De uitlevering van Julian Assange lijkt ophanden.
Er is nagenoeg geen reguliere krant of zender in het ‘Vrije Westen’ die het voor Assange opneemt. Zoals Caitlin Johnstone betoogt, is dat een grof schandaal. Onduidelijk is overigens waar zo’n doorbraak toe zal leiden. De ‘Warparty’ wil hem in de Verenigde Staten ‘berechten’ wegens het publiceren van Amerikaanse staatsgeheimen. Assange is echter geen Amerikaan, maar Australiër.
Voor de ‘Warparty’ is een proces niet zonder risico. Assange en Wikileaks hebben zonder enige twijfel nog wel enige troeven achter de hand, in de vorm van onthullingen die de verhoudingen in de Verenigde Staten, en tussen de Verenigde Staten en hun ‘bondgenoten’ op ‘scherp’ kunnen zetten. Volgens geruchten had Assange al eens aangeboden om te bewijzen dat de ‘inventaris’ van de computers van de ‘Democratische’ partij niet door ‘hacking’ was buitgemaakt, maar door een informant aan Wikileaks was toegespeeld. En als die informant geïdentificeerd kan worden als Seth Rich, die in Washington werd vermoord, zijn de rapen gaar! Tot nu toe heeft Assange dat slechts als een gerucht boven de partijen laten hangen, maar het wordt interessant als die kwestie in de rechtszaal aan de orde komt.
Zoals bekend vluchtte Assange de ambassade van Ecuador binnen om te ontkomen aan een uitleveringsverzoek van Zweden. Dat uitleveringsverzoek was gebaseerd op de beschuldiging dat Assange ‘onbeschermde seks’ had gehad met een vrouw die hem haar bed in had gelokt, door gebruik te maken van een lekkend condoom. En een andere ‘groupie’ die hem had verleid beklaagde zich erover dat hij na een ‘wilde nacht’ de volgende ochtend weer zin had, en het initiatief had genomen zonder toestemming te vragen. Assange had toegestemd in een verhoor in Engeland, maar daar ging de Zweedse ‘Openbaar Aanklaagster’ niet mee akkoord. Toen wist Assange wel hoe laat het was, en dat de volgende stop na Stockholm een militaire basis ergens in de Verenigde Staten, of op Cuba zou zijn.
Ecuador gaf hem politiek asiel, maar bij verkiezingen won Lenin Moreno Garcés, die onder Rafael Correa vice-president was. Dat leek goed nieuws voor Assange, waar de tegenstander van Moreno openlijk te kennen had gegeven Assange te zullen uitleveren. Maar Moreno, die na een periode als vice-president enige tijd in de leer was gegaan bij Bang Ki Moon, de Koreaanse lakei van Washington die voorheen de VN mocht ‘leiden’, ontpopte zich na zijn overwinning blijkbaar als een Judas.
Het is uiteraard allemaal volkomen toevallig, maar juist nu de Verenigde Staten volop olie kopen van Ecuador, krijgt de voormalige president die Assange de hand boven het hoofd hield, en in België verblijft, een uitleveringsverzoek aan zijn broek, en bedenkt Lenin Moreno kennelijk dat hij Assange liever kwijt dan rijk is, nadat hij hem eerder al afsneed van het internet.
Je zou zeggen dat het voor Assange geen gevolgen hoeft te hebben, nu Zweden het uitleveringsverzoek dat tegen hem liep heeft ingetrokken, en de VN eerder al tot de conclusie kwam dat hij ‘arbitrarily detained’ is. Maar het Verenigd Koninkrijk snakt naar een ‘Wit Voetje’ in Washington, en heeft al aangekondigd hem hoe dan ook te zullen arresteren, omdat hij niet aan de voorwaarden van een eerdere ‘voorlopige invrijheidstelling’ (‘bail’) zou hebben voldaan toen hij de ambassade van Ecuador binnen vluchtte.
Zoals gezegd, is het ergste in dit hele verhaal het verraad van ‘de journalistiek’, generaliserend gesproken. De tijd dat een ‘klokkenluider’ de hand boven het hoofd werd gehouden in de ‘westerse’ pers ligt vér achter ons. Nadat verschillende bladen, waaronder NRC in Nederland, en ‘The Guardian’ in Engeland, gretig gebruik hadden gemaakt van de eerste onthullingen van Wikileaks, volgde de ‘Regime Change’ interventie bij die bladen, en kotsen ze op Assange, of zwijgen ze hem dood. We zullen ermee moeten leven. Maar we hoeven ons er niet bij neer te leggen.