeld zal schuiven, zodat Harris het stokje over kan nemen. Houdt Biden het vier jaar, of vier maanden vol? En maakt het wat uit? Ja, en nee. Harris sloeg tijdens de voorverkiezingen, waarin ze Biden voor een ‘racist’ uitmaakte, geen deuk in een pakje boter, en ze haakte als eerste af. Maar ze is in het buitenland minder ‘besmet’ dat Biden, en Harris ligt marginaal beter bij de BLM-Deplorables. Terwijl haar ‘Law-and-Order’-achtergrond potentieel meer bereik heeft aan de ‘Republikeinse’-kant van de ‘Warparty’.
Vier jaar ‘Trump’ was een verrassing voor het politieke ‘Establishment’ in ‘Washington’. Daar kan geen misverstand over bestaan. Dat ‘Establishment’ is niet wars van ‘Trumpisme’. Integendeel! Het had alleen nooit een politieke dimensie mogen krijgen. ‘Pulp’ in de ‘Gevestigde Media’ is geen bedreiging, maar een ‘Asset’. Het houdt het volk bezig. En de ‘Sociale Media’ hadden ook die functie vóór ‘Trump’ de door schandalen en corrupte politiek zwaar beschadigde Hillary versloeg. Dat domein heeft ‘Washington’ nu met allerlei kunstgrepen weer in handen, nadat eerder al de ‘Gevestigde Media’ vol op het orgel gingen om hun eigen creatie terug te krijgen in de ‘fles’ waaruit hij was ontsnapt.
De vraag die mij bezighoudt, is of die focus op ‘Washington’ nu betekent dat de ‘pikvolgorde’ in de ‘Westerse Wereld’ weer hersteld zal worden, of dat tal van landen, met inbegrip van landen in Europa, nu zelfbewuster zullen opereren? In tal van ‘Hoofdsteden’ heeft men het spektakel van een ongelijke, wrede machtsstrijd in ‘Washington’ gade geslagen. Dat Trump het ‘Amerikaanse Sentiment’ beter verwoordde dan zijn tegenstrevers, kan niemand zijn ontgaan. De ‘Gevestigde Jongens en Meisjes’ hebben echt alle denkbare zeilen bij moeten zetten om nog zicht te houden op een terugkeer. Of ze uiteindelijk via fraude Biden en Harris in het zadel hebben weten te helpen, of dat het een reguliere overwinning was, zal eeuwig ter discussie blijven staan, nu er nooit enige ‘audit’ is geweest, en Trump geen kans werd geboden om voor een ‘Onpartijdige Rechter’ (Voorzover die er zijn in dat ernstig gepolitiseerde justitiële apparaat), en ‘Het Volk’ uiteen te zetten wat er mis was met die ‘2020’-verkiezingen.
Zoals ik eerder opmerkte, was het simpele gegeven dat Trump als president omgeven was door wat in de ‘Gevestigde Media’ de ‘Volwassenen’ werd genoemd, in feite een coup in de klassieke betekenis. In hoeverre het een mislukte strategie van Trump en zijn ‘intimi’ was, conform de aloude wijsheid dat je je vrienden dicht bij je moet houden, maar je vijanden nóg dichter bij, om ze niet uit het oog te verliezen, of dat hij geen keus had, zullen we binnenkort wel lezen en horen. Velen uit de omgeving van Trump zullen nu willen claimen dat ze nooit écht aanhangers waren van zijn politieke opvattingen, maar ‘in functie’ waren, of bleven, om op hem te passen. Handlangers van de ‘Deep State’, 'Burgemeesters in Oorlogstijd', en trots op hun verraad. Maar wat dat eenvoudig maakte, was dat Trump eigenlijk geen serieus politiek programma had. Hij had een zak vol ‘populaire ideeën’, niet anders dan wat er ook in Nederland voorbij komt tijdens een avondje televisiekijken. Het was geen coherente strategie. Daar voeren alle politici campagne mee, maar die gooien die zak na de verkiezingen in een hoek, en kijken er niet meer naar om. Trump was een 'populist' omdat hij probeerde zijn beloften na te komen.
Waar hij toegaf aan de onvrede onder Amerikanen over het verlies van ‘Jobs’, leidde dat tot een openlijk vijandige opstelling tegen die landen die in een ‘geglobaliseerde’ wereld de productie hadden geabsorbeerd, terwijl de Verenigde Staten zich onder zijn voorgangers hadden toegelegd op het spelen van ‘politieagent’, maar zeker sinds ‘9/11’ zonder legitieme basis, als een dictator. Als een potentaat. Als een hegemonist, levend in een bubbel van superioriteitswaan, van ‘Exceptionalism’, waarmee Bush, Obama en Hillary furore maakten, maar waar Trump ook zeker niet vies van was.
Wie mijn bijdrage van gisteren las, waarin ik nog eens in herinnering riep dat ik in 2016 Jill Stein (van de Amerikaanse ‘Groenen’) de beste kandidate vond, terwijl ik voor ’2020’ mijn oog had laten vallen op de ‘Democrate’ Tulsi Gabbard, zal wellicht de kluts enigszins kwijt zijn geraakt, omdat ik hier nou niet echt vreselijk gecharmeerd ben van ‘Klimaat Gekkies’ en ‘Woke-Identity-Politics’. Maar Stein had de betere plannen voor een land dat investeringen nodig had in civiele sectoren, naast een grote schoonmaak in een land waar milieu en ’Stewardship’ sluitpost zijn, waarbij ze dat geld weg wilde halen bij wat de voormalige CIA-analyst Ray McGovern het ‘MICIMATT (Military-Industrial-Congressional-Intelligence-Media-Academia-Think Tank) complex’ noemt. En Gabbard dito, zij het met nog iets meer realiteitsbesef, en minder ‘dromerig’ dan Jill Stein en de ‘Groenen’. Beiden hadden de 'Warparty' het nakijken gegeven, en via wisselende coalities met de 'Republikeinen' en 'Democraten' moeten regeren, waardoor die partijen intern vooral naar elkaar zouden hebben gekeken, en er intern volop discussie zou zijn losgebarsten die meer om het lijf zou hebben gehad dan die povere permanente ruzie en verdachtmakingen waar we de afgelopen vier jaar op zijn getrakteerd, en waarvan we nu het crescendo gaan beleven.
Stein en Gabbard liggen dicht bij het ‘Europese Sentiment’, maar worden ook door de ‘Gevestigde Media’ in Europa nadrukkelijk uit beeld gedrukt. De reden daarvoor is dat het ‘Atlantische Think Tank’-wereldje dat die ‘Gevestigde Media’, en de ‘Europese Politiek’ voedt, vasthoudt aan die ‘Atlantische’ rolverdeling, met ‘Washington’ en haar ‘Warparty’ als mondiale politieagent, ‘Europa’ als de verwende ‘Adel’ en de ‘Patriciërs’, en de rest als het ‘productieve plebs’. Gabbard had het in ‘Washington’ minimaal net zo lastig gehad als Trump om zich staande te houden, maar ze had een andere toon aangeslagen in de relatie met ‘Europa’, en met ‘Europese’ steun het evenwicht in de wereld kunnen herstellen, waar China en Rusland, en nog een groot aantal landen, hoe dan ook niet meer terugwillen naar een wereld waarin ‘Washington’ de mondiale politieagent is.
Dat kwartje is bij Merkel en Macron wel gevallen, zo is mijn indruk. Maar in landen als Nederland, of Polen en de ‘Baltische Staten’, of Engeland, gaat men uit van herstel van de ‘pikvolgorde’ met alle mogelijke, en onmogelijke middelen. In 1994 schreef Joe Biden de ‘Patriot Act’, die na ‘9/11’ wet werd en de grondwettelijke vrijheden al grotendeels onderuit schoffelde. In 2019 werd de ‘Patriot-Act 2.0’ al voorbereid door zijn partijgenoten, die van de Verenigde Staten een rigide dictatuur maakt, voor wie zich geen zand in de ogen laat strooien. Dat op Twitter de ‘hashtag 1984’, verwijzend naar Orwell’s dystopische toekomstschets, werd verwijderd, en tal van ‘Gevestigde Media’ nu stukken publiceren waarin wordt betoogd dat iemand met een ‘conservatieve’ kijk op mens en samenleving geen aanspraak kan maken op het gedachtegoed van Orwell, is een veeg teken.
Met de ‘gedroomde’ terugkeer van de ‘Warparty’ als ’Top-Dog’ in ‘Washington’, is het nog maar de vraag of ‘Europa’ nu snikkend in de armen van Joe Biden en zijn ploeg zal vallen. Zoals ik hier al noteerde is de golf van censuur die Trump en zijn aanhang trof, nog voor de machtsoverdracht, én de poging om te voorkomen dat Trump zich ooit nog kandidaat kan stellen, door een ‘Impeachment’ zelfs ‘After the Fact’ erdoor te drukken, voor Merkel en Macron wel een schok. Het bewijst zonneklaar dat ‘Washington’, als ze nu al niet door fraude de macht terug hebben weten te krijgen, er niet zeker van zijn dat het hen over vier jaar gaat lukken Trump en ‘Trumpisme’ ook ‘ingeblikt’ te houden. Tegelijk heeft ‘Europa’ niet de mogelijkheden om de rol van globale politieagent over te nemen van ‘Washington’, en wordt een opleving van de ‘Regime Change’-activiteiten en oorlogen, met de bijbehorende vluchtelingenstromen, een té zware belasting voor ‘Europa’, dat nu alle zeilen bij moet zetten om niet hopeloos achterop te raken in de concurrentie met China en Rusland om mee te mogen doen met de ‘Vierde Industriële Revolutie’.
Met Biden/Harris en de ‘Warparty’ in het zadel in ‘Washington’, en ‘Big Tech’ als de échte machthebbers, gaat al het geld in de Verenigde Staten naar ‘MICIMATT’-activiteiten en ‘Wokeism’ als uithangbord en ‘Mediapulp’ om ‘Het Volk’ afgeleid te houden, maar ‘Europa’ heeft nog een keuze.
Voor meer achtergrondartikelen die mijn visie in grote lijnen ondersteunen, maar zonder de ‘Europese’ focus, zie HIER.