Begin zeventiger jaren was de 'Anti-Oorlogsbeweging' niet weg te denken uit het straatbeeld.
Iets minder dan vijftig jaar later is het niet alleen bijna overal oorlog, waar terroristen ook in Europa, de Verenigde Staten, Rusland en China met enige regelmaat aanslagen plegen, maar wemelt het ook van de pleitbezorgers van juist méér oorlog. Sterker nog, de politieke groeperingen die voorheen ware bolwerken waren van het verzet tegen wapengekletter, lopen nu voorop als het er om gaat een conflict militair op te lossen. Mensen die als adolescent trots over straat gingen met een 'gebroken geweertje' op hun zelf gebreide trui, grijpen nu om het minste of geringste naar de wapens.
Niet alleen dat men niet langer principieel tegen wapens is, maar men is ook een warm voorstander van het offensieve gebruik van die wapens, teneinde mensen in 'Verweggistan' te 'bevrijden'. En waar terroristen in het nauw worden gedreven, zoals in Idlib, Syrië, klimt men in de pen om te eisen dat ze met rust gelaten worden. Waarom?
In het 'westen' is er een 'Brede Maatschappelijke Coalitie' vóór oorlog. Te beginnen met de propagandaoorlog, doorlopend in de handelsoorlog, 'cyber warfare', en onveranderlijk uitmondend in een oorlog waarbij het bommen regent, schoolbussen en trouwfeesten worden opgeblazen, politici die zich verzetten worden opgeblazen, of een mes in de anus krijgen. Er wordt gemarteld, zonder vorm van proces opgesloten, ontvoerd, en iedereen wordt '24/7' afgeluisterd en gemanipuleerd.
Het is niet zo dat al die geestdrift het gevolg is van het succes van die Kruistochten. Ook de oorlogen tegen drugs, criminaliteit, armoede en wat ze verder niet allemaal hebben bedacht de afgelopen decennia, hebben steevast de problemen alleen maar gróter gemaakt. En dat is wellicht de sleutel. We zijn geconditioneerd door politici die 'krachtig taalgebruik' nodig hadden om het belang van hun politieke daadkracht in de etalage te zetten. Visieloos, maar vol met plannen om het acute leed dat de burger, via de 'Mainstream Media' onder hun aandacht brengt, met wortel en tak uit te roeien, trekt men al met groot vertoon ten strijde als RTL een filmpje van YouTube plukt van een zielig hondje.
Als elk beleidsinitiatief doorspekt is met militaristische termen om de urgentie te onderstrepen, is het '24/7' oorlog. En zijn bommen en raketten geen escalatie, want het wás al oorlog. We zijn nu collectief zo gaar gekookt, dat het allerminst denkbeeldig is dat de Derde Wereldoorlog uitbreekt nadat Jan de Hoop in een 'nieuws'-uitzending een tragisch, tranentrekkend filmpje heeft laten zien over een marmot in Idlib. En nee, ik overdrijf niet!
In Idlib zitten de meest fanatieke Moslim-fundamentalisten, waaronder hele scheepsladingen buitenlanders. Niet alleen uit Europa, en andere landen in het Midden-Oosten en Afrika, maar ook uit de 'Kaukasus'. Staatkundig Russen en Chinezen, die echter niks moeten hebben van de seculiere en (relatief) tolerante regeringen in hun land, die hun plannen voor een Kalifaat dwarsbomen. Velen van hen werden eerder per bus naar Idlib gebracht, nadat de steden in Syrië die ze eerder gewapenderhand hadden veroverd, om er vervolgens direct de Sharia in te voeren, vielen. Iedereen met vreedzame bedoelingen in die provincie kon zien aankomen dat het een kwestie van tijd was voor het Syrische leger en haar bondgenoten ook dat deel van Syrië zouden veroveren.
Christenen, Alawieten, Shiieten, seculiere Syriërs, homo's, lesbiennes, en voormalige overheidsdienaren zijn allang gevlucht, van het dak gegooid, of aan het kruis gestorven. Voorheen was de grens met Turkije tussen Idlib en het 'Land van Erdogan' poreus, om het maar vriendelijk uit te drukken. Maar sinds Erdogan het aan de stok heeft met zijn 'vrienden' bij de NAVO, en de Saoedische bondgenoten, die hem uit de weg willen ruimen, is Idlib een soort reservaat voor alles wat Al Qaida is. Vergeet alle verschillende namen van al die groepen, en de aanduiding 'gematigd', want in die provincie is niemand over die een politieke oplossing voorstaat, of genoegen zou nemen met een seculiere, liberale staat in Syrië, waarin het volk via de stembus in open en eerlijke verkiezingen mag bepalen wie het land mag leiden.
Het 'westen' wil, kostte wat kost, voorkomen dat Idlib bevrijd wordt door reguliere militairen van 'Damascus', en hun Russische en Iraanse bondgenoten. Israël blijft, aan de lopende band, provoceren, om het conflict rond Idlib te laten escaleren. Maar 'Damascus', de Russen en Iran negeren 'Tel Aviv'. Wat uiteraard niet betekent dat ze het niet registreren. En waar 'Damascus' de kans krijgt, schieten ze ook gericht op Israëlische vliegtuigen die doelen in Syrië aanvallen. Maar het probleem voor 'Damascus' is dat Israël haar vliegtuigen weghoudt uit het Syrische luchtruim, en de aanvallen uitvoert vanuit het luchtruim van Libanon, Jordanië, of het eigen luchtruim. Dat bemoeilijkt de defensie voor 'Damascus', dat er alles aan gelegen is om de oorlog tegen de Salafisten beperkt te houden tot eigen land. En dat is overduidelijk conform de instructies uit 'Moskou'.
Ook bij de 'westerse' aanvallen die werden verkocht als 'vergelding' voor het gebruik van chemische wapens, schoot 'Damascus' wel op de kruisvluchtwapens, maar niet op de vliegtuigen en schepen die ze lanceerden. En er was steeds wel het gerucht dat Russische vlooteenheden die vliegtuigen en schepen zelf zouden kunnen aanvallen, maar dat gebeurde tot nu toe niet. Ook leverden de Russen geen moderne wapens aan 'Damascus', om te voorkomen dat een lokale commandant onverhoeds de Derde Wereldoorlog zou ontketenen. Maar nu ligt er in de Middellandse Zee een imposante Russische vloot, en heeft 'Moskou' ook onderzeebootbestrijdingsvliegtuigen overgebracht naar Syrië.
In een wat verder verleden was 'vertoon' nooit bedoeld als de opmaat voor een gewapend treffen, maar slechts als een onmiskenbaar signaal dat men belang hechtte aan een uitkomst, en als waarschuwing om geen 'domme dingen' te doen. Zoals ten tijde van de 'Cuba Crisis'. Probleem nu is echter dat het 'westen' grossiert in 'domme dingen' doen, en escaleren, en dat onze politieke leiders zijn geselecteerd op hun bereidheid 'krachtig' over te komen. De consequenties van hun daadkracht overzien ze niet alleen niet, maar het interesseert ze ook niks. Je kunt de 'War on Drugs', de 'War on Poverty' en de 'War on Crime' verliezen, en dingen alleen maar erger maken, maar aan het eind van de dag stemmen mensen tóch weer op je, omdat je 'krachtig' over komt.
In dezelfde tijd waarin mensen te hoop liepen tegen 'Oorlog', kwam ook de gedachte opzetten dat de wereld beter af zou zijn met meer vrouwen in de regering. Die waren niet zo 'bloeddorstig'. Nou, dát bleek ook een epische misrekening, want naast alle vrouwen in de politiek die gefocust zijn op de noodzaak om 'krachtig' over te komen, wemelt het ook van de 'Alfa-mannen' die je oren doen suizen als het er om gaat de wapens te laten spreken.
Goh, wat verlang ik terug naar de tijd waarin mensen nog gewoon zichzelf konden zijn, en niet als een 'Pavlov-hond' kwijlden als de bel klinkt!