Wetenschap verwijst naar wéten, en niet naar dénken dat je het weet.
Niet naar ‘consensus’, wat nóg erger is dan denken dat je het weet, omdat het voor de meesten binnen de groep al meteen helder is dat bepaalde aspecten, of zelfs het complete concept, lariekoek is. Maar omdat men niet met de mond vol tanden wil staan tegenover de mens die vragen heeft, die besluiten verwacht, doet men alsof men het wéét. Als er iemand in het publiek roept: ‘Lariekoek!’, zijn er twee opties. Negeren, of repressie. Onder géén beding de discussie aangaan!
Repressie kan middels botte censuur, of de aanval op de persoon, waar mogelijk met hulp van de ‘rechter’. Daarnaast is een veelgebruikte tactiek het isoleren van een uitgesproken tegenstander, die net zo goed veel te stellig is, en die tot in zijn schoenen aftikken, om bij associatie iedereen met kritiek weg te kunnen zetten als een ‘Wappie’. Hier op mijn blog heb ik al verschillende malen impliciet de vraag gesteld: ‘Wie is hier nou de Wappie?’, na het identificeren van een ‘consensus-volger’ die ernstig, én stellig, uit zijn of haar nek kletste.
Door het buitengewoon bescheiden bereik van de échte wetenschap, de exacte wetenschap, is er veel meer wat we niet weten, dan wel. Eén van de nagenoeg onoplosbare problemen is hoe een organisme zichzelf kan onderzoeken, anders dan op het zuiver fysiologische niveau. Hoe werkt onze ‘geest’. Wat is de ‘zin’ van het leven? En wat is het beste evenwicht tussen het individu, en het collectief?
Traditioneel vragen die thuishoorden in de ‘filosofie’. Filosofische constructen die aansloegen groeiden uit tot een religie, of een ideologie. En de geschiedenisboeken puilen uit van de ellende die dat opleverde, als de ene ’stroming’ een construct voor ‘Absoluut Waar’ hield, en op grond daarvan een andere ’stroming’ de hersens insloeg. Deels vloeit dat voort uit de noodzaak om in een filosofische discussie met andere filosofen een stelling te betrekken, en die krachtig te verdedigen, om dichter bij de waarheid te komen. Een serieuze filosoof begrijpt dat. Zijn of haar gehoor niet altijd.
Het opknippen van de filosofie in deelgebieden, in ‘disciplines’, leek het ‘Ei van Columbus’, maar inmiddels loopt het struif over de tafel, en zijn we van de regen in de drup gekomen, waar bestuurders, die zichzelf zien als ‘managers’, en niet als ‘ondernemers’ met een visie, behoefte hebben aan een ‘multidisciplinaire’ kijk op belangrijke kwesties, wat vervolgens als een boemerang diezelfde heksenketel weer in vuur en vlam zet via de ‘consensus’. Maar dit keer zonder logische consistentie. Zonder moraal, zonder ethiek, zonder visie, mechanische ‘Real Politik’. Met als tragisch dieptepunt het ‘model’ dat ergens in een computer zonder wrijving draait als een zonnetje, maar in de werkelijke wereld kansloos is.
De ‘managers’ die we gekozen hebben, of die benoemd zijn als onze leiders door hun intieme relatie met de partijen waar we op hebben gestemd, die ons voorhielden dat we de wetenschap zouden volgen, bedoelden de ‘wetenschap’. De ‘consensus gedreven’ wereld van de ‘modellen’, waarin ongrijpbare aspecten, en tekortkomingen in de wetenschappelijke kennis, zijn ‘ingevuld’ door lieden met belangen, in de meeste gevallen als een afgeleide van het ‘Grote Geld’. Van de overheid, de puissant rijke particulier, of de 'fintech' multinational.
Een onfeilbare bestuurlijke matrix ontwerpen op de kennis die we hebben, is ondoenlijk. Daarom pleit ik er hier op mijn blog voor om de ambities bescheiden te houden, en niet een overheid op te tuigen die alles voor iedereen wil wezen. Maar omdat je daarmee de ‘consensus wetenschap’, (en alles wat daarmee samenhangt), het brood uit de gesubsidieerde mond stoot, is er in de praktijk inmiddels geen draagvlak meer voor, omdat die sector té groot is geworden. ‘Hoogmoed’, ‘Overreach’, gegarandeerd. Daarom houd ik hier ook vol dat het allemaal geen ‘Groot Complot’ is, maar simpelweg grootschalig falen, en doorgaan met experimenteren tot de brandstof (subsidie, het ‘belastinggeld’) op is.
Zelfs de ’studiebollen’ die wéten dat het ‘model’ niet deugt, dat de ‘consensus’ uitpuilt van de weeffouten, verdedigen de ‘consensus’ zoals religieuze voormannen het dogma in de kerk, de moskee, de tempel, of de synagoge verdedigen als de ‘leken’ vraagtekens zetten bij wat hen wordt opgedrongen. Ze rechtvaardigen dat door hun mantra te blijven herhalen dat ze immers ‘goede bedoelingen’ hebben. Maar ‘goede bedoelingen’ volstaat niet. En het is niet zelden een leugen. Zelfbedrog. Eerder iets in de geest van: ‘Ik word er zelf niet slechter van, en het kan geen kwaad.’ Wel dus. Zoals in de ‘Chaostheorie’, waarin wordt geponeerd dat een vlinder met zijn vleugels een orkaan kan veroorzaken. Zo veroorzaakt de ‘consensus wetenschap’ chaos door de wetenschap een slechte naam te bezorgen.
’Studiebollen aller landen, verenigt u! Zeg eerlijk dat je het niet weet, als je het niet wéét!’