Dit jaar herdenken we de 'Summer of Love'.
Vijftig jaar geleden, in 1968, leek een revolutie aanstaande. In de hele 'westerse' wereld, en in Praag, verhieven (vooral) jonge mensen hun stem. Ze protesteerden tegen de 'Oorlog in Vietnam', tegen autoritaire structuren, en de woningnood. Wie zijn of haar stem verhief tegen 'intimiteiten' die 'ongewenst' waren, was 'square'. Een vierkant blok beton met een louter remmende werking op de vrije expressie, en de zuiverende werking van spontane liefde. Wie te krap in zijn of haar vel zat, kreeg het advies om eens een 'joint' te proberen.
'Pop-concerten' die de wereld op hun kop zetten waren gratis. Artiesten die onderhandelden over een 'honorarium' en 'faciliteiten' werden uitgekotst. 'Weetjes' over artiesten werden gedeeld via 'pamflet-achtige' publicaties die pas later de vorm van 'Glamour Magazines' kregen, en daarmee toen een teken aan de wand werden van het aanstaande verval door de toenemende 'professionalisering'. Bepaalde groepen waren van meet af al 'Money-Makers', en werden geschuwd door de ware 'Vrijbuiters', die hun toevlucht namen tot muziek die onder de aandacht werd gebracht via 'Underground'-publicaties, en het geruchten-circuit van avantgardisten.
Ironisch genoeg profileerden groepen die eerder verstek lieten gaan op de grote festivals als 'Monterey Pop' en 'Woodstock' zich daarna, met een afgevulde bankrekening, wel als voortrekkers van een beweging waar ze nooit echt deel van uit hadden gemaakt. Brian Jones kwam in Monterey nog wel even kijken, maar de 'Stones' traden niet op. En dat Jones een buitenbeentje was, bewees hij kort daarna door dood op te duiken in het zwembad, nadat hem was aangezegd dat zijn rol binnen de band was uitgespeeld. John Lennon werd een icoon nadat hij er de brui aan gaf, en ging rentenieren in New York, waar hij zijn vermogen er doorheen joeg met een injectienaald, totdat een psychoot die querulant (in de ogen van de Amerikaanse autoriteiten) voor de deur van het 'Dakota-Building' aan 'Central Park' neer maaide. 'Opgeruimd staat netjes'?
In '68' gold nog: Hoe idealistischer, hoe beter. Het geloof in de 'Goede'-mens nam een hoge vlucht. 'Peace' verving 'Hallo' als begroeting. Tot de tanden toe bewapende ordetroepen, die werden ingezet om 'radicale' studenten terug te krijgen in de schoolbanken, werden begroet met 'Liefde', en bloemen. En in die beginfase was er sprake van een elektrificerende collectiviteit. Studenten aan elitaire universiteiten en hogescholen 'ontdekten' de 'arbeider' als medemens. Al snel werd 'anti-autoritair' een keuze die dicteerde dat je domweg elke autoriteit in twijfel trok, al bleef er een kordate onderstroom die in felle debatten de onderste steen boven probeerde te krijgen, om langs zuiver 'rationele' weg te bepalen welke autoriteit aanspraak mocht maken op het leiderschap. De filosofen Jean Paul Sartre en Herbert Marcuse waren binnen de 'beweging' tegenpolen die verdeeldheid zaaiden, terwijl ze het belang van collectiviteit predikten.
Dit jaar herdenken we die tijd, en vieren we de de 'Zomer van de Haat', in een 'westerse' wereld die volledig is gefragmenteerd, en waarin we koppensnellers knuffelen. Bij gelegenheid organiseren we ons via 'Safe-Space' enclaves om andersdenkenden op hun bek te kunnen laten slaan door het 'Centrale Gezag' tegen hen te mobiliseren. De 'Slachtoffer-Industrie' draait overuren. Als je maar naar iemand wijst ben je een 'Seksist'. Of een 'Racist'. En als we ons laten verleiden tot een demonstratie, dan is het om te pleiten vóór oorlog. Maar 'protesteren' is al lang geen spontane keuze meer. Een volledige 'Industrie' van 'NGO's' gaat schuil achter iedere blijk van onvrede. Net als de 'Muziek-Industrie' is de 'Protest-industrie' volledig geprofessionaliseerd en ingekapseld. Het is een stortplaats voor mensen die ervoor hebben 'gestudeerd', met topsalarissen, 'carrière-paden', 'targets', en 'bonussen'.
Zonder enige twijfel zult u het komende jaar bedolven worden onder 'producties' die u herinneren aan '1968'. Stuk voor stuk commerciële, of als propaganda voor onze oorlogsinspanningen in elkaar geflanste stukjes televisie. Met 'steun' van reeds lang geleden aan een overdosis overleden artiesten zal men u oproepen niet te verzaken, en de NAVO te steunen bij haar pogingen om ook anderen te 'bevrijden'. Menige 'DJ' zal met zijn privé-jet worden ingevlogen, om op 'Festivals' waarvoor u het jaarsalaris van iemand in de 'Derde Wereld' neer moet tellen, de 'Hits' van weleer ten gehore te brengen, in een 'Nieuw Jasje'.
Kijk ik nog wel een keer die originele video-opname van de 'Festival Express', waar de hele 'gang', met onder andere Janis Joplin en Jerry Garcia, spontaan feest viert in de trein, onderweg van het ene naar het andere optreden. Met de legendarische beelden in die video van bezoekers die principieel weigeren te betalen, waardoor de organisatoren in financiële nood geraken, en het op enig moment twijfelachtig wordt of de geplande tour nog wel kan worden voortgezet. Het waren de laatste oprispingen van een wereldvreemd streven naar een egalitaire maatschappij. En dan niet 'wereldvreemd' in de zin dat het simpelweg onvoorstelbaar is als concept, maar omdat de mens niet van nature 'Goed' is, maar zonder structuur, die met de nodige autoriteit, op basis van historische legitimering en collectieve verantwoording is opgebouwd, zelfzuchtig en wreed is. En 'links' of 'rechts' maakt dan niet zoveel uit.