De regering zit niet stil!
Minister Grapperhaus vliegt naar Thailand om te proberen iets te regelen voor een veroordeelde ‘coffeeshop-houder’, die zijn ministerie eerder in het pak naaide, terwijl zijn collega Bruins met nieuwe wetgeving de zorg verder ontregelt. Maar ook hij ziet mogelijkheden om die wetgeving weer ongedaan te maken. Lastiger is het om de wetgeving op het gebied van ‘stikstofuitstoot’ weer terug te draaien, nu blijkt dat het de bouw van nieuwe woningen en wegen onmogelijk maakt, en de Nederlandse economie op slot gooit. Maar daar staat weer tegenover dat het kabinet speelt met de gedachte om rond de vijftig miljard van de pensioenfondsen te stelen om de economie aan te zwengelen.
Vanuit de zaal kritiek leveren is gemakkelijk. Thaise gevangenissen zijn notoir, en een crimineel is ook een mens. Maar op een moment dat ene na de andere ‘BN-er’ in het buitenland tegen de lamp loopt als dealer of koerier, terwijl de Nederlandse overheid nog altijd niet weet wat ze nou precies wil op het gebied van de ‘recreatieve drugs’, en eigenlijk niemand weet waar hij of zij aan toe is, voedt het roddels als de minister zich persoonlijk met de zaak van één ‘probleemgeval’ bemoeit. Zeker in een tijd waarin, door ‘Epstein’, de discussie over ‘protectie’ weer hoog oplaait.
Iets soortgelijks met wet- en regelgeving rondom klimaat en milieu. Wat je ook beslist, zo lijkt het, het is nooit goed. En natuurlijk wil iedereen dat de Nederlandse economie niet vacuüm trekt. Maar tegelijk willen we ook geen zaken doen met Rusland en China. En het moet uit de lengte, of uit de breedte komen. Zeker nu duidelijk wordt dat het bijdrukken van geld door ‘Centrale Banken’ toch ook in ons deel van de wereld een eindige propositie is.
Daarnaast is er nog een weelde aan onderwerpen op het ‘Identiteit-niveau’ die om aandacht schreeuwen. Om nog maar te zwijgen over de ‘vluchtelingen-problematiek’, of de manoeuvres om Nederlanders in Europa en elders aan een dik betaalde baan te helpen met lekker veel macht.
De internationale ontwikkelingen beginnen ook meer en meer een hoofdpijndossier te worden. Deels door ongelukkige beslissingen op basis van ‘Atlantische loyaliteit’ in het verleden. Toen Ted Cruz tijdens de campagne uithaalde naar Trump met de opmerking dat het niet ondenkbeeldig was dat Trump Denemarken met atoombommen zou bestoken, vond iedereen het grappig. Nu niet meer. En ineens blijkt die verslaving aan Amerikaans wapentuig een achilleshiel. Terwijl onze nauwe banden met de Britten, om die ‘zuidelijke staten’ in Europa in toom te houden, nu gereduceerd tot een ‘Hansa-alliantie’ met de landen rond de Oostzee, ons ook lelijk kan gaan opbreken.
Onze hunkering om ‘gidsland’ te zijn in de wereld, en invloed uit te oefenen via onze vrienden, wordt steeds problematischer. Voor een deel komt dat omdat onze vrienden eigen keuzes maken die we met goed fatsoen niet meer kunnen volgen. Irak en Afghanistan was al lastig. Libië, Syrië en Oekraïne vergden ‘powerplay’. Bij Venezuela liepen we nog in de pas, maar hinkten we al zichtbaar op twee benen. Maar Iran en Groenland wordt te dol. Veel problematischer is het dat we eigenlijk niet écht goed weten waar we heen willen, als ‘gids’. Sterker nog, we hebben inmiddels een lange lijst met bestemmingen waar we niet heen willen. Een lijst die onder invloed van ‘Identity Politics’ is uitgegroeid tot een wereldomspannende deken van onduidelijke principes en prioriteiten.
Zowel nationaal, als internationaal, lijkt dat mij het alles overstijgende probleem van ons land. Een gebrek aan focus. Nederland wil alles zijn, voor iedereen, op hetzelfde moment. Daardoor staan we steeds vaker met lege handen, en een lege portemonnee, nadat de rook is opgetrokken. En met de verkeerde spullen, mensen die voor de verkeerde vakken zijn opgeleid, en met de verkeerde wetten. Het steeds maar weer repareren is een geweldige opsteker voor de werkgelegenheid, en dankzij de archaïsche definities van ‘productie’ in het ‘Grote Leerboek voor Economen’, kan je alles bijschrijven onder ‘groei’, maar het is pure verspilling.