Een ‘Underdog’ is niet noodzakelijk een slachtoffer.
Het verhaal van ‘David versus Goliath’ vindt weerklank bij mensen omdat het ‘Onderdeurtje’ in een directe confrontatie met de ‘Reus’, de ‘Reus’ aan het kortste eind trok. Maar de ‘Reus’ kan betere bedoelingen hebben dan het ‘Onderdeurtje’. Of het ‘Onderdeurtje’ kan zich, na de overwinning, gaan gedragen zoals men de ‘Reus’ eerder verweet. Dat laatste wordt de staat Israël door sommigen aangewreven, maar het is zeker niet het enige voorbeeld. Vlak ons eigen land niet uit.
In onze westerse maatschappij is het cultiveren van een imago dat iemand slachtoffer is bijzonder profijtelijk. Dat was niet altijd zo. Maar in deze tijd kun je er echt grof geld mee verdienen. Hier op mijn blog typeer ik de Verenigde Staten, maar ook Israël en organisaties als de NAVO, veelal als ‘Bully’. Het ligt voor de hand dat mensen dat lezen als ‘Reus’, waarbij ik het opneem voor de ‘Onderdeurtjes’, maar dat is niet mijn bedoeling. Als ik het over een ‘Bully’ heb, heb ik het over een instantie die vertrouwt op het ‘Recht van de Sterkste’.
De omvang van het land, de omvang van haar economie, of de omvang van haar leger zijn niet bepalend. Het is een kwestie van mentaliteit. Kille, calculerende lieden op zoek naar wegen om tegenstanders uit te schakelen, zijn ‘Bully’s’, al pretenderen ze te handelen vanuit zuiver nobele bedoelingen, tenzij die tegenstanders hen ‘onder schot’ houden, en er sprake is van zelfverdediging.
Pogingen om zelfverdediging strak te definiëren zijn alleen succesvol als ze leiden tot overeenstemming tussen partijen die mogelijk met elkaar in conflict zouden kunnen komen. Dan nog kan het in de praktijk voelen als onrecht wanneer een bepaalde partij het recht wordt onthouden zich te verdedigen omdat de bestaande overeenkomst dat verbiedt, terwijl men het handelen van de andere partij beschouwt als strijdig met de ‘geest’ van de overeenkomst. En dat geldt uiteraard al helemaal als de één het contract dat hen bindt verscheurt, maar ondertussen wel eist dat de ander op zijn handen blijft zitten.
In mijn beschouwingen op dit blog is ‘Bully’ weliswaar een veroordeling als je uitgaat van het idee dat we allen gehouden zijn aan de wet, waarbij die wet het product is van overleg, dat heeft geleid tot een overeenkomst waar een ruime meerderheid zich in kan vinden, maar het verwijst ook naar de simpele constatering dat we al geruime tijd niet meer in zo’n wereld leven. Daar kun je bittere tranen over plengen, of je bezorgdheid over uitspreken, wat mij wel is toevertrouwd, maar het is wat het is als we het niet veranderen. En daar ziet het niet naar uit.
‘David en Goliath’ is naast een moralistische vertelling ook het verhaal dat ons vertelt dat een ‘Onderdeurtje’ niet kansloos is tegen de ‘Reus’. Voorbeelden genoeg. De recent nog instemmend door mij aangehaalde schrijver en econoom Jonathan Aldred constateert dat we elkaar nodig hebben, en dat er grenzen zitten aan het bereik van de ‘Sterkste’, wat maakt dat ook de ‘Sterkste’ belang heeft bij wetten en regels die echter ook zijn of haar gedrag beperken.
De ‘Reus’ kan op enig moment geërgerd uithalen naar het ‘Onderdeurtje’, in strijd met geldende wetten en regels, en menen dat hij in zijn recht staat, omdat ‘Onderdeurtje’ er een potje van maakt, of blijkbaar de ambitie heeft om zelf ook ‘Reus’ te worden, terwijl de échte ‘Reus’ vindt dat er slechts plek op aarde is voor één ‘Reus’. Mijn constatering op dit blog is dat er geen gebrek is aan goede bedoelingen die ons, tenminste in onze eigen beleving, het volste recht geven om uit te halen, maar dat daar consequenties aan zitten. Als de ‘Reus’ zich niet aan de afspraken hoeft te houden, kan ‘Onderdeurtje’ claimen dat de ‘Reus’ onbetrouwbaar is, en er dus niets is waardoor hij zich verplicht hoeft te voelen die oorspronkelijke wetten en regels nog te honoreren. In de praktijk heeft iedereen zijn eigen 'hoogleraar' die wel bereid is om wat recht is, krom te buigen.
Of de moord op Soleimani een juiste keuze was, heeft meerdere dimensies. De ‘Reus’ kon het, en deed het, en kwam er mee weg, omdat niemand de ‘Reus’ iets kan maken. Dat Soleimani druk was met activiteiten die er op gericht waren het leven van de ‘Reus’ er niet aangenamer op te maken, dat is evident. Maar de 'Reus' bevindt zich vér buiten haar eigen grondgebied, en is daar niet welkom (meer). Dat Soleimani zich, net als de ‘Reus’, regelmatig op ‘glad ijs’ begaf, bekeken door de bril van het (overleden) internationaal recht, daar ga ik ook in mee. En dan weeg ik de schendingen van de ‘Reus’ niet zwaarder dan die van ‘Onderdeurtje’ als ik mijn licht laat schijnen over de vraag of de ‘Reus’ verstandig bezig is, of druk doende om zijn eigen graf te graven. Maar ik denk dat laatste.
DEZE auteur meent dat de Verenigde Staten juist hebben gehandeld, ook al erkent hij onverkort dat het ‘moord met voorbedachte rade’ was, wat evident is, en de Verenigde Staten en Iran niet formeel in oorlog waren, zodat het een schending is van het internationale recht dat in een wat verder verleden nog wel invloed had op de besluitvorming van ‘Reuzen’, maar nu alleen nog wordt aangehaald als een ‘Onderdeurtje’ of 'Reus' het kan gebruiken om zich als slachtoffer te profileren, ook al weten ze dat het niks uithaalt.
Volgens DIT artikel meent Trump dat het Amerikaanse militaire apparaat domweg niet hard genoeg is. ‘Dopes and Babies’ die niet weten hoe je oorlog voert als je wilt winnen. Ook in Europa zijn er wel mensen die zich vol walging afkeren van het ‘softe’ gedoe, waar we zelfs toestaan dat er een proces tegen de staat wordt gevoerd als er bij een aanval op een munitiedepot burgers omkomen. Of als een land ongenode gasten bij de grens tegenhoudt. Maar in meerderheid verwachten we in Europa een ‘Schone Oorlog’, hoe absurd dat ook is. Oorlog is een gedegenereerde conditie. Elk land moet zich tot het uiterste inspannen om oorlog te voorkomen, door zich te beperken tot zuiver defensieve militaire actie, beperkt tot het eigen grondgebied. Maar op het moment dat je een ander land de oorlog verklaart, dan gaan de handschoenen uit, en vecht je tot de dood. Dat het nu zo’n geweldige puinhoop is in de wereld, heeft allerlei oorzaken, maar de belangrijkste is toch dat het een ‘winstgevende propositie’ is voor landen met een ‘GDP-verslaving’, en het bezopen idee dat ze ‘exceptioneel gekwalificeerd’ zijn om leiding te geven aan de andere landen.
Nu staat ‘Moron’ Trump zonder handschoenen in de ring, en heeft hij, samen met zijn voorgangers en Israël, een grote groep ‘Honden’ in het Midden-Oosten en elders ‘vals’ gemaakt door hen keer op keer te besodemieteren en te schoppen, en wijst hij ons erop dat die ‘Honden’ op het punt staan hem te bijten, dus dat het zijn volste recht is hen nu af te maken als ze zelfs maar naar hem blaffen. Ehhhhhhh………
Misschien toch nog even een poging wagen om terug te keren naar de beschaafde wereld?