Dobberen, of zwemmen?
Mijn generatie werd geboren kort na de Tweede Wereldoorlog. We leerden over die verschrikkelijke periode van onze ouders, grootouders, en leerkrachten die er 'actieve herinneringen' aan hadden. Sommigen zwegen liever over die tijd, omdat hun 'actieve herinneringen' geen schoonheidsprijs verdienden, om het zachtjes uit te drukken. Anderen koesterden wrok, omdat de lethargische massa het kwaad de kans had gegeven. Maar verreweg de meesten waren die lethargische massa die niets had gedaan om te voorkomen dat de 'Nazistische Hordes' een slachting aan zouden richten, en ze hadden zich gevoegd.
Passiviteit uit lijfsbehoud. 'Dobberen'. Niet tegen de stroom in 'Zwemmen'. 'Wait and See'. Maak er het beste van. Bemoei je er niet mee. Het waait wel weer over. Het komt wel goed. Wind je niet op.
Gisteren schreef ik over het verlammende effect van existentiële bedreigingen, vermeend of echt, en hoe dat in de hersenen daadwerkelijk fysieke veranderingen teweeg brengt die ons terugwerpen op onze primaire, impulsieve, onnadenkende reacties. De 'Systeem 1' oftewel 'Zombie Modus'. En hoe je kunt bedenken dat 'Systeem 2', het 'Denken', conflicten genereert, met alle kwalijke gevolgen daarvan als dat wat we 'Bedacht' hebben ons noopt om te gaan 'Zwemmen' in een richting die anderen in onze directe omgeving niet kunnen waarderen. Om vervolgens te concluderen dat die 'Zombie Modus' nog niet zo slecht is.
Verkeerde conclusie. Althans, in mijn ogen. Hoewel ik allesbehalve blind ben voor de problemen die zijn te herleiden tot ons vermogen om te 'Denken', die echter bij nadere beschouwing 'in isolatie' niet meteen voor problemen zorgen, maar pas als we op basis daarvan ons geduld verliezen, en als 'Zombies' ten strijde trekken om te realiseren wat we 'Bedacht' hebben, zonder ons nog iets aan te trekken van onze omgeving. Terwijl we onmogelijk kunnen claimen dat de nood zo hoog is dat we écht geen andere keuze meer hebben.
Of, als u mij toestaat, wanneer onze rationele vermogens onze irrationele, 'religieuze' impulsen aansturen om tot actie over te gaan, op basis van een 'Consensus'. Vandaar mijn verbeten verzet tegen de 'Consensus Wetenschap', en andere 'Religieuze Waanzin'. Zonder de waarde van het onderzoek zelf, of de religieuze inspiratie in isolatie, voor het individu, zonder nadere inspectie terzijde te schuiven.
Ten tijde van de 'Corona Pandemie' schreef ik hier op dit blog uitvoerig over wat ik zag, en hoe de hysterie bezit nam van mensen, waardoor het overgrote gedeelte van de bevolking lethargisch deed wat er van hen werd verwacht, en simpelweg weigerde om te 'Zwemmen', wat alleen kon als ze weigerden over de keuzes die ze maakten na te denken. 'Systeem 2' werd niet geactiveerd, om welke reden dan ook. Omdat men daar geen 'Bits' voor vrij wilde, of kon maken. Omdat men blind vertrouwde op de voorgangers die van de kansel dreigden met Hel en Verdoemenis voor eenieder die zich tegen de 'Consensus' zou verzetten. Of uit angst voor de consequenties als men zich niet conformeerde. Er waren letterlijk goede vrienden die wel luisterden, en ook begrepen dat het niet helemaal pluis was, maar die tegen mij zeiden dat ze die scepsis van tafel veegden, omdat ze bang waren dat anders hun totale wereldbeeld, met de mensen en instellingen die ze vertrouwden, zoals ze dat koesterden, overhoop werd getrokken, en daar waren ze te oud voor, of dat kostte teveel 'Bits' die ze voor andere activiteiten nodig hadden.
Felle medestrijders riepen dat ik zelf dan wel inzicht verschafte, maar niks deed terwijl de 'Veewagens' werden geladen met onschuldige slachtoffers op weg naar hun voorspelbare, voortijdige einde. Tijd om in verzet te komen! Plannen te maken voor tribunalen! En mijn gedachten gingen terug naar een bezoek aan de Stasi-gevangenis in Berlijn, nu een museum, met het hoofd van die dienst die al de wapens had opgepakt tegen Hitler terwijl niemand nog zag hoe het zou eindigen. Wat was wijsheid?
Zwijgen was geen optie, zoveel was wel duidelijk. Maar zeker tegen die achtergrond van wat er kan gebeuren als je het eigen gelijk centraal stelt, en geen tegenspraak meer duldt, totdat je jezelf terugvindt als hoofd van de Stasi, leidde de 'Systeem 2' activiteit bij mij tot de conclusie dat er geen andere mogelijkheid was dan toch proberen om mensen aan het 'Denken' te zetten. Nadeel van die keuze is dat je niet in een latere fase, als het 'Kwaad' niet te stuiten blijkt, alsnog 'ondergronds' kunt gaan, omdat je in het voortraject veel te zichtbaar was als iemand met een uitgesproken standpunt.
Zoals ik gisteren ook schetste, volgen de 'Mindfucks', de kunstmatig geschapen crisissen, elkaar nu in hoog tempo op. Waarbij ik voorzichtig moet zijn met schuldigen aan te wijzen, omdat ik veel vaker moet concluderen dat iemand die fanatiek tekeer gaat de 'Beste Bedoelingen' heeft, en niet veel meer is dan een 'Goede Soldaat', en niet iemand die de plannen maakt. Dat het, met andere woorden, iemand is die ik moet proberen te overtuigen door hem of haar de schellen van de ogen te laten vallen. Maar zelfs als je iemand met de nodige moeite hebt weten te overtuigen dat het 'Corona-Spektakel' primair een poppenkast was, wil dat nog niet zeggen dat je hem of haar ook zover hebt dat hij of zij is genezen van de 'Klimaathysterie', of de blinde angst voor een Russische overheersing, de 'broekpoep' slapeloze nachten voor een leven in een wereld waarin de Islam staatsgodsdienst is geworden, of de slechts met handenvol 'prozac' te bestrijden depressie na de laatste verkiezingsuitslag die ons een 'Nieuwe Hitler' cadeau deed.
Achter elk van die angsten gaan mensen schuil die wisten dat ze de 'Dreiging' groter maakte dan die was, om een 'sense of urgency' te creëren, waardoor zelfs het 'Domme Volk' door zou krijgen dat er iets gedaan moest worden. De afgelopen jaren heb ik mijn vingers 'blauw' getypt om aandacht te vragen voor dat soort ongezonde praktijken, reclame, propaganda, 'influencing', 'nudging', en om te waarschuwen voor de effecten van 'traagheid', waardoor een angst nog doorettert als het gevaar al geweken is. Met als conclusie van mijn kant dat de allesoverheersende angst voor een 'Groot Complot', met mensen die exact weten wat ze doen, niet mijn angst is, omdat de steeds grotere chaos om ons heen juist onderstreept dat niemand nog enig overzicht heeft, en dat dat juist zo gevaarlijk is, omdat de destructie geen 'controlled demolition' is, en al helemaal geen renovatie, of vernieuwing, en met het grootste gemak alles en iedereen in het verderf kan storten.
Dat laat onverlet dat er zéker mensen zijn die beseffen dat ze dat destructieve proces niet kunnen beheersen, maar desondanks alles uit de kast trekken om het te bevorderen en nog aan te wakkeren, 'om de planeet te redden', of om hun favoriete God wakker te schudden, of bedenk het maar. Maar dat zijn mensen zonder plan. Een enkeling, die veilig opgeborgen had moeten zijn in een gesticht, kan zich God wanen, en met het idee rondlopen dat hij, of zij, na de 'noodzakelijke' destructieve fase zal heersen over wie er nog over is, maar dat is geen plan. Dat is meer Stanley Kubrick's 'Dr. Strangelove'. Als je dat soort types de kans geeft, en dat is wat we op dit moment opzichtig doen, dan kun je stoppen met 'Zwemmen', en heb je niet zo lang meer om te 'Dobberen', hoe je het ook wendt, of keert. Als bewustwording faalt om dat zichtbaar te maken, en de massa te instrueren dat ze als de sodemieterij hun 'Systeem 2' hersenactiviteit de sporen moeten geven, dan zie ik niet hoe we het tij nog kunnen keren. Dat is geen defaitisme, maar 'Eén-plus-één'.