Kamala Harris wordt de ‘running mate’ van Joe Biden.
Er is helemaal niemand die ontkent dat die keuze is ingegeven door politiek opportunisme. Niemand verwijst naar de inhoud, en iedereen heeft het over de ‘vorm’. Het is een vrouw, en ze is ‘zwart’. Althans, ze gaat door voor ‘zwart’, al steekt ze nogal bleekjes af tegen ‘Zwarte Piet’, waarvan ‘Facebook’ inmiddels de afbeeldingen heeft verboden, omdat ze ‘karikaturaal’ zijn voor een bepaalde bevolkingsgroep.
Die racistische, seksistische benadering van het politieke bedrijf, en de behoefte om de beeldvorming middels censuur te beïnvloeden, zit mij niet lekker. Zelf word ik niet overmand door een opwellend verlangen om mij ertegen af te zetten door te demonstreren, te protesteren of te provoceren, maar ik begrijp het als iemand die de ontwikkelingen volgt stelt dat Trump opnieuw gaat winnen, ondanks de ‘polls’. Al houd ik mijn kruit nog even droog. Maar het is een illusie dat kiezers in meerderheid geen acht slaan op de inhoud. En waar Trump zelf in zijn nopjes is met Harris, kan het nog interessant worden. Waar NRC haar wegzet als een 'carrièretijger' die haar loopbaan zorgvuldig heeft gepland, en iemand die 'scherp debatteert', is dat soort opportunisme evenmin iets waar je als kiezer iets mee kan als je naar meer integriteit op bestuurlijk niveau streeft, en een politicus die meer heeft met jouw carrière dan die van haarzelf.
Het is ronduit tragisch te noemen, dat de ‘Democraten’, noch de ‘Republikeinen’, zich hebben weten te herpakken sinds ‘2016’. Geen gebrek aan thema’s die werkelijk schreeuwen om aandacht. Die beangstigende obsessie met ‘gelijke kansen’ gaat ons de kop kosten, als dit zo doorgaat. We kunnen deze luxe niet dragen. Het interesseert niet of een president of premier een man is, of een vrouw, en welke kleur zijn of haar huid heeft, welke seksuele voorkeur de bekleder van het ‘hoogste ambt’ heeft, hoe oud hij of zij is, of hoe lang hij of zij er al zit. Is die man of vrouw goed voor het land?
Dat idee, dat zo’n ‘hoogwaardigheidsbekleder’ geselecteerd dient te worden op basis van ras, sekse, leeftijd, seksuele voorkeur, of welk ander persoonlijk kenmerk dan ook, komt voort uit het denken dat de politieke macht niet bij de bekleder van het ‘hoogste ambt’ berust, maar dat dat meer een ceremoniële functie is, terwijl de ‘ambtenarij’ voor de continuïteit zorgt. Het zal u niet ontgaan zijn dat Trump expliciet beloofde daar radicaal een eind aan te maken, wat voor iedereen zichtbaar heeft geleid tot vier jaar chicaneren en derailleren om te trachten Trump het regeren onmogelijk te maken.
Daarmee zeg ik niet dat Trump zulke geniale opvattingen heeft over het landsbestuur, of over de wijze waarop de Verenigde Staten zich dienen te profileren in de wereld. Maar afgezet tegen Hillary’s agenda, dat het nu haar beurt was, omdat ze een vrouw was, stak Trump positief af. Kun je nagaan!
Sterker nog, als we omkijken naar de achter ons liggende vier jaar, dan was de beeldvorming van Trump een regelrechte karikatuur van dat concept dat uitgaat van een ‘Deep State’ die de lijnen uitzet, terwijl de ‘persoon’ aan de top het moet zien te verkopen. Ooit kocht ik mijn vlees bij een slager die ook als mens een slager was. Hij kleineerde zijn personeel als ze steken lieten vallen, en schoffeerde klanten die pretenties hadden, maar hij had perfect vlees voor een prijs waar zijn concurrenten niet aan konden tippen, en hij gaf geen geld uit aan opsmuk. Dus stond de winkel altijd bommetje vol. Andere tijden.
Waar ik problemen heb met Trump, is dat hij zich wel als een ‘slager’ gedraagt, maar dat zijn vlees niet best is. In New York was er ooit een iconisch café waarvan in de reisgidsen stond dat je er heen moest, omdat het personeel ronduit onbeschoft was tegen de klanten. En in Schotland verbleef ik ooit in een aanbevolen ‘authentieke herberg’, volgens de reisgids, die er een ‘must see’ van maakte met een hoge waardering, waar alles in de kamer kapot was, met een aangevreten opgezette beer in de vestibule. De tweede nacht zijn we toch maar ergens anders gaan slapen.
Een voormalige topman van CNN constateert, terecht, dat de voormalige baanbrekende nieuwszender compleet vergroeid is met Trump, en dat ze de deuren kunnen sluiten als Trump verliest. Het is verworden tot een soort sadomasochistisch spektakel, die Amerikaanse politiek. ‘House of Cards’ was nog een milde versie.