Doe je er goed aan om de nadruk te leggen op wat ons verbindt?
Of moet je juist benadrukken wat ons verdeelt? Fascinerende vraag. De kans is groot dat lezers van dit blog menen dat ik zelf inzet op het benadrukken van wat ons verdeelt, omdat dit geen ‘Feel Good’-blog is. Toch houd ik zelf vol dat degenen die mij, of liever, mijn bijdragen aan het publieke debat, langs die meetlat leggen, blind zijn voor de openingen die ik bied om uit te komen bij een dialoog, en dat ik opzichtig ‘ongebonden’ ben, maar allerminst onverantwoordelijk. Oftewel, de klassieke ‘Vrijdenker’, voorheen ook wel aangeduid met de term ‘libertair’, of ‘liberaal’, maar waar die affiches zijn gekaapt door lieden met duistere bedoelingen, houd ik het zelf maar op ‘Vrijdenker’, tot ook die term in een kwade reuk komt te staan.
Centraal op dit blog staat het uitgangspunt dat mensen fouten maken, maar dat de groep die fout is, door en door verrot, aangevreten door machtswellust en corruptie, en crimineel gewetenloos, veel minder groot is dan wel wordt gesuggereerd. Maar ook als je iemand in zijn maag trapt om te voorkomen dat hij of zij jou voorbij streeft, zoals Luuk van Middelaar in zijn column in NRC het beleid van het westen versus Rusland en China schetst, is dat toch een fout die je beter niet kunt maken. Van Middelaar, politiek filosoof en historicus van huis uit, trapt zelf niet, en ongetwijfeld heeft hij de voorbeelden paraat van karatetrappen in het verleden die uiteindelijk voordeel opleverden voor de vechtersbaas, wat dan een ‘historische rechtvaardiging’ oplevert die aan het moralistische of ethische oordeel ontsnapt, maar dat is mij toch te gemakkelijk. Zo ‘Vrij’ ben ik dan weer niet in mijn ‘Denken’.
Maar, vervelender nog, in dit geval, wijst alles er op dat dat trappen in magen ons niet alleen geen enkel voordeel op gaat leveren, maar dat ons schofterige gedrag ons de schaarse vrienden gaat kosten die we als ‘westerse mogendheden’ nog hebben. Terwijl bovendien pijnlijk duidelijk zal worden dat onze rijkdom en vermeende militaire superioriteit de ‘Kleren van de Keizer’ waren. In het ‘ochtendnieuws’ werd verslag gedaan van Rutte’s audiëntie bij Joe Biden, waar Rutte naar verluidt de toekomst van ASML weggooide, en beloofde onze luchtverdediging op de trein naar Oekraïne te zullen zetten. De verslaggeefster stelde dat niet duidelijk is wat Rutte daar voor terug had gekregen. Wat uiteraard naadloos aansluit bij mijn vorige bijdrage, over ‘Kickback’ als principe. Maar Rutte ging niet met leg handen terug naar Nederland. Wat we er voor terugkregen was een ‘Photo-Opportunity’ voor Rutte in de stoel van Joe Biden, de droom van elke jongen, en elk meisje met ambitie, en een ‘Videoboodschap’ van de ‘Commander in Chief’ van de NAVO, Zelensky, waarin hij zijn grote vriend Mark hartelijk bedankte. Niet ons, de Nederlandse belastingbetaler, die binnenkort op de pijnbank wordt gelegd om Rutte en zijn ploeg aan geld voor hun machtsspelletjes te helpen, maar Mark zelf.
Nou ontken ik niet dat velen zich verbonden voelen met de ‘sympathieke premier’ die de bijl in de Nederlandse economie heeft gezet, om de Russen en de Chinezen in hun maag te kunnen trappen, en zich in te slijmen bij Joe Biden en Zelensky, maar als ik u was zou ik toch wat meer aandacht schenken aan wat daarvan allemaal de gevolgen zijn. ‘Sympathieke Goser’, die Mark, kun je leuk een biertje mee drinken, en altijd lachen als hij erbij is, is geen goede basis voor het uitspreken van een politieke voorkeur. En dat geldt niet alleen voor de werknemers van ASML, of Nederlanders die menen dat we juist nu die ‘Patriots’, of dat miljard wat ze kosten, niet kunnen missen, omdat de Russen, die we een trap in hun maag hebben gegeven, evident beter zijn in karate als we bezien hoe onze oorlog met de Russen verloopt.
Interessant genoeg haalt van Middelaar de Franse intellectueel Emmanuel Todd aan, die ook door Mercouris als ‘getuige á charge’ voor zijn eigen perspectief op de ontwikkelingen werd gepresenteerd (In de video vanaf 48.30). Dat is een opening die een verbinding mogelijk maakt, mits we niet onmiddellijk uit het vaatje tappen dat deze of gene niet thuishoort in onze ‘Safe Space’. Mede om die reden trof u hier onlangs een link aan naar een videoclip waarin te zien was hoe Konstantin Kisin, de Britse komiek en redenaar, zich te ‘Oxford’ afzette tegen ‘Woke’, om al diegenen die vergiftigd werden door de scènes uit de ‘Tweede Kamer’, waar werd geïnsinueerd dat Sigrid Kaag door haar studie aan ‘Oxford’ wellicht een ‘spion’ is, in dienst van de Britten, omdat bekend is dat die diensten volop rekruteren aan die universiteit. Want ook dat is 'Oxford'.
Kisin zelf was het overigens inzake de 'Kwestie Oekraïne', bijvoorbeeld, totaal niet met mij eens in maart vorig jaar, al weet ik niet hoe hij er nu over denkt, nu meer bekend is over de wijze waarop Merkel en Hollande de Russen bedrogen hebben. Hij is in elk geval allesbehalve een vriend van Poetin, maar hij dacht toen nog aan onderhandelingen die het geweld zouden kunnen beëindigen. Daarbij stelde hij wel dat 'Kiev' dan afscheid van de Krim en Donbas moest nemen, maar dat niemand in Oekraïne daar een traan om zou laten. Een maand later zag het er naar uit dat zo'n afspraak mogelijk was, maar daar stak Boris Johnson, de premier van Kisin's land, een stokje voor. En wat nu? Tegen insinuaties kun je je niet of nauwelijks verdedigen, zoals iedere ‘Cancel Warrior’ weet, en daar is Kaag zelf zeer bedreven in, uiteraard. Sterker nog, ze heeft het tot een kunstvorm verheven, en als je kaatst, moet je de bal verwachten. Maar weglopen onderstreept dat je uit bent op verdeling, en niet op verbinden. ‘My way, or the Highway’. Slechts het intellectuele debat kan ons dan nog redden. Maar is die ruimte er nog? Met Kisin kun je tenminste nog praten en afspraken maken. Maar met Johnson? Biden? Merkel? Rutte? Kaag?
Todd betoogt dat we ons volledig vergist hebben in het incasseringsvermogen van de Russisch (en Chinese) economie, omdat die niet gebaseerd is op de geschatte ‘waarde’, maar op industriële capaciteit. Zelfde argument als ik hier al jaren aan u voorleg, waar het gaat over de verschillen tussen ‘Industrieel Kapitalisme’ en ‘Financieel Kapitalisme’. Ursula von der Leyen, te gast in ‘Davos’, houdt vol dat het haar gaat lukken de Russen te trappen tot ze er bij neervallen met haar ‘sancties’, terwijl Todd zegt dat ze slechts de Europese economie dodelijk raakt. En dat ben ik met hem eens. Maar dat verbindt niet makkelijk als je moet proberen Ursula, Mark of Sigrid te overtuigen. Een keer gezellig in de sportkantine van de karateclub waar ze lid van zijn een ‘Goed Glas’ met hen drinken, om terloops het onderwerp van de ‘sancties’ en ‘Proxy-Oorlog’ in Oekraïne aan te kaarten, is niet alleen kansloos, maar zelfs levensgevaarlijk nu. En Mark aanbieden om even in mijn stoel te gaan zitten zal ook geen bereik hebben.
Van Middelaar zoekt, in mijn woorden, naar het antwoord op de vraag of het westen uiteindelijk aan het langste eind zal trekken, met een terugkeer van de ‘Globalisering’ zoals het ‘WEF’ dat voorstaat, of dat er een periode aan zal breken van een nieuwe ‘Koude Oorlog’, met deze keer de Verenigde Staten en China als de ‘Reuzen’ die elke kans op een verbinding uitsluiten tot de één, of de ander bezwijkt. Mijn antwoord op die vraag is dat we, om te beginnen, nog maar moeten zien te voorkomen dat het geen ‘Hele Hete Oorlog’ wordt, en dat als dat lukt, onze dagen als ‘Industriële Grootmachten’ alsnog ‘geteld’ zijn. Maar dat daarmee nog niet een tijd aanbreekt waarin de Chinezen zich op de troon nestelen die de nu wanhopig met zichzelf strijdende Verenigde Staten vrijmaken. Zowel de ‘Zen’-gedreven Chinezen, als het ‘Industrieel Kapitalistische’ inzicht waarmee zij, samen met de Russen, lopen te leuren, zijn doortrokken van het idee dat machtswellustelingen ellendig aan hun eind komen, en dat ‘wijsheid’, geduld en incasseringsvermogen voorspoed brengen. Waarbij ‘wijsheid’ niet staat voor lethargie, maar weten wanneer je een gewetenloze crimineel in zijn maag moet trappen op een wijze die garandeert dat hij niet meer opstaat. Om daarna met de mensen van ‘Goede Wil’ verder te bouwen aan een welvarende natie. Historici die weten hoe groot en invloedrijk China ooit was, verbazen zich erover dat dat machtige rijk zonder existentiële strijd als het ware ‘verschrompelde’. Waarom veroverde het de wereld niet? Omdat het niet in hun aard zit, en ze liever een ‘Great Wall’ bouwen om de ‘wilden’ buiten te houden, dan de vijand te lijf te gaan en te achtervolgen.
De Mongoolse leider Genghis Khan schiep wel ooit het grootste rijk dat ooit onder één leider heeft bestaan, en het maakte onder andere een einde aan het rijk ‘Kiev Rus’, dat zich uitstrekte van Finland tot aan de Zwarte Zee, waar ik al eerder over schreef, omdat het in deze tijd zo’n giftige rol speelt. Dat rijk was hoe dan ook nooit een échte eenheid, omdat familieleden elkaar het licht in de ogen niet gunden. In de Europese folklore staat Khan te boek als ‘wreed’, al is dat in het gros van de gevallen eerder te wijten aan verwarring, waar de Nomadische ‘Hunnen’ eerder de weg wezen, toen ze richting Europa trokken, en de constellatie van aan ‘Rome’ onderworpen volkeren op hun nek sprongen. Wiki schrijft over Khan:
‘Beyond his military successes, Genghis Khan’s civil achievements included the establishment of Mongol law, and the adoption of the Uyghur script as a writing system across his vast territories. He also practiced meritocracy and religious tolerance. (..) By bringing the Silk Road under one cohesive political environment, he also considerably eased communication and trade between Northeast Asia, the Muslim Southwest Asia, and Christian Europe, boosting global commerce and expanding the cultural horizons of all the Eurasian civilizations of the day.’
Dat concept is de maag-trappers een gruwel! Maar ik zie er wel mogelijkheden in om te trachten er middels verbinden beter van te worden, door de dialoog terug te brengen in de diplomatie. Door weer met elkaar te gaan praten, en de ‘Rule of Law’ terug te brengen in ons deel van de ‘Rules Based’ wereld. Terug naar ‘Afspraak is Afspraak’, de beste man of vrouw aan de leiding, en tolerantie in de betekenis die we er vroeger zelf ook aan toekenden, en niet als een ‘Gelijkheidsprincipe’ dat ‘Gelijke Uitkomsten’ nastreeft via discriminatie, maar ‘Gelijkheid voor de wet’. Wat denk je, Luuk? Zullen we het trappen maar overslaan, en in één keer doorstoten naar de restauratie van het elementaire fatsoen en herstel van de diplomatie?