Er is een serieuze stroming die meent dat je terrorisme beter dood kan zwijgen.
De aanslag op de kerstmarkt in Straatsburg, met vier doden, vele gewonden, en een dader op de vlucht, wegfrommelen naar een kattebelletje op pagina drie, louter om aan te geven dat je het wel opgemerkt hebt. En het 'Brexit'-theater op de voorpagina. Zoals er ook steeds meer mensen in beeld verschijnen die ons voorhouden dat we vooral door moeten gaan met 'gewoon' doen, en ons niet 'gek' moeten laten maken. Waaronder trouwens een groeiend aantal mensen die afstand nemen van al die flauwekulverhalen over Rusland, de 'Brexit-Soap', en dat moddergevecht in de Verenigde Staten. Er valt wat voor te zeggen.
Cijfermatig vallen er aanzienlijk meer doden door ongevallen in het verkeer, medische blunders, vuurgevechten tussen criminelen, of een onverstandig gebruik van de trap of ladder, dan als gevolg van terreur. Althans, in Nederland. En waarom zou je wakker liggen over gevaren die jou niet direct raken? Hoe kleiner je de vissenkom maakt, hoe geruststellender het leven wordt. En voor velen is de wereld niet groter dan hun 'Vriendenkring' op de 'Sociale Media', en is het meest schokkende nieuws dat iemand uit die groep dronken van zijn of haar fiets is gevallen.
Hier op mijn blog zie ik geen kans om elke belangrijke gebeurtenis de aandacht te geven die het verdient. Ik moet keuzes maken, anders begint het op werk te lijken. Met een productie van één bijdrage per dag, zeven dagen in de week, zouden sommige broodschrijvers al om opslag gaan vragen. Maar mij hoort u niet klagen. En dat wil ik graag zo houden! Dus geen indringende verhalen over 'Straatsburg', of de 'messentrekkers' die in Nederland en elders in Europa zo nu en dan slachtoffers maken. Maar of een krant of nieuwszender wegkomt met het bagatelliseren van terreur, dat mag u beoordelen. Ik zit zelf niet te wachten op sappige details, beken ik eerlijk. Waar ik mij echter wel degelijk zorgen over maak, dat is de 'radicalisering'.
Waar hebben we het dan over?
Geen gebrek aan 'experts' op dat gebied. En allemaal hebben ze een andere kijk op de kwestie. Met andere oplossingen om 'radicalisering' tegen te gaan. Maar laten we bij het begin beginnen. Iemand die 'geradicaliseerd' is, heeft de weg gevonden naar één van de vele groepen die wij direct of indirect in het leven hebben geroepen, en met geld, advies en materiaal ondersteunen om strijd te leveren. Het begon met 'Al Qaida'. Opgezet door de Amerikanen en Saoedi Arabië, enthousiast ondersteund door bondgenoten, om de 'Sovjets' een lesje te leren. En sindsdien afgesplitst, samengevoegd, van naam veranderd, en actief geworden in andere regio's, maar nog steeds aan het infuus van de westerse belastingbetaler, met inbegrip van de Nederlandse, zo bleek onlangs nog door onthullingen van Trouw en Nieuwsuur, en hun Saoedische donor, die op zijn beurt weer wapens en munitie krijgt van 'ons', de NAVO-landen, zeg maar.
Steeds opnieuw zien we hoe de 'extremist' niet zozeer van huis uit diep gelovig is, en zijn of haar leven heeft ingericht conform de eisen van zijn of haar geloof, maar dat het in meerderheid 'avonturiers' zijn. Hetzij met een strafblad zo lang als mijn arm, of anders al van jongsaf in de weer met 'gamen' en 'uitdagende' experimenten waardoor 'school' en 'werk' er enigszins bij in schoten, terwijl de 'MeToo'-samenleving niet bij machte is om bij hen de adrenaline-productie op niveau te houden in de relationele sfeer, als u begrijpt waar ik heen wil.
Negeren lijkt mij eerlijk gezegd geen optie.
Meer 'Safe-Spaces' inrichten, en heel Nederland langssturen bij de therapeut, bij gelijktijdige opwaardering van de 'kansen' in het onderwijs door tekortkomingen te belonen met extra aandacht en een aangepaste beloning van examens en tentamens die rekening houden met de 'achterstandssituatie' van betrokkene, gaat niet helpen. Het intrekken van de ondersteuning voor terroristische organisaties, en stoppen met al die waanzinnige oorlogen wel. Maar niet genoeg. Het denken over mens en maatschappij moet op de schop, waar de consensus onder LGBT-wetenschappers schijjnt te zijn dat het spannend genoeg is om 'uit de kast' te komen, en naar een musical van Albert van der Linden te gaan kijken. Of een uitzending van Pauw bij te wonen.
Als we op de ingeslagen weg voortgaan, en doen alsof de 'bijwerkingen' van die 'Identity Politics' een fantoompijn zijn waar me maar beter geen aandacht aan kunnen besteden om de kwaliteit van ons leven niet te bederven, dan komen we nog voor onaangename verrassingen te staan, ben ik bang.