Als 'sport' en 'spel' dooreen gaan lopen, is iedereen verliezer.
Bij 'sport' gaat het om vaardigheden en competitie. Bij 'spel' hebben we het over het lot, of de kans, en tijdverdrijf. Een zekere mate van kruisbestuiving is onvermijdelijk, waar niemand in de 'sport' wel vaart zonder geluk. En er bij sommige vormen van 'spel' een 'strategie' kan helpen. Soms zelfs in die mate, dat wie steevast de verkeerde 'strategische' keuzes maakt, zelfs met alle geluk van de wereld nog niet kan winnen. En in een 'sportieve' confrontatie kan iemand superieure vaardigheden hebben, maar in de competitie teveel risico nemen, waardoor de 'volle winst' onbereikbaar wordt.
Sommige activiteiten zijn op het ene niveau 'sport', en op het andere meer 'spel'. Door de introductie van spelregels die een 'handicap' bepalen, kunnen deelnemers met een veel hoger niveau alsnog verliezen van deelnemers die nog geen 'deuk in een pakje boter' slaan, of die het moeten doen met inferieur materiaal. De 'competities' die dat oplevert, zoals bij zeilen en golf, zijn bij uitstek geschikt als platform voor sociale interactie, en het doorgronden van de karakters van de deelnemers. Wat kan helpen bij het bepalen van de vraag of iemand een 'teamspeler' is, en wel of niet geschikt is om leiding te geven. En welk risico er is dat betrokkene bereid is om 'met de boekhouding te rotzooien' als verlies dreigt.
Een instructeur in mijn eigen vakgebied, die behoorlijk vaardig was als tennisser, nodigde zijn leerlingen steevast uit voor een 'potje tennis'. Louter en alleen om te zien of die leerling een bal die 'in' was 'Uit' gaf, om te winnen. En hoe die leerling omging met winst en verlies. Later verlegde hij zijn aandachtsgebied naar golf. Het was maar een 'spelletje', maar het had serieuze consequenties voor de leerling in kwestie.
Op enig moment ontstond in onze westerse maatschappij het idee dat het onmenselijk was om enige deelnemer aan een competitie te laten verliezen. Hele volksstammen bogen zich op universiteiten en hogescholen over de ontwikkeling van strategieën die ervoor moesten zorgen dat alle deelnemers zouden winnen. En dat was het moment waarop iedereen verloor. Met als gevolg een scherpe toename in de maatschappij van de onvrede. Meer depressies. Meer suïcide. En discussies over euthanasie als redmiddel voor de chronisch teleurgestelde medemens. Maar daar bleef het niet bij.
Als kapstok voor wat ik hier aan wil kaarten, gebruik ik een artikel in NRC, geschreven door de nieuwe 'Kremlinkoekeloerder' bij die krant, Eva Cukier, gepresenteerd als 'interview' met Irina Prochorova, een 'Russische Intellectueel', volgens Eva. Maar ze behoort tot de splinter die onlangs, ondanks oceanen met geld van puissant rijke donoren, waaronder haar broer, electoraal geen enkele indruk wist te maken bij de parlementsverkiezingen. Anders dan Irina zelf suggereert, en Eva klakkeloos overneemt, opgegroeid in een bevoorrecht 'nest' van vooraanstaande communisten, waardoor de kinderen 'toegang' hadden tot een groter deel van de 'taart' dan hen op basis van hun 'vaardigheden' ten deel zou zijn gevallen, toen de Sovjet-Unie omviel. Dat 'spel' hebben ze dus goed gespeeld, maar geluk gaf de doorslag. En die voorrechten willen ze bestendigen.
Zie het als dat potje tennis van die instructeur waar ik het over had, die bemerkt dat Eva hier een bal 'Uit' geeft die 'In was, om te winnen. En dat heeft consequenties. Maar welke?
Er is eigenlijk niemand meer over, buiten de verstokte Russofoben bij de 'Legacy Media', die zich niet realiseren dat Poetin daadwerkelijk populair is in eigen land. Voor een democratische oppositie is dat een 'hoofdpijndossier'. Maar niet voor mensen die zijn opgegroeid met het idee dat 'vaardigheid' iets is van vroeger, en dat het simpelweg betekent dat je het op 'handicap' best nog kunt winnen. Het 'interview' van Eva is dan ook één groot pleidooi voor meer buitenlandse inmenging, waar die 'oppositie op krukken' anders zelfs de eindstreep niet eens haalt. Irina investeert daarom in 'Identity Politics' ('Cultuur'), waarvan gehoopt wordt dat het mensen kan verleiden om tegen hun eigen economische- en veiligheidsbelang te stemmen, conform de strategie van Hillary in de Verenigde Staten, en de 'maakbaarheidspolitici' elders in de westerse wereld.
In de beleving van 'moderne' democraten uit de 'R2P'-school, met hun 'Identity Politics' als het 'objectieve' criterium voor de bepaling wie er deze keer mag winnen, is dat de ultieme vorm van democratie. Volgens mij is het een dictatuur, en een sterfhuisconstructie.
Let wel! Dit ene voorbeeld is niet meer dan dat. Een voorbeeld. Het wemelt van de 'Sneeuwvlokjes' die het de normaalste zaak van de wereld vinden dat ze 'winnen', ook al hebben ze geen aanleg en geen vaardigheden. Dat lijkt een hardvochtig pleidooi voor spijkerhard 'roofkapitalisme', maar dat is het niet. Integendeel! Die 'Sneeuwvlokjes' zijn degenen die de grond bouwrijp maken voor lieden die hen zien als 'nuttige idioten', die denken dat ze écht gewonnen hebben als ze een bal die 'In' was 'Uit' geven. Terwijl de enige die wint degene is die kan voorspellen wie er bereid zijn om te liegen in het 'spel', en niet geschikt zijn voor de 'sport'.