Op de dag dat Nederland haar derde JSF in ontvangst nam, en die feestelijk presenteerde als de eerste, omdat er bij de eerste twee toestellen weinig te vieren viel, besloot Duitsland dat toestel niet eens mee te nemen in de evaluatie voor een opvolger van de ‘Tornado’.
Gelet op het recent gegroeide besef dat Europa niet kan rekenen op Amerikaanse steun bij een militair conflict, is dat een logische keuze. Maar of dat de primaire overweging is, is niet helemaal duidelijk, want de F-18 ‘Hornet’ staat nog wel op de ‘shortlist’. Het kan dus ook heel goed zijn dat die beslissing eerder is ingegeven door de niet aflatende stroom berichten over de volstrekt ontoereikende kwaliteit van die peperdure JSF.
De lijst met negatieve berichten over dat toestel kent geen einde. In 2001 kozen de Amerikanen voor de JSF van wapenfabrikant Lockheed, die we in Nederland kennen van de steekpenningen. Het toestel zou in 2008 operationeel zijn. En ons land stond te popelen om dat ‘neusje van de zalm’ op het gebied van wapentechnologie te bemachtigen. Gaandeweg werden het er steeds minder, omdat het toestel met elke nieuwe dag duurder werd. Ik heb hier al verschillende keren betoogd dat alleen dat al het bewijs vormt dat we in ons land geen wapensystemen kopen omdat we ze nodig hebben voor onze defensie, anders maakte het niet uit wat dat ding kost. Het is echter ‘wisselgeld’. Een vorm van steekpenningen, waarbij ons land in de Verenigde Staten ‘schroot’ koopt om een wit voetje te halen in ‘Washington’.
Dat Duitsland afziet van die JSF, maar de veel oudere F-18, destijds de concurrent van de F-16 bij de vorige ‘competitie’, nog wel op het lijstje laat staan, zegt toch alles? En de enige reden dat er nog een Amerikaans toestel op dat lijstje staat, is omdat de Duitsers in NAVO-verband, net als ons land, de ‘taak’ hebben om Amerikaanse atoombommen boven Rusland af te werpen. En het is ‘niet zeker’ dat de Amerikanen bereid zijn de Eurofighter te certificeren om die dingen af te werpen. Die vorm van ‘koppelverkoop’ is typerend voor de wijze waarop de Amerikanen hun buitenlandse politiek hebben ingericht.
De serieuze problemen op het gebied van de kwaliteit van die JSF betekent niet noodzakelijk dat het toestel volkomen waardeloos is. In de meeste gebieden waar Nederland nu F-16’s inzet, heeft de tegenstander niet de beschikking over een functionerende luchtmacht, of afweer. Of is die ‘geneutraliseerd’ door ‘afspraken’, zoals in Syrië, waar Nederland aan Amerikaanse zijde formeel in feite aan dezelfde kant staat als ‘Damascus’ in de strijd tegen ‘ISIS’, en ze alleen ‘bij vergissing’ Syrische posities in de as leggen. In Libië vlogen Nederlandse F-16’s missies ter ondersteuning van de bommenwerpers. Maar de Libische luchtmacht, en afweer, kwamen nooit in actie, omdat ze voor de luchtaanvallen met bemande toestellen serieus van start gingen al uit de vergelijking waren gehaald. Dus hadden de Nederlandse toestellen de handen vrij om na elk bombardement opnamen te maken van de in de as gelegde doelen, om te evalueren of die bommenwerpers nog een keer terug moesten komen, omdat er toch nog iemand bewoog, of dat het ‘missie geslaagd’ was.
Zo waren er zelfs in het ‘Starfighter’ tijdperk al doelen voor ‘onze’ nucleair bewapende vliegtuigen die inhielden dat het toestel niet terug zou komen, heb ik van betrouwbare bronnen vernomen. Ook daarvoor is die JSF natuurlijk prima geschikt. Een ‘bemande raket’, zeg maar. Militair heeft dat meerwaarde boven een ‘kruisraket’, omdat een vliegtuig, dat bovendien ‘Stealth’ is, en is volgepakt met elektronica om te voorkomen dat het toestel wordt neergehaald onderweg naar zijn doel, met een menselijk brein om op actuele situaties in te spelen, vooralsnog meer kans maakt zijn doel te bereiken. In elk geval totdat autonoom opererende gevechtsvliegtuigen het strijdperk betreden. Waarbij ik nog eens in herinnering roep dat bij een recente barrage van kruisraketten die werden afgevuurd op Syrische doelen, een buitengewoon laag percentage ook daadwerkelijk doel trof, volgens de Syriërs en de Russen. En dat kan propaganda zijn, maar afgezet tegen de recente beslissing van Trump en de zijnen om het INF-verdrag terzijde te schuiven, denk ik dat het de ‘spijker-op-de-kop’ is.
Zowel China als Rusland beschikken inmiddels over hypersone, manoeuvreerbare aanvalswapens, met kernlading, waarvan zij zelf beweren dat de luchtafweer van de Verenigde Staten er geen vat op heeft. En dat ze, in geval van een militaire confrontatie niet zullen aarzelen ‘op te schalen’ naar de inzet van die wapens, omdat ze beseffen dat een ‘conventionele’ confrontatie voor hen niet te winnen is. Dat laatste is ook van belang voor de discussie over plannen van Rusland of China om andere landen ‘binnen te vallen’. Ik zie ze dat niet doen. Maar als we doorgaan met pogingen om het gebied waar de NAVO grip op heeft uit te breiden, en er ontstaan ‘schermutselingen’ op Russisch of Chinees grondgebied, dan zijn de rapen gaar! En dat is hoogstwaarschijnlijk met inbegrip van een openlijke aanval op Russische of Chinese bases buiten het eigen grondgebied, in landen die Rusland en China zien als een bondgenoot tegen het ‘westerse’ imperialisme. U mag daarvan vinden wat u wilt, en menen dat die landen hun eigen bevolking tekort doen, als u zich maar realiseert wat er gebeurt als we hen gaan ‘bevrijden’.
In het verlengde van het bovenstaande wil ik u nog wijzen op het gegeven dat het al geruime tijd ‘oorlog’ is in de wereld. En dat de keuze van Duitsland om die JSF uit de vergelijking te halen ook in dat licht kan worden bezien. Als de keuze op een Europees toestel valt, zal dat een enorme impact hebben op de ‘handelsbalans’ tussen Duitsland en de Verenigde Staten. Het is op dit moment zelfs zo, dat er door bepaalde analisten op wordt gespeculeerd dat het niet ondenkbaar is dat Trump en Xi op enig moment een akkoord sluiten in het ‘handelsconflict’ zonder de belangen van de EU-landen daarin te betrekken, zodat die met het ‘korte eindje’ blijven zitten. Daar ziet het vooralsnog niet echt naar uit, en het zegt wellicht vooral veel over de ‘Trump-adepten’ en heimelijke ‘Warparty’-supporters, die voor de ‘Bühne’ Trump verketteren, maar ondertussen zijn confrontationele politiek niet slechts steunen, maar hem juist aansporen om nóg harder te slaan.
Mij lijkt zo’n Chinees-Amerikaanse ‘as’ als uitkomst van deze handelsoorlog buitengewoon onwaarschijnlijk, omdat het een radicale breuk betekent met Rusland, en het streven naar onafhankelijkheid van de ‘PetroDollar’. Hoe ondenkbaar dat op dit moment ook mag zijn, maar het zou de EU en Rusland in elkaars armen drijven, omdat beiden anders verpletterd worden. Dat is ook de kern van het betoog over ‘INSTEX’, het alternatief voor het door de Verenigde Staten beheerste ‘SWIFT’, waardoor Europese bedrijven buiten de ‘Dollar’ om zaken kunnen doen met Iran. Volgens de auteur van dat artikel betekent dat nog niet dat Europese bedrijven daar gebruik van zullen maken, omdat ze doodsbenauwd zijn voor ‘Grote Broer’ in ‘Washington’, die hen dan de toegang zou kunnen ontzeggen tot de Amerikaanse markt. Ook zonder ‘hard’ bewijs van financiële transacties, als producten van Europese bedrijven open en bloot op de Iraanse ‘markt’ verschijnen. Zoals vliegtuigen van Airbus. Of in Iran gefabriceerde onderdelen voor Renaults, wat Carlos Ghosn nu de kop kost, of goedkope Iraanse olie.
Maar er is een kantelpunt. En dan loont het om de eerste te zijn. Iedereen die producten verkoopt aan het buitenland, weet hoe riskant die handel kan zijn, maar ook dat het onwaarschijnlijk lucratief is als je de concurrent nét een stapje voor blijft. Zoals Duitsland nu wellicht de sprong waagt naar een Europees alternatief voor de JSF, en Nederland en België straks met een waardeloos prul in hun maag zitten, waarvoor ze niet eens onderdelen meer kunnen krijgen. Ik verwacht alleen daarom al dat ‘Washington’ nog wel de nodige druk uit zal oefenen op ‘Berlijn’ om terug te komen op dat besluit over die JSF. Wordt vervolgd…..?