Het vinden van de juiste balans, is een kwestie van vallen en opstaan.
Eenmaal in balans, denken we er verder niet meer over na. We weten hoe we overeind moeten blijven, al betreft het geen formele, in bekende formules uit te drukken kennis. Dat is wel het geval bij autonome robots, die vertrouwen op de algoritmes in hun ‘brein’. Het bewaren van de balans in ‘systemen’ lijkt voor de gebruiker, die gedachteloos de stekker in het stopcontact steekt, en verwacht dat het ‘werkt’ zoals op de verpakking staat, of in het contract met de energiemaatschappij, vanzelfsprekend. Pas als de balans verstoord wordt, of dat nou het gevolg is van een ‘aandoening’, slijtage, of onoordeelkundig gebruik, worden we ons er weer bewust van dat het eigenlijk helemaal niet zo vanzelfsprekend is.
Dat geldt ook voor vrede en veiligheid. De ‘Goliath’ die we schiepen in de vorm van de NAVO blijkt bij nader inzien een onhandige intellectuele dwerg met kortsluiting in zijn brein, waardoor hij ineens een gevaar wordt voor anderen, en voor zichzelf. Zo komt het over bij vriend, en vijand. De vrienden willen geen afscheid nemen van hun knuffelreus, maar de vijanden wijzen erop dat we hem uit zijn lijden moeten verlossen, voordat de schade niet meer te herstellen is. Overal is het kwartje gevallen dat de NAVO-strategie in de opbouw naar de oorlog in Oekraïne rampzalig is geweest, met als enige punt van discussie onder de vrienden van de NAVO of dat verwijtbaar is, of dat niemand kon voorzien dat het een puinhoop zou worden als hun ‘Goliath’ een zelfverzekerde ‘David’ zou treffen.
Alles hangt met alles samen, en in NRC stond een gloedvol betoog waarin de kwaliteiten van de Duitse ‘Leopard 2’-tank, die stamt uit 1979, in de meest lovende bewoordingen werd beschreven. Het enige probleem is dat ze niet beschikbaar zijn, zo meent de auteur. En dat heeft dan, in die visie, te maken met een ‘weeffout’ in het ontwerp van de NAVO, waar Duitsland niet gedwongen kan worden om die tanks af te staan voor de strijd in Oekraïne, dat immers ook geen lid is van de NAVO. De auteur verwijst naar zekere ‘experts’ binnen de NAVO, of die eerder ‘in functie’ de hele zaak uit hun handen hebben laten glijden, en die wanhopig zoeken naar afschrikwekkende escalatie die ‘David’ minder zeker van zijn zaak zal maken. Om hun ‘Goliath’ te redden van een liefdevol afscheid, met nog een verzorgde oude dag in zorgzame handen. Waarna we weer terug kunnen keren naar de multipolaire wereld, en een nieuwe poging kunnen wagen om via ‘Marktwerking’ vrede en veiligheid te borgen. Unipolair hebben we geprobeerd, maar vergeet het. De complexiteit is eenvoudigweg té groot. Niet nét iets te groot, maar véél te groot. En alles kort en klein slaan om het weer overzichtelijk te maken, zoals de meest fanatieke NAVO-vrienden blijkbaar op het netvlies hebben als ‘oplossing’, dat moet je niet willen. Ook omdat het helemaal geen ‘oplossing’ is als je de mensheid uitmoordt om je ‘Frankenstein’ te redden.
Vanuit het unipolaire ‘denken’ ging het ons in ‘NAVO-land’ voor de wind. De grootste dreiging was weggevallen, en de focus werd verlegd naar ‘Cyber-Warfare’, wellicht nog iets in de ruimte, en de uitdaging van het ‘managen’ van terroristische organisaties ten bate van ‘Regime Change’, wat op dat niveau de ‘vraag’ verlegde van ‘grof geschut’ naar ‘Special Forces’, die ‘chirurgische’ ingrepen konden verzorgen. De ‘Regime Change’ operatie in Oekraïne, in 2014, ging niet helemaal van een leien dakje, omdat delen van de bevolking verzet aantekenden tegen de absorptie in het unipolaire Walhalla. De Krim stemde massaal voor de overstap naar het protectionisme dat de nucleair bewapende buurman in de aanbieding had, en de ‘Donbas’-regio kreeg bezoek van het leger van het ‘nieuwe’ Oekraïne, gesouffleerd door de NAVO, en dat liep niet goed af, voor de NAVO en hun vrienden in Kiev. Op dat moment wankelde ‘Goliath’ nog niet, maar er waren al wel zorgen. Ook omdat avonturen elders, in Afghanistan, Irak, Libië en Syrië, maar ook elders in de wereld, het gros van de meer geciviliseerde vrienden van de NAVO niet gerust stelde. De minder geciviliseerde vrienden, meer in het bijzonder de ‘Financieel Kapitalistische’ instellingen en westerse wapenfabrikanten, maakten zich echter geen zorgen. Het geld stroomde binnen, en er ging niet écht iets kapot. Behalve een paar miljoen mensenlevens, en een stuk of wat oninteressante landen die slechts nuttig waren als ‘benzinepomp’ of ‘pijplijn-terrein’.
Het ‘denken’ van die niet (langer) geciviliseerde types met Dollar- en Eurotekens in de ogen, en ‘Barst Maar’ als motto, leidde tot het plan om Rusland te verleiden om hun vrienden in de ‘Donbas’ te hulp te schieten, nadat de NAVO Oekraïne tot de tanden toe had bewapend voor de strijd die dat op zou leveren. De erkenning van Merkel en Hollande, nadat Porochenko al door de mand was gevallen toen ‘pranksters’ uit Rusland hem belden, dat het ‘Minsk Akkoord’ slechts een ‘Peace in Our Time’-document was, louter en alleen bedoeld om de NAVO tijd te geven om Oekraïne te prepareren, onderstreept dat ik dat eerder correct zag, en dat deze oorlog niet als een totale verrassing kwam. Eigenlijk is er nu ook helemaal niemand meer die dat nog probeert te verkopen, op een handjevol ‘Geitenwollensokken’ na, die druk zijn met hun eigen strijd tegen ‘Klimaat-Ontkenners’. Alsof je het ‘Klimaat’ kunt ontkennen, maar dat is een ander onderwerp. De ‘Peace in Our Time’-bedriegers die ik hierboven bij name noem, waren zelf niet de strategen die een plan hadden voor het vervolg van die deels mislukte ‘Regime Change’-operatie in Oekraïne. Dat was de taak voor de militairen en hun moordzuchtige politieke ‘Neocon’ financiers. De nu veelvuldig opgevoerde Amerikaanse generaal Ben Hodges, bijvoorbeeld.
Wat die kliek niet zag aankomen, dat was dat de strijd in Oekraïne een geheel ander ‘karakter’ zou hebben dan zij in de planning hadden staan. Dat klinkt verschrikkelijk hautain voor iemand die vanuit zijn ‘luie stoel’ naar de ontwikkelingen kijkt, maar afstand bewaren is veelal de enige manier om het ‘hele plaatje’ te zien. En er komen alleen maar steeds meer aanwijzingen binnen die de puzzel vervolmaken, al blijf ik open staan voor contraire informatie, mits geloofwaardig. Dat de directeur van de CIA vóór de aftrap van de ‘SMO’ (de Russische invasie van Oekraïne) Zelensky waarschuwde dat er een moordaanslag op hem werd voorbereid kwam afgelopen week in het nieuws. Ik kan het niet verifiëren, maar het klinkt geloofwaardig dat Burns met die boodschap in Kiev opdook. Echter niet waar de suggestie is dat het de Russen waren die hem dood wilden hebben, want dan hadden ze zeker sinds het uitbreken van de oorlog meer dan genoeg gelegenheid hebben gehad. Mijn stelling is, en blijft vooralsnog, dat de Russen hoopten Zelensky te kunnen dwingen om alsnog die ‘Minsk Akkoorden’ uit te voeren, en dood hadden ze niks aan hem. Anderen, die wilden voorkomen dat hij die ‘Minsk Akkoorden’ uit zou voeren hadden meer baat bij een dode Zelensky als hij onverhoopt die kant op zou leunen.
Centraal in mijn kijk op de ‘kwestie’ staat dat de NAVO-landen (op het planning-niveau) Oekraïne willens en wetens onder de bus duwden, omdat het hen niet ging om Oekraïne, maar om Rusland. Rusland moest worden verleid tot een ‘uitputtingsoorlog’, waarbij het ‘denken’ was dat Rusland in minder dan geen tijd ‘uitgeput’ ter aarde zou storten. De veronderstelling daarbij was dat karrevrachten ‘Body Bags’, en moordende economische sancties, het respectabele draagvlak voor Poetin als president zou doen verdampen, en de rest was kinderspel. Mijn analyse was, en is, dat de Russen dondersgoed begrepen waar ‘Goliath’ op aanstuurde. Dat ‘David’ slechts kon winnen door ‘Body Bags’ zoveel mogelijk te vermijden, en dat ze de gevolgen van economische sancties op moesten kunnen vangen zonder extreme pijn voor de Russische bevolking. Waar ‘Goliath’ acht jaar uittrok om in Oekraïne fortificaties te bouwen die bij een ‘bestorming’ lekker veel Russische lijken op zouden leveren, terwijl ‘Stay Behind’ militairen, geschoold in ‘Special Operations’, het leven voor de bezetter tot een hel moesten maken, tapte Rusland uit een ander vaatje. Om ‘Body Bags’ te voorkomen, moest ‘bestormen’ worden voorkomen. Als ‘imponeren’ niet zou werken, was de volgende fase een ‘War of Attrition’, waarbij met artillerie, raketten en drones de fortificaties ‘vermalen’ zouden worden. Nog altijd met een gering aantal militairen aan de Russische kant, in de hoop dat moordende verliezen aan de kant van Oekraïne Zelensky alsnog eieren voor zijn geld zou laten kiezen. Meer in het bijzonder als hij doorkreeg dat de NAVO hem in zo’n oorlog helemaal niet kón steunen, al zouden ze willen, omdat de NAVO amper nog artillerie en munitie heeft voor zo’n oorlog. De Amerikanen en de Europeanen plunderden hun eigen wapen- en munitievoorraden, onder andere in Israël, en in Azië, en nu is het praktisch op.
Toen het de Russen duidelijk werd dat Zelensky ook niet wakker lag van ‘Body Bags’, en de westerse media meehielpen om de astronomische verliezen aan Oekraïense kant verborgen te houden, terwijl ze aan de lopende band ongefundeerde ‘schattingen’ van Russische verliezen de wereld in stuurden op zoek naar een ingang die de Russische publieke opinie zou kunnen doen kantelen, kwam de derde fase. De Russische mobilisatie van driehonderdduizend (of meer) reservisten, het opschroeven van de militaire productie, en het systematisch uitschakelen van het elektriciteitsnetwerk, en de luchtverdedigingsinstallaties, terwijl de reeds tot pulp geschoten fortificaties van waaruit Oekraïne al negen jaar lang de stad Donetsk beschiet, meter voor voor meter worden veroverd, primair door de ‘Wagners’, terwijl nu ook elders langs het lange front de zaak in beweging komt. Niet hier, óf daar, maar overal tegelijk. Waarbij de val van de belangrijkste fortificaties die de NAVO gedurende acht jaar heeft opgetrokken volgens velen slechts een kwestie van tijd is. Nu tanks leveren, terwijl het leger van Oekraïne ze niet kan gebruiken in een ‘combined arms operation’, en het nog een tijd duurt om militairen vertrouwd te maken met dat wapensysteem, is ‘mosterd’. Waarom dan zoveel druk op Duitsland om afscheid te nemen van die tanks?
Het antwoord daarop, binnen mijn kijk op de ontwikkelingen, is cynisch, en wreed. De plannenmakers binnen de NAVO realiseren zich dat hun hele strategie luchtfietserij was, en dat de strijd in Oekraïne niet gewonnen kan worden. De Amerikaanse opperbevelhebber vertelde de deelnemers aan de ‘Grote Tent’ bijeenkomst in Ramstein dat er geen kans was dat de oorlog nog dit jaar zou eindigen met een overwinning voor Oekraïne, ongeacht de vraag of die tanks er zouden komen, of niet. De levering van die tanks heeft militair geen betekenis, maar het is bedoeld om enige kans op een herstel van de relatie tussen Duitsland en Rusland te verwoesten. Een soort ‘Northstream’-operatie, die van Duitsland definitief een slaaf van de Angelsaksische plannenmakers moet maken. Oekraïne zelf is al afgeschreven. Al ziet het er naar uit dat het land nog zal worden gebruikt als lanceerplatform voor raketten gericht op doelen in Rusland zelf, met alle risico’s van dien. ‘Goliath’ wankelt, maar er wordt nog aan geprutst om te voorkomen dat hij neergaat.
Hoewel ik het uiteraard mis kan hebben, en ik ook zeker nog terug zal keren naar de actualiteit om ‘verslag’ te doen van ontwikkelingen die u in uw ‘suffertje’ of op de ‘buis’ niet snel tegen zal komen, of om meer ‘context’ te geven vanuit mijn eigen perceptie, kan het ook geen kwaad om alvast na te denken over een herstel van de balans in de wereld als het unipolaire ‘denken’ veilig en wel in de inrichting zit waar het thuishoort, met zorgzame verpleging, en volop kans om historici uit de mond van ‘Goliath’ op te laten tekenen hoe hij het gevecht zelf beleefd heeft. ‘What were you thinking?!?’ Je had ‘Goede Bedoelingen’. Okay…….