De Nederlandse staat heeft een meevaller van elf miljard over het vorig jaar.
Er kwam aanzienlijk meer belasting binnen. Traditioneel het startschot voor een felle discussie tussen de groepen die willen dat het geld wordt ‘teruggegeven’ aan de burger, en degenen die ervoor pleiten de staatsschuld af te bouwen. Die laatste groep heeft de wind echter niet mee, want Nederland verdient aan die staatsschuld. Het is een perversie van het ‘systeem’ dat werd gered met gigantische hoeveelheden vers geperst geld, en oplopende staatsschuld dat gratis werd weggegeven aan commerciële banken.
Blijft dus over de groepen die willen dat het wordt ‘teruggegeven’. Waarbij de ene groep wil dat het zichtbaar wordt in de eigen portemonnee, als ‘koopkracht’, terwijl andere groepen ervoor pleiten dat het geld wordt ‘geïnvesteerd’. Dat laatste is in bepaalde gevallen echter een verkapt pleidooi voor ‘koopkrachtverbetering’ van de doelgroep waartoe de spreker behoort. ‘Investeren’ betekent dan dat het geld wegvloeit naar hun hobby. ‘Milieu’, ‘onderwijs’, ‘cultuur’, ‘dingen die ‘BOEM!’ zeggen’, of de aankoop van aandelenpakketten in ‘hun’ bedrijf, ‘weg- en waterbouw’, ‘groen’, ‘jeugdzorg’, en noem maar op.
Degenen die zonder schaamte pleiten voor de verbetering van hun eigen individuele koopkracht zijn uiteindelijk alleen eerlijker dan degenen die het verpakken als ‘investeren’. Eén van mijn stokpaardjes is dat velen die aanspraak maken op dat geld eigenlijk hun mond moeten houden, omdat het nooit hun geld was, waar ze direct of indirect al door de overheid werden betaald. Weliswaar betalen ze over die donatie zelf ook belasting, premies en accijnzen, maar het oorspronkelijke bedrag was al belastinggeld. Maar lees rustig verder, want het is niet zo dat ik meen dat we allemaal beter af zouden zijn als men u dat inkomen af zou pakken, om het te verdelen onder de snel slinkende groep werkers in de échte economie.
In ’streng kapitalistische’ kring, onder economen ook wel aangeduid als de ‘Oostenrijkse School’, veracht men de overheid als een rem op de economische groei. Mijn stelling is dat overheden voortreffelijk werk kunnen leveren, en daarmee een solide bijdrage kunnen leveren aan de groei van de welvaart, en het welzijn, of ze kunnen het compleet verprutsen door het geld dat binnenkomt weg te sluizen naar hun eigen ‘bottom line’. Dat laatste openlijk, of door hun vriendjes te spekken, die dat op een ‘gepast’ moment terugbetalen in de vorm van steun voor een politieke groepering, een bijdrage in een ‘fonds’ van de politicus dat is buitengesloten van belastingen, omdat het voor ‘goede doelen’ bestemd is, of door het scheppen van een ‘baan’ als ‘commissaris’, of ‘adviseur’, of ‘vennoot’ voor de politicus die hen zo goed heeft geholpen.
Dat laatste is ook de fundamentele kritiek van Jonathan Cook op de gigantische verspilling van twee jaar ‘Rusland-Onderzoek’ in de Verenigde Staten. Twee ogenschijnlijk fel van mening verschillende groeperingen, de ‘Democraten’ en de ‘Republikeinen’, voerden een pervers stukje theater op, dat op alle niveaus kapitalen heeft gekost, terwijl ze samen hun vrienden in het ‘Financieel-Militair-Complex’ ongekende hoeveelheden geld toeschoven. Dat is ziek.
Welvaart en ‘koopkracht’ zijn niet synoniem. In een land waarin allerlei dingen en diensten gratis, of gesubsidieerd goedkoop zijn die we identificeren met beschaving, comfort, veiligheid en zekerheid, kan de individuele ‘koopkracht’ lager zijn dan in een vergelijkbaar land, terwijl de burger wel degelijk het idee heeft in een welvarend land te leven. Mensen die kritiek hebben op ‘Europa’, hebben in deze tijd gelijk dat de bemoeizucht en verspilling de spuigaten uitloopt. We krijgen dingen en diensten waar we niet om gevraagd hebben, zo is de teneur. En daar ga ik een héél eind in mee. Anderzijds ben ik blij dat ik in Europa woon, en niet in de Verenigde Staten, terwijl ook de situatie aan de overkant van de Noordzee, waar ze bezig zijn ritueel zelfmoord te plegen, voor mij ook niet iets is om een voorbeeld aan te nemen.
Die 'Brexit'-kwestie is erg lastig, omdat het de ‘bemoeials’ die ‘Europa’ zien als hun pinautomaat, en de macht die ons kan dwingen te ‘investeren’ in hun hobby’s, op dit moment de wind enigszins in de zeilen geeft. Met als risico dat we ook in ‘Europa’ eindigen met één grote ‘Warparty’ van ogenschijnlijk oppositionele groepen die ons een poot uitdraaien ten bate van het ‘Financieel-Militair-Complex’. En vergeet welvaart en welzijn dan maar!
In het alleraardigste boek ‘Wij van de HBS’, met als subtitel ‘Terug naar de beste school van Nederland’, schetsen de auteurs, Roelof Bouwman en Henk Steenhuis, de opkomst, en afbraak van het geesteskind van Thorbecke. Zoals de naam al zegt (‘Hogere Burger School’), was het geen egalitair project. Thorbecke had de visie dat investeren in een tamelijk elitaire school, waar het accent lag op wis-, natuur-, en scheikunde, de potentie had om Nederland op te stuwen in de vaart der volkeren. En dat was visionair. Daarom was het met recht investeren, en gaandeweg werd die opleiding mateloos populair, en werden de financiële drempels geslecht, zodat die school voor allen met de juiste capaciteiten toegankelijk werd, zodat ons land een toonaangevende macht werd op wetenschappelijk niveau, toen wetenschap nog synoniem was met 'exact', met tal van Nobelprijswinnaars, en innovatieve centra die wereldwijd nog steeds in hoog aanzien staan. Welvaart gegarandeerd.
Al mijn kritieken op de nationale politiek, en op het ‘hoerige’ karakter van ‘Brussel’, zowel op het niveau van de ‘EU’ als de ‘NAVO’, waarbij ‘dienstbaarheid’ aan ‘Koning Dollar’ voorop staat, hebben tot doel ons wakker te schudden uit deze comateuze toestand waarin wij al veel te lang verkeren. In de media las ik dat Macron wil dat ‘Europa’ met één stem in Beijing op audiëntie gaat. Daar heb ik geen bezwaar tegen, zolang het maar niet de ’stem van Washington’ is, en we maatregelen nemen die ertoe leiden dat we in de wereld onze eigen broek op kunnen houden. Prima als we geen Chinees geld willen om de havens van Triëst, Genua en Piraeus klaar te maken voor de ‘wereld van morgen’, waarin de ’nieuwe zijderoute’ zicht biedt op meer welvaart voor ‘Europa’, maar regel het dan zelf! En niet wachten tot ‘Washington’ toestemming geeft, want (zie ’Nordstream II’) dat krijg je in geen duizend jaar! Voor ‘Washington’ is ‘Europa’ een wingewest. En via desinvestering in ‘dingen die ‘BOEM!’ zeggen’, ‘Regime-Change’-geneuzel, en andere geldverslindende projecten die ons door hun ‘Atlantische Agenten’ door de strot worden gedrukt, al dan niet met als argument ‘Security Concerns’, terwijl ze ons 24/7 afluisteren, bespioneren, en ‘beïnvloeden’, trekken ze bij ons de staatskas leeg. ‘Basta!’