Wijzen op oplopende spanningen in de wereld, en dreigende ellende, gaat mij een beetje (veel) de keel uithangen.
Het probleem waarvoor ik mij gesteld zie, laat zich echter niet oplossen door de aandacht te verleggen naar ‘lichtpuntjes’, of een focus op onze bepaald niet onaanzienlijke welvaart. Dat ik hier hamer op het gegeven dat het beslist niet nodig is dat we onze toekomst in de waagschaal leggen, zal menigeen ontgaan. Of men zal het zelfs lezen als een poging om de bezoekers van dit blog een bepaalde, sinistere kant op te duwen. Meer in het bijzonder: In de klauwen van die Doodenge Poetin.
Door de eeuwen heen zijn er altijd ‘zieners’ geweest die, in weerwil van de ambitie die ‘het Volk’ bereid was te steunen, waarschuwden voor de risico’s, of levensgrote gevaren van die koers. Dat zij naderhand gelijk kregen, is enerzijds zuur voor hen, maar nog meer voor degenen die de fouten met hun leven moesten bekopen, of hun bijeen gesappelde ‘appeltjes voor de dorst’ in rook op zagen gaan. Anderzijds waren er ook altijd mensen die, juist door zo’n existentieel conflict, hun ster zagen rijzen, en er munt uit sloegen.
Eén van de problemen van dat soort golfbewegingen, is dat ‘zieners’ na een onfortuinlijke afloop steevast op een voetstuk worden gehesen, en als een Halfgod worden aanbeden. Maar ook ‘zieners’ zijn niet onfeilbaar. Achteraf lijkt hun visie volkomen logisch verklaarbaar, en kón de uitkomst niet anders zijn. Toch had dat in veel gevallen makkelijk gekund, als de leiders van de ‘beweging’ die het onderspit zou delven nét even een andere keuze had gemaakt. Wat de aanhang van die oorspronkelijke stroming, die een draai om de oren kreeg, opnieuw de kracht geeft om het nog eens te proberen, maar onder ‘Nieuw Management’. En met een nieuwe naam, en aangepast ‘PR’. Het is in zulke gevallen niet eens denkbeeldig dat de oorspronkelijke ‘zieners’ vervolgens in het verkeerde kamp terechtkomen, omdat ze deze keer stekeblind zijn voor wat er dreigt.
De ene ‘ziener’ is de andere niet.
Menige ‘ziener’ die alarm sloeg voor de opkomst van Hitler in Duitsland, werd gedreven door zeer persoonlijke ervaringen. Hij of zij werd in Duitsland vervolgd, of economisch uitgekleed, en trok daarom aan de bel. Ze doorzagen niet zozeer het kwalijke systeem, maar waren beducht voor de consequenties voor henzelf, en hun eigen ambities. Dat gold, in dat geval, voor de Joden, maar ook voor ‘links-radicalen’. Ik schreef hier eerder al eens een bijdrage over de man die als communist in Duitsland al vroeg zag dat het de verkeerde kant op ging, en na futiel te hebben gewaarschuwd voor het gevaar van Hitler, de wapens opnam en naam maakte in het ‘verzet’ tegen de Nazi’s. Eerst in Duitsland, en uiteindelijk in Frankrijk, om na de oorlog carrière te maken binnen de Stasi, waar hij het tot Hoofd schopte. Einstein nam de wijk uit Duitsland, vanwege het gierende antisemitisme dat hem het idee gaf dat het in dat land makkelijk finaal uit de klauw kon lopen. Maar als Hitler het niet zozeer op Joden zou hebben gemunt, maar op Chinezen, of alleen maar die verdomde Russen, of Iraniërs, of Palestijnen, had hij wellicht Hitler aan een atoombom geholpen, en hadden we nu allemaal het ‘Horst Wessellied’ gezongen.
Nou moet ik Einstein wel wat meer krediet geven, want die werd geteisterd door gewetensnood waar het zijn medewerking betrof aan die bom, omdat hij die als een bedreiging voor de mensheid zag. Maar waar het mij om gaat, is dat je je gruwelijk kunt vergalopperen als je keuzes maakt op basis van uitvergroot eigenbelang, of blinde loyaliteit. De ‘Rode Draad’ die al mijn betogen hier met elkaar verbindt, is dat je ‘respect voor de (grond)wet’ centraal moet stellen, wil je zicht en grip houden op de ontwikkelingen. Wat echter tegelijk ook betekent dat je die wet niet te complex moet maken, en er op toe moet zien dat hij voor eenieder in gelijke mate geldt. En daar zijn we in Europa verder van verwijderd dan mij lief is. Ik begrijp waar die behoefte vandaan komt om de wereld te verbeteren door geïnstitutionaliseerde ongelijkheid, middels ‘gedogen’, ‘positief discrimineren’, en het mobiliseren van ‘hoogleraren’ die wel bereid zijn om uit te leggen waarom de soevereiniteit van Syrië, het Oekraïne van de gekozen Viktor Yanukovych, of een andere ‘vijand’, niet hoeft te worden gerespecteerd, of waarom Shell, en andere multinationals, en ‘Puissant Rijke Individuen’ in Nederland geen belasting hoeven te betalen, die de rest wel af moet dragen, maar dat gaat mis.
Op het internationale niveau is dat ook wat er nu speelt. Britse ‘bedrijven’ die nauwe banden onderhouden met de Britse geheime diensten, en openlijk in de ‘business’ van politieke beïnvloeding en ‘Regime Change’ operaties zitten worden niet langs dezelfde lat gelegd als hun (vermeende) Russische evenknie. Spionage van Duitsland in Oostenrijk, of van Duitsland in Frankrijk, met inbegrip van economische spionage, die vervolgens onverkort met ‘Washington’ wordt gedeeld, is in de kern niet anders dan spionage van Russen of Chinezen, als je het door een principiële bril bekijkt. En nu blijkt, met Trump in het ‘Witte Huis’, hoe liederlijk gevaarlijk die opzet was. ‘Washington’ kent de weg in de donkerste krochten van de EU beter dan ‘Brussel’. Met dank aan de Europese ‘Veiligheidsdiensten’ die ons hebben uitverkocht.
Dat marchanderen met regels, afspraken en wetten, gaat ons opbreken, omdat het leidt tot een onbeheersbare bestuurlijke chaos, en diepe erosie van het vertrouwen dat mensen hebben in de ‘rechtsstaat’. Het leidt tevens tot steeds openlijker pogingen om keuzes die gebruik maken van sentiment te forceren. Met gruwelijke catastrofes voor hele landen die bezoek krijgen van onze ‘R2P’-Samaritanen als consequentie, terwijl we zelf ook niet meer weten waar we ergens blijven in een brij van elkaar tegensprekende wetten, initiatieven en richtlijnen die met geen mogelijkheid nog op elkaar aansluiten.
Mijn oproepen hier om terug te keren naar de kern, en Europa te restaureren als een economisch ‘machtsblok’, is een noodkreet. Het is essentieel dat we ons afkeren van de ‘PetroDollar’, net als de rest van de wereld, en dat we afzien van verdere pogingen om andere landen te onderwerpen aan ons idee van ‘mensenrechten’, die is gebaseerd op structureel onrecht via ‘gedogen’, ‘positief discrimineren’, en het raadplegen van ‘onze’ hoogleraren, waarbij de uitkomst van een volksraadpleging de ene keer wordt afgeschilderd als een groot succes voor de democratie, en de andere keer van tafel wordt geveegd omdat de door ons geïnstalleerde junta er niet mee kan leven.
De ‘zieners’ die mij inspireren, zijn de mensen die consequent kiezen voor het reduceren van enig probleem tot zijn essentie. ‘Het Volk’ heeft recht op ‘Brood’, een dak boven het hoofd, warmte, en elementaire veiligheid, en gezondheidszorg, middels eenduidige, voor iedereen gelijke wetten. Het ‘Spelen’ en ‘Handel’ moet je niet willen reguleren, tenzij één van die elementaire rechten in gevaar dreigt te worden gebracht.