Amnesty heeft weer een 'rapport' uitgebracht waarin de organisatie 'kinderarbeid' in Indonesië aan de orde stelt.
Dergelijke 'rapporten', en de aandacht die Amnesty daardoor krijgt in de 'Legacy Media', zijn een opsteker voor de organisatie, die bestaat bij de gratie van donaties, contributies, en (verkapte vormen van) subsidie door belanghebbende overheden, en door overheden beheerde semi-private fondsen. Waarmee ik echter niet stel dat het betreffende 'rapport' feitelijk onjuiste informatie bevat over 'kinderarbeid' in dat enorme land. Ik was de afgelopen maand op rondreis in Indonesië, en het is evident dat kinderen op allerlei manieren 'economisch actief' zijn. Het is niet de enige 'misstand' in dat land, als je meent dat Nederland 'gidsland' is waaraan de rest van de wereld zich dient te spiegelen.
Kinderen gaan er ook 'voor dag en dauw' naar school, en hebben aanzienlijk veel minder vakantie. In de meeste gevallen zijn ze verplicht een 'schooluniform' te dragen. En ik heb zo het vermoeden dat als ze zich op school misdragen de consequenties verder reiken dan een 'goed gesprek'. Tevens zie je ze overal al op zeer jonge leeftijd rondrijden op scooters, veelal zonder helm, in volkomen chaotisch verkeer. Op doodenge, extreem smalle bergweggetjes, vol gaten, zonder vangrail. Of ze zitten of staan met hun ouders op de scooter, veelal met z'n vieren, of vijven tegelijk. De hygiëne thuis, op straat en in de rivieren 'laat te wensen over', en dat is een eufemisme, als we het afzetten tegen onze 'gids-situatie'.
Zelf ben ik overigens ook nog van een generatie die groot werd met 'vakantiebaantjes' en 'schnabbels' na school. En zes dagen per week onderwijs. Daaronder ronduit gevaarlijk, en ongezond werk, zoals 'classificeerder', omdat het beter betaalde. Waarmee ik, wederom, niet van mening ben dat Amnesty niet moet zeuren, maar dat de organisatie niet bijdraagt aan een oplossing. En geschiedvervalsing pleegt waar het suggereert dat wij het zonder die misstanden hebben gered. Sterker nog, door te 'adviseren' dat overheden en bedrijven in Europa toe moeten zien op de inzet van kinderen, en arbeidsomstandigheden in 'Derde Wereldlanden', of anders de productie daar moeten staken, beschadigen ze de overlevingskansen van de straatarme bevolking.
Emotie is een slechte raadgever in dit soort gevallen. Al helemaal als mensen vervolgens de kas van Amnesty spekken om hun schuldgevoel af te kopen, waarmee allerlei 'schrijvers van rapporten' aan een baan worden geholpen, de vliegreizen en hotels van worden betaald, het licht blijft branden op de kantoren, en de 'PR-campagnes' van worden betaald. Het is een lucratieve handel, in 'goede bedoelingen'.
Overigens moet mij hierbij van het hart dat kinderen in 'Derde Wereldlanden' als regel aanzienlijk gelukkiger ogen dan die in Nederland. Een toenemend aantal onderzoekers deelt mijn observatie dat kinderen niet gelukkiger worden van een 'kast vol speelgoed', en 'helikopterouders' die hen '24/7' in de gaten houden, om hen na school van de ene naar de andere 'activiteit' te sleuren, om maar te voorkomen dat ze later gaan klagen dat ze geen 'kansen' kregen om zich te ontplooien. Maar dat is een andere kwestie.
Nadat alles gezegd en gedaan is, is de vraag hoe we die kinderen nou écht kunnen helpen. Dus niet de organisaties die zich opwerpen als hun 'belangenbehartigers', maar die kinderen zélf. En hun straatarme ouders en grootouders. Dat kan alleen door de 'levensstandaard' op te krikken, wat betekent dat de economie in een 'stroomversnelling' wordt gebracht. Dat is op zich een open deur, maar hoe doe je dat?
Daar is geen eenvoudig recept voor, omdat het ene land het andere niet is. Maar er is één factor die doorslaggevend is geweest voor de problemen in Indonesië, dat als olie-exporterend land, met vele andere 'natuurlijke rijkdommen', ooit een enorme potentie had. En dat zijn de activiteiten van de 'Economic Hitmen'. De economische huurmoordenaars, die het land namens 'Wallstreet' en 'Washington', na de 'bevrijding', onderdompelden in 'leningen', die de economie van van het land dusdanig zwaar belastten, dat chronische armoede en uitbuiting een zekerheid was. Ter meerdere eer en glorie van de 'bottom-line' van de grootste banken, en de Verenigde Staten als land. Met een hele wolk Europese uitvreters op de achterhand.
De adviezen die Amnesty bijvoegt in haar 'rapport', en 'PR-campagne', adresseren dat probleem niet. Sterker nog, wat men zegt te willen bereiken, is dat bedrijven in ons deel van de wereld toe gaan zien op 'kinderarbeid-vrije' productie, zonder de druk van die schuldenlast weg te halen. Dat betekent dus dat de prijs van palmolie die in Indonesië wordt geproduceerd zal stijgen, waardoor multinationals de prijzen van producten in ons deel van de wereld zullen verhogen. Wat betekent dat onze koopkracht afneemt, met alle gevolgen van dien voor de werkenden hier. Of die multinationals nemen afscheid van Indonesië, omdat door de kostenverhogingen het lucratiever wordt om dichter bij de consument plantages in te richten. Waarna ze in Indonesië letterlijk dood kunnen vallen.
Een integer 'rapport' over misstanden omtrent arbeidsomstandigheden in Tweede- en Derde Wereldlanden vestigt de aandacht op de kwalijke rol die 'kapitaal', en meer in het bijzonder de Dollar als 'werelhandelsmunt', speelt bij het arm houden van landen. Ik hoef u, hopelijk, niet te vertellen hoe het landen, zoals Cuba en Venezuela vergaat die zich daartegen verzetten? Onder aanvoering van lieden als Soros en de Clintons wordt dan de geldkraan dichtgedraaid, en worden er allerhande smoezen verzonnen om dat land 'sancties' en 'tarieven' op te leggen, en met zwaar gesubsidieerde producten uit de markt te prijzen, tot ze zich gewonnen geven. En omdat Soros en de Clintons prominente supporters en geldschieters zijn van Amnesty, is het niet onredelijk om te stellen dat Amnesty een 'stuk gereedschap' is in die machtspolitiek.
Voor de kinderen in Indonesië is het derhalve te hopen dat de 'R2P'-meute het uiteindelijk aflegt tegen China, Iran en Rusland, die alles op alles zetten om die Dollar concurrentie aan te doen. In een betrekkelijk korte periode begin deze eeuw, verkeerde Europa ook in een positie waarin ze haar economische macht had kunnen aanwenden om de wereld te bevrijden van die wurggreep. Maar 'Brussel', noch de fanatiek anti-Europese partijen, wilden die kant op, kennelijk. 'Brussel' wilde haar 'Atlantische' partner niet laten vallen, en slachtte zelfs Griekenland meedogenloos af, om het anti-Europese sentiment de wind uit de zeilen te nemen. Is niet gelukt. En de extreem-nationalisten wilden terug naar hun nationale 'pispot', waar ze als 'laaghangend fruit' een gemakkelijke prooi zijn voor de banken en oligarchen van 'Wallstreet'.
Er zijn trouwens heel goede redenen om terughoudend te zijn met de consumptie van palmolie, maar dat is een andere kwestie.