Heeft u wel eens gecollecteerd, of een actie voorbereid voor een concreet goed doel?
In mijn jonge jaren scoorde ik nog het hoogste bedrag van de hele gemeente bij de ‘Kinderpostzegel’-actie. En ik heb met rammelende collectebussen rondgelopen voor een waaier aan ‘Goede Doelen’, als vrijwilliger. Daarnaast ben ik intensief betrokken geweest bij acties die tot doel hadden om geld in te zamelen voor de slachtoffers van de ‘Oorlog in Biafra’, en de strijd tegen Lepra. Ik ben er niet trots op, want ik vind het eerlijk gezegd heel gewoon, en ik heb er geen spijt van waar ik achteraf wel met vraagtekens zit. Ook nu nog maak ik maandelijks geld over aan de Stichting achter de ‘Kinderpostzegels’, en aan een bescheiden aantal andere ‘Goede Doelen’, waarbij ik echter steeds kieskeuriger ben geworden, en opteer voor ‘Goede Doelen’ die geen kantoor en staf hebben in Nederland, en liefst iets kleinschaligs, en concreet.
Dit is geen ‘Kijk Mij Eens Goed Zijn!’-artikel, maar een poging om meer licht te werpen op de evolutie van de ‘Goede Doelen Wereld’, en de wereld van de ‘Activist’, waar ik ooit ook lid was van ‘Amnesty’ en ‘Greenpeace’, die ik al tientallen jaren geleden de rug heb toegekeerd toen het allemaal ‘Politiek’ werd. Daarnaast kwam ik erachter dat de ‘Oorlog in Biafra’ om de olie ging, waarbij het (toen voor mij) sympathieke Israël een bijzonder onfrisse rol speelde als land. Terwijl ‘Transavia’ er ‘goudgeld’ verdiende met riskante vluchten, kogelgaten in de vliegtuigen, waarbij er vermoedens waren van wapensmokkel naast voedseltransport. En waar was dat geld nou naartoe gegaan? Dat viel achteraf allemaal niet meer te reconstrueren, en ik hield er een vieze smaak aan over.
Die vieze smaak evolueerde tot scepsis over gewapende interventies over de hele wereld vanuit het ‘Responsibility to Protect’ idee, en die tsunami aan ‘Regime Change’ acties, waarbij niet alleen autoritaire regimes beentje worden gelicht, om te worden afgelost door onze ‘koppensnellers’, maar ook democratisch gekozen regeringen aan de kant worden geschoven om plaats te maken voor onze ‘Neonazi’s’, en dat ziet u hier terug op dit blog als waarschuwing. Meer kan ik niet doen.
Als collectant had ik een ‘winnende strategie’, waardoor ik zoveel ophaalde. Het gros van de klasgenoten spande zich totaal niet in. Ze verkochten kaarten en postzegels aan hun ouders, misschien nog de buren, of opa en oma, en klaar. Voor mij was het echter een sport om zoveel mogelijk ‘op te halen’, en al snel ontdekte ik dat je veel meer ‘verkocht’ in de ‘huurflats’ dan in de wijken met ‘koophuizen’. Deels kwam dat omdat je in korte tijd langs veel meer ‘deuren’ kon gaan, maar in de ‘huurflats’ was, in die tijd, waarin ‘het huishouden’ en de ‘opvoeding van de eigen kinderen’ nog een voltijdbaan ‘plus’ was, altijd wel iemand thuis. In de ‘koophuizen’ deed er vaak niemand open, of je kreeg een ‘sleutelkind’ aan de deur, of de ‘hulp in de huishouding’, en als je de bewoner zelf trof dan mocht je blij zijn als je het goedkoopste ‘item’ op de lijst kon slijten. Bovendien hoorde je daar met de regelmaat van de klok dat ze al ‘Geld Hadden Overgemaakt’, en dat zal in sommige gevallen ook wel zo zijn geweest, maar ik heb zo mijn vermoedens dat het in een aantal gevallen een ‘grammofoonplaat’ was die ze afdraaiden om hun imago geen schade toe te brengen.
Ook bij ‘Acties’ waren het eerder de ‘arbeiders’ die de handen wel uit de mouwen wilden steken, dan het ‘kantoorpersoneel’, om het zo maar even generaliserend neer te zetten. En de ‘Best Betaalden’ hadden zelden tijd, als ze al geïnteresseerd waren, want die waren druk met ‘Geld Verdienen’. Wat vermoedelijk ook wel zo was, want veel mensen in die ‘Beter Betaalde’ sectoren draaien onmenselijke ‘Uren’. In die tijd had je nog niet van die ‘bankzitters’ die met hun ‘Laptop’ op schoot in ‘Bitcoins’ handelden, en slapend rijk werden met ‘Niks Doen’. Zelfs de ‘bankier’ was nog een ‘Heer’. Andere wereld. Betere wereld, in menig opzicht. Maar verre van volmaakt, en zoals ik al schreef werd er ook toen volop ‘Verdiend’ door mensen die het geld wegsluisden, om van het geld dat was gedoneerd aan de ‘Armen’ een schitterende kerk vol prachtige ornamenten te bouwen. Nu (terecht!) ‘Cultureel Erfgoed’, waarvoor we als gemeenschap diep in de buidel tasten om te voorkomen dat het verloren gaat. Maar het principe deugde niet.
Het ‘Goede Doel’ als ‘business’ is mij een gruwel. En dat botst vermoedelijk met hoe veel van mijn lezers er tegenaan kijken. Dat ‘explodeerde’ in mijn gezicht toen ik mij recent afzette tegen de ‘Stichting het Vergeten Kind’, gevestigd in Utrecht, met een staf van vijfendertig medewerkers en volop vacatures, terwijl de ‘Actie’ waarmee ze in beeld zijn neerkomt op het ‘petitioneren’ van de overheid om de zorg anders in te richten. Dat is derhalve ‘Betaald Actievoeren’, en daar zie ik geen heil in. Zelfde verhaal bij ‘Greenpeace’ en ‘Amnesty’, en nog zoveel andere organisaties die volop carrièremogelijkheden bieden voor professionele ‘Actievoerders’. Ik ben meer van ‘I Give As Good As I Get’, en door het geld te laten ‘rollen’, en mijn favoriete muziek en films niet te ‘Rippen’, netjes mijn belasting te betalen, en niet op de ‘Bouwplaats’ te stelen wat ik voor mijn klussen nodig heb, of mijn ‘Eisen’ met een spuitbus op gevels en publieke werken te spuiten, waarna van mijn belastinggeld de boel weer schoongemaakt moet worden, en opnieuw moet worden geschilderd, draag ik mijn steentje bij.
Anderzijds, en dat is een ‘pijnpunt’, begrijp ik soms dat ‘Rippen’, als je bedenkt dat niet de muzikant, of de acteur, of degene die de ‘code’ schrijft en het programma bedenkt degene is die het geld incasseert, maar degene die de ‘Rechten’ heeft verworven. Ik heb dat hier ooit geïllustreerd aan de hand van een historisch juist verhaal, over iemand in dienst bij een groot bedrijf, als ‘codeur’, die het werk uitbesteedde aan een zwoegende Chinees in een kelder ergens in China, die al het werk deed, voor een fractie van wat hij ervoor betaald kreeg. Zijn werkgever ontsloeg hem prompt toen die erachter kwam, op grond van zorgen over de ‘veiligheid’, maar neemt u van mij aan dat ze vervolgens die Chinees in die zompige kelder het werk lieten doen, zonder hem meer te betalen dan wat die ‘codeur’ hem betaalde, waardoor er meer aan de strijkstok bleef hangen bij de ‘Bill Gates’ die dat bedrijf in handen had. Tegen die achtergrond heb ik u wel geattendeerd op een, in mijn optiek voorbeeldige ‘Actie’ om de minderbedeelden in de wereld daadwerkelijk te helpen, waar een producent opnamen maakte van straatmuzikanten, die in zijn studio bewerkte, en vervolgens uitbracht, waarbij hij de muzikanten eindelijk ‘Loon naar Werken’ kon geven.
Zozeer als ik mij afzet tegen de macht van ‘Rechthebbenden’, die via hun ‘Laptop’ op de bank ‘Rechten’ kopen, en verkopen, terwijl ze niets produceren, maar dat ‘werken’ noemen, zet ik mij ook af tegen de ‘Overhead’ die het geld voor ‘Goede Doelen’ afroomt ten bate van zichzelf, de ‘Kantoorruimte’, de ‘Staf’, het ‘Promotiemateriaal’ en de hele ‘business’. In het bijzonder waar al hun inspanningen wegvloeien naar initiatieven om een falende overheid te petitioneren om op te houden met falen. Er zijn nu meer en meer ‘kanalen’ op ‘YouTube’ die de burger trakteren op een kijkje ‘achter de schermen’ van de ‘Haagse Politiek’. En het is erger dan ik dacht. Véél erger! Eén van de ‘kanalen’ die ik zelf op gezette tijden via ‘links’ aan u voorstel is die van de Deventer ‘Rapper’ Bouke van de Vrugt, die zich tooit met de artiestennaam ‘Comex Kafka’, en op zijn ‘kanaal’ onder meer beelden laat zien van confrontaties in de ‘Tweede Kamer’. Ik wéét dat hij ‘omstreden’ is, zoals nagenoeg iedere ‘Rapper’, maar die scènes uit dat ‘Tehuis van Volksvlijt’ spreken boekdelen. U en ik wéten dat als er ‘Tegenvallers’ dreigen, dat je dan tijdig op de rem moet gaan staan, maar als Omtzigt aan Kaag vraagt of ze zicht heeft op wat er dreigt, valt ze opzichtig door de mand. Dat hoort thuis in het ‘Journaal’, maar als ‘Comex Kafka’ het mij aanreikt, vind ik het ook prima. En waar hij in een recente video op zijn kanaal nog eens benadrukt dat hij van mening is dat iedereen recht heeft op zijn eigen mening, en vrij is om te demonstreren, kan ik dat alleen maar toejuichen.
Onder de streep zijn we allemaal verantwoordelijk voor onze eigen beslissingen, en woordkeus. In mijn muziekkeuze, voorkeur voor films en kunst, laat ik mij niet leiden door politieke voorkeuren. Mijn tamelijk eclectische smaak zorgt ervoor dat ik gecharmeerd kan zijn van één ‘nummer’, één ‘film’, één ‘balletvoorstelling’, één ‘schilderij’ of ‘beeldhouwwerk’, zonder meteen een ‘fan’ te zijn van het hele oeuvre, of een zekere ‘stijl’. Of een topsporter ‘linksdragend’ of ‘rechtsdragend’ is, zal mij een zorg zijn. Maar bij politici heb ik niets met de ‘Show’, of het ‘Refrein’. Je doet je werk, of je gooit er met je pet naar, en verkwanselt mijn geld. In een andere ‘clip’ uit ‘Den Haag’ ging het een half uur lang over de vraag of oud-minister de Jonge wel of niet zélf voor een commissie aan de tand gevoeld zou worden. De ‘coalitiepartijen’ wilden dat ten koste van alles voorkomen, de voorzitter en zijn administratieve ‘side-kick’ wrongen zich in allerlei bochten om de vertegenwoordigers van de ‘coalitiepartijen’ hun zin te geven, waarbij op onnavolgbare wijze met stemmen in de vergadering, en formuleringen werd gegoocheld, waarop verscheidene aanwezigen het voor gezien hielden, en de vergadering verlieten. Waar Omtzigt ook daar aanwezig was, maar geen ‘stemrecht’ had, om procedurele redenen die ik verder niet kan achterhalen, onderstreept dat zijn werklust, en bereidheid om ‘het gras op te vreten’ voor de mensen die op hem gestemd hebben, en zo zitten degenen die opstonden en wegliepen uit die zinloze bijeenkomst er ook in, voorzover ik kan zien. Maar hoe je het uithoudt in die ‘strooppot’, dat is mij een eeuwigdurend raadsel. Ik zou zelf allang opgehouden zijn met collecteren in die ‘villawijk’.