Wat nu?
Het maakt niet uit of je Trump haat, of adoreert, of iets er tussenin. Overal waar hij een scheurtje ziet in het weefsel van de ‘Internationale Gemeenschap’, plaatst hij een staaf dynamiet, en steekt hij eigenhandig het lont aan. De ironie is, dat uiteenlopende ‘wereldverbeteraars’ die flirten met dat ‘Pietje Bell’-gedrag, en het zelf als een strategie gebruikten om hun eisen kracht bij te zetten, zich nu beschouwen als zijn belangrijkste slachtoffers.
Het is niet zo dat er geen passend antwoord is op die tsunami van destructie, maar groepen die zich met een ‘Identity’-agenda op een comfortabele positie hadden gemanoeuvreerd als ‘Bedreigde Diersoort’, zullen eieren voor hun geld moeten kiezen. Dito met lieden die de imperialistische agenda van de uiteenlopende ‘Atlantische’ organisaties vol schreven met geostrategische initiatieven voor de ‘lange termijn’. Het is ‘eten’ of ‘gegeten worden’.
James Rickards schetst, volkomen terecht, de ‘klassieke’ ontwikkeling van een ‘Currency War’, vervolgens een ‘Trade War’, en daarna een ‘Shooting War’. Die zienswijze sluit aan bij die van historici die de oorzaken van de Tweede Wereldoorlog niet leggen bij het ‘fenomeen’ Hitler, maar bij factoren die Hitler als ‘fenomeen’ onafwendbaar maakten. In die zienswijze had het niet geholpen als iemand Hitler vóór 1939 om zeep had geholpen. Maar wel als beleidsmakers in Duitsland en elders hadden onderkend wat het gevaar was van hun initiatieven, en Hitler de wind uit de zeilen hadden genomen.
Hier op mijn blog heb ik al verschillende keren gewezen op het gegeven dat velen in de ‘westerse’ wereld Hitler niet zagen als een gevaar, maar als een ‘asset’ in de oorlog tegen het communisme. En ik realiseer mij dat er geen gebrek is aan mensen die in Trump een ‘Nieuwe Hitler’ zien, maar ik vrees dat ik het niet met die zienswijze eens ben. Je kunt zelfs een geloofwaardige casus maken voor de stelling dat Trump bij uitstek de ‘Anti-Hitler’ is, die als een dolle alle geoliede structuren stukslaat die bij een nieuw mondiaal treffen in de voorste gelederen te vinden zouden zijn als leveranciers van kanonnenvoer. Maar ik houd zelf mijn kruit nog droog, en concentreer mij op het vinden van een antwoord op de uitdagingen van dit moment.
Hoe je het ook wendt, of keert, maar door Trump zijn we met een enorme knal terechtgekomen in de ‘Post-Identity’-fase. Buigen voor de eisen van Trump, omdat we die ‘belangrijke bondgenoot’ niet kwijt willen, is eigenlijk geen optie. In de ‘Atlantische’, van Russofobie doortrokken wereld, gaan stemmen op om ons slaafs aan de voeten van de Amerikaanse president te werpen, omdat we anders reddeloos verloren zijn. Maar nadat Macron, en vervolgens Merkel, stelde dat er geen sprake van was dat de uitgaven voor dingen die ‘BOEM!’ zeggen opgetrokken zou worden tot boven het in 2014 afgesproken bedrag van 2% van het ‘BBP’, bond zelfs Rutte in. Het geheim is, dat we Trump gaan overleven als we er in gaan slagen een ruggengraat te ontwikkelen als (continentaal) Europa.
Daarbij kan het niet anders, of die 2% van het ‘BBP’ komt binnenkort naar ons toe. Dat wil zeggen, de wereldeconomie gaat ‘tanken’ als gevolg van die ‘Handelsoorlog’ die Trump heeft ontketend, waardoor we, zonder een cent meer uit te geven, straks keurig op de norm zitten. En ik mag hopen dat onze Europese leiders nu ook gaan beseffen dat je beter je schaarse geld uit kunt geven aan het verstevigen van het fundament van je economie, dan aan dingen die ‘BOEM!’ zeggen. Conform de keuze die Rusland afgelopen jaar al maakte.
Het is cruciaal dat we ons realiseren dat méér geld voor dingen die ‘BOEM!’ zeggen niet synoniem is met méér veiligheid. Integendeel! De sleutel tot een goede defensie is zorgen voor het ontmoedigen van potentiële aanvallers. Voor een deel vergt dat de ontwikkeling en het onderhoud van wapens die een aanvaller ervan doordringen dat hij van een ‘Koude Kermis’ thuiskomt als hij het zou proberen. Maar wellicht nóg belangrijker, is zorgen voor ‘collectiviteit’, in de vorm van bereidheid van de bevolking om te verdedigen wat men heeft opgebouwd. Het dwepen met alles wat Amerikaans is in Europa, en constant aan ‘Washington’ vragen wat we moeten doen, en laten, heeft het Europese zelfvertrouwen ondermijnd. Het zou pure weelde zijn als we nu dan eindelijk, dankzij Trump, die ‘zijwieltjes’ naar de recyclewinkel brengen. En we hoeven onze ‘Atlantische’ bondgenoten niet direct aan te merken als vijanden, maar laat je tanden maar zien als ‘Washington’ de neiging heeft te gaan schoppen. En ‘Dollar’? Daar betaal je me in de Verenigde Staten. Wij hebben de Euro. Waarom zou je die munt niet gebruiken om te handelen met partners die je zélf uitzoekt?
Verlost van ‘Identity Politics’ als de drijvende kracht achter onze politieke mores, kunnen we dan ook weer terugkeren naar de basis van de macht, de ‘ordinaire’ meerderheid, met een overheid op afstand, en een degelijk fundament onder de welvaart en het welzijn van de burger.