Nederland is extreem veilig, en criminaliteit komt nog slecht sporadisch voor, wordt ons steeds gezegd, maar 1,2 miljoen landgenoten waren het slachtoffer van ‘cybercrime’ of bedreiging, volgens het CBS.
Zelf hoef ik maar iets te schrijven over de ramp met de MH-17, of de mailtjes met ‘Now you are screwed!’ rollen binnen, waarin een poging wordt gedaan tot afpersing. Ook andere onderwerpen genereren dat soort onwenselijke aandacht. En nee, ik doe geen aangifte. De enige keer dat ik aangifte heb gedaan, van een poging tot oplichting, moest ik hemel en aarde bewegen om ergens mijn ‘ei’ kwijt te kunnen, en hoorde ik verder nooit meer iets, alhoewel de praktijk die ik aankaartte in de Duitse pers op enig moment wel breed werd uitgemeten.
Mijn zoon is al meerdere keren opgelicht bij aankopen via ‘marktplaats’, wat knap zuur is, want hij heeft het niet breed. Zelfde ervaring: Aangifte doen heeft geen enkele zin. Zelfs als je je via een forum organiseert als slachtoffers van één en dezelfde oplichter, is de kans dat er iemand in actie komt, en zorgt dat je je geld terugkrijgt, nihil-komma-nul. Of je moet een televisieprogramma zo ver zien te krijgen dat ze er aandacht aan schenken. Dan nog wordt het eerder gezien als een verantwoordelijkheid van ‘marktplaats’ dan van de overheid, met als enige ambitie om die praktijk te stoppen, maar kun je doorgaans naar je geld fluiten.
Bij de politie hebben ze het vooral druk met zichzelf, zo is mijn indruk. Zeker sinds NRC zich de tandjes werkt om ‘misstanden’ bij de politie in het zonnetje te zetten, die voor het overgrote deel te maken hebben met ‘Identiteitskwesties’, maar ook corruptie schijnt een probleem te zijn. De hoogste baas van de politie meldt op de televisie dat hij belooft zijn best te doen, maar dat het nooit gaat lukken alle problemen het hoofd te bieden, want door de verplichte 'diversiteit' haal je de maatschappelijke problemen naar binnen. Veel van de problemen worden volgens mij veroorzaakt, of versterkt, door het ‘sprookjesbos’ aan wet- en regelgeving, en eisen die de politiek aan de organisatie stelt, waardoor die volumineuze ‘vierkante’ club ‘handhavers’ door een piepklein rond gaatje moet.
‘Mag niet!’ kennen we al veel langer niet meer in ons land. Je mag ‘rellen’, over politieauto’s lopen, fraude plegen met je identiteit om een verblijfsvergunning te verkrijgen, je aansluiten bij een terroristische organisatie, discrimineren, mits ‘positief’, liegen, bedriegen, verkiezingen beïnvloeden, soevereine landen bombarderen, mensensmokkel organiseren, geweld gebruiken, bedreigen, ‘hacken’, afluisteren, databases aanleggen met privé gegevens, de belasting ontduiken via Nederland, of als Nederlands bedrijf middels een ‘deal’ met ‘Den Haag’, maar je moet de wegen kennen.
Zo’n grondhouding hebben we allemaal wel, dat bepaalde dingen weliswaar terecht verboden zijn, maar dat het onder bepaalde omstandigheden toch geoorloofd moet zijn. Ik heb dat bij Assange, die ik bewonder om zijn offervaardigheid, al betwijfel ik dat hij vooraf een helder beeld had van de lijdensweg die het voor hem persoonlijk geworden is. ‘Mainstream’ trekt inmiddels alles uit de kast, en liegt er lustig op los, om Assange voor de rest van zijn leven op te bergen. In het verlengde van die inspanning blijkt ‘persvrijheid’ ook gemodificeerd tot een vorm van ‘voorwaardelijke gratie voor meelopers’.
Dat mensen zich niet ‘gehoord’ voelen door autoriteiten die teveel met zichzelf bezig zijn is een klacht die aanzwelt. Het is glashelder waarom overheden en ‘mainstream media’ in ons deel van de wereld menen dat Assange, en Russische-, of ‘alternatieve’-media een bedreiging vormen, waar ze dingen onthullen die onze overheden liever verborgen houden. Of waar dat onmogelijk is, er een ‘draai’ aan geven zodat een ‘sukkel’ de klos is, en dan kan worden opgeknoopt, waarna ze ongehinderd verder kunnen met gehakt maken van de samenleving, en 'handhavers' het werken onmogelijk maken. Hun ‘verdienmodel’ is gebaseerd op onlust en onvrede, waardoor de ‘vraag’ naar hun bemoeienis toeneemt. In elk geval tot op het moment dat we als volk beseffen dat we onze problemen beter zelf op kunnen lossen.
Vrede, veiligheid, geborgenheid en harmonie, geboren uit tolerantie en wederzijds respect, zijn de vijanden van een ambitieuze overheid en de ‘mainstream’ pers.
Internationaal zie je wat er gebeurt als bepaalde landen tot de conclusie komen dat ze ‘Washington’ niet nodig hebben als mondiale politieagent, en ‘zelfvoorzienend’ worden. Dan valt het masker, en dreigt er gevaar. Vanuit die kijk op waar we nu staan, hebben politici, politie, rechterlijke macht, en de pers, nu nog een keuze. Wordt het ‘Big Brother’? Of het volk? Organiseren we een ‘marktplaats’ voor wapens? Of een ‘marktplaats’ voor ideeën?