Terwijl ‘Mainstream’ zich sappel maakt over de vraag hoe ze Trump alsnog in verband kunnen brengen met ‘Rusland’, maakt ‘Rusland’ duidelijk dat ze geen boodschap hebben aan Trump, of aan ‘Mainstream’.
Nadat een stel Russische grappenmakers de Amerikaanse ‘Regime-Change’-specialist Abrams in zijn hemd hadden gezet, met een ‘Banana-Split’-actie, trof Abrams in Rome een Russische tegenpool in de hoop afspraken te kunnen maken over het verdelen van de buit in Venezuela. Maar de Russen hapten niet. Sterker nog, ze stuurden direct een een zware militaire delegatie, in gevechtstenue, en materieel om Venezuela te helpen zich te verdedigen. Het zinde Pompeo niks. Daarop ging in grote delen van Venezuela andermaal het licht uit.
Uiteindelijk is Maduro, als president, verantwoordelijk voor de veiligheid van de stroomvoorziening in het land, maar het klinkt niet ongeloofwaardig dat zijn tegenstanders met de ‘Aan/Uit’-knop spelen. De Amerikanen ontkennen, en hun ’stokpop’, Juan Guaido, probeert wanhopig om de onvrede in het land te mobiliseren voor zijn bazen in ‘Washington’. Nou zegt ‘ontkennen’ uiteraard niks. De Britten ‘ontkennen’ ook dat ze betrokken zijn bij de strijd in Yemen aan de kant van hun Saoedische vrienden, maar ze zitten er wel. En ons eigen land hielp terroristische organisaties in Syrië, terwijl ze dat ‘ontkenden’.
‘Ontkenning’ zoals in de kringen die er echt heilig van overtuigd waren dat Trump de ‘stokpop’ van Poetin, was is in belangrijke mate de consequentie van de eigen hufterigheid. ‘Zo de Waard is, vertrouwt hij zijn Gasten’. Die niet te stuiten stortvloed aan ‘geheime operaties’ ten bate van de imperialistische agenda van de NAVO, (om het maar niet ingewikkelder te maken dan nodig en nuttig), voedt het idee dat de ‘andere kant’ jou ook belazert. Dat heb je ook nodig als ‘verhaallijn’ om je eigen hufterigheid te kunnen verkopen als ‘Real Politik’, maar als je het ook zelf gaat geloven, loopt je geestelijke gezondheid gevaar.
Wat mij opvalt, is dat ze in Rusland en China net zo goed ‘assertief’ zijn, maar er niet moeilijk over doen. Ja, wereldwijd helpen ze landen die bang zijn hun soevereiniteit kwijt te raken aan de ‘Globalistische Hegemon’ die wij kennen als ‘NAVO’, en waar we zonder schroom deel van uitmaken, terwijl we steeds grotere bedragen overmaken om die expansie te faciliteren. Zij het dat we, gedreven door ‘ontkenning’, het wegschrijven onder het kopje ‘Defensie’.
Rusland, noch China, claimen dat ze er op uit zijn mensen te ‘bevrijden’. In eigen land treden ze in voorkomende gevallen snoeihard op tegen burgers die het ‘Centrale Gezag’ uitdagen op een manier die het voortbestaan van de ‘soevereine staat’ in gevaar zou kunnen brengen. Dat China het internet ‘filtert’ om onwelgevallige inhoud buiten beeld te houden, steken ze niet onder stoelen of banken. In ons deel van de wereld gebeurt dat ook, het snoeihard optreden, én de censuur, op steeds grotere schaal, maar ‘ontkennen’ we het door het weg te schrijven onder de strijd tegen ‘Nepnieuws’. Afluisteren gebeurt in ons deel van de wereld op ongekende schaal. Spionage richt zich niet alleen tegen landen die het slecht voor hebben met ons, maar ook, en op ‘industriële schaal’, tegen ‘bondgenoten’.
Dat er in ons deel van de wereld mensen zijn die serieus betogen dat alles wat we zien en ervaren onderdeel is van een ‘Computer Simulatie’, is in die context niet onlogisch. We leven in toenemende mate in een wereld waar de realiteit geen vat op lijkt te hebben. ‘Dat kun je niet maken!’ ‘O nee? Watch me!’ En verdomd als het niet waar is, we komen er mee weg. Tot nu toe.
Nadat Chelsea Manning gratie kreeg van Obama, waren er commentatoren die het presenteerden als het bewijs van onze humanitaire inborst. Nu zij weer in 'eenzame opsluiting' is opgeborgen, omdat ze weigert mee te werken met ‘Washington’ om Assange een loer te draaien, verkeert iedereen weer klassiek in ‘ontkenning’. Dat het er veel op lijkt dat Assange, die het in de Ecuadoraanse ambassade steeds moeilijker krijgt, binnenkort zal worden ontvoerd naar het ‘humane’ gastland waar de ‘Warparty’ de scepter zwaait, als 'troostprijs' na het 'Mueller debacle', zou je verwachten dat alles en iedereen die te hoop loopt tegen Baudet, vanwege zijn kritiek op de pers en de 'intelligentia', naar de pen of de microfoon zou grijpen om dat soort misstanden te verketteren, en het op te nemen voor de ‘klokkenluiders’ en journalisten die niet ‘embedded’ zijn. Maar vergeet het maar. ‘Ontkennen’.
Het werkt niet om consequent te herhalen dat mensen zichzelf besodemieteren, zolang de Hemel niet naar beneden komt. Maar op het moment dat dat gebeurt, en té veel mensen zich realiseren dat het ‘maar een spelletje’ was, en de realiteit volkomen anders is, kunnen er héél rare dingen gebeuren. Huilen. Woede. Frustratie. Apathie. Wraaklust. Nihilisme. Angst. Suïcide. Hoe kan dat nou?! Wij hadden toch recht op die Venezuelaanse en Libische olie, en dat Russische en Algerijnse gas, en die ‘hebbedingetjes’ uit China? Wij hebben die mensen toch bevrijd?