Van de wal, in de sloot.
Zo nu en dan komen er ‘kwesties’ voorbij in ‘Identiteitsland’ die mij de moed in de schoenen doen zinken. Neem het bericht, dat via ‘Voice of Europe’ inmiddels de hele wereld bereikte, dat de meest populaire jongensnaam in Nederland niet ‘Noah’ is, maar ‘Mohammed’. En dat voor het tweede jaar op rij. Alsof het ‘nieuws’ is hoe jonge ouders hun kinderen noemen. Maar daarbij moet dan wel worden opgemerkt dat de ‘SVB’, de ‘Sociale Verzekerings Bank’, de aanstichter is van deze rel. Via de ‘Mainstream Media’ brachten zij naar buiten dat de meest populaire namen ‘Noah’ en ‘Emma’ waren. En de NOS wreef ons onder de neus dat dit ‘Bijbelse’ namen zijn. Nou en?!?
Als je liegt over zoiets onbenulligs, van onze belastingcenten, zorg er dan in elk geval voor dat je niet zo kinderlijk eenvoudig betrapt kunt worden. Wéér zo’n ‘storm in een glas water’. En waarom hecht ‘Mainstream’ er eigenlijk aan om te verhullen dat Mohammed zo’n populaire naam is? De enige reden die ik zelf kan bedenken waarom iemand hecht aan zo’n lijst, is om te zien hoe je je kind niet wilt noemen, omdat het geen lolletje is in een klas te zitten waarin iedere jongen en ieder meisje hetzelfde heet. En als ouders wil je ook niet dat je kinderen later denken: ‘Fantasieloze trendvolgers’. ‘Another Brick in the Wall’-ouders.
Die hele kwestie van de ‘beeldvorming’ zit mij nogal dwars, zoals u wel merkt. Al die mensen die elkaar de maat nemen, en voor ‘Rotte Vis’ uitmaken, of bewieroken, op basis van een vertoon van ‘de vlag’, bezorgt mij het ‘zuur’. Ook die ‘Twitter-Oorlogen’ over politieke ‘kopstukken’ als Trump en Oprah Winfrey, louter gebaseerd op ‘imago’. Ik geef toe dat ook ik mij, direct na dat zorgvuldige gepolijste en ‘gecaste’ optreden van Oprah bij de uitreiking van wéér een ‘doorgestoken kaart’ trofee in de amusementswereld, niet in kon houden, en de foto’s de wereld instuurde van die ‘diva’ die bij Harvey Weinstein om zijn nek hing, als tegenwicht. En bij het zien van een documentaire over St Lucia, waar de ‘sterren’ naar toe gaan om ‘af te kicken’, met prijzen voor hotelkamers van $10.000 per nacht, kreeg ik ook even de hik toen ik haar ‘vakantie-optrekje’ daar voorbij zag komen.
Het is zeker niet dat ik mensen hun weelde niet gun, zolang ze eerlijk aan hun geld gekomen zijn. Ik behoor zelf ook niet tot de mensen die onderaan bungelen in de voedselketen. En als ik een paar miljard te verteren had, zoals Oprah, zou ik misschien ook wel zo’n ‘buitenhuisje’ erbij willen hebben. Ook goed voor de werkgelegenheid op dat straatarme eiland. Toen ik daar was, in 1976 of daaromtrent, waren de enige werkgevers de Geest-plantage, en de volledig geautomatiseerde Heineken Brouwerij, die alle ‘Export Bier’ naar de Verenigde Staten produceerde. Iets van zeventig procent van de bevolking was werkloos. En nu, met al die ‘afkick-klinieken’ en ‘optrekjes’ voor ‘Entertainment-Junks’, met kunstmatige stranden waarvoor het zand uit Zuid-Amerika wordt overgebracht, omdat het eiland bar weinig natuurlijke stranden heeft, gaat het hopelijk een stuk beter dan toen.
Dat soort ontwikkeling is geen ‘hulp’, maar u kunt er vergif op innemen dat schade als gevolg van voorbij trekkende orkanen daar een stuk sneller wordt gerepareerd dan op St Maarten! En ik maak mij geen illusies over de bestuurlijke integriteit van degenen die daar ‘aan de knoppen zitten’. Maar ik hoef écht geen ‘expert’ te raadplegen om mij te vertellen dat het op St Lucia beter toeven is voor de lokale bevolking, nu, dan in Afghanistan, waar we al zestien jaar druk zijn met ‘Nation Building’ van onze belastingcenten. En dat het in Afghanistan niet echt wil lukken, komt vermoedelijk minder door het gegeven dat de meeste ouders hun zoon daar ‘Mohammed’ noemen, en veel meer door de ‘hulpverleners’ die hen proberen wijs te maken dat ‘Noah’ ook een mooie naam is. Als u begrijpt wat ik bedoel.
Volgens mij wordt het er in de wereld niet beter op als Oprah besluit een gooi naar het presidentschap te doen, om mensen te kunnen ‘helpen’ langs de lijnen van de shows die haar zo Godsonmogelijk rijk hebben gemaakt. De ‘format’ van die shows was er op geënt dat ze het geld van anderen, en ‘cadeaus’ van ondernemingen die verlegen zaten om een ’sociaal gezicht’, weggaf aan ‘arme sloebers’, terwijl ze zelf een veelvoud op haar eigen bankrekening liet bijschrijven. De sterke gelijkenis met evenzoveel ‘hulporganisaties’, 'Stichtingen', en overheden die her en der met kruimels strooien, terwijl ze het leeuwendeel via de ‘overhead-kosten’ in hun eigen zak laten glijden.
Dat Oprah bulkt van het geld, succesvol was met een dubieuze ‘goed-gevoel-format’ voor een televisieprogramma, zwart en vrouw is, en ‘MeToo’-lult, maar ‘Weinstein’-vult, maakt haar niet geschikt voor welke bestuurlijke functie dan ook. Dito waar Chelsea Manning nu een gooi doet naar een plek als ‘Senator’ voor de ‘Democratische’ partij. Ik zeg niet dat Chelsea, of Oprah, ‘verdacht’ zijn op grond van hun status, of omdat het ‘beeld’ dat ze oproepen mij niet bevalt. Het is inhoudsloos, tot nu toe. Waar ze tégen zijn interesseert mij minder dan waar ze vóór zijn. Kortom, als de premier van Nederland na Rutte ‘Mohammed’ heet, gaat bij mij het licht niet uit, zolang het beleid waar 'Mohammed' voor staat mij maar het vertrouwen geeft dat we ophouden mensen van de wal de sloot in te helpen, door ze te ‘bevrijden’, inplaats van hen de (niet militaire) middelen te geven om zichzelf te helpen. Want waarom zou ik meer vertrouwen hebben in een 'Noah'?