Escalatie leidt tot onvoorspelbare reacties.
Daarom is het zaak escalatie goed te overdenken, alvorens tot actie over te gaan, indien escalatie tot doel heeft een spiraal van ongewenst gedrag te stoppen. Dat besef leidde in het verleden tot een streven naar een ‘geweldsmonopolie’ van de overheid. De gedachte erachter is dat de overheid het zich kan veroorloven om afstand te nemen, en niet in een ‘reflex’ te reageren, waardoor de uiteindelijke reactie dan ‘doordacht’ was. In je dromen.
Zeker waar de overheid de instigator is van een spiraal van geweld, door als eerste geweld te gebruiken, wordt het lastig. Immers, het ‘geweldsmonopolie’ houdt niet in dat de overheid, hoe dan ook gestructureerd, en tot stand gekomen, het soevereine recht heeft om burgers te terroriseren. Probleem hier is veelal dat iedereen zijn eigen definitie van ‘geweld’ heeft, dat niet uniek verwijst naar iets met een overduidelijke fysieke kwaliteit. En hoe zit dat met geweld tegen objecten? Als iemand zo diep gezonken is dat hij, of zij, de banden van een dierenambulance lek steekt, en die ‘zombie’ kijkt ervan op als u niet begrijpt dat het een ‘lolletje’ is, hoe peuter je het die ‘zombie’ dan aan het verstand dat er iets goed mis is met hem of haar?
U en ik zijn wellicht nog altijd knap chagrijnig van de ‘Lockdowns’, en het geweld tegen ‘ongevaccineerden’ waar we demonstreerden, zonder zelf geweld te gebruiken, terwijl onze ‘gevaccineerde’ en doodsbange medemensen niet alleen dankbaar waren voor de ‘Lockdowns’, maar tevens de illusie hadden dat ‘ongevaccineerden’ levensgevaarlijk waren, en derhalve geweld gebruikten als ze anderen ‘in gevaar’ brachten met hun ‘ongevaccineerde’ aanwezigheid. Een ‘doordachte’ reactie vergt dat je honderd procent betrouwbare informatie hebt, waarover geen misverstand kan zijn, met keuzes die ook achteraf fier overeind blijven, en dat is in die kwestie overduidelijk niet het geval waar het de keuzes van de overheid betrof.
Begrip tonen voor elkaar, en elkaar bevragen, en rekening houden met de vrees van een ander, voorkomt veel narigheid achteraf. In het ‘Parool’ stond een artikel over de wens van de politiechef van Amsterdam, die een ‘Vuurwerkverbod’ wil. Hij stelde dat raddraaiers het afsteken van vuurwerk gebruikten als dekmantel voor hun gewelddadige impulsen. Nou is de maffia ook in allerlei sectoren actief, en werkt de overheid, met inbegrip van de politiediensten, als een magneet op die organisatie. Die sectoren sluiten? De overheid afschaffen, en als eerste de politiediensten, in de hoop dat de criminaliteit dan afneemt? Wie bedenkt het dat als je de strijd aanbindt tegen een dekmantel, het ‘kwaad’ als vanzelf verdwijnt? En wat is dat ‘kwaad’ eigenlijk, in een stad waarvan is vastgesteld dat auto’s zonder chauffeurs een utopie is, omdat niemand zich daar aan de verkeersregels houdt, en dat het maar goed is ook, omdat alles anders muurvast zou komen te zitten in die stad?
Bij elk gewapend conflict is het zaak om de ander in de schoenen te schuiven dat diegene escaleerde, waarna je er vrijelijk op los mag rammen, en alles en iedereen mag liquideren als vergelding. Iedereen die de kleuterschool doorliep kan dat beamen. ‘Hij begon!’ Dan is het niet onredelijk om het begin van de oorlog in Oekraïne vast te prikken op 2014, de ‘Regime Change’ operatie van de NAVO-landen, bedoeld om het naar economische samenwerking met Rusland overhellende deel van de bevolking monddood te maken, en protesten tegen die coup met grof geweld de kop in te drukken middels een heuse ouderwetse burgeroorlog. Alleen liep dat uit op een fiasco, met het ‘Minsk’-Akkoord als een ‘Olijftak’. Dan denk je: Okay, nu ophouden. Lik je wonden, en doe wat je overeengekomen bent. Maar dat is niet aan de NAVO besteed, dus zochten ze naar wegen om te escaleren, onder andere door de Donbas geen rust te gunnen, met steeds opnieuw beschietingen van Donetsk en andere dichtbevolkte gebieden, in de hoop dat buurland Rusland op enig moment zou zeggen: ‘En nu is het genoeg!’ Maar er zijn ook commentatoren die teruggaan tot de Middeleeuwen om zich te rechtvaardigen. Terwijl de Russen ook nog zitten met het gegeven dat de NAVO uitgerekend de Neonazi’s in dat land op het pluche hielpen.
Nou is dat altijd lastig om het helder te maken wat je dan bedoelt, dus om dat te onderstrepen bliezen de Russen bij hun recente aanvallen een monument en museum op ter nagedachtenis aan Roman Shukhevych, aan de Bilohorshchastraat in Lviv. Lees HIER meer over die antisemitische held van Ukraine, en dan hoop ik dat u begrijpt waarom de Russen het hebben over ‘de-Nazificatie’ van Oekraïne als een doelstelling van hun militaire inspanning. Bedenk ook dat het door de NAVO na 2014 ingerichte restant van Oekraïne de hoofdweg die leidt naar Babi Yar vernoemden naar Stepan Bandera, de leider van de collaborerende fascisten in die Tweede Wereldoorlog, maar nog een stuk actiever en gewelddadiger dan Anton Mussert in Nederland. Bandera wachtte echter niet het lot van Mussert, waar hij na de oorlog werd gerekruteerd door de CIA om de gewapende strijd tegen de Sovjet-Unie in dat deel van Rusland te leiden. Waarop de Russen hem in 1959 in München liquideerden. Vervolgens tot ‘Held van Oekraïne’ uitgeroepen door Viktor Yuschenko, bij omstreden verkiezingen eerder via juridisch gesteggel aan de macht gekomen, voordat hij het stokje over moest dragen aan zijn grote rivaal Viktor Yanukovych, die vervolgens in 2014 met een ‘Colour Revolution’ werd verdreven door mevrouw Victoria ‘Fuck the EU’ Nuland en haar Europese handlangers, zoals Guy Verhofstadt en Hans van Baalen.
Oekraïne zelf kan nu niet meer escaleren, anders dan middels sporadische aanvallen op burgerdoelen, zoals recent een kerstmarkt in Belgorod, wat dan weer leidde tot bijna drie dagen van intensieve Russische bombardementen, waaronder dus op dat museum en monument van die oud-SS-er in Lvov. Maar voor het overige lagen fabrieken en werkplaatsen binnen de stadsgrenzen van Kiev onder vuur waar drones en raketten worden gemaakt, militaire uniforms, een brandstofdepot, en verscheidene commandobunkers. Bij de explosies werden ook civiele gebouwen geraakt, terwijl er ook beelden zijn van een ‘Iris-T’ afweerraket die kennelijk zijn doel kwijt is, laag over de stad scheert, en ongetwijfeld ergens schade aangericht zal hebben waar hij neerplofte toen de brandstof op was. Brokstukken van raketten die gebruikt worden bij de afweer, van onderschepte raketten en drones, hebben daarnaast ongetwijfeld veel schade toegebracht, en ook mensen het leven gekost, maar dat is toch nog altijd anders dan ‘Gaza’, ‘Fallujah’, ‘Hiroshima’, ‘Rotterdam’, ‘Londen’, ‘Dresden’ of ‘Hanoi’, en ga zo maar door, waar ‘indisciminate bombing’, of doelbewuste aanvallen op bevolkingscentra, onwaarschijnlijk veel meer slachtoffers maakten.
Israël is het land bij uitstek dat zich hoegenaamd niets aantrekt van het risico van hun militaire operaties. In de Veiligheidsraad worden ze beschermd door de Verenigde Staten, die alles goedkeuren wat Israël doet, terwijl verschillende presidenten die het land onder hun hoede hadden blijkbaar menen dat Israël alleen gevaar loopt als ze niet vele malen meedogenlozer zijn dan hun tegenstanders. Waarvan de terreurgroepen nauwelijks nog te overtreffen zijn, maar landen als Iran en Syrië vooralsnog op hun handen blijven zitten. Hoe die race-naar-de-bodem zou kunnen eindigen, dat weet niemand. Kaïn en Abel. En wrede machtsspelletjes die met gemak ook het einde van de staat Israël kunnen betekenen, atoomwapens of niet.
In de achter ons liggende jaren is de grond omgewoeld. Grote migratiestromen, en de introductie van ‘bestuurders op afstand’, zonder democratisch mandaat, hebben wetmatigheden binnen onze cultuur (principes) omver getrokken, en het lijkt alsof we nu zo ver zijn dat we als collectief amper nog in staat zijn onze eigen schoenveters vast te maken, zo onbeholpen oogt het. Bij mij leeft de vraag wanneer het zaaigoed opkomt dat door de ‘Mensen met Plannen’ bij het ‘WEF’, de ‘WHO’, de NAVO en de EC in hun ‘GMO’-laboratoria is ontwikkeld, en hoe die gewassen ons gaan bevallen. Of krijgen we nog meer drek over ons heen die moet dienen als bemesting? Dan vrees ik dat escalatie een kwestie van tijd is, en dat u er goed aan doet na te denken vóórdat u zich geroepen voelt te escaleren.