Wat in de laatste decennia van de vorige eeuw doorging voor 'links', heeft zich het beleg van het brood laten snoepen.
Persoonlijk ben ik niet gecharmeerd van die termen 'links' en 'rechts'. En in deze tijd betekenen ze helemaal niks meer. Op zijn best zijn het minuscule schaamlapjes in een betekenisloze woordenstrijd als ze worden ingezet om kiezers zo gek te krijgen hun stem op deze of gene politieke partij uit te brengen. Die daarna toch iets anders doet dan beloofd.
Dat laatste is geen kritiek op de bereidheid compromissen te sluiten. Een compromis kan niet uitblijven, als een politieke partij geen absolute meerderheid heeft in een vertegenwoordigend lichaam. En zelfs als men beschikt over een absolute meerderheid, is het raadzaam om je oor te luisteren te leggen bij mensen die jouw programma niet steunen. Daarbij kan iets prachtig geformuleerd op papier staan, maar kun je er vergif op innemen dat je ook in eigen gelederen aanhangers zult vinden die afstand nemen van één, of meerdere aspecten van het gepropageerde beleid.
Alleen al om bovengenoemde redenen is het eigenlijk vooral zaak om niet teveel te beloven. En ook niet alles te willen regelen. Ongeacht je maatschappelijke visie, en hoop voor de toekomst. Het werkt nagenoeg altijd beter als je de ruimte schept om dat te laten ontstaan, dan dat je het dwingend oplegt. Mits je voldoende onderhoud pleegt aan het fundament. En daar gaat het in onze 'westerse' maatschappij de laatste tien, twintig jaar goed fout!
Neem de beknotting van de burgerlijke vrijheden in Spanje, die recent zijn doorgevoerd. En die ook in de rest van Europa, en de VS, op het menu staan. Ongeacht de formele 'kleur' van de politicus. Het is verleidelijk om te zeggen dat Franco het niet had aangedurfd om het zo bont te maken. Waarmee ik niet zeg dat die Spaanse fascistische dictator in de praktijk niet in die geest zou hebben durven handelen. Maar hij zou het niet zo snel 'op papier' zetten.
De wijze waarop Syriza, en bijgevolg heel Griekenland, waar het land zich nadrukkelijk uitsprak tegen 'austerity', publiekelijk werd vernederd, is de 'slagroom-op-de-cake'. Gezien vanuit een zelfbenoemde elite die via 'inteelt' de macht binnen Europa afschermt, en nog elke dag verder uitbreidt. Het is niet zo dat 'men' in Europa zich daar niet bewust van is. Maar 'men' voelt zich machteloos. En het Griekse schouwspel dat door de Trojka werd geregisseerd diende dat gevoel in 'Europa' ook te versterken.
Zoals ik eerder schreef, was het geen scenario waar de Trojka voor had gekozen. Het idee was juist dat vervroegde verkiezingen in Griekenland zouden uitmonden in een 'keuze' van het VOLK voor de slavernij. Bij voorkeur in één keer. Maar anders door Syriza enige tijd te laten 'aanmodderen', en vervolgens in de tweede ronde Samaras alsnog aan een 'mandaat' te helpen waarmee 'Duitsland' thuis kon komen.
In de VS, en andere 'westerse' landen, is het beeld niet anders. En het is cruciaal dat we ons dat realiseren. Er is niks mis met het concept van een 'Europese Unie', of een 'Federale Staten van Amerika'. Sterker nog, die economische unificatie van gebieden met een eigen cultuur, en eigen taal, verschillende religies en tradities, teneinde economische groei te realiseren, is een goed idee. Dat in het wat verdere verleden ook heeft gewerkt. In het bijzonder in de Verenigde Staten. En ook in de EGKS, en de Benelux, voorlopers van de EU. Maar recenter ook in China en Rusland.
In een bijdrage aan zijn blog schetst de 'conservatieve' Amerikaanse politicus Patrick Buchanan waar 'm, in de VS, de schoen wringt. En wat er dreigt te gebeuren. En in het 'libertaire' kamp schetst Justin Raimondo, via een kritiek op de 'front-runner' in het Republikeinse kamp, Donald Trump, hoe we terecht zijn gekomen in 'Bizarro World'. Waar 'wit' juist 'zwart' is, discrimineren humaan is, als men het maar verkoopt als 'positief', en 'links' het nieuwe 'rechts' is.
Dat laatste, met name, levert de sleutel op tot het vraagstuk. In Nederland, maar ook in Frankrijk bijvoorbeeld, kapen formeel 'rechtse' partijen als de PVV en het 'Front National' sociaal-economische uitgangspunten die ter 'linker' zijde populair zijn, en overgieten die met tamelijk openlijk beleden racisme. Op zich niks nieuws, want die mix heet 'fascisme', of 'Nationaal Socialisme', en is al eerder de bron geweest van veel ellende in de wereld. Maar als dat het hele verhaal was, dat we in uitdagende economische omstandigheden een opleving te zien krijgen van het fascisme, dat de democratische besluitvorming bedreigt, dan was het minder bedreigend.
Vooral in de buitenlandse politiek van 'westerse' landen zie je dat het anders in elkaar steekt. De feitelijk regerende elite zit niet te wachten op die fascistische groeperingen, als die zich in de kijker van de kiezer wurmen met sociaal-economische uitgangspunten waar de 'sociaal-democratische' vleugel binnen de elite patent op heeft. Maar dat is eigenlijk het enige bezwaar. In Oekraïne, maar ook elders, werkt men graag samen met openlijk fascistische, of fascistoïde organisaties. Alsmede met de meer extreme versie van de Soennitische versie van de Islam.
De wijze waarop de elite de kritiek ter 'linker' en ter 'rechter' zijde de nek om weet te draaien, is fascinerend. Het is de techniek van de 'candyman'. De kinderlokker, die met een zak vol 'snoepgoed' in een oogwenk zijn slachtoffer voor zich weet te winnen. Die snoepjes kosten hem niks, in verhouding tot de bevrediging die het hem oplevert. Waarbij het eindresultaat uiteindelijk wel het belangrijkste is. Maar hij ook voldoening put uit zijn 'skills' om het arme schaap voor zich te winnen.
Na de lastige jaren 'zestig en zeventig', waarin het fundament onder de samenleving volop ter discussie stond, werd de 'zak met snoep' in de strijd gegooid. Een bak vol veelkleurig suikerspul waar iedereen, 'links' en 'rechts', uit mocht kiezen. Een waaier aan 'rechten', en expedities om 'derden' te helpen de wereld net zo te gaan zien als 'wij'. Wat waren we opgetogen! Maar nu wil de 'candyman' zijn beloning.......