Van het front geen nieuws.
Dat wil zeggen, het dringt niet tot ons door. Front? Welk front? Het militaire front. Over enkele maanden vieren we dat het vijfenzeventig jaar geleden is dat de 'geallieerden' in Normandië aan land kwamen, en van daaruit hun opmars door West-Europa begonnen. Wie de 'stranden' in Normandië bezocht om te zien waar al die jonge mannen hun leven gaven, opdat wij in vrijheid konden leven, voelt zich kwetsbaar.
Oorlog in deze tijd is anders. Vanuit een futuristisch paviljoen dat een miljard heeft gekost, bestiert Jens Stoltenberg, voorheen de premier van Noorwegen, een imposant rijk. Hij is niet gekozen, en zijn functie mag dan meer ceremonieel dan operationeel zijn, maar de organisatie beschikt over een enorme expertise op het gebied van destructie en infiltratie. Op het operationele niveau gecompartimentaliseerd, omdat de lidstaten er prijs op stellen de eindverantwoordelijkheid voor de inzet van hun eigen troepen formeel in eigen hand te houden. Wat er tegelijk ook toe leidt dat een land dat formeel onderdeel uitmaakt van de NAVO-bevelsstructuur geheel op eigen houtje 'op avontuur' kan gaan, en zo het collectief in gevaar kan brengen, zonder dat Stoltenberg er iets tegen kan ondernemen.
Hier op dit blog doe ik niet moeilijk. Als een groot land als de Verenigde Staten, samen met een stel NAVO-bondgenoten, of tenminste met hun expliciete steun, een land omwoelen met dingen die 'BOEM!' zeggen, het middels een invasie bezetten om indruk te maken, of infiltreren om ervoor te zorgen dat ze in dat land niet langer een eigen koers varen, noem ik het al snel een 'NAVO-operatie'. Zelfs als zonneklaar is dat NAVO-landen bij een oorlog betrokken zijn, maar ze houden zich op de vlakte, zoals in Yemen, zie ik geen reden om het beestje niet gewoon bij zijn naam te noemen. 'Artikel 5', waarin is geregeld dat landen elkaar te hulp schieten als ze worden aangevallen, geldt in deze tijd in de praktijk ook als een groot land zich moedwillig in de nesten werkt, en ze stuiten op verzet.
Dat alles laat onverlet dat de 'lidstaten' op gezette tijden wel zo hun verschillen van mening hebben. Dat is als zodanig geen nieuw fenomeen. In de tijd dat ik zelf diende in onze nationale strijdmacht, zat Portugal 'in quarantaine'. Op golven van 'links idealisme' had het land werk gemaakt van het afstoten van haar koloniën in Afrika, en dat zinde de andere NAVO-lidstaten in die tijd helemaal niks. En in onze tijd geldt dat voor Turkije, dat zich na een mislukte coup, waarbij volgens de Turken 'bepaalde NAVO-landen' intensief betrokken waren, profileert als 'Poetin's vriend binnen de NAVO'. En dan hou je niet veel vrienden over binnen de NAVO, in deze tijd.
Daar staat dan tegenover dat Trump, als leider van het 'Vrije Westen', wel oren heeft naar uitbreiding van de NAVO in westelijke richting, nu de expansie richting het oosten even stroef verloopt. Hij ziet in de extreem rechtse Braziliaanse Bolsonaro een puike bondgenoot, en die 'ijzervreter' past inderdaad perfect in het profiel van de organisatie.
Wat wrijving oplevert is niet de intensieve samenwerking met extreem rechtse regimes, en terroristische organisaties, maar de 'marsorder' vanuit 'Washington' om de uitgaven voor militair speelgoed flink op te schroeven, om zo de economie van de Verenigde Staten overeind te houden, stuit ook op onbegrip in sommige lidstaten. De Franse minister van 'Defensie' liet zich daarom onlangs ontvallen dat het artikel waarin de onderlinge solidariteit is vastgelegd 'artikel 5' wordt genoemd, en niet 'artikel F-35', waarbij 'F-35' verwijst naar de gedoemde JSF. Gedoemd omdat zelfs het 'Pentagon' het ding niet wil, en liever een gemoderniseerde versie van de F-15, die uit begin jaren zeventig van de vorige eeuw stamt, aanschaft.
De wrijving binnen de organisatie is daarnaast in toenemende mate zichtbaar op het vlak van de handel. Over en weer worden 'boetes' uitgedeeld en geïncasseerd die een 'vertaalslag' zijn van een ongezonde concurrentie. Trump en de zijnen in 'Washington' oefenen zware druk uit op de EU-lidstaten binnen de NAVO om af te zien van 'Nordstream II', maar afgezien van 'Den Haag' is er op continentaal Europa niet overdreven veel animo om ons op te hangen aan Oekraïne als enige 'doorvoerland' van Russisch gas. En ook de pogingen van Trump en zijn makkers om de EU-landen te dwingen af te zien van Huawei als leverancier van geavanceerde '5-G'-technologie, en andere betaalbare elektronica, valt buiten ons land nog niet in vruchtbare aarde.
In het verlengde daarvan, en niet persé namens de NAVO, gelet op het schisma dat ik hiervoor beschrijf, waardoor sprake is van een schizoïde organisatie die geweldig met zichzelf overhoop ligt, strijkt Trump zijn 'vrienden' opzettelijk tegen de haren in met zijn standpunt dat de Golan-Hoogte moet worden toegewezen aan Israël, en geeft Trump zijn Venezuelaanse vrienden ruimte om formele diplomatieke posten te confiskeren. Stelt u zich eens voor hoe de wereld er 'post-Trump' uitziet, als hij alleen nog maar 'diplomaten' tegenkomt die hem naar de mond praten? Alsof het een 'Reality Soap' is, en hij de 'Art Director' is. De pruttelende NAVO achter zich aan slepend.