Is dit blog nou ‘links’, of juist ‘rechts’?
Waar u dit blog plaatst in het politieke spectrum laat mij koud, eerlijk gezegd. Ik beschouw mijzelf al vele decennia als ‘ongebonden’, en dat bevalt mij eerlijk gezegd prima! Ooit was er een rel in het ‘kippenhok’, omdat Frits Wester had gezegd dat hij op het CDA stemde, en zelfs lid was van die partij. Mij persoonlijk maakt het niks uit. Ik heb dat liever dan dat hypocriete gehuichel van zijn collega’s, die doen alsof ze ‘onafhankelijk’ zijn. Zelf schreef ik dat ik bij de laatste verkiezingen op de ‘Piratenpartij’ zou stemmen, omdat het partijprogramma het dichtst bij mijn eigen voorkeuren kwam. Al begreep ik al wel dat de kans niet groot was dat ze de ‘drempel’ zouden halen, en hoeven die ‘ludieke’ presentaties, en die naam niet zo, wat mij betreft. En dat zo’n stemverklaring voor een ‘splinter’ met zich meebrengt dat je jezelf ook ‘marginaliseert’, omdat verder bijna niemand partijprogramma’s leest.
Je kunt dus ook altijd teleurgesteld zijn in de partij van je keuze. Maar als die de ‘drempel’ niet haalt, kun je je wentelen in een gevoel van vrijheid die anderen niet hebben. Maar het betekent ook dat je, langs die weg, geen invloed hebt. Dus dat maak ik dan maar goed door hier mijn stukjes de wereld in te schieten, in de hoop dat ze mensen aan het denken zetten. Dat beschouw ik dan al als winst. Als ze loskomen van die ‘Eens-in-de-Vier-Jaar’-mentaliteit. Elke dag moet je willen ‘stemmen’. En dan zal je zien dat het soms ‘Links’ is, en soms ’Rechts’. Of ‘Centrum’. Al naar gelang het onderwerp. En wat je ‘Links’ of ‘Rechts’ noemt.
Al begin jaren zestig, nog voor het een ‘beweging’ werd, was ik tegen ‘oorlog’. Laat duidelijk zijn dat ik mij er niet op laat voorstaan in dit opzicht een ‘avantgardist’ te zijn geweest, want ik was zéker niet de enige. Toch was het opvallend dat er alweer meer mensen waren die, toch zo kort na die gruwelijke Tweede Wereldoorlog, bereid waren de wapens te laten spreken. Vervolgens werd het ‘Links’ om tegen oorlog te zijn, met de oorlog in Vietnam (Laos en Cambodja) als focus. En nu ben je dus ‘Links’ als je om het minste of geringste roept om de wapens op te nemen, en de F-16’s uit te zenden om met bommen en raketten orde op zaken te stellen. En ik? Ik ben nog steeds tégen oorlog.
Net als Justin Raimondo van ‘AntiWar.com’, en Ron Paul van het ‘Institute for Peace and Prosperity’, zie ik mij daardoor geplaatst voor de keuze om Trump wel of niet toe te juichen, vanwege recente beslissingen die een streep zetten door de rekening van het ‘militair-industrieel-complex’ waar Eisenhower ons al voor waarschuwde. Nou begint het er al mee dat Trump wel vaker wat roept, dus ik heb toch zoiets van ‘Eerst zien, dan Geloven’. Daarnaast zou ik ook graag willen horen dat hij Iran verder met rust laat, en niet via die terroristen van de MeK probeert er een ‘Libië’ of ‘Oekraïne’ van te maken. Helaas lijkt dat op dit moment nog wel op de agenda te staan. Terwijl er ook sterke geruchten gaan dat hij graag militair orde op zaken zou stellen in olieland Venezuela. En dan nóg hoef ik natuurlijk niet eens te zijn met tal van andere punten van die vastgoedmiljardair.
De pijn bij mij zit ‘m in de observatie dat Trump niet primair een ‘Vredesstichter’ is, en dat voor hem ‘America First’ betekent dat hij tal van instituten die onderdeel zijn van het zuiver imperialistische streven dat hoort bij de ‘laat-kapitalistische ontwikkeling’, opblaast. Zoals Thierry Meysan volkomen terecht opmerkt, is Trump beslist niet dat volkomen irrationele, op macht beluste ‘alfa-mannetje’, maar handelt hij zuiver rationeel, conform een programma dat er op is gericht de traditionele ‘American Dream’ te herstellen. Vanuit het tegenwoordige ‘Links’ perspectief is dat ‘reactionair’, en een enorme bedreiging voor hun ‘Free Lunch’, en ‘BullShit Jobs’. In de jaren zestig zou het juist 'Links' zijn, dat anti-imperialisme.
Mijn betoog komt er op neer dat het juist volop kansen biedt om ons in Europa te herpakken. Maar als we blijven hangen in ‘Links’ versus ‘Rechts’, loopt het uit op een onwerkelijk drama. Dat is ook, nog steeds, het grote risico voor de Verenigde Staten zelf, waar de polarisatie al verder is dan in Europa, zonder dat ‘Links’ en ‘Rechts’ beseffen dat ze onderdeel zijn van de ‘Warparty’, waar Trump uiteindelijk mee af wil rekenen, om de weg vrij te maken voor de economische reconstructie van de ‘marktwerking’ binnen de Verenigde Staten, en in haar relaties met andere ‘partijen’ in de wereld.
Wat nu dreigt, dat is de afbraak van alle instituten die door de meeste ‘Establishment’ politici in Europa worden gezien als een ‘verworvenheid’. De hamvraag is dan: Leren we op eigen benen staan? Of zetten we vol in op steun aan de ‘Multinationals’ die uit zijn op het ‘neutraliseren’ van Trump, en de vestiging van een corporatistische ‘Superstaat’? En dan opteer ik, zonder reserves, voor leren op eigen benen te staan, zoals u niet gemist kunt hebben als dit niet de eerste bijdrage is die u hier leest. Anders dan Trump meen ik nadrukkelijk dat ‘Europa’ potentie heeft, en dat een terugkeer naar het ‘zuivere’ kapitalisme, gelet op de vaart die automatisering en robotisering nemen, een utopisch nostalgische reflex is. Maar tot mijn spijt zie ik in ‘Europa’ slechts verwarring, en huilende babies.
We moeten terug naar de tekentafel, en nadenken over de eisen die we mogen stellen aan de rol van de Staat, zonder ons te verliezen in dwaze discussies over kwesties die voor elk rationeel denkend mens een ‘ABC-tje’ zouden moeten zijn. Gaan we door met Jihadisten bewapenen? Zetten we de poorten wagenwijd open voor een invasie van ‘kanslozen’, die aan het eind van de dag zelf nog wel zullen overleven, maar wij niet, omdat we niet wéten hoe we rond moeten komen zonder subsidie? Blijven we cadeautjes geven aan multinationals door de schade van gaswinning af te wentelen op de burger? Belastingvrijstelling te regelen? En constructies te bedenken om banken honderden miljoenen extra inkomsten toe te spelen?
Er zijn mooie mogelijkheden die we missen, waar kunstmatig conflicten worden opgeroepen die de urgente kwesties buiten beeld houden. Over het ‘basisloon’ is eigenlijk geen discussie meer, omdat ‘Links’ en ‘Rechts’ het, om beurten, hebben verdedigd. Maar het komt er niet van, omdat als ‘Links’ het verdedigt, ‘Rechts’ het verwerpt, en andersom. In de jaren zeventig zette ‘Rechts’ de poorten wagenwijd open voor ‘arbeidsmigranten’, en ze regelden dat die konden blijven, zeer tegen de zin van de toenmalige PvdA en andere ‘Linkse’ groeperingen. En nu zijn de rollen omgedraaid. In mijn jonge jaren kwam ‘Rechts’ op voor de NAVO, en sloten geld naar alles wat ‘BOEM!’ zegt. Nu is dat juist ‘Links’.
Ben ik ‘Links’, of ‘Rechts’? Ik zeg: ‘Grow Up!’