Een besluit nemen is makkelijk.
Er voor zorgen dat het gerealiseerd wordt, dat is veel lastiger. In ‘democratisch’ geregeerde landen beseft iedereen die tegen het ‘besluitvormingsniveau’ aanschurkt, dat het een zeldzaamheid is dat een plan wordt gerealiseerd conform het oorspronkelijke besluit. Soms is de wil er op voorhand al niet, maar is er gewoon behoefte aan het maken van ‘goede sier’, of het bereiken van een ‘compromis’. In andere gevallen is het simpelweg onmogelijk om het gestelde doel te bereiken, zoals bij ‘Alles Elektrisch’.
De kliek die tekent voor een besluit zit er veelal niet meer als het duidelijk wordt dat het onuitvoerbaar was. Als Rutte eerder een ‘Functie Elders’ had weten te bemachtigen, was die hele ‘toeslagenaffaire’ aan hem voorbij gegaan. Immers, zijn opvolgers hadden er dan een potje van gemaakt, want de intentie was wel degelijk goed. Wat zeg ik? Voortreffelijk! Een staaltje van politiek vernuft.
In discussies met ‘democraten’ hoor ik keer op keer dat we blij mogen zijn met limieten aan de ‘zittingstermijn’ van Amerikaanse presidenten, en dat ze daar in Rusland een voorbeeld aan zouden moeten nemen. In de ogen van mijn ‘democratische’ gesprekspartners is het simpele gegeven dat Poetin al zo lang de ‘feitelijke’ macht uitoefent in Rusland voldoende ‘bewijs’ voor hun stelling dat het geen ‘democratie’ is. En over China willen ze het helemaal niet hebben, want daar is maar één partij, dus……
Als ik tegenwerp dat het juist wel iets heeft als je iemand die tekent voor een besluit ook aanhoudt om toe te zien op de uitvoering, zie Rutte met die ‘toeslagenaffaire’ en nog wel wat andere ‘dossiers’, en Merkel met haar ‘Wie schaffen das!’ bij de influx van honderdduizenden vluchtelingen, vindt men dat een oneigenlijk argument. Maar de juistheid van mijn argument zie je terug bij de ‘bedrijfsvoering’, als je kijkt naar de verschillen tussen een ‘manager’ en een ‘eigenaar’. Mijn stelling daarbij is, dat een ‘eigenaar’ beter voor het bedrijf, en de werknemers zorgt, dan een ‘manager’, die slechts kijkt naar de ‘aandeelhouders’ en zijn of haar eigen beloning en bonussen. Maar………
Met een ‘eigenaar’ doel ik dan nadrukkelijk niet op de nieuwe ‘elite’ van ‘ondernemers’ die in nauwe samenwerking met geldschieters virtuele multinationals uit de grond stampen die zelfs na vele jaren nog geen stuiver winst maken, en als er al verdiensten zijn, dat geld wegsluizen via belastingparadijzen. Op het eerste oog lijkt het besluit van de ‘G7’ om die multinationals aan te pakken sympathiek, maar in de uitvoering is het een onderdeel van dat ‘Big Reset’-plan van de ‘WEF’-elite op de achtergrond die op zoek is naar gereedschap om hun droom te verwezenlijken van een maatschappij waarin niemand nog iets bezit, behalve zij, en dat je alles wat je nodig hebt van hen kunt ‘huren’, mits je je goed gedraagt.
Na het omvallen van de Sovjet-Unie brak de zon door. Een gouden toekomst lag in het verschiet. Het ‘WEF’ werd opgericht in 1971, maar het kreeg vleugels nadat de Sovjet Unie in 1991 formeel ontbonden werd, terwijl die feitelijk al langer niet meer functioneerde. Net als (praktisch) iedereen was ook ik in de Gloria, en zag ik het rooskleurig in, totdat ik mij bewust werd van de praktijk bij het zien van de wijze waarop Rusland, en andere landen die waren voortgekomen uit de Sovjet Unie, werden opgezadeld met ‘roofkapitalisten’. Lieden die geld kregen van westerse banken en daarmee nauw verweven ‘financiële instellingen’, om die gebieden te plunderen. Als je doorvroeg kwam je uit bij het antwoord dat het ‘kapitalisme’ de krachtmeting met het ‘communisme’ had gewonnen, en nu zou de hele wereld de zegeningen leren kennen van het ‘kapitalisme’.
Voor de vaste lezers is het geen schok, maar ‘kapitalisme’ staat niet voor ‘kapitaal’ dat in volledige vrijheid alle bezit moet kunnen absorberen, maar voor een systeem waarbij producenten en klanten elkaar vinden op een ‘vrije markt’. Weliswaar stond Adam Smith daarbij voor ogen dat mensen die ‘kapitaal’ bezaten als gevolg van hun eigen succesvolle ondernemerschap zouden investeren in ‘start-ups’, maar dat is héél iets anders dan banken die zwemmen in het ‘fiat-geld’ en overheden die naar behoefte geld bijdrukken in staat te stellen om de macht bij bedrijven te verwerven, en lucratieve ‘patenten’ en ‘rechten’ te kopen, ten bate van hun eigen beloning en bonussen, en geld voor hun ‘Eindeloze Oorlogen’.
Mijn kritieken, aanvankelijk op forums, en later op dit blog, kwamen niet aan. En dan bedoel ik uiteraard niet dat ‘men’ naar mij had moeten luisteren. Of dat ik de enige was die ‘het’ zag. Integendeel! Eigenlijk was er best wel veel ‘materiaal’ in boeken, en overal op het internet, waarin hetzelfde geluid doorklonk. Maar het vond geen weerklank. Sterker nog, de weerstand werd allengs groter, waarbij 'links' naar 'rechts' opschoof. Het werd meer en meer weggezet als een vorm van verraad. Ik was er op uit de de kip die de gouden eieren legde te slachten. Eigenlijk was ik een ‘closet-communist’. En vanaf het moment dat ik vaker Poetin en de Chinezen verdedigde, waar ik in Rusland en China een andere mentaliteit zie, die dichter bij het oorspronkelijke concept van het ‘kapitalisme’ ligt zoals Adam Smith het zich voorstelde, en wat ook de vorm was die ‘gewonnen’ had, riep ik de ellende over mijzelf af, als het ware.
Adam Smith, noch andere liberalen en libertairen van het ‘eerste uur’ waren uitgesproken ‘democraten’. Ze koesterden als ideaal een overheid die functioneel datgene deed wat optimaal was voor ‘markten’ om te beslissen welke producten waarde hadden, in de ogen van de klant, en welke niet, of welke te duur waren. En dat gold voor alle producten, met inbegrip van ‘diensten’. Maar Smith, en verscheidene anderen, zagen wel dat bepaalde ‘diensten’ geleverd moesten worden door een overheid, en hij noemde defensie van het eigen land, en de eigen burgers, met nadrukkelijke uitsluiting van ‘expeditielegers’ die ver buiten de eigen grenzen oorlog voerden. Politiediensten en rechtspraak. Elementaire scholing. En zorg voor de infrastructuur. (Een omissie was daarbij richting geven aan de discussie over de moralistische grondslag van het land, waar hij meende dat alle mensen 'van nature' goed waren, zoals blijkt uit zijn 'andere boek', 'The Theory of Moral Sentiments'. Een té rooskleurige visie die je ook bij andere liberalen en libertairen, waaronder Jean Jaques Rousseau, wel tegenkomt).
Hoe regel je dat?
Niet zoals wij het nu hebben ingekleed, dat staat inmiddels als een paal boven water. Wat wij ervan hebben gemaakt schuurt niet met dat ideaal van ‘vrije markten’, maar het staat er haaks op. En diametraal tegenover de manier waarop het Sovjet-communisme er haaks op stond. Deze vorm zou je een eeuw geleden nog ‘fascisme’ hebben genoemd, of ‘corporatisme’, maar dat is een beladen term, en ik zou graag zien dat we de discussie vlot trekken om ons te redden uit deze sterfhuisconstructie van het ‘WEF’ en ‘Wallstreet’, voor het te laat is. En dan helpt het niet als je gaat roepen dat iemand een ‘fascist’ is. Dat zeg ik ook niet. Sterker nog, ik weet absoluut zeker dat velen die dit systeem nu te vuur en te zwaard verdedigen zichzelf zien als gepantserde ‘anti-fascisten’. Dat is juist het wrange. Het doet mij denken aan de wijsheid dat je een ‘boef’ in moet huren om ‘boeven’ te vangen. En dat er geen fanatieker ‘homohaters’ zijn dan de ‘closet-homo’s’ die wanhopig proberen hun eigen homoseksuele geaardheid te onderdrukken. Voer voor psychiaters.
In mijn eigen benadering ben ik weggelopen van het uitwerken van theoretische modellen die het beste zouden zijn, en kijk ik naar de praktijk. Welke leider, welke politieke structuur, brengt welvaart en stabiliteit? Waarbij ik mij er rekenschap van geef dat er niet één ideale ‘matrix’ is die voor alle landen dezelfde gunstige uitkomst te zien geeft. In DIT artikel kunt u lezen hoe de auteur Poetin (gunstig) vergelijkt met ‘Nordische Koningen’. Ik realiseer mij onmiddellijk dat het beeld bij iedereen in het ‘westen’ de haren recht overeind zet. We hebben het al niet zo op Willem Alexander en dat hele ‘vorstenhuis’, en is dat nou niet exact waarom we die Poetin haten? Omdat hij teveel lijkt op een ‘Tsaar’. Maar dan mis je de essentie. Wat Poetin doet, regelmatige sessie waarbij hij de kiezer onder ogen komt, hun vragen beantwoordt, en vervolgens ook regeert, dus besluiten neemt die meer zijn dan die besluiten waar ik deze bijdrage mee opende, omdat hij het naar zich toe trekt, en de verantwoordelijkheid neemt, dat kan ons systeem niet aan. Maar ook onze leiders kunnen dat niet aan, waar zij zichzelf zien als ‘managers’, en niet als ‘ondernemers’.
Steeds weer benadruk ik dat we het systeem van andere landen niet over hoeven te nemen, en bepaalde keuzes die elders goed aansluiten bij het morele besef dat in dat land dominant is, doen bij ons pijn. Maar doorgaan op de ‘WEF’-weg gaat niet slechts pijn doen, maar het is suïcidaal. Je kunt het wel besluiten, maar het is niet uitvoerbaar. Dat is overigens ook het grote gevaar waar we nu twee systemen naast elkaar hebben. De op realiteit gebaseerde politiek in China en Rusland, en de op grootspraak, dromen, bedrog en 'sprookjes voor aandeelhouders' gebaseerde politiek in het westen. Waar Poetin in een antwoord op een vraag van een burger stelt dat hij dat oorlogsschip van Boris ook de grond in had kunnen laten boren, zonder dat het tot de Derde Wereldoorlog had geleid, omdat het westen dondersgoed weet dat ze zo’n confrontatie niet gaan winnen, lijkt hij het idee te hebben dat zijn westerse tegenstrevers nog in contact staan met de realiteit. Maar ik vrees van niet. Ze krijgen wel ‘feedback’ van wetenschappers die hen voorrekenen dat hun beleid domweg niet kan, maar het raakt bij hen geen snaar, en bij de bevolking in de westerse landen ook niet.