Wie voor de groep gaat staan en het opneemt voor de ‘vijand’, neemt een groot risico.
Dat risico wordt groter als de groep een meute is die de ‘vijand’ wil lynchen. Hier op mijn blog tracht ik de kou uit de lucht te halen waar mensen zich van hun bloeddorstige kant laten zien. Al dan niet opgehitst door ‘autoriteiten’. Dat maakt mij niet tot een ‘agent’ van de ‘vijand’. Het maakt van mij ook geen ‘peacenik’. Ik ben niet blind voor fouten van leiders in andere landen, tekortkomingen in het systeem, en terechte kritiek op zulke zaken als ‘mensenrechten’, vanuit ons eigen ‘westerse’ perspectief bezien.
Koppel dat ‘peacenik’-imago aan het advies om eens in de spiegel te kijken, en eerst het ‘eigen huis’ op orde te brengen, en je kunt er vergif op innemen dat je populariteit onder lezers daalt. In tal van ‘conflictgebieden’ is de ‘gematigde stem’ uiteindelijk een grotere ‘vijand’ van degenen die bloed ruiken dan de ‘vijand’ zelf. De ‘vijand’ kan men begrijpen, maar de ‘verrader’ niet. Het doet er niet toe of die ‘NSB-er’ daadwerkelijk werkt voor de ‘vijand’, of ‘verdwaald’ is in ‘goede bedoelingen’. Van hem of haar wordt op enige moment een ‘keuze’ verwacht.
Voor of tegen ‘Black Lives Matter’? Voor of tegen ‘MeToo’? Voor of tegen ‘LHBT’, en de rest van het gender-alfabet? Voor of tegen Rusland? Voor of tegen China? Voor of tegen Iran? Voor of tegen de Verenigde Staten? Voor of tegen Israël? Voor of tegen de EU?
Mijn keuze is dat ik tegen de ‘agressor’ ben. Tegen degene die anderen onredelijke beperkingen oplegt, of zich niet voegt naar wat algemeen wordt gezien als ‘verstandig’. Maar of dat verstandig is in deze tijd, in ons deel van de wereld, wordt met elke nieuwe dag een groter vraagteken. Het probleem is van oudsher dat ‘agressors’ geen ‘agressor’ kunnen zijn zonder steun van het grootste deel van de bevolking, waar zij een heel land moeten zien te overtuigen van hun gerechtvaardigde eisen. Bij analyses achteraf schrijft de overwinnaar de geschiedenis, en wordt consequent het vileine karakter van de belangrijkste opponent benadrukt, die de ‘domme schapen’ in dat land om de tuin leidde. Pas veel later krijgt men oog voor een meer genuanceerd beeld, waarin ook ruimte is voor een ‘onredelijke’ volkswoede die de vileine leider niet alleen aan de macht bracht, maar ook opzweepte om korte metten te maken met de ‘vijand’.
Recent wordt Iran geplaagd door een hele reeks mysterieuze explosies en branden in energiecentrales en militaire ‘objecten’ die inmiddels alom worden toegeschreven aan Israël. En de Verenigde Staten, waar Trump zich verlustigt in zijn 'cyber-oorlog', waarmee je op afstand de boel in het honderd kan laten lopen in een land. De Iraanse autoriteiten boeken de schade echter consequent af op falende apparatuur, slijtage, en menselijke fouten. Iets anders beweren zonder bewijs is evident problematisch voor iemand die de kou uit de lucht wil halen. En Iran heeft vele vijanden, en niet veel vrienden. Zowel de ‘soennitische’ landen, als de ‘seculiere’ landen die aan Iran grenzen zien de ‘Ayatollah’s’ niet als hun natuurlijke bondgenoten. De ‘Ayatollah’s’ en het gros van de Iraniërs die niet zijn uitgeweken naar andere landen toen zij aan de macht kwamen, zien perfide allianties die het gemunt hebben op de olie in dat land. Dat laatste valt onmogelijk te ontkennen, nadat de Amerikanen en de Britten kort na de Tweede Wereldoorlog al eens een dictator aan de macht brachten en het democratisch gekozen staatshoofd aan de kant schoven om die reden.
Dat ‘westerse’ landen en Israël geen moeite doen om tot een vreedzame oplossing te komen van dat langlopende conflict, komt deels omdat ‘Europa’ de kracht niet heeft om voor zichzelf te kiezen. En dat geldt tot nu toe eigenlijk voor alle ‘dossiers’. Een terugkerend thema hier, op mijn blog, is dat we niet alleen onze buitenlandse politiek ophangen aan wat ‘Washington’ wil, maar dat ook de interne conflicten één-op-één worden gekopieerd. ‘Black-Lives-Matter’ werd in Nederland ‘Kick-Out-Zwarte Piet’, waarbij alleen de laatste twee woorden nog herinneren aan het Nederlands. En ‘MeToo’ werd geen ‘IkOok’, terwijl de discussies over ‘gender’ en ‘klimaat’ ook onmiskenbaar worden gedirigeerd door ‘spelers’ van buiten Europa. Het is geen ‘Internationale Oriëntatie’, maar een ‘Atlantische’. Wij kiezen daarbij niet, maar worden aangewezen.