In de wereld van de ‘Management-theorie’ woedt al sinds jaar en dag een felle tweestrijd tussen ‘Task-Oriënted Leadership’, en ‘People-Oriënted Leadership’.
Mijn eigen standpunt is, en was, dat in tijden van ‘vrede-en-voorspoed’ een focus op het ‘menselijke kapitaal’ aanbeveling verdient, en het hoogste rendement oplevert. En in tijden van ‘oorlog’ heb je ‘generaals’ nodig, die zonder begin van schroom jonge mensen de dood in jagen. Over een langere tijd bekeken floreert de samenleving, of het bedrijf, het best als iemand de leiding heeft die kan ‘schakelen’. Hier op dit blog heb ik al enkele malen benadrukt dat het verschil tussen een ‘ondernemer’ en een ‘manager’ is dat de ‘ondernemer’ die niet kan ‘schakelen’ gedoemd is, terwijl de ‘manager’ die niet kan ‘schakelen’ gewoon overstapt naar een ander bedrijf, en op de ‘automatische piloot’ verder gaat met het vertonen van zijn ‘kunstje’.
Waar ik eerder stil stond bij de noodzaak om in ‘Europa’ de koe bij de horens te vatten, omdat het anders ‘over en uit’ is, pleit ik niet voor een ‘generaal’, maar voor een ‘ondernemer’. Iemand met ‘hart voor de zaak’. Terwijl in de ‘Angelsaksische’ wereld de ‘generaals’ elkaar afmaken, geheel in lijn met de doctrine die zegt dat het ‘rauwe kapitalisme’ een onontkoombare natuurwet is, die nuttig en nodig is om de mensheid vooruit te helpen. Geheel in strijd met de liberale en libertaire principes. Maar op een perverse manier naadloos samenvallend met het ‘Management-Universum’.
Mijn stelling is, dat het ‘naakte’ kapitalisme, dat door vriend en vijand werd omarmd nadat ‘de Muur’ viel, en ‘Het Einde van de Geschiedenis’ werd verkondigd, leidt tot een nieuw feodalisme. En dat is exact wat u nu waarneemt als u de krant openslaat, of naar het steeds kleiner wordende deel van de nieuwsuitzending kijkt dat nog serieus is. Wat daarbij niet genoeg kan worden benadrukt, is de ondersteunende rol van mensen die klem zitten in een verwrongen ‘People-First’-beeld, met steeds potsierlijker eisen en verlangens in de ‘Identiteitssfeer’.
Het hele ‘Management-kunstje’ is ontsproten aan stromingen die dachten dat de ‘wetenschap’ ons ging verlossen van onze beperkingen, en de grillen van ‘Goddelijke Inspiratie’. Het is ‘Sociaal Darwinisme’, niet te verwarren met ‘Darwinisme’. Het ‘Darwinisme’, voorzover het betrekking heeft op de mens, beperkt zich tot het bestuderen van de menselijke soort in zijn ‘natuurlijke habitat’, en de formulering van kennelijke wetmatigheden die de natuurlijke selectie voor deze of gene ‘kwaliteit’ in de mens bevordert. Actueel waar Baudet de verklaring aanhangt dat de vindingrijkheid van mensen in het ‘koude noorden’ kan worden toegeschreven aan het permanente gevecht tegen de ‘barre omstandigheden’. Als dat een valide verklaring is, dan wacht de mensen in het ‘warme zuiden’ een gouden toekomst, omdat de ‘noorderlingen’ dat klimaateffect nagenoeg volledig hebben geneutraliseerd, met verwarming en klimaatcontrole, en al geruime tijd de ene na de andere ‘gepamperde generatie’ voortbrengt.
Onder degenen die op Baudet stemmen is er, gemiddeld genomen, geen begin van besef dat dit soort existentiële theorie hun politieke leider bezighoudt. En de ‘Sociaal Darwinisten’ komen niet verder dan het ophouden van hun kruisbeeld om die ‘Duivel’ te bestrijden. Terwijl dat soort analyses van evolutionaire krachten die ons als mens drijven, naast onze individuele aanleg, juist een zeer belangrijke bijdrage zouden kunnen leveren bij het ontwikkelen van respect voor onze medemens, en het vinden van wegen om de uitwassen te bestrijden. Maar ook om te voorkomen dat we ‘Dumb, Fat and Happy’ op de ingeslagen weg voortgaan, vertrouwend op onze luier.
Waar Baudet gecharmeerd lijkt van het ‘Angelsaksische Model’, is dat nadrukkelijk geen opsteker van de ‘gepamperde klasse’, die hem daarom vervloekt en met hun kruisbeeldjes in de aanslag tegemoet treedt, in de hoop dat hij als vanzelf verschrompelt. Terwijl we echt urgent een grondig debat nodig hebben om terug te keren naar een ‘Rule Based Society’, voordat deze ‘Toren van Babel’ die we gebouwd hebben bezwijkt onder druk van ‘Darwinistische’ selectiemechanismen, en de microbe overblijft om een nieuwe poging te doen iets van de geschiedenis te leren, omdat de mens zichzelf heeft uitgeroeid.