Een ongeluk zit in een klein hoekje.
Te weinig informatie over een urgente kwestie zorgt ervoor dat we de ontbrekende delen, die we nodig hebben voor ons verhaal, zelf in gaan vullen. Of we wenden ons tot mensen die we vertrouwen die stellig zijn over kennis die ze zelf ook 'van horen zeggen' hebben. Te veel informatie is ook geen zegen, want dat kunnen we niet verwerken in de beschikbare tijd die we hebben. Om te weten waar 'veelschrijvers' voor staan is vaak al onbegonnen werk. Voordat je hun hele oeuvre hebt doorgenomen, ben je een mensenleven verder, en wat weet je dan?
Ons oordeel over 'veelschrijvers' hangen we als regel derhalve op aan wat de 'recensent', of de 'biograaf' ons kan vertellen. Maar dan nog is het de vraag of die 'recensent', of 'biograaf' geen aspecten over het hoofd ziet? Bij meerdere 'recensies' of 'biografieën' is het niet zelden verrassend om te zien hoezeer ze uiteen lopen. Hoe de één zekere aspecten van het leven van de auteur die wordt 'afgekloven' anders duidt dan een ander die exact dezelfde teksten en aanvullende informatie heeft. Met 'journalistiek' niet anders.
Neem als voorbeeld hoe u en ik worden voorgelicht over de 'schendingen van het luchtruim van Taiwan', en hoe de ene publicatie daar anders over bericht dan de andere. HIER een artikel waarin die verschillen tegen het licht worden gehouden. De conclusie van de auteur van het artikel is dat er sprake is van opzettelijke 'misinformatie'. Maar ik hoef u niet te vertellen dat er beslist ook mensen zijn die menen dat dit 'vergelijkend warenonderzoek' Chinese propaganda is, omdat ze wíllen geloven in het verhaal van hun eigen 'betrouwbare' bron.
Ruimte laten voor een andere lezing van de feiten is veelal ongemakkelijk, omdat het een simpel verhaal complex maakt. En dat brengt ons in onzekerheid, terwijl we snakken naar zekerheid, in het bijzonder als we een bepaalde situatie bedreigend vinden. Wat doorgaans eerder inhoudt dat ons is wijsgemaakt dat een bepaalde situatie bedreigend is. De reflex is om ons af te sluiten van zekere bronnen waarvan we eerder al hebben moeten concluderen dat ze ons, en alles waar wij voor staan, geen warm hart toedragen, als dat té nadrukkelijk is gebleken over een langere periode. Onder mijn lezers zijn er zonder enige twijfel velen die zich afvragen waarom ik een krant als NRC nog niet heb opgezegd, als ik er zoveel kritiek op heb? Het korte antwoord is: 'Omdat ik er de tijd voor heb om ook die krant te lezen, en de ergernis als regel de commentaren betreft, en de feiten die níet worden meegenomen'. En ben ik met andere kranten of zenders dan beter af? Ik verkeer in de riante situatie dat ik voldoende tijd heb om mij van verschillende kanten te laten informeren, en ik zoek daarbij geen bevestiging van mijn reeds ingenomen standpunten, maar eerder de kruimels die van het bord vallen die mij op weg helpen om beter te begrijpen wat mensen bezielt als ze hun medemens op het verkeerde been zetten.
Bepaalde autoriteiten, sociale platforms, en zoekmachines, zullen dit blog vermoedelijk bestempelen als een bron van 'misinformatie', waar ik hun propaganda en vijandsbeelden niet klakkeloos overneem, om niet te zeggen dat ik hen bij gelegenheid zonder schroom in hun hemd zet, waar ze stellig zijn, terwijl ze 'uit hun nek lullen', of in elk geval minder stellig zouden moeten zijn. In NRC kwam ik op vrijdag een column van Kiza Magendane tegen, 'Balanceren op de coronascheidslijn', waar ik blij van werd. Het grootste gevaar op dit moment, is dat we ons ingraven, omdat het immers 'oorlog' is. Terugkerend thema op dit blog, is dat aspect van ons denken, waarin we veel te gemakkelijk kiezen voor woorden als 'oorlog' of 'strijd', waardoor we onszelf gaan zien als soldaten die het op moeten nemen tegen de vijand. We staan toe dat we 'gemobiliseerd' worden, zonder urgentie.
Waar is de brand?
Zoals ik in mijn vorige bijdragen heb getracht duidelijk te maken, zijn veel thema's waar we door gefascineerd zijn in praktische zin nagenoeg betekenisloos. Afleiding. Schimmenspel. 'Smoke and Mirrors'. En degenen die ons bij de teugel hebben, zijn niet geïnteresseerd in onze verhalen. In mijn werkzame leven, met een beroep in de productieve sector waar ik erg gelukkig in was, mocht ik op zeker moment ook een kijkje in de keuken van het 'Management' nemen, waarbij het bedrijf mij cursussen aanbod die mijn potentieel in die richting zouden moeten ontwikkelen. Ik stroomde in vanuit een andere invalshoek dan vers gerecruteerde kandidaten voor een managementfunctie, die daarvoor hadden gestudeerd. Van hen leerde ik al op 'Dag 1' dat affiniteit met het bedrijf niet alleen geen voorwaarde was, maar zelfs een doodzonde. Het garandeerde dat je ineffectief was, omdat je dan te 'sentimenteel' was. Ik leerde dat zij er zo tegenaan keken, en dat ze daar ook op waren geselecteerd. En dat het nooit iets zou worden tussen ons, omdat ik in zekere zin sta voor het radicaal tegenovergestelde uitgangspunt. U ziet dat hier op dit blog ook terug waar ik de eigenaar van een bedrijf tegenover de 'Managers' zet, en mijn eerbied en waardering uitspreek voor de eigenaar/ondernemer, en de 'Management-klasse' ervan beticht dat ze geen hart hebben, en de meest succesvolle vertegenwoordigers worden terecht vergeleken met psychopaten.
Ook een eigenaar/ondernemer kan zich gedwongen zien harde keuzes te maken, om zijn of haar 'kindje', het bedrijf, te redden. De 'Manager-klasse' waar ik het over heb wil niks redden, behalve de eigen 'Bottom Line'. Als ze solliciteren bij een bedrijf na hun studie, is dat als regel omdat dat bedrijf goed staat op hun 'CV' als ze er een tijdje gewerkt hebben. De directeur van het bedrijf waar ik zelf voor werkte, die aantrad toen ik er al de nodige jaren werkte, was ook uit dat hout gesneden, en maakte er geen geheim van nieuwe rekruten voor 'Management-functies' ook te selecteren op hun ambitie om over niets anders na te denken dan de verbetering van hun eigen lot en verdiensten. Loyale werknemers waren 'kanonnenvoer'. Nuttige idioten. Geen wonder dus dat hij uiteindelijk het iconische Nederlandse bedrijf verkocht, waar hij persoonlijk ook een leuke grijpstuiver aan over hield, nadat hij als ondernemer de ene na de andere misser had gemaakt, waardoor de 'bruidsschat' die er lag toen hij aantrad er in minder dan geen tijd doorheen was gejaagd. Zijn focus was meer de koers van het aandeel, mede omdat zijn eigen 'bonussen' hem de trotse eigenaar maakten van de nodige 'opties'.
Daarom hoop ik dat u die artikelen van Cynthia Chung heeft gelezen waar ik in 'Mutsie' naar verwees. De oplossing is niet een strijd tegen die 'Management-klasse', maar een 'nieuw ontwerp' van de samenleving, gestoeld op solidariteit, ondernemerschap, trots, verantwoordelijkheidsbesef en visie. Weg van de 'Super-Computer' gedreven 'wetenschappelijke modellen', en kille, pathologische types die menen dat de wereld er beter van wordt als we alles aan elkaar liegen, moorden, plunderen, oorlog voeren en geld uitgeven dat er niet is, ter meerdere eer en glorie van hun eigen ambitie. Kijk nog eens goed naar 'feodalisme' als bestuursmodel, en wat het ons gebracht heeft. En wat de denkers zeiden die ons op sleeptouw namen nadat dat 'Imperiale' denken door het ijs was gezakt.