Afgedwongen collectivisme roept weerstand op.
Nagenoeg alle mensen in mijn familie, vrienden- en kennissenkring staan zich er op voor dat ze ‘anti-communistisch’ zijn. Elk van hen is gewapend met verhalen over de monsterlijke praktijk. Mijn bijdragen hier over landen die zij verafschuwen, omdat ze ‘communistisch’ zijn, zoals China, Cuba, Venezuela en Vietnam, om er maar een paar te noemen waar ik met enige regelmaat aandacht voor vraag, lezen ze vermoedelijk al niet eens. Het staat ze tegen. Collectief wijzen ze elke nuancering af.
Mijn eigen bezwaar tegen ‘communisme’ betreft de economische leer van de heer Karl Marx. Of een land zich behangt met stickers waarop staat dat ze ‘communistisch’ zijn, ‘democratisch’, ‘liberaal’, ‘theocratisch’, ‘socialistisch’ of wat dan ook, zegt mij niet zoveel. En de stickers die anderen er op plakken zeggen mij als regel nog minder.
De ironie is, dat veel mensen die lukraak smijten met termen waarvan ze de betekenis en oorsprong niet kennen, veelal opzichtige representanten zijn van de stroming die ze zeggen te bestrijden. Joodse fascisten en zwarte racisten bestaan. Evenals feministische vrouwenhaters, en socialistische miljonairs. Lees nou eens wat Fred Reed schrijft over zijn land en Cuba, HIER. En Fred Reed is geen communist, of fan van totalitaire regimes. Net als ik zoekt hij in zijn beschouwingen naar praktische ontwikkelingen die evident in de smaak vallen bij de bevolking van een land. Zonder de ogen te sluiten voor ‘scherpe kantjes’.
Geen samenleving kan bestaan zonder een mate van collectiviteit. Tevéél roept spanningen op. En niet genoeg zorgt voor chaos. Maar ook verkéérde collectiviteit is een ‘Rode Lijn’. Eenieder van ons is gehouden aan de opdracht om daarover na te denken, en naar eer en geweten te handelen. Impulsief verzet tegen collectiviteit is onzinnig. ‘Domme Dromers’ die de loftrompet steken over een maatschappij die stijf staat van de individualisten, die op elk moment van de dag moeten bewijzen ‘anders’ te zijn, en hun ‘eigen weg’ te gaan, zijn een aanwinst voor de ‘Darwin Awards’. En niet meer dan dat. Hersenloze balletjes in een flipperkast.
Er is geen uniek draaiboek dat voor elke situatie bepaalt of het collectief op moet treden tegen de dissident. U mag het juist vinden dat er wetten zijn die bepalen dat ik bepaalde mensen ‘positief’ moet discrimineren, en dat ik mij moet laten vaccineren met een preparaat dat geen immuniteit biedt en, in mijn ogen, na mij te hebben ingelezen, een gevaar is voor de volksgezondheid, of dat ik de ‘Eindeloze Oorlogen’ en onmenselijke sancties moet steunen, waardoor mensen die u en mij niets hebben misdaan omkomen van honger en gebrek, maar ik weiger. Ik zet mijn hakken in het zand. Met uw eisen gaat u niet slechts te ver, maar u graaft uw eigen graf. Mijn onmacht om u op andere gedachten te brengen beklemt mij, maar ik wil geen verantwoordelijkheid dragen voor de gevolgen van uw dwalingen, en mijzelf beschermen door mij te onttrekken aan uw eisen om te gehoorzamen, ‘of anders’.
Omdat ik ervan overtuigd ben dat u het zou begrijpen als u goed geïnformeerd zou zijn, schrijf ik hier dagelijks over actuele zaken, en laat ik u zien welke informatie u onthouden wordt. Of hoe je een concept en een praktijk ook anders kunt bekijken. Een rabiate ‘anti-communist’ schreef dat het een grof schandaal was dat ‘Beijing’ collectieve regels, geldend voor de hele bevolking, had gericht op een beperking van de bevolkingsaanwas. Hij begreep de ‘Oeigoeren’ die zich daaraan onttrokken, omdat Allah hen opdracht had gegeven zoveel mogelijk kinderen op de wereld te zetten, en steunde hen in hun strijd. Dat is in de kern een legitiem standpunt, voor wie de godsdienstvrijheid een warm hart toedraagt. Maar daar staat tegenover dat overbevolking op mondiale schaal, en niet zelden ook lokaal, een onoverkomelijk probleem kan zijn voor wie de opdracht heeft om het collectief van de natie te voeden en te laven. Dat vergt dus een inhoudelijke discussie over wat nou wijsheid is. Laat je de ‘flipper’ dat balletje keren, dat als een losbol door de kast tuimelt, terwijl hij zich als een konijn voortplant, slechts beperkt door zijn natuur, slaaf van Allah’s schepping, of gebruik je je hersens om er als collectief beter uit te komen, zodat de kinderen en kleinkinderen ook nog een toekomst hebben?
Met ‘communisme’, de economische theorie van de heer Karl Marx, heeft dat niks te maken. Bij elke wet, en elke regel, is de vraag wat het doel is, of dat doel de mens als onderdeel van het collectief én als individu bedient op een wijze die optimaal is, en of handhaving uitvoerbaar is. De argumenten, en de relevante feiten moeten daarbij ter tafel komen, en ingrijpen onder dwang van straf moet beperkt blijven tot het minimum. In elke situatie waarin de dialoog beheerst wordt door irrationele angsten, hysterische verhalen, op effectbejag gestoelde propaganda, en halve waarheden, of hele leugens, dient een verantwoordelijke overheid niet vol gas te geven, maar bovenop de rem te gaan staan. Het is niet intelligent om achter ‘experts’ aan te rennen die het geheel niet kunnen, of willen overzien. Die in dienst zijn van bedrijven of organisaties met belangen, met inbegrip van de verwerving van subsidie en fondsen voor hun branche.
Collectiviteit dient gestoeld te zijn op respect voor diversiteit. Het is niet de ‘vlag’ die ons verenigt, niet onze ideologie, onze sekse, onze seksuele voorkeur, de kleur van onze huid en andere raciale kenmerken, onze leeftijd, ingeënt of niet, rijk of arm, behorend tot een familie, een ‘clan’, een ‘bende’, een ‘elite’, maar ons ‘mens zijn’.