Je kunt geen ijzer met handen breken.
Mijn eigen fascinatie voor zelf-destructieve tendenzen binnen groepen mensen, en complete samenlevingen, is niet van recente datum. Het is intrigerend om mensen te horen praten die van zichzelf menen volstrekt rationeel te zijn, en die door de media met grote regelmaat worden uitgenodigd om de ontwikkelingen in de wereld te duiden, ondanks het feit dat ze bijna altijd de plank misslaan. Maar zonder dat iemand hen daar ooit mee confronteert.
In de meeste gevallen betreft het geen individuele verdwazing, maar zijn het eerder mensen die enige ontwikkeling verkopen alsof ze het zelf hebben uitgevonden, terwijl het uiteindelijk niet veel meer is dan lucratieve plagiaat. Door hun bronnen niet te vermelden creëren ze een aura van 'ziener', met een 'scherpe geest', en kunnen ze hoge 'vergoedingen' vragen. Aan het eind van de dag voelen ze ook geen enkele behoefte om te leren van hun fouten, omdat het, in hun eigen beleving, immers helemaal niet hún fouten waren?
Uiteraard val ik ook in de categorie van 'duiders' die zwaar leunen op materiaal dat door anderen wordt aangeleverd. Echter, ik laat u middels 'links' zien waar ik mijn informatie vandaan haal. Of waar u kunt vinden dat een bepaalde bewering niet uit de lucht gegrepen is. Daarbij keer ik op gezette tijden terug naar bepaalde thema's, ook als mijn eigen verwachtingen (nog) niet zijn uitgekomen. Een goed voorbeeld daarvan is de economie. Ik blijf van mening dat we in 'geleende tijd' leven, en dat we het nog zo lang volhouden vind ik oprecht verbazingwekkend.
Het roept de vraag op of ik mij vergis. Je kunt geen krant openslaan, geen nieuwsuitzending kijken, zonder 'Hoera!-berichten' over de florissante staat van de economie. En het is zeker waar dat er op allerlei terrein in ons land veel vraag is naar arbeidskrachten, terwijl de 'huizenmarkt', ruggengraat van ons GDP, nieuwe records laat zien. Is het dan toch mogelijk om ongelimiteerd te 'groeien' door steeds meer geld te lenen van toekomstige generaties? En in hoeverre is het voldoende om de illusie van 'groei' in leven te houden, zoals beschreven in het boek '1984' van George Orwell?
Van nabij ken ik mensen, in Nederland, die in deze tijd met hun 'nul-uren contract' rond moeten zien te komen van slechts enkele honderden Euro's per maand, exclusief aanvullingen van de overheid. En bij hun 'werkgever' op moeten komen draven als er werk is. Maar dat horen ze de dag daarvoor, zodat ze nooit echt vrij zijn. Of die van de ene op de andere dag geen werk meer hebben nu ze amper nog beschermd worden door de wet. Maar anderzijds zijn er ook velen die, opgegroeid in de ultieme welvaartsstaat, onmogelijke noten op hun zang hebben. Met daar tegenover anderen die echt álles over hebben voor geld, en alleen al om die reden ook afzien van het krijgen van kinderen, zodat ze niet hoeven mee toedoen met de 'vrijwillige-bijdrage-competitie' op scholen. Voor iemand van mijn generatie oogt het niet echt gezond, maar dat zegt niet alles.
Hier op mijn blog heb ik al vele bijdragen geschreven over 'onproductieven' die bezig worden gehouden met het bedenken, implementeren, modificeren en controleren van steeds complexere regelgeving. Of de opsporing, berechting en bestraffing van overtreders. 'Orwell meets Kafka'. Dan zwijgen we nog van de hordes die tegen betaling 'duiden' en 'adviseren', of hun geld verdienen door subsidies en donaties weg te sluizen naar een niet aflatende stroom projecten die de wereld zouden moeten verbeteren, maar in de praktijk vooral de chaos en gewapende strijd aanmoedigen, wat voor militairen en wapenfabrikanten dan weer een leuke bron van inkomsten is.
Alleen al voor dit blog, en soms om mensen die de regels niet begrijpen die op hen van toepassing zouden (kunnen) zijn te helpen, doe ik op gezette tijden onderzoek naar de dagelijkse praktijk. En al ben ik 'Hoger Opgeleid', wil dat nog niet zeggen dat het voor mij allemaal heel begrijpelijk is. Sterker nog, als je dan begint te graven, op zoek naar een helder antwoord waar je verder mee kunt, is de kans groot dat degene die je aan de lijn krijgt je doorverbindt, omdat hij of zij het ook niet weet. Of het even aan een collega moet vragen, die er echter helaas vandaag niet is. Dat alles met een 'informatielijn' die geld kost, bovenop het 'gebruikelijke tarief', zelfs als het de overheid betreft waar we al voor betalen via de belastingen en premies die we afdragen. Misschien begrijpt u dan dat ik moet lachen als ik via het 'Nieuws' moet vernemen dat 'slecht slapen' onze economie vier miljard op jaarbasis kost. Ik heb 'Nieuws' voor u: Dat wordt er niet beter op zo!