Zonder verantwoordelijkheid, is welvaart een ziekte.
Wie zich blindstaart op individueel succes, ziet niet wat ik daarmee wil zeggen. Succesvolle families, die door de eeuwen heen standhielden, en niet zelden alleen maar welvarender werden, deden dat op basis van een gedegen opvoeding van hun nageslacht. Wat ze te vuur en te zwaard bestreden, dat was ‘Playboy’- en ‘Playgirl’-gedrag. En als regel bleven ze ook weg uit de ‘Tabloids’, en duwden ze zichzelf niet naar de voorgrond. De zorg voor het ‘Familiekapitaal’ was hun enige opdracht.
Wat voor succesvolle families opgaat, gaat ook voor landen op. Historisch is dat een terugkerend patroon. Wat we in ons deel van de wereld, in het voorheen ‘Vrije Westen’ nu zien gebeuren, beantwoordt aan een patroon. Het is fenomenale stupiditeit, maar het helpt niet als je mensen die geacht worden volwassen te zijn er op wijst dat ze stupide zijn. Dat ze dingen doen die eerder zijn geprobeerd, toen eindigden in bittere tranen en bloedvergieten, en dat ze nu een andere uitkomst verwachten. Einstein verzuchtte dat dat typisch menselijk was, en we bewijzen nu zijn gelijk.
Spilzucht heeft vele gezichten. Het begint met hoogmoed, die voor de val komt. De overvloed die lukraak wordt verdeeld om iedereen binnen de familie (het land) een ‘goede tijd’ te geven. Er worden baantjes gecreëerd die niets om het lijf hebben, of zelfs een loodzware belasting vormen voor het winstgevende deel van de onderneming, maar die behangen zijn met status. Ondertussen eist men van de hele wereld erkenning. En waar die niet vanzelf komt, wordt geweld ingezet om eerbied af te dwingen. Dat geweld, en al die nutteloze ‘Jobs’ vormen op enig moment een dermate zware belasting, dat het schip water gaat maken. Op dat moment gaat het als regel radicaal mis.
De onopgevoede kliek van verwende familieleden verwacht te worden vertroeteld vanwege haar status, al zijn er ook afvalligen die hun eigen lege bestaan vol consumptie en zonder nut de rug toekeren, en vol walging de patronage afwijzen. Dat is het moment waarop het schip begint te zinken. Er is geen sprake meer van een collectief, maar van groepen die elkaar te lijf gaan, beiden gedreven door een absurde, anti-emancipatoire, volledig destructieve, primaire, ongeciviliseerde natuur, al dan niet geholpen door concurrerende families (landen) elders. De hereditaire kliek die zich aan de top van de voedselketen heeft genesteld, omhoog gevallen door hun bereidheid de ‘Chef de Famille’ naar de bek te praten, en zich in te likken, heeft de capaciteiten niet om leiding te geven, en wat er ooit aan vakkennis voorhanden was binnen de familie is volledig geërodeerd, en niet langer bereid om loyaal het collectief te dienen.
In die fase wordt er lukraak met geld gesmeten, het gebruik van geweld richting buitenwereld om het imperium dat het geld binnenbrengt in stand te houden, keert zich nu ook naar binnen. In de familie wordt gezocht naar zondebokken, waarbij de patroon (m/v) hulp zoekt bij de afvalligen die eerder vol walging afstand namen, omdat die niks kosten, behalve lippendiensten en loze beloften, en omdat ze bereid zijn voor niks te werken tot ze er bij neervallen, vanuit hun eigen verdwazing. Binnen het tot dan toe in luxe badende gedeelte wordt het zaak om de bakens te verzetten, en de ‘paupers’ in de familie (het land) snikkend in de armen te vallen, ook al meent men er helemaal niets van, en vult men ondertussen de eigen zakken met wat er rest van het familiekapitaal, voordat het op is.
In mijn onschuld had ik gehoopt dat we als collectief die les wel geleerd hadden, toen eind vorige eeuw de Sovjet-Unie de geest gaf, en we bij machte waren de hele wereld in welvaart onder te dompelen, en een emancipatoire impuls te geven zodat we klaar zouden zijn voor de ‘Vierde Industriële Revolutie’. Maar dat blijkt dus niet het geval. Spilzucht nam bezit van ons. De politiek werd ingericht rond verlangens, zonder ooit de vraag te stellen of het nut had. ‘Ik wil dat nou eenmaal!’ En de politieke leidinggevenden, ‘democratisch’ gekozen door professionele consumenten, speelden voor Sinterklaas. Waarbij we nu zo ver zijn dat de roodgloeiende haat van de ‘afvalligen’ levensgevaarlijk wordt voor eenieder die dienstbaar wil zijn aan het concept van groei en onderhoud van het familiekapitaal, om langs die weg de mondiale welvaart naar een hoger peil te brengen.
Het hele orgel is nu vals. En ik weet niet meer hoe we ooit nog terug kunnen keren naar een wereld waarin gezond verstand en verantwoordelijkheid, bij een passende beloning voor talent, in een kader van voor iedereen gelijke rechten en plichten, gebaseerd op fatsoen, de standaard is. Voor mij is het falen in het zicht van de finish, waar ik veel verwachtte van die ‘Vierde Industriële Revolutie’. Maar we gooien ons ‘Eerstgeboorterecht’ weg in een orgie van hebzucht, spilzucht en geweld die de weg vrijmaakt voor een totalitaire machtsgreep waar we allemaal slechter van worden. Gefeliciteerd!