Iedereen die tegen de oorlog is, is een ‘Trol’, een ‘Nuttige Idioot’, of een ‘Verrader’.
Tegen wélke oorlog, vraagt u? Tegen enige oorlog. Tegen oorlog zijn is zo ‘Sixties’. De kinderen en de kleinkinderen van die ‘dromers’, maar ook de ‘dromers’ zelf, hebben het roer radicaal omgegooid. De ironie is, dat de destijds geformuleerde idealen, over een harmonieuze samenleving vol met solidaire, tolerante mensen die in vrede werken aan het vergroten van hun welvaart en welzijn niet alleen nog altijd worden aangehaald als motivatie voor de keuzes die men maakt. Maar dat men het denken daarover heeft ‘verdiept’, waardoor we het nu over het ‘waardig’ termineren van mensen hebben, en het ‘respectvol’ beëindigen van de medische behandeling, om kosten te besparen.
Want die oorlogen kosten een Godsvermogen! Maar ze zijn, zonder uitzondering, voor ons aller bestwil.
Caitlin Johnstone, die zich ‘Rogue journalist. Bogan socialist. Anarcho-psychonaut. Guerilla poet. Utopia prepper’ noemt, wat allemaal erg ‘Sixties’ klinkt, hoewel deze Australische journaliste toen vermoedelijk nog geboren moest worden, is kennelijk ook onverbeterlijk optimistisch. In haar ‘Bio’ vertelt ze over wat haar motiveert, en het klinkt allemaal erg klassiek ‘Provo’, of ‘Kabouter’. In mijn oren sympathiek, maar vermoedelijk niet overdreven realistisch. Het lijkt zo logisch, dat als je laat zien dat feiten die je collega’s bij de ‘Mainstream Media’ aanhalen niet kloppen, dat ze dingen verzinnen alsof ze Colin Powell zelf zijn, en niet eens meer verbergen dat ze jagen op mensen die niet ‘aan boord’ zijn bij de (propaganda-oorlog) tegen Rusland en andere ‘vijanden’ van het ‘westen’, de mensen de schellen van de ogen zullen vallen. Maar ik vrees dat het zo niet werkt.
Waarom niet? Ik zou willen dat ik het wist. In mijn bijdrage van gisteren beschrijf ik onze ‘westerse’ samenleving als een ‘oorlog-van-allen-tegen-allen’. Een duidelijke samenhang valt feitelijk niet te ontwaren, maar iedereen lijkt geobsedeerd door het idee dat men zich moet verdedigen. En niet met argumenten, want de ‘vijand’ heeft het op hen voorzien. En op hun legitieme eisen en rechten, die overigens als regel niet bijster veel met elkaar gemeen lijken te hebben, maar in het ‘Hier-en-Nu’ worden geformuleerd, vanuit gevoel en emotie.
Het doet er niet toe of je een NAVO-generaal spreekt, een politicus ter linker- of rechter zijde, of een activistische strijder voor enig ideaal. Allen voelen zich bedreigd, en hebben ze behoefte aan meer en betere wapens. En ja, natuurlijk is daar dan de ‘wapenlobby’ die daar maar wat graag op inspeelt. En dan heb ik het bij ‘wapenlobby’ niet exclusief over een groep fanatieke aanhangers van de ’NRA’ in de Verenigde Staten, maar net zo goed over hun directe tegenstanders. En ook over al diegenen die pleiten voor méér en méér geld voor ‘defensie’, méér ‘toezicht’, betere ‘controle’, scherpere ‘wetten’, strengere straffen, grenzen open, of grenzen dicht. In of uit de EU.
Om onduidelijke redenen zijn we verleerd hoe je in vrede samen moet leven. Door compromissen te sluiten, afspraken te maken, en ze na te komen. En waakzaam te zijn. Geen beslissingen nemen waarvan je wéét dat ze de samenleving geen goed doen, als je er even vijf tellen over nadenkt.