Heulen met de vijand is, in ons onderbewustzijn, een ernstiger misdrijf dan openlijk die vijand zijn.
Daar valt iets voor te zeggen. Een ‘Judas’ is gevaarlijk, omdat hij onze weerbaarheid ondermijnt. In de Tweede Wereldoorlog streden ‘we’ tegen de Duitsers. Maar het grootste gevaar kwam van de ‘NSB-ers’, opportunistische verraders, en ‘Burgemeesters-in-Oorlogstijd’ die heulden met de bezetter. Vooral in die laatste categorie vinden we tal van lieden die na de oorlog de keuzes die zij maakten trachtten goed te praten, omdat zij zichzelf zagen als ‘beter’ dan het alternatief. Een ander op die post had veel meer schade aangericht. En het gehucht kon toch niet zonder een burgemeester?
‘Oorlogstijd’ typeren we als een grootschalige, permanente, alles vernietigende strijd van landen tegen elkaar. Omdat het daarbij tegenwoordig niet slechts gaat om de verdediging van grondgebied, en de grenzen van de Natie-Staat, waar een machthebber naar eigen inzicht de scepter zwaait, maar eerder nog om de verdediging van onze ‘waarden’, beschouwen we het als een ‘existentiële’ strijd. En daarom zijn ‘onze’ doden onmetelijk veel belangrijker dan ‘hun’ doden.
Natuurlijk is het volkomen logisch dat we ernstiger geraakt zijn door leed in onze directe omgeving. En als er ergens een aanslag, of ongeluk heeft plaatsgevonden, horen we kort daarna of er ook ’Nederlanders’ bij betrokken zijn. Als dat het geval is, gaat het meer ‘leven’. Ook al kennen we die ’Nederlanders’ helemaal niet. Maar je maakt jezelf niet populair als je er op wijst dat de dood van een ’Nederlander’ als zodanig niets verandert aan de gebeurtenis zelf. Betreft het een ongeval, dan kun je er op rekenen het verwijt te krijgen ‘gevoelloos’ te zijn. Is het een aanslag, dan is er een kans dat je zonder pardon wordt uitgemaakt voor een ’NSB-er’. Want het is ’niet normaal’ dat het je niet raakt.
Is een ongeval een misdrijf, dan mag je hopen dat het onderzoek wordt geleid door een ‘gevoelloze’ onderzoeker, omdat die uiteindelijk eerder resultaat zal boeken dan de hysterisch, en paranoïde om zich heen slaande meute. Ik realiseer mij terdege dat mijn ‘gevoelloosheid’ kenmerkend is voor dit blog, waar ik consequent blijf hameren op de noodzaak om bewijs te presenteren, of ten minste vingerwijzingen die een bepaalde verdenking aannemelijk maken. Wat betekent dat ze niet uit de koker van een belanghebbende moeten komen, maar aangevoerd moeten zijn door een onafhankelijke instantie. Tenzij onderbouwd met fotografisch bewijs of geluidsfragmenten. Voorheen was die onafhankelijke instantie, in ons deel van de wereld, ‘de pers’. Of tenminste een groot deel van die journalistieke gemeenschap.
Waaraan je kunt zien dat een land ‘in oorlog’ is, en wie de vijand is, kun je derhalve ook zien door ‘Reverse Engineering’, zoals dat wel genoemd wordt in de industrie, waar een producent tracht te achterhalen hoe een concurrerend product in elkaar is gezet. Probleem van het nemen van je tijd is, dat je niet alleen al snel ‘het moment’ mist waarop mensen beïnvloedbaar zijn, omdat het vaak veel tijd vergt, tenzij iemand er geen geheim van maakt een aanslag of iets dergelijks te hebben gepleegd. Of als een schokkende gebeurtenis aan het licht komt omdat plompverloren alle bewijzen op tafel komen te liggen.
Over aanslagen in Damascus, of een bomaanval door Israël op doelen in Syrië, kun je als regel al snel schrijven, en een oordeel geven, omdat de feiten niet alleen niet worden ontkend door degenen die dood en verderf zaaien, maar zij zichzelf daarover zelfs op de borst kloppen. Wie echter die automobilist was die in Londen willekeurige voetgangers probeerde dood te rijden, en een agent vermoordde, alvorens zelf het loodje te leggen...? We weten niet veel meer dan dat het een crimineel was, die in het Verenigd Koninkrijk is geboren en getogen. En in die zin een 'Judas' dat de geheime diensten hem zagen als een 'randfiguur', die zich zomaar ontpopte als een 'agent' van ISIS. Althans, dat wordt gezegd, maar wat voor bewijs is er? Wat zegt die terreurdaad over zijn beweegredenen, en hoe we dat moeten zien in het ‘Grote Plaatje’? Het Verenigd Koninkrijk steunt wereldwijd terroristen, en landen zoals Saoedi Arabië en Qatar die in hun eigen existentiële strijd gewikkeld zijn met Moslims die een iets andere kijk op de Profeet hebben dan zij. En de man die in eerste instantie werd geïdentificeerd in de media, zou een ‘geradicaliseerde Jamaicaan’ zijn, die echter in de gevangenis zit. Of zou moeten zitten?
Dat aspect aan de oorlog waar we op dit moment midden in zitten, is dus extreem verwarrend. Zijn die extremisten nou onze vrienden? Of toch niet?
Veel duidelijker liggen de zaken rond ‘Rusland’. En dat zie je terug in de berichtgeving rond alles wat ook maar met dat land te maken heeft. Zo schreef NRC woensdag over een aan de westerse ‘oppositie’ gelieerde advocaat die van vier hoog van zijn balkon viel. ‘Ongeluk?’, kopte de krant. En: ‘Magnitski’s advocaat ‘valt’ van vier hoog uit zijn flat’. Zeker voor wie alleen de koppen leest van dat soort sensationele berichten, of hooguit de introductie, waarin een ‘redacteur’ schrijft dat dit soort ‘ongelukken’ nogal vaak gebeuren in het Rusland van Poetin, ligt daar weer een stuk 'bewijs' dat we er echt niet omheen kunnen: We hebben urgent meer geld nodig voor dingen die ‘BOEM!’ zeggen! En hoogste tijd om die Poetin op te ruimen, als we de kans krijgen!
Nou heeft die advocaat het overleefd, en praat hij alweer met het verplegend personeel. Daarbij belandde onze held naast de resten van een gloednieuwe Jacuzzi, die hij samen met de medewerkers van een transportbedrijf omhoog takelde naar zijn appartement toen de lier het begaf. De enige reden om hier ‘nieuws’ in te zien dat niet in een Nederlandse krant mag ontbreken, is het gegeven dat de man een advocaat is in dienst van de schatrijke Bill Browder. Kleinzoon van de voormalige leider van de Communistische Partij in de Verenigde Staten, en de grondlegger van het Amerikaanse sanctiebeleid dat een eind moet maken aan het bewind van Poetin. Ver vóór de coup in Oekraïne. Dus een 'visionair' en een gevierd man in NRC-kringen.
Iets soortgelijks bij de naar Oekraïne gevluchte communist Voronenkov, die in Rusland gezocht wordt wegens corruptie, en samen met zijn 'bodyguard' in Kiev op klaarlichte dag werd doodgeschoten. Communisten die zichzelf op ‘ingenieuze’ wijze verrijken doen het goed in die kringen. En Porochenko was er als de kippen bij om de moord in de schoenen te schuiven van die vermaledijde Poetin. Dus het kan niet die penoze zijn waar hij zich mee inliet, en waardoor hij in Rusland, én internationaal gezocht werd? Tuurlijk niet.....
Toch is de enige reden dat het in het geval van Rusland duidelijker is uit welke hoek de wind waait, het gegeven dat Rusland een land is. Dat maakt het makkelijker om het vijandsbeeld op te poetsen, en van u te eisen dat u de inwoners van dat land verkettert, en de oorlog tegen dat land steunt. Zo niet, dan bent u een ’NSB-er’. Maar wie zich niet zo gemakkelijk laat meeslepen, en vraagt hoe dat land een existentiële bedreiging voor ons vormt, en waarom we beter af zijn met types als Bill Browder, moet de angst om het hart slaan. En wie het verband ziet tussen die Russofobie en onze pogingen om landen die Moslim-extremisten betalen, bewapenen, trainen en coachen, moet zich realiseren hoe de vork écht in de steel zit. En dat je ervoor zou moeten passen om als een ‘Burgemeester-in-Oorlogstijd’ gewoon ‘je ding’ te blijven doen, omdat een ander zelfs minder goed zou zijn dan jij.
Voor Nederlanders was het in de Tweede Wereldoorlog duidelijker dat je geen ‘Burgemeester’ moest willen zijn die de namenlijsten met Joden en Communisten doorgaf aan ‘de Duitsers’. Maar voor een Duitser lag dat veel ingewikkelder. Zijn land was niet letterlijk bezet. Dan vergt het meer intellectuele arbeid om te zien waar je meegaandheid uiteindelijk toe zal leiden. En dan ben je geen ‘Judas’ als je weigert, maar een ‘verzetsheld’.