Het Israëlische bombardement van een 'research facility' bij Damascus roept vragen op.
Hoe kan het, dat Israël daar internationaal (steeds weer!) mee wegkomt? Want het is bepaald niet de eerste keer dat dat land, volledig in strijd met het internationaal recht, zo'n eigenmachtige aanval uitvoert. Hoewel Israël steevast weigert formeel te bevestigen, of ontkennen dat het dergelijke operaties uitvoert, laat men zelden na gericht te 'lekken' welke briljante tactiek er achter stak, welke superieure wapens men heeft kunnen uittesten, en hoe vernederend het is voor degenen die men verrot heeft geschopt.
Veel commentatoren/critici vestigen de aandacht op gesublimeerde, en zorgvuldig uitgebate schuldgevoelens 'vanwege de Holocaust'. Dat speelt zeker ook een rol. Maar het is niet de enige reden.
Een ander aspect is de 'rauwe' militaire macht, die maakt dat 'avonturisme' van omringende landen en 'opstandelingen' in de 'thuislanden' weinig kans maken, en die ontzag kweekt bij types die ertoe neigen 'solidair' te zijn met de machtigste partij, omdat ze zichzelf daardoor ook machtiger voelen.
In het verlengde daarvan, de sublieme 'veiligheidsdiensten', die mede dankzij de 'diaspora' tot in elke uithoek van de wereld haar 'ogen' en 'oren' hebben die 'de taal spreken', wat geen enkele andere veiligheidsdienst ter wereld hen kan nazeggen. Wat eveneens vele volgzame types vol bewondering en ontzag in aanbidding op hun knietjes doet vallen.
Het besef onder de eigen bevolking dat 'Loose lips sink ships', waardoor het land al 65 jaar fungeert als een 'land-in-oorlog', met een rudimentair functionerende democratische controle, en intense centrale sturing, van vakmensen op het gebied van strategie en tactiek, die (letterlijk) over lijken gaan.
Vanuit dat geperfectioneerde strategische en tactische denken: Een geoliede propaganda-machine, permanent gevoed door de nieuwste inzichten op het gebied van de massa-beïnvloeding, en ondersteund door de meest moderne technieken voor het verzamelen van elektronische informatie, waarbij de Amerikaanse NSA de rekeningen betaalt, en de Israëlische geheime diensten er de vruchten van plukken.
En de bereidheid, om niet te zeggen gretigheid, om te handelen conform het idee van 'verdeel-en-heers', waarbij zonder scrupules vijanden welbewust worden opgekweekt, als die de strategische doelen dichterbij kunnen brengen. Ook als daarbij aan de eigen kant, of aan de kant van bondgenoten, slachtoffers vallen.
Zowel vijanden, als bondgenoten, worden in dat licht vooral bezien als 'nuttige idioten'. Vooral dat 'aanbiddende volk', dat bereid is de eigen belangen ondergeschikt te maken aan dat van Israël, in ruil voor een 'aai over de bol', wordt met weinig mededogen gebruikt als kanonnenvoer.
Twee andere sleutelposities worden ingenomen door het internationale bankwezen, waardoor 'geldstromen' kunnen worden gebruikt om mondiale ontwikkelingen te 'helpen', of te 'frustreren'. En dat belang mag niet worden onderschat! Indachtig de uitspraak van Mayer Amschel Rothschild: 'Give me control of a nation's money, and I care not who makes the laws.' Waarbij we moeten bedenken dat het een Rothschild was die Balfour zijn 'Declaratie' ontfutselde, waar het bestaansrecht van Israël op is gestoeld, in ruil voor leningen die de Engelse regering tijdens de Eerste Wereldoorlog hard nodig had.
En de greep op de media, en uitgeverijen, waarover al tal van artikelen en boeken geschreven zijn. Waarbij het alleen al illustratief is om te zien hoe het de auteurs van dat soort bijdragen aan de discussie verging bij, of na publicatie.
In de tijd dat Israël zich letterlijk de vijanden van het lijf moest schudden, viel daar uiteraard wel wat voor te zeggen. Maar al vrij snel na de bevochten onafhankelijkheid kwamen er ambities bij die her en der felle rode lichten deden ontbranden. Eisenhower zette zijn hakken in het zand toen Israël, samen met Engeland en Frankrijk, het Suez-kanaal probeerde in te pikken. Maar wat dat opleverde, past in het beeld dat ik hierboven schets. De VS bleken een maatje te groot. Dus moest dat land 'uit de vergelijking' worden gehaald. En ik moet zeggen: Petje af voor de manier waarop ze dat hebben gedaan! De VS is volledig 'aangelijnd'.
Op zich is het overigens niet echt bijzonder moeilijk om een bevolking rijp te krijgen, of houden, voor vijandsdenken en oorlog. Getuige ook dit citaat:
'It is always a simple matter to drag the people along, whether it is a democracy, or a fascist dictatorship, or a parliament, or a communist dictatorship. Voice or no voice, the people can always be brought to the bidding of their leaders. That is easy. All you have to tell them is that they are being attacked and denounce the peacemakers for lack of patriotism and exposing the country to danger. It works the same in any country.'
De ultieme vraag is echter, of die manipulatieve, expansionistische, van morele terugkoppeling gespeende macht de mensheid als geheel vooruit helpt? Ik vrees van niet. Getuige ook het gegeven dat dat citaat hierboven afkomstig is van Hermann Göring. Een uitspraak die hij deed tijdens de Processen van Nuremberg.
Het is mijn vurige hoop, dat iedereen die het bovenstaande leest, begrijpt dat ik op geen enkele wijze 'de Joden' iets verwijt. Het citaat aan het eind onderstreept nog eens, dat eerder de Duitsers al als een blok vielen voor het 'raffinement' van cynici in hun kamp. En ik vrees dat Göring gelijk had, en dat het 'simpel' is volkeren, ongeacht hun religie, culturele achtergrond, ras of politieke overtuiging, op die wijze tegen elkaar uit te spelen. En dat we daar op veel grotere schaal getuige van zijn dan we op dit moment vermoeden. Waarbij de Staat Israël uiteindelijk niet veel meer is, dan een 'prominente speler' in dit tijdsgewricht. Andere ambitieuze staten gingen haar voor.
De veranderingen in dat patroon moeten van 'ons' komen. De burgers. En dat blijkt altijd lastig, als je in 'The Winning Mood' bent. Na 'Stalingrad' wordt het makkelijker. Maar het is beter 'Stalingrad' te voorkomen.