Achteraf weten we wat we hadden moeten doen.
Althans, als je iemand bent die vooruitdenkt, en omkijkt om te zien wat er van terecht is gekomen. Want veel mensen hebben het al druk genoeg met het leven in het ‘hier en nu’. Ze leven van ‘paycheck’ naar ‘paycheck’. Ze grijpen kansen als die langskomen, maar gaan er niet naar op zoek. Het is mijnerzijds geen kritiek, of verwijt. Veel mensen die geneigd zijn tot ‘piekeren’, het tegenovergestelde, vergallen hun eigen leven door teveel na te denken, in de hoop de beste keuze te maken, of te voorkomen dat ze ‘buiten de lijntjes kleuren’. U kent echter vermoedelijk wel de verhalen van die briljante musici die geen seconde vooruitdachten, en opgebrand waren toen ze de schone leeftijd van zevenentwintig bereikten. In die wereld inmiddels een soort magisch getal. Seks, drugs, rock-and-roll, en met zeventwintig lig je grassprietjes omhoog te duwen.
Het is niet gezegd dat die mensen, die roofbouw plegen op hun eigen lichaam, en creatieve vermogens, het anders zouden doen als ze een herkansing kregen. Liever dat dan binnen hun overige capaciteiten langzaam dood te gaan in een stierlijk vervelende ‘baan’. En er zijn ook mensen die in zo’n ‘baan’ terecht komen, en achteraf liever hun kans hadden gegrepen om toe te treden tot de ‘club van 27’. De ‘spijtoptanten’. Al beseft iedereen dat binnen die wereld, waarin iedere seconde telt, er ook velen zijn die weliswaar niet oud worden, maar nog steeds niet veel plezier beleven aan hun leven. Of 'vreemd' oud worden.
Naast de wereld van de muziek zijn er nog tal van keuzes die het leven knap ‘spannend’ maken. Toen recent bekend werd dat de Amerikaanse ‘stuntman’ Ken Block het leven had gelaten bij een ongeval, was niemand verbaasd. Het is ‘politiek niet correct’, maar ik heb ‘plaatsvervangend’ genoten van alle spectaculaire stunts met speciaal geprepareerde auto’s die op ‘YouTube’ staan, zoals ik de muziek en ‘performance’ van Janis Joplin, Jimmy Hendrix, Brian Jones en Jim Morrison ook kan waarderen. Niet alle muziek. En van Janis vind ik zelf ‘Little Girl Blue’ het mooist, al kan ik ook nog altijd genieten van haar formidabele optreden op ‘Monterey Pop’, met Mama Cass van de ‘Mama’s and the Papa’s’ die vanuit het publiek gefascineerd toekijkt.
Ook al zouden die ‘thrill-seekers’ niet hebben willen ruilen met iemand die volkomen veilig in een ‘negen-tot-vijf-baan’ onzichtbaar naar het eind sloop, slechts genietend van hun muziek op de ‘streamingdienst’, en de ‘stunts’ op ‘YouTube’, zonder zelf ooit iets mee te maken, dan nog hadden ze hoogst waarschijnlijk wel liever bedankt voor dat laatste, fatale ‘shot’, of die stunt die hen het leven kostte. Overigens zijn veel popartiesten zich terdege bewust van de risico’s, en ‘spelen’ ze de ‘Bad Boy’, of ‘Bad Girl’, terwijl iemand als Ken Block wel degelijk vooraf alles goed doordacht, met een compleet team, en tal van voorzorgsmaatregelen. En je kunt ook elk risico willen mijden, met een ‘veilige’ baan, en ‘huisje-boompje-beestje’, en dan ingehaald worden door een slopende ziekte, de verkeerde partner treffen die ‘gek’ van je wordt omdat je voortdurend op de rem staat, of op een moment van onachtzaamheid vallen met je fiets, hoofd op de stoeprand, en klaar.
Zoals u zich nog zult herinneren, als u hier al langer leest wat ik te melden heb, was ik sceptisch over de aangeboden experimentele vaccins in de strijd tegen ‘Covid’, en heb ik die beker aan mijzelf voorbij laten gaan, zonder overigens anderen te adviseren dat ook te doen. In de optiek van mensen die de ogenschijnlijk veilige keuze maakten, ons aangeboden door de overheid, was ik een ‘thrill-seeker’, maar daar dacht ik, onderbouwd, zelf anders over. Nu zijn er de artikelen die verkondigen dat degenen die bedankten het bij het juiste eind hadden, maar dat is vooralsnog te gemakkelijk, waar je onmogelijk op het individuele niveau kunt weten hoe het iemand was vergaan als hij of zij een andere keuze had gemaakt. Pas als vast zou komen te staan dat die vaccins in een ‘doodvonnis’ waren, terwijl ze ook nog eens niet beschermden, heb je een punt. Maar zover zijn we zeker nog niet. We zitten nog altijd in de ‘welles/nietes’-fase, met statistische kansen, ook nog eens gecompliceerd door de vraag of alternatieven (ivermectine, neusspray, gorgelen, vitamine, ‘lifestyle’) niet meer aandacht hadden moeten krijgen.
Daar raak ik aan een kwestie waar de beslissing om ‘eigenwijs’ te zijn nog nadrukkelijker botst met wat ons wordt opgedrongen. De overheid grossiert over de volle bandbreedte in ‘advies’ om elk risico te vermijden, met een breed scala aan vormen van ‘zachte dwang’ door ‘ongezonde’ keuzes te belasten, en ’social shaming’. En eenieder die voor zichzelf de keuze maakte om te bedanken voor dat vaccin voelde de druk, die bij tijd en wijle knap onaangenaam was. Maar inmiddels kom ik overal mensen tegen die bedanken voor de ‘boosters’, zelfs spijt hebben van de vaccins, en groeit het wantrouwen waar de huidige ‘oversterfte’ in verband wordt gebracht met die vaccins. In NRC kwam ik overigens al het eerste artikel tegen van een 'wetenschappelijke' club die opdracht had gekregen om te kijken naar de oorzaken, en overal aan wilde denken, behalve aan de vaccins als oorzaak. Terwijl daar toch steeds meer bekend wordt over de risico's die we vooraf niet konden weten, alleen vermoeden, voor wie de publicaties volgde van sceptische artsen, waar ik u destijds naar heb verwezen op dit blog. Ik ben zelf niet ongelukkig met mijn keuze, maar ik pretendeer niet te weten dat u er ook gelukkig van geworden zou zijn. Er zijn uiteraard ook mensen overleden na te zijn besmet met Covid. Maar steeds als de overheid het op zich neemt om mensen te dwingen, of te ‘nudgen’ voor hun eigen bestwil, zullen er mensen zijn die er een vieze smaak aan overhouden, en de conclusie trekken dat de overheid een te grote broek aan heeft getrokken. Informeren okay. Adviseren, op basis van accurate informatie, okay. Maar dwingen of ‘duwen’ is zelden okay.
Een overheid die besluit dat we ons collectief ergens gaan bemoeien met andermans zaken, ver buiten de lands- of verdragsgrenzen, op kosten van de burger, is nooit okay. En al helemaal niet als daardoor mensen de dood vinden, waarvan velen de zevenentwintig niet eens halen, omdat ze dan al grassprietjes omhoog liggen te duwen, want ‘iemand op kantoor’ besloot dat het weer eens tijd werd voor oorlog. Na de oorlogen in Afghanistan, Irak, Libië en Syrië hadden we best mogen beseffen dat het enige wat het ons heeft opgeleverd, de ‘vluchtelingenproblematiek’ is die, zoals ik eerder schreef, een ‘handhavingsproblematiek’ is, omdat ze zelfs dat niet tot een goed einde kunnen brengen ‘op kantoor’. ‘Doen wat je zegt, en zeggen wat je doet’, het blijft lastig voor die mensen. En als ik Boris Johnson, de ‘man op kantoor’ die als een bezetene in de weer is om de oorlog met Rusland naar een hoger niveau te tillen, in een speech voor de ‘Atlantic Council’, dus ‘op het hoofdkantoor’ zeg maar, hoor zeggen dat we ten onrechte bang zijn voor een atoomoorlog, want Rusland zal die wapens écht niet gebruiken, omdat in dat geval ook alle landen die niets moeten hebben van onze cynische spelletjes, zich tegen Rusland zullen keren, en we staan er even bij stil dat hij in de Covid-periode ook al zo’n prominente rol speelde, met de verspreiding van paniekberichten over het aantal doden dat beslist zou vallen als we niet allemaal op ons zolderkamertje, of in de kelder zouden blijven zitten, met de deur op slot, en een hoogwaardig mondkapje voor, wat achteraf toch gewoon ‘nep nieuws’ is gebleken, zoals ook bleek omdat hij zelf gewoon de ene na de andere party organiseerde, dan kan ik het niet helpen als ik de gedachte op voel komen dat het hem kennelijk spijt dat Covid niet ‘effectiever’ was. Wat wil die man? Wat weet hij van oorlog-voeren? Heeft hij zijn ogen in zijn zak, en peterselie in zijn oren? En vóór Covid was hij al de leidende kracht achter de ‘Brexit’. 'Need I Say More?’
Als je achteraf tot de slotsom komt dat iemand die ons wordt gepresenteerd als ‘Leider-van-de-Vrije-Wereld’ de ene foute taxatie op de andere stapelt, wordt het dan niet eens tijd om afscheid van hem te nemen? Maar dat geldt toch ook voor al die politici die ons al twintig jaar van de ene naar de andere oorlog slepen? Ik begrijp het dat we van piekeren niet vrolijker worden, maar nadenken is toch niet te hoog gegrepen?