De Marechaussee heeft onder andere tot taak om bij gijzelingen en kapingen te proberen de situatie zonder bloedvergieten te beëindigen, indien mogelijk.
Zij onderscheiden verschillende typen kapers, terroristen en gijzelnemers. Verreweg de meest gevaarlijke is de dader met een bipolaire stoornis. Net als je denkt dat je op de goede weg zit, trekken ze de pen uit de handgranaat, of knallen ze iedereen af. Met hen valt niet te onderhandelen. Ik heb in mijn jonge jaren twee vriendinnen gehad die later formeel werden gediagnostiseerd als 'bipolair', en ik kan dat uit eigen ervaring beamen. Begaafd, en een inspiratie om mee op te trekken als ze in hun 'manische' fase zitten, al moet je hen dan, en jezelf, wel tegenhouden omdat ze 'gekke' dingen doen zonder er bij na te denken, en het gevaar niet zien. Maar ze zijn (letterlijk) levensbedreigend gevaarlijk voor zichzelf, en anderen, inclusief hun geliefden, als ze zonder vooraankondiging doorschieten in hun 'depressieve' fase.
Onze huidige samenleving is 'bipolair'. Partijen die de ene dag een verklaring ondertekenen tegen 'anti-semitisme', staan de volgende dag te juichen voor 'NAFO-trollen', een organisatie opgericht door een Poolse antisemiet, en ze geven een oud-SS-er een staande ovatie, en een medaille, en ze huilen voor Navalny, die voorop ging in marsen door Moskou waarin zijn volgelingen met Nazi-vlaggen liepen te zwaaien, waarbij zijn aanhang juichte als hij hen voorhield dat je Moslims dood moest trappen. De linker hand weet niet wat de rechter doet.
De oorzaken van een 'bipolaire stoornis' zijn nog altijd niet bekend. Deels wellicht erfelijk, in die zin dat de kans groter is dat je erdoor wordt getroffen als het 'in de familie' zit. Stress, maar ook drugs worden ervan verdacht die stoornis op gang te kunnen brengen. 'Stemmingswisselingen' door schommelingen in de 'hormoonhuishouding', een volkomen logisch verklaarbaar natuurlijk fenomeen waar veel vrouwen last van hebben door hun op reproductie gerichte stofwisseling, zijn al eeuwen bekend, en dat kan voor de persoon zelf, en voor de omgeving al wel lastig zijn, maar bij 'bipolair' kan de stemming volkomen abrupt, en zonder vooraankondiging, omslaan. Een goede vriend, waar het blijkbaar wel een erfelijke kwestie is, is weer 'de oude' door een experimenteel vastgestelde dosis lithium. Maar hij moet er ook niet mee stoppen, want dan herken je hem niet meer terug.
In de psychiatrie gebruikt men de 'DSM', een Amerikaans 'standaardwerk', om tot een diagnose te komen via checklists. Die 'DSM' is nauw verweven met 'Big Pharma', die de pillen en poeiers levert om mensen met een bepaalde 'aandoening' te behandelen. Ik heb daar jaren geleden al enkele keren over geschreven, ook elders, omdat 'medicalisering' van afwijkend gedrag wellicht niet de juiste weg is. En zekere medicijnen ervan worden verdacht dat ze de problemen voor betrokkene, en de samenleving, alleen maar groter maken, zoals bij zekere antidepressiva die opduiken als een veel gebruikt middel door 'schoolshooters', wat voor critici een reden is om een verband te leggen. Het uiteindelijke 'label' dat aan iemand wordt gehangen, bipolair, schizofreen, psychopathisch, sociopatisch is uiteindelijk niet meer dan een 'label'. Veelal vertonen mensen die opvallen door hun 'verwarde', of anti-sociale, leugenachtige gedrag tal van 'symptomen' waarover de artsen het onderling niet eens kunnen worden of ze 'kenmerkend' zijn. Maar 'iets' zit er niet helemaal goed in die bovenkamer. Is het gevaarlijk? Kan het 'behandeld' worden? Is er een risico op terugval? Kan betrokkene nog wel functioneren?
Dat drugs, die juist gebruikt worden om de stemming van de gebruiker te veranderen in een door hem of haar gewenste richting, een rol kunnen spelen bij het tot stand komen van een 'bipolaire' aandoening, dat ligt voor de hand, maar hoe dan? De hersenen zijn een een extreem complex stuk 'gereedschap' waar we respect voor moeten hebben, en die we goed moeten onderhouden, maar er is geen eensluidende matrix voor dat onderhoud. We rotzooien maar wat aan. Op voorspraak van niet geheel belangeloze 'experts' uit de 'consensus-hoek' klooien we met maatschappelijke keuzes die goed voor ons zouden zijn. 'Bevrijdend'.
Bevrijd van het keurslijf van de logica, de solide matrix van afgesproken normen en waarden, krijgen we toegang tot onze 'creativiteit', worden we verlost van voorspelbare leidinggevenden, en komt er meer ruimte voor 'speelse' invullingen van voorheen doodsaaie, geheel voorspelbare maatschappelijke processen. En opeens is het overal één grote chaos, verzint iedereen regels en wetten die onderling niet op elkaar aansluiten, valt de productie van goederen stil door de loden last van een volkomen onvoorspelbare overheid die de ene dag 'dit' eist, en de volgende dag 'dat', en is er geen dienstverlener die nog bereid is risico te lopen in een samenleving die vergeven is van de bipolaire klanten, en opdrachtgevers.
En we noemen het 'democratie'. Daarin kun je iemand als Wilders, die al decennia devoot de belangen van Israël verdedigt, uitmaken voor 'Hitler' en 'antisemiet', evenals Baudet, die met een Joodse vrouw getrouwd is. En natuurlijk Poetin, die zijn bemoeienis met Oekraïne verklaart als een strijd tegen het oplaaiende Nazisme, en de hernieuwde bewondering voor prominente antisemieten als Stepan Bandera, naar wie daar straten en pleinen worden vernoemd, en monumenten voor worden opgericht, terwijl men onderscheidingen geeft aan de laatst overgebleven SS-ers. Al erken ik onmiddellijk dat iemand als Netanyahu, die in 2019 in de Knesset opriep om Hamas te steunen, als de beste garantie om een Palestijnse staat te voorkomen, terwijl dat land op de Golan ISIS-strijders oplapt voor de strijd tegen de seculiere regering in Damascus, toch ook lijkt te lijden onder een bipolaire stoornis van formaat.
Mijn terugkerende klacht hier, dat contracten niet meer worden gerespecteerd, dat de wetgeving 'spaghetti' is, en liegen, 'spinnen', verdraaien en 'nudgen' de norm onder bestuurders, is tegen dovemansoren gericht. In tal van voorgaande bijdragen heb ik mij afgezet tegen de notie dat het allemaal één 'Groot Complot' is, ondanks het gegeven dat er overal mensen druk zijn met complotten smeden en het volk besodemieteren, omdat ik niet zie hoe daar 'regie' op zit die het geheel overziet en bijstuurt, tenzij het de bedoeling is ons zó gek te maken dat we zelfmoord plegen om het 'Klimaat' te redden. Het is een bipolaire stoornis die ons parten speelt, als je het dan toch wilt benoemen om te kunnen bepalen hoe we het moeten bestrijden.
Zoals ik in de opening van dit betoog al schreef, valt er met bipolaire mensen niet te onderhandelen, en zijn afspraken niet mogelijk. Het ene moment beloven ze je dat de NAVO geen 'inch' zal opschuiven in oostelijke richting, en het volgende maken ze er een sport van om landen op elke denkbare wijze in te lijven. Niet eens omdat ze helemaal opgewonden worden van de macht die het hen verschaft, maar gewoon vanuit een manische impuls. Dat het tot hun eigen destructie leidt, is geen bezwaar. Dat is voor hen geen argument. Pen eruit. Ze zijn 'ziek in hun hoofd'. Of je een oorlog wint of verliest maakt voor hen niet uit. Je doet het gewoon. Je drukt Al Qaida, ISIS-K, Neonazi's tegen de borst, 'omdat het ook mensen zijn', geeft ze onderdak, geld, wapens, training, en een 'vluchtelingenstatus' met voorrang op de woningmarkt, en je bijt iedereen de kop af die roept: 'Maar wacht eens even…..!' Het is 'Gotham'. Duitsland 1938.
Vergis u niet! U kunt zelf ook bipolair zijn in uw gedrag zonder dat het u opvalt als een aandoening die u te pakken heeft, en die er met uw 'redelijke ik' vandoor is gegaan. Ik noem hiervoor Wilders en Baudet bij naam, maar niet omdat het bakens van stabiliteit zijn in een oceaan vol bipolaire politici, laat dat helder zijn. Ik kijk zelf regelmatig achterom. Klopt het nog steeds wat ik zeg en schrijf? Is het consequent en consistent, en geloof ik in de juistheid van mijn bronnen? Zoek ik zelf de dialoog, of handel ik meer in ad hominem en blinde verdachtmakingen aan het adres van redelijke mensen die alleen maar een ander perspectief hebben, maar wel benaderbaar zijn voor een uitwisseling van feiten en argumenten?
Mensen die in de omgang een 'rots in de branding' zijn, functioneren als een rode lap op een stier. Dat verklaart de enorme weerzin tegen mensen als Poetin, Xi en Kennedy beter dan hun beleid of visie op mens en maatschappij. Mede door de de-industrialisatie is er in ons deel van de wereld 'geselecteerd' op bipolaire mensen. 'Doe eens gek'. 'Gooi je haar los'. 'Geef hem/haar ook een kans.' 'Prijs voor het meedoen.' Pilletje hier, therapietje daar, subsidietje omdat het geld kost en niks oplevert. En als iemand last heeft van 'mood swings', dan pas je je als evenwichtige medemens maar aan. Iedereen met twee nog logisch functionerende hersencellen die niet in de greep is van de 'prikkel-industrie' kan bedenken dat dat niet goed gaat. Maar voorbij een zeker omslagpunt is er geen houden meer aan, en moet die hele gifbeker leeg. Vraag maar aan Socrates.