Wereldwijd vinden we bouwwerken die werden opgetrokken door onze voorouders.
Sommige gebouwen die eeuwen geleden steen voor steen werden neergezet op de plek waar ze nu nog staan zijn nog altijd in gebruik, zonder dat de functie noemenswaardig veranderde. Zeker in Nederland wemelt het van de huizen en andere gebouwen die eeuwen geleden werden gebouwd, door welvarende voorouders, en die wel werden gerenoveerd, opnieuw werden ‘ingedeeld’, en voorzien van modern comfort, maar ze staan er nog zoals ze destijds werden opgetrokken. Kerken en scholen die worden beoordeeld als ‘beeldbepalend’, maar niet langer nodig zijn in hun oorspronkelijke functie, worden woningen, kroegen, winkels, restaurants, museum, of ze krijgen een ‘monumentenstatus’.
Nog veel oudere bouwwerken troffen geen generaties die bij machte waren ze in stand te houden, of die de interesse verloren in die specifieke leefomgeving, en vertrokken naar gebieden die, in hun ogen, aantrekkelijker waren. Steden werden verwoest door aardbevingen, overstromingen, brand, oprukkende woestijnen, doorgebroken duinen, opgeblazen dammen, andere leefgewoonten, of vijandelijk volk.
‘Oude Stenen’ hebben op mij een grote aantrekkingskracht. Piramides, tempels, kerken, kapelletjes, hunebedden, grotwoningen, forten, kastelen, wasplaatsen, oude wijken van eeuwenoude steden. Ik maak er geen studie van, daar heb ik de tijd en de energie niet voor, en zie ik voor mijzelf het belang niet in, maar ik laat het op mij ‘inwerken’. Vergelijkbaar met mijn appreciatie voor Kunst, met een hoofdletter. We kunnen niet alles behouden, maar ik ben niet van het ‘weggooien’ zolang iets nog bruikbaar is, en schaam mij er allerminst voor dat ik bepaalde gebruiksvoorwerpen, of ‘objecten’ die mij boeien weghaal uit ‘brocantes’ en ‘kringloopwinkels’, of meeneem van de straat voordat ze worden meegenomen door de gemeentereiniging, ofschoon ik mij ‘nieuw’ kan veroorloven. Tevens ben ik niet onder de indruk van bezwaren omdat zekere objecten niet langer ‘correct’ zijn, en ga ik niet rond met petities om de namen van straten te wijzigen, monumenten te verwijderen, of om ‘Zwarte Piet’ te verbieden. Dat verlangen om kapot te maken wat generaties voor ons belangrijk vonden is aan mij niet besteed. Ook niet als ik de passies van die voorouders niet deel, of zelfs ‘vanuit mijn tenen’ verwerp, zoals de ’slaven/mensenhandel’, met inbegrip van de hedendaagse ‘vluchtelingen’-variant.
Zelf niet gelovig opgevoed, noch geïndoctrineerd met een zekere ideologie, heb ik zelfs in mijn jonge jaren vol ongeloof geluisterd naar de geschiedenislessen die gingen over moedwillige, grootschalige destructie van ‘symbolen’ van een overwonnen ‘macht’, puur en alleen om te laten zien wie er nu de ‘Baas’ is. De ‘Beeldenstorm’, of de vernietiging van ‘Rome’, of 'Carthago', en revolutionaire verwoestingen zijn niet mijn ‘ding’. Ik realiseer mij dat die ‘grondhouding’ mijn hartgrondige afkeer voedt van alles waar ze bij het ‘WEF’, de ‘WHO’, de NAVO en in de ‘Europese Commissie’ mee bezig zijn. Als u dat ‘conservatief’ noemt, of zelfs ‘reactionair’, dan houd ik u van mijn kant voor dat het eerder ‘klassiek’ duurzaam is. Niet je oude schoenen weggooien voor je nieuwe hebt.
Hoewel opgegroeid in de ontluikende ‘consumptiemaatschappij’, vol ‘wegwerpartikelen’, en de bijbehorende problemen door de verspilling van grondstoffen, en alle afval, zit ik niet op die ‘golflengte’, maar hoe komt een samenleving van die verslaving af? Niet met overheidsbemoeienis, wetgeving, verboden en planmatige destructie van de levensstandaard, maar door opvoeding, nadenken, en het doordacht ‘ombuigen’ van onze behoeften naar producten die langer meegaan, en minder grondstoffen vergen, naast innovatieve technieken om dat wat er al is opnieuw te gebruiken. In de wereld van de mode is de omloopsnelheid gigantisch, en iets wat vandaag ‘hot and happening’ is, is morgen ‘passé’. Het gaat gepaard met bizarre verspilling, waarbij kleding die nooit werd verkocht terechtkomt in de woestijn in Chili. In China zijn er complete steden waar nooit iemand woonde die weer moeten worden afgebroken. Elektrische voertuigen die nooit werden verkocht staan zij aan zij in de woestijn. Wat ging er mis?
De oorzaak van dergelijke verspilling is bijna altijd terug te voeren op het om zich heen grijpende protectionisme. U zou best zo’n auto willen bezitten, en er heel tevreden mee zijn, maar de ‘EU’-regels werden aangepast waardoor ze in Europa niet langer verkocht kunnen, of mogen worden. De huizen die werden gebouwd om de arbeiders en andere productieve burgers te huisvesten, dicht bij de fabrieken, staan daardoor leeg. Ook voor kleding heeft ‘Europa’ regels, die zonder vooraankondiging zomaar kunnen veranderen, of die door de ‘Lockdowns’ hun weg niet meer vinden naar de winkels. Door de oorlog in Gaza, en de solidariteit van de ‘Houthi’s’ in Yemen met de Palestijnen, die schepen bedreigen die via de ‘Rode Zee’ en het Suez Kanaal onderweg zijn naar de Europese klant, moeten die schepen nu omvaren, om Afrika, waardoor de hele winst op dat product dat ze vervoeren verdampt door de hogere transportkosten, of omdat het product aankomt na de ‘feestdagen’, of enige andere ‘deadline’, en de hele lading beter meteen ergens kan worden gedumpt.
In een ‘Vrije Markt’ rekent de ‘marktwerking’ af met inefficiëntie. Het leverde kortstondig een ‘markt’ op die extreem efficiënt was, en waarin producten ‘Just In Time’ werden geleverd, conform de bestelling, binnen het contract, waardoor de kosten voor de eindgebruiker (de consument) daalden, en ook de producent niet tegen onverwachte verliezen aanliep in de ‘distributieketen’. ‘WEF’, ‘WHO’, NAVO en de ‘EC’ hebben met een enorme sloopkogel dat hele efficiënte systeem verwoest, met uiteenlopende ‘argumenten’. Voor wie wil horen dat die organisaties goed bezig zijn omdat het afgelopen moet zijn met die verspillende consumptie, en we toe moeten naar een wereld waarin u niets meer bezit, behalve wat de overheid u gunt, om het ‘Klimaat’ te redden, hebben ze een verhaal. En ze hebben ook een alternatief verhaal voor degenen die eisen dat de productie weer terugkomt, omdat het ‘werkgelegenheid’ schept, of omdat we dan beter toezicht kunnen houden op de kwaliteit. En dan is er het derde verhaal voor de serieuze haters, die zich verlekkerd in de handen wrijven als we andere landen ‘kapot’ kunnen maken middels onze ‘Sancties uit de Hel’, en onze bommen. Voor elk wat wils. Maar ze hebben gemeen dat een grote, controlerende, verspillende overheid nodig is om het te bereiken. Waarbij ik van mijn kant zeg: Vergeet die verhalen. Het gaat hen om die grote overheid. Om de macht. Liefst mondiaal. En de creatie van opofferingsgezinde zombies die tevreden zijn met fictie, een virtuele wereld, en hun ‘Two Minutes of Hate’.
Duurzaam? Allerminst. Duur, ja. Voor u en voor mij, maar (nog) niet voor de mensen aan de top van de voedselketen die zichzelf rijker en rijker maken, terwijl ze hun imago koesteren als sponsoren van ‘Goede Doelen’. Maar alles gefinancierd met geleend geld, en ‘Mickey Mouse’-flappen (fiat geld) waar de productieve landen, en de landen die de grondstoffen bezitten, niet meer mee betaald willen worden. Hoe het mogelijk is dat we daar zo massaal intrappen, dat is mij een raadsel. Maar dan kijk ik naar die Oude Stenen, die zo vaak verwijzen naar onze liefde voor pracht en praal, en bouwwerken die geen andere functie hadden dan de ‘Grootsheid’ van een leider te onderstrepen, terwijl archeologen moeten speculeren over hoe de onderkomens van het werkvolk er dan uitzagen, en trek ik de conclusie dat we zelf onze ergste vijand zijn, als we de opulente levensstijl van onze Heersers projecteren op onszelf, en dankbaar zijn voor een dieet van gemalen kakkerlakken (hyperprocessed food), een ‘biologische’ salade van konijnenvoer, een door de overheid toegewezen aantal vierkante meters, en ‘carbon credits’, om geld vrij te maken voor hun oorlogen. We zijn duizenden jaren verder, maar evolutionair niks opgeschoten, of zelfs alweer op de weg terug.