De obsessie van de Atlantische media met Poetin, neemt ziekelijke vormen aan.
In hoeverre de niet aflatende stroom aanvallen op de persoon van de Russische president het resultaat zijn van een gecoördineerde actie, dat laat zich raden. De Atlantische media dragen al veel langer hun steen bij aan het 'perception management' programma dat de CIA vele jaren geleden opzette. Waarbij sommige kranten en zenders in het westen geen aanmoediging nodig hebben om te doen wat er van hen wordt verwacht. Het neersabelen van 'slechteriken' is goed voor de oplage, en de kijkcijfers. Het enige wat je als redactie hoeft te doen, is in de gaten te houden wie er met een 'laser-stip' op het voorhoofd in beeld verschijnt. En daar hoef je zelfs geen middelbare school voor te hebben doorlopen.
Het organiseren van een positieve, of negatieve cultus rond een politicus creëert de voorwaarden voor zijn of haar val. In de omgeving van betrokkene altijd wel lieden die erkenning willen voor hun eigen bijdrage, en vinden dat ze niet gedijen in de schaduw van de Grote Leider. Dat organiseren van zo'n cultus van buitenaf kan op tal van manieren. Door hem of haar de Hemel in te prijzen, zoals nu met Merkel gebeurt in de Atlantische pers, omdat ze zo geweldig is in het knuffelen van vluchtelingen. Dodelijk. Of door hem of haar weg te zetten als een sluwe dictator, zoals ze nu met Poetin doen. En je kunt het doelwit ook de 'Blair/Bush-knuffel' cadeau doen. 'Foute vrienden'.
Het schijnt dat Poetin de opnamen van de gruwelijke moord op Gaddafi drie keer heeft gezien, en toen begreep welke risico's hij liep. In NRC verzuchtte Aleksy Navalny, de leider van de politieke splinter in Rusland die zo uitbundig wordt gepromoot door Steven Derix en zijn krant, dat het maar niet lukt de mannen en vrouwen in de omgeving van Poetin uit elkaar te spelen. Hij wordt er wanhopig van. Temeer daar zijn eigen groepering als los zand aan elkaar hangt. En dat het team rond de Russische president zo hecht is, zal mede veroorzaakt zijn door het besef dat het westen in alle gevallen waarin ze een 'regime-change'-operatie bedenken, de 'Verdeel-en-Heers' kaart spelen.
Zoals ik gisteren al schreef, is het opvallend dat voormalige gezworen vijanden in de wereld, en landen waarvan Timmermans als minster van buitenlandse zaken bij Pauw beweerde dat die nooit een alliantie zouden vormen, het zo goed met elkaar kunnen vinden. De dood van Gaddafi, en de coup van 'Team-Nuland' in Oekraïne, was voor veel wereldleiders die zich bedreigd weten door een steeds verder expanderende NAVO de 'lakmoesproef'.
Voor de burgers van Europa en Noord-Amerika is het tragische, dat die felle propagangaoorlog het zicht ontneemt op de normen, waarden en politieke uitgangspunten van Poetin. In een uitstekend artikel op zijn blog, schrijft Gordon Hahn dat het niet 'Poetin's Rusland' is, maar 'Rusland's Poetin'. Waarna hij in een ander artikel toelicht wat de Russen nou zo aanspreekt in een man als Poetin. Een terugkeer naar traditie, en een samenleving gestoeld op respect voor herkenbare normen en waarden. Iets waar je bij de 'R2P-crowd' niet mee aan hoeft te komen. Maar wat in de meer conservatieve delen van de westerse samenleving niet klinkt als iets waar ze tegen zouden moeten zijn. Vandaar dat voor die sectie van de westerse samenleving het beeld wordt geschapen van Poetin als de wedergeboren Stalin, die het Sovjet-imperium nieuw leven in wil blazen. Terwijl je echt compleet stekeblind moet zijn om niet te zien dat de imperialistische ambities uitgaan van het westen en de NAVO. Niet van Rusland.
Ja, Rusland heeft (voorlopig) de Krim gevrijwaard voor het morele en economische verval waar Oekraïne aan is blootgesteld sinds 'Team-Nuland' in dat land de macht greep. Nadat Rusland daartoe was verzocht door een overweldigende meerderheid van de lokale bevolking van die semi-autonome provincie van het ooit nog democratische Oekraïne, dat door die coup aan zijn einde kwam. Maar de enige die nog het idee in leven probeert te houden dat de Krim niet thuishoort bij Rusland, naast de neonazi's en ultra-nationalisten in Kiev, is Erdogan, die een terreurorganisatie probeert op te zetten die de Krim moet gaan veroveren voor zijn versie van het Ottomaanse rijk.
De demonisering van Poetin in de Atlantische pers, verbiedt die westerse media dat ze de realiteit in Turkije, Oekraïne en Libië aan de kaak stellen. Voor de 'R2P-crowd' maakt dat niet zoveel uit. Die zijn pas gelukkig als iedereen gras eet, en elke terrorist uitnodigt voor een 'dialoog'. Maar vooral de meer behoudende kiezers in het westen mogen niet door krijgen dat de Atlantische missie lijnrecht tegenover hun belangen staat, en tegen nagenoeg al hun normen en waarden indruist. In Nederland hebben we het dan niet slechts over de meer behoudende gedeelten van de VVD en het CDA, en kleine Christelijke splinters. Maar ook grote delen van wat voorheen de 'arbeidersbeweging' heette, voordat die door 'proto-linkse studentikoze modellenbouwers' uit hun traditionele politieke en maatschappelijke organisaties werd gedrukt. Eigenlijk heel Nederland, op een handjevol dromers, en cynische raddraaiers na.
Waarmee ik bedoel te zeggen, dat je geen fan van Poetin's opvattingen over mens en maatschappij hoeft te zijn, om toch tot de slotsom te komen dat je beter uit bent met een stel wedergeboren Russisch-Orthodoxe conservatieven, die niet op voorhand vijandig staan tegenover andere religies en seculiere uitgangspunten, dan dat je in zee gaat met openlijke neo-nazi's en de meest rabiate salafisten.