Als je het bedrijf waar je voor werkt kapot staakt, ben je niet slim bezig.
De uitkomst is slecht voor jezelf, én slecht voor de gemeenschap, dus ‘Stupid’ binnen het denkraam dat Carlo Cipolla ons voorhield, toen hij het boekje ‘The Five Laws of Human Stupidity’ schreef. Na de ‘wederopbouw’ die volgde op de Tweede Wereldoorlog, kregen ‘socialisten’ het verwijt dat ze met hun ‘vakbonden’ hun macht misbruikten. De ‘massa’ meende dat men te weinig profiteerde van de economische groei, waarbij men als regel vergat dat het geld dat wegvloeide naar de ‘welvaartsstaat’ niet uit de lucht kwam vallen, en ook werd gebruikt voor ’Services’ waar uiteindelijk iedereen van profiteerde, ongeacht het inkomen, mede door de ‘progressieve’ belastingschaal, waardoor iemand die aan de ‘voorkant’ profiteerde via het onderwijs, dat daarna grotendeels weer terugbetaalde, met rente.
Een bedrijf kan uiteraard om allerlei redenen ‘kopje onder’ gaan. Niet alléén maar omdat koppige werknemers het onderste uit de kan willen halen, laat dat helder zijn. De top van de onderneming kan investeren in projecten, of overnames, of nieuwe machines, of methoden die per saldo verlieslatend zijn. Of de vraag naar het product verdampt. Of regels die de overheid oplegt genereren zo bizar veel onnodige kosten, dat er niet meer tegenop te werken valt. Wat uiteindelijk de belangrijkste reden is voor een faillissement is niet altijd zo eenvoudig te achterhalen. Als een bedrijf onderuit ging, gaf de bedrijfsleiding de stugge ‘Bonden’ en hardleerse werknemers de schuld, of de verwurgende regels van de overheid, terwijl de ‘Bonden’ en werknemers naar de ‘graaiers’ en de falende managers/ondernemers wezen. In die tijd werd het mode om te gaan staken tegen een voorgenomen bedrijfssluiting, wat op het eerste gezicht ‘Stupide’ in het kwadraat lijkt. Maar er waren gevallen waarin de overheid bijsprong, zonder het bedrijf simpelweg te ‘nationaliseren’ vanwege haar onmisbare rol, en dat schiep een heel nieuwe realiteit die economen nu een ‘Public/Private-Partnership’ noemen. Waarbij tevens bedrijven die simpelweg onmisbaar zijn voor een land, op papier werden ‘geprivatiseerd’, maar feitelijk werden toegevoegd aan het ‘Public/Private-Partnership’ verband.
Zoals ik hier eerder heb betoogd, hebben we het dan over een staatsvorm die in Italië werd bedacht door een zekere meneer Benito M. en zijn vrienden, en dan zal het mij verder worst zijn wat u daar voor naam aan wilt geven, maar met kapitalisme heeft het niets meer te maken, en het is in zijn doorontwikkelde vorm ook niet langer iets wat we het ‘Rheinland-Model’ van de sociaal-democratische verzorgingsstaat noemen. Een politieke leiding, en de managers van grote ‘corporaties’ delen, samen met de banken, de lakens uit, en ze ‘gunnen’ het volk een zekere mate van welvaart in de vorm van hedonistische bevrediging, mits men ‘loonslavernij’ over de volle bandbreedte accepteert, voorzover er geld voor is. Hoewel er verkiezingen zijn, gaan die eigenlijk nergens meer over, vakbonden zijn niet langer nodig, en de mensen aan de top bepalen welke ‘Goede Doelen’ nuttig en nodig zijn, waarbij ze er scherp op letten of die wel onder hun controle vallen, anders kunnen ze doodvallen, en worden ze vervolgd en wegbelast. Tevens wil men nu kunnen bepalen wat ‘informatie’ is, en wat ‘desinformatie’, wat niets te maken heeft met feiten, bewijs of valide argumenten, maar of de ‘consensus’ aan de top ermee kan leven.
Om te kunnen overleven heeft dat systeem ‘Lebensraum’ nodig, en moet het ‘groeien’, in de praktijk door andere landen, volkeren elders, te plunderen en tot ‘slaaf’ te maken. Het ‘Eigen Volk’ moet zich derhalve gaan beschouwen als verheven boven de ‘Russen’, de ‘Chinezen’, of bedenk het maar, zolang die mensen niet zijn geabsorbeerd door het corporatistische systeem. Wat de meeste mensen in ons deel van de wereld ‘Globalisme’ noemen, is de expressie van dat systeem als een mondiale macht, en ik blijf het stoïcijns ‘fascisme’ of ‘Neokolonialisme’ noemen, maar anderen geven de voorkeur aan ‘communisme’ of ‘roofdier-kapitalisme’, of het systeem waar Orwell ons voor waarschuwde. En ik gebruik die referenties hier zelf ook wel, als dat een specifiek aspect duidelijker maakt, of om niet de indruk te wekken dat ik iedereen die het anders ziet dan ik uitmaak voor een ‘fascist’, maar het gaat erom dat we begrijpen waarom het mis gaat, en dat we niet onze ‘cake’ op kunnen eten, én ‘m kunnen bewaren voor later, door oneindig hoge schulden op te bouwen, terwijl automatisering en robotisering eerder ons deel van de wereld bedreigt, dan dat van de productieve landen, en de landen die over veel onbenutte ruimte, voldoende arbeidspotentieel, en voldoende bodemschatten beschikken. Hoe lossen we dat op? Is er wel een oplossing voor?
De ‘socialisten’ die eerder het verwijt kregen dat ze bedrijven kapot staakten, bestaan amper nog, ofschoon er volop gestaakt, geblokkeerd, en gedemonstreerd wordt. Het hele zaakje is doorgeschoven naar hybride, subsidie gedreven organisaties die zich gevoegd hebben in het systeem dat ik fascistisch noem, zonder het zich te realiseren, of ze zijn in opstand gekomen tegen de erosie van hun gekoesterde normen en waarden die onvermijdelijk samenhangt met die uitdijende ‘Public/Private-Partnership’, en die terechtgekomen zijn in wat men wel aanduidt als de ‘Identitaire Gemeenschap’, ironisch, en Orwelliaans aangeduid als ‘extreem rechts’, omdat men het land niet over wil dragen aan een groep (deels niet verkozen) machtswellustelingen, en trots is op de eigen cultuur, en verworven welvaart. Ontzettend verwarrend, en dat is ook de bedoeling, of anders is het de logische consequentie van een systeem dat predikt dat het gestoeld is op ‘wetenschap’, terwijl het sjamanen koestert, mits ze niet ongenodigd het Capitool betreden, de tempel van het corrupte bestuur voor wie ‘One Nation Under Blackmail’ las, of begrepen heeft hoe Epstein grip kreeg op de top van het ‘Public/Private-Partnership’ bestuur in de landen waar de ’Stichtingen’ die hij adviseerde toegang kregen tot het ‘Public/Private-Partnership’ bestuur.
Waar we nu tegenaan lopen, dat is dat wat zich tegenwoordig tooit met het idee dat men ‘Links’ is, nagenoeg volledig is ingepakt door die fascistoïde ‘Public/Private-Partnership’-structuur, en op grond daarvan ook ijverig meewerkt aan plannen om de welvaart te slopen, om ‘het Klimaat’ te redden, en andere mensen te ‘bevrijden’ om hen ons ‘democratische’ Walhalla binnen te voeren, waar ze mogen kiezen uit het ‘LGBTQ’-menu. Terwijl ‘Rechts’ druk is met het kapot staken van het bedrijf. Want het bedrijf is niet die commerciële onderneming waar men zaken mee doet, of de eigen eenmanszaak, maar het overkoepelende ‘Public/Private-Partnership’, vol ‘Vestzak/Broekzak’ constructies, en ‘Draaideuren’ waardoor iemand die bang is voor mensen met fakkels promotie krijgt naar een baan in Gaza, waar het wemelt van de terroristen en het bommen regent, zonder dat mensen wakker schrikken uit hun hedonistische coma, omdat er iets niet klopt in dat verhaal.
‘Public/Private-Partnership’ heeft geen boodschap aan de mens, of haar ethische en morele begrenzingen, en is daarom geknipt voor een ‘Artificial Intelligence’-gedreven technocratisch dystopia. ‘Democratie’ is geen tegengif, maar haar natuurlijke partner, als je DEZE uitleg volgt van wat ‘democratie’ inhoudt, en waarom de Verenigde Staten juist géén ‘democratie’ waren, maar het nu dus wel zijn geworden, evenals ‘Europa’. En waarom dat een ramp is.