En door maar weer.
Opnieuw een hoop heibel over het ‘schuldenplafond’ in de Verenigde Staten. Het land slaagt er maar niet in om haar huishoudboekje op orde te brengen, en dat betekent dat de zittende regering naar het ‘Congres’ moet om te bedelen om meer te mogen lenen van toekomstige generaties. Dat leidt onveranderlijk tot een afzichtelijke koehandel, waarbij vertegenwoordigers van afzonderlijke staten, van beide partijen, moeten worden omgekocht om de benodigde stemmen bij elkaar te sprokkelen. Steeds is er wel een fractie die luidkeels roept dat het zo niet door kan gaan. Wat leidt tot doemscenario’s, en een enkele keer worden dreigementen tijdelijk ‘hard’ gemaakt, door Nationale Parken te sluiten en het personeel naar huis te sturen, en andere ‘diensten’ van de overheid op te schorten, waarna er weer een doorbraak komt. Een nieuwe ‘lease on life’ voor de federale overheid en het ‘Militair Financieel Complex’, veruit de belangrijkste profiteur.
Hier op dit blog heb ik bij herhaling sombere bijdragen gepubliceerd over de economische vooruitzichten voor de Westerse Wereld, gebaseerd op het gegeven dat dit niet eeuwig zo door kan blijven gaan. De boodschap was steeds dat het urgent is die explosie van schulden tot staan te brengen, voordat de ‘Man met de Hamer’ een gecontroleerde afbouw, en terugkeer naar gezonde verhoudingen tussen schuld en inkomsten, onmogelijk maakt.
Steeds als het ‘schuldenplafond’ weer was opgekrikt, was dat een vrijbrief voor nieuwe onverantwoorde uitgaven en toezeggingen. Van de overheid zelf, van bedrijven en van particulieren, wat de illusie van ‘groei’ gaf, als je alleen naar de inkomsten-kant keek, en de schuld die er tegenover staat buiten beschouwing liet. Ik heb van mijn kant getracht helder te maken dat je geen ‘eigen huis’ hebt, als dat huis voor honderd procent of meer verhypothekeerd is. Dat huis is eigendom van de geldverstrekker. En dat geldt ook voor het land, als de staatsschuld hoger is dan honderd procent van wat dat land ‘waard’ is. Maar ver daarvoor kun je al niet echt meer spreken van soevereiniteit. Waarbij ik benadrukte dat ‘GDP’, de in ons deel van de wereld favoriete grootheid om de ‘waarde’ van een land te bepalen, niet langer geschikt was voor dat doel. Beter, maar ook niet volmaakt, is ‘Purchase Power Parity’, zolang de internationale handel in hoge mate vrij is. Als het leven steeds duurder wordt, lijkt het wel alsof je er op vooruit gaat als je inkomen stijgt, maar dat is slechts schijn. En dat geldt voor een land net zo goed.
Wat gebeurt er nu als dat ‘schuldenplafond’ niet opnieuw wordt verhoogd? Het sluiten van de Nationale Parken en een waaier aan door de overheid gefinancierde ‘diensten’ is dan op geen stukken na toereikend om uit te komen op een sluitende begroting. Het is in dat geval onvermijdelijk dat de Amerikaanse overheid niet meer kan volstaan met ‘snijden’ in haar uitgaven, maar moet gaan hakken. Of ‘Washington’ moet zichzelf failliet verklaren, de uitstaande schulden op ‘nul’ zetten, en met een schone lei beginnen, met een nieuwe ‘munt’, in de sfeer van ‘Central Bank Issued Digital Currency’ waar zoveel over te doen is. In dat laatste geval gaat er wereldwijd onvoorstelbaar veel kapot, en komt de internationale handel krakend tot stilstand. Indien zo’n stap is voorbereid, en geselecteerde ‘partners’, zoals de landen van de EU, Groot Brittanië en Japan meedoen, zal de schade nog altijd gigantisch zijn. Allerhande ‘partijen’ die schuldpapier in Dollars, Euro’s, Yen of Ponden hebben kunnen die dan op slag tot nul afschrijven. Dat is, in die vorm, vragen om een revolutie. Dus zal er in dat geval een modus moeten worden gevonden om burgers die daar het slachtoffer van zouden worden te ‘compenseren’. Ja, je pensioenfonds is van de aardbodem weggevaagd, maar we bieden een ‘redelijke compensatie’.
‘Vijandige’ landen die veel schuldpapier hebben van de landen die zich failliet verklaren worden op die manier onteigend. Dan hebben we het primair over China en Japan, maar ook andere, soms onverwachte landen bezitten grote hoeveelheden Amerikaans schuldpapier. Dit is het scenario waar ‘nationalisten’ en ‘gezond geld kapitalisten’ al geruime tijd voor waarschuwen. Op slag is iedereen in die failliete landen afhankelijk van de ‘compensatie’ die hen geboden wordt, oftewel het ‘sociale krediet’, dat kan worden afgenomen als je ‘de verkeerde mening hebt’ over een onverklaarde oorlog, of je bent ‘onbetrouwbaar getrouwd’, of bedenk het maar. En opnieuw, dat geldt ook voor landen onderling. ‘Sancties’ op steroïden. Wat mij brengt op het verschil tussen ‘Sancties’, en ‘Boycott’. De term ‘Boycott’ is afgeleid van de naam van een Britse ‘landbeheerder’, Charles Cunningham Boycott, die ‘Sancties’ oplegde aan boeren die weigerden de opgelegde pacht te betalen in een tijd van mislukte oogsten, door hen de toegang tot het land van de eigenaar te ontzeggen, en hen uit te zetten. Dat is wat de Westerse landen doen met hun ‘Sancties’. Waarop de hele bevolking van het dorp en de streek niets meer wilde leveren aan de heer Boycott, niet meer naast hem wilde zitten in de kerk, en hem de rug toekeerde in de kroeg. ‘De-Dollarisering’ is in feite een vorm van ‘Boycotten’, een vreedzaam protest tegen het misbruiken van de macht van de Dollar in de wereldhandel. ‘Sancties zijn agressief, en een ‘Boycott’ is defensief. Het opblazen van pijpleidingen, is agressief, niet meer willen leveren aan landen die niet meer willen betalen in een munt waar de producent iets mee kan kopen, is defensief.
De reden waarom er mensen zijn die menen dat het niet ondenkbaar is dat ze er deze keer niet ‘uitkomen’ in ‘Washington’, is deels ingegeven door ‘partijpolitiek’, waar bepaalde ‘gezond geld kapitalisten’ nog dromen van restauratie van de Dollar, en een ‘balanced budget’, met de Verenigde Staten in ‘Splendid Isolation’ werkend aan de wederopbouw van de ‘Manufacturing Base’. De ‘Lijn Trump’, zeg maar. Terwijl anderen, die eveneens nu een doorbraak willen forceren, daar in feite lijnrecht tegenover staan, omdat ze bang zijn dat als de stap naar ‘Central Bank Issued Digital Currency’ nu niet gezet wordt, het te laat is om dat proces te controleren, als gevolg van de rap om zich heen grijpende ‘De-Dollarisatie’ in de internationale handel. En omdat het best eens zo zou kunnen zijn dat iemand uit de ‘Trump-school’ de volgende verkiezingen gaat winnen. Daarmee doel ik niet exclusief op Trump, maar ook op Kennedy/Gabbard en de Santis/Musk, bijvoorbeeld.
Er zijn niet overdreven veel mensen die begrijpen wat er boven hun hoofd hangt, en hoe alles samenhangt met de vraag hoe lang we nog zo door kunnen gaan, voordat de hele boel in ons gezicht explodeert. Hopelijk bent u wel bij de les, want de consequenties voor ons dagelijks leven zijn niet gering! In de oorspronkelijke opzet was het de bedoeling dat de hele wereld geleidelijk aan zou transformeren tot een ‘Globalistische Heilstaat’ onder regie van de zelfbenoemde ‘Unipolaire’ managers die al geruime tijd de lijnen uitzetten naar een ‘ontzielde’ wereldbevolking, ‘aangestuurd’ door niet-verkozen lieden met (toegang tot) de macht, die in niet-transparante groepen, zoals het ‘WEF’, de ‘NAVO’, ‘Bilderberg’, de EU en dergelijke zouden ‘coördineren’. Wat die ‘Beweging’ kon missen als kiespijn, dat was een breuk in het wereldomspannende ‘Unipolaire’ streven, en een terugkeer naar een ‘Multipolaire’ wereld. Mijn stelling hier is dat het hele ‘Unipolaire’ project een ‘doodgeboren kindje’ was, en dat alle energie die erin is gestoken om het tot leven te wekken alleen maar grotere trauma’s teweeg heeft gebracht.
Een ‘Einzelgang’, waarbij het ‘Unipolaire Westen’ zich afscheidt van de wereld, wordt ons nu voorgesteld als een ‘bevlogen’ keuze van ‘exceptionele landen’, verenigd in de ‘G-7’, waarbij dat ‘G’ ooit stond voor ‘Geïndustrialiseerd’, maar inmiddels alleen nog maar staat voor ‘Geld’ en ‘Geweld’. De pogingen om via oorlogen in het Midden-Oosten en Oekraïne weerbarstige landen te onderwerpen, of te vernietigen, is hopeloos mislukt, en het is de voornaamste oorzaak van die spectaculaire schuldenberg. Als we terugkeren naar ‘gezond geld kapitalisme’ zal dat pijn doen. Héél veel pijn als we die schuldenberg zien als onze eigen verantwoordelijkheid, het gevolg van ‘dwaalbeleid’ en ‘geld over de balk smijten’ waar we het hadden moeten investeren, en niet consumeren. Als we doorzetten, en oprecht menen dat we geen andere keuze hebben dan die ‘Unipolaire’ wereld erdoor drukken, door Rusland te verslaan, en China ‘op te vreten’, dan vernietigen we de wereld die onze voorouders met bloed, zweet en tranen hebben opgebouwd, en wellicht dooft dan het licht voor de mensheid wel helemaal.
De beste uitkomst zou zijn dat we het hele Messianistische ‘Unipolaire’ geloof een rotschop geven, terugkeren naar ‘Multipolair’, de restauratie van de vrijhandel, diplomatie, en de waarde van contracten en akkoorden als bindende afspraken. Rusland, China, India en al die andere landen die zich inmiddels al van ons hebben afgekeerd zijn er niet op uit om ons te vernederen en te overheersen. Dat biedt een opening, waar het ook niet in hun belang is om ons het vel over de oren te stropen. Maar dan moeten we wel snel besluiten dat we verder willen als volwassenen. En dat we niet onze ‘cake’ op willen eten, én ‘m bewaren voor later. Boris Johnson stelde dat hij daar wel degelijk naar streefde, en met hem velen die ‘naar school gingen’ in Oxford in de jaren tachtig. Waarover meer in mijn volgende bijdrage, die in de nacht van zondag op maandag verschijnt, eis en weder dienende.