Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Uitbreiding

Added an 'In English' page to this website. Articles in that section are not a direct translation of what is posted on the Dutch language blog. They are 'stand alone' contributions, borrowing from the main Dutch language blog. Contributions will be irregular, and cover various topics. Read the introduction on that page to learn more. 

Zoeken op dit blog

Schaamte corrumpeert de Vrije Wil

De schaamteloze mens is vrij om te handelen naar eigen inzicht en behoefte.

 

In mijn bijdrage van gisteren stond ik stil bij de ‘Vrije Wil’, en hoe de vrijheid van de één zich verhoudt tot de vrijheid van de ander, alsmede de rol van een overheid als (bij voorkeur) onpartijdige arbiter. De zuigeling is zich nog niet bewust van onze conventies, en kent daarom geen schaamte. Met het klimmen van de jaren verandert dat, en hoewel leven volgens de meeste regels en wetten in een ‘Vrije’ samenleving geen denkwerk vereisen, en geen bovenmatige inspanning voor de meeste mensen, geldt dat niet voor eenieder. En de spanning neemt toe als de regels en wetten ‘spaghetti’ worden, en groepsdwang het overneemt van logisch geconstrueerde leefregels.

 

De klassieke benadering, met een bescheiden rol voor de overheid, is dat het kind ‘fatsoen’ wordt bijgebracht door de ouders, en leerkrachten, met invloeden van andere autoriteiten in de ‘eigen’ omgeving, waarbij het ‘waarom’ van die regels ideaal gesproken wordt uitgelegd aan dat kind middels heldere argumenten, waarna eisen volgen die leeftijdsgebonden zijn, en rekening houdend met de capaciteit van het individuele kind om die regels te begrijpen. Bij niet-naleven volgt straf, als een aanvullend argument. Een straf die passend is binnen de conventies, en moet voorkomen dat het kind buiten de samenleving komt te staan. Schuldbesef genereert in dat model schaamte, maar is geen argument om niet te straffen, waar de straf de schuld vereffent, en de schaamte opheft. Dat alles in theorie, waar de ruwe praktijk in bepaalde gevallen kan leiden tot ernstige trauma’s. 

 

Waar het mij om gaat met bovenstaande schets, is dat in die klassieke benadering schaamte werd gezien als samenhangend met schuld, waarbij straf dat schaamtegevoel moest neutraliseren, omdat schaamte een slaaf maakt van ons. Het (theoretische) ideaal is dan de volwassene die ‘onbeschaamd’, niet door schaamte belast, in het leven staat, en vrij kan kiezen naar eigen inzicht en behoefte, binnen een bescheiden raamwerk van heldere, voor iedereen gelijke, eenvoudig te begrijpen regels. Een groot deel van de filosofen die zich ontworstelden aan ‘de Kerk’ deden dat uit rancune door de benauwende, niet zelden hypocriete regelgeving en opgedrongen schaamte, zelfs voor heel alledaagse en volstrekt natuurlijke handelingen. 

 

In onze westerse maatschappij groeide de weerzin tegen straf, en daar waren uiteenlopende argumenten voor. Sommige valide, andere ‘self-serving’, geheel los van de vraag welke regels de moeite van het handhaven waard waren, en welke we domweg los moesten laten omdat ze ‘geschift’ waren. Maar op zoek naar manieren om het gedrag te beïnvloeden zonder te hoeven straffen, keerde men, aan de hand van ‘Consensus Wetenschappers’, de nieuwe clerus, terug naar doelbewust opgedrongen schaamte als breekijzer. ‘Kijk nou, nou moet mamma huilen!’ Talloze studies perfectioneerden de techniek van ‘Social Shaming’, en onze huidige samenleving staat bol van de opzichtige pogingen om mensen een schuldgevoel aan te praten, met bijbehorende schaamte. ‘MeToo’, ‘Vliegschaamte’, ‘Klimaatschaamte’ en schaamte voor straffen die men ooit kreeg als kind, wat vervolgens autonoom een trauma induceert waar men eerder blij was te zijn verlost van het schuldgevoel dat samenhing met het onacceptabele gedrag dat er de oorzaak van was, waardoor de schaamte voor dat gedrag tot overmaat van ramp ook weer terugkeert. 

 

Hoe schaamte ons beperkt in onze individuele vrijheid is lastig in kaart te brengen, zeker waar de last met het klimmen der jaren welbewust steeds hoger wordt opgetast, en een weelde aan corrupte ‘nudging’ technieken er vervolgens gretig gebruik van maken. Schaamte werkt alleen in een groep. De kluizenaar wordt er niet door beïnvloed, en zoals we op ‘X’ kunnen zien remt het ook de individuen op hun zolderkamertjes niet af terwijl ze wild op hun toetsenbord rammen om hun opgekropte frustratie en angst de vrije teugel te laten in de confrontatie met mensen die ze persoonlijk niet kennen. Met andere woorden, schaamte legt het af tegen logische argumenten die ons in vrijheid onze keuzes laten maken, zo die techniek is aangeleerd om te bepalen wat optimaal is voor onszelf, en onze directe omgeving (‘Win-Win’), en formele straf op basis van eenduidige, eenvoudig te begrijpen regels die voor iedereen binnen een gemeenschap opgaan. 

 

Sterker nog, ‘bloedlust’ is iets dat kinderen in de klassieke situatie werd afgeleerd, bij voorkeur met argumenten, waardoor het als vertrekpunt beter beklijfd dan wanneer het wordt ingedamd door schaamte. Wie overtuigd is met argumenten begrijpt dat de impuls menselijk kan zijn, waarvoor je je niet hoeft te schamen, maar dat het gedrag onacceptabel is. En op de ‘Sociale Media’ zie je waar dat toe leidt. Op het moment dat de autoriteiten ons de vrije teugel geven, spat de wreedheid van je scherm, en snakken mensen naar oorlog, alsof het een extensie is van hun ‘Video-Game’ waar ze zich op hun zolderkamertje eerder zonder enige schaamte mee uit konden leven in het doden van ‘de Russen’ (of welke vijand dan ook). Terwijl iemand die op de klassieke wijze is geleerd dat ‘bloedlust’ een impuls is waar je je tegen dient te verzetten, of anders……., niet zozeer geremd wordt door schaamte, maar door het besef dat oorlog en destructie, moord en doodslag niet in zijn of haar belang zijn, noch in het belang van de samenleving, waardoor men eerder op zoek gaat naar ‘Win-Win’ resoluties. 

 

Ter afsluiting nog een overweging die mijn persoonlijke afkeer van de handel in schaamte nog sterker maakt. Tal van mensen hebben vliegangst, en willen daarom niet vliegen als ze de keus hebben. Maar erkennen dat men bang is voor een ‘muis’ (iets heel alledaags) is zeggen dat je hulp nodig hebt om je over die angst heen te helpen, en dat is beschamend, behalve als je geen schaamte kent. Hoeveel van die mensen geven er vervolgens de voorkeur aan om zich te profileren als iemand met ‘Vliegschaamte’, omdat dat iets is waar je eer mee in kunt leggen in onze verknipte samenleving? Ik hoor liever de échte argumenten. 

De vrijheid om uw eigen glazen in te gooien

En dat gelooft u?

 

Op grond van wat u weet maakt u keuzes. Voorzover u de keuze heeft. In een samenleving besluit het collectief over het aanbod, over de ruimte, waarbij sommige keuzes worden verboden. In theorie heeft u dan nog steeds de keuze om u daar niets van aan te trekken, en het tóch te doen, voorzover preventieve maatregelen u daar nog toe in staat stellen, maar daar zitten onaangename consequenties aan die door vertegenwoordigers van het collectief aan u worden opgelegd. Die vertegenwoordigers van het collectief zijn in functie ‘automaten’, als het goed is. Ze mógen niet zelf nadenken alvorens te doen wat er van hen wordt verwacht krachtens de wet. Anders wordt het een tombola, een schiettent, Las Vegas, kansberekening, willekeur, de ‘Law of the Jungle’, maar dan de ‘Concrete Jungle’ van ‘Gotham’. 

 

Filosofen slijpen de messen als het gaat over de vraag of de mens wel een ‘Vrije Wil’ heeft, en wat je daar precies onder zou moeten verstaan. Voor wie daar interesse in heeft, HIER een hanteerbaar overzicht, maar daar schieten we in de praktijk van alle dag niet veel mee op. De gedachte dat het, in theorie, mogelijk zou zijn om ‘uit te rekenen’ hoe iemand gaat kiezen als je vanaf de schepping van het universum elk ‘deeltje’ kunt volgen vond ik in mijn jonge jaren intrigerend, en toen kwam de ‘Quantum Mechanica’ voorbij, en heb ik het denken over een ‘gedetermineerde’ wereld opgegeven. Zonde van mijn tijd, zeker in praktische zin. Maar dat neemt niet weg dat er tal van keuzes zijn aan te wijzen waarbij mensen denken dat ze volledig vrij tot hun beslissing kwamen, terwijl het bijzonder aannemelijk is dat ze er naartoe ‘genudged’ zijn. Dat wil zeggen, mensen met ‘bedoelingen’ hebben hen ertoe verleid. Ze denken dat ze handelen uit ‘Vrije Wil’, maar eigenlijk stond hun keuze al op voorhand vast, alleen wisten ze het zelf nog niet. 

 

Waar ik op dit blog verzet aanteken tegen het idee dat het ‘Allemaal’ één ‘Groot Complot’ is, zeg ik in feite dat u en ik geen bestuurbare robots zijn, maar dat we nog wel, op zekere niveaus, een ‘Vrije Wil’ hebben, voorzover we daar prijs op stellen. De één maakt daar werk van, gaat op onderzoek uit, denkt na, en de ander laat zich liever leiden, uit gemakzucht, of tijdgebrek, of liefde, voor een ander mens, de hond, het vaderland, de club, maar ook daar is die keuze de expressie van ‘Vrije Wil’. Ook waar we geen werk maken van het exploiteren van onze ‘Vrijheid’, willen we die als regel niet kwijt. Maar er zijn uiteraard ook mensen die ons voorhouden dat we die ‘Vrijheid’ toch niet gebruiken, dus kunnen we de ruimte die we laten liggen beter inleveren voor een (door hen geïdentificeerd) ‘Goed Doel’. Bommen voor Oekraïne. Wapens voor Al Qaida. Geld om hun carrièrestap te smeren. 

 

In Monaco werkt zeven procent van de bevolking voor de overheid. Bij ons is dat ruim veertig procent, en dat is eerder een conservatieve schatting door alle ‘geldstromen’ die door de overheid worden beheerd. De economie van Monaco is niet te vergelijken met die van ons, maar daar gaat het nu even niet om. Waar iemand in dienst is van het collectief, zo stelde ik in de opening, mógen zij in functie niet nadenken. Anders giert het uit de klauw. ‘Gotham’. Vandaar mijn hartstochtelijke pleidooi voor een bescheiden omvang van de overheid, met daarnaast een ‘Vrije Markt’ waar je je gang kunt gaan, zolang je bereid en in staat bent om de consequenties te dragen van je keuzes. Hoe groter de overheid, hoe groter de kans op ontsporingen, met ‘dienders’ die in functie weigeren hun ‘Vrije Wil’ ondergeschikt te maken aan het collectief belang zoals dat is vastgespijkerd in een wet die voor iedereen in gelijke mate geldt.

 

Nu liggen er weer plannen voor de invoering van een ‘Suikertax’, want de overheid komt geld tekort voor haar oorlogen. Elke belasting beperkt uw en mijn keuzevrijheid. Beperkt onze ‘Vrije Wil’. Het cynisme druipt er vanaf, waar de demissionaire regering verschillende ‘scenario’s’ heeft voorgelegd aan het parlement, waardoor de suggestie wordt gewekt dat er iets te kiezen valt, maar dat gaat alleen over de vraag welke voeding waar suiker in zit het zwaarst belast moet worden. Suikervervangende middelen staan al vele jaren in het verdachtenbankje als slecht voor de gezondheid (carcinogeen), maar dat komt later, als de ‘suikertax’ een groot succes blijkt, en niemand nog suikerhoudende dranken of voedsel koopt, en de regering geld tekort komt voor haar bommen. Toch zijn er mensen die bij hoog en laag volhouden dat de regering ‘Goede Bedoelingen’ heeft, en dat het beperken van de ‘Vrije Wil’ voor uw en mijn eigen ‘Bestwil’ is. Geen enkel argument kan hen er vanaf brengen. 

 

Topzware overheden scheppen een eigen institutionele ‘Vrije Wil’ die is losgezongen van de noodzaak rekening te houden met de consequenties, want die worden verschoven naar anderen, die met de rekening blijven zitten, tot ook zij niet meer kunnen betalen. Ergens daarvoor breekt doorgaans wel al de pleuris uit, maar zoals ik hier in verscheidene bijdragen heb getracht te verhelderen zijn er moderne technieken om mensen stapje voor stapje hun ‘Vrije Wil’ te ontnemen, en uitgesproken stupide keuzes te laten maken, in ruil voor de suggestie van ‘Verzorging’, of door de schaamte van de burger te mobiliseren. Fascinerend om te zien hoe dat werkt. Terwijl degenen die hen plukken blijven roepen dat onze wereld de ‘Vrije Wereld’ is. Die we moeten verdedigen tegen ‘autocratische’ regimes. 

 

In het verleden schreef ik al bijdragen om te wijzen op verschillende definities van ‘Vrijheid’, waar dat voor het individu in isolatie absoluut is, niet gehinderd door God noch Gebod, terwijl het in relatie tot anderen een conflict genereert als we erkennen dat de ander evenveel recht heeft op de ‘Vrijheid’ die wij voor onszelf claimen. Dat schreeuwt om een resolutie in de vorm van een wet (een grondwet) die voor allen identiek is, waarbij geen onderscheid wordt gemaakt, niet wordt ‘gedoogd’, en niet ‘positief’ wordt gediscrimineerd, met ‘handhavers’ die voor de overheid werken en hun eigen ‘Vrije Wil’ uitschakelen als ze in functie zijn. Die wet is een ‘Benevolent Dictator’, een ‘autocraat’. Buiten het bereik van die wet ligt de ‘Vrije Markt’, waar onze ‘Vrije Wil’ zich uit kan leven, ongehinderd door belastingen, boetes, sancties, ‘Vrij’. Zo’n omgeving is optimaal voor ‘Win-Win’ uitkomsten, en het maakt ons voorzichtig omdat niemand ons komt helpen als we ‘Domme Dingen’ doen en in de bandenstapel belanden. 

 

De kwaliteit van onze beslissingen in zo’n omgeving hangt nauw samen met de kwaliteit van de informatie die we weten te bemachtigen alvorens een keuze te maken. Geen garantie, of verzekering, tenzij inbegrepen bij het product, wat dat product dan ook duurder zal maken. Hoe ver de bemoeienis van de overheid moet gaan om burgers te beschermen tegen schade als gevolg van keuzes door anderen, voorbij de bandenstapel, is een open discussie, maar die bemoeienis kan niet zo ver gaan dat de burger tegen zichzelf beschermd wordt, of dat de overheid de verantwoordelijkheid van ouders en andere ‘Vrije’ burgers met verantwoordelijkheden overneemt voor hun eigen ‘Bestwil’. Al helemaal niet als je zelfs zonder bril kunt zien dat die ‘zorgzame’ overheid met haar belastingen, boetes en sancties vooral goed voor zichzelf zorgt. En het wordt puur gif als die overheid zich ook met de buren gaat bemoeien, of haar ‘zorgzame’ impulsen een mondiale ambitie blijken te verhullen.

 

In laatste instantie maakt het niet uit of u gelooft dat iemand ‘Goede Bedoelingen’ heeft. Iemand die liegt, bedriegt, aantoonbaar gericht halve waarheden vertelt, liever manipuleert dan open en bloot de argumenten voor en tegen op tafel te leggen, mensen met een andere opvatting buitensluit middels een ‘Cordon Sanitaire’, en graag met wapentuig in de weer is, zonder ‘Skin in the Game’, leunend op publiek geld, kunt u beter buiten de deur houden als uw ‘Vrijheid’ u lief is. 

0 comments

Ongevraagd advies

Met groeiende welvaart komt er meer ruimte voor ‘scholing’. 

 

Adam Smith, algemeen beschouwd als de ‘grondlegger’ van het ‘kapitalisme’, door zijn boek ‘The Wealth of Nations’, waarin hij een lans brak voor de ‘Vrije Markt’, en een kleine, dienende overheid met een bescheiden aantal taken, stelde al dat onderwijs één van die taken was, zij het dat hij daarmee niet dacht aan het ‘Hoger Onderwijs’. Hij schreef zijn werk in de vroeg-industriële periode, waarbij de snel groeiende welvaart in het bestuurlijk anarchistische Nederland hem inspireerde. Nederland was vooral sterk in handel en nijverheid in die tijd, maar mede door de richtingenstrijd op religieus gebied, en een hoerige adel, die wisselend loyaal was aan deze of gene vorst in een ander Europees land, was er weinig vertrouwen in bestuurders. 

 

Evident hechtte Smith wel degelijk veel waarde aan ‘Hoger Onderwijs’, waar hij zelf een exponent van was, Hij beschouwde het, zoals ik zijn werk lees, en wat er over hem geschreven is, niet als een ‘luxe’, maar het kwam hem voor dat talent dat uit het basis-onderwijs boven kwam drijven wel een ‘sponsor’ zou vinden. Of anders dat iemand die na de basis-educatie ergens werk vond wel de tijd zou vinden om zichzelf te ‘scholen’, uit nieuwsgierigheid, of ambitie, en dat toelating van degenen die niet nieuwsgierig of ambitieus waren alleen maar een rem zou zijn op de ontwikkeling van anderen, en kostbaar voor de samenleving bovendien, waardoor de welvaartsgroei in gevaar kwam. Vraag mij niet om met het ondubbelzinnige bewijs te komen dat hij er exact zo over dacht. Het is meer ‘tekstverklaring’.

 

Gisteren stuitte ik op een ‘YouTube-kanaal’ dat mij bij de lurven greep en volop nieuwe energie gaf. Het kanaal heeft als ‘handle’ @unsolicitedadvice9198, en een uitermate ‘belezen’ jonge man heeft daar het afgelopen jaar meer dan negentig video’s op gezet over filosofen en schrijvers van naam en faam met een indringende kijk op de samenleving in hun tijd. Voor mij was het niet nieuw, maar ‘verfrissend’, en ik heb gisteren de ene na de andere video afgespeeld. Voor iemand die een ‘Crash Course’ zoekt in wat mensen als Nietzsche, Schopenhauer, Dostojevski, Kafka, Orwell, Camus en andere ‘Grote Namen’ te melden hadden over onze plek in de schepping, danwel evolutie, is er volgens mij geen beter adres. Eén video die eruit sprong, was een cursus ‘Hoe verziek ik het debat’. 

 

Voor mij was het decennia geleden dat ik Schopenhauer las, niet direct de meest opbeurende onder de ‘klassieke’ filosofen, maar wel een ‘messcherpe’ geest. Die ene video, waarin de presentator laat zien hoe je een debat kunt winnen ook al heb je ongelijk, door een weelde aan ‘trucjes’, die dus al eeuwen bekend zijn, zien we dagelijks overal voorbij komen op de ‘Treurbuis’, en voor wie daar actief is, op ‘X’. Kies op het internet het kanaal waar ze tonen hoe het er in de Tweede Kamer, of in de diverse ‘Commissies’ aan toe gaat, en het gelijk van Schopenhauer druipt van je scherm. 

 

Filosofie is zelf de bakermat voor het volledige spectrum van de ‘Consensus Wetenschappen’, met inbegrip van de economie, waar Smith zichzelf zag als filosoof toen hij zijn ideeën op schrift zette. En nergens is het ‘verzieken’ van de waarheidsvinding zo geperfectioneerd als daar. In die zin is het opsplitsen van de filosofie in delen een tragische fout waar we beter af waren met ‘scherpslijpers’ die elkaar over de volle breedte met woorden bestreden in boeken en sociëteiten, dan met bakken vol ‘experts’ die het geheel niet meer overzien, en zich ook niet bewust zijn van de dominantie van ‘debating-techniques’ in hun eigen métier, waar de ‘Heilige Consensus’ weinig of niets meer te maken heeft met solide bewijsvoering, en de jacht op wat ‘waar’ is, en wat niet. 

 

De naam van dat video-kanaal is intrigerend, waar ‘Unsolicited Advice’ in de psychologie, één van de ‘Consensus Wetenschappen’, een uitgesproken negatieve connotatie heeft. Volgens psychologen is ‘Unsolicited Advice’, waarbij iemand zich opdringt aan zijn of haar omgeving, verantwoordelijk voor ‘ongezonde-stress’, omdat het de schapen in de kudde onzeker maakt. Ik geef grif toe dat ik zelf ook zo’n ‘hork’ ben die er totaal geen moeite mee heeft om de ‘Goede Sfeer’ onder hoogspanning te zetten door ‘contrair’ te reageren op mensen die in gezelschap de meest baarlijke nonsense zitten uit te kramen, vanuit mijn eigen kijk op de materie. Niet om die ander ‘op zijn/haar nummer’ te zetten middels mijn eigen ’superieure’ kennis, maar om een pad vrij te maken voor een zinvol debat. Anders dan die verspilling van tijd, energie en publiek geld waar ik hierboven naar verwijs als de ‘bagger’ op de ‘Treurbuis’, in de ‘volksvertegenwoordiging’, en op de ‘Sociale Media’ waar zelfs het streven naar diepgang en zorgvuldigheid met grote argwaan wordt bejegend. 

 

Die weerzin tegen ‘sfeerbederf’ en het streven naar maximalisatie van geluk, was iets waar Nietzsche fel tegen van leer trok in zijn beschrijving van de ‘Last Man’, en ik kan de omstreden filosoof daarin prima volgen. Sterker nog, ik realiseer mij door die video die ik gisteren zag, en waarnaar ik hiervoor verwijs middels een ‘link’, dat het zaadje voor mijn eigen denken heel goed geplant kan zijn door mijn eerdere kennismaking met het werk van Nietzsche, bijna vijftig jaar geleden, omdat ik nieuwsgierig was naar het werk waarvan ‘boze tongen’ zeiden dat het zo belangrijk was geweest voor de Nazi’s, waardoor de filosoof in die tijd, en tot op de dag van vandaag, een slechte naam kreeg. Ten onrechte volgens mij, omdat hij zeker geen fan geweest zou zijn van die gemesmeriseerde kudde zichzelf verloochenende idioten die met hun brein ‘op slot’ hun eigen ondergang tegemoet gingen. Ik haalde het er in elk geval niet uit. Integendeel! 

 

Maar met elke gesproken of geschreven tekst is steeds de vraag wat iemand er voor zichzelf uit haalt? Een goede, hoog opgeleide vriend van mij las nog niet zo lang geleden ‘Crime and Punishment’ van Dostojevski, en zei dat het waarschijnlijk het meest indrukwekkende boek was dat hij ooit had gelezen. Maar vervolgens begon hij over wat het hem had geleerd over ‘de Russen’ en waarom Poetin was wie hij was, en liet hij mij in een wolk van verbazing achter zich. Ook dat boek had ik al vele tientallen jaren geleden gelezen, maar wat hij erin had gevonden kwam mij helemaal niet bekend voor. Na het zien van de videopresentatie op dat kanaal waar het boek wordt besproken, op een wijze die nauw aansluit bij mijn eigen interpretatie van de betekenis van de verschillende karakters, werd nog eens benadrukt hoe belangrijk het is om je niet af te sluiten voor ‘Unsolicited Advice’, en het meningsverschil te verwelkomen als een mogelijkheid om te leren op een wijze die zoveel waardevoller is dan via een ‘indoctrinatie-programma’ waarna de deur dichtslaat om de sfeer goed te houden. 

 

Met andere woorden, als u hier komt om te worden gestreeld en bevestigd in uw langgekoesterde vooroordeel, dan is dit blog voor u een beproeving, want dat soort comfort heb ik niet in de aanbieding. Ik ben niet in de wieg gelegd voor ‘Influencer’. 

0 comments

Wie gaat de geschiedenis in als held?

De geschiedenisboeken worden geschreven door de winnaars.

 

En het eerste slachtoffer van een oorlog is de waarheid. Beide ‘Tegeltjeswijsheden’ waren ooit bedoeld om mensen er op te attenderen dat twijfel gezond was, als je wilde weten hoe het écht zat, en zit. Niet als een instructie om je verzet op voorhand te staken, en je neer te leggen bij de status quo, bij de ‘Heilige Consensus’. 

 

Ruwweg tot de vroege jaren negentig hadden nagenoeg alle verhalen die we elkaar vertelden een moralistische kern, en aan het eind won de ‘Good Guy’. Dat is een welbewuste generalisatie, want uiteraard zijn er her en der wel voorbeelden te vinden waarin die ‘wetmatigheid’ niet het richtsnoer van de auteur, of filmproducent was. En daarnaast geen gebrek aan voorbeelden van een moraal die later radicaal werd afgewezen, en nooit had mogen winnen, maar in die tijd bestond die twijfel niet, of amper. Slavernij, ‘apartheid’, en respect voor ‘rangen en standen’ zijn voorbeelden van normen en waarden die ‘in hun tijd’ praktisch gemeengoed waren, en dominant in de wereld van de relevante literatuur. Wel waren er verschillen tussen culturen, maar binnen één cultuur regeerde de ‘Heilige Consensus’, die redelijk stabiel van aard was. 

 

Geschiedkundigen die moeten verklaren waarom een ‘Cultuur’ die dominant was niet geleidelijk verdween, maar vrij plotseling, als gevolg van een ‘omwenteling’, zoeken in de bekende verhalen naar sleutelmomenten, en aarzelen niet om bepaalde ‘Helden’ op te voeren in een ‘geromantiseerde’ versie, die in sommige gevallen weinig, of zelfs helemaal niets te maken heeft met de werkelijkheid. 

 

Door de dominantie van ‘Hollywood’ wereldwijd, waarmee ik verwijs naar de totale ‘entertainment-industrie’, met haar vertakkingen in de media, waar ook het nieuws meer en meer een ‘Show’ werd, terwijl het ‘Westen’ in de ban was, of raakte, van immorele keuzes, en een obsessie met ‘fatale’ verhalen, waarin de ‘Good Guy’ roemloos ten onder gaat, of waarin de ‘Good Guy’ een monster blijkt, gleed het hele idee dat er zoiets was als ‘waarheid’, of ‘Goed’ en ‘Slecht’ van de plank. Jaren geleden schreef ik onder andere al vrij uitvoerig over de culturele nihilist Bret Easton Ellis, de auteur van de bestseller ‘Minder dan niks’ (‘Less than Zero’), over verveelde, over het paard getilde jongeren. Ook zijn verfilmde boek ‘American Psycho’ reflecteert dat beeld van een decadente samenleving zonder moraal. ‘No Country for Old Men’ van de gebroeders Coen, die een Oscar won, en ‘The Wolf of Wallstreet’ van Martin Scorsese, zijn voorbeelden van oprukkend nihilisme. En ‘House of Cards’ was de kroon op die zegenreeks in mijn optiek, maar je kunt vele voorbeelden noemen. Waar Clint Eastwood eerder schitterde in films als ‘Dirty Harry’, de uit de gratie geraakte agent die vecht voor herstel van een modicum aan fatsoen en respect voor de wet met middelen die inmiddels niet meer door de beugel konden, ‘Do You Feel Lucky Today, Punk?’, was hij in ’The Mule’ een drugskoerier. Voor mijzelf zijn boeken en films, alsmede muziek, zoals ik recent nog benadrukte, inspirerend zonder dat ik mij erdoor laat verleiden. Het is een andere wereld. Die echter oprukt en mijn en uw realiteit binnendringt. En op enig moment reageren mensen als in Sam Peckinpah’s klassieker uit 1971, ’Straw Dogs’. Niet langer bereid om als figurant te dienen in een samenleving die hen niets meer te bieden heeft.

 

Hier, op het Nederlandse deel van dit blog, en ook op het ‘In English’ gedeelte, heb ik laten zien hoe de ‘Realisten’, Mearsheimer, Sachs, Kennan, maar ook Poetin en Lavrov, en Xi in China, volkomen tevergeefs waarschuwden voor een globale ontsporing als gevolg van beleid dat vanaf Clinton de norm werd in de Verenigde Staten, gebaseerd op het idee dat ‘We’re an Empire Now’, en dat die ‘Realisten’ op konden tiefen met hun ‘geneuzel’. Wie de macht (het geld) heeft, schrijft de geschiedenis. Maar dat is niet wat die ‘Tegeltjes’ zeggen. Dat is meer ‘Orwell’. Wie de macht heeft kan het straatje dat men ging schoonschrobben, maar niet de toekomst naar zijn of haar hand zetten. Wel verklaart die oprukkende gedachte waarom die ‘Realisten’ geen poot meer aan de grond kregen in ‘Washington’. Terwijl die ‘Realisten’ voldoende betrouwbaar de ontwikkelingen in de toekomst konden voorspellen, uitgaande van de keuzes die hun immorele superieuren maakten, in een wereld waarin meer rationele leiders nog niet zijn weggevaagd. 

 

Mijn stelling is dat dit niet exclusief opgaat voor ontwikkelingen in de wereld die gepaard gaan met cynisch machtsmisbruik en geweld op jacht naar NAVO-expansie, maar dat ook daar waar de ‘Consensus Wetenschap’ de ‘Exacte Wetenschap’ overvleugelde in ons deel van de wereld, het niet valt vol te houden. Liegen, bedriegen, bedreigen, knevelen, ’nudgen’ reikt een heel eind, zolang de mensen maar te eten hebben, een fatsoenlijk en betaalbaar dak boven hun hoofd, ze kunnen zorgen voor hun kinderen, en die kinderen niet met een enkele reis naar het front worden gestuurd, waar ze moeten vechten voor ‘Slechte’ mensen. Dat ‘Slecht’ is daarbij geen universeel, in steen gehouwen verzameling morele regels, maar het ‘volk’ moet overtuigd zijn van de ‘Goede Bedoelingen’ van degenen die de leiding hebben, in die zin dat hun toekomst vredig en welvarend zal zijn, en niet ‘Gotham’. Niet ‘Minder dan Niks’. En dat hun zuur verdiende centen niet worden opgebrand door pokeraars die in hun ‘House of Cards’ de messen slijpen. 

 

Op het ‘In English’ deel van dit blog schreef ik gisteravond dat het mij niet zal verbazen als het volk van Oekraïne zich van ons afkeert, en zich op revolutionaire wijze ontdoet van Zelensky en zijn entourage, die als slaaf van de NAVO zijn land reduceert tot een lanceerplek voor raketten gericht op Rusland, zonder enig perspectief voor het resterende gedeelte van de bevolking. Ik erken direct dat het onmogelijk is om dat soort omslagpunten in de geschiedenis heel precies te voorspellen, noch wie dan degenen zouden moeten zijn die daarin ‘dragend’ zijn, en die na een succesvolle revolutie in de geschiedenisboeken verschijnen als ‘Held’. In mijn pogingen om ons te behoeden voor die stommiteit om Oekraïne te rekruteren als een ‘proxy’, om via een oorlog van onze ‘proxy’ met Rusland, en ‘Sanctions from Hell’, te bereiken dat er een ‘regime change’ plaats zou vinden in Rusland, heb ik veel werk gemaakt van het aanwijzen van de ‘NeoNazi’s’ in Oekraïne als een ‘liability’, waar de beleidsmakers in ons deel van de wereld, binnen ‘NATO-verband’, ze evident als een ‘asset’ zagen, en zien. Niet anders dan Al Qaida in Afghanistan, waarvan Zbigniew Brzeziński de belangrijkste architect was. Hoewel men hem op ‘Wiki’ indeelt bij de ‘Realisten’, zien de ‘Realisten’ hem door zijn fanatieke haat jegens de Russen en het communisme als de grondlegger van de stroming die sinds de val van de Sovjet Unie het ‘Realisme’ naar de achtergrond verdreef, doorgaans aangeduid als de ‘Neocons’, al wemelt het van de termen die gebruikt worden voor die verzameling warhoofden die je in het gunstigste geval kunt groeperen onder de noemer ‘utilitarisme’. Maar dan moet je wel zo kortzichtig zijn dat je niet begrijpt dat de ‘winst’ die hij wist binnen te slepen, door het Moslimfundamentalisme te bewapenen, niet veel meer is dan een orgastische geluksbeleving. Dat staat haaks op wat ‘Realisten’ drijft als ze onze wereld analyseren.

 

Korte termijn, onmiddellijke bevrediging, binnen een beperkt ‘frame’, als concurrent van ‘Win-Win’ is de triomf van de stupiditeit. En stupide mensen komen er in de geschiedenisboeken bekaaid vanaf. Mijn angst op dit moment is dat die groep nucleair bewapende zeloten zo volkomen gestoord is, dat ze op zoek zijn naar een toekomst zonder geschiedenisboeken, stijf van de ‘Viagra’ en de geestdodende middelen, al dan niet op doktersrecept verkregen, strompelend van orgasme naar orgasme, terwijl hun brein het gewoon opgeeft.  

0 comments

Hoe staan we er economisch voor?

Hoe staat Nederland er economisch voor?

 

In mijn optiek niet best, en ik ben zelfs geneigd te schrijven dat dat nog een té hoopvolle beoordeling is, terwijl ik in één moeite door erken dat we in meerderheid niets te klagen hebben. Al groeit de groep die niet zonder hulp van de overheid rond kan komen. Zeker als je daar ook de groep onder schaart die volledig afhankelijk is van overheidsopdrachten danwel subsidie, of een werkkring die afhankelijk is van wat de belastingbetalers nu nog op kunnen hoesten. Een buitengewoon lastig te verklaren spagaat. In feite vergelijkbaar met mijn bijdrage van gisteren, waarin ik stelde dat de ambitie om het ‘Klimaat’ te sturen véél te hoog gegrepen is, en dat we ons dienen te beperken tot de opdracht om geen ‘Domme Dingen’ te doen. Met één opmerkelijk verschil, en dat is dat velen die vol overgave meegaan in de ‘Climate Scare’, denken dat ik volkomen ten onrechte angst zaai voor een significante erosie van onze welvaart. Ik stip hieronder nog een voorbeeld aan waarom daar een perverse relatie tussen die twee is. 

 

In beide gevallen hebben we het over onmogelijk complexe systemen, en de reden dat ik mij zorgen maak is mijn constatering dat we al geruime tijd grossieren in het doen van ‘Domme Dingen’, wat dat betreft analoog aan wat ‘Climate Scare’ activisten ook stellen over keuzes die wij hebben gemaakt in het verleden, op jacht naar welvaartsgroei, waarvoor we een hoge prijs gaan betalen in de vorm van een niet te stuiten ‘Opwarming van de Aarde’. Inmiddels bijna overal verlaten als een predictie, en vervangen door ‘Klimaat Verandering’, een veel ruimer begrip waar ook een koudegolf in past zoals we die nu langs zien komen.

 

Mijn bezorgdheid over de economie is niet van recente datum, en critici houden mij, terecht, voor dat het vooralsnog wel meevalt met die ‘Gloom and Doom’. We zingen het nog aardig uit, toch? Regeringen en privé-personen doen allerlei dingen waar ik grote vraagtekens, of zelfs uitroeptekens bij plaatste, maar geen landelijke catastrofes. ‘Covid’ heeft aangetoond dat we grote delen van de economie voor langere tijd geheel buiten werking konden stellen, zonder dat we nu allemaal droog brood eten. De demissionaire regering kan lukraak met miljarden smijten ten bate van Rutte’s oorlog met Rusland, en het smeren van zijn volgende carrièrestap, en we denderen maar door. Complete sectoren van de laatste restjes van de industrie sluiten de poorten, of zien hun omzet kelderen, om welke reden dan ook, maar de terrassen zitten vol als het een keer mooi weer is, de prijzen van huizen blíjven maar stijgen, zelfs de kleuters hebben de nieuwste ‘I-Phone’ en een ‘Phat-Bike’, en de ouders een elektrische leasebak, terwijl de regering’ uitkoopregelingen’ introduceert voor boeren om die gebieden en bedrijven te onttrekken aan de voedselproductie, op jacht naar ‘Natuurherstel’, waarvoor bestaande dammen en waterkeringen worden gesloopt, wat weer volop ‘werk’ oplevert voor degenen die dat contract binnenslepen. 

 

Geen gebrek aan ‘Geld’. En wat we tekort komen, dat drukken we bij, of we lenen het van landen of instanties die nog wel ‘Geld’ hebben. Dat laatste is het probleem. Dat bijdrukken en lenen. Daarin ben ik een ‘purist’. Bijdrukken leidt tot geldontwaarding, inflatie. En lenen van andere landen, of instellingen die spaargeld beheren maakt ons tot slaaf van die landen en instellingen. Als de rente stijgt op de uitstaande leningen, krijgen overheden, bedrijven en particulieren die veel geld geleend hebben problemen. Om binnen het budget te blijven moeten ze bezuinigen, of hun inkomsten zien te verhogen. Bezuinigen kan in eerste instantie door ‘luxe’-uitgaven te schrappen, door te ‘versoberen’. Als dat op grote schaal gebeurt, gaan er in die ‘luxe’-sectoren klappen vallen. Een regering zal proberen om het ‘Geld’ dat in eigen land in circulatie wordt gebracht in eigen land te houden, bijvoorbeeld door vliegvakanties onbetaalbaar te maken. Echter gemotiveerd als iets dat te maken heeft met het ‘Klimaat’. Ook wordt door ‘Sancties’ op te leggen aan de producenten van betaalbare energie en producten (Rusland, China) de kapitaalvlucht afgesneden, maar wordt de eigen bevolking wel opgezadeld met hoge kosten. Waar die landen eerder goed aan ons verdienden, recirculeerde dat geld door ons leningen te verstrekken, die met een stijgende rente op de ‘kapitaalmarkt’ die landen nóg rijker maken. Als er een oorlog voor nodig is wanneer we het eind van de lijn bereiken, dan maar een oorlog. Oorlog geeft ons een excuus om geld van Rusland of China simpelweg verbeurd te verklaren, alleen blazen we daarmee wel het fundament op onder ons imperium, de ‘banken-sector’. Oorlog schept een vraag naar wapens en munitie, ‘economische activiteit’, en is goed bruikbaar als argument om ‘Sancties’ te legitimeren die de overheid nodig heeft, terwijl het tevens de bereidheid voedt van de burger om ‘Stappen Terug’ te doen, om de oorlog te ‘winnen’. 

 

Bedrijven en particulieren zijn het kind van de rekening. Die worden gedwongen hun bezittingen te ‘liquideren’ om eerst de rente op hun leningen te betalen, of te verlagen, maar als door de oorlogssituatie veel bezittingen hun waarde verliezen, omdat er geen ‘markt’ meer voor is, kun je wel je huis of bedrijf verkopen, als dat nog lukt, maar blijf je achter met een restschuld, die als regel een veel hogere rente genereert, omdat er geen ‘onderpand’ meer is. Maar je moet nog wel ergens wonen. Je moet eten. En je moet ‘werk’ hebben dat betaalt zodat je de rekeningen kunt voldoen. Of als kanonnenvoer naar het front. Dat is wat dan een ‘oorlogseconomie’ wordt genoemd, en die term heeft u vast al enkele malen voorbij zien komen, omdat de NAVO-landen nu al ernstig in de problemen zijn geraakt door een groot tekort aan munitie en wapensystemen, afgezet tegen wat Rusland er tegenover kan stellen. Het ‘HCSS’, de Nederlandse ‘Denktank’ die het proces begeleid, meldt enerzijds triomfantelijk dat het westen meer ‘Verenigd’ is dan Poetin had gehoopt, terwijl ze in dezelfde adem concluderen dat het overbrengen van alles wat ‘Boem’ zegt naar Oekraïne betekent dat we in Europa, én de VS, straks zonder zitten, omdat we Godsonmogelijk de capaciteit kunnen bouwen om nieuw te maken in het tempo waarin de Russen het in Oekraïne vernietigen. Terwijl de Russen met hún wapenproductie al ver op ons voorliggen, en als de Chinezen instappen kunnen we het helemaal wel schudden. Is dat slim?

 

‘Men’, en u waarschijnlijk net zo goed, zal die ‘Duivelse Russen’ de schuld geven van het gegeven dat u aan het eind van dit avontuur met lege handen achterblijft zoals het er nu naar uitziet. Elk probleem in de economie nu, van hoge energieprijzen, gierende inflatie, of noem het maar op, wordt al toegeschreven aan Poetin. Dat is niet slechts kort door de bocht, maar eerder geheel bezijden de waarheid. Alleen beseffen maar weinigen dat mijn bewering dat deze oorlog ‘gezocht’ werd door de NAVO niet zomaar een lukraak sentiment is. Zeker na de ‘Kredietcrisis’ realiseerden mensen op sleutelposities in de wereld van het ‘Geld’ dat het westen ‘gezien’ was. Ik schreef er hier talloze bijdragen over, hoe de status van de Dollar als ‘Reserve Currency’, met de Euro als haar broertje, geen houdbare propositie meer was door de volslagen onverantwoorde wijze waarop het westen omsprong met die macht. Alleen in een ‘Unipolaire’, door het westen en de NAVO gedomineerde wereld kon het westen ‘Geld’ bij blijven drukken om daar de rekeningen mee te betalen, ongeacht de hoogte van de schulden die daar het gevolg van waren. Met ‘Evil Putin’, ‘Evil Xi’, en ga zo maar door, heeft dat allemaal niks te maken. 

 

Hier op dit blog heb ik geschetst hoe het westen vertrok op een strategie van een uitgelokte oorlog tussen Rusland en Oekraïne, gekoppeld aan ‘Sanctions from Hell’. Ze dachten oprecht dat Rusland economisch zou bezwijken, zoals de Sovjet Unie eind jaren tachtig, en dat ze daarna dat land konden opknippen en benutten voor het voeden van onze eigen economische groei, en ‘Tik-Tok’-gekkigheid als verkoopwaar. Ik neem daar geen woord van terug. Al zeg ik niet dat een ‘Denktank’ als HCSS in het ‘Complot’ zat. Daarvoor zijn ze veel te onbetekenend. En hetzelfde geldt voor het overgrote gedeelte van de ‘experts’ en politici. Bezoldigde meelopers en nuttige idioten, zoals dat dan oneerbiedig heet. Maar voel u er niet boven geplaatst, want we zijn allemaal kwetsbaar in dat opzicht. Als ze in Rusland en China nu geschokt zijn, dan is het slechts omdat zelfs nu het plan volledig van de rails is gegleden, nóg niemand van naam en faam wakker wordt en ziet dat dit de verkeerde kant op gaat. Zonder strategie, en zonder plan, door blijven rammen. Dat grote vierkante blok moet en zal door dat kleine ronde gaatje. Zoveel intellectuele kleuters……….

 

Tegelijk kan ook ik er niet omheen dat een uitkomst waarbij u en ik zonder bezit achterblijven, totaal berooid, afhankelijk van wat we kunnen bemachtigen op basis van onze ‘Social Credit Score’, naadloos aansluit bij wat ze bij het WEF als ideaal propageren. Maar daar ging het niet om de verdeling van de armoede, maar van een acceptabele welvaart, omdat ze in ‘Davos’ ook wel begrijpen dat het niet gaat werken als er niks te verdelen valt. 

0 comments

Doe geen domme dingen

De mens heeft invloed op het klimaat op aarde.

 

Als je het zo stelt, kan niemand dat betwisten. Die invloed kan verwaarloosbaar klein zijn, groot genoeg om ‘meetbaar’ te zijn, of ‘beredeneerbaar’, waar het overstelpende aantal invloeden zo groot is dat je niet verder komt dan het ‘aannemelijk’ te maken. Even een praktisch voorbeeldje. Een groep activisten blokkeert ergens een snelweg. Elke deelnemer ademt in en uit, produceert warmte, eet en drinkt, en dat heeft invloed op het klimaat, maar dat doen ze ook als ze besluiten thuis te blijven, en voorzover hun opgewonden staat en activiteit bepaalde parameters veranderen, is dat evident verwaarloosbaar klein. Maar hun reis naar dat punt van samenkomst, de auto’s in de file die ze veroorzaken, de politiebusjes, de cameraploegen en alles wat er komt kijken bij de bestuurlijke keuzes rond die inzet zijn ‘extra’, en als het een effectieve blokkade is met vele deelnemers die overal vandaan zijn gekomen, zelfs uit Zweden, dan is het niet verwaarloosbaar, maar nog niet iets om over in paniek te raken. 

 

In dat voorbeeld is de invloed ‘beredeneerbaar’, en positief, of negatief, afhankelijk van je ‘benchmark’. Stel dat je een geboren ‘zonaanbidder’ bent die het liefst ergens in de tropen ‘thuiswerkt’ met een laptop op een terras onder een parasol, met een koel glas inspirerend vocht op het tafeltje ernaast, dan zal je geneigd zijn om te zeggen: ‘Laat maar komen die ‘Opwarming’!’, als je gebonden bent aan het koude  Nederland en geen realistische mogelijkheid hebt om naar die warmere gebieden te verkassen. Eén van mijn zoons heeft dat heel sterk. Ik zelf, mijn andere zoon, en mijn vrouw, zijn meer van het ‘gematigde klimaat’ en de ‘seizoenen’. Je persoonlijke ‘benchmark’ is uiteindelijk irrelevant, maar een arbitraire situatie ergens in het verleden promoveren tot ‘benchmark’ helpt ook niet, omdat we het niet kunnen ‘sturen’. Overal waar mensen u voorhouden dat uit ‘metingen’ iets is gebleken moet u bedenken dat de complexe oorzaken van ‘gemeten’ trends daarmee niet worden onthuld. Je kunt ‘beredeneren’ wat de meest zwaarwegende bijdrage leverde, en je ‘model’ volproppen met ‘filters’, maar dat is dan weer gestoeld op allerlei ‘aannames’ waar je eindeloos over kunt bekvechten. Dan nog zijn het altijd ‘modulaire’ metingen. Je haalt bijvoorbeeld ‘Broeikasgas’ eruit, omdat je dat met wat kunst en vliegwerk kunt ‘meten’. Niet écht, letterlijk, maar je actuele ‘metingen’ kun je extrapoleren tot een resultaat dat er redelijk geloofwaardig uitziet. Je boort in een ijsmassa, ‘meet’ de waarden waar je naar op zoek bent, maar je weet niet zeker of die plek waar je geboord hebt niet door één of andere speling van de natuur net een andere samenstelling heeft, waardoor die ‘meting’ niet valideert wat je wilt weten. Maar dat is spijkers op laag water, en hoe groter het aantal ‘samples’, hoe betrouwbaarder je ‘metingen’. 

 

Maar je ‘meet’ één ding in een extreem complex systeem, ‘Broeikasgas’, en stelt het vervolgens voor alsof dat de ‘Knop’ is waarmee je het systeem kunt sturen. Jodocus staat voor een machine die hij niet begrijpt. Eén ‘Knop’ intrigeert hem, en als hij er aan draait, verandert er van alles op onvoorspelbare wijze. Bepaalde parameters reageren nagenoeg meteen, anderen nemen járen voordat ze het signaal krijgen dat er ergens in het systeem iets is veranderd, en als ze zich daaraan uiteindelijk aanpassen, creëert dat een ‘feedback loop’ waardoor ook de parameters die vrijwel meteen reageerden, zonder dat er iemand aan de ‘Knop’ draait, veranderen op een onvoorspelbare wijze. Die ‘Time Lag’ is iets waar mensen in hun ‘hoofd’ niet mee om kunnen gaan. Je geeft je kind een opvoedkundige tik, en twintig jaar later komt het er, via allerlei duistere paadjes, uit als blinde haat, of dankbaarheid voor die pedagogische interventie. Traagheid, en tal van externe factoren die je niet kunt beheersen, en waar je ook niet op kunt anticiperen. 

 

Vandaar dat ik op dit blog stel dat we best over iets na mogen denken, en dat we ons in moeten spannen om geen ‘Domme Dingen’ te doen. Niet vol ‘Goede Bedoelingen’ op goed geluk aan ‘Knoppen’ gaan draaien, en euforisch als de reactie van het systeem in het ‘hier en nu’ positief lijkt, in relatie tot jouw ‘benchmark’. Voorbeeld. Gisteren in het nieuws een meneer die ons voorhoudt dat steeds meer mensen met een tuin kiezen voor een ‘Groene Tuin’, inplaats van tegels. Hij juicht dat, terecht mijns inziens, toe als een bijdrage voor een ‘Goed Klimaat’, omdat ‘Groen’ de warmte beter absorbeert dan tegels, die daardoor ook de lucht erboven opwarmen, en omdat ‘Groen’ het water absorbeert en vasthoudt in de grond, terwijl het water dat op tegels valt via het riool wordt afgevoerd naar ‘open water’ waar het zorgt voor hoge waterstanden en problemen met de waterhuishouding. In mijn optiek een zeer plausibel verhaal van een ‘beredeneerbaar’ effect dat bijna niet nauwkeurig ‘gemeten’ kan worden. Dus wat gebeurt er nou als je een ‘Groen’ weiland volplakt met zonnepanelen die gemakkelijk vijftig graden kunnen worden in de zon? Oeps! 

 

Ja, maar……

 

Nee, niet daar ineens aankomen met complexiteit als smoes. Ik begrijp de ‘Goede Bedoelingen’, en wie weet hoe het uitpakt als je alle aspecten meeweegt, ook over langere termijn? Geen idee. Maar dan tóch maar aan die ‘Knop’ draaien, op jacht naar korte termijn succes binnen je ‘benchmark’ doelstellingen, waarvan niet vaststaat dat ze écht zo goed zijn voor de mens en de natuur, getuigt van een ‘Mad Scientist’-instelling waar Mary Shelley ons voor waarschuwde toen ze ‘Frankenstein’ schreef. Of van een ‘quick win’ mentaliteit als ‘entrepreneur’ of politicus. Maar in elk geval van iemand die je uit de buurt van de ‘Knop’ moet zien te houden. 

 

Afgelopen week schreef ik over de oorzaak van de overvloedige regenval in de ‘Emiraten’. Niet ‘Climate Change’ zoals het ons wordt gepresenteerd als een ‘Scary Monster’, maar als de uitkomst van ‘Cloud Seeding’, een techniek die tot doel heeft wolken te laten ‘uitregenen’ boven een gebied dat wel wat water kan gebruiken. Daardoor worden die ‘Emiraten’ steeds groener, en verandert die ‘Tegel’ in een ‘Groene Oase’. Een ‘Weerman’ op ‘X’ trok onmiddellijk zijn vlijmscherpe zwaard om dat soort ‘nonsense’ als bedenkingen tegen de ‘Climate Scare’ neer te sabelen, met als voorbeeld overvloedige regen in Iran. Was dat soms ook het gevolg van een ‘Cloud Seeding’ project? Niet onmogelijk, omdat ze daar aan de overkant ook nogal veel woestijn hebben, zelfs een techniek daarvoor in eigen huis hebben ontwikkeld, en door onze sancties op zoek zijn naar manieren om daar een ‘Groentetuin’ van te maken. Maar zelfs als dat niet het geval is, dan beïnvloedt het strooien met kristallen op wolken aan de ene kant van de Perzische Golf ook het weer aan de overkant. Hoe? Lastig te zeggen, en dat is precies mijn argument. 

 

Hoe beïnvloedt het opblazen van ‘Northstream’ het weer, en dus ‘Klimaat’ in Europa? Hoe beïnvloedt de oorlog tegen Rusland op het grondgebied van Oekraïne het ‘Klimaat’? Hoe beïnvloeden tienduizenden windmolens op het land en in de zee het ‘Klimaat’? Hoe beïnvloedt het besluit om de gasputten in Groningen vol te storten met beton, en voortaan gas per schip uit de Verenigde Staten aan te voeren het ‘Klimaat’? Wat is de invloed op het ‘Klimaat’ als de overheid burgers verplicht om hun zuinige HR-ketel te vervangen door een ‘warmtepomp’, waar die ‘warmtepomp’ wel eerst gemaakt moet worden, van materialen die eerst gedolven en aangevoerd moeten worden, terwijl de installatie, en de vernietiging van een nog altijd goed functionerende HR-ketel ook negatief bijdragen? Wat is het ’netto’ effect als iedereen zo’n loodzware elektrische auto aanschaft, als je de hele ‘keten’ overziet binnen een land dat er de infrastructuur niet voor heeft?

 

‘Doe geen domme dingen’ is een oproep die niet besteed is aan mensen met een korte ‘attention span’. Die blazen op wat ze op willen blazen, beginnen of provoceren oorlogen zonder ergens over na te denken, en plempen hun zonnepanelen en windmolens overal neer terwijl ze hysterisch de ene wet na de andere door het parlement jagen om een trend om te buigen die ze zelf veroorzaken. 

0 comments

Levensgevaarlijke solidariteit

Het begint met solidariteit.

 

Solidariteit betekent dat je ergens niet over hebt nagedacht, maar je gevoel zegt dat je je stem moet verheffen om iemand, of een groep die bedreigd wordt, te beschermen tegen een groot gevaar. Mensen die zeeën van tijd hebben kunnen kiezen. Ze kunnen hun mond houden tot ze zich ingelezen hebben, of ze kunnen een verzameling aanleggen van ‘Goede Doelen’ en van de ene naar de andere demonstratie, het ene na het andere congres, en de ene naar de andere ‘handtekeningenactie’ of kamermotie rennen om een geselecteerde groep te helpen om ‘massaal’ te worden. Als uit naam van die ‘massa’ de meest verschrikkelijke dingen voortkomen, treft het individu geen enkele blaam, want die had slechts ‘Goede Bedoelingen’. 

 

Echter, had dat individu even de tijd genomen om na te denken, en zich in te lezen, dan was men zich al meteen de tandjes geschrokken. Adolf Hitler stimuleerde ‘Germanen’ om zich in het ‘Sudetenland’ te vestigen, om vervolgens te kunnen claimen dat die ‘minderheid’ beschermd moest worden tegen een uitgesproken vijandige lokale bevolking die daar al vele generaties woonde. De solidaire Duitsers steunden hem daarin, wat vervolgens de expansie van Duitsland ‘legitimeerde’. Dat, die planmatige mobilisatie van het ‘volkssentiment’ middels gerichte ‘vreedzame’ invasie, is wat wordt verstaan onder ‘Umvolkung’. Een term die partijen die moeite hebben met de grootschalige immigratie van mensen met een andere cultuur hebben overgenomen als ‘Omvolking’. Wat de mensen die solidair zijn met die migranten op hoge toon afwijzen als onzin, en ‘fascisme’, wat vreemd is in het licht van het voornoemde voorbeeld waar de meeste mensen Hitler toch zullen aanmerken als een ‘fascist’, en niet degenen die argwaan hadden. Wel vergt het uiteraard dat iemand die ‘Omvolking!’ roept zich verdiept in de motivatie van degenen die het beleid vormgeven, en bewijzen, of tenminste aannemelijk maken, dat die snode plannen hebben. Het kan geen argument zijn om mensen die in doodsnood Europa weten te bereiken de deur te wijzen. Ik kom daar aan het eind van deze bijdrage nog op terug.

 

Afgelopen week bezette ‘Extinction Rebellion’ een kruispunt voor het hoofdkwartier van de Franse oliemaatschappij ‘Total’, uit solidariteit met een Engelstalige activist met een donkere huidskleur die zich in een nieuwsuitzending presenteerde als vertegenwoordiger van ‘Donker Afrika’, waar ‘Total’ een oliepijpleiding aanlegt tussen Uganda en Tanzania. Nederlandse activisten zijn gemobiliseerd om te helpen die plannen van ‘Total’ te torpederen. De ‘Justice Movement Uganda’ is kennelijk een in Nederland gevestigde onderneming (’NGO’) met onbekende geldschieters, drijvend op vrijwilligers. In die oceaan van ‘NGO’s’ die onderdeel uitmaken van onze westerse ‘regime change’ capaciteit, analoog aan die visie van Hitler ten bate van expansie, klotst het geld tegen de plinten. De zittende regering in Georgië is met een wet gekomen die organisaties en lobbyisten die in het land actief zijn, en meer dan twintig procent van hun geld uit het buitenland ontvangen, te verplichten dat openbaar te maken. Want wat nou als zo’n club als ‘XR’, samen met die vage ‘JMU’, in feite een verlengstuk zijn van belangen van een concurrerende oliemaatschappij, of een macht die hoopt de welvaartsgroei van Oeganda en Tanzania, aan de hand van China en Rusland, te torpederen omdat ze arme slaven nodig hebben die bereid zijn te migreren naar Europa, om hier te werken in de munitiefabrieken nu onze solidariteit met Oekraïne vraagt om meer munitie, terwijl we de capaciteit niet hebben. Die véél te dure ‘studenten’ die nog geen spijker in een plankje kunnen slaan, en liever met ruim bemeten subsidie op een kruispunt zitten te vernikkelen van de kou, die het gevolg is van de ‘Klimaatverandering’, of ‘onderzoek’ doen, kun je daar niet mee opzadelen. Ook al omdat ze scheepsladingen ’stroop’ meebrengen naar het besluitvormingsproces over elk detail, en pas de volgende stap zetten nadat de ‘rechter’ heeft gezegd dat het mag, waardoor je blij mag zijn als over vijfentwintig jaar de eerste granaat van de band rolt. 

 

Al die medewerkers van die ‘NGO’s’ in Georgië, en alles wat daar aan academisch geneuzel aanhangt, demonstreert fanatiek tegen die wet, om te voorkomen dat de geldstromen oplichten uit de duistere achtergrond, wat hun capaciteit om solidaire sukkels te mobiliseren die ze nodig hebben om een ‘massa’ te vormen ernstig aan zou tasten. En ‘Massa’ is ‘Macht’. Je kunt het die solidaire mensen niet kwalijk nemen. Die begrijpen totaal niet waar je het over hebt als je tracht duidelijk te maken dat ze onderdeel zijn van iets dat allesbehalve ‘Goed’ is. ‘Maar het zijn zulke aardige, sympathieke jongelui!’ En ze verzetten zich tegen die verschrikkelijke Poetin! ‘Ik haat Poetin!’ Ach, is het werkelijk? Wanneer heb je hem ontmoet, en wat heeft hij jou aangedaan? Poef! Licht uit, spot aan. Op slag ben je een ‘fascist’, een ‘vijand van het volk’, want elke partij in Nederland is solidair met de NAVO, die in een titanenstrijd met Rusland verwikkeld is over de uitbreiding van de NAVO als haar geboorterecht. Het geld vliegt met miljarden tegelijk de deur uit. En daarom is het goed dat de EU binnenkort komt met een wet die het mogelijk moet maken om geldstromen vanuit Rusland naar organisaties in ons deel van de wereld zichtbaar te maken! Ah! En ik dacht dat je principieel was in je verzet tegen het zichtbaar maken van geldstromen naar beïnvloedingscampagnes? 

 

Nee, niet huilen nou. Het is ook verwarrend als je gewend bent om je stem weg te geven op basis van sympathie, en blinde haat. Ander voorbeeld dan. Ik mag hopen dat je het met mij eens bent dat kinderen beschermd dienen te worden tegen ‘roofdieren’ die hen misbruiken, toch? Dat is toch een vrij universeel principe, nietwaar? In elk geval in ons deel van de wereld. Maakt het dan uit wie je attendeert op daadwerkelijk onveilige situaties voor kinderen? Zoals de presentator Bill Maher, ‘Links Leunend’ en ‘Gay’, laat zien in zijn uitzending is het ook daar gruwelijk misgegaan door een handel in solidariteit, waardoor we elk contact met de realiteit kwijt zijn en geen idee meer hebben van oorzaak en gevolg. Het doet er op zich niet toe wie nou de belangrijkste ‘spelers’ zijn die met het geld waar zij over kunnen beschikken ‘massa’ genereren door een beroep te doen op uw en mijn solidariteit. Bill Gates en Bill Clinton, beiden met invloedrijke ‘Foundations’, waren kind aan huis bij Epstein, maar dat is te simpel. Hier op dit blog waarschuw ik tegen de aanname dat het allemaal één ‘Groot Complot’ is, ongeacht of u als ‘Alu Hoedje’ vervolgens Poetin, of Xi wilt zien als kwade genius waar we nodig de strijd mee aan moeten binden, of de ‘Davos-Crowd’. 

 

Terecht maakt men mij verwijten dat ik de passie mis om mij solidair te verklaren met groepen die onderdrukt worden, die tekort komen, die misbruikt en mishandeld worden of werden, laat staan dat ik mij ooit solidair kan verklaren met een land, of de nazaten van ‘tot slaaf gemaakten’ of ‘tot koelie gemaakten’. Ik ben niet solidair met Israël, of met de Palestijnen, omdat ik mij realiseer wat een verschrikkelijke hufters daar rondlopen. Ik kan niet solidair zijn met Oekraïne, ook omdat dat land niet meer bestaat als een eenheid na de regime change operatie van 2014, maar ik heb wel te doen met de onschuldige mensen in dat land die het leven erbij inschieten, hebben moeten vluchten, en dat nog steeds doen, om te ontkomen aan de ‘dienstplicht’, met jonge mensen die langs versterkte grensbewaking, door ijskoude rivieren vluchten naar het ‘Vrije Europa’ zoals in de hoogtijdagen van de ‘Koude Oorlog’, terwijl de Verenigde Staten en Europa geld doneren voor betere grensbewaking om dat te voorkomen, terwijl ze hun eigen grenzen weigeren te beveiligen tegen stromen migranten. Extrapolerend vanuit persoonlijke ervaringen weet ik dat mijn eigen individuele oordeel over wat mij negatief heeft getroffen tijdens mijn leven geen goede basis is om er een dogma aan op te hangen. Compassie met mijn medemens vergt niet dat ik zijn of haar pijn kan voelen, en omgekeerd kan ik mij ergens sappel over maken, terwijl een ander denkt: ‘Waar windt hij zich nou zo over op?’ Derhalve is solidariteit een zwakte, en geen kracht. In het bijzonder als het uw compassie met het individu in de weg staat, omdat u zich al solidair heeft verklaard met de groep die dat individu schade berokkent of dood wil hebben. Als ik uw hulp nodig heb, vraag ik erom. Waar ik dat doe, verwacht ik van u dat u een eigen afweging maakt, en dat u niet uzelf wegcijfert om mij te helpen als u twijfelt aan de juistheid van mijn claim, of kunt voorzien dat u, door mij te helpen, anderen schade zal moeten berokkenen zonder dat hun gedrag daar aanleiding toe geeft. 

 

De boodschap van het bovenstaande is derhalve: Houd u in, en vermijd impulsieve keuzes, of solidariteit, waarbij u kiest wat ‘iedereen’ kiest. In het bijzonder waar het gaat over situaties waar u onbekend mee bent, in een plaats ver van uw bed, en het de media, en activisten zijn die u op sleeptouw nemen met zorgvuldig geprepareerde huilverhalen. 

0 comments

Dit gaat verder dan gekkigheid

Quos Deus vult perdere, prius dementat.

 

Gekte, of ‘dementie’, zijn ernstige ‘aandoeningen’, en door de eeuwen heen haalden auteurs bovenstaande volzin in verschillende varianten aan als ze meenden dat iemand een gevaar voor zichzelf en de samenleving vormde. In de Sovjet Unie werden dissidenten niet zelden afgevoerd richting psychiatrische inrichting, en eind jaren zestig groeide daarom in het westen de weerstand tegen die ‘Instituten’. Ik had zelf ook ooit een poster aan de muur hangen met de tekst: ‘Ooit een normaal mens ontmoet? En? Beviel het?’

 

Wat in mijn geval niet betekende dat ik er een warm pleitbezorger van was om de ‘Inrichtingen’ te sluiten, en al die verwarde mensen te ‘integreren’ met wat ambulante zorg voor de zwaardere gevallen. Maar wat is hier wijsheid? De ‘Blockbuster’ met Jack Nicholson, zelf ook best wel een ‘bijzonder’ mens in het dagelijkse leven, en niet alleen ‘gestoord’ in het gros van de films waarin hij acteert, ‘One Flew Over The Cuckoo’s Nest’, attendeerde veel mensen op de spanning tussen gek en normaal, en hoe sedatie wordt misbruikt om mensen eronder te houden als ze eenmaal in zo’n ‘Inrichting’ terechtkomen. Het originele boek verscheen in 1962, geschreven door Ken Kesey, die ijverig experimenteerde met LSD en andere ‘geestverruimende middelen’, en een sleutelfiguur was in de ‘tegencultuur’ die al in de jaren vijftig opkwam. Veelal oud militairen die na de Tweede Wereldoorlog terugkeerden, en in de Verenigde Staten hun draai niet meer konden vinden gingen er in op. 

 

Kesey nam het initiatief voor de oprichting van een LSD-gedreven groep ‘alternatievelingen’ die vanuit het ‘Esalen Instituut’ in Californië  met een kleurrijk beschilderde bus door de Verenigde Staten trok, genaamd de ‘Merry Pranksters’. Hij en Neal Cassady bestuurden om beurten de bus. Cassady stond model voor Dean Moriarty, de sleutelfiguur uit Jack Kerouac’s ‘On The Road’. De literaire werken, en bijbehorende ‘psychedelische’ muziek vond ik zelf erg inspirerend, maar ik koesterde mijn brein teveel om er op onverantwoorde wijze mee te experimenteren. Wel begreep ik dat ‘normaal’ een erg lastig begrip was, afgeleid uit de statistiek, en als referentie onderdeel van pogingen van wetenschappers die op zoek waren naar manieren de evolutie naar hun hand te zetten om de boel te sturen. Dit ‘Sociaal Darwinisme’ vinden we terug is de totalitaire stromingen, fascisme en communisme zoals het werd geïmplementeerd in het begin van de twintigste eeuw. 

 

Elias Canetti, in zijn boek ‘Massa en Macht’, en tal van andere auteurs, zochten na de Tweede Wereldoorlog naar het antwoord op de vraag hoe het toch mogelijk was dat zoveel ‘normale’ mensen, leerkrachten, slagers, politieagenten, vaders en moeders, totaal ‘Van Lotje’ achter een idioot als Hitler aangingen, terwijl ze toch hadden moeten begrijpen waar dat toe moest leiden? Maar niet dus. Na afgelopen week al verscheidene bijdragen over dit thema te hebben geschreven, waar ik meen dat de gekte als een virus om zich heengrijpt, en het mensen beweegt tot keuzes waar ze, in mijn perceptie, onherroepelijk spijt van krijgen, omdat elke relatie tot de realiteit op fictie is gestoeld, dacht ik terug aan die jaren waarin ‘gekkigheid’ een wapen was om aandacht te vragen voor de waanzin van de oorlog in Vietnam, en oorlog in het algemeen. Terwijl het nu opnieuw leidt tot een zucht naar oorlog en daadkracht, weg van ‘reality based’ denken over macht in de wereld, zoals John Mearsheimer, Jeffrey Sachs, en anderen, waaronder ik zelf, de voorkeur aan geven. 

 

In heel Nederland vind je geen invloedrijke politieke partij meer die voorzichtig is waar het de oorlogen betreft waar de NAVO leidend in is. Ja, Forum staat op de rem, maar die partij heeft geen enkele invloed, en fungeert in de praktijk meer en meer als een ‘stepping stone’ voor de rest, wat allerlei oorzaken heeft waar ik nu niet op in wil gaan. ‘Reality Based’ is wat Cipolla ‘Intelligent’ noemt, ‘Win-Win’, wat slechts mogelijk is als je tenminste de bereidheid hebt om met elkaar te praten. En om onder ogen te zien dat iets wat voor jou een ‘geloofsartikel’ is, ‘Klimaatverandering’ als gevolg van ons eigen handelen, bijvoorbeeld, bij anderen op weerstand stuit omdat het te complex is om dat zo stellig te presenteren. Maar het wordt onverkoopbaar als je niet consequent handelt binnen je eigen overtuiging door er in de praktijk geen prioriteit aan toe te kennen als je de kans krijgt om voor miljarden wapens aan te schaffen om ergens in de wereld, ver van huis, een oorlog uit te vechten die gegarandeerd krankzinnig slecht is voor het milieu, het klimaat wereldwijd, en best eens zou kunnen leiden tot een nucleaire Holocaust, terwijl er geen haar op je hoofd is die er zelfs maar over denkt om te gaan praten. 

 

In Cipolla’s raamwerk waar ik al zoveel over geschreven heb, en dan in het bijzonder over de ‘Stupide’ mens, vinden we ook de ‘Naïeve of Hulpeloze’ mens, die niet gehecht is aan bezit of iets voor zichzelf, in de extreme versie, en alles weggeeft. In 1972, toen de ‘Tegencultuur’ invloedrijker was dan ooit, en dat iets was waar menigeen voor pleitte, schreef Peter Singer, filosoof, een boek met de titel ‘Famine, Affluence and Morality’, waarin hij een lans brak voor zelfgekozen armoede. Leven ‘Als Jezus’, of als een ‘Monnik’ in een Boeddhistische sekte, en u ziet het ook terug bij het WEF waar zij u voorhouden dat u in de toekomst niets meer zult bezitten, maar volmaakt gelukkig zult zijn. HIER een video waarin wordt uitgelegd waarom dat ‘Logisch’ is, binnen een moralistisch raamwerk, en waarom mensen als u en ik ’slecht’ zijn. En ook de NAVO maakte zich dat ‘Frame’ eigen door al haar oorlogen na ‘Vietnam’ te verkopen als gedreven door de noodzaak ergens in de wereld mensen te ‘Helpen’. Je bent gek als je het gelooft, maar het gaat erin als zoete koek, zo blijkt steeds weer. 

 

Er is niets mis met altruïsme, maar waar Singer, en de presentator/docent in die video een lans breekt voor het weggegeven van alles wat je bezit aan Oxfam, om de honger in de wereld te bestrijden, wil ik er wel even op wijzen dat de best betaalde functionaris daar $450.000 mee naar huis neemt, en dat je in de managementlagen daaronder ook vet binnenloopt. En dat geldt voor nagenoeg al die ‘NGO’s’ die sinds de jaren zeventig als paddenstoelen uit de grond zijn geschoten, en zij aan zij met de NAVO en het WEF weinig scrupules hebben als het er om gaat hun macht te vergroten. Wat begon als ‘Sociaal Darwinisme’, werd dankzij de ‘Sociale Media’ geperfectioneerd als ‘Social Engineering’, en degenen die in een trance achter de kunstmatig geschapen massa aansjokken op weg naar een ‘Betere Wereld’, zijn als ‘Drones’ onderweg naar een ondiep graf in een anoniem veld, en voor niks. Althans, niet iets wat van waarde is voor henzelf, of voor de samenleving als geheel. Maar ze snakken ernaar om offers te brengen. Afgelopen week stak er één zichzelf in brand voor het gebouw waar Trump terecht staat in een politiek proces. Een aanhanger van Bernie Sanders, kennelijk, ooit de tegenhanger van Hillary Clinton voor de nominatie van presidentskandidate voor de ‘Democratische’ partij, en Sanders had gewonnen als ‘Team Hillary’ de partij niet met een ‘regime change’ operatie onder controle had gebracht. Waar ‘Team Hillary’ dacht dat hun ‘Engineering’ technieken ook zouden zorgen voor een klinkende overwinning op de ‘Republikeinen’, als ze maar eerst Trump tot kandidaat wisten te verheffen, pakte dat verrassend anders uit, en daar is ze nog steeds niet overheen. En de ‘Warparty’ als eenheid, ‘Democraten’ en ‘Republikeinen’ samen, slechts voor de show bakkeleiend in het Congres, nog steeds niet. 

 

Het oorverdovende gejuich na de goedkeuring van een pakket ter grootte van $61 miljard voor de oorlog tegen Rusland, waarbij Amerikaanse volksvertegenwoordigers met vlaggetjes van Oekraïne stonden te zwaaien in het Congres, belooft weinig goeds voor de toekomst, ben ik bang. Medvedev mag dan hopen dat de gekkies elkaar naar de strot vliegen in een nieuwe burgeroorlog, zoals hij stelde op ‘X’, en dat valt niet uit te sluiten, evenmin als de desintegratie van Europa zoals John Mearsheimer voorziet als de Verenigde Staten met al dat geld geen verschil kan maken in Oekraïne, en de hele slachtpartij voor niets blijkt te zijn geweest, maar Rusland moet zich voorbereiden op een weg die nog wat langer wordt. Dat de Verenigde Staten wegvallen door opzettelijk gegenereerde instabiliteit in een land waar nog lang niet iedereen overtuigd is van het nut om alles weg te geven en in armoe verder te leven, ergens na november, na de verkiezingen, is beslist mogelijk, maar houdt Rusland het tot die tijd vol als de NAVO escaleert? Het is cruciaal dat u begrijpt dat het niet uitmaakt of u zich herkent in het ideaal van Singer en zijn bewuste volgelingen. Uw individuele keuze doet er aan het eind van de dag niet (meer) toe. Dat is ook de conclusie die Canetti trok in zijn boek ‘Massa en Macht’. Voorbij een ‘Point of No Return’, is er geen houden meer aan. Dan hebben de gekken de leiding in het gesticht.

0 comments

Het kinderspeelparadijs

Het zijn allemaal grote kinderen.

 

We worden elk jaar ouder, en we hebben van oudsher in de wet bepaalde leeftijdsgrenzen vastgelegd die bepalen dat je iets mag, of moet, omdat je ‘volwassen’ bent. Wat is dat? Wanneer vertoont iemand ‘volwassen gedrag’? In de basis betekent het dat iemand die ‘volwassen’ is geacht wordt op eigen benen te kunnen staan, en daar ook naar verlangt. Een ‘volwassen’ mens begrijpt dat keuzes consequenties hebben, en aanvaardt de verantwoordelijkheid voor die keuzes. Een ‘volwassen’ mens is alleen al daardoor voorzichtig, ook wel ‘conservatief’ genoemd. 

 

Fietsen zonder zijwieltjes. Trapeze zonder vangnet. De leeftijdsgrenzen zijn arbitrair, en de opvoedkundige bijdrage van ouders, leerkrachten, politie en andere autoriteiten die nodig is om van een kind een ‘volwassene’ te maken verschilt per kind. Het ene kind snakt ernaar om verantwoordelijkheid te dragen, en is zich er bewust van dat hij of zij afgerekend wordt op de keuzes, terwijl het andere kind dat stadium nooit zal bereiken, hoeveel tijd en aandacht je er ook in stopt. Twee groepen vallen buiten de boot. Enerzijds de groep die onder geen enkele voorwaarde verantwoordelijkheid wil accepteren, panisch voor de gevolgen als het misgaat. Dat zijn de kinderen die al klamme handen krijgen als de meester of de juf een keer naar hen kijkt. Ze zijn 24/7 druk met gehoorzamen, en cultiveren dat tot in de perfectie. Helaas betekent dat niet zelden dat ze extreem intolerant zijn jegens mensen die er op staan dat men hen als een ‘volwassene’ behandelt, en hen niet 24/7 betuttelt. De andere groep die buiten de boot valt herken je ook al als kind, waar ze 24/7 op niks af elke autoriteit het leven zuur maken, en onvoorwaardelijke vrijheid eisen om te doen en te laten wat hun malle kop hen ingeeft, en onder geen beding aanvaarden ze de consequenties. 

 

Zoals elke generalisatie ontbreekt ook in deze schets de nuance. Het sluit aan bij mijn verhaal over de theorie van Eric Berne eerder deze week, en in de ‘volwassene’, de ‘adult’, herkennen we tevens de ‘intelligente’ mens uit Cipolla’s schets, als iemand die uit is op ‘Win-Win’. Met de rest als ‘crimineel/bandiet/egotripper’, ‘naïef/angstig’, of ‘stupide’. Waar ik hier een lans heb gebroken voor het concept van de ‘constitutionele republiek’, als tegenhanger van ‘democratie’, ‘communisme’ of ‘fascisme’ als bestuursvorm, is het niet lastig om in te zien dat die ‘constitutie’ niet meer is dan een referentiepunt waar ‘volwassenen’ naar kunnen verwijzen als anderen kritiek hebben op de keuzes die men maakt in volle vrijheid, in een vrije markt, waarvoor men de consequenties aanvaardt. De drie alternatieve systemen behandelen het volk als grote kinderen. Bij ‘democratie’ is het de waan van de dag die soeverein regeert via de ‘rechter’, en bij ‘communisme’ en ‘fascisme’ is er een leider, of leidinggevend collectief. In de praktijk is een ‘democratie’ het voorportaal van een ‘totalitaire’ bestuursvorm, tegen de tijd dat iedereen horendol wordt van het gekonkel en gedraai van de waan van de dag, waardoor je ogen in je rug nodig hebt om te weten wat er dreigt, en je enorme hoeveelheden kostbare tijd onproductief bezig bent om je in te likken bij machtige groepen. 

 

Onze huidige Nederlandse samenleving cultiveert onvolwassen gedrag via verzekeringen, subsidies, toelagen, ‘positieve’ discriminatie, gedoogconstructies, en ‘ook een kans’ benoemingen van ongekwalificeerde kandidaten voor een functie, en als het mis gaat, is ‘Sorry’ genoeg. Na ‘tig’ keer ‘Sorry’-zeggen lonkt een functie als ‘Chef Atoombommen’, of iets in die geest bij de ‘EU’ of ‘VN’. Je wordt niet afgerekend op de kwaliteit van je beslissingen, maar op je ‘flexibiliteit’, en het hebben van een ‘neus’ voor goede ‘PR’. Hier op dit blog heb ik gesteld dat dat kenmerkend is voor ‘decadentie’. Welvaart die zo omvangrijk is, dat oneffenheden met collectief geld kunnen worden gladgestreken, zonder dat de bevolking in opstand komt. In haar boek ‘Day of Empire’, waar ik eerder over schreef, analyseert Amy Chua, de ’Tiger Mother’ die de verschillen beschreef tussen een Chinese en een Amerikaanse opvoeding, hoe ‘Hyperpowers’ opkomen, en ten onder gaan. En afgelopen week attendeerde ik u op een quote uit een artikel van Ron Suskind waarin iemand uit de entourage van George Bush jr triomfantelijk stelde dat de VS inmiddels een ‘Empire’ was. Dat valt niet te ontkennen, waar de val van de Sovjet Unie van de VS een ‘Hyperpower’ maakte zonder concurrentie. Maar hoe consolideer je die status? 

 

Door je als ‘Hyperpower’ te gedragen als een ‘volwassene’, en niet als een groot kind. ‘Volwassene’ betekent hier ‘realist’, waar alleen de ‘realist’ bij machte is te anticiperen op de consequenties van keuzes, en er verantwoordelijkheid voor kan aanvaarden. Uit dat artikel van Suskind, en uit tal van keuzes in de VS en haar satellieten die meedeelden in de weelde, valt op te maken dat er een geheel andere geest rondwaarde. Men achtte zich als leidinggevende onaantastbaar. Paul Buitink interviewde voor zijn YouTube kanaal de Amerikaanse hoogleraar John Mearsheimer, die vele jaren geleden waarschuwde voor onbezonnen keuzes vanuit de gedachte dat de VS feitelijk onaantastbaar was door haar militaire en economische macht. Dat interview is een ‘Must See’ voor wie wil weten hoe ernstig we ons in de nesten hebben gewerkt. En alleen als je je dat realiseert, kun je nadenken over keuzes die ertoe kunnen leiden de ban breken. In zijn schets portretteert Mearsheimer nadrukkelijk de leiders van andere landen waarmee we nu in oorlog zijn, of over niet al te lange tijd als we doorgaan op de ingeslagen weg, als ‘rational actors’, als ‘realisten’, terwijl onze eigen leiders ze ‘zien vliegen’ als ze denken dat ze zich simpelweg alles kunnen veroorloven, of als enige taak hebben de Baas in Washington naar de mond te praten. De crux is dat je het totaal niet eens hoeft te zijn met een zeker regime, en dat het evident zo is dat er grote verschillen zijn tussen de uiteenlopende landen die deel uitmaken van de ‘BRICS’, of ‘Global South’, maar dat is in feite hun kracht, omdat ze kwetsbaar zijn, en alleen een ‘volwassen’ benadering, ‘Win-Win’, zicht biedt op overleven en lotsverbetering. 

 

Mearsheimer, noch ik zelf, of anderen waar ik u met enige regelmaat naar verwijs als mensen met een ‘volwassen’ kijk op ontwikkelingen in de wereld, hebben een kristallen bol om de toekomst te kunnen voorspellen, en er zijn factoren die baanbrekend kunnen zijn voor ontwikkelingen die buiten ons blikveld vallen. Mearsheimer is voorzichtig als Buitink hem vraagt over de toekomst van de Dollar als wereldhandelsmunt. Hij bespreekt de ‘Euro’ en de ‘Yuan’ als alternatief, maar een terugkeer naar de ‘Goudstandaard’, of toch iets met ‘Bitcoin’, een door de ‘BIS’ uitgegeven ‘munt’ komt niet langs? Wat kun je er ook over zeggen? Door ‘Artificial Intelligence’ zijn er interventies mogelijk die niemand kan voorzien, met inbegrip van ‘wonderwapens’. Keuzes op het gebied van ‘energietransitie’ beïnvloeden onze mogelijkheden. Iemand kan een nucleaire Holocaust ontketenen, en dan gaat overal het licht uit, en heeft nadenken over ‘volwassen’ opties geen zin meer. In die zin is dat ‘realisme’ als denkrichting uiteraard wel een gevangenis. Die sleutel past niet op een wereld waar de kinderen zonder supervisie kunnen doen wat er in hen opkomt. Je kunt ook zeggen dat het erg ‘Beta’ is, dat praten over ‘realisme’, terwijl we in een ‘Alfa’ wereld terecht zijn gekomen, zoals Professor Armand Girbes recent verzuchtte op ‘X’. Een onlogische, chaotische wereld die angstaanjagend onvoorspelbaar is. Eén groot Kafkaiaans Proces, waarbij autoriteiten er niet voor terugschrikken om een ‘Ministry of Truth’ te laten bepalen hoe we hun keuzes moeten beoordelen, en niet de exacte wetenschap.

0 comments

Er zijn geen domme vragen, alleen domme antwoorden

In het gunstigste geval is een politicus een ‘generalist’.

 

Iemand die van talloze onderwerpen net voldoende weet om mee te kunnen praten. Grotere fracties hebben de luxe om op zoek te gaan naar volksvertegenwoordigers met een bepaalde expertise, maar échte experts op een bepaald terrein zijn te duur, en zelden bereid om zich te ontplooien als volksvertegenwoordiger. Ze kunnen meer verdienen in het bedrijfsleven, en ze vervelen zich dood als het niet gaat over het onderwerp waar zij expert in zijn. Daar komt dan bij dat ze weliswaar erkend expert zijn op een bepaald gebied, maar als regel geen zicht hebben op de samenhang met andere kwesties van belang. Waar een erkend expert zich op enig moment laat overhalen om voor een partij in de volksvertegenwoordiging te gaan zitten, of in de regering, zijn het zelden ‘Team-Players’, en zien ze die stap primair als een voorportaal naar een lucratieve managementfunctie in het bedrijfsleven, waar hun ‘netwerk’ een aanbeveling is. Of ze zijn ‘geparachuteerd’ door een bedrijf, of individu met ‘diepe zakken’, en dat wil je al helemaal niet.

 

Zeker in de Verenigde Staten, maar ook elders, leidt dat tot een ‘draaideur’ tussen de politiek en het bedrijfsleven op het niveau van de regering, terwijl de president zelf, en de vertegenwoordigers in het ‘Congres’ als regel carrière-politici zijn. Een enkele keer ‘hoger opgeleid’, maar al decennia niet meer actief en daardoor geen expert. Een onderlegde generalist die zich bewust is van zijn of haar beperkingen is een betere keus als bestuurder dan een expert. Dat laatste moet er wel bij. Iemand die zich bewust is van de eigen beperkingen, maar beseft dat de keuzes zijn of haar eigen individuele verantwoordelijkheid zijn, is voorzichtig. Hij of zij moet het begrijpen alvorens er een onomkeerbare stap wordt gezet. Dat leidt tot een conservatieve bestuurscultuur. Geen ‘Gekkigheid’. 

 

Critici wijzen erop dat daardoor ‘kansen’ gemist worden. Dat het te ‘stroperig’ is. Te voorspelbaar ook, waardoor sabotage door kwaadwillenden een fluitje van een cent wordt. Mijn reactie daarop is dat je daarom een overheid moet hebben die geen te grote broek aantrekt, en dat je beter af bent met een bescheiden, standvastige, betrouwbare overheid zonder pretenties, gehouden aan een grondwet, die een vrije markt borgt waar ‘Gekkigheid’ de norm is. 

 

In bepaalde, geïsoleerde gevallen moet het ‘snel’. Geen tijd te verliezen. Dan moet het ‘draaiboek’ klaarliggen. Op het moment dat de WHO een levensbedreigende pandemie afkondigde omdat Covid zich razendsnel verspreidde, deed Rutte een stap terug, en verkondigde hij dat de regering het stokje overgaf aan de ‘Wetenschap’, aan de experts. U mag terugbladeren naar wat ik destijds schreef, als generalist en bezorgde burger, maar ik sta nog steeds achter alles wat ik erover publiceerde. Ik claimde niet het beter te weten dan de experts, maar na mijn oor te luister te hebben gelegd in die kringen, begreep ik al snel dat de experts onderling verdeeld waren. Er was praktisch geen aspect binnen het raamwerk van de keuzes die gemaakt moesten worden, of er waren wel dissidenten. Dat ging beduidend verder dan nuanceringen, waar de één iets beoordeelde als ernstiger dan de ander. Op tal van gebieden stonden wetenschappers domweg lijnrecht tegenover elkaar. Voor u, en voor mijzelf, ging ik op zoek naar de verschillen, en hoe de experts hun eigen keuzes motiveerden. Wat was precies hun expertise? 

 

Al snel bleek dat velen die pretendeerden expert te zijn dat helemaal niet waren. En anderen waren dat wel, maar lieten hun oor hangen naar instructies van ‘bovenaf’ om te voorkomen dat ze als ‘stoorzender’ de armslag van de eindverantwoordelijken zouden beperken en twijfel zouden zaaien waardoor beleid niet kon worden geëffectueerd, met alle gevolgen van dien. Hoewel ik mij inlas, en bij gelegenheid deelnam aan discussies die diep op de materie ingingen, pretendeer ik nog steeds niet dat ik nu een expert ben. In de ogen van al diegenen die slaafs achter de beleidsmakers aanliepen, en gehoorzaam alles deden wat er van hen werd gevraagd, was ik een ‘Wappie’. En in mijn ogen waren zij het kind van de rekening. Wat hen niet te verwijten viel in de meeste gevallen, want wie heeft er nou de tijd en energie om zich te verdiepen in knap ingewikkelde vraagstukken waarvoor je veel ‘bagage’ moet meebrengen voordat je er iets van snapt? De term ‘Wappie’ was evident een stigma, en bedoeld om mensen die twijfelden aan het beleid weg te zetten als types die geen vertrouwen hadden in de wetenschap. Bij mij leidde het tot het maken van een cruciaal onderscheid tussen wetenschap als ‘exact’, en wetenschap als ‘religie’, gebaseerd op consensus. Je wéét het, of je neemt het aan. 

 

We zijn inmiddels enkele jaren verder, en wat je nu ziet is dat velen met een gedegen achtergrond in de wetenschap, die keurig alle instructies volgden, en zich bij gelegenheid ook uitspraken tegen mensen die zonder inhoudelijke argumenten twijfel zaaiden over de wijsheid van bepaalde keuzes, meer in het bijzonder de werkzaamheid of risico’s van vaccinatie, nu wakker zijn geworden, en de conclusie trekken dat ze zelf té goedgelovig zijn geweest. Eén van hen is de populaire Dr. John Campbell die op YouTube een eigen kanaal heeft met meer dan drie miljoen abonnees, waar hij al vele jaren uitleg geeft over allerlei medische vraagstukken. Hij doet dat in mijn optiek op een voorbeeldige wijze, heel rustig met verwijzing naar de wetenschap, onafhankelijk, en zonder een te grote broek aan te trekken. Waar er nog twijfel is binnen de wetenschap laat hij consequent zien dat er verschillende stromingen en inzichten zijn, en hij houdt zich verre van het stellen van enige diagnose op basis van verhalen. Hij was vóór vaccinatie, liet zich ook vaccineren, en haalde nog een ‘booster’, waarna de twijfel toesloeg, die daarna alleen nog maar toenam. Hij vond in parlementslid Andrew Bridges, zelf ook een wetenschapper, een geestverwant. Ook gevaccineerd, én geboosterd, die nu indringende vragen heeft voor de regering, omdat hij denkt dat er serieuze fouten zijn gemaakt.

 

Waar ten tijde van de pandemie er geen gebrek was aan belangstelling van volksvertegenwoordigers voor de debatten, is de zaal nu leeg als Bridges met feiten en valide argumenten wijst op een verband tussen de vaccins en oversterfte, wat om gedegen onderzoek schreeuwt, dat eigenlijk alleen in Australië nu van de grond lijkt te zijn gekomen. Ik begrijp enerzijds de ‘aarzeling’ van politici om dat op te pakken, waar ze nagenoeg zonder uitzondering afvinkten op het beleid, en ze griezelen bij de gedachte dat ze de ‘Wappies’ gelijk moeten geven, maar anderzijds is er wel een groot maatschappelijk belang waar dit falen leidt tot een gebrek aan vertrouwen in vaccinatie in het algemeen. Maar wegkijken, je kop in het zand steken, voedt juist de ongegronde argwaan tegen de wetenschap waar die wél goede antwoorden heeft, en die kant moet je niet op willen. De wetenschappelijk methode is ‘kil’ en ‘zakelijk’. Twijfel, zo dicteert die methode, is gezond en essentieel om uit te vinden wat waar is, en wat niet. Irrationele, op ongefundeerde achterdocht gebaseerde verwerping van échte wetenschappelijk verkregen antwoorden op vragen is net zo gevaarlijk als blind en doof achter een consensus aansjokken. 

 

Het voorgaande mag dan gaan over Covid en het beleid dat werd aanbevolen als wetenschappelijk, maar dat niet was, maar over de hele linie zien we hoe beleid wordt verkocht als gestoeld op de bevindingen van experts, terwijl zelfs opzichtig falen ons niet doet terugkeren naar meer nederigheid. Sterker nog, onze politici vertonen de neiging om overal waar het uit de klauw giert, er nog enkele scheppen bovenop te gooien. Hou daar nou toch een keer mee op! Hou op met dat vertoon van ‘daadkracht’. Het is geen schande als je het niet weet. Er zijn geen domme vragen, alleen domme antwoorden. 

0 comments

View older posts »