Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Uitbreiding

Added an 'In English' page to this website. Articles in that section are not a direct translation of what is posted on the Dutch language blog. They are 'stand alone' contributions, borrowing from the main Dutch language blog. Contributions will be irregular, and cover various topics. Read the introduction on that page to learn more. 

Zoeken op dit blog

Navelstaren

Niet uit mijn naam.

 

In mijn vorige bijdrage verwees ik naar 'politieke moord', en het bedreigen van politieke tegenstanders als iets waar ik geen fiducie in heb. Tegelijk maak ik onderscheid tussen de 'heethoofd' die in zijn of haar blinde woede iets roept, en de geïnstitutionaliseerde 'Kill List' van een crimineel land of criminele organisatie. Met daar tussenin de 'debaters' die menen hun argumenten kracht bij te moeten zetten door iemand, of een groep, te bedreigen met de dood, zonder dat men concrete plannen heeft om er werk van te maken, en die terug zouden schrikken voor de feitelijke uitvoering, zelfs als men in de gelegenheid was. 

 

Afgelopen week maakte ik een 'screenshot' van een teletekst-pagina waarop de momentopname van het actuele nieuws werd gedeeld met de burgers-in-het-land. 'Explosie en schieten in Rotterdam', 'Steekpartij op strand Bloemendaal', 'Onbekende man ontvoerd in Spanbroek', 'Arrestaties na gevechten in Leeuwarden', 'Gestolen bus rijdt politiebureau in', 'Intimidatie personeel bios om film'. Sigrid Kaag en haar collega's zijn niet de enigen die in ons land gevaar lopen, zoveel is wel duidelijk. 

 

Dat 'Den Haag' en de media meer aandacht besteden aan wat men daar ziet als dreigementen richting hun eigen persoon, naast alle aandacht die er uitgaat naar klachten van mensen die blijkbaar nooit buiten de deur komen, en al in paniek raken als iemand een keer boos naar ze kijkt, of een opmerking maakt waar ze 'kramp' van krijgen, dan aan het bestaan van een concrete 'Kill List' op de servers van de NAVO, is karakteristiek voor de tijd waarin we leven. In mijn eigen optiek is de politiek verantwoordelijk voor de veiligheid van de burgers, en is het onbestaanbaar dat die politiek verantwoordelijken ooit akkoord zouden gaan met het lidmaatschap van een organisatie die er een 'Kill List' op na houdt. 

 

Eerlijk gezegd ben ik er vrij zeker van dat dat ook voor de meesten van u geldt. En dat u wat dat betreft gewoon een 'gemiddelde' Nederlander bent, dus dat het Nederlandse volk daar geen vrede mee heeft. Waarom is ons land dan wel lid van een organisatie die daar al vele jaren druk aan werkt? En beschouwt ons land op regeringsniveau de landen en organisaties die erachter schuil gaan als 'vrienden' en 'liefdadige instellingen'? Dat valt niet uit te leggen, maar 'Den Haag' hoeft het ook niet uit te leggen, omdat niemand in de media hen er naar vraagt. En 'Den Haag' het druk heeft met de eigen navel.

Chums

Deze bijdrage gaat over het boek ‘Chums’.

 

Geschreven door de auteur Simon Kuper, die ook in het Nederlands schrijft. Het is vooral het relaas over een bescheiden groep Oxford-studenten die in het Verenigde Koninkrijk de macht naar zich toe trok, en de ‘Brexit’ forceerde. Maar wie het boek leest, begrijpt dat de kritiek die de auteur heeft op dat elitaire instituut een heel stuk verder gaat. Kuper studeerde zelf af in Oxford, en weet waar hij het over heeft. Als journalist werkzaam voor de ‘Financial Times’ had hij ook de gelegenheid om sleutelfiguren te interviewen. Het boek is, alles bij elkaar, geen poging om de universiteit van Oxford tot de grond toe af te branden, en hij besluit met een hoofdstuk waarin hij concludeert dat Oxford op de goede weg is, waar mijns inziens nog wel iets op af te dingen valt, maar als je het boek gelezen hebt, begrijp je waarom het nooit meer goed zal komen met dat land als ze niet snel de bezem door die elitaire, wereldvreemde machtsstructuur halen.

 

Kuper ziet de problemen scherp, brengt ze feilloos in beeld, en geeft aan wat er veranderde met de komst van de generatie die in de jaren tachtig in Oxford werkte aan de eigen carrière in de Britse politiek. En hoe de relatie is tussen de studenten die vanaf een ‘Private School’ de universiteit bereiken, en zij die via de ‘staatsscholen’, of vanuit het buitenland in Oxford landen. Het is een ‘must read’ voor degenen die in ons eigen kleine kikkerlandje opgewonden raakten over Sigrid Kaag en haar opleiding aan die universiteit. En dan doel ik meer in het bijzonder op de suggestie van Baudet dat die universiteit een ‘nest’ is waar spionnen worden gerecruteerd. 

 

Die ongemakkelijke, zij het feitelijk niet onjuiste opmerking van Baudet in de Tweede Kamer mag dan eerder ingegeven zijn door vergelijkbare aanvallen vanuit D66 op zijn persoon en de partij die hij oprichtte, waar ook hoogleraren waar hij bij studeerde op enig moment onder het vergrootglas kwamen te liggen, maar dat zijn kinderachtige spelletjes, waar Caroline van der Plas onlangs volkomen terecht aanstoot aan nam

 

Wat het boek van Kuper volkomen helder zichtbaar maakt, is hoe ‘debating techniques’ en ‘communication techniques’ de basis vormden voor een carrière in de Britse politiek. Hoe inhoudsloze, maar meeslepende ‘speeches’, ‘One Liners’, grappen en grollen, en ‘fact-free’ beweringen maakten dat de ‘vorm’ uiteindelijk belangrijker was dan de boodschap, de bedoelingen en de uitwerking van zekere voorstellen. Kuper vertelt het verhaal van Boris Johnson, stijf van de ambitie, die de verkiezingen voor het presidentschap van de ‘Oxford Union’ het eerste jaar dat hij zich verkiesbaar stelde verloor, omdat hij te nadrukkelijk als ‘Conservatief’ en ‘toff’ in beeld was. Dus koos hij er het jaar daarop voor om zich als ‘Socialist’ te presenteren, waarop hij prompt won. Maar toen hij daarop ‘gescout’ werd als een mogelijke kandidaat voor ‘Labour’, moest hij vreselijk hard lachen, omdat hij tot in zijn merg een gearriveerde aristocraat was, wars van socialisme, en hunkerend naar herstel van de imperiale macht van 'Groot Britannië'. Langs dezelfde lijnen beloofde hij, en zijn 'Conservatieve Brexiteers', om de influx van buitenlanders tot staan te brengen, na de 'Brexit', maar deden zij het tegenovergestelde, verslaafd aan 'goedkope arbeidskrachten' als die elite is. 

 

Niet alleen Johnson interesseert het hoegenaamd niet wie er op hem stemmen, en wat ze van hem verwachten. Het gaat in Oxford om de macht. Het is ‘Machiavelli’ in optima forma. Dat is het wat je geleerd wordt aan die universiteit. En dat netwerk, en die manier van politiek bedrijven, is niet beperkt tot het Verenigde Koninkrijk. Ook Rutte is meester in het ‘suggereren’. Duizend dure woorden, en niets zeggen. Het is vergelijkbaar met andere ‘genootschappen’, machtige ‘cliques’, afgevuld met mensen die elkaar de bal toespelen. Dat dertien van de laatste zeventien premiers van het land in Oxford studeerden is geen toeval. Om te begrijpen hoe gevaarlijk dat is, moet u het boek zelf lezen. En uw eigen conclusies trekken. Dan begrijp je hoe ‘moderne’ politici, ongeacht hun 'gezindheid', voorzover aanwezig, gecharmeerd zijn geraakt van de mogelijkheden die er liggen om mensen puur op emotie voor zich te paaien, om daarna, zonder enige schaamte of wroeging, iets te doen wat die kiezer bij zijn of haar volle verstand resoluut zou hebben afgewezen als hij of zij had begrepen wat de bedoeling was, en politieke opponenten met een 'positie elders' uit de vergelijking te halen. 

 

Recent stond op Teletekst dat de volwassen dochters van Sigrid Kaag zich zorgen maakten over de veiligheid van hun moeder, omdat ze bang waren dat ze zou eindigen als Els Borst, die op gruwelijke wijze om het leven werd gebracht door een godsdienstwaanzinnige, die het haar kwalijk nam dat ze als minister had meegewerkt aan de wet die euthanasie mogelijk maakte. Pim Fortuyn kwam in dat verhaal niet voor, maar dat had wellicht een betere vergelijking geweest, gelet op het bovenstaande. Politieke moorden komen voor. Oekraïne grossiert erin, en beschouwt het als een nobele opdracht, toegejuicht door de mensen die dat land steunen, en ten voorbeeld stellen. Maar moorden lossen niets op, en genereren slechts een verlangen naar wraak. Het uitlokken van doodsbedreigingen, of te koop lopen met je angst, levert wel stemmen op, en is inmiddels een beproefde techniek. Stemmen die ‘gemotiveerd’ worden door een defensieve impuls, een afkeer van moord en doodslag, en niet door de inhoud van de politiek van betrokkene. Het is in die vorm onderdeel van datzelfde ‘spel’ dat in Oxford tot ‘Kunst’ werd verheven. 

 

Kuper beschouwt 'Brexit' als een gigantische misser, en daarin ga ik nog wel met hem mee, zij het dat ik zelf evenmin een voorstander ben van de snel groeiende macht van 'Brussel', waar een groep niet-verkozen, bij gebrek aan gewicht omhoog gevallen zeloten het voor iedereen in Europa verpesten. Maar weglopen van de 'Vrije Markt', daar hangt een behoorlijk hoog prijskaartje aan. Kuper's kijk op 'Covid', en wat geholpen heeft, en wat niet, deel ik niet, en zijn kennelijke liefde voor moderne 'frivoliteit', bedoeld om 'ongelijkheid' uit te bannen, kan mij evenmin bekoren. Vanuit dat gezichtspunt beveel ik het boek niet aan. Mij gaat het om de conclusie dat mensen die niets kunnen, en niets weten, en ook niets hoeven te kunnen of te weten, behoudens 'geslepen woordgebruik', en 'netwerken', de scepter zwaaien in veel teveel 'Westerse' landen, en organisaties als de EU, de NAVO en dergelijke, en dat ze daadwerkelijk denken dat het allemaal een 'spelletje' is. 

 

Al die politici maken gretig gebruik van de strijd in Oekraïne, en Boris Johnson was degene die vorig voorjaar naar Kiev vloog om Zelensky voor het blok te zetten toen hij op het punt stond een verdrag met Rusland te tekenen, om verder, totaal zinloos bloedvergieten te voorkomen. Die hele machtige 'clique' in de 'Westerse' politiek is bevlogen van de 'Leer' van Mackinder. En ze gebruiken hun 'heldhaftigheid' als 'kantoorridder' om politieke tegenstanders van de weg te drukken, zonder in te hoeven gaan op hun inhoudelijke kritiek op het beleid waar die oorlogshitsers verantwoordelijk voor zijn. Nederland werd niet aangevallen. De NAVO werd niet aangevallen. Nederland en de NAVO vallen aan, en begeven zich buiten hun mandaat, buiten hun ‘Charter’. En niet voor het eerst. Kuper beschrijft in zijn boek hoe de ‘clique’ die in de jaren tachtig van de vorige eeuw naar school ging in Oxford, droomde van een herstel van het ‘British Empire’, na de ‘vernederingen’ van de jaren onder ‘Labour’, en daarvoor inspiratie vond in de doorbraak van Thatcher, en niet meer omkeek. Hoe Tony Blair weliswaar ‘Labour’ was in naam, maar het beleid van Thatcher eenvoudigweg overnam. Zowel het economische beleid, als die ‘Imperialistische’ natte droom. 

 

De persoon Sigrid Kaag is derhalve onbelangrijk. Ze is een ‘shill’, exact omdat ze ‘inhoudsloos’ machtspolitiek bedrijft, en functies ambieert waar ze opzichtig de kwaliteiten niet voor heeft. Maar het is het systeem dat haar accommodeert, en dáár moeten we vanaf. Liefst goedschiks, en voor het te laat is. Als de Oxford alumnus Frank Luntz, die in de Verenigde Staten furore maakte als politiek manipulator (‘pollster’), aangeeft dat tachtig procent van uw en mijn mening ‘emotie’ is, en niet meer dan twintig procent ‘intelligentie’, verwijst dat naar een terugkerend thema op dit blog, over hoe mensen ‘Stupid’ kunnen zijn door tegen het collectieve belang, én hun eigen belang te stemmen, ook al zijn ze hoogleraar. Deels omdat ze vertrouwen op mensen die niet betrouwbaar zijn, en dat al zo vaak hebben aangetoond. Dat er lieden zijn die daar misbruik van maken is in zoverre niet verwijtbaar, dat we hen die ruimte niet moeten geven. Het systeem moet hen de wind uit de zeilen nemen, zodat ze niet langer zonder mandaat keuzes kunnen maken in strijd met uw en mijn belang. D66 was ooit warm voorstander van de volksraadpleging, maar groeide uit tot haar grootste vijand. Hoe kon dat gebeuren? Dat ‘Maastricht’, en het ‘Associatieverdrag’ met Oekraïne werden afgewezen in een referendum was logisch. Wegen zoeken om die ‘ambitie’ er tóch door te rammen is vragen om problemen. Het ‘Sociale Contract’ met de burger met voeten treden, ‘Akkoorden’ en ‘Toezeggingen’ niet nakomen, liegen, bedriegen, stelen, bedreigen en ‘nudgen’ mag dan helemaal bij deze tijd passen, maar als de consequenties zichtbaar worden, de economische kaalslag, de oorlog die steeds dichterbij komt, de overlast van opgedrongen gastvrijheid, de chronische oversterfte, dan komt het moment waarop duizend dure woorden niet meer volstaan om mensen in slaap te wiegen, en dan zijn de rapen gaar.

Cake

En door maar weer.

 

Opnieuw een hoop heibel over het ‘schuldenplafond’ in de Verenigde Staten. Het land slaagt er maar niet in om haar huishoudboekje op orde te brengen, en dat betekent dat de zittende regering naar het ‘Congres’ moet om te bedelen om meer te mogen lenen van toekomstige generaties. Dat leidt onveranderlijk tot een afzichtelijke koehandel, waarbij vertegenwoordigers van afzonderlijke staten, van beide partijen, moeten worden omgekocht om de benodigde stemmen bij elkaar te sprokkelen. Steeds is er wel een fractie die luidkeels roept dat het zo niet door kan gaan. Wat leidt tot doemscenario’s, en een enkele keer worden dreigementen tijdelijk ‘hard’ gemaakt, door Nationale Parken te sluiten en het personeel naar huis te sturen, en andere ‘diensten’ van de overheid op te schorten, waarna er weer een doorbraak komt. Een nieuwe ‘lease on life’ voor de federale overheid en het ‘Militair Financieel Complex’, veruit de belangrijkste profiteur. 

 

Hier op dit blog heb ik bij herhaling sombere bijdragen gepubliceerd over de economische vooruitzichten voor de Westerse Wereld, gebaseerd op het gegeven dat dit niet eeuwig zo door kan blijven gaan. De boodschap was steeds dat het urgent is die explosie van schulden tot staan te brengen, voordat de ‘Man met de Hamer’ een gecontroleerde afbouw, en terugkeer naar gezonde verhoudingen tussen schuld en inkomsten, onmogelijk maakt. 

 

Steeds als het ‘schuldenplafond’ weer was opgekrikt, was dat een vrijbrief voor nieuwe onverantwoorde uitgaven en toezeggingen. Van de overheid zelf, van bedrijven en van particulieren, wat de illusie van ‘groei’ gaf, als je alleen naar de inkomsten-kant keek, en de schuld die er tegenover staat buiten beschouwing liet. Ik heb van mijn kant getracht helder te maken dat je geen ‘eigen huis’ hebt, als dat huis voor honderd procent of meer verhypothekeerd is. Dat huis is eigendom van de geldverstrekker. En dat geldt ook voor het land, als de staatsschuld hoger is dan honderd procent van wat dat land ‘waard’ is. Maar ver daarvoor kun je al niet echt meer spreken van soevereiniteit. Waarbij ik benadrukte dat ‘GDP’, de in ons deel van de wereld favoriete grootheid om de ‘waarde’ van een land te bepalen, niet langer geschikt was voor dat doel. Beter, maar ook niet volmaakt, is ‘Purchase Power Parity’, zolang de internationale handel in hoge mate vrij is. Als het leven steeds duurder wordt, lijkt het wel alsof je er op vooruit gaat als je inkomen stijgt, maar dat is slechts schijn. En dat geldt voor een land net zo goed. 

 

Wat gebeurt er nu als dat ‘schuldenplafond’ niet opnieuw wordt verhoogd? Het sluiten van de Nationale Parken en een waaier aan door de overheid gefinancierde ‘diensten’ is dan op geen stukken na toereikend om uit te komen op een sluitende begroting. Het is in dat geval onvermijdelijk dat de Amerikaanse overheid niet meer kan volstaan met ‘snijden’ in haar uitgaven, maar moet gaan hakken. Of ‘Washington’ moet zichzelf failliet verklaren, de uitstaande schulden op ‘nul’ zetten, en met een schone lei beginnen, met een nieuwe ‘munt’, in de sfeer van ‘Central Bank Issued Digital Currency’ waar zoveel over te doen is. In dat laatste geval gaat er wereldwijd onvoorstelbaar veel kapot, en komt de internationale handel krakend tot stilstand. Indien zo’n stap is voorbereid, en geselecteerde ‘partners’, zoals de landen van de EU, Groot Brittanië en Japan meedoen, zal de schade nog altijd gigantisch zijn. Allerhande ‘partijen’ die schuldpapier in Dollars, Euro’s, Yen of Ponden hebben kunnen die dan op slag tot nul afschrijven. Dat is, in die vorm, vragen om een revolutie. Dus zal er in dat geval een modus moeten worden gevonden om burgers die daar het slachtoffer van zouden worden te ‘compenseren’. Ja, je pensioenfonds is van de aardbodem weggevaagd, maar we bieden een ‘redelijke compensatie’. 

 

Vijandige’ landen die veel schuldpapier hebben van de landen die zich failliet verklaren worden op die manier onteigend. Dan hebben we het primair over China en Japan, maar ook andere, soms onverwachte landen bezitten grote hoeveelheden Amerikaans schuldpapier. Dit is het scenario waar ‘nationalisten’ en ‘gezond geld kapitalisten’ al geruime tijd voor waarschuwen. Op slag is iedereen in die failliete landen afhankelijk van de ‘compensatie’ die hen geboden wordt, oftewel het ‘sociale krediet’, dat kan worden afgenomen als je ‘de verkeerde mening hebt’ over een onverklaarde oorlog, of je bent ‘onbetrouwbaar getrouwd’, of bedenk het maar. En opnieuw, dat geldt ook voor landen onderling.  ‘Sancties’ op steroïden. Wat mij brengt op het verschil tussen ‘Sancties’, en ‘Boycott’. De term ‘Boycott’ is afgeleid van de naam van een Britse ‘landbeheerder’, Charles Cunningham Boycott, die ‘Sancties’ oplegde aan boeren die weigerden de opgelegde pacht te betalen in een tijd van mislukte oogsten, door hen de toegang tot het land van de eigenaar te ontzeggen, en hen uit te zetten. Dat is wat de Westerse landen doen met hun ‘Sancties’. Waarop de hele bevolking van het dorp en de streek niets meer wilde leveren aan de heer Boycott, niet meer naast hem wilde zitten in de kerk, en hem de rug toekeerde in de kroeg. ‘De-Dollarisering’ is in feite een vorm van ‘Boycotten’, een vreedzaam protest tegen het misbruiken van de macht van de Dollar in de wereldhandel. ‘Sancties zijn agressief, en een ‘Boycott’ is defensief. Het opblazen van pijpleidingen, is agressief, niet meer willen leveren aan landen die niet meer willen betalen in een munt waar de producent iets mee kan kopen, is defensief.

 

De reden waarom er mensen zijn die menen dat het niet ondenkbaar is dat ze er deze keer niet ‘uitkomen’ in ‘Washington’, is deels ingegeven door ‘partijpolitiek’, waar bepaalde ‘gezond geld kapitalisten’ nog dromen van restauratie van de Dollar, en een ‘balanced budget’, met de Verenigde Staten in ‘Splendid Isolation’ werkend aan de wederopbouw van de ‘Manufacturing Base’. De ‘Lijn Trump’, zeg maar. Terwijl anderen, die eveneens nu een doorbraak willen forceren, daar in feite lijnrecht tegenover staan, omdat ze bang zijn dat als de stap naar ‘Central Bank Issued Digital Currency’ nu niet gezet wordt, het te laat is om dat proces te controleren, als gevolg van de rap om zich heen grijpende ‘De-Dollarisatie’ in de internationale handel. En omdat het best eens zo zou kunnen zijn dat iemand uit de ‘Trump-school’ de volgende verkiezingen gaat winnen. Daarmee doel ik niet exclusief op Trump, maar ook op Kennedy/Gabbard en de Santis/Musk, bijvoorbeeld. 

 

Er zijn niet overdreven veel mensen die begrijpen wat er boven hun hoofd hangt, en hoe alles samenhangt met de vraag hoe lang we nog zo door kunnen gaan, voordat de hele boel in ons gezicht explodeert. Hopelijk bent u wel bij de les, want de consequenties voor ons dagelijks leven zijn niet gering! In de oorspronkelijke opzet was het de bedoeling dat de hele wereld geleidelijk aan zou transformeren tot een ‘Globalistische Heilstaat’ onder regie van de zelfbenoemde ‘Unipolaire’ managers die al geruime tijd de lijnen uitzetten naar een ‘ontzielde’ wereldbevolking, ‘aangestuurd’ door niet-verkozen lieden met (toegang tot) de macht, die in niet-transparante groepen, zoals het ‘WEF’, de ‘NAVO’, ‘Bilderberg’, de EU en dergelijke zouden ‘coördineren’. Wat die ‘Beweging’ kon missen als kiespijn, dat was een breuk in het wereldomspannende ‘Unipolaire’ streven, en een terugkeer naar een ‘Multipolaire’ wereld. Mijn stelling hier is dat het hele ‘Unipolaire’ project een ‘doodgeboren kindje’ was, en dat alle energie die erin is gestoken om het tot leven te wekken alleen maar grotere trauma’s teweeg heeft gebracht. 

 

Een ‘Einzelgang’, waarbij het ‘Unipolaire Westen’ zich afscheidt van de wereld, wordt ons nu voorgesteld als een ‘bevlogen’ keuze van ‘exceptionele landen’, verenigd in de ‘G-7’, waarbij dat ‘G’ ooit stond voor ‘Geïndustrialiseerd’, maar inmiddels alleen nog maar staat voor ‘Geld’ en ‘Geweld’. De pogingen om via oorlogen in het Midden-Oosten en Oekraïne weerbarstige landen te onderwerpen, of te vernietigen, is hopeloos mislukt, en het is de voornaamste oorzaak van die spectaculaire schuldenberg. Als we terugkeren naar ‘gezond geld kapitalisme’ zal dat pijn doen. Héél veel pijn als we die schuldenberg zien als onze eigen verantwoordelijkheid, het gevolg van ‘dwaalbeleid’ en ‘geld over de balk smijten’ waar we het hadden moeten investeren, en niet consumeren. Als we doorzetten, en oprecht menen dat we geen andere keuze hebben dan die ‘Unipolaire’ wereld erdoor drukken, door Rusland te verslaan, en China ‘op te vreten’, dan vernietigen we de wereld die onze voorouders met bloed, zweet en tranen hebben opgebouwd, en wellicht dooft dan het licht voor de mensheid wel helemaal. 

 

De beste uitkomst zou zijn dat we het hele Messianistische ‘Unipolaire’ geloof een rotschop geven, terugkeren naar ‘Multipolair’, de restauratie van de vrijhandel, diplomatie, en de waarde van contracten en akkoorden als bindende afspraken. Rusland, China, India en al die andere landen die zich inmiddels al van ons hebben afgekeerd zijn er niet op uit om ons te vernederen en te overheersen. Dat biedt een opening, waar het ook niet in hun belang is om ons het vel over de oren te stropen. Maar dan moeten we wel snel besluiten dat we verder willen als volwassenen. En dat we niet onze ‘cake’ op willen eten, én ‘m bewaren voor later. Boris Johnson stelde dat hij daar wel degelijk naar streefde, en met hem velen die ‘naar school gingen’ in Oxford in de jaren tachtig. Waarover meer in mijn volgende bijdrage, die in de nacht van zondag op maandag verschijnt, eis en weder dienende.

Bejaardenvlucht

In de Verenigde Staten is het de normaalste zaak van de wereld als mensen na hun pensioen verkassen naar een andere staat. 

 

Er bestaan lijstjes met staten die gunstig afsteken bij andere staten. Naast het klimaat, de belastingdruk en de kwaliteit van de zorg, kun je tal van andere argumenten bedenken, mede afhankelijk van zeer persoonlijke overwegingen, zoals de vraag of je in de nabijheid wilt wonen van je familie, of blij bent verlost te zijn van de eisen die dat aan je stelt, en de nabijheid van uitvalsroutes om je snel over grotere afstanden te verplaatsen, het culturele aanbod, en taalkundige, of culturele barrières, en ga zo maar door.

 

Als Nederlanders toe zijn aan hun pensioen, zijn er wel die ergens ‘in de zon’, of ‘in de natuur’ een ‘vakantiewoning’ kopen, maar de hele boel oppakken en verkassen komt niet zo heel vaak voor. En als ze hun biezen pakken, dan eindigen ze veelal in een Nederlandse kolonie in het gastland, waar de prijzen niet zelden net zo hoog zijn, of zelfs hoger dan in Nederland. De taal is vaak het probleem in dergelijke gevallen, of men vertrouwt de lokale bevolking niet, of men heeft grote moeite om zich aan de lokale cultuur en gewoontes aan te passen. Inmiddels komt daar het ontmoedigingsbeleid van de overheid bij, waar ze het vliegen en het rijden zoveel mogelijk proberen te frustreren, door het zo duur en ontoegankelijk mogelijk te maken. Daarnaast heeft de Nederlandse overheid er geen moeite mee als burgers van andere landen naar Nederland vluchten om aan de belastingen in het eigen land te ontsnappen, maar andersom wordt niet gewaardeerd. 

 

Voor alle duidelijkheid, ik betaal nog steeds keurig belasting in Nederland, mijn huis staat in Nederland, in de nabijheid van de directe familie, maar ik beschouw Europa als mijn ‘thuis’, en de ‘nomade’ in mij houdt mij weg van een plek achter de geraniums. Ik kan op vele plekken ‘aarden’, zolang ik maar kan blijven reizen. Deze bijdrage gaat echter niet over mij, en mijn keuzes en voorkeuren, maar over consequenties van keuzes die de overheid maakt. Waar mensen niet door hun werk gebonden zijn aan Nederland, terwijl Nederland met elke nieuwe dag duurder wordt, de criminaliteit bezit neemt van het land, met dagelijks nieuwe bomaanslagen, moorden en overlast, ligt het voor de hand dat die groep bedenkt dat het beter is om elders onderdak te zoeken. Waar dat mensen zijn die financieel onafhankelijk zijn, in ons land mede dankzij de AOW waarvoor men vele tientallen jaren premie betaalde, terwijl mensen die nog niets hebben bijgedragen met scheepsladingen vanuit Afrika, het Midden- en het Verre-Oosten worden aangevoerd, of door de oorlog in Oekraïne de kant van Nederland op worden gedreven, geeft dat problemen. 

 

Met racisme heeft het voorgaande hoegenaamd niets te maken. Velen die nauwe familiebanden hebben met Turkije of Marokko zullen eerder besluiten om Nederland te verlaten om bovengenoemde redenen, mét hun geld, dan ‘witneus’-mensen die aantrekkelijke landen als Spanje, Italië, Griekenland, Malta of Frankrijk alleen kennen als vakantiebestemming. En waar Suriname door de vondst van olie grote kans maakt op groeiende welvaart, kun je je voorstellen dat ook mensen die ooit uit dat land naar Nederland kwamen, nu met hun pensioengeld terugkeren, voordat de huizen er ‘onbetaalbaar’ worden, in vergelijking tot wat nu gangbaar is. Al is dat voor alle uitreizigers een risico, omdat de Dollar en de Euro wankelen.

 

De uitstroom van mensen die níet werken, en ook niet meer hoeven te werken, maar wel geld hebben, bij gelijktijdige instroom van grote groepen mensen die geen werk, en geen geld hebben, beide als gevolg van het overheidsbeleid, roept vragen op. De kans is groot dat de overheid op enig moment een streep zet door de opgebouwde rechten van Nederlanders die aan hun pensioen toe zijn, om de nieuwkomers aan een ‘BullShit’-baan, of subsidie en een woning te helpen. Dat is pervers, en in veel opzichten schadelijk, zeker in die gevallen waarin die gepensioneerde Nederlander niet echt wíl vertrekken, maar door alle gewichtjes die de overheid in de ‘lastenschaal’ toevoegt, slaat de balans op enig moment door, en weg zijn ze. Als ik dat kan bedenken, dan kunnen ze het in ‘Den Haag’ ook bedenken. Dus waarom zou ‘Den Haag’ dan toch op die weg verder gaan? En ik heb het wel over de wat oudere medemens, maar wat te denken van een boer die, zeer tegen zijn zin in, uiteindelijk zijn bedrijf verkoopt aan de overheid, met als ‘beding’ in het contract dat hij geen nieuw boerenbedrijf meer mag beginnen, waar dan ook in Europa. Die roert in datzelfde potje als die gepensioneerde. 

 

Er is geen eenduidig antwoord op die vraag te geven waarom de overheid dit doet. Je kunt bedenken dat nieuwkomers die de taal niet spreken, en afhankelijk zijn van overheidsgeld, niet zo lastig zijn voor een overheid met plannen waar iedere normaal denkende Nederlander ‘Nee!’ tegen zegt. Met in die categorie de Nederlanders die voldoende vrije tijd hebben om te volgen wat er allemaal in ‘Den Haag’ wordt bekokstoofd voorop. Vervolgens zullen er wel ‘geniale’ economen zijn die betogen dat die mensen op leeftijd duur zijn in de ‘zorg’, maar ze worden nóg duurder als ze niet in Nederland wonen, maar wel in Nederland verzekerd zijn, en de uitgaven geen werk in Nederland meer opleveren. Eerlijk gezegd vrees ik dat er niet écht over wordt nagedacht. Ik denk dat ‘Den Haag’ mensen ziet ‘waar nog wat te halen valt’, en die zich niet aan kunstwerken vastlijmen, of met het meubilair gaan gooien als het hen niet bevalt. Maar als je overvraagt, ga je ook failliet. En op het moment dat je niet meer vraagt, maar het ‘gewoon’ jat, door rekeningen te plunderen, opgebouwde rechten te slopen, de meest idiote ‘kosten’ in rekening te brengen, en pensioenfondsen uit te benen, omdat je geld tekort komt voor je oorlog tegen Rusland op het grondgebied van Oekraïne, dan moet je wel liegen om niet bij de eerstvolgende verkiezingen volledig weggevaagd te worden. Want de bejaarde medemens zijn opgespaarde bezit afpakken ten bate van subsidies en ‘BullShit’-banen, daar wordt helemaal niemand in Nederland beter van, als die oudere langs die weg gedwongen wordt het ‘huis’ op te eten, alsmede het spaargeld, en de ‘erfgenamen’ het laatste strohalmpje dat nog zicht bood op welvaart, doorgegeven door hun ouders, af zien breken. 

 

Het is al knap ongezond als een overheid niet bij machte is de voorwaarden te scheppen voor de werkende bevolking om het hoofd boven water te houden zonder hulp van de ouders, of subsidie van de overheid. Daar zijn de keuzes van de overheid in het verleden de belangrijkste oorzaak van, en terugdraaien van die ingrepen doet pijn. De gasvelden van Groningen zijn leeg. Het geld dat ermee werd verdiend is weg, en komt niet weer terug. Hetzelfde geldt voor de productieve banen die het zonder subsidie of overheidscontracten en ‘BullShit’-regelgeving konden stellen. Maar ga er dan in elk geval niet mee door! Geef het land terug aan de Nederlanders, reken je niet rijk met inschattingen van wat de criminaliteit, en meer in het bijzonder de productie van, en handel in drugs de schatkist oplevert via een fictieve verhoging van het GDP. Stop met het plunderen van de tegoeden van andere landen, en het aanbieden van ‘voordelige regelingen’ voor belasting ontduikende bedrijven, popsterren, corrupte politici en criminelen uit andere landen die zich uitgeven voor ‘ondernemer’, en andere ‘postbushouders’. Groei een ruggengraat. Koop een spiegel. En stop met grote vierkante blokken door kleine rondje gaatjes te rammen. 

 

De komende twee weken zult u het zonder mij moeten stellen, omdat deze bejaarde een 'frisse neus' gaat halen. Ik hoop u aan de andere kant van die reis weer hier te treffen. Dank voor uw interesse! 

Kaalslag

Wat was er eerder? De Kip, of het ei?

 

Een treffende analyse van een bepaald fenomeen hoeft geen ‘sluitende’ verklaring op te leveren om valide te zijn. Waardevol. Het is geen exacte wetenschap, maar wel iets wat de gemeenschap vooruit helpt, en wat die gemeenschap derhalve dient te koesteren. Het was dat besef dat er voor zorgde dat Universiteiten en aanverwante instellingen, tot en met zekere kloosters aan toe, in een wat verder verleden, deed besluiten om mensen met waardevolle inzichten een plek in de ‘Academie’ te geven. Andere ‘denkers’, zoals Karl Marx, vonden onderdak bij welgestelde industriëlen. In het geval van Marx was dat Friederich Engels. Adam Smith werd uit de wind gehouden door de ‘Philosophical Society of Edinburgh’ en Henry Home, Lord Kames, tevens de patroon van de ‘Verlichtingsdenker’ David Hume. Op die manier waren die intellectuelen ‘vrijgesteld’ van de noodzaak om arbeid te leveren voor het ‘dagelijkse brood’. Het geld kwam van de donoren, welgestelde burgers, en/of de overheid, oftewel de belastingbetaler, en de productie was het doorwrochte, leerstellige boek, of het ‘Academische’ discussiestuk. 

 

Wat ging er mis? 

 

In de negentiende eeuw bestonden de ‘massamedia’ nog niet. De dialoog over wat ons als mensheid te doen stond was een tamelijk elitaire aangelegenheid. Die ‘Academici’ hadden wel ‘leerlingen’, maar de Universiteit was nog geen diploma-fabriek. ‘Afgestudeerd’ sloeg op de exacte wetenschappen, waar iemand met zekere concrete kennis daarna in dienstverband trad, of een zelfstandige praktijk opzette om patiënten te behandelen. De niet-exacte ‘Academische’ activiteiten vielen onder de noemer ‘Filosofie’. Studenten die aan een Universiteit studeerden om zich in een exacte richting te bekwamen, zochten de ‘Filosofen’ op voor inspiratie voor de maatschappelijk context van hun studie. Wat niet zelden oogstrelende wetenschap opleverde. Natuurkundigen als Newton en Einstein waren exacte wetenschappers, maar ze lieten zich de niet-exacte (menswetenschappelijke) kant goed smaken. Het was die hybride vorm die de mooiste vindingen opleverde, waar we tot op de dag van vandaag nog van profiteren, en die ons de ‘Industriële Revolutie’ bracht.

 

Om tot de elite te worden toegelaten, moest je prestaties leveren die in laatste instantie boven de eisen voor het ‘diploma’ uitstegen. Dat je goed kon leren was niet waardevol, en zelfs een handicap als je bleef hangen in het dogma. Waar je origineel was, creatief de exacte kennis toepaste op innovatieve wijze, was de basis de objectiviteit, de onpartijdigheid (neutraliteit), en de theorie moest in balans zijn, en met beide benen in de realiteit staan. Alleen op die wijze kon dat werk getoetst worden. Niet dat zekere ‘verheven’ traktaten soms lastig te lezen en te begrijpen waren, en zijn, maar leugens en feitenvrije luchtfietserij, dat was het domein van de religie. Het stond elke wetenschapper vrij om mysterieuze aspecten van het leven te verklaren via een geloof, maar de wetenschap stond als een huis, en religie was de ijle lucht eromheen. 

 

Gustave le Bon was arts, maar zoals Sigmund Freud en andere artsen uit die periode had hij daarnaast grote interesse in de menselijke geest, het domein van de filosofie, maar in die combinatie werd dat ‘psychologie’. Beide artsen filosofeerden er lustig op los om verklaringen te vinden voor gedrag, en de wisselwerking met fysieke klachten die ze kenden vanuit hun medische studie. Le Bon voorzag dat de mens in de toekomst zou veranderen onder invloed van technische ontwikkelingen en de ‘massamedia’ die in aantocht waren. Hij schreef daarover in 1895 artikelen in de ‘Revue Scientifique’, als boek uitgegeven onder de titel ‘La Psychologie des foules’, in de Engelse vertaling ‘The Crowd’, HIER als pdf. 

 

Wat hij voorzag, was wat je nu de ‘Hive Mind’ zou noemen. Eerder ook op dit blog al meerdere keren onder de aandacht gebracht met verwijzingen naar het ‘standaardwerk’ in de sociologie ‘Massa en Macht’, van Elias Canetti, geschreven de Tweede Wereldoorlog, die in feite door le Bon werd voorspeld. Een andere toonaangevende ‘denker’ die zag dat de massa het voortouw zou nemen, was Karl Marx, die met zijn denken twee stromingen inspireerde die, historisch gezien, lijnrecht tegenover elkaar kwamen te staan. Via Lenin, en Stalin/Mao het ‘communisme’, en via George Sorel en Benito Mussolini het ‘fascisme’. Ik zet daar zelf het ‘Trotskisme’ tussen, de ideologie van de ‘permanente revolutie’. Hier is het cruciaal om afstand te nemen van ‘Goede Bedoelingen’ die deze of gene had. Die lijnen zijn traceerbaar, en logisch. Maar de uitkomst is niet gezond. 

 

Le Bon voorzag dat de ‘Massa’ voldoende had aan een ‘Goed Verhaal’. Dat ‘Verhaal’, die ’Narrative’, hoefde niet feitelijk juist te zijn, en mocht een ‘romantische, mesmeriserende hoop onzin’ zijn, als het maar met ‘Overtuiging’ gebracht werd. U ziet het terug bij Edward Bernays, die het boekje ‘Propaganda’ schreef, en er een fortuin aan overhield, en bij Joseph Goebbels, Adolf Hitler, Benito Mussolini, Giovanni Gentile, maar ook bij Lenin, Stalin, Mao en de propagandisten van ‘Critical Race Theory’ in het ‘hier en nu’. 

 

Critical Race Theory’ is een lastige, waar de propagandisten van die ‘deconstructie’ van de ‘Blanke’ manier van denken af willen van objectiviteit, neutraliteit en een gebalanceerde benadering, de traditionele ‘Wetenschappelijke Methode’, die ‘Racistisch’ is, omdat het bedacht werd door ‘Blanke Mannen’. Alle ballen op ’Subjectiviteit’, ‘Authenticiteit’, en individuele verhalen. Elke poging om een verklaring te vinden voor zekere ontwikkelingen, of individuele gevoelens, wordt radicaal afgewezen, evenals de traditionele, op ‘Gelijke Behandeling’ en emancipatie gestoelde vertrekpunten voor het ‘Humanisme’, met ‘Gelijk voor de Wet’, en ‘Gelijke Kansen’ (maar verschillende uitkomsten). Mijn pleidooien voor een kleine overheid die te vuur en te zwaard die ‘Klassiek Liberale’ waarden verdedigt, met daar ‘boven’ een ‘Vrije Markt’, is vloeken in de Kerk in die kringen. De propagandisten van ‘Critical Race Theory’ willen alles wat riekt naar dat wat ik hier verdedig met de grond gelijk maken, ‘deconstrueren’, om op de puinhopen een nieuwe samenleving op te bouwen. Klinkt als: ‘U zult niets meer bezitten, maar intens gelukkig zijn’. Het enige wat ontbreekt is een ‘Blauwdruk’ voor wat dat dan concreet inhoudt, en daarom is deze vorm van totalitarisme ‘Trotskistisch’. En ik stel hier op mijn blog dat die ‘Corporate Hive’, met zijn ambitie om mondiaal de lakens uit te delen, gewoon ordinair fascisme is, of neo-feodalisme. Totale degeneratie en decadente ontsporing.

 

Mijn ‘oplossing’ is terugkeren op onze schreden, naar de tijd vóórdat de ‘Hive Mind’ zo’n destructieve rol ging spelen, maar het is geen ‘oplossing’ voor wie op een ‘Goed Verhaal’ zit te wachten om zich bij aan te kunnen sluiten. Die identieke spanning zien we terug op wereldschaal, waar de landen die afstand nemen van de Unipolaire, ‘Rules Based’, ‘WEF/WHO’, de door machtige miljardairs en corporaties bestierde wereld, klaar zijn met alle ‘deconstructie’, subjectiviteit, leugens, ‘narratives’ en ‘prijzen voor het meedoen’, met een terugkeer naar de Multipolaire wereld, de ‘Vrije Markt’, en de beloning van ‘meerwaarde’. Zij zijn in een titanengevecht verwikkeld zijn met de ‘Wereld van Woke’, waar ‘Critical Race Theory’ de Universiteiten en de politiek al heeft veroverd. Die ‘Zombiewereld’ heeft het decadente Westen nagenoeg volledig in haar greep, wat er onder andere toe leidt dat onze ‘Academici’, de ‘subsidievreters’, en politieke leiders wel brood zien in die kaalslag, en ook niet wakker liggen van de consequenties als ze al doende de ‘Dollar’ en de ‘Euro’ opblazen. En mooi toch, al die oorlogen? Het is niet zo eenvoudig om de ene totalitaire stroming te onderscheiden van de andere totalitaire stroming. Is dat Unipolaire ideaal nou ‘communistisch’? Of toch ‘fascistisch’? ’Trotskistisch’? Is het belangrijk, tegen de achtergrond die ik hierboven schets? 

 

Tot slot nog enige belangrijke opmerkingen. China is in naam een ‘communistisch’ land, maar het heeft de theoretische basis van het Maoïsme achter zich gelaten, en de leiders zijn teruggekeerd naar de economische ideeën van Marx, zoals uit de doeken gedaan door hedendaagse Marxistische economen, zoals Michael Hudson, en zijn landgenoot Richard D. Wolff, wetenschappers, die begrijpen hoe de economische kritiek van Marx niet in conflict is met de uitgangspunten die Adam Smith formuleerde, zoals ik hier op mijn blog heb getracht uit te leggen. Hoe Smith als visie had dat een groeiende ‘Wealth of Nations’ de hele bevolking zou verheffen. De kritiek van Marx had eigenlijk meer betrekking op het naïeve idee dat ‘geldwolven’ (‘Financial Capitalists’/bankiers/aandeelhouders) geen poging zouden doen om te parasiteren. En ik heb van mijn kant gesteld dat dat inderdaad naïef was, waar Smith en andere ‘Verlichtingsdenkers’ uit die tijd meenden dat we er vanuit mochten gaan dat de mens van nature ‘Goed’ was, en die mens in laatste instantie altijd de ‘logische’ keuze zou maken voor producten en diensten die het beste waren voor hem- of haarzelf. Waar Carlo Cipolla (eveneens econoom) de vloer mee aanveegde, omdat veel mensen in de praktijk opzichtig ‘Stupid’ waren, met Hoog Opgeleide mensen voorop. Maar tevens heb ik er hier op gewezen dat ‘Fiat Geld’, dat giftige vehikel van de parasitaire, ‘Rent Seeking’ klasse, in de tijd van Smith nog armen en benen moest krijgen.

 

De terugkeer van China, op het leiderschapsniveau, naar het Confucianisme, en de transformatie van Rusland tot een ‘Markteconomie’ gestoeld op Klassiek Liberale leest, de ‘Blanke’ grondslag van ‘Gelijke Kansen’, maar geen gegarandeerde gelijke uitkomsten, en geen ‘Prijs voor het Meedoen’, bij toenemend verzet tegen de ‘Fratsen’ van ‘Woke’-propagandisten, met Punk-concerten in de kerk als protest, copuleren in de aula van een museum als protest, of je ergens aan vastlijmen, dat alles met de eis dat de overheid er subsidie voor uittrekt, tot het geld op is, valt in het Westen niet goed bij de leiders en ‘Academici’, maar ‘werkers’ en ‘boeren’, alsmede mensen die hun hersens zijn blijven gebruiken, begrijpen het wel. Van dichtbij lijkt die ‘Geïnstitutionaliseerde Chaos’, die logischerwijze het gevolg is van die ‘deconstructie’, volkomen haaks te staan op de gedachten die er leefden bij de hierboven genoemde totalitaire stromingen waarvoor we een naam hebben bedacht om ‘communisme’ en ‘fascisme’ uit elkaar te houden. Maar dat is bedrieglijk. Kijken we naar de ‘bindende factor’ die wordt aangeprezen in het fascisme, dan is dat niet de persoon van Benito Mussolini, of Adolf Hitler, maar het ‘Vaderland’, begrepen als de ‘Staat’. Dus niet het land als een ‘soevereine natie’, temidden van andere ‘soevereine naties’, maar de ‘Staat’ als de bindende factor, de brenger van de ‘Identiteit’, danwel de partij die borg staat voor de acceptatie van de ‘Identiteit’, de ‘Acceptabele Identiteit’, verheven boven degenen met een ‘Onacceptabele Identiteit’. ‘Blut und Boden’ verwijst naar de bereidheid om geweld te gebruiken om het gebied waarover de ‘Staat’ zeggenschap heeft uit te breiden, waarbij de keuze van de lokale bevolking er niet toe doet. De ‘Staat’ is hier de boven landen, provincies, gemeenten geplaatste (niet verkozen) macht die richting geeft aan het denken en het doen. De ‘Staat’ is niemand uitleg verschuldigd, en de ‘Staat’ doet wat nodig is om het gebied uit te breiden waarover de ‘Staat’ zeggenschap heeft. En anders krijg je de NAVO of Victoria Nuland op bezoek…..

 

Als je in de vele boeken die er inmiddels geschreven zijn over ‘Critical Race Theory’ zoekt naar wat er komt na de kaalslag, dan zul je vergeefs zoeken naar een plan. De kaalslag is het plan. 

Klef

Elke relatie is anders.

 

Niet alleen de relatie tussen partners-voor-het-leven, maar ook de relatie die we hebben met leveranciers, de werkgever, vrienden, en ‘de politiek’, ‘de overheid’, om er maar een paar uit te lichten. Er zijn mensen die alles samen met hun partner beslissen, in goede harmonie. In elk geval totdat de één iets anders wil dan de ander. In andere relaties is er sprake van een scherpe taakverdeling, en onderling vertrouwen dat het goed komt. Mijn eigen relatie is die van de scherpe taakverdeling. Het ‘brein’ van mijn vrouw werkt volkomen anders dan dat van mij. Voor sommige mensen is dat meteen een goed argument om niet eens aan een relatie te beginnen. Ik zie dat anders. Wij vullen elkaar aan, en door bepaalde taken ‘los te laten’, houden we allebei tijd over, waardoor we ‘netto’ een veel productiever leven hebben. Evident nadeel is dat als één van de partners wegvalt, de ander ‘onthand’ is. En in bedrijven kan dat soms de nekslag zijn. 

 

Als het vertrouwen misplaatst blijkt, en de impliciete controle ontbrak, omdat je niet elke keuze samen maakte, heb je een conflict. Hoe ga je daarmee om? Blijkt degene die je het vertrouwen gaf een keer een misslag te hebben gemaakt, dan ligt dat anders dan in die gevallen waarin je partner je bedrogen en opgelicht heeft. Om teleurstelling over en weer te voorkomen, is het van belang dat je de ander door-en-door kent, en/of dat je beschikt over een onfeilbare intuïtie. Het ‘managen’ van de verwachting is belangrijk, en bij echt grote beslissingen is ‘inspraak’ wel het minimum. Bij ons sneuvelde de vaatwasser, een apparaat dat mijn vrouw als haar privé-bezit beschouwt, dat maar op één manier mag worden ingeruimd: Haar manier. Uitruimen doe ik, waarbij ik alles precies daar wegzet waar zij heeft bepaald dat het moet staan, waarna ik haar wakker maak met ontbijt-op-bed, en de dag begint. 

 

Dus toen de vaatwasser kapot ging, en niet meer gerepareerd kon worden, zat ik al bijna in de auto om een nieuwe te gaan halen. In mijn beleving zijn er geen spectaculaire verschillen, en even neuzen in de ‘Consumentengids’, je eigen ‘stijlvoorkeuren’ invoeren, criteria voor de indeling meenemen, en een rondje langs de bedrijven die ze verkopen om te zien wat er actueel in de aanbieding is, en op welke termijn het geleverd kan worden, en kat-in-het-bakje. Een middagje ‘shoppen’, hooguit. Maar mijn vrouw dacht daar héél anders over. Dus ik liet het los. Na een week studeren op wat er op het internet allemaal te vinden was, en lokaal informatie te hebben ingewonnen bij een ‘vertrouwd adres’, had ze haar keuze gemaakt. Het werd een Bosch. Ik hoefde niet mee om bij de ‘vertrouwde leverancier’ de bestelling en levering af te spreken. Een half uur later was ze weer thuis. Het was een Siemens geworden………

 

Mijn domein omvat, onder andere, de auto. Ik moet mijn best doen om haar te interesseren, al heeft ze ‘wensen’ waar ik rekening mee moet houden waar ze zelf niet eens bekend mee is, maar waarvan ik weet dat ze er belang aan hecht. Wat ondermeer tot uitdrukking komt in haar ‘als hij maar start’-criterium. Dat heeft niets te maken met wel of niet starten, maar het moet niet te ingewikkeld zijn. Geen dik boek vol opties en instellingen. Maar voor een comfortabele reisauto, waar we de auto niet gebruiken voor de korte afstand, maar wel regelmatig ‘kilometers vreten’, waarbij ik zelf wel zekere ‘voorzieningen’ erg kan waarderen, kom ik niet thuis met een Dacia. Tegen de tijd dat ik weet wat ik wil, en na een proefrit te hebben gemaakt, ga ik de deur uit om bij de dealer te kijken naar het actuele aanbod, waarbij de kleur mij persoonlijk een zorg zal zijn. Dat is echter een ‘dingetje’ waar mijn vrouw nog wel een mening over heeft. Maar als ik de deur uitga om een Kia te kopen, kom ik niet thuis met een Alfa Romeo. 

 

Hoe bedenkt een politieke partij, of de regering van een land het, dat ze de relatie met het volk goed kunnen houden door overal ‘samen’ over te beslissen? Bemoei je niet met mij! Ga iets nuttigs doen met je leven! Ik ben blij dat ik een partner heb met wie ik kan lezen en schrijven, ook al begrijp ik veelal niet hoe zij denkt, en andersom. En de relatie met vrienden blijft goed omdat zij anders zijn dan wij, maar we elkaar niet de hele dag proberen te ‘onderwijzen’ en keuzes proberen op te dringen omdat het zo gezellig is om alles ‘samen’ te doen op de meest kleffe manier. Voor sommige vrienden is dat wel een ‘cultuurschok’, waar andere vrienden nadrukkelijk in een bepaald ‘blikje’ passen. Zelfde opleiding. Zelfde inkomen. Zelfde werkkring. Er zijn van die ‘Volvo-clans’, waarin alle vrienden een Volvo hebben, of de ambitie hebben er ooit een te bezitten. Ik vind het heerlijk om in een land als de Verenigde Staten te ‘cruisen’ op een Harley, alleen, of met mijn vrouw achterop, wat zij ook ‘kicken’ vindt, en op de pleisterplaatsen waar die motorrijders zich laven doe ik gezellig mee, maar ik ben geen ‘Hells Angel’, en ik slaap niet in een ‘Swag’ naast mijn motor, en mijn vrouw zéker niet. Zelf kampeer ik nog wel als ik een traject van het Pieterpad loop, in mijn lichtgewicht tent, en ook buiten het seizoen, maar mijn vrouw slaapt in een bed, en niet op de grond. Zij selecteert de lokatie met het bed en de goede maaltijd, of ik doe dat, maar niet samen, want ik houd van ‘lokatie’, en zij leest alle ‘reviews’, waarbij ze scherp let op zaken waarvan ze weet dat ik er belang aan hecht. Ik kom nog wel eens bedrogen uit. Prima ‘lokatie’, maar het eten was waardeloos, en het bed om te janken. Maar wat een uitzicht! Wat was het een gezellige wijk! Of die rust!

 

Als u de voorkeur geeft aan ‘klef’, en ‘alles in overleg’, en ‘samen achter Oekraïne’, en ‘samen op weg naar de Groene Hel’, en ‘samen bij de Two Minutes of Hate’, ‘samen aan het wegdek gelijmd’, dan bent u hier niet aan het goede adres. Te benauwend, een rem op mijn creativiteit en productiepotentieel, en zonde van mijn tijd. 

Bergafwaarts

Gaat het nou te snel, of niet snel genoeg?

 

De ene groep is razend, omdat het ‘vijf-over-twaalf’ is, en er nog altijd geen ‘witte rook’ uit de schoorsteen van de vergaderzaal komt. De andere groep is bang dat we spijt krijgen van beslissingen die er op neerkomen dat we het kind met het badwater weggooien. Voor degenen die een hekel hebben aan kinderen, of ze nog niet hebben, is die lethargie iets onbegrijpelijks. Anderen nemen hun kinderen mee, en leren ze al demonstreren voordat ze hun naam hebben leren schrijven, omdat ze haast hebben om de aarde te redden, voor de kinderen. 

 

Als ik zelf in mijn jonge jaren bezwaar aantekende, en stelde dat iets ‘niet kon’, dan verwierpen mijn ouders dat verzet met de gevleugelde woorden: ‘Alles kan, behalve lucht op een plankje spijkeren!’ Tikkeltje apart, en ik wed dat er tegenwoordig vast wel ergens knappe koppen zijn die bedacht hebben hoe je wel degelijk een gas met spijkers vast kunt zetten op een stuk hout. Maar waarom zou je dat doen? Overigens had ik uiteraard met grote regelmaat oplossingen in de aanbieding waar mijn ouders zonder verdere discussie pal voor gingen liggen. Als er tijd voor was wilden ze wel uitleggen waarom het niet kon, en in zeldzame gevallen vond ik dan toch een opening in hun tegenwerpingen. In alle andere gevallen was het niet raadzaam om te ‘drammen’, of het ‘lekker tóch’ te doen. 

 

Dat was in een tijd waarin Nederland nog volop bezig was met de ‘wederopbouw’, en het systeem nog alle trekken vertoonde van ‘Industrieel Kapitalisme’. Het systeem waarvan we de laatste restjes nu aan het opruimen zijn, de boeren en de producenten, om ruim baan te maken voor het ‘Financieel Kapitalisme’, waarin alles mogelijk is, als je maar betaalt. Als de ene leverancier niet kan leveren wat jij vraagt, dan stap je naar de andere. Daarbij gaat het zowel over materiële als immateriële zaken. En omdat we geld in overvloed hebben, waar we gewoon wat extra ‘enen’ en ‘nullen’ bij kunnen schrijven op rekeningen, was dat niet het probleem. Dat begint het nu wel te worden, omdat meer en meer producenten en leveranciers onze ‘markt’ beginnen te mijden. Als we hen zelf al niet de toegang hebben ontzegd. 

 

Wat nou als niemand nog kan, of wil leveren? 

 

Dan komt het volk in opstand. Stampvoetend eist men dat problemen worden opgelost. Ze hebben er recht op! Want ze betalen belasting, en de politieke partij waar ze op hebben gestemd heeft het hen beloofd! Goede kans dat ze, ‘onder de streep’, helemaal geen belasting betalen, omdat ze ‘netto’ ontvangers zijn, waar hun hele inkomen, en alle subsidie waar hun huishouden op drijft, direct, of indirect, van de overheid komt. Maar hoezo is dat een probleem?!

 

Dat probeer ik hier al enige jaren uit te leggen. Het valt in onvruchtbare aarde, omdat mijn bedenkingen gezien worden als kenmerkend voor een ‘bejaarde’ die niet wil veranderen. ‘Kan niet’ is ‘conservatief’, en ‘conservatief’ is ‘uit’. Zelfs ‘Rechtse’ partijen zijn ‘Links’, en iedereen roept om het hardst: ‘Waar een wil is, is een weg!’ Waarop ik van mijn kant tegenwerp dat je zekere veranderingen niet moet ‘willen’, omdat de ‘weg’ doodloopt. Te duur. Op enig moment is het geld op, en dan? Daar kwamen de bezwaren van mijn ouders, en leerkrachten in mijn eigen jonge jaren ook op neer. Duur niet alléén uitgedrukt in geld, maar ook in gevolgen voor de samenleving op de iets langere termijn. 

 

Waar mijn eigen ontwikkeling mij op het spoor zette van het denkwerk van die veelvuldig aangehaalde Schot Adam Smith, en zijn ‘Wealth of Nations’, kwam dat eveneens door mijn ‘conservatieve’ opvoeding, in die zin, dat mijn ouders niet wilden lenen, maar vonden dat je zekere uitgaven pas kon doen als je voldoende gespaard had. En ik kon hoog en laag springen, maar een voorschot op mijn (karige) zakgeld was onbespreekbaar. Dan nam ik maar een ‘krantenwijk’, en/of een ‘vakantiebaan’, en zo verdiende ik zelf mijn eerste geld, en leerde ik wat de waarde was van geld. Maar ik zag ook dat mijn ouders geen ‘ondernemende’ types waren, waar een lening, mits goed geïnvesteerd, leuk kon renderen. Maar wee je gebeente als je geld leende voor consumptieve doeleinden! Dat was een valkuil. 

 

En dan leef ik nu in een land waar de overheid zich suf koopt aan ‘spullen’ en ‘leuke dingen voor de mensen’, waar we het geld niet voor hebben, interend op wat de productieve generaties voor deze generatie bestuurders bijeen heeft gesprokkeld aan ‘Wealth’, waar nodig met rekenkundige ‘toverkunsten’ waar het GDP wordt opgehoogd met de ‘opbrengsten’ van criminele activiteiten, en de productie van ‘vuurwerk’ voor Oekraïne en andere oorlogen, wat evident aan de andere kant op de balans hoort te staan, als een ‘last’. 

 

Waar ik hier op mijn blog zeg dat het systematisch afbreken van de industrie, en het termineren van land- en tuinbouw ‘niet kan’, bedoel ik niet dat het fysiek niet mogelijk is. Degenen die daar hun zinnen op hebben gezet trekken de portemonnee, ‘compenseren’ de ondernemers, de boeren en tuinbouw-bedrijven, en laten zien dat het ‘wél kan’. Je moet het gewoon willen, en zien dat je de macht krijgt over de portemonnee, want ze betalen het niet uit eigen zak. Integendeel! Ze laten zichzelf ook betalen uit die portemonnee, én zorgen voor geld voor de actiegroepen en ‘studies’ van ‘Wageningen’, en andere intellectueel beperkte, agenda-gedreven instellingen, en juristen die die collectieve suïcide afhameren als conform een vaag verdrag, of ‘Regelgeving’ uit ‘Brussel’ die boven de nationale wetgeving gaat, ook al is ‘Brussel’ geen verantwoording schuldig aan degenen van wie die portemonnee is. 

 

Onpraktische mensen die geen idee hebben waar ‘Abraham de Mosterd haalt’, maar wel eisen dat ‘Mosterd’ in ruime mate voorradig is, vindt je over het hele politieke spectrum, maar in zijn uitwerking is het ‘Rechts’, in die zin dat het onherroepelijk leidt tot een feodale structuur, waar productieve mensen gedwongen worden te leveren, zonder betaling in een ‘munt’ waar ze iets mee kunnen. Op het internet kwam ik tegen dat Italië onder de fascistische premier Meloni uit de ‘BRI’-stapt, het concept van een ‘Vrije Markt’ dat wordt gedragen door China en Rusland, waar steeds meer landen zich bij aansluiten. De tegenstanders vinden we onder de Rijke Landen’. Er wordt gesuggereerd dat Meloni door de Amerikanen onder druk is gezet, maar ik vrees dat er geen druk nodig was. Meloni is een exponent van een ‘zekere generatie’ die denkt in ‘oplossingen’ waar het collectief voor moet betalen, en of dat geld ‘rendeert’ of niet, is van generlei betekenis. Het is dat element dat politici die zichzelf zien als ‘Links’ samenbrengt met ‘Rechts’, waarbij extremisten in beide kampen zij aan zij vechten tegen China en Rusland, de productieve landen. 

 

Fascisten, communisten, socialisten, anarchisten, democraten, en andere ‘Graaiers’ in de ‘Rijke Landen’ hebben hun verschillen van mening, maar ze zijn verenigd in hun Unipolaire streven naar de vernietiging van de ‘Industrieel Kapitalistische’ wereld die de goederen en de grondstoffen produceert. Zie HIER hoe een volksvertegenwoordiger uit Amerika belooft Taiwan te redden door bij de eerste tekenen van onraad de fabrieken waar de ‘chips’ worden geproduceerd, waarmee Taiwan zich wereldwijd onderscheidt van de rest van de wereld, plat te bombarderen. Van ‘Links’ naar ‘Rechts’ in de ‘Rijke Landen’ is dat de impuls. We hebben het voorheen rijkste land van het Afrikaanse continent, Libië, verwoest, en de mensen daar aan de bedelstaf gebracht, en ondergedompeld in tribale strijd, en we zijn er collectief trots op. Tribale strijd in Afghanistan, Irak, Syrië en Oekraïne inspireert ons om diep in de buidel te tasten om de verwoesting van ‘Wealth’ handen en voeten te geven, terwijl we de erfenis er doorheen jagen. Wat ging er verkeerd? Gaan we te snel? Of niet snel genoeg?

 

Nee, met snel heeft het niets te maken. En nu gaat het snel bergafwaarts. Je kunt dat met het blote oog zien. En binnenkort blijkt ‘Rijk’ te verwijzen naar onze ‘Rijke Fantasie’, en niet naar ons vermogen om iets van waarde te produceren, noch om de spullen die we nodig hebben te kopen. Welke ‘Tamper Tantrum’ dan de meeste schade toebrengt, ‘Links’ of ‘Rechts’, daar durf ik geen voorspelling over te doen. Technisch kunnen we dit proces nu nog stoppen. Maar mijn vrees is dat we verslaafd zijn geraakt aan ‘Easy Money’, en dat we het mentaal niet op kunnen brengen. Junkies. 

Wederopbouw

Amper begonnen aan mijn loopbaan, attendeerde een oudere collega mij op het belang van ‘pensioen’.

 

Hij was zelf wel ouder, maar nog lang niet toe aan zijn pensioen. Althans, in die tijd duurde een jaar voor mij nog altijd een eeuwigheid. Dat was ook ver voor de wereld waarin de commercie al bezig was met Sinterklaas en Kerst in september, en je midden in de winter nog een ‘zonvakantie’ kon boeken. Of midden in de zomer kon gaan skiën. Mijn eigen beroep en reislust maakte van mij een pionier, die ook oog kreeg voor ‘pensioenregelingen’ elders in de wereld. Maar die wereld van de ‘Financiën’ en ‘Verzekeringen’ trok niet aan mij. Ik prees mijzelf gelukkig dat ik in een land leefde waar het ‘Goed Geregeld’ was. 

 

Wat die haast terloopse opmerking van die collega, en mijn eigen interesse in ‘Wealth Creation’, waar het ene land zoveel welvarender was dan het andere, wel toe leidde, is dat ik er meer over begon te lezen, en stukje bij beetje doorkreeg hoe onmogelijk complex het was. Waardoor kant-en-klare oplossingen, vervat in een ideologie, stijf van de ‘Goede Bedoelingen’, zo ontzettend veel schade toebracht in de realiteit. In mijn jonge jaren vatbaar voor ‘eenvoudige oplossingen’, was het onvermijdelijk dat ik uit zou komen bij de ‘Vrije Markt’ als de enige realistische optie. Maar met die kanttekening, dat als de ‘Wealth’ (de welvaart) van een land toenam, het volk over de volle breedte moest profiteren, en niet slechts de ‘eigenaren’ van het geld. Dus ‘Industrial Capitalism’, en niet ‘Financial Capitalism’. 

 

Maar op het moment dat we stoppen met werken, in die ‘Industriële’ omgeving, worden we ‘Renteniers’, dus ‘Rent Seeking’, levend van wat het bijeengesprokkelde kapitaal mogelijk maakt. Dat schept een ongemakkelijk conflict tussen het belang van de ‘werkenden’, en de belangen van de ‘renteniers’. In de theorie van het ‘Industrieel Kapitalisme’ wordt het kapitaal dat de ‘pensioengerechtigden’ bijeen hebben gesprokkeld voor hun ‘oude dag’, geïnvesteerd in kansrijke ondernemingen, wat weer werk genereert, en inkomen voor de ondernemer en de werkers in die sector. Dat gaat goed, totdat lieden die denken slim te zijn de industriële activiteit exporteren naar andere landen, en het beheer van het geld ‘werk’ wordt. Ineens is iedereen in een land feitelijk ‘met pensioen’, op kosten van de landen die produceren. Dat is geen gezonde propositie, en je kunt op je vingers natellen dat de producerende landen minimaal de kans willen hebben om hun eigen ‘Wealth’ (welvaart) te vergroten. Hoe voorkom je dat die frictie leidt tot oorlog? 

 

Geen eenvoudige opgave, als de mensen in de landen die zich de ‘eigenaren’ van het geld wanen, hun eigen activiteiten die zijn terug te voeren op het beheer van dat geld gaan zien als ‘werk’. Evenals de decadentie van de goede restaurants, het entertainment, de musea, de resorts, de wedstrijden, en het kampioenschap ‘navelstaren’ onder de ‘Snowflakes’. Dat alles op grond van de aanname dat we het ‘verdiend’ hebben, omdat we ‘exceptioneel’ zijn, of ‘uitverkoren’, of ‘intelligenter’ dan volkeren elders. Dat is behoorlijk ’stupid’. Maar naast de vraag hoeveel mensen er een behoorlijke opleiding hebben, is de vraag natuurlijk ook welke vaardigheden er werden aangeleerd, en hoe bruikbaar die zijn om dingen te produceren die van nut zijn.

 

Globalisme’ werd ons verkocht als een wereld ‘zonder grenzen’. In feite de propositie van Adam Smith, waar hij ons voorhield dat enig product daar geproduceerd diende te worden waar dat het goedkoopst was, rekening houdend met bijkomende kosten van transport, en de kosten van ‘geld’, waar een ondernemer ‘geld’ nodig had om zijn onderneming van de grond te tillen, daarvoor ‘geld’ moest lenen van kapitaalkrachtige mensen, zelf succesvolle ondernemers, of ‘renteniers’, waar dergelijke kapitaalkrachtige partijen het risico dat ze liepen om hun ‘geld’ kwijt te raken afdekten middels een afgesproken rente op het uitstaande bedrag. Smith bedacht dat landen die dat systeem zouden invoeren gaandeweg welvarender zouden worden, wat andere landen zou inspireren om dat voorbeeld na te volgen, en met vallen en opstaan zou de mensheid zichzelf verheffen, en in welvaart leven. 

 

Wat dat ideaal verstoorde, was de uitvinding van ‘Fiat Geld’. De creatie van ‘Renteniers’ uit ‘IJle Lucht’, de ‘Bankiers’ en ‘Verzekeraars’ die in de oorspronkelijke vorm geld inzamelden van burgers, die bij hen konden ‘sparen’. De klassieke bankier leende dat geld uit aan ondernemingen die geld nodig hadden als startkapitaal, of om grondstoffen te kopen, of hun ‘business’ uit te breiden. Die bankier kreeg rente voor het risico, en na aftrek van de eigen kosten gaf hij, of zij, die rente door aan de burger die bij hem of haar spaarde. Wel moest die ‘Klassieke Bankier’ een gedeelte van het geld van de spaarders in kas houden, om spaarders die dat wilden hun geld terug te geven. Veel mensen denken dat het nog steeds zo gaat, maar dat is al héél lang niet meer het geval. De ‘Moderne Bankier’ bedong het ‘recht’, hem of haar verstrekt door de overheid, die toeziet op de ‘licenties’, om veel méér uit te lenen dan er aan spaargeld op de balans stond. Ook veel méér dan al het spaargeld, plus het eigen bezit (zoals kantoren) samen. Het argument was dat de spaarders nooit allemaal tegelijk hun geld van hun rekening zouden halen, en dat het uitgeleende geld werd ‘gedekt’ door bezittingen van de ondernemer die het geld had geleend, dat ‘virtueel’ eigendom was van de bank, zolang de lening niet was terugbetaald. Niet helemaal onredelijk, mits de waarde van het onderpand realistisch is. Het was de taak van de overheid om er op toe te zien dat de bank ‘conservatief’ inschatte wat de ‘dekking’ was. 

 

Maar toen………

 

Toen explodeerde die wereld door de introductie van ‘Waardepapier’. De belangrijkste profiteurs waren, naast de ‘Moderne Bankiers’, de overheden, die geld nodig hadden voor hun oorlogen en het kopen van stemmen door ‘Leuke Dingen’ te doen voor de burger op afbetaling. Met de ene pet op dienden ze toe te zien op ‘conservatief’ beleid, en met de andere pet op leenden ze als bezetenen geld voor projecten die onmogelijk konden renderen, zoals wapens en ‘smeergeld’ in de vorm van subsidies die bedoeld waren voor consumptieve doeleinden, zoals theatervoorstellingen, festivals, congressen, sportgala’s, gender-transities en uiteenlopende ‘diensten’ die helemaal niet betaald zouden moeten worden met geleend geld, maar met belastinggeld. Of niet. 

 

Waardepapier’ dat niks waard is, hoort niet op de balans te staan als een ‘asset’, als ‘bezit’, maar te worden afgeboekt als een verlies. Dat gebeurde in 2008 met die bagger die als ‘Credit Default Obligations’ bij banken op de balans stond, en als dat proces niet gestopt was door de overheden en ‘Centrale Banken’, dan was de hele bankenwereld, en waren alle verzekeraars in het westen ten onder gegaan, en was praktisch alle werkgelegenheid verdampt. Als het niet rechtstreeks was door alle bagger op de balans, dan was het wel door de ‘besmetting’, waar banken en verzekeraars allemaal met elkaar verbonden zijn, en als dominostenen omvallen. Uw en mijn pensioen was dodelijk gewond op de ‘Intensive Care’ terechtgekomen. Vijftienhonderd miljard aan spaargeld van Nederlanders. De schrik zat er goed in!

 

Hoe werd het systeem gered? Door de ‘geldkraanwagenwijd open te zetten. ‘Centrale Banken’ verzopen de ‘geldmarkt’. Die hele reddingsoperatie had moeten leiden tot een ‘Brede Herbezinning’, en een terugkeer naar ‘Gezond Geld’. Wat in de Westerse Wereld serieus pijn zou hebben gedaan, en welke politicus is daartoe bereid? Wie gaat uitleggen dat de overheid steken heeft laten vallen? Wie beklimt het spreekgestoelte met de boodschap dat we niet door kunnen gaan op de ingeslagen weg, en dat we weer aan het werk moeten? Niet het ‘werk’ bij banken en verzekeraars, bij regelgevers en subsidieslurpers, maar écht werk. Dingen produceren waar elders vraag naar is, in directe concurrentie met wat andere landen produceren. 

 

De ‘Innovatie’ die onze leiders bedachten, of waar ze zich bij aansloten, was de ‘Groene Gekte’ en de ‘Covid-Rage’, nu uitgebreid met ‘Oekraïne Hysterie’, in een wanhoopspoging om het ‘Financial Capitalism’, en ons ‘recht’ op een leven als ‘Rentenier’, van de wieg tot het graf, erdoor te rammen. Iedereen in de hele wereld dient zich te onderwerpen aan onze ‘Regels’, en anders slaan we erop! ‘Cutting off your nose to spite your face’, zeggen ze in het Engels. Inmiddels hebben we onszelf volledig klem gezet. Niemand wil ons geld meer, en we hebben wetten en initiatieven in gang gezet die ons verplichten onze eigen welvaart tot de grond toe af te breken, terwijl de inflatie onze koopkracht sloopt, en de overheden pensioenfondsen plunderen en de eigen burgers onteigenen ten bate van hun oorlog en de subsidieslurpers. Lustig snijden we alle banden door met de producerende landen, en de landen met de grondstoffen die we nodig hebben om tenminste nog zicht te houden op de wederopbouw. 

 

Ja, ik begrijp het als u zegt dat we geen andere keus lijken te hebben. U mag mij er zelfs op aanspreken dat ik als ‘Rentenier’ niet het recht heb om u als ‘Rentenier’ (binnen het ‘Financieel Kapitalistische’ systeem) de maat te nemen. Maar dat is uiteindelijk een race naar de bodem. Ik hoop dat u uit het bovenstaande afleidt dat ik er niet ‘digitaal’ in zit, en ik heb mij in het verleden een voorstander getoond van een ‘Basisloon’, indien de welvaart van het land zo hoog is dat we het ons kunnen veroorloven. En ik heb ook gezegd dat ik het begrijp dat mensen die arme drommels in Oekraïne willen helpen, of waar dan ook in de wereld waar mensen moeten vluchten voor de oorlogen die we zelf ontketenen of uitlokken. Met de ‘Beste Bedoelingen’, dat spreekt voor zich! Maar ga zo door, en we kunnen binnenkort niemand meer helpen. Voor de wereld zou dat een zegen zijn, omdat onze ‘hulp’ consequent averechts uitpakt. Deels, zo betoog ik hier, is dat opzet van ‘criminelen’ en ‘luie types’ die er goed aan verdienen. Maar anderzijds realiseren we ons niet dat als we van iedereen in de wereld een ‘artiest’ maken, een ‘theaterdirecteur’, een ‘sportman/vrouw’, een ‘gender-influencer’, een ‘televisie-leuterkous’, of een ‘regelgever’, er niets meer geproduceerd wordt waar je iets mee kunt. ‘Prachtige Bedoelingen’, Hoogheid. Maar wie produceert dan het graan? Wie bakt het brood? Wie bouwt de guillotine om uw hoofd van uw romp te scheiden als u doorgaat met die onzin? 

 

Mijn voorstel is om te stoppen met de oorlogen en de onzin, voor de guillotine er aan te pas moet komen. We moeten beginnen met de wederopbouw, en hebben geen tijd meer te verliezen. Stoppen met proberen dat lijk van de Unipolaire wereld nog tot leven te wekken, en terugkeren naar de wereld van de ‘Vrije Markt’, de ‘Harde Munt’, de overheid op afstand, en zwendelaars, leugenaars, oplichters, dieven, terroristen, wapenhandelaren en andere criminelen in de gevangenis, inplaats van de boeren, de klokkenluiders, en de mensen die ‘Truth to Power’ durven spreken, en zich verzetten tegen avonturisme met militaire eenheden in landen waar we niks te zoeken hebben, en het belasten van toekomstige generaties met schulden waar we wapens op de pof kopen, om Oekraïne in staat te stellen Russen dood te schieten, inplaats van te gaan praten, en werk te maken van eerder gesloten akkoorden. 

Weggesmolten

Volgens het CBS is het vertrouwen weg.

 

Het vertrouwen in ‘de Instituten’ is als sneeuw voor de zon weggesmolten. Vreemd genoeg vindt het CBS dat de burger nog wel vertrouwen heeft in de politie en de rechtspraak. Dat lijkt mij een kwestie van tijd, maar dat is niet geheel en al de schuld van die instituten. Ik denk overigens dat de meeste Nederlanders het CBS ook al over de muur hebben gekieperd. De ‘Onderzoekers’ vinden dat mensen wel meer vertrouwen hebben in hun medemens. Wat betekent dat nu? Kunnen we hier iets mee?

 

Laat mij even de knuppel in het hoenderhok gooien. De Nederlander heeft vertrouwen in Mark Rutte als mens. Toffe gozer! Kun je er bij hebben in de kroeg na de wedstrijd. Lachen met die mafkees! Maar hij moet zich niet bemoeien met dingen waar hij de ballen verstand van heeft. Dat is, in straattaal, de leidraad van dit blog. ‘Schoenmaker, houd je bij je leest’, trek niet een te grote broek aan, want je kop gaat eraf. Houd de overheid compact, beloof geen dingen die je niet waar kunt maken, en laat de ‘Vrije Markt’ het verder maar uitzoeken. Hoe noem je dat? Een ‘Open Deur’. 

 

Degene die om vertrouwen vraagt draagt net zoveel schuld als degene die dat vertrouwen geeft wanneer het uit de klauw giert. Beiden hadden ze moeten begrijpen dat de beloften ‘Luchtfietserij’ waren. Op het moment dat Rutte het spreekgestoelte beklom aan het begin van de ‘Pandemie’, en het volk vroeg om hem te vertrouwen, omdat hij zich zou laten leiden door ‘de Wetenschap’, wist ik al dat het een fiasco zou worden. Hier op mijn blog heb ik dat destijds al meteen breed uitgemeten. Want waar Rutte op doelde, was de ‘consensus wetenschap’, en dat is geen wetenschap, maar een uit de hand gelopen hobby. De afgestudeerde medemens neemt mij dat vermoedelijk bijzonder kwalijk, maar het is niet denigrerend bedoeld. Al meer dan vijftig jaar verslind ik boeken en artikelen van filosofen, economen, psychologen, sociologen, pedagogen, politicologen en mensen die hebben ‘doorgeleerd’ in het vakgebied van de ‘medische wetenschap’. Ik vind het spannender dan een ‘thriller’ of een avonturen-roman. Want ze weten het niet. Als je het boek dichtslaat, kun je meteen uitkijken naar het vervolg, want het verhaal is niet klaar, en het wemelt van de conflicten met het werk van andere auteurs. Consensus? Waar dan? 

 

Die mensen kun je alleen vertrouwen als ze bereid zijn te erkennen dat ze het niet weten, maar dat ze een vermoeden hebben. Als je bij iemand in de auto stapt, of op de boot, of in het vliegtuig, dan heb je er vertrouwen in dat de chauffeur, de kapitein of de piloot weet waar alle knopjes voor dienen, en wat er gebeurt als je op het gaspedaal drukt, de gashendel openschuift, en aan het stuur draait. Bij een econoom, psycholoog et cetera zou ik daar niet op vertrouwen. Al die disciplines bulken van de kennis, waardevolle kennis, en het is ook zeker niet zo dat je elke willekeurige amateur net zo goed de beslissingen kunt laten nemen. Al zijn er onderzoeken, bijvoorbeeld over ‘beleggen’, waar een aap het beter deed dan de ‘expert’, statistisch gesproken. En niet voor niets heb ik hier op mijn blog vele bijdragen geschreven over de ‘homo economicus’ die in zijn modellen uitging van de mens die altijd de (economisch) optimale keuze voor zichzelf zou maken, tot een Italiaanse econoom riep dat de Keizer geen Kleren aanhad. Dat de mens in veel meer gevallen dan eerder aangenomen gewoon uitgesproken ‘Stupid’ was. Keuzes maakte die slecht waren voor hem- of haarzelf, én voor de gemeenschap. Waarna hij er op liet volgen dat vooral hoog opgeleide medemensen die neiging hadden. 

 

Het leverde hem geen applaus op, maar stilletjes werd er wel naar ‘gekeken’, en verdomd, hij had gelijk! Ik heb hier geschreven hoe de psychologen Kahneman en Tverski dat besef lieten indalen in de wereld van de economische wetenschap, waarna ‘speltheorie’ een rage werd, terwijl anderen aan kwamen dragen met ‘nudging’ als een oplossing. Een oplossing voor wat? En dat alles terwijl Edward Bernays met zijn boekje ‘Propaganda’ al ver voor de Tweede Wereldoorlog de weg had gewezen naar manieren om de mens te laten kiezen voor opties die schadelijk waren voor hem- of haarzelf, én de samenleving. Over ‘Trage Leerlingen’ gesproken! 

 

Kortom, als regel is het geen ‘Groot Complot’, maar ver gaand onbenul, gekoppeld aan veel teveel status, en scheepsladingen overmoed die ons de das om doen. Iedereen had ‘Goede Bedoelingen’. Concreet stelde ik zelf aan het begin van de ‘Pandemie’ dat er eigenlijk maar twee opties waren. Laat het op z’n beloop, en adviseer mensen zo goed mogelijk, maar geef ze de vrijheid om zelf keuzes te maken. Of reageer ‘digitaal’, zoals de Chinezen. Ga niet lopen prutsen, want daar krijg je spijt van. Het werd prutsen, en nu hebben we spijt, en is het vertrouwen weg. 

 

Niet alleen waar het dat beleid rond ‘Corona’ betreft, de ‘Lockdowns’, de ‘Mondkapjes’, de ‘Vaccins’, de herkomst van dat virus, of de effectiviteit van alternatieve medicijnen, voedingspreparaten, en leefgewoonten versus door de overheid opgedrongen keuzes, maar over nog zo ontzettend veel meer. De lijst wordt met de dag langer. Het is urgent dat het vertrouwen in de overheid, de journalistiek, de politie, het leger, de wetenschap wordt hersteld. Dat lukt niet met een zwaardere hamer, om dat grote vierkante blok tóch door dat kleine ronde gaatje te rammen. En het wordt er ook niet beter op als de verantwoordelijken de schouders ophalen, alle kritiek van hun ‘Teflon’-pantsercoating laten glijden, met een verongelijkt: ‘Ik doe toch mijn best?’, terwijl ze bij zichzelf denken: ‘Mij krijgen ze niet weg! Ik verdien hier goed…….’. 

 

Er komen nog véél grotere problemen op ons af dan alles wat we nu als collectief verprutst hebben. Als we onze defensie niet snel op orde brengen, dan zijn we gezien. En nee, ik heb het níet over Rusland en China, of over het ‘Klimaat’, maar over ‘Artificial Intelligence’, en de ‘Multipolaire Competitie’, de uitdager van onze snel chaotischer wordende ‘Unipolaire Fictie’. Over ‘Big Brother’. Over ‘Wars of Conquest’ die we niet kúnnen winnen, omdat Rusland en China er een ‘War of Attrition’ van maken. Los nog van die bizarre ambitie om de hele wereld te onderwerpen aan een ‘consensus discipline’ vol functieloze decadentie die ‘ook een kans moet krijgen’. Prima. Maar wel zelf je eigen broek ophouden. Laat de ‘Vrije Markt’ maar bepalen of er vraag naar is, en wat het je gaat kosten. 

 

Op dit moment mag je nog zeggen dat het vertrouwen in de overheid, de media, en de experts weg is. Als dat omslaat in geïnstitutionaliseerd wantrouwen, berg je dan maar! Dat moet je niet willen. Ook niet als je nu nog leuk verdient aan het ophouden van de schone schijn. Denk aan je kinderen, en de generaties na hen. En als je geen kinderen hebt, bedenk dan dat je ‘oude dag’ er niet gezelliger op wordt als we op deze weg doorgaan. Wees niet ‘Stupid’. 

Lammetjespap

Als ik niet geboren was, had ik die ‘Tweet’ ook niet gepubliceerd’.

 

Met die gouden woorden pareerde Caroline van der Plas een ‘Telegraaf Jodocus’ die haar frontaal aanviel op de ‘Tweet’ waarin ze vraagtekens zette bij de wijsheid om Zelensky op 4 mei, ‘Dodenherdenking’, uit te nodigen voor een staatsbezoek, compleet met toespraak tot het Nederlandse volk, georchestreerd door de Nederlandse regering, die tevens functioneert als de reisagent van Zelensky, en hem met het regeringsvliegtuig overal heen vliegt. ‘Jodocus’ ging niet in op haar argumenten of beweegredenen, en vroeg daar ook niet naar, maar viel haar aan omdat Poetin er zijn voordeel mee kon doen. 

 

Hoe dan? 

 

Van der Plas zag zich, helaas, genoodzaakt om luid en duidelijk te zeggen dat ze niks tegen Zelensky, en niks tegen Oekraïne had, want dat was een concessie die ze beter niet had kunnen maken, omdat die afgedwongen was. En vervolgens ook werd misbruikt door de redactie door er een ‘lead’ van te maken, terwijl iedereen in Nederland simpelweg kan terugkijken naar het stemgedrag en de discussies in de Tweede Kamer om te weten hoe de BBB de situatie in dat deel van de wereld inschat. Haar eigen mening over Zelensky, of Oekraïne, doen er niet toe. En daar was ‘Jodocus’ dan ook totaal niet in geïnteresseerd. Het deed mij erg denken aan de tijd waarin we als land worstelden met ‘Moslim extremisme’. Er waren verstandige politici die er verstandige dingen over zeiden, en ook weigerden om hun woorden terug te nemen als er kritiek op kwam. En er waren provocateurs, zoals Wilders en Rutte, die opzettelijk ‘cartoons’ naar Nederland haalden om de hele zaak op scherp te zetten. Onnodig, en provocatief. Zoals die uitnodiging voor Zelensky om tijdens ‘Dodenherdenking’ ons land te bezoeken. En dan wil ik het verder over ‘windvaan’ Rutte in deze context maar liever niet hebben. 

 

Hoe je mening ‘overkomt’ op anderen, en hoe die er hun voordeel mee kunnen doen, is niet per definitie onbelangrijk. Het argument voor of tegen wordt bepaald door de vraag of je een ‘zwaarwegend punt’ wilt maken, of dat je zomaar wat voor mallemoerskont weg zit te ’Tweeten’ bij een kop koffie, terwijl je je de slaap uit je ogen wrijft. Ik was zelf dankbaar voor die ’Tweet’, zoals u zult begrijpen, maar ik had graag gezien dat ze zich niet had laten verleiden tot een ’nuancering’ om de aansluiting niet te verliezen met ‘Mainstream’. Het interesseert niemand in Nederland (die nog voor zichzelf denkt) wat Poetin vindt van de ’Tweet’ van Caroline van der Plas. En eerlijk gezegd denk ik niet dat die ’Tweet’ hem van zijn werk heeft gehouden. 

 

Kortom, ‘Jodocus’ was er op uit om Caroline van der Plas terug te schoppen in de kudde. Waarbij je toch wel moet bedenken dat ‘Jodocus’ werkt voor een krant die ernstigfout’ was in de oorlog. In élke oorlog. Maar prominent in de Tweede Wereldoorlog, waarin de krant van harte de Nazi’s steunde. Waardoor de krant na de oorlog tegen een ‘verschijningsverbod’ van dertig jaar opliep, later teruggebracht tot vier jaar. Dat volstaat autonoom niet als een verklaring voor het verlangen naar oorlog met Rusland waar die krant nu mee te koop loopt, zoals de keuzes van je ouders ook niks zeggen over jou. Maar laten we zeggen dat het niet verbazingwekkend is dat op die ‘vruchtbare grond’ de Ruslandhaat weer tot volle wasdom komt. Het land dat zevenentwintig miljoen mensen verloor in de strijd tegen Nazi-Duitsland. 

 

Hoe Caroline van der Plas denkt over Zelensky, en Oekraïne, laat mij als Nederlander in zoverre koud, dat ik hoop dat ze begrijpt dat niet veel Nederlanders staan te popelen om naar het ‘Oostfront’ te vertrekken. En dat Nederlanders wel begaan zijn met het lot van de bevolking in dat land, dat we willens en wetens onder de bus hebben geflikkerd, waardoor het nu bar slecht toeven is in dat meest corrupte land van Europa, dat vol staat met standbeelden ter nagedachtenis aan Nazi’s, die hun omvangrijke steen hebben bijgedragen aan de Holocaust, en dat op dit moment de ene na de andere journalist vermoordt en gevangen zet, terwijl ze daar politieke partijen hebben verboden, en zonder schroom laten weten dat ze wereldwijd Russen zullen blijven vermoorden als ze de kans krijgen, tot ze hun zin krijgen. Het staatshoofd van dat land inviteren om op de dag van ‘Dodenherdenking’ het Nederlandse volk te bedanken voor de bijdrage die we daaraan leveren, roept zonder meer prangende vragen op. Niet vragen aan degene die daar vraagtekens bij zet, maar vragen aan die gevoelloze lieden die de uitnodiging verstuurden, en een vliegtuig om de man op te halen, om vervolgens Caroline van der Plas weg te zetten als ‘antisemiet’, God beter het! Hoe haal je het in je zieke hoofd, Sjoerdsma? Hoe verschrikkelijk diep ben je dan gezonken?

 

De angst die Caroline van der Plas aan de dag legde begrijp ik. Je hebt de wind mee. Er liggen belangrijke punten op tafel, die uiteindelijk belangrijker zijn dan die hele Zelensky, dus waarom het draagvlak dat je nu hebt riskeren door een principieel punt te maken? Maar ook de angst voor haarzelf persoonlijk, zoals ze duidelijk maakt in dat interview. Toch is dat de achilleshiel, want als je eenmaal gaat schuiven, houdt het niet meer op. Daarmee maak ik Caroline van der Plas geen verwijten. Ik hoop dat dat duidelijk is. Haar mening over Zelensky en Oekraïne doen er niet toe, en wat Poetin van haar uitspraken vindt doet er ook niet toe. Poetin heeft van der Plas niet nodig. Het is de ’Telegraaf’, en dat waar die krant voor staat, die van der Plas uit de vergelijking probeert te halen, om de weinig frisse agenda van de blinde ‘Ruslandhaat’ de vrije teugel te kunnen geven. Het zou nog begrijpelijk zijn als de ‘Telegraaf’ fier achter het ‘WEF’-agenda stond, maar ik vrees dat het in het geval van die krant niet geworteld is in enige doorwrochte keuze. ‘Moslimhaat’, ‘Jodenhaat’, ‘Ruslandhaat’, ‘Chinahaat’. Daar is een naam voor. En er zijn therapieën om je er vanaf te helpen.

 

De volgende keer, ‘Jodocus’, zou je misschien moeten overwegen om net te doen of je een heuse journalist bent, en Caroline van der Plas, of wie je ook maar treft, te vragen naar wat hen motiveert om een heldere mening te delen met de rest van Nederland, inplaats van met ‘Meel in de Mond’ en een ’Slot op het Toetsenbord’ te huichelen om geen Pitbull van de ‘Telegraaf’ op je pad te treffen, die toch niet begrijpt wat je zegt als het niet in ‘Jip en Janneke-taal’ aan hem wordt opgelepeld, als lammetjespap aan een baby. ‘Jodocus’, zelfs de banen van échte journalisten, en collega sprookjesschrijvers in Hollywood staan op te tocht door de opkomst van ‘Chat-GPT’. Hoe lang denk je dat je dit ‘werk’ nog kunt blijven doen? Heb je al gesolliciteerd bij de organisatie die de ’Two Minutes of Hate’ vorm moet gaan geven als ‘Big Brother’ straks aan het roer staat? Dit is toch geen manier om journalistiek te bedrijven? Maak je ouders trots, en gooi het over een andere boeg. Hier leg je geen eer mee in. 

 

View older posts »