‘Experts’ die zich er in hebben verdiept, identificeren als regel twee varianten van ‘Nationalisme’: De ‘Goede’, en de ‘Foute’.
De ‘Goede’ dat is onze vorm van ‘Nationalisme’, en de ‘Foute’ dat is die van de anderen. Waarbij ‘onze’ en ‘anderen’ tot op zekere hoogte variabele grootheden zijn. De eerste oprispingen van ‘Internationalisme’, op de vleugels van het ‘revolutionaire’ fantaseren over vrijheid in de jaren zestig van de vorige eeuw, hadden (nog) niks te maken met ‘Globalisme’. Ze dreven op échte ‘Solidariteit’, en ‘Tolerantie’, en een verlangen om alle mensen als ‘Broeders’ in de armen te vliegen. Dat was inderdaad naïef, maar waar het uitingen van ‘Nationalisme’ als een gif beschouwde, hadden die ‘revolutionairen’ wel een punt.
‘Solidariteit’ en ‘Tolerantie’ zijn nu exclusief voorbehouden aan vrienden. Dat wil zeggen: Degenen die hebben gecapituleerd voor onze normen en waarden. De rest kan doodvallen. En als ze niet spontaan hun laatste adem uitblazen, dan komen we wel even een handje helpen. ‘Solidariteit’ en ‘Tolerantie’ zijn, net als ‘Vrijheid’ en ‘Democratie’, omgesmeed van ‘ploegscharen’ tot wapens. Ze zijn ‘Weaponized’ door hyper-cynische oorlogshitsers, elk met zijn of haar eigen ’targets’ voor de directe, en wat verder toekomst. Als ze daar al over nadenken.
Dat die ‘experts’ zich vergissen, dat behoeft geen betoog. Maar als ze iets anders beweren wil niemand ze nog als ‘expert’. Neem mijn eigen ‘kille’ benadering van de ramp met vlucht MH-17. Die is ‘kil’ omdat ik mij afwend van de golven van emotie die er een ’Nationale Ramp’ van maken, omdat er zoveel Nederlanders zijn omgekomen. Als het vliegtuig vol Iraniërs had gezeten, of vol Russen uit Novosibirsk, had het ons geen zier kunnen schelen. ‘Hoe is het met Barbie…..?’ (Mijn advies: Respecteer het advies van haar 'manager', en laat haar met rust. Voor de rest van haar leven niet meer naar omkijken).
Iemand met een half jaar ‘peuteropvang’, en wat ’Sixties’-jus, is heel goed in staat om zich te realiseren dat een mens-een-mens is, en dat het gruwelijk is om het tijdige met het eeuwige te verwisselen door een stom ongeluk met een raket, omdat mensen verslaafd zijn aan ‘knallen’ en dingen die ‘BOEM!’ zeggen, en dan ook nog eens lak hebben aan goede voorzorgsmaatregelen om te voorkomen dat er slachtoffers vallen. En dan is het een belediging voor je intelligentie als dat ‘Goede Nationalisme’ onze collectieve rationele vermogens zozeer in de war schopt, dat we ook nog eens niet meer kunnen zien dat we zelf steken hebben laten vallen, door dat luchtruim niet te sluiten, danwel als overheid vliegtuigen vertrekkend van Schiphol te 'adviseren' dat luchtruim te mijden, nadat we erachter kwamen dat ze daar met ‘Ernst-vuurwerk’ speelden, waardoor vliegtuigen die op grotere hoogte vlogen al uit de lucht waren geplukt, en er nog wat zwaar illegaal vuurwerk was gestolen van ‘onze vrienden’ in Kiev, waarvan de verblijfplaats onbekend was.
Hoe het destijds, eind jaren zestig, gelukt is om hele volksstammen te ontdoen van hun blindkleppen, heeft te maken met journalistieke pioniers en ‘chemie’. Om onduidelijke redenen kwam er toen een generatie journalisten aan het woord die lak hadden aan wat ‘Washington’ wilde dat ze schreven. Zeker, vele ‘veteranen’ van de oorlog tegen Vietnam, Laos en Cambodja keerden gedesillusioneerd terug, of gaven lokaal al de voorkeur aan een ’shot’ heroïne om de trauma’s het hoofd te bieden, zodat het thuisfront al wel een beetje voorbereid was op 'slecht nieuws'. Waar het in Korea nog enigszins gelukt was om het deksel op de pan te houden, lukte dat daar niet meer. Dus de les die de ‘BOEM!’-junkies daar van leerden, is dat je een oogje op de pers moet houden, en ook in ‘vredestijd’ grip moet zien te houden op ‘Hollywood’. En ‘body-bags’ geen bezwaar, als het maar niet onze jongens (en meisjes) zijn die erin terugkeren naar hun verscheurde familie.
Daarom is het nu onwaarschijnlijk veel lastiger om mensen de schellen van de ogen te laten vallen, en het besef te doen terugkeren dat elk mensenleven er één is. En dat ook een Iraniër, Rus, Chinees of Syriër, en iemand uit Libië of Yemen een vader, moeder, zus, broer en vrienden heeft, die liever in welvaart, en conform hun tradities plezier maken, dan dat ze hun familie zo nu en dan wat bloemen komen brengen en de grafsteen een beetje oppoetsen. Generaliserend gesproken. Want in elk land zijn er altijd ‘BOEM!’-verslaafden en ’Thrill-Seekers’ die met liefde het gevaar tarten, en zonder nadenken de trekker overhalen als ze de kans krijgen. Of daar opdracht toe geven. Of op de ‘redactie’, of in de ’studio’ gloedvol schrijven, vertellen of films maken over de noodzaak van de ‘gewapende strijd’. En die het ‘Goede Nationalisme’ een warm hart toedragen. Ook al klotst het bloed hen om de enkels. Zolang het maar niet hun bloed is, of dat van hun ’Nationale’ familie.
De strijdkreet van de ‘Peace-Movement’ uit die roemruchte zestiger jaren, ‘Make Love, Not War’, gaat ook niet meer werken, want ‘Love’ is middels ‘MeToo’ ook ‘Weaponized’. Net als ‘Racisme’, dat niet langer betekent dat je geacht wordt de strijd aan te binden met mensen die onderscheid maken op basis van ras of huidkleur, maar dicteert dat ’Sommige Varkens Meer Gelijk Zijn Dan Anderen’, en je juist wél moet discrimineren. Het zou allemaal nog enigszins begrijpelijk zijn dat mensen zich eenvoudig in de luren laten leggen, als diezelfde jaren zestig niet zo’n weelde aan auteurs, sprekers en journalisten ‘Heldenstatus’ hadden verschaft door de waarschuwingen voor een giftige toekomst als we onze menselijke beperkingen niet onder controle zouden krijgen.
De generaties en volkeren die daar het best in slaagden, werden/worden gedomineerd door het idee dat je een onderscheid moet maken tussen je ‘publieke persona’, en je ‘private persona’. Die enigszins kunstmatige, maar functionele scheiding maakt het mogelijk boos en verdrietig te zijn, zonder je verstand te verliezen.