Dus nu schiet Syrië terug?
Israël voerde al duizenden bombardementen uit op Syrisch grondgebied, die slechts spaarzaam in het nieuws kwamen. Israël is steevast terughoudend met het bevestigen van een aanval kort nadat die plaatsvond. Maar heeft er geen enkele moeite mee om die aanvallen toe te geven nadat ze uit de actualiteit zijn weggeëbd. Dat laatste primair voor binnenlands gebruik, en als een bevestiging van hun ‘schrandere’ gebruik van dodelijk geweld, en het gebruik van de media voor propagandadoeleinden, richting de ‘fanclub’ in het buitenland.
De berichtgeving in ons deel van de wereld laat te wensen over. Niet alleen omdat men een oogje toeknijpt als Israël de soevereiniteit van andere landen schendt, maar ook waar men consequent de ‘verklaring’ van Israël overneemt dat het zou gaan om ‘Iraanse’ militairen en opslagplaatsen. Zelfs als Israël zwijgt over een aanval, voegen ‘westerse’ redacties het er ongevraagd aan toe. Alsof het dan legitiem zou zijn. Zoals het in het ‘westen’ blijkbaar ook legitiem is om een journalist zonder beschuldiging, of vorm van proces vast te zetten als die werkzaam is voor ‘Press-TV’, het ‘Iraanse geluid’ in een verzadigde propaganda-oorlog over en weer. Maar in het gros van de gevallen betreft het aanvallen waarbij Syrische slachtoffers vallen. Zowel militairen, als burgers. En wie de moeite neemt om zich te verdiepen in de strijd in dat land ontdekt al snel dat Israëlische aanvallen bedoeld zijn als steun voor Soennitische extremisten die geen ander doel hebben dan het innemen van ‘Damascus’, en de omverwerping van de seculiere staat.
Tot nu toe beperkte ‘Damascus’ zich tot luchtverdediging. Volgens Syrische bronnen weten ze tal van raketten te onderscheppen, nu ze de beschikking hebben gekregen over modernere Russische afweer. Die afweer is inmiddels zelf ook doelwit van de Israëlische aanvallen. Standaard maakt Israël daarbij gebruik van het luchtruim van de buurlanden, Libanon en Jordanië, die niet de capaciteit, of de wil hebben om dat te voorkomen. Volgens Syrië en Rusland schromen de Israëli’s niet om verkeersvliegtuigen te gebruiken als dekking voor hun gevechtstoestellen. Niet anders dan in Oekraïne het geval was, toen ‘Kiev’ de aanval opende op de ‘rebellen’ in het oosten van het land, die zich niet neerlegden bij de ‘westerse’ staatsgreep in hun land.
‘Luchtoverwicht’ wordt in militaire kringen gezien als cruciaal om een oorlog te winnen. Maar in mijn bijdrage van gisteren stond een ‘link’ naar een artikel waarin de vraag werd gesteld of moderne oorlogen nog wel ‘gewonnen’ worden? Daarbij moet u ‘luchtoverwicht’ niet alleen zien als de capaciteit om zonder verliezen van mensenlevens aanvallen op vijandelijke doelen uit te voeren, maar ook om die luchtmacht succesvol doelen te laten raken. Toen de Verenigde Staten en haar bondgenoten een ware barrage van kruisraketten afvuurde op doelen in Syrië, na wilde beschuldigingen van het gebruik van gifgas, waarvoor nooit een spoor van bewijs werd gevonden, claimden Syrië en Rusland dat het overgrote deel van die offensieve wapens hun doel nooit hadden bereikt, ondanks de (toen nog) verouderde Syrische luchtafweer. En dat de doelen die wel in puin werden geschoten geen militaire functie hadden, maar deel uitmaakten van de waterzuivering in dat land. Knap cynisch om dat in de as te leggen.
Je kunt nooit weten wie er de waarheid spreekt, en wie er liegt bij berichtgeving in dit soort gevallen. Maar waar ik lees dat Israël Syrië waarschuwt om haar luchtverdediging niet in te zetten tegen de raketten die Israël afvuurt, leid ik toch af dat de claim van Syrië en Rusland dat ze het grootste gedeelte van die raketten uit de lucht weten te plukken, ondanks de vileine strategie van het zoeken van dekking achter verkeersvliegtuigen, dicht in de buurt van de waarheid ligt. Dat verhoogt de kans dat Israël zich op enig moment genoodzaakt zal zien meer risico te nemen, en hoewel dat land beschikt over de meest moderne gevechtsvliegtuigen ter wereld, verhoogt dat de kans op ‘bodybags’ in Israël.
Rusland doet krampachtige pogingen om buiten dat deel van het conflict te blijven, maar na het verlies van een Russische verkenningsvliegtuig, dat door Israëlische gevechtsvliegtuigen werd gebruikt als dekking bij een eerdere luchtaanval, ligt een escalatie op de loer. ‘Boze Tongen’ beweren dat Israël daar op uit is, al was het maar om de Verenigde Staten te dwingen om te besluiten niet uit Syrië te vertrekken. Zoals ik hier eerder al schreef, zag ik de recente zelfmoordaanslag in Syrië op een restaurant vol Amerikanen ook in dat licht.
In hoeverre men er op gokt dat Trump in dat geval waar zou kunnen maken dat de Verenigde Staten zich opwerpen als ’scheidsrechter’, als ‘Vriend van Poetin’, en ‘Vriend van Netanyahu’, hangt ervan af of je gelooft in dat verhaal over Trump als ‘Vriend van Poetin’. Mij lijkt het luchtfietserij. Waarmee nog niet is gezegd dat de vlam dan definitief in de pan slaat in die regio, maar het zal zeker niet zorgen voor een deëscalatie.
Nu Israël zich opmaakt voor het leveren van gas aan Egypte, dat gezien wordt als een bondgenoot van de Saoedi’s in het conflict met Iran, dringt de vraag zich steeds nadrukkelijker aan ons op welk doel die Israëlisch/Wahabitische olie-alliantie heeft? Wat zich op dit moment steeds nadrukkelijker voltrekt, is een tweedeling in de wereld. De grenzen zijn nog poreus, en niet definitief. Met India, Japan en Europa nog op het vinkentouw. Maar in grote lijnen, met tal van mitsen en maren, en volop uitzonderingen, kansen en risico’s, zien we een ‘Chinees/Russische’ invloedssfeer, en een ’NAVO’ invloedssfeer. China en Rusland breiden die invloedssfeer uit door de handel te stimuleren, en met respect voor de soevereiniteit van andere landen. En de ‘NAVO’ tracht haar invloedssfeer uit te breiden met militaire middelen, en de inzet van ‘Intelligence’, waarbij ze volkomen lak hebben aan soevereiniteit, of welk ander internationaal recht dan ook.
Voor de olie-alliantie is het een gegeven dat die militaire expansie gepaard gaat met een stevige vraag naar brandstof, en dat een monopolie hen geen windeieren zal leggen. Maar de hamvraag is dan toch: Wie gaat dat betalen? En dan niet met het ‘Monopoly-geld’ dat Centrale banken naar hartenlust bijdrukken, maar wie zorgt ervoor dat de ‘productieven’ in die ‘NAVO’ alliantie tevreden hun belasting blijven betalen? Volgens mij zit er een weeffout in dat plan. En het zou zelfs zomaar kunnen zijn dat niet alleen India en Japan uiteindelijk kiezen voor de ’handels-alliantie’, maar ook dat Europa de bakens verzet, en afscheid neemt van het idee dat ‘NAVO’-expansie vrede en welvaart brengt.
Dat ‘Syrië’-verhaal is dus groter dan de vraag of die oorlog tussen Syrië en Israël nog te beteugelen is.